(2006) Κινηματογραφικός οδηγός για διεστραμμένους

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The pervert's guide to cinema

Εναλλακτικός ελληνικός τίτλος: Ο κινηματογράφος του Slavoj Žižek

Η υπόθεση

Ο Σλοβένος διαλεκτικός-υλιστής φιλόσοφος, Slavoj Žižek, αποπειράται να εξηγήσει στον κινηματογραφικό θεατή, την ουσία της κινηματογραφικής τέχνης και την προσφορά της στον άνθρωπο, μέσω της φροϋδικής θεωρίας και διαφόρων παραδειγμάτων από το διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα.

Η κριτική

Ο "Κινηματογραφικός οδηγός για διεστραμμένους" θα μπορούσαμε να πούμε ότι κρύβει στον τίτλο του, ήδη, ολόκληρο το νόημα της ύπαρξής του. Αν αναρωτηθούμε τον λόγο για τον οποίο έχει μπει στον τίτλο η λέξη "διεστραμμένος", τότε με μεγάλη ευκολία συσχετίζουμε την κινηματογραφική τέχνη με την ψυχολογία κι αντιστρόφως.

Το σινεμά και το θέατρο, οι δυο αυτές αναπαραστατικές τέχνες, αποτελούν μια πλασματική πλευρά του πραγματικού κόσμου, την οποία ο κινηματογραφικός θεατής έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει σαν να κοιτά μέσα από μια χαραμάδα. Έχει με άλλα λόγια την δυνατότητα να παρακολουθήσει από μια καθαρά ηδονοβλεπτική σκοπιά, κρατώντας όμως μια απόσταση ασφαλείας, ένα κομμάτι της πραγματικότητας.

Ξεκινώντας το έργο, ο θεατής έχει την αίσθηση ότι μέσω διαφόρων γνωστών κινηματογραφικών παραδειγμάτων, θα του αποκαλυφθεί ο κόσμος της φροϋδικής θεωρίας της ψυχολογίας. Λίγο μετά συνειδητοποιεί ότι θα πρέπει να έχει τις απαραίτητες γνώσεις επί του θέματος, για να μπορέσει να κατανοήσει το εγχείρημα, και κάπου στην μέση περίπου της ταινίας, είναι πλέον σαφές, ότι γίνεται μάρτυρας ενός διαλογικού μονολόγου, ανάμεσα στην ψυχολογία και το σινεμά.

Αναρωτώμενος, λοιπόν, αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, ο Žižek, έχοντας ως επίκεντρο τον τρόπο που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, προσπαθεί να εξηγήσει τον σκοπό που εξυπηρετεί η παρακολούθηση ενός κινηματογραφικού έργου και για κάποιον γνώστη των βασικών ψυχολογικών εννοιών το καταφέρνει.

Το ατόπημα, όμως, στο οποίο πέφτει άθελά του ο Σλοβένος φιλόσοφος, είναι ότι δεν προσπαθεί να εξηγήσει στο σύνολό της την κινηματογραφική τέχνη, παρά στέκεται στην επεξήγηση συγκεκριμένων ταινιών, από μεγάλους μάστορές της, εξηγώντας κυρίως τη δική τους προσφορά στην τέχνη και την επίδρασή τους στην ανθρώπινη ψυχή. Όντας, βέβαια, πρακτικά αδύνατον να καταφέρει να καταπιαστεί μέσα σε δυο ώρες, με όλο το κινηματογραφικό σύνολο, καταφέρνει να ασχοληθεί με τα περισσότερα κλασικά παραδείγματα που θα μπορούσαν ν' αναλυθούν.

Πατώντας στο "Εγώ", το "Υπερεγώ" και το "Αυτό (Εκείνο)", την "λίμπιντο", το "οιδιπόδειο σύμπλεγμα", την έννοια της επιθυμίας και την ανάγκη της φαντασίωσης στην πραγματικότητά μας, και με παραδείγματα των Hitchcock, Lynch, Tarkovsky, Kieslowski, Bergman, Chaplin, κ.α., ο Slavoj Žižek, παρουσιάζει ένα αξιόλογο εγχείρημα, που απευθύνεται στους φανατικούς κινηματογραφόβιους θεατές, που έχουν παράλληλα βασικές γνώσεις για την θεωρία που έχει αναπτύξει ο Sigmund Freud πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Βρετανικό ντοκιμαντέρ του 2006, σε σενάριο του Slavoj Žižek και σκηνοθεσία της Sophie Fiennes, διάρκειας 150 λεπτών, με πρωταγωνιστή τον Slavoj Žižek και διάφορα οπτικο-ακουστικά αποσπάσματα.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2006) Casino Royale

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Casino Royale

Η υπόθεση

Ο James Bond (Daniel Craig), εκτελώντας τον δεύτερο φόνο που χρειάζεται για να ανέβει κλίμακα ως πράκτορας, θα πάρει τον πολυπόθητο τίτλο 00. Στην πρώτη του αποστολή ως 007, ο Bond, θα βρεθεί στη Μαδαγασκάρη, όπου θα πρέπει, μέσω ενός βομβιστή που παρακολουθείται, ν' ανακαλύψει ένα ολόκληρο δίκτυο τρομοκρατίας, που κρύβεται από πίσω. Τα γεγονότα δεν εξελίσσονται ακριβώς όπως θα ήθελε η MI6, αλλά ο Bond καταφέρνει, πριν σκοτώσει τον βομβιστή και καταστρέψει την πρεσβεία της Nambutu, στην οποία καταφεύγει ο τρομοκράτης κάποια στιγμή στην καταδίωξη, να πάρει το κινητό του. Μέσω διαφόρων στοιχείων που θα συλλέξει στην πορεία, ο θρυλικός πράκτορας θα φτάσει στον Le Chiffre (Mads Mikkelsen), έναν τραπεζίτη που αναλαμβάνει τη φύλαξη των χρημάτων διεθνών τρομοκρατών. Ο Bond, με την βοήθεια της MI6, θα εισχωρήσει, ως αντικαταστάτης, σ' ένα παιχνίδι του Casino Royale και θα βάλει τα δυνατά του να μην επιτρέψει στον Le Chiffre να κερδίσει για λογαριασμό της τρομοκρατίας τα 150 εκατομμύρια που θα μαζευτούν στο παιχνίδι.

Η κριτική

Η κινηματογραφική μεταφορά του εισαγωγικού βιβλίου μιας σειράς μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον James Bond, σίγουρα δεν είναι μικρή κι εύκολη υπόθεση. Ο χαρακτήρας του Ian Fleming, έπρεπε ν' αναπαρασταθεί όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά κι η λογοτεχνική ατμόσφαιρα έπρεπε να περάσει μ' έναν ωραίο τρόπο στην μεγάλη οθόνη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Ο Martin Campbell ξεκινά την ταινία του με μια ασπρόμαυρη εικόνα, που περνά άμεσα στον θεατή το μήνυμα του παλαιού. Η εναρκτήρια σκηνή, επίσης, που ο Bond παίρνει τον τίτλο του 00, δεν αφήνει περιθώρια στο κοινό να θεωρήσει ότι η συγκεκριμένη ταινία ακολουθεί τις προηγούμενες, παρά κάνει σαφές το γεγονός ότι είναι ένας πρόλογος όλων των ταινιών που έχουν, μέχρι στιγμής, προβληθεί.
Ο χαρακτήρας του Bond αρχίζει να διαγράφεται και να παρουσιάζει κοινά χαρακτηριστικά με τον Bond των επόμενων ταινιών, που έχουν προηγηθεί χρονικά, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να ταυτιστεί, τουλάχιστον όχι μέχρι να τελειώσει η ταινία, με τον Bond που έχουμε ήδη γνωρίσει. Στη συγκεκριμένη ταινία, αυτό που ενδιαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του πράκτορα 007 κι όχι τόσο η σύλληψη του κακού κι η απόδοση δικαιοσύνης.
Σαν εγχείρημα, θεωρώ ότι δικαιολογημένα, τόσα χρόνια, κανείς δεν αποπειράθηκε ν' αγγίξει την συγκεκριμένη ιστορία και να την μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, χωρίς να την διακωμωδεί. Όμως όταν τα prequel γίνονται τις μόδας, ο James Bond δεν μπορεί να μείνει χωρίς την κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου του βιβλίου. Έτσι λοιπόν, ξεκινά το πείραμα και το αποτέλεσμα, δυστυχώς, αποτυγχάνει.
Η ταινία, είναι φανερό ότι είναι βασισμένη σ' ένα λογοτεχνικό κείμενο, καθώς οι πληροφορίες που μας δίνονται είναι τόσο μπερδεμένες κι οι έντονες σκηνές μάχης γίνονται χωρίς την ύπαρξη όπλων, αλλά πάνω σ' ένα τραπέζι, ποντάροντας. Επίσης, ο υπερβολικός χρόνος που αναλώνεται στην ανάπτυξη του ερωτικού δεσμού του Bond και της Vesper (Eva Green), δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί σε μια ταινία, αν δεν ήταν γνωστό ότι αυτή βασίζεται σ' ένα μυθιστόρημα.
Η εισαγωγή, παράλληλα, ενός νέου ηθοποιού στον ρόλο του θρυλικού 007, είναι ακόμα ένα στοιχείο που δυσκολεύει την ταινία να λειτουργήσει. Από τη μια είναι πιο εύκολο να παρουσιάσεις ένα prequel έχοντας ένα φρέσκο πρωταγωνιστή, από την άλλη, όμως, μήπως είναι πιο λογικό να έχεις φροντίσει να γίνει αποδεκτός στο ρόλο του από την κοινή γνώμη, όταν ξέρεις ότι το αντικείμενο που προσπαθείς να παρουσιάσεις είναι κατώτερο όσων έχουν ήδη δει το φως; Κι ο μόνος λόγος που το αναφέρω, είναι γιατί ο Craig, παρόλο που είναι πολύ καλός ηθοποιός, δεν πείθει για Bond, αλλά πώς να πείσει όταν ο ίδιος ο Bond δεν πείθει για Bond;
Αντίθετα, αν ξεγυμνώσεις την ταινία από τα τεχνικά χαρακτηριστικά της και μείνεις μόνος με το σκελετό της, μπορείς να διακρίνεις το μεγαλείο του κειμένου που έκανε τον θρυλικό πράκτορα της MI6 να προηγείται της φήμης του. Μόνο που το κείμενο, είναι τόσο ατμοσφαιρικό, που οι μόνες σκηνές που ο θεατής μένει καθηλωμένος, είναι οι σκηνές στο τραπέζι του πόκερ. Από 'κεί κι έπειτα, μιλάμε για μια ικανοποιητική ταινία, με κάποιες ανατροπές, κάποιες καταστροφές, κάποιες γυναικείες παρουσίες, που αν δεν είχε το βιβλίο του Ian Fleming να τη στηρίζει, θα κάναμε λόγο για ένα πρώτο "Quantum of solace", ποιοτικά κι εισπρακτικά.
Σαν ταινία, σίγουρα δεν συγκαταλέγεται σ' αυτές που ένας θαυμαστής του Bond θα πρέπει να έχει στην ταινιοθήκη του. Όντας όμως ο θεμέλιος λίθος της σειράς, ένας φανατικός θαυμαστής του Άγγλου πράκτορα, δεν είναι δυνατόν να μην την έχει δει. Αν και προσωπικά, η προβολή της δεν μπορώ να πω πως μου προσέφερε κάτι, δεν γίνεται κιόλας να μην αναγνωρίσω ότι η προσπάθεια μεταφοράς της ήταν ιδιαίτερα αξιόλογη, άσχετα από το αποτέλεσμα... το οποίο δεν χαρακτηρίζεται και κακό, αλλά όχι κι αντίστοιχο ενός Bond. Τελικό συμπέρασμα: Κάποια βιβλία δεν πρέπει ν' αγγίζονται και σίγουρα δεν πρέπει να συμπληρώνονται με ακόλουθες ταινίες, όπως έγινε με το "Casino Royale" και την συνέχειά του εν έτει 2008.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Βρετανική περιπέτεια κατασκοπείας του 2006, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίου του Ian Fleming, σε σενάριο των Neal Purvis, Robert Wade και Paul Haggis και σκηνοθεσία του Martin Campbell, διάρκειας 144 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Craig, Judi Dench, Mads Mikkelsen, Eva Green, Giancarlo Giannini, Jeffrey Wright, Simon Abkarian και Caterina Murino.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2006) Πυροτεχνήματα την Τετάρτη

Πρωτότυπος τίτλος: Chaharshanbe-soori

Αγγλικός τίτλος: Fireworks Wednesday

Η υπόθεση

Η Roohi (Taraneh Alidoosti) προσπαθώντας να μαζέψει χρήματα για τον επερχόμενο γάμο της, θα πάει ως οικιακή βοηθός στο σπίτι ενός ζευγαριού που, όντας χρόνια παντρεμένοι, έχει τα δικά του προβλήματα. Η σύζυγος υποψιάζεται ότι ο άντρας της την απατά με την γειτόνισσα και χρησιμοποιεί την Roohi ως δόλωμα, για ν' ανακαλύψει την αλήθεια.

Η κριτική

Το "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" είναι η κατά έξι χρόνια παλαιότερη ταινία του Asghar Farhadi, του πρώτου Ιρανού σκηνοθέτη που κέρδισε ποτέ Oscar, με την υποψηφιότητα της ταινίας του "Ένας χωρισμός".

Πιστός στα χνάρια του ιρανικού κινηματογράφου της λιτότητας και της καθημερινότητας, ο  Farhadi, γι' ακόμα μια φορά, παρουσιάζει στο κοινό ένα καθημερινό δράμα μυστηρίου και το κερδίζει με την απλότητα των διαλόγων του και τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης ξετυλίγει το νήμα της υπόθεσης.

Στην ταινία, ο θεατής θα ακολουθήσει την Roohi, μια μέλλουσα νύφη, στο σπίτι ενός ζευγαριού, του οποίου ο γάμος μοιάζει να έχει φτάσει στο τέλος του. Η αντίθεση αυτή, σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Αφενός η Roohi, θα πρέπει να παίξει τον ρόλο της, για να βρει το ζευγάρι τον δρόμο του, αφετέρου και το ίδιο το ζευγάρι, θα παίξει το ρόλο του, για να συνειδητοποιήσει η Roohi τι εστί "έγγαμος βίος".

Θυμίζοντας αρκετά στα θέματά του τον οσκαρικό "Ένα χωρισμό", το "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" πιθανώς να ωθήσει τον θεατή να μπει σε μια διαδικασία σύγκρισης των δυο αυτών ταινιών, από την οποία, φυσικά, ο "Ένας χωρισμός" βγαίνει κερδισμένος, καθώς είναι μια, κατά 5 χρόνια, ωριμότερη προσέγγιση, του δημιουργού, πάνω στο θέμα του γάμου.

Παρόλα αυτά, όμως, το "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" είναι μια πανέμορφη ταινία, ίσως περισσότερο τεχνική και με λιγότερα νοήματα, που φέρει, όμως την υπογραφή του Farhadi και το χαρακτηριστικό των ταινιών του. Και σε αυτήν την ταινία του, στον θεατή, παρουσιάζεται πρώτα το κυρίως θέμα και σιγά-σιγά προστίθενται οι λίθοι που θα χτίσουν την ιστορία, θα εντείνουν την αγωνία και την περιέργειά του ν' ανακαλύψει την αλήθεια, να παρακολουθήσει την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και των ίδιων των ηρώων αυτής.

Τρία χρόνια πριν γυριστεί το "Τι απέγινε η Έλι", ο σκηνοθέτης κάνει εμφανές, γι' ακόμα μια φορά, με αυτή του την ταινία ότι δεν έφτασε τυχαία στα Oscar. Βλέποντας κανείς τις ταινίες του, συνειδητοποιεί ότι το καθημερινό και το απλό, μπορούν με την κατάλληλη επεξεργασία να αποκτήσουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αρκεί να βρει κανείς τον σωστό τρόπο.

Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι αν δεν είχα παρακολουθήσει πρώτα τις δυο επόμενες, αριστοτεχνικές ταινίες του δημιουργού, δεν θα μπορούσα με κανέναν τρόπο να πω γι' αυτήν εδώ, ότι ακόμα "ψάχνεται". Δυστυχώς, όμως, ως χώρα έχουμε την ατυχία να την δούμε ετεροχρονισμένα, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η ταινία σίγουρα θα αρέσει, ίσως όμως όχι στον βαθμό που θα άρεσε αν δεν είχαν προηγηθεί οι δυο μεταγενέστερές της.

Ο φυσικός τρόπος παιξίματος των ηθοποιών, χαρακτηριστικό των ταινιών του Farhadi, αλλά και γενικότερα των Ιρανών ηθοποιών, προσδίδει ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στην ταινία, στοιχείο που γι' ακόμα μια φορά, κάνει τον θεατή να εκτιμήσει αυτό το κινηματογραφικό είδος για την ειλικρίνεια την οποία διαθέτει.

Όπως κι οι υπόλοιπες ταινίες του Asghar Farhadi, προτείνεται σε όλους τους σινεφίλ που μαγεύονται από τον ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης του ιρανικού κινηματογράφου, αλλά και σε όσους είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κάποια άλλη ταινία του, έχοντας αποκομίσει ένα γλυκό συναίσθημα από αυτήν.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ιρανικό δράμα του 2006, σε σενάριο των Asghar Farhadi και Mani Haghighi και σκηνοθεσία του Asghar Farhadi, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Taraneh Alidoosti, Hediyeh Tehrani, Hamid Farokhnezhad και Pantea Bahram.

Οι σύνδεσμοι

Αντί για trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2006) Step up: Στα βήματα του πάθους

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up

Η υπόθεση

Ο Tyler (Channing Tatum), ένας έφηβος που μένει σε μια κακόφημη γειτονιά, θα μπει ένα βράδυ μαζί με τους φίλους του στο M.S.A. (Maryland School of the Arts), ένα ειδικό σχολείο για εφήβους-καλλιτέχνες. Αφού η παρέα του προκαλέσει αρκετές ζημιές στο χώρο του θεάτρου, ο φύλακας θα πιάσει τον Tyler κι ο νεαρός θα υποχρεωθεί από το νόμο, να εκτελέσει 200 ώρες κοινωνικής εργασίας στο χώρο του σχολείου. Εκεί ο Tyler, θα γνωρίσει τη Nora (Jenna Dewan-Tatum), μια νεαρή μαθήτρια, την οποία θα κληθεί να βοηθήσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν και θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να πετύχει ο καθένας τους στόχους του.

Η κριτική

Η ταινία, είναι μια ανάλαφρη νεανική μουσικο-χορευτική ιστορία αγάπης, που απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό κοινό και το παρακινεί, θα έλεγε κανείς, να κυνηγήσει τα όνειρά του και να επιμείνει στους στόχους του, γιατί μόνο έτσι καταφέρνει κανείς αυτό που πραγματικά θέλει κι αξίζει στη ζωή. Το 2006, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το "Step up", η θεματική ενότητα του χορού, κάτι που συναντάμε αρκετά σε παλαιότερες ταινίες, είχε μείνει για χρόνια στο συρτάρι. Για τη σημερινή νεολαία συνεπώς αποτελούσε κάτι το φρέσκο, κάτι που δεν είχε ακόμα πολυφορεθεί στο σύγχρονο κινηματογράφο, δίνοντάς της τη δυνατότητα, να κάνει τη διαφορά.

Μέσα από την εξελισσόμενη ιστορία αγάπης του Tyler και της Nora, η ταινία καταφέρνει ν' αγγίξει, χωρίς να τ' αναλύει ιδιαίτερα, πολλά από τα θέματα που απασχολούν τους εφήβους της σημερινής εποχής, όπως για παράδειγμα τη θέση τους στην οικογένεια, στη φιλία, στον έρωτα αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζει επίσης η επιλογή της σκηνοθέτιδος, να ενσαρκώσουν τους δευτερεύοντες ρόλους, έγχρωμοι, κάτι που, σεναριακά, δεν ήταν απαραίτητο.

Η αλήθεια είναι πως η ταινία έχει πολλά κι εμφανή ψεγάδια. Πρώτα απ' όλα, η πλοκή της, δεν είναι καλά δομημένη. Τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν στην ταινία, στον καθημερινό κόσμο δε θα συνέβαιναν ποτέ. Βέβαια αυτό δεν πειράζει τόσο, γιατί η ουσία της ταινίας δεν είναι να δένουν τα γεγονότα, αλλά να δημιουργήσει μια ονειρεμένη κι αφαιρετική αισιοδοξία στο θεατή, κάτι που επιτυγχάνει, μέσω των μουσικο-χορευτικών κομματιών της. Δεύτερον, οι χαρακτήρες, τόσο της Nora, όσο και του Tyler, δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο ψυχολογικό υπόβαθρο. Είναι απλά ο φτωχός κι η πλούσια, που θα ερωτευτούν χωρίς λόγο, αλλά ούτε κι αυτό πειράζει, γιατί καλύπτουν το κενό με τον αισθησιασμό που εκπέμπουν την ώρα του χορού.

Γενικά, ως νεανική ρομαντική ταινία, δε μπορεί να πει κανείς ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά, έχει σημειώσει ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία κι η αλήθεια είναι ότι ακούγεται λογικό, αφού ακολουθεί πιστά μια εξαιρετικά καλή συνταγή, αυτή του πλούσιου, του φτωχού και των ονείρων που τους ενώνουν. Κι ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι αυτή είναι η αρχή μιας σειράς ταινιών, που βασίζεται στο χορό. Προσωπικά, θα την πρότεινα σε κάποιον που θα 'θελε να δει κάτι αισιόδοξο κι ανάλαφρο ή σε ένα λάτρη της σύγχρονης μουσικής και του χορού, κατά προτίμηση σε γυναίκα νεαρής ή καλύτερα, εφηβικής ηλικίας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2006, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, βασισμένο σε ιστορία του Duane Adler, σε σενάριο των Duane Adler και Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Anne Fletcher, διάρκειας 104 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Channing Tatum, Jenna Dewan-Tatum, Mario, Drew Sidora, Damaine Radcliff, De'Shawn Washington και Rachel Griffiths.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes