(2013) Αγάπησα ένα ζόμπι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Warm bodies

Η υπόθεση

Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει χωριστεί στα δυο, καθώς ένας ιός έχει μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε ζόμπι. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο R (Nicholas Hoult), ένας ασυνήθιστος νεκρός, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Julie (Teresa Palmer). Στην προσπάθειά του να την προστατέψει από τους όμοιούς του, θα την κρατήσει κοντά του, περνώντας αρκετό χρόνο μαζί της. Το παράξενο είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο συναναστρέφονται οι δυο νέοι, τόσο περισσότερο αυξάνεται η ικανότητά του R να συμπεριφερθεί ανθρώπινα. Μήπως η ειρηνική συνύπαρξη των δυο ειδών αποτελεί το κλειδί στην θεραπεία του ιού;

Η κριτική

Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια διανύουμε μια περίοδο όπου τα ρομάντζα μεταξύ ανθρώπων και τεράτων έχουν την τιμητική τους, τόσο στον κινηματογραφικό, όσο και στο τηλεοπτικό χώρο. Αλλά πόσες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου μπορούν να προκύψουν για να μην κουραστεί ο θεατής να βλέπει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια;

Η αλήθεια είναι ότι τα βαμπίρ, κυρίως στον χώρο της τηλεόρασης, έχουν κορεστεί. Έτσι λοιπόν, ως πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης παραγωγής μας συστήνεται ένα άλλο τέρας που, το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει ν' ανακτά την χαμένη του δημοτικότητα, το ζόμπι. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα ζόμπι να συμμετάσχει σε μια ιστορία αγάπης; Γιατί το πιο πιθανό, αν σας παρουσίαζαν ένα πτώμα να διεκδικεί μια νεαρή κι όμορφη ξανθιά, αντί να προσπαθεί να την φάει, κι εκείνη με τη σειρά της ν' ανταποκρίνεται, είναι να χαρακτηρίζατε, δικαιολογημένα, το θέαμα "αστείο" ή ακόμα και "γελοίο".

Όμως μια ταινία που δεν είναι ακριβώς ρομαντική, αλλά ούτε και καθαρά κωμική ή αυτο-σατιρική, γίνεται σίγουρα πολύ πιο εύκολα αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Έτσι λοιπόν, με άγνωστους ηθοποιούς, ψεύτικα γραφικά, συμπαθητικό μακιγιάζ και το γνωστό μοτίβο της "πεντάμορφης και τους τέρατος", ο Jonathan Levine υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του "Αγάπησα ένα ζόμπι", μιας ταινίας που αποτελεί κράμα περιπέτειας, ρομάντζου, κωμωδίας κι ελπίδας.

Με την δημιουργία λοιπόν μιας σάτιρας πάνω στην κινηματογραφική σειρά "Λυκόφως", στην κλασική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και στα B-movies με πρωταγωνιστές σάπια σώματα που προσπαθούν να κατασπαράξουν την ανθρωπότητα, ο Levine κατορθώνει να κάνει μια συμπαθητική κι ειλικρινή ταινία, στην οποία επιδεικνύει τις γνώσεις του στο κινηματογραφικό στερέωμα και ταυτόχρονα διασκεδάζει τον θεατή της.

Αξιοσημείωτο όμως, είναι το γεγονός ότι το στοιχείο της σάτιρας λειτουργεί περισσότερο ως δίχτυ ασφαλείας για την ευκολότερη αποδοχή της ταινίας, καθώς όπως βλέπουμε η χρήση του γίνεται μόνο όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Κατά την διάρκεια της ταινίας, θα κάνουν επίσης, την εμφάνισή τους διδακτικά στοιχεία, καθώς προωθούνται οι έννοιες της συνεργασίας, της αγάπης και της ενοποίησης των λαών για την επίτευξη του αδυνάτου, το οποίο δεν είναι άλλο από την θεραπεία της ασθένειας αυτής.
Ακόμα, η πλευρά των ζόμπι χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες, στα απλά ζόμπι και στους κοκαλιάρηδες. Όπως μας ενημερώνει λοιπόν ο πρωταγωνιστής της, τα απλά ζόμπι δεν έχουν χάσει εντελώς τον εαυτό τους, αφού, εν μέρει, μπορούν να ελέγξουν ακόμα κάποιες από τις σκέψεις και τις πράξεις τους και δεν καταβροχθίζουν ασυνείδητα ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Ο λόγος όμως που δεν αντιστέκονται στην πείνα και τρώνε ανθρώπινα μυαλά, όπως μαθαίνουμε, είναι γιατί οι αναμνήσεις των θυμάτων τους περνάνε σ' εκείνους και τους κάνουν να νιώθουν και πάλι άνθρωποι για λίγο. Με τον καιρό βέβαια, όσο τα ζόμπι υποκύπτουν στην πείνα, αρχίζουν να χάνουν την δυνατότητα επιλογής και μετατρέπονται σε υποχείρια της φύσης τους, δηλαδή σε κοκαλιάρηδες.

Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα ρομαντικά, εφηβικά love stories, μπορείτε να παρακολουθήσετε ταινίες με ζόμπι και σας κερδίζουν οι ισορροπημένες σατιρικές απόπειρες, προτιμήστε την για μια ευχάριστη έξοδο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Marion, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jonathan Levine, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Teresa Palmer, Dave Franco, John Malkovich, Analeigh Tipton, Cory Hardrict κι Rob Corddry.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Οδηγός αισιοδοξίας

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Silver linings playbook

Η υπόθεση

Οκτώ μήνες μετά τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρικό ίδρυμα, ο Pat (Bradley Cooper) καταφέρνει να πάρει εξιτήριο, με την υποχρέωση να τηρεί ορισμένους κανόνες. Έχοντας χάσει το σπίτι, την γυναίκα και την δουλειά του, γυρνά στο πατρικό του, αποφασισμένος να διεκδικήσει πίσω την παλιά του ζωή και ν' αποδείξει στην πρώην γυναίκα του, Nikki (Brea Bee), ότι έχει αλλάξει κι αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Στην πορεία μάλιστα, θα βρεθεί στον δρόμο του μια νεαρή κοπέλα, η Tiffany (Jennifer Lawrence), η οποία θα προσφερθεί να τον βοηθήσει να επικοινωνήσει με την Nikki. Η Tiffany, έχοντας τα δικά της σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα θα εισχωρήσει στην ζωή του Pat, δίνοντάς του έναν λόγο να δει την ζωή από την θετική της πλευρά.

Η κριτική

Βλέποντας τον "Οδηγό αισιοδοξίας" ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν εάν η ταινία συγκαταλέγεται στο είδος της κωμωδίας ή του δράματος. Πολύ γρήγορα βέβαια, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι εναλλαγές που παρουσιάζονται ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο κι ο τρόπος που απεικονίζεται η γλυκό-πικρη αλήθεια της ζωής, είναι κι ο λόγος που έχει δημιουργηθεί τόσο μεγάλο σούσουρο γύρω απ' τ' όνομά της. Γιατί τα πράγματα από μόνα τους ποτέ δεν είναι "έτσι" ή "αλλιώς". Εμείς επιλέγουμε πώς θα τα δούμε, πώς θα τα διαχειριστούμε και πώς θα τα βαφτίσουμε.

Έτσι λοιπόν εδώ, θα κληθούμε να παρακολουθήσουμε την ζωή ενός συζύγου, που βρήκε την γυναίκα του να τον απατά με έναν άλλον άντρα, αντέδρασε βιαίως σε βάρος του εραστή της, και γι' αυτή του την πράξη κλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Φυσικά, εφόσον ο μισός αντρικός πληθυσμός θα έπραττε αναλόγως, αξίζει να σημειώσουμε ότι στον εγκλεισμό του συνετέλεσε το γεγονός ότι πάσχει από διπολικό σύνδρομο ή αλλιώς "μανιοκατάθλιψη". Γι' αυτόν τον λόγο λοιπόν, ο Pat θα πρέπει ν' ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή και να βρίσκεται υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση, μέχρι να θεραπευτεί πλήρως από αυτή την νευρολογική ασθένεια.

Η Tiffany τώρα, μπορεί να μην έχει νοσηλευτεί, όπως ο Pat, σε ψυχιατρείο, αλλά κι εκείνη με την σειρά της παίρνει αντικαταθλιπτικά, καθώς πριν από σύντομο χρονικό διάστημα έχασε σε ατύχημα τον σύζυγό της κι έκτοτε έχει αναπτύξει ένα είδος νυμφομανίας, γεγονός που την οδήγησε σε απόλυση και στην απόκτηση μιας κακής φήμης. Ίσως βέβαια, ψυχιατρικά, το πρόβλημα της Tiffany να μην μοιάζει τόσο σοβαρό όσο αυτό του Pat και παράλληλα ο δυναμισμός που δείχνει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στον πρωταγωνιστή. Αν όμως αναλογιστούμε τους στόχους που έχει θέσει ο καθένας τους μακροπρόθεσμα, θα δούμε ότι ο Pat έχει δώσει στον εαυτό του περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσει την "αρρώστια" του απ' ό,τι η Tiffany.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι δυο βαριά τραυματισμένοι άνθρωποι γνωρίζονται και μετά από μερικές συναντήσεις με χαρακτηριστικούς κωμικούς κι ειλικρινείς διαλόγους, συμφωνούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να πετύχουν τα όνειρά τους. Το αξιοπερίεργο βέβαια είναι ότι η συνύπαρξη δυο ψυχολογικά ασταθών ατόμων, αντί να τους βυθίσει περισσότερο στην κατάθλιψη και την μιζέρια, τους κάνει να χαμογελάσουν και πάλι, καθώς η κοινή τους προσπάθεια να πετύχουν κάτι, τους δίνει ένα λόγο να ελπίζουν και να ζουν.

Έχοντας ως βάση μια βαριά ψυχολογική ατμόσφαιρα, η ταινία καταφέρνει να περάσει σταδιακά από το σκοτάδι στο φως, χτίζοντας με υπέροχο τρόπο έναν οδηγό πάνω στην αισιοδοξία. Η σεναριακή προσαρμογή του David O. Russell, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο έχει σκηνοθετήσει την ταινία του, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ακόμα κι όταν οι καταστάσεις μοιάζουν να είναι απαγορευτικές, ο Russell καταφέρνει να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα, κάνοντας τον θεατή να έχει ένα συνεχές αίσθημα ευφορίας.

Λόγος φυσικά για τις εξαίρετες ερμηνείες των ηθοποιών δεν χρειάζεται καν να γίνει. Η Jennifer Lawrence, παρά το νεαρό της ηλικίας της, αποδεικνύει γι' ακόμη μια φορά πόσο ικανή ηθοποιός είναι, ο Bradley Cooper κατορθώνει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων ενός δύσκολου ρόλου, ενώ οι ερμηνείες των δευτεραγωνιστών είναι εξίσου απολαυστικές, με τον Robert De Niro να ξεχωρίζει, ίσως λίγο περισσότερο.

Όντας μια καλογυρισμένη και προσεγμένη, σε όλους τους τομείς της, δραματική κωμωδία, προτείνεται σε όλους για μια ευχάριστη έξοδο, που δεν αποκλείεται να σας επηρεάσει θετικά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεστε την τραγικότητα μερικών γεγονότων στην ζωή σας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο κωμικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Matthew Quick, σε σενάριο και σκηνοθεσία του David O. Russell, διάρκειας 122 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Jacki Weaver, Chris Tucker, Julia Stiles, Paul Herman και Brea Bee.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Jack Reacher

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Jack Reacher

Η υπόθεση

Σε μια πολιτεία της Αμερικής, πέντε άνθρωποι σκοτώνονται από έναν ελεύθερο σκοπευτή. Οι έξι κάλυκες και τα δακτυλικά αποτυπώματα που βρίσκονται στον τόπο του εγκλήματος οδηγούν στην ενοχή του James Barr (Joseph Sikora). Μετά την σύλληψη του υπόπτου και πριν την νοσηλεία του σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο, ο Barr θα ζητήσει τον Jack Reacher (Tom Cruise), έναν πρώην αστυνομικό του στρατού που είναι αδύνατον να βρεθεί από τον οποιονδήποτε. Ο Reacher μαθαίνοντας την είδηση κάνει την εμφάνισή του, όχι για να βοηθήσει, αλλά για να θάψει τον Barr. Με προτροπή όμως της συνηγόρου του κατηγορούμενου, Helen Rodin (Rosamund Pike), διεξάγει την δική του έρευνα και τα στοιχεία που συγκεντρώνει, τον κάνουν να πιστέψει ότι ίσως ο James να είναι θύμα πλεκτάνης.

Η κριτική

Ο Jack Reacher είναι ο κεντρικός ήρωας μιας σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων του γνωστού Βρετανού συγγραφέα, Lee Child. Από τα 17 έργα με πρωταγωνιστή τον μυστηριώδη και μοναχικό ήρωα, η κινηματογραφική μεταφορά βασίστηκε στο ένατο, καθώς σ' αυτό σκιαγραφείται καλύτερα ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή και παράλληλα το περιεχόμενό του μοιάζει περισσότερο κινηματογραφικό.

Από την αρχή της, η ταινία κάνει εντύπωση στον θεατή, καθώς ο σκηνοθέτης ξεκινά από την επικείμενη δολοφονία των πέντε αθώων. Φροντίζοντας παράλληλα να χρησιμοποιήσει για όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μόνο την εικόνα, χωρίς την συνοδεία κειμένου, καταφέρνει να προβάλλει στο κοινό το βασικότερο χαρακτηριστικό του πρωταγωνιστή, το οποίο δεν είναι άλλο από την μετρημένη ομιλία κι επικοινωνία με τ' άλλα πρόσωπα του έργου. Ο Reacher, δεν ανήκει στην κατηγορία των απόστρατων που επιδιώκουν να μπλεχτούν σε καυγάδες, αλλά αποφεύγει να συμμετάσχει σε βίαιες καταστάσεις, μετακινείται συνεχώς για να προστατέψει την ιδιωτικότητά του κι εμφανίζεται μόνο όποτε το κρίνει απαραίτητο.

Από την άλλη, ο χαρακτήρας της συνηγόρου υπεράσπισης, η οποία είναι κι αυτή που κάλεσε τον Reacher να εμφανιστεί, δεν παρουσιάζει τα γνώριμα χαρακτηριστικά μιας δικηγόρου που θ' αναλάμβανε την υπεράσπιση ενός ανθρώπου που όλα τα φαινόμενα είναι εναντίον του. Η Helen Rodin, όντας κόρη ενός σκληρού περιφερειακού εισαγγελέα που με την απειλή της θανατικής ποινής καταφέρνει να πείσει κάθε ύποπτο να παραδεχτεί την ενοχή του, αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Barr για να του δώσει μια ευκαιρία να ζήσει. Τα καθαρά ανθρωπιστικά της κίνητρα λοιπόν, αλλά κι η γυναικεία της φύση, που την κάνει να φαίνεται τρωτή στα μάτια του ήρωα, είναι μερικά από τα στοιχεία που πείθουν τον Reacher να την βοηθήσει στην έρευνά της.

Έτσι, ακολουθώντας μια ανορθόδοξη τακτική οι δυο τους θα ερευνήσουν τις ζωές των προσώπων που δολοφονήθηκαν, εξετάζοντας το κατά πόσο ήταν τυχαίοι στόχοι και θα επανεξετάσουν όλα τα στοιχεία που οδήγησαν την αστυνομία στην σύλληψη του υπόπτου. Τ' αποτελέσματα της έρευνας, αλλά κι η ξαφνική επίθεση που δέχεται ο ήρωάς μας σε κάποιο bar, θα τον οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι ο Barr είναι αθώος, ότι κάποιος άλλος είναι ο δολοφόνος, ότι οι ένοχοι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια κι ότι πιθανότατα κάποιος εκπρόσωπος της δικαιοσύνης είναι μπλεγμένος στην υπόθεση.

Με όλα τα παραπάνω, οι συντελεστές της ταινίας καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα πολύ καλά δομημένο έργο δράσης, με κωμικά κι ηθικά στοιχεία και με αξιόλογες ερμηνείες που συνοδεύουν την καλά μελετημένη κινηματογραφική μεταφορά ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Το γεγονός επίσης, ότι συνεχώς τα δεδομένα προσαρμόζονται και τα στοιχεία που αποκαλύπτονται συμπληρώνουν, σταδιακά, το παζλ της υπόθεσης, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή καθ' όλη την διάρκειά της. Αν λοιπόν σας αρέσουν οι ταινίες δράσης, αποτελεί για εσάς την ιδανική πρόταση, καθώς σίγουρα συγκαταλέγεται στις καλές ταινίες του είδους της.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης, βασισμένη σε βιβλίο του Lee Child, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Christopher McQuarrie, διάρκειας 130 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tom Cruise, Rosamund Pike, Richard Jenkins, David Oyelowo, Werner Herzog, Joseph Sikora, Jai Courtney, Alexia Fast και Robert Duvall.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) No

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: No

Η υπόθεση

Το 1988 διεξάγεται στην Χιλή ένα δημοψήφισμα που, στην περίπτωση που οι πολίτες της χώρας ψηφίσουν υπέρ, θα νομιμοποιήσει το δικτατορικό καθεστώς του Augusto Pinochet. Τα μέλη της αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά τους να παροτρύνουν τον λαό να ψηφίσει κατά, θα οργανώσουν μια διαφημιστική καμπάνια, με επικεφαλή τον νεαρό κι ανοιχτόμυαλο René Saavedra (Gael García Bernal), ο οποίος θα προτείνει μια πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη εκστρατεία. Στον λιγοστό χρόνο που διαθέτει η πλευρά του "Όχι", θα καταφέρει ν' ανατρέψει την πολιτική κατάσταση της χώρας;

Η κριτική

Ένας νεαρός μαρκετίστας, ο René Saavedra, μαζί με πολλούς συμπολίτες του, ονειρεύεται μια χώρα ελεύθερη, χωρίς λογοκρισία, όπου τα όνειρα του καθενός θα μπορούσαν να υλοποιηθούν κι οι πολίτες της θα σέβονταν ο ένας τον άλλο. Η διαφορετική ματιά όμως, με την οποία αντιλαμβάνεται τα πράγματα είναι κι αυτή που θα τον οδηγήσει να προτείνει στην πλευρά του "Όχι" μια καμπάνια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη για την εποχή, με την οποία είτε θα ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς του Pinochet, είτε οι ίδιοι θα ηττηθούν κατά κράτος.
Με σύμβολο το ουράνιο τόξο και με την προβολή χαμογελαστών προσώπων, ο νεαρός Saavedra, αφήνει πίσω το βάρβαρο παρελθόν των νεκρών κι εξαφανισμένων ανθρώπων κι επικεντρώνεται σ' ένα εξιδανικευμένο και δυτικοποιημένο μέλλον, προβάλλοντας στους πολίτες της Χιλής το αμερικάνικο όνειρο, ένα πρότυπο ζωής που είναι αδύνατον να υπάρξει σ' ένα οποιοδήποτε πολίτευμα καταπίεσης. Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε μια αναδρομή στα ιστορικά γεγονότα, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τους λόγους που, εν έτει 1988, η καμπάνια του "Όχι" είχε ελπίδες να πείσει μόνο αν λειτουργούσε ως "διαφήμιση".
Το 1973, ενώ η χώρα βρισκόταν σε οικονομικό αδιέξοδο, ο Augusto Pinochet κατέλαβε την κυριαρχία της Χιλής με πραξικόπημα. Όπως είναι φυσικό βέβαια, κατά την διάρκεια των αναταραχών, αλλά και των χρόνων όπου κυβέρνησε την χώρα, χιλιάδες Χιλιανοί θανατώθηκαν κι εξαφανίστηκαν. Το ζήτημα όμως είναι ότι, 15 χρόνια μετά, τα γεγονότα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, για ένα μεγάλο μέρος του λαού, κι οι πολίτες έχουν συμβιβαστεί και προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεδομένου ότι κι ο Pinochet με την σειρά του, έχει βγάλει τα στρατιωτικά και λειτουργεί πλέον ως πολιτικός περισσότερο, είναι λογικό εικόνες κι αναμνήσεις των αιματηρών γεγονότων ν' αδυνατούν να πείσουν, μετά από τόσα χρόνια, αυτό το μερίδιο του λαού. Για πολλούς, ό,τι έγινε, έγινε κι η ελευθερία της βούλησης συνδέεται άμεσα με την οικονομική ύφεση που οδήγησε σε πραξικόπημα.
Φυσικά στην συγκεκριμένη ταινία, αναπτύσσεται η πτώση του Pinochet, όμως η θεματική της αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, καθώς η Χιλή αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα των εκατοντάδων χωρών που έζησαν την βία ενός δικτατορικού καθεστώτος. Επίσης, η ανελευθερία που επέφερε σε διάφορους τομείς η δικτατορία, δεν διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την ανελευθερία που φέρνει, εκ νέου, η σύγχρονη οικονομική ύφεση, κάτι που κάνει το θέμα της εκτός από καθολικό κι επίκαιρο.
Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα διάφορα ντοκουμέντα, αλλά κι η εξέλιξη της ιστορίας, θυμίζει κατά πολύ home-made-video της εποχής. Το "No", γυρισμένο με κάμερα στο χέρι, δημιουργεί μια αίσθηση ντοκιμαντέρ και με την πιστή αναπαράσταση της εποχής, αποπειράται να υπενθυμίσει ή να μεταφέρει σε παλαιούς και νέους θεατές το κλίμα της περιόδου. Με την συνοδεία άκρως ρεαλιστικών ερμηνειών και τη δημιουργία μιας αισιόδοξης κι ευχάριστης ατμόσφαιρας, η ταινία αποτελεί μια ιδανική πρόταση για το σινεφίλ, πολιτικοποιημένο και μη, κοινό.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Χιλιανό δράμα του 2012, βασισμένο σε θεατρικό του Antonio Skármeta, σε σενάριο του Pedro Peirano και σκηνοθεσία του Pablo Larraín, διάρκειας 118 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Gael García Bernal, Antonia Zegers, Pascal Montero, και Alfredo Castro.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Μετά τη Λουτσία

Πρωτότυπος τίτλος: Después de Lucia

Αγγλικός τίτλος: After Lucía

Η υπόθεση

Έξι μήνες μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Roberto (Hernán Mendoza) παίρνει την απόφαση να μετακομίσει μαζί με την έφηβη κόρη του, Alejandra (Tessa Ia), στην πόλη του Μεξικό, προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο να ξαναφτιάξει τις ζωές και των δυο τους. Εκεί, η Alejandra δεν θ' αργήσει να γίνει αποδεκτή από τους νέους της συμμαθητές, όμως σχετικά σύντομα η καινούργια της παρέα θα μετατραπεί σε μια ομάδα τραμπούκων κι η ίδια σε θύμα αυτής.

Η κριτική

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μεξικανού σκηνοθέτη Michel Franco, είναι ένα δράμα που ξεκινά δίνοντας την αίσθηση ότι η θεματική της αφορά στην απώλεια. Κατά την διάρκεια εξέλιξής της βέβαια, θ' αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι η απώλεια λειτουργεί ως αφορμή για την σταδιακή παρουσίαση του πραγματικού άξονα, γύρω από τον οποίο κινείται η ιστορία, δηλαδή την βία στις διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Η επιλογή του δημιουργού της επίσης, να δώσει στην ταινία του έναν τίτλο που θα περιέχει το όνομα ενός ατόμου που δεν συμμετέχει ενεργά στην δράση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η Lucía με τον θάνατό της, σφραγίζει τις ζωές των ατόμων που μένουνε πίσω και παρά την φυσική απουσία της, νοητικά υπάρχει σε κάθε σκέψη και πράξη των πρωταγωνιστών. Έτσι, το πλαίσιο ανάπτυξης της ιστορίας, βασίζεται σε δυο ανθρώπους που αντί να προσπαθούν να βρουν παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, επιλέγουν την απομόνωση, την σιωπή και σταδιακά την απομάκρυνση.

Η θεματική της βίας λοιπόν, ξεκινά ν' αναπτύσσεται μέσα σ' ένα οικείο περιβάλλον, αυτό της οικογένειας. Η Alejandra κι ο Roberto, προκειμένου να προστατέψουν ο ένας τον άλλο, ασκούν βία στον ίδιο τους τον εαυτό καταπνίγοντας τα συναισθήματά τους κι απαγορεύοντας στους εαυτούς τους μια ουσιαστική επικοινωνία. Αυτή τους η επιλογή φυσικά, τους οδηγεί στην αποξένωση και σε συναισθηματική αδράνεια.

Το επόμενο σκέλος της ιστορίας που φαίνεται πως ευνοεί την ανάπτυξη μιας βίαιης συμπεριφοράς είναι ο χώρος του σχολείου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν την ραγδαία αύξηση των ναρκωτικών ουσιών στα σχολεία, έχει εφαρμοστεί στο εκπαιδευτικό σύστημα του Μεξικό ένα σύστημα ανίχνευσης αυτών. Το ζήτημα όμως είναι ότι με την συγκεκριμένη διαδικασία, το κράτος δεν προνοεί για την εξάλειψη του φαινομένου, απλώς εντοπίζει τυχόν ναρκωτικές ουσίες, ενημερώνει τους κηδεμόνες για τ' αποτελέσματα, προτείνει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης κι απειλεί τον μαθητή με αποβολή κατά τον επόμενο έλεγχο.

Σημαντικό στοιχείο επίσης, είναι ότι η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της πολιτείας προς ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινωνικό πρόβλημα, εφαρμόζεται σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα, η οποία βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν λοιπόν ο ρόλος της κρατικής πρόληψης περιορίζεται στην απλή υπόδειξη ενός ακόμα προβλήματος, χωρίς να επισημαίνεται η σοβαρότητα αυτού ή έστω να προσφέρεται ένα αξιόλογο κι επί προσωπικού σχέδιο λύσης, είναι λογικό με την αύξηση της εσωτερικής πίεσης να αυξάνονται και τα κρούσματα βίας στον εκπαιδευτικό χώρο.

Έτσι λοιπόν, ο Franco, δημιουργεί ένα λιτό κι ουσιαστικό έργο, που εστιάζει στις ρίζες του συνεχώς αυξανόμενου προβλήματος της βίας, τόσο της σωματικής όσο και της ψυχολογικής, κι ευαισθητοποιεί τον θεατή του να ερευνήσει τα αίτια αυτού. Αξίζει δε, να παρατηρήσουμε ότι η συμπεριφορά του Roberto μπορεί να μοιάζει αδιάφορη, ως προς το παιδί του, όσο δεν γνωρίζει ποιό είναι το πρόβλημα και πώς πρέπει να το διαχειριστεί, όμως όταν συνειδητοποιεί ότι η κόρη του έχει πέσει θύμα κακοποίησης, αμέσως παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, φανερώνοντας την αγάπη του για 'κείνη.

Παίζοντας λοιπόν, με τα όρια της ανεκτικότητας και της καταπάτησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το "Μετά τη Λουτσία" προτείνεται κατά κύριο λόγο στο κοινωνικά ευαισθητοποιημένο σινεφίλ κοινό, καθώς με αργούς ρυθμούς αναδεικνύει ένα υπαρκτό και παγκόσμιο φαινόμενο, που αποτελεί σημαντικό πρόβλημα ολόκληρης της υφηλίου.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Δράμα μεξικανικής παραγωγής του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Michel Franco, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tessa Ia, Hernán Mendoza, Gonzalo Vega Jr. και Tamara Yazbek.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2012) Παίζοντας με την αγάπη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Playing for keeps

Η υπόθεση

Ο George Dryer (Gerard Butler) είναι ένας πρώην αστέρας του ποδοσφαίρου. Σήμερα, όμως, τον βρίσκουμε χωρισμένο κι απένταρο να προσπαθεί να διεκδικήσει μια θέση στην καρδιά του γιου του, Lewis (Noah Lomax) κι ίσως και της πρώην γυναίκας του, Stacie (Jessica Biel), η οποία είναι έτοιμη να ξαναπαντρευτεί. Κατά την προσπάθειά του να δεθεί με τον γιο του, καταλήγει να πάρει την θέση του προπονητή της παιδικής ομάδας ποδοσφαίρου και με την ομορφιά του δεν αργεί να κλέψει τις καρδιές όλων των μαμάδων. Θα καταφέρει όμως ο George να βρει τον τρόπο να (ξανα)κερδίσει ό,τι στερήθηκε πριν από καιρό;

Η κριτική

Ο γοητευτικός Gerard Butler πρωταγωνιστεί σε μια αναμενόμενη ρομαντική κομεντί με κεντρικό θέμα την αληθινή και παντοτινή αγάπη, την αξία της οικογένειας και τις παρεξηγήσεις που μπορεί να φέρει στον οποιονδήποτε η φήμη κι η ομορφιά.
Στην αρχή της ταινίας, γίνεται μια αναδρομή στο παρελθόν του πρωταγωνιστή, όπου τον παρακολουθούμε ν' αποθεώνεται από τους οπαδούς σημαντικών ομάδων του ποδοσφαίρου κι έπειτα περνάμε στο σήμερα για να τον βρούμε χρεωμένο κι άσημο να προσπαθεί να βάλει την ζωή του σε μια σειρά. Μην περιμένετε βέβαια, στην συνέχεια ν' αναλυθούν οι λόγοι που ένας super star κατέληξε να χρωστά στους πάντες και να βρίσκεται μόνος σ' ένα σπίτι, χωρίς φίλους και χωρίς οικογένεια. Η ταινία επικεντρώνεται στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή να βρει ένα νόημα στην ζωή του.
Ο George λοιπόν, έχοντας μάθει να ζει χωρίς υποχρεώσεις, όπως είναι αναμενόμενο για έναν πρώην star, συνεχώς απογοητεύει τον γιο του, καθώς ποτέ δεν είναι συνεπής στα ραντεβού τους ή βρίσκεται σωματικά μαζί του και νοητικά κάπου αλλού. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, είναι ότι σχεδόν πάντα ο πατέρας του μικρού Lewis ήταν απών κι έτσι ο George τώρα θα πρέπει ν' αποδείξει ότι μπορεί να βρεθεί σ' ένα μέρος, να παραμείνει εκεί και να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του γιου του.
Βέβαια, όταν ένας άνθρωπος έχει μάθει να ζει σαν παιδί, δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη να ξυπνήσει και ν' αλλάξει τον τρόπο ζωής του. Σταδιακά όμως, ο George, κάνει μικρά βήματα προς την πλευρά του μικρού Lewis, κερδίζοντας την συμπάθεια και την εμπιστοσύνη τόσο του μικρού, όσο και της μητέρας του. Έτσι, η θέση του προπονητή στην τοπική παιδική ομάδα, ίσως να είναι η ευκαιρία του να κερδίσει και πάλι την χαμένη του οικογένεια. Αυτό που δεν έχει υπολογίσει βέβαια, είναι ότι με μια εξέχουσα θέση στην τοπική κοινωνία, με τα παιδιά να τον περιτριγυρίζουν και με την ομορφιά του, οι νεαρές μαμάδες θα ξετρελαθούν μαζί του, θα τον πολιορκήσουν και θα τον αποσπάσουν απ' τον στόχο του.
Στους ρόλους των γοητευτικών κυριών λοιπόν, που θ' απλώσουν τα δίκτυα τους και θα σαγηνέψουν τον νεαρό George, συναντάμε και τις πανέμορφες Catherine Zeta-Jones και Uma Thurman, οι οποίες στην προσπάθειά τους να τον βοηθήσουν θα περιπλέξουν τα πράγματα, δημιουργώντας διάφορες παρεξηγήσεις, αλλά δίνοντάς του παράλληλα και την ευκαιρία ν' αποδείξει τί είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται.
Με άλλα λόγια, δεν μιλάμε για μια ταινία ερμηνειών, ούτε για μια ιστορία που συγκλονίζει, αλλά για ένα έργο με χαλαρή κι ευχάριστη δομή, που παρουσιάζει έναν άντρα από το απόλυτο είδωλο να περνά στο τίποτα, να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του και να κερδίσει τους γύρω του μέσα σ' αυτήν την κατάσταση. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, πρόκειται για μια αισιόδοξη και καλογυρισμένη ταινία, που προτείνεται σε όσους θέλουν να διασκεδάσουν λίγο κατά την έξοδό τους. Άλλωστε, εκτός του πρωταγωνιστή και του ρομάντζου που θα προσελκύσει το γυναικείο φύλο, η αναφορά στο ποδόσφαιρο, αλλά κι η παρέλαση των διάσημων κυριών, αποτελούν έναν πολύ καλό λόγο να την προτιμήσει και το αντρικό κοινό.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κομεντί του 2012, σε σενάριο του Robbie Fox και σκηνοθεσία του Gabriele Muccino, διάρκειας 105 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Gerard Butler, Noah Lomax, Jessica Biel, Catherine Zeta-Jones, Uma Thurman και Dennis Quaid.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Λίνκολν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Lincoln

Η υπόθεση

Τον Ιανουάριο του 1865, ο αμερικάνικος εμφύλιος πόλεμος διανύει τον τέταρτο χρόνο εξέλιξής του, οδεύοντας προς τη λήξη του, κι ο Abraham Lincoln μετρά ήδη δυο μήνες από την επανεκλογή του ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών, ο Lincoln, κάνει τ' αδύνατα δυνατά να περάσει την 13η τροποποίηση του συντάγματος της χώρας του, μέρος της οποίας είναι κι η κατάργηση της δουλείας, και ν' αλλάξει ουσιαστικά τον ρου της αμερικανικής ιστορίας.

Η κριτική

Ο Abraham Lincoln αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που έχουν περάσει από τον πολιτικό χώρο της αμερικάνικης ιστορίας και δικαιολογημένα το όνομά του κοσμεί τον τίτλο πολλών αμερικάνικων ταινιών με θέμα τη ζωή ή το έργο του. Μόνο και μόνο αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, διεξήχθη ο πιο καταστροφικός πόλεμος του έθνους κι ότι σ' εκείνον χρωστάνε την ελευθερία τους όλοι οι Αφροαμερικανοί πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, μπορεί εύκολα να καταλάβει την βαρύτητα του ονόματός του. Η απορία που γεννάται λοιπόν στον καθένα είναι τι διαφορετικό έχει ο "Λίνκολν" του Steven Spielberg ν' αναδείξει και για ποιό λόγο έχει λάβει 12 υποψηφιότητες στα φετινά oscar;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι μιλάμε για μια ταινία που δεν είναι ούτε καθαρά ιστορική, ούτε όμως και καθαρά βιογραφική. Μέσα στις δυο-μιση ώρες διάρκειάς της, καλύπτει μονάχα τους τελευταίους τέσσερις μήνες από την ζωή του Αμερικανού Προέδρου, παρουσιάζοντας όμως, σ' αυτόν το χρόνο, επαρκώς τον μεγαλειώδη χαρακτήρα του, κι επικεντρώνεται στην ψήφιση του νόμου που επρόκειτο να καταργήσει τη δουλεία σ' ολόκληρο το αμερικάνικο έθνος.

Όσον αφορά τώρα τις υποψηφιότητές της και τον μύθο που έχει στηθεί γύρω από τ' όνομά της, αξίζει να πούμε ότι αναμενόμενο είναι στ' αμερικάνικα βραβεία να λάβει υποψηφιότητα, σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες, ένα έργο που εξυμνεί την ιστορία της Αμερικής. Για όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου λοιπόν, ο "Λίνκολν" δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εξαιρετικό ιστορικό/βιογραφικό δράμα και σαν τέτοιο πρέπει να κριθεί και να παρακολουθηθεί.

Ο Spielberg έτσι, για να μην σπαταλήσει περιττό χρόνο σε ιστορικές επεξηγήσεις, εισάγει τον θεατή του κατευθείαν στο κυρίως θέμα του έργου του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης σκηνής κιόλας, θα βρεθούμε σ' ένα από τα στρατόπεδα της εμπόλεμης Αμερικής και θα παρακολουθήσουμε έναν διάλογο για ισότητα λευκών και νέγρων, που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Αμερικανό Πρόεδρο και δυο μαύρους στρατιώτες. Έπειτα, θα γίνουμε μάρτυρες ενός ονείρου του Abraham Lincoln και θα περάσουμε σταδιακά στον πραγματικό χρόνο μέσω της αφήγησης του ονείρου, η οποία θ' αντικαταστήσει με λέξεις την προβαλλόμενη εικόνα. Το πέρασμα στην πραγματικότητα όμως, θα ολοκληρωθεί με την προβολή του χώρου δράσης μέσα από κάποιον καθρέφτη, στοιχείο ιδιαίτερα ευρηματικό και σημαντικό για κάποιον που προσέχει τις λεπτομέρειες στην σκηνοθεσία.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης, συνεχίζει να δουλεύει και το υπόλοιπο έργο του, με μικρές σκηνοθετικές πινελιές που κάνουν την διαφορά. Η αναπαράσταση της εποχής επίσης, μέσω του σκηνικού χώρου και των κοστουμιών που την αντιπροσωπεύουν, χαρακτηρίζεται το λιγότερο εξαιρετική. Μαζί με την ιδιαίτερη προσοχή που έχει δοθεί στην ομιλία και στις κινήσεις των ηθοποιών, το θέαμα είναι απόλυτα ρεαλιστικό και πειστικό. Δεδομένων βέβαια και των άριστων ερμηνειών των Daniel Day-Lewis και Tommy Lee Jones, καταλήγουμε να μιλάμε για κάτι εκπληκτικό.
Αν λοιπόν σας αρέσουν τα αμερικάνικα, βιογραφικά δράματα εποχής, με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο, ο "Λίνκολν" αποτελεί για εσάς την κατάλληλη πρόταση. Σημαντικό στοιχείο βέβαια, είναι ότι τα ιστορικά γεγονότα, μέχρι τον Ιανουάριο του 1865, δεν τα προσφέρει στο πιάτο, οπότε καλό θα ήταν να έχετε ρίξει μια ματιά στο πολιτικό σκηνικό της περιόδου, ώστε να μην χαθείτε κατά τη διάρκειά της. Αν πάλι βαριέστε τις ταινίες με παρόμοια θεματολογία, αλλά σας προσελκύουν οι πολλές υποψηφιότητές της, θα σας πρότεινα να την αποφύγετε, καθώς "άψογη" μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο από τους λάτρεις του είδους της.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο ιστορικό/βιογραφικό δράμα του 2012, βασισμένο σε βιβλίο της Doris Kearns Goodwin, σε σενάριο του Tony Kushner και σκηνοθεσία του Steven Spielberg, διάρκειας 150 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Day-Lewis, Tommy Lee Jones και Sally Field.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Οι διώκτες του εγκλήματος

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Gangster squad

Η υπόθεση

Στο Los Angeles του 1949, o Mickey Cohen (Sean Penn) έχει καταφέρει ν' αποκτήσει τον έλεγχο των πάντων. Ελέγχοντας τον υπόκοσμο κι έχοντας, παράλληλα, εξαγοράσει τις αρχές ολόκληρης της California, δημιουργεί περιουσία μέσω της πορνείας, της εμπορίας ναρκωτικών, των όπλων και άλλων παράνομων συναλλαγών, ενώ ετοιμάζει να επεκτείνει την παράνομη επιχείρησή του σε Νέα Υόρκη και Chicago. Φαινομενικά κανείς δεν μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη στον Cohen, όμως, υπό τις διαταγές του Αρχηγού Parker (Nick Nolte), ο αστυνόμος John O'Mara (Josh Brolin), αρχίζει να στρατολογεί μια ομάδα στρατευμένων εχθρών του εγκλήματος, με την οποία θα προσπαθήσει να συλλάβει τον No1 κακοποιό της εποχής.

Η κριτική
Σ' αυτό το έργο, ο Ruben Fleischer, αποπειράται να σκηνοθετήσει ένα γκανγκστερικό φιλμ, που θ' αναβιώσει τις καλές εποχές του παλιού αμερικάνικου crime film και θα παρουσιάσει γι' ακόμα μια φορά την γνωστή ιστορία των αδιάφθορων αστυνομικών, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν, μέσω μιας ανεπίσημης ομάδας, την τάξη που έχει για καιρό χαθεί από το μεταπολεμικό Los Angeles.
Βασιζόμενος στο βιβλίο του Paul Lieberman, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όπως ενημερωνόμαστε και στην αρχή της ταινίας, και πατώντας σε γνωστά μονοπάτια, ο σκηνοθέτης της ξεκινά το έργο του, παρουσιάζοντάς μας το πραγματικό πρόσωπο του ανεπίσημου κυβερνήτη της πόλης, έτσι ώστε να κατανοήσουμε την ανάγκη δημιουργίας μιας επιχείρησης εξυγίανσης, κι έπειτα μας περνά στην παρουσίαση του καλού και δίκαιου αστυνομικού που θα σώσει ολομόναχος μια νεαρή γυναίκα από τους άντρες του Cohen.
Ο O'Mara, όπως θα δούμε, είναι ο ορισμός του πιστού υπηρέτη του νόμου κι ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία έντιμων αστυνομικών που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την δουλειά τους γνωρίζοντας ότι δεν έχουν κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να πατάξουν την διαφθορά και τους υπευθύνους της. Έτσι, παρόλο που έχει υποσχεθεί στην ετοιμόγεννη γυναίκα του μια νέα αρχή κι έχοντας κάθε δικαίωμα να παραιτηθεί των καθηκόντων του, δεν μπορεί παρά να παίξει την ζωή του κορώνα-γράμματα, στήνοντας μια επιχείρηση εξολόθρευσης του μεγαλύτερου κακοποιού.
Με τη βοήθεια λοιπόν της συζύγου του, θα στρατολογήσει την ομάδα του, η οποία δεν καλύπτει μόνο τις απαραίτητες ειδικότητες, αλλά και όλους τους πιθανούς χαρακτήρες που θα μπορούσαν ν' αποτελούν εκφραστές του νόμου. Γι' αρχή λοιπόν, γνωρίζουμε τον Coleman Harris (Anthony Mackie), έναν Αφροαμερικανό αξιωματικό που, σαν τον O'Mara, ανήκει στους έντιμους και καθαρούς αστυνομικούς. Έπειτα, ο O'Mara συναντά τον Conway Keeler (Giovanni Ribisi), έναν οικογενειάρχη που για να διασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί του δέχεται να συμμετάσχει ως τεχνικό μέλος και τέλος, στην ομάδα θα πρέπει να στρατολογηθεί ένας άσσος στο σημάδι, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Max Kennard (Robert Patrick). Ο Max βέβαια, με τον ερχομό του θα φέρει στην ομάδα και τον μαθητευόμενό του, Navidad Ramirez (Michael Peña), έναν Λατινοαμερικανό υπηρέτη του νόμου. Το τελευταίο μέλος της ομάδας, ο Jerry Wooters (Ryan Gosling), δεν θα στρατολογηθεί, θα προσφέρει από μόνος του τις υπηρεσίες του κι ως νέος και γοητευτικός δεν διστάζει να φλερτάρει, αλλά και να συνάψει σχέση, με την συνοδό του Cohen, Grace Faraday (Emma Stone).
Με αυτή τους την επιλογή, οι δημιουργοί της, καλύπτουν μια ευρεία γκάμα των χαρακτήρων που θα μπορούσαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους εκείνη την εποχή, αλλά παράλληλα καταφέρνουν να παρουσιάσουν τις πολλαπλές ιστορίες των ηρώων του. Από την ταινία, λοιπόν, δεν λείπει το χιούμορ, καθώς ο ρόλος των γυναικών βοηθά στην δημιουργία ενός κωμικού και πιο ανάλαφρου κλίματος, το σασπένς, οι οικογενειακές αξίες, οι οποίες παρουσιάζονται με πολλαπλούς τρόπους, οι δεσμοί δασκάλου και μαθητή, αλλά κι ο έρωτας δυο νέων.
Ωστόσο, αυτό που αξίζει περισσότερο στην ταινία, είναι οι εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, αλλά κι οι διάφορες ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές επιλογές που παρατηρούμε σ' αυτήν κατά διαστήματα. Από 'κει κι έπειτα, όμως, την ιστορία της πάταξης του εγκλήματος την έχουμε ξαναδεί σε αριστουργήματα του είδους, με τα οποία δυστυχώς είναι αδύνατον να τη συγκρίνουμε. Γι' αυτό λοιπόν, αν είστε λάτρεις των ταινιών απόδοσης δικαίου, σίγουρα θα σας ικανοποιήσει, αλλά μην περιμένετε ότι θα σας μείνει αξέχαστη και μην έχετε υψηλές απαιτήσεις λόγω του πολλά υποσχόμενου cast της.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο αστυνομικού του 2013, βασισμένο σε βιβλίο του Paul Lieberman, σε σενάριο του Will Beall και σκηνοθεσία του Ruben Fleischer, διάρκειας 113 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Sean Penn, Josh Brolin, Ryan Gosling, Anthony Mackie, Giovanni Ribisi, Robert Patrick, Michael Peña, Mireille Enos Emma Stone και Nick Nolte.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Το κεφάλαιο

Πρωτότυπος τίτλος: Le capital

Αγγλικός τίτλος: Capital

Η υπόθεση

Ο Marc Tourneuil (Gad Elmaleh) είναι ένας νέος και πολύ φιλόδοξος τραπεζίτης, που μετά από την αποκάλυψη ενός σοβαρού προβλήματος υγείας του προέδρου της Phenix, μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, ορίζεται διάδοχός του. Το μικρό της ηλικίας του, αλλά κι η κατοχή της πολυπόθητης προεδρικής καρέκλας, εγείρουν πολλές αντιδράσεις, κυρίως από τους γηραιότερους σε ηλικία συναδέλφους του. Ο Marc, όμως, είναι αποφασισμένος να μην επιτρέψει σε κανέναν να τον ρίξει από τον θρόνο του, συμπεριλαμβανομένων όσων τον φθονούν ή των θεωρούν ένα απλό πιόνι. Έτσι, λοιπόν, παίζει το παιχνίδι των μεγάλων συμφερόντων, θέτοντας τους δικούς του ακραίους και κερδοφόρους κανόνες, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το χρόνο που του έχει δοθεί προς δικό του όφελος.

Η κριτική

"Το κεφάλαιο" είναι ένα δράμα που ως στόχο έχει να παρουσιάσει στον θεατή της, εντελώς απογυμνωμένη, την αλήθεια γύρω από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, στην πράξη. Ο Κώστας Γαβράς, εκλαϊκευμένα, γυρίζει μια ταινία για ένα παγκόσμιο "παιχνίδι" ενηλίκων, στο οποίο έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν μόνο οι κεφαλαιοκράτες και που ως στόχο έχει να φτωχύνουν κι άλλο οι φτωχοί, πλουτίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τους πλούσιους.

Ως κεντρικό πρωταγωνιστή του, λοιπόν, ο Γαβράς, χρησιμοποιεί έναν νεαρό άντρα, ο οποίος δεν δείχνει να έχει κανένα ενδοιασμό να πατήσει επί πτωμάτων, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ιδίου και της τράπεζας που εκπροσωπεί. Όντας λοιπόν, υπερβολικά φιλόδοξος, αλλά κι αλαζόνας, ο Marc Tourneuil, με το που αναλαμβάνει την θέση του προέδρου, γνωρίζει πολύ καλά ότι τρέχει ενάντια στον χρόνο και σκοπεύει να κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του προκειμένου να μην επιτρέψει σε κανέναν να τον υποτιμήσει.

Γι' αυτόν το λόγο λοιπόν, αναλαμβάνοντας την θέση του προέδρου, το πρώτο πράγμα που τον βλέπουμε να κάνει, είναι να διεκδικεί τον σεβασμό των γύρω του, προβάλλοντας την ανωτερότητά του, ως πρόεδρος, και καθιστώντας σαφές ότι δεν έχει αναλάβει το αξίωμα αυτό για να ζεστάνει την καρέκλα κάποιου άλλου. Έτσι, τον βλέπουμε να συμπεριφέρεται αλαζονικά κυρίως στους, μέχρι πρότινος, προϊσταμένους του και να χειρίζεται πολύ ευρηματικά τις υποχρεωτικές απολύσεις που πρέπει να γίνουν στον όμιλο στ' όνομα της "εξυγίανσής" του.

Αντί λοιπόν ν' αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη και το χρέος της οποιασδήποτε απόλυσης, οδηγεί με μια υπέροχη δικαιολογία, αυτή της δημιουργίας ενός φιλικού κι οικογενειακού περιβάλλοντος, όλους τους χαμηλά ιστάμενούς τους, να προδώσουν τα υπερβολικά φιλόδοξα στελέχη του ομίλου, τα οποία αποτελούν απειλή για τον ίδιο. Κατ' αυτόν τον τρόπο, πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα γύρω απ' τ' όνομά του, αλλά και να ξεφορτωθεί τον οποιονδήποτε δείχνει δείγματα εξουσίας, ευνουχίζοντας φυσικά και όλους τους εν δυνάμει εχθρούς του.

Στους κεφαλαιοκράτες, όμως, και τους μετόχους δεν είναι σε θέση να επιβληθεί και γι' αυτόν το λόγο, τους επιτρέπει να τον χειραγωγήσουν, προσπαθώντας όμως παράλληλα να προβλέψει τι γεννά η στήριξη που του προσφέρουν. Παίζοντας λοιπόν, με τη σειρά του, στο δικό τους παιχνίδι, με τους δικούς τους κανόνες, θα αποπειραθεί να κερδίσει τους μεγαλύτερους των μεγαλυτέρων, θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της εξουσίας.

Ποιός είναι ο λόγος λοιπόν που ένας τέτοιος άντρας κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή; Πολύ απλά γιατί αυτός ο καπιταλιστής τραπεζίτης θα μπορούσε να είναι ο καθένας από 'μας. Ο Tourneuil, όπως καταλαβαίνουμε από τα διάφορα συμφραζόμενα, είναι απλώς ένας ιδιαίτερα φιλόδοξος άντρας που δεν δέχεται ν' αφήσει τον κόσμο να τον πατήσει κάτω σαν σκουλήκι. Έτσι, κατανοεί από μικρός τον νόμο της επιβίωσης του ισχυρότερου και παρά την απέχθεια που δημιουργεί στον κοινό θεατή ο χαρακτήρας αυτός, ο σκηνοθέτης επιτυγχάνει την ταύτιση, παρουσιάζοντας τις ενδόμυχες κι ανθρώπινες σκέψεις, τις οποίες φυσικά καταπνίγει πάντοτε, ενός ανθρώπου που δεν έχει διαβρωθεί πλήρως από το τραπεζικό σύστημα.

Τέλος, οι γυναίκες που συναντάμε κατά την διάρκεια της ταινίας, παίζουν έναν περισσότερο συμβολικό ρόλο, εξυπηρετώντας στην καλύτερη κατανόηση των νοημάτων της. Η σύζυγος του Marc, παρουσιάζεται ως μια απλή γυναίκα, εκφράζοντας την μεσοαστική τάξη, από την οποία προέρχεται κι ο πρωταγωνιστής και την οποία εναγωνίως προσπαθεί ν' αφήσει πίσω του. Από την άλλη, η ύπαρξη ενός μοντέλου με το οποίο φλερτάρει ο πρωταγωνιστής, αλλά συνεχώς ξεγλιστρά μέσα απ' τα χέρια του, θα μπορούσε να συμβολίζει το άπιαστο όνειρο, με την οποιαδήποτε μορφή θα μπορούσε να λάβει αυτό. Τέλος, η τρίτη γυναίκα που εισβάλει στην ζωή του Marc, η Maud Baron (Céline Sallette), αποτελεί για εκείνον ένα πρότυπο, το οποίο παρά την δύναμη που ασκεί πάνω του, αποφεύγει να υιοθετήσει για τον εαυτό του, καθώς έρχεται σε σύγκρουση με τα προσωπικά του "θέλω".
Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα έργα που βρίσκονται στα όρια του δράματος και του οικονομικού θρίλερ, θα σας συνιστούσα να προτιμήστε "Το κεφάλαιο", καθώς σ' αυτό, παρουσιάζεται με απόλυτη ειλικρίνεια κι εξαιρετική απλότητα η υπάρχουσα κατάσταση, από την πλευρά αυτών που κινούν τα νήματα.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δραματικό θρίλερ του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Stéphane Osmont, σε σενάριο των Karim Boukercha, Κώστα Γαβρά και Jean-Claude Grumberg και σκηνοθεσία του Κώστα Γαβρά, διάρκειας 114 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Gad Elmaleh, Natacha Régnier, Liya Kebede, Céline Sallette, και Gabriel Byrne.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes και Rotten Tomatoes

(2012) Pieta

Πρωτότυπος τίτλος: Pietà

Αγγλικός τίτλος: Pieta

Η υπόθεση

Ο Lee Kang-do (Lee Jung-jin) για να κερδίσει τα προς το ζην, εισπράττει τα χρήματα που έχουν δανειστεί διάφοροι μικροεπιχειρηματίες από τοκογλύφους. Στην περίπτωση που αυτοί, αδυνατούν να πληρώσουν, τους σακατεύει, εισπράττοντας την αποζημίωσή τους για την κάλυψη του χρέους τους. Κάποια μέρα, στην πόρτα του Lee Kang-do θα εμφανιστεί μια γυναίκα που ισχυρίζεται πως είναι η βιολογική του μητέρα και θα του ζητήσει να την αφήσει να βρίσκεται κοντά του, για να τον φροντίζει. Ο Lee Kang-do, σταδιακά, πείθεται για την ταυτότητα της Jang Mi-sun (Jo Min-su) κι αποφασίζει να εγκαταλείψει την βρώμικη κι αιματοβαμμένη δουλειά του και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, δίπλα στον άνθρωπο που έχει περισσότερη ανάγκη, την μάνα του. Όμως, μια μέρα, γυρνώντας σπίτι, δεν βρίσκει την Jang Mi-sun να τον περιμένει και αρχίζει να την αναζητά στα μέρη που σακάτεψε τα θύματά του.

Η κριτική

Η "Pieta" είναι ένα καταπληκτικό δραματικό έργο, που ασκεί, όμως, τρομερή ψυχολογική βία στον θεατή. Χωρίς να προβάλλει σκληρές εικόνες, αλλά υπαινίσσοντάς τες, τοποθετεί τον θεατή στην δυσάρεστη θέση του παρατηρητή της ζωής ενός σαδιστή, αφήνοντας στην φαντασία του καθενός την δημιουργία εικόνων που συγκλονίζουν. Όπως θα δούμε, όμως, κατά την εξέλιξή του δράματος, όλο αυτό το φρικτό σκηνικό που έχει πλάσει ο θεατής στο μυαλό του και που τον ωθεί να αποδοκιμάσει την σύλληψη ενός τέτοιου έργου, μετατρέπεται σε μια μεγαλειώδη αγάπη μιας μάνας προς τον γιο της.
Αξίζει εδώ, όμως, να σταθούμε για λίγο στον τίτλο του έργου: "Pietà", στα ιταλικά, σημαίνει "οίκτος". Παράλληλα, βέβαια, εκτός απ' αυτήν την ερμηνεία, η λέξη αυτή έχει καταλήξει να συμβολίζει μια συγκεκριμένη θρησκευτική εικόνα, που αναπαριστά την μορφή της Παναγίας να κρατά στα χέρια της το σώμα του άψυχου Ιησού. Δίνοντας λοιπόν, τον συγκεκριμένο τίτλο στο έργο του, ο Kim Ki-duk, αποδίδει σε μια μόνο λέξη όλο το νόημα της ταινίας του και θέτει υπό το θρησκευτικό πρίσμα, το δημιούργημά του.
Η ταινία, ξεκινά με την εικόνα ενός νεαρού άντρα, που αυτοκτονεί. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σώμα του, σε συνδυασμό με τον τίτλο, δεν αποκλείεται να φέρει στο μυαλό την εικόνα του Εσταυρωμένου, δημιουργώντας διάφορους παραλληλισμούς στο μυαλό του θεατή. Παράλληλα, ο φωτισμός της συγκεκριμένης σκηνής είναι μηδαμινός, προϊδεάζοντας έτσι για την ψυχοφθόρα συνέχειά της.
Έπειτα, μέχρι να παρουσιαστούν κι οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες, αυτοί της μητέρας και του γιου, οι σκηνές που ακολουθούν είναι αρκετά στιλιζαρισμένες, αποδίδοντας έτσι τον αλλοπρόσαλλο τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η καθημερινότητα του ορφανού αυτού σαδιστή. Το μίσος που τρέφει για το γυναικείο φύλο είναι εμφανές, όπως επίσης κι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σπίτι του, παρουσιάζει έναν άνδρα που δεν έχει καμία ανάγκη να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.
Όλα όμως στην ζωή του θ' ανατραπούν, όταν εισβάλλει σ' αυτήν μια γυναίκα, που προσπαθεί να τον διεκδικήσει και να προσφέρει στον άντρα αυτόν, την χαμένη του αθωότητα και που μας φέρνει στο μυαλό τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργούσε μια αγία. Η Jang Mi-sun, παρουσιάζει τεράστια υπομονή και δέχεται την όποια ταπείνωση, προκειμένου ν' αποδείξει στον γιό της ότι του λέει αλήθεια.
Αφού λοιπόν, ο γιος της την δεχτεί, αρχίζουμε να διακρίνουμε τη μεταμόρφωση ενός ανθρωπόμορφου τέρατος σε παιδί. Η αλλαγή αυτή, βέβαια, που συμβαίνει στην ζωή του Lee Kang-do, μπορεί να φέρνει στην επιφάνεια όλα τα θετικά και καλά κρυμμένα στοιχεία του άνδρα αυτού, όμως παράλληλα δημιουργεί κι αδυναμίες σ' έναν άνδρα που έχει βλάψει, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλει, πολύ κόσμο.
Έτσι λοιπόν, μέσα από ένα οδοιπορικό, το οποίο αναγκάζεται να κάνει ο ήρωάς μας στον κόσμο των ψυχικά τραυματισμένων σακάτηδων που έχει δημιουργήσει, προκειμένου να βρει την μητέρα του που θ' απαχθεί στην πορεία, καλείται ν' ανακαλύψει τις απαντήσεις στα ερωτήματα "τι είναι ο θάνατος;" και "τι είναι το χρήμα;".
Ο Kim Ki-duk, σ' αυτή του την ταινία, ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο και το μεγαλείο του και δημιουργεί μια σοκαριστική δραματική ιστορία, η οποία εμφανίζεται, ουσιαστικά, στο δεύτερο μέρος της. Αν λοιπόν είστε λάτρεις αυτού του εξαίρετου Νοτιοκορεάτη δημιουργού, σας την συστήνω ανεπιφύλακτα καθώς είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του. Αν πάλι, ανήκετε στο σινεφίλ κοινό, αλλά δεν αντέχετε ιδιαίτερα την ψυχολογική βία, θα σας πρότεινα είτε να οπλιστείτε με υπομονή, όπως η πρωταγωνίστρια, και να υπομείνετε το πρώτο μισό, είτε καλύτερα να την αποφύγετε, αν ξέρετε ότι υπάρχει περίπτωση να σηκωθείτε να φύγετε από την κινηματογραφική αίθουσα.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Νοτιοκορεάτικο δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Kim Ki-duk, διάκρειας 104 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Lee Jung-jin και Jo Min-su.

Οι σημειώσεις

Τα πλήρη ονόματα, τόσο των χαρακτήρων, όσο και των πραγματικών προσώπων, αναγράφονται με το επώνυμο να προηγείται του κύριου ονόματος, καθώς αυτός είναι ο κορεάτικος τρόπος γραφής τους.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2003) Ψάχνοντας τον Νέμο

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Finding Nemo

Η υπόθεση

Ο Marlin (φωνή: Albert Brooks) είναι ένα κλοουνόψαρο που χάνει την σύζυγό του και σχεδόν όλα τα ψαράκια τους σε μια επίθεση ενός σαρκοφάγου ψαριού. Ευτυχώς για 'κεινον, ένα από τα ψαράκια του καταφέρνει να γλυτώσει από την επίθεση κι ο Marlin του δίνει το μοναδικό όνομα που είχε προτείνει η γυναίκα του, "Nemo". Η ιστορία θα συνεχιστεί λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Nemo (φωνή: Alexander Gould), ο οποίος έχει αποκτήσει από την επίθεση ένα ασχημάτιστο φτερό, πάει για πρώτη φορά στο σχολείο. Εκείνη την ημέρα, ο Nemo για να γλυτώσει από την υπερ-προστατευτικότητα του πατέρα του θα κατευθυνθεί προς μια βάρκα, όπου και θα πιαστεί από κάποιους δύτες. Ο Marlin, απελπισμένος θα κινήσει όλον τον ωκεανό για να βρει τον γιο του και στην πορεία θ' αποκτήσει έναν πολύτιμο σύμμαχο, την Dory (φωνή: Ellen DeGeneres) που βλέπει την ζωή μ' έναν πολύ αισιόδοξο και διαφορετικό τρόπο. Παράλληλα ο Nemo θα βρεθεί σ' ένα ενυδρείο, απ' όπου τ' άλλα ψάρια θα προσπαθήσουν να τον βοηθήσουν να δραπετεύσει. Το ερώτημα είναι: Θα καταφέρουν πατέρας και γιος να ξανασυναντηθούν στον αχανή ωκεανό;

Η κριτική

Το "Ψάχνοντας τον Νέμο" είναι μια υπέροχη ταινία κινουμένων σχεδίων κι από τα λίγα αριστουργήματα της Disney, μετά το 2000, που μπορεί να παρακολουθηθεί άνετα απ' όλα τα μέλη μιας οικογένειας ή που μπορεί, μετά από μια δεκαετία σχεδόν, να συναγωνιστεί επάξια τις τωρινές παραγωγές κινουμένων σχεδίων. Δικαίως λοιπόν, μετά τον "Βασιλιά των λιονταριών" μιλάμε για την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία παιδικής ταινίας και για μια από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών.

Έχοντας μια διάρκεια λίγο μεγαλύτερη της μιάμισης ώρας, το "Ψάχνοντας τον Νέμο", καταφέρνει να μείνει πιστό στον διδακτισμό που χαρακτηρίζει τις ταινίες της γνωστής εταιρείας, αλλά και να συνδυάσει συγκίνηση και χιούμορ, μέσω των χαρακτήρων, αλλά και των καταστάσεων στις οποίες μπλέκονται αυτοί.

Τα ηνία της κωμωδίας, φαίνεται ν' αναλαμβάνει ο χαρακτήρας της Dory, ένα ψάρι το οποίο στην κυριολεξία έχει μνήμη χρυσόψαρου, αλλά είναι τόσο ευγενικό και πρόσχαρο που είναι αδύνατον να μην το συμπαθήσεις. Η απώλεια μνήμης του γλυκού αυτού ψαριού, σε συνδυασμό με την μεγαλοψυχία της, θα οδηγήσουν τον πατέρα του Nemo, σε μεγάλους μπελάδες, αλλά παράλληλα το ένστικτο κι η ευγένεια που διακρίνει την Dory, δεν θα τον βγάλουν εκτός πορείας, αντίθετα σε αρκετές περιπτώσεις θα του φανούν ιδιαίτερα χρήσιμα για να φτάσει γρηγορότερα στον προορισμό του. Φυσικά ας μην ξεχνάμε τους δευτερεύοντες κωμικούς ρόλους, των τριών καρχαριών, των γλάρων και του φιλικού πελεκάνου, που δίνουν την δική τους νότα γέλιου.

Ως προς το δραματικό και διδακτικό κομμάτι, πρωταρχικό ρόλο παίζουν πατέρας και γιος. Ο φοβισμένος Marlin, είναι ένας πατέρας που προκειμένου να προστατεύσει τον γιο του απ' όλα τα κακά όντα που κολυμπούν στον ωκεανό, πρακτικά τον κρατά φυλακισμένο από τον έξω κόσμο. Έτσι, όταν δοθεί η ευκαιρία στον νεαρό Nemo να ζήσει μια νέα εμπειρία, είναι απρόσεκτος, καθώς δεν έχει αναπτύξει το αίσθημα του φόβου, που σε πολλές περιπτώσεις προστατεύει. Ο Nemo λοιπόν, είναι ένα νεαρό κλοουνόψαρο που, λόγω της έλλειψης φόβου, ποτέ δεν εγκαταλείπει τις προσπάθειες να καταφέρει αυτό που θέλει. Αλλά όπως λέει μια γνωστή παροιμία "ο επιμένων νικά". Αντίθετα, ο Marlin, είναι ένα απαισιόδοξο ψάρι, που λόγω της τραγικής απώλειας που έχει βιώσει, πάει κόντρα στην ευχάριστη φύση του και κλείνεται στον εαυτό του. Η περιπέτεια λοιπόν, στην οποία οικειοθελώς μπαίνει, για να βρει τον γιο του, είναι παράλληλα κι ένα ταξίδι σε όλα τα πράγματα και τις εμπειρίες που έχει απαρνηθεί όλα αυτά τα χρόνια, με κυριότερο το αίσθημα πληρότητας που προσφέρει μια φιλία.

Το "Ψάχνοντας τον Νέμο" αποτελεί, πλέον, μια κλασική ταινία και παράλληλα μια από τις ποιοτικότερες παραγωγές που έχουν γυριστεί στα studio της Disney. Η απόφαση της μεγάλης εταιρείας, δε, να το διανείμει εκ νέου σε τρισδιάστατη μορφή, μόνο ευχαρίστηση θα μπορούσε να προκαλέσει, καθώς δίνει την ευκαιρία στην τωρινή νέα γενιά να το παρακολουθήσει κι εκείνη στα μεγάλο πανί. Προτείνεται λοιπόν, σε όλα τα παιδιά και τις οικογένειές τους, αλλά και στους λάτρεις των καλών ταινιών κινουμένων σχεδίων, που θέλουν να περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα ή βράδυ.

Σημείωση: Αξίζει ν' αναφέρω ότι στη συγκεκριμένη ταινία, η μεταγλώττιση δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από την πρωτότυπη εκδοχή της, με τις φωνές των Δήμητρα Παπαδοπούλου και Θοδωρή Αθερίδη να κλέβουν την παράσταση. Το 3D επίσης, σε μια ταινία που δεν έχει δημιουργηθεί πάνω σ' αυτές τις βάσεις, δεν παρουσιάζει κάποια σημαντική διαφορά από την κανονική εκδοχή της, αλλά στην περίπτωση που έχετε την οικονομική δυνατότητα και δεν επαναπροβληθεί και σε 2D, θα σας συμβούλευα να την προτιμήσετε από κάποιο άλλο κινούμενο σχέδιο.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικανικο-Αυστραλιανό παιδικό του 2003, βασισμένο σε ιστορία του Andrew Stanton, σε σενάριο των Andrew Stanton, Bob Peterson και David Reynolds και σκηνοθεσία των Andrew Stanton και Lee Unkrich, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Alexander Gould, Albert Brooks και Ellen DeGeneres.

Οι σημειώσεις
Η ανάρτηση δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το Σάββατο της 1ης Δεκεμβρίου του 2012 στις 10:25 μ.μ.. Οι όποιες προσθήκες, αφορούν αποκλειστικά στο τρισδιάστατο κομμάτι, με αφορμή την επανέκδοσή της σε 3D και την κυκλοφορία της στις κινηματογραφικές αίθουσες, από 17/01/2013.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Άλλοθι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Arbirtage

Η υπόθεση

Ο Robert Miller (Richard Gere) είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας μέσης ηλικίας, που αποφασίζει να πουλήσει την εταιρεία του, υπογράφοντας μια καλή συμφωνία που θα διασφαλίζει την καριέρα των παιδιών του, και ν' αφοσιωθεί στην οικογένειά του και τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που διοργανώνει, στ' όνομά του, η γυναίκα του, Ellen Miller (Susan Sarandon). Κατά τα φαινόμενα, ο Robert Miller τα έχει όλα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η επιχείρησή του έχει χρεοκοπήσει, από μια λανθασμένη επένδυση, τα επαγγελματικά του βιβλία έχουν παραποιηθεί, καλύπτοντας τις τρύπες με ένα δανεικό ποσό που θ' αποπληρωθεί μετά την πώληση του ομίλου και παράλληλα από την ζωή του δεν λείπει μια ερωμένη, την οποία σκοτώνει, άθελά του, σε αυτοκινητιστικό. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, απειλούν να καταστρέψουν τον ίδιο, αλλά και την οικογένειά του, στην περίπτωση που αποκαλυφθούν.

Η κριτική

Το "Άλλοθι" είναι ένα θρίλερ, που παρουσιάζει, εμμέσως, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματο-οικονομικό σύστημα των αμερικάνικων επιχειρήσεων, αλλά και τη δύναμη που δίνει σε κάποιον η κατοχή του χρήματος, ακόμη κι αν αυτή είναι φαινομενική.

Ο Richard Gere, σ' αυτήν την ταινία, καλείται να ενσαρκώσει έναν πετυχημένο μεσήλικα, που αγωνίζεται ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να καταφέρει να γλυτώσει την οικονομική καταστροφή του. Ακόμα κι αν ο χαρακτήρας του Robert Miller, αποπνέει τον αέρα ενός σωστού και αυτοδημιούργητου κροίσου, ο οποίος αποτελεί τον ορισμό του αμερικάνικου ονείρου, η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από αυτή την πλαστή εικόνα που δείχνει στην κοινή γνώμη αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό και δεν θ' αργήσει ν' αποκαλυφθεί. Για τον Miller λοιπόν, ολόκληρος ο κόσμος είναι μια επιχείρηση, ένα παιχνίδι, στο οποίο η δύναμη που κατέχει μπορεί ν' αγοράσει τα πάντα.

Στην προσπάθειά του λοιπόν, ν' αποδείξει στον εαυτό του πόσο άξιος είναι, θα κάνει μια λανθασμένη επένδυση, η οποία, αντί να του αποφέρει το τεράστιο κέρδος που περιμένει, θ' αποδειχτεί μια φούσκα, φέρνοντάς τον στο χείλος της καταστροφής. Αρνούμενος ν' αποδεχτεί ότι κατάφερε με μια του επένδυση να καταστρέψει ό,τι έχει πασχίσει να χτίσει, αποκρύπτει από την οικογένειά του το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί κι επιλέγει να εξαπατήσει τους ελεγκτές των φορολογικών του βιβλίων, αλλά και την κοινή γνώμη και ν' αποσυρθεί, εξασφαλίζοντας με τα λεφτά της πώλησης τους πάντες.
Όμως, πέραν του αδιεξόδου αυτού, το οποίο σταδιακά θ' αρχίσει ν' αποκαλύπτεται στα διάφορα άτομα που τον περιτριγυρίζουν, ο Miller, κινδυνεύει να σπιλώσει τ' όνομά του με μια σύλληψη για δολοφονία. Όπως είναι λογικό βέβαια κάτι τέτοιο, θα κατέστρεφε τις όποιες πιθανότητες είχε να πουλήσει την κερδοφόρα εταιρεία του. Για ν' αποφύγει έτσι, σοβαρές απώλειες, μπλέκει στην υπόθεση τον γιο του έμπιστου, πρώην, οδηγού του, τον Jimmy Grant (Nate Parker), έναν νέγρο με βεβαρυμένο ποινικό μητρώο.
Έχοντας φορτώσει την ευθύνη σε αθώα χέρια, λοιπόν, ο Miller, τρέχει να προλάβει τις προθεσμίες που λήγουν, με απώτερο στόχο του, να καταφέρει να κλείσει όλες τις ανοιχτές υποθέσεις του, χωρίς την παραμικρή απώλεια. Φυσικά, ακόμα κι αν τα καταφέρει να γλυτώσει την φήμη του, κανείς δεν ξέρει αν τα λάθη του θα κληθεί να τα πληρώσει σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Nicholas Jarecki, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον κινηματογραφικό χρόνο που διαθέτει, παρουσιάζοντας εν τάχει την κατάσταση στην οποία έχει θέσει τον εαυτό του ο πρωταγωνιστής κι εκθέτοντας παράλληλα την ισχύ που έχει η οικονομική ευημερία, ακόμα κι όταν η αντίπαλη πλευρά, επιλέγει να παίξει βρώμικα προκειμένου να κερδίσει. Έχοντας εξασφαλίσει, δε, και την συμμετοχή, στους γυναικείους ρόλους, της Susan Sarandon και της Laetitia Casta, πλαισιώνει με εξαίρετο τρόπο τον πρωταγωνιστή. 
Χωρίς να μιλάμε βέβαια για ένα γρήγορο ή εντυπωσιακό έργο, το "Άλλοθι" είναι ένα καλογυρισμένο κι αρκετά ενδιαφέρον θρίλερ, προβλέψιμο μεν κατά γενική ομολογία, αλλά με κάποιες ανατροπές που κρατάνε το βλέμμα του θεατή. Αν σας αρέσουν λοιπόν οι ταινίες, στις οποίες γίνεται επίδειξη οικονομικής δύναμης, αποτελεί για σας μια καλή επιλογή. Αν πάλι, σας φαίνεται ενδιαφέρουσα σαν θέμα, αλλά έχετε τις αμφιβολίες σας, σας διαβεβαιώ ότι σε γενικές γραμμές είναι καλύτερη από το αναμενόμενο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο θρίλερ του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Nicholas Jarecki, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Richard Gere, Susan Sarandon, Brit Marling, Laetitia Casta, Nate Parker, Tim Roth και Graydon Carter.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes