(2012) Μπουτίκ για αυτόχειρες

Πρωτότυπος τίτλος: Le magasin des suicides

Αγγλικός τίτλος: The suicide shop

Η υπόθεση

Όταν οι άνθρωποι βουλιάζουν καθημερινά όλο και περισσότερο στον βούρκο της κατάθλιψης και το μόνο πράγμα που μοιάζει λογικό είναι να θέσουν τέλος στην μίζερη ζωή τους, το μαγαζί της οικογένειας Tuvache βρίσκεται εκεί για να τους παρέχει, μέσα από μια πληθώρα προϊόντων, την πιο ταιριαστή μέθοδο αυτοκτονίας. Η ζωή της οικογένειας Tuvache κυλά ήρεμα, ως τη στιγμή που θα γεννηθεί το τρίτο τους παιδί, ο Alan (φωνή: Kacey Mottet Klein), ένα πλάσμα που δεν μπορεί να σταματήσει να είναι χαρούμενο και να χαμογελά. Όμως ο Alan, μεγαλώνοντας θ' αποδειχτεί "καταστροφή" για την οικογένεια, καθώς ξεφεύγει από τον απλό χαρακτηρισμό του "μαύρου προβάτου" και γίνεται άκρως επικίνδυνος, όταν επιχειρεί να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους γύρω του.

Η κριτική

Ο πρώτος και πιο περιεκτικός χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να δώσει κάποιος στο νέο δημιούργημα του Patrice Leconte, είναι ότι πρόκειται για ένα "ελπιδοφόρο παραμύθι ενηλίκων". Όντας γαλλικό, ανεξάρτητο και καταθλιπτικά κωμικό, δεν θα πρέπει να παραξενέψουν οι συγκρίσεις με το προ τριετίας αριστούργημα του Sylvain Chomet "Ο θαυματοποιός", με το οποίο όμως πρακτικά ουδεμία ουσιαστική σχέση υφίσταται.

Ο διάσημος Παρισινός σκηνοθέτης Patrice Leconte, έχοντας διαβάσει το ιδιόμορφο και πραγματικά ενδιαφέρον βιβλίο του Jean Teulé, μαγεύεται από το θέμα του κι αποφασίζει να το μεταφέρει στο μεγάλο πανί. Θέλοντας όμως ν' αποφύγει να μεταφέρει παράλληλα και μια άκρως καταθλιπτική ατμόσφαιρα, ο μεσήλικας δημιουργός βρίσκει την χρυσή τομή στην αναπαράσταση σε κινούμενο σχέδιο, κάτι που από μόνο του αρκεί για να δημιουργήσει στον θεατή μια πιο ευχάριστη διάθεση.

Έτσι λοιπόν, με την χρήση μουντών χρωμάτων και την μόνιμη απεικόνιση θλιμμένων προσώπων, γίνεται μια πρώτη γνωριμία με τον καταθλιπτικό κι ανούσιο κόσμο των ηρώων μας, στον οποίο το μαγαζί της οικογένειας Tuvache δίνει την αίσθηση μιας όασης μέσα σε μια έρημο απελπισίας. Όσο παράλογη κι αν μοιάζει αρχικά στον θεατή η φυσικότητα με την οποία οι πρωταγωνιστές μας μιλούν για την αυτοκτονία, τόσο αβίαστα καταφέρνουν να συνηθίσουν την παράξενη, τρομακτικά οικεία όμως, κοινωνία του έργου και να νιώσουν κι οι ίδιοι, τρόπον τινά, μέλη αυτής.

Κατ' αρχήν, μετά την πρωτότυπη θεματολογία του έργου, αυτό που τραβά περισσότερο την προσοχή του κοινού είναι ο άκρως καυστικός σχολιασμός που ασκείται στις σημερινές κοινωνίες της αποξένωσης. Οι αυτοκτονίες, που αποτελούν δυστυχώς πολύ συχνό φαινόμενο στον δυτικό κόσμο, παρατηρούμε να τιμωρούνται με πρόστιμο εάν τελεστούν σε δημόσιους χώρους. Το γεγονός αυτό, κάνει το μαγαζί της οικογένειας Tuvache περιζήτητο, καθώς εκεί εκτός από τ' απαραίτητα σύνεργα, ο κάθε πελάτης έχει την ευκαιρία να βρει αυτό που ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα του, κάνοντας την τελευταία του αγορά την καλύτερη δυνατή. Βέβαια το γεγονός ότι ο Mishima Tuvache (φωνή: Bernard Alane) συναλλάσσεται με μελλοθάνατους, δεν καταφέρνει να σταθεί εμπόδιο στον "επαγγελματισμό" του, καθώς τα προϊόντα του, όταν το μαγαζί είναι κλειστό, πωλούνται πιο ακριβά απ' ό,τι σε ώρες καταστημάτων.
Κι ενώ η ζωή κυλά δυσάρεστα και φυσιολογικά, η Lucrèce (φωνή: Isabelle Spade) φέρνει στην ζωή το τρίτο παιδί της οικογενείας, το οποίο έχει χαραγμένο στο πρόσωπό του ένα επίφοβο χαμόγελο και μια αλλόκοτη διάθεση για ζωή. Όσο μεγαλώνει όμως ο Alan, τόσο πιο επικίνδυνος μοιάζει να γίνεται για την κακή ψυχική κατάσταση των γύρω του, αφού αρχίζει να επηρεάζει θετικά με τις πράξεις και τις κινήσεις του τα άτομα που συναναστρέφεται. Όταν δε, το παιδί δεν μπορεί πια να κλείνει τα μάτια στην μιζέρια του κόσμου κι αποφασίζει συνειδητά να κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, αρχίζει το πραγματικό πρόβλημα.
Συμπεριλαμβάνοντας δυο χαρακτηριστικές σκηνές "πλατείας", που υποσυνείδητα θα φέρουν στο μυαλό τον σπουδαίο Jacques Tati κι αρκετά τραγούδια που θυμίζουν λίγο Tim Burton, o Leconte, παρουσιάζει μια ταινία με υπέροχη θεματολογία που καταφέρνει να τέρψει το κοινό της, όχι όμως να το ξετρελάνει όπως αναμένεται. Το ατόπημα ίσως να είναι η εμφανής ανάγκη να γίνει ένα έργο περισσότερο εμπορικό και λιγότερο ανεξάρτητο, ίσως όμως να φταίει και το γεγονός ότι σεναριακά, η "Μπουτίκ για αυτόχειρες" ατονεί σε αρκετά σημεία της. Παρόλα αυτά, αν το θέμα σας έλκει το ενδιαφέρον, δεν παύει να είναι μια ευχάριστη πρόταση για την έξοδό σας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Γαλλική μαύρη κωμωδία κινουμένων σχεδίων του 2012, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Jean Teulé, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Patrice Leconte, διάρκειας 79 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Kacey Mottet Klein, Bernard Alane, Isabelle Spade, Isabelle Giami και Laurent Gendron.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Tad: Ο χαμένος εξερευνητής

Πρωτότυπος τίτλος: Las aventuras de Tadeo Jones

Αγγλικός τίτλος: Tad: The lost explorer

Η υπόθεση
Ο Tadeo (φωνή: Óscar Barberán) από μικρό παιδί ονειρευόταν κάποια μέρα να γίνει ένας σπουδαίος εξερευνητής και ν' ανακαλύψει σημαντικούς θησαυρούς, όπως τα είδωλά του. Δυστυχώς όμως, μεγαλώνοντας ο Tadeo καταφέρνει ν' ανακαλύψει μόνο κάποια αντίγραφα σπάνιων ευρημάτων, τα οποία δίνει για εξέταση στον καθηγητή Humbert (φωνή: Carles Canut). Όταν ο καθηγητής Lavrof (φωνή: Mac Macdonald) ενημερώσει μέσω ενός γράμματος τον Humbert για την ανακάλυψη της Paititi, της μυθικής χαμένης πόλης των Inca, ο Tadeo, από ένα λάθος, θα βρεθεί να ζει την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του και θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της κόρης του καθηγητή Lavrof, της Sara (φωνή: Michelle Jenner).

Η κριτική

Όσοι έχει τύχει να παρακολουθήσουν τις δυο μικρού μήκους ταινίες που πρωταγωνιστεί ο αξιαγάπητος Tadeo Jones, σίγουρα γνωρίζουν περίπου τι να περιμένουν από την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Enrique Gato, του εμπνευστή αυτού του συμπαθέστατου χαρακτήρα. Ακολουθώντας την ίδια πετυχημένη συνταγή της εύστοχης διακωμώδησης τόσο της καθημερινότητας, όσο και διαφόρων αναγνωρισμένων ηρώων και ταινιών, ο Gato παρουσιάζει μια τρισδιάστατη περιπέτεια που έχει την δυνατότητα να σταθεί περήφανα δίπλα στις πολυέξοδες παραγωγές των μεγάλων εταιριών.
Κατά μια έννοια το "Tad: Ο χαμένος εξερευνητής" αποτελεί το prequel των δυο προηγούμενων ταινιών που κέρδισαν τις εντυπώσεις, αλλά κατέκτησαν και τα ισπανικά βραβεία Goya της κατηγορίας τους. Έτσι λοιπόν η ταινία ξεκινά από την παιδική ηλικία του Tadeo, το πάθος του για τις ανασκαφές και την έρευνα, την πρώτη και σημαντικότερη ανακάλυψή του και τον φόβο του για τις μούμιες. Έπειτα, κατά την διάρκεια των τίτλων, παρακολουθούμε την εξέλιξη του Tadeo από παιδί σε ενήλικα, σε μια ακολουθία εικόνων που θυμίζουν έντονα τους τίτλους αρχής του "Ροζ πάνθηρα" και δεν αφήνουν τον θεατή να τραβήξει το βλέμμα του από την οθόνη.
Από άποψη γραφικών, η ταινία εκπλήσσει ευχάριστα καθώς βασίζεται στην τεχνολογία των video games, με κάποιους από τους χαρακτήρες να παραπέμπουν έντονα σε αντίστοιχους εικονικούς ήρωες αυτής της κατηγορίας. Για παράδειγμα η Sara θυμίζει αρκετά την ατρόμητη Lara Croft κι ο Belzoni μοιάζει να είναι βγαλμένος από παιχνίδι των Angry Birds.
Αντίστοιχα όμως κι οι υπόλοιποι ήρωες είναι βασισμένοι σε κλασικά πρότυπα. Ο Tadeo Jones είναι ένα κράμα Indiana Jones κι Αστυνόμου Σαΐνη κι ο φερόμενος ως αρχηγός της ομάδας "Οδυσσέας" παραπέμπει αρκετά στον κακό του Αστυνόμου Σαΐνη. Το σημαντικό βέβαια είναι ότι με την παράλληλη προσθήκη κι άλλων χαρακτήρων που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή σε μια γενικότερη εικόνα κακού-καλού, το εγχείρημα δεν καταλήγει να είναι μια φτηνή αντιγραφή διάσημων προτύπων, αλλά ένα ξεχωριστό κι αυτόνομο δημιούργημα που επικεντρώνεται στην προβολή της έρευνας που ως στόχο έχει την πρόοδο της επιστήμης της ιστορίας και του πολιτισμού κι όχι το χρήμα και την δύναμη που μπορεί ν' αποφέρει αυτή και που συνάμα καταδικάζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Έχοντας ένα όμορφα δομημένο σενάριο, έξοχα γραφικά, τα οποία εκμεταλλεύονται καταλλήλως την τεχνολογία 3D για όσους την προτιμήσετε, μια αξιοσέβαστη μεταγλώττιση, η οποία όπως είναι αναμενόμενο υστερεί, όχι όμως σημαντικά, σε σύγκριση με την αυθεντική ισπανόφωνη εκδοχή της, το "Tad: Ο χαμένος εξερευνητής" αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση τόσο για τα μικρά, όσο και για τα μεγάλα παιδιά.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Ισπανικό παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Javier López Barreira και Gorka Magallón, σε σενάριο των Verónica Fernández, Jordi Gasull, Neil Landau, Ignacio del Moral και Diego San José και σε σκηνοθεσία του Enrique Gato, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Óscar Barberán,  Michelle Jenner, Jose Mota, Pep Anton Munoz, Miguel Angel Jenner και Luis Posada.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2003) Ψάχνοντας τον Νέμο

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Finding Nemo

Η υπόθεση

Ο Marlin (φωνή: Albert Brooks) είναι ένα κλοουνόψαρο που χάνει την σύζυγό του και σχεδόν όλα τα ψαράκια τους σε μια επίθεση ενός σαρκοφάγου ψαριού. Ευτυχώς για 'κεινον, ένα από τα ψαράκια του καταφέρνει να γλυτώσει από την επίθεση κι ο Marlin του δίνει το μοναδικό όνομα που είχε προτείνει η γυναίκα του, "Nemo". Η ιστορία θα συνεχιστεί λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Nemo (φωνή: Alexander Gould), ο οποίος έχει αποκτήσει από την επίθεση ένα ασχημάτιστο φτερό, πάει για πρώτη φορά στο σχολείο. Εκείνη την ημέρα, ο Nemo για να γλυτώσει από την υπερ-προστατευτικότητα του πατέρα του θα κατευθυνθεί προς μια βάρκα, όπου και θα πιαστεί από κάποιους δύτες. Ο Marlin, απελπισμένος θα κινήσει όλον τον ωκεανό για να βρει τον γιο του και στην πορεία θ' αποκτήσει έναν πολύτιμο σύμμαχο, την Dory (φωνή: Ellen DeGeneres) που βλέπει την ζωή μ' έναν πολύ αισιόδοξο και διαφορετικό τρόπο. Παράλληλα ο Nemo θα βρεθεί σ' ένα ενυδρείο, απ' όπου τ' άλλα ψάρια θα προσπαθήσουν να τον βοηθήσουν να δραπετεύσει. Το ερώτημα είναι: Θα καταφέρουν πατέρας και γιος να ξανασυναντηθούν στον αχανή ωκεανό;

Η κριτική

Το "Ψάχνοντας τον Νέμο" είναι μια υπέροχη ταινία κινουμένων σχεδίων κι από τα λίγα αριστουργήματα της Disney, μετά το 2000, που μπορεί να παρακολουθηθεί άνετα απ' όλα τα μέλη μιας οικογένειας ή που μπορεί, μετά από μια δεκαετία σχεδόν, να συναγωνιστεί επάξια τις τωρινές παραγωγές κινουμένων σχεδίων. Δικαίως λοιπόν, μετά τον "Βασιλιά των λιονταριών" μιλάμε για την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία παιδικής ταινίας και για μια από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών.

Έχοντας μια διάρκεια λίγο μεγαλύτερη της μιάμισης ώρας, το "Ψάχνοντας τον Νέμο", καταφέρνει να μείνει πιστό στον διδακτισμό που χαρακτηρίζει τις ταινίες της γνωστής εταιρείας, αλλά και να συνδυάσει συγκίνηση και χιούμορ, μέσω των χαρακτήρων, αλλά και των καταστάσεων στις οποίες μπλέκονται αυτοί.

Τα ηνία της κωμωδίας, φαίνεται ν' αναλαμβάνει ο χαρακτήρας της Dory, ένα ψάρι το οποίο στην κυριολεξία έχει μνήμη χρυσόψαρου, αλλά είναι τόσο ευγενικό και πρόσχαρο που είναι αδύνατον να μην το συμπαθήσεις. Η απώλεια μνήμης του γλυκού αυτού ψαριού, σε συνδυασμό με την μεγαλοψυχία της, θα οδηγήσουν τον πατέρα του Nemo, σε μεγάλους μπελάδες, αλλά παράλληλα το ένστικτο κι η ευγένεια που διακρίνει την Dory, δεν θα τον βγάλουν εκτός πορείας, αντίθετα σε αρκετές περιπτώσεις θα του φανούν ιδιαίτερα χρήσιμα για να φτάσει γρηγορότερα στον προορισμό του. Φυσικά ας μην ξεχνάμε τους δευτερεύοντες κωμικούς ρόλους, των τριών καρχαριών, των γλάρων και του φιλικού πελεκάνου, που δίνουν την δική τους νότα γέλιου.

Ως προς το δραματικό και διδακτικό κομμάτι, πρωταρχικό ρόλο παίζουν πατέρας και γιος. Ο φοβισμένος Marlin, είναι ένας πατέρας που προκειμένου να προστατεύσει τον γιο του απ' όλα τα κακά όντα που κολυμπούν στον ωκεανό, πρακτικά τον κρατά φυλακισμένο από τον έξω κόσμο. Έτσι, όταν δοθεί η ευκαιρία στον νεαρό Nemo να ζήσει μια νέα εμπειρία, είναι απρόσεκτος, καθώς δεν έχει αναπτύξει το αίσθημα του φόβου, που σε πολλές περιπτώσεις προστατεύει. Ο Nemo λοιπόν, είναι ένα νεαρό κλοουνόψαρο που, λόγω της έλλειψης φόβου, ποτέ δεν εγκαταλείπει τις προσπάθειες να καταφέρει αυτό που θέλει. Αλλά όπως λέει μια γνωστή παροιμία "ο επιμένων νικά". Αντίθετα, ο Marlin, είναι ένα απαισιόδοξο ψάρι, που λόγω της τραγικής απώλειας που έχει βιώσει, πάει κόντρα στην ευχάριστη φύση του και κλείνεται στον εαυτό του. Η περιπέτεια λοιπόν, στην οποία οικειοθελώς μπαίνει, για να βρει τον γιο του, είναι παράλληλα κι ένα ταξίδι σε όλα τα πράγματα και τις εμπειρίες που έχει απαρνηθεί όλα αυτά τα χρόνια, με κυριότερο το αίσθημα πληρότητας που προσφέρει μια φιλία.

Το "Ψάχνοντας τον Νέμο" αποτελεί, πλέον, μια κλασική ταινία και παράλληλα μια από τις ποιοτικότερες παραγωγές που έχουν γυριστεί στα studio της Disney. Η απόφαση της μεγάλης εταιρείας, δε, να το διανείμει εκ νέου σε τρισδιάστατη μορφή, μόνο ευχαρίστηση θα μπορούσε να προκαλέσει, καθώς δίνει την ευκαιρία στην τωρινή νέα γενιά να το παρακολουθήσει κι εκείνη στα μεγάλο πανί. Προτείνεται λοιπόν, σε όλα τα παιδιά και τις οικογένειές τους, αλλά και στους λάτρεις των καλών ταινιών κινουμένων σχεδίων, που θέλουν να περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα ή βράδυ.

Σημείωση: Αξίζει ν' αναφέρω ότι στη συγκεκριμένη ταινία, η μεταγλώττιση δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από την πρωτότυπη εκδοχή της, με τις φωνές των Δήμητρα Παπαδοπούλου και Θοδωρή Αθερίδη να κλέβουν την παράσταση. Το 3D επίσης, σε μια ταινία που δεν έχει δημιουργηθεί πάνω σ' αυτές τις βάσεις, δεν παρουσιάζει κάποια σημαντική διαφορά από την κανονική εκδοχή της, αλλά στην περίπτωση που έχετε την οικονομική δυνατότητα και δεν επαναπροβληθεί και σε 2D, θα σας συμβούλευα να την προτιμήσετε από κάποιο άλλο κινούμενο σχέδιο.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικανικο-Αυστραλιανό παιδικό του 2003, βασισμένο σε ιστορία του Andrew Stanton, σε σενάριο των Andrew Stanton, Bob Peterson και David Reynolds και σκηνοθεσία των Andrew Stanton και Lee Unkrich, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Alexander Gould, Albert Brooks και Ellen DeGeneres.

Οι σημειώσεις
Η ανάρτηση δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το Σάββατο της 1ης Δεκεμβρίου του 2012 στις 10:25 μ.μ.. Οι όποιες προσθήκες, αφορούν αποκλειστικά στο τρισδιάστατο κομμάτι, με αφορμή την επανέκδοσή της σε 3D και την κυκλοφορία της στις κινηματογραφικές αίθουσες, από 17/01/2013.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(1993) Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The nightmare before Christmas

Η υπόθεση

Στην πόλη του Halloween, ο Jack Skellington (φωνή:Chris Sarandon, τραγούδι: Danny Elfman) κατέχει τον τίτλο του βασιλιά της κολοκύθας. Δυστυχώς όμως για τον ήρωά μας η ρουτίνα της καθημερινότητάς του τον έχει κάνει να βαρεθεί το στέμμα του. Έτσι, κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου περιπάτου στο δάσος, θα βρεθεί μπροστά στις εισόδους των άλλων γιορτών και θα μαγευτεί από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την είσοδο στην πόλη των Χριστουγέννων. Στη συνέχεια βέβαια, θα μαγευτεί κι από την ίδια την πόλη, αλλά και την τελετουργία της γιορτής αυτής και θ' αποφασίσει φέτος ν' αναλάβει ο ίδιος, με την βοήθεια των συμπολιτών του, την διοργάνωση των Χριστουγέννων. Φυσικά, συνέπεια της απόφασής του αυτής είναι να καταστρέψει, άθελά του, την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Ίσως, όμως, το θαύμα των Χριστουγέννων να προλάβει να διορθώσει την ζημιά.

Η (κάτι σαν) κριτική

Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου, ίσως γιατί είναι μια γιορτή ζεστή, οικογενειακή και φωτεινή... ακριβώς ότι θα 'θελε ένα παιδί για να 'ναι ευτυχισμένο. Για πάρα πολύ κόσμο, τα Χριστούγεννα έχουν συνδεθεί με την έννοια της αγάπης και της προσφοράς. Στο δικό μου μυαλό όμως, "Χριστούγεννα" σημαίνουν "παιδική αθωότητα", μια έννοια που περιλαμβάνει την αγάπη, την προσφορά κι ένα σωρό άλλες έννοιες, όλες συνοδευόμενες από την ανιδιοτέλεια ενός παιδιού. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα απ' το να δίνεις την ευκαιρία στον εαυτό σου, να αποτοξινωθεί από την ενήλικη ζωή για μια μικρή περίοδο, λίγων ημερών, μέσα στο χρόνο.

Γι' αυτό λοιπόν, μαζί με όλη την τελετουργία των δώρων, των στολισμών, των ευχών, των γλυκών, κ.α., έχω δημιουργήσει, επιπρόσθετα, μια δική μου χριστουγεννιάτικη ακολουθία γεγονότων που μου επιτρέπει κάθε χρόνο να γυρίσω πίσω το ρολόι και να θυμάμαι πώς είναι να μην έχεις έννοιες, να μην κρατάς κακίες, να γελάς και να επιδιώκεις να δείχνεις στους γύρω σου ότι τους αγαπάς πραγματικά. Μέρος λοιπόν αυτής της κάθαρσης, μεταξύ άλλων, είναι κι η θέαση δυο πολύ αγαπημένων μου ταινιών που έχουν τη δυνατότητα να με γυρίσουν πίσω στον χρόνο. Η μια είναι τα "Χριστουγεννιάτικα κάλαντα", μια από τις εκδοχές της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας" του Charles Dickens κι η δεύτερη είναι ο "Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης" του Tim Burton.

Κάθε χρόνο λοιπόν, ανήμερα των Χριστουγέννων, κάνω μια ειδική προβολή των δυο αυτών ταινιών, θυμάμαι όλες τις περασμένες στιγμές και παράλληλα τις φορτώνω με  καινούργιες, μόνο ευχάριστες, αναμνήσεις. Δεν ξέρω τον λόγο που δεν έχω μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ταινία, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως επίσης δεν μπορώ να απαντήσω και στο ερώτημα: "Γιατί αυτές;". Το μόνο που ξέρω είναι ότι μεγαλώνοντας, αισθάνομαι περισσότερο την ανάγκη να δω τον "Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη", ίσως γιατί με το πέρασμα των χρόνων, ασυνείδητα, την έχω φορτώσει πιο πολύ, ίσως γιατί είναι κινούμενο σχέδιο κι ως τέτοιο μου φέρνει στο μυαλό περισσότερο την παιδική μου ηλικία ή ίσως να φταίει το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα του 2007 την ξαναείδα σε 3D με τρία πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, συνδέοντας το τότε και το τώρα πολύ έντονα στο μυαλό μου.

Τι είναι αυτό που με μαγεύει στην συγκεκριμένη ταινία; Ο τρόπος που βρίσκει ο Jack, την χαρά της ζωής όταν γνωρίζει για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα, αλλά κι η προσπάθειά του να καταλάβει μια ολόκληρη πόλη, την έννοια αυτής της γιορτής. Για 'μένα, αυτό είναι το νόημα ολόκληρης της ταινίας. Ο Jack, όπως κάθε μικρό ή μεγάλο παιδί, μαγεύεται από την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα κι η χαρά του είναι τόσο μεγάλη που, ενώ προσπαθεί να κατανοήσει την γιορτή αυτή και δεν τα καταφέρνει, αποφασίζει ν' αντιγράψει τυφλά όλα όσα σχετίζονται μ' αυτήν. Το γεγονός ότι το γκροτέσκο χριστουγεννιάτικο αποτέλεσμά του, αποτυγχάνει, οφείλεται μόνο στην απόρριψη του πραγματικού του εαυτού και στην προσπάθειά του να μιμηθεί κάτι που δεν είναι. Κανείς μας δεν μπορεί να εισχωρήσει στον κόσμο του άλλου, αν προσπαθήσει να γίνει ο άλλος. Ας μην ξεχνάμε κιόλας, ότι δεν είναι πάντα και για όλους τους ανθρώπους ιδανικές οι συνθήκες για να γιορτάσουν μαζί μας την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όμως αξίζει τον κόπο να μπει κανείς στην διαδικασία να πλησιάσει, με όποιον τρόπο διαθέτει ο καθένας, τους γύρω του, θέλοντας να τους προσφέρει λίγο από τον κόσμο του. Και το ηθικό δίδαγμα της συγκεκριμένης ταινίας είναι ότι ο Jack καταφέρνει να σώσει τα Χριστούγεννα, όταν δέχεται ότι είναι ο βασιλιάς της κολοκύθας κι όχι ο Αϊ-Τονύχης. Το να προσπαθείς να καταλάβεις λοιπόν, κάτι πολύ διαφορετικό από εσένα, το να είσαι εσύ και το να μοιράζεσαι, είναι κάποια από τα πιο όμορφα πράγματα που μας δίνει την ευκαιρία ν' απολαύσουμε αυτή η ταινία, αλλά κι αυτή η γιορτή χαράς.

Γι' αυτόν τον λόγο λοιπόν, αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας, ένα κομμάτι του "εγώ" μου, λέγοντάς σας τι σημαίνει η σημερινή μέρα και τι η συγκεκριμένη ταινία, για 'μένα κι επειδή ένα από τα ομορφότερα πράγματα είναι το να προσφέρεις, και στις περισσότερες περιπτώσεις η ουσιαστική προσφορά είναι δωρεάν, βρείτε το χρόνο να χαμογελάσετε και να δώσετε ό,τι έχετε σ' αυτούς που αγαπάτε. Κάντε τους γύρω σας να νιώσουν σημαντικοί, γιατί για τον δικό σας κόσμο είναι!

Σημείωση: Την συγκεκριμένη ταινία θα ήθελα να την αφιερώσω σε όλους τους, για λίγο ή πολύ, συνοδοιπόρους της ζωής μου. Με κάποιους από εσάς μπορεί να χαθήκαμε, με άλλους ν' αρπαχτήκαμε και μ' άλλους να συνεχίζουμε το ταξίδι μαζί. Ανεξάρτητα απ' την τωρινή κατάσταση όμως, όλους εσάς τους παραλήπτες του χριστουγεννιάτικου μηνύματος (ξέρετε ποιοί είστε) σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για όλα!

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη οικογενειακή ταινία του 1993, βασισμένη σε ιστορία και χαρακτήρες του Tim Burton, σε σενάριο των Michael McDowell και Caroline Thompson και σκηνοθεσία του Henry Selick, διάρκειας 76 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Chris Sarandon, Danny Elfman, Catherine O'Hara, William Hickey, Glenn Shadix, Paul Reubens, Ken Page και Edward Ivory.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ραλφ: Η επόμενη πίστα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Wreck-It Ralph

Η υπόθεση

O Ralph (φωνή: John C. Reilly) είναι ο καταστροφέας, ή με άλλα λόγια ο κακός, ενός παιχνιδιού 8-bit της δεκαετίας του 1980. Στο επάγγελμά του είναι ο καλύτερος, όμως νιώθει πολύ μόνος, καθώς όταν τα φώτα σβήνουν όλοι γυρίζουν σπίτι τους κι εκείνος στην χωματερή του, μακριά απ' τους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Στην ανάγκη του να γίνει αποδεκτός από τους καλο-πολίτες και τον Felix (φωνή: Jack McBrayer), κάποια μέρα θα εγκαταλείψει το δικό του παιχνίδι "Fix-It Felix jr." και θα προσπαθήσει να κερδίσει ένα μετάλλιο σε κάποιο άλλο βιντεο-παιχνίδι. Κατά την διάρκεια της αλλόκοτης περιπέτειάς του, ο Ralph, θα περάσει από τον κόσμο του "Hero's duty", ενός σύγχρονου παιχνιδιού βίας, και θα καταλήξει στον κόσμο του "Sugar rush", ενός παιχνιδιού που παραπέμπει στην γενιά της δεκαετίας του 1990. Εκεί θα γνωρίσει την Vanellope (φωνή: Sarah Silverman), μια νεαρή βλάβη που θέλει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να τρέξει σ' έναν αγώνα του "Sugar rush".

Η κριτική

Το "Ραλφ: Η επόμενη πίστα" είναι μια ευφάνταστη ταινία κινουμένων σχεδίων, με απίστευτο χιούμορ, που θα συνεπάρει μικρούς και μεγάλους, καθώς αποτελεί έναν φόρο τιμής σε όλα σχεδόν τα είδη βιντεο-παιχνιδιών που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν στα περισσότερα από αυτά γίνεται μια απλή αναφορά ή οι ήρωές τους κάνουν απλώς ένα πέρασμα από το έργο, οι μνήμες της παιδικής ηλικίας των μεγαλυτέρων παιδιών προλαβαίνουν να ξυπνήσουν, κάνοντάς τους ν' απολαύσουν εξίσου, αν όχι και περισσότερο, με τους μικρούς τους φίλους, το έργο.

Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Ralph, ένας κακός βγαλμένος από ένα παιχνίδι παλαιάς γενιάς, στα οποία το "κακό", δεν σήμαινε απαραίτητα και "διαβολικό". Το γεγονός αυτό, δίνει την δυνατότητα στους δημιουργούς του, να δώσουν στον Raplh έναν χαρακτήρα συμπαθούς αντι-ήρωα, ο οποίος έχει κουραστεί επί 30 συνεχή έτη να βρίσκεται στην απομόνωση κι επιλέγει να αποδείξει στους συναδέλφους του ότι κι εκείνος μπορεί κι αξίζει να γίνει μέλος της υπόλοιπης ομάδας. Με άλλα λόγια, ο Ralph, δεν απέχει και πολύ από τα μοναχικά παιδιά που δεν τα κάνει κανείς παρέα.

Παρόλα αυτά, κουρασμένος από την συνεχή απόρριψη και θέλοντας ν' αποδείξει στους συνεργάτες του ότι αξίζει κι εκείνος μια θέση στην πολυκατοικία τους, αλλά και στην καρδιά τους, ο Ralph, εγκαταλείπει την δουλειά του, αφήνοντας το παιχνίδι "Fix-It Felix jr." χωρίς βασικό πρωταγωνιστή. Γιατί, ναι μεν ο Felix είναι ο βασικός ήρωας του παιχνιδιού, όμως αν δεν υπάρχει κάποιος να χαλάσει αυτά που πρέπει, τότε τι θα μπορούσε να φτιάξει ο Felix με το μαγικό σφυρί του;

Βέβαια ο σκοπός του Ralph, δεν είναι, εγκαταλείποντας το παιχνίδι, ν' αποδείξει την αξία του και να εκδικηθεί κατά κάποιον τρόπο για την απόρριψή του. Το μόνο που θέλει ο γεροδεμένος καταστροφέας είναι να κερδίσει σε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι κάποιο μετάλλιο που θα επιβεβαιώσει στους υπολοίπους ότι κι οι κακοί έχουν το δικαίωμα να μην ζουν μόνοι τους. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε πως ο Ralph δεν γνωρίζει ότι λόγω της εξαφάνισής του από το "Fix-It Felix jr.", το παιχνίδι κινδυνεύει ν' αποσυνδεθεί κι όλοι οι παίκτες του από ώρα σε ώρα μπορεί να μείνουν "άστεγοι".

Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να κατακτήσει το πολυπόθητο μετάλλιο, ο Ralph, περνά από τον κόσμο του "Hero's duty", απελευθερώνοντας άθελα του έναν θανατηφόρο ιό και γνωρίζοντας την λοχία Calhoun (φωνή: Jane Lynch), μια γυναίκα δυναμίτη, η οποία με την συνοδεία του Felix, θα εγκαταλείψει κι αυτή με την σειρά της το δικό της παιχνίδι, για να βρει την θανάσιμη απειλή προτού να είναι πολύ αργά για ολόκληρο το ηλεκτρονικό κατάστημα.

Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που προέρχονται από παιχνίδια δυο άκρως διαφορετικών εποχών, θα βρεθούν στο "Sugar rush", ένα παιχνίδι αγώνων δρόμου, που αποτελεί τον ενδιάμεσο σταθμό των παλιών arcade και των σύγχρονων βίαιων παιχνιδιών άνευ λογικής. Εκεί, φυσικά, θα γνωρίσουμε ακόμη έναν χαρακτήρα, αυτόν της γλυκύτατης βλάβης Vanellope, η οποία, όπως κι ο Ralph, ζει μόνη της σ' έναν κόσμο γεμάτο ζαχαρωτά, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τρέξει σ' αληθινούς αγώνες όπως οι υπόλοιπες ηρωίδες του παιχνιδιού. Ο Ralph, μετά από μια άσχημη γνωριμία των δυο τους, θα δει στο πρόσωπο της Vanellope ένα κομμάτι του εαυτού του και θα την βοηθήσει να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τα όνειρά τους, οι δυο ήρωες θα γίνουν πραγματικοί φίλοι και θα δώσουν νόημα ο ένας στην ζωή του άλλου.

Βέβαια, εκτός από το παιδευτικό μήνυμα της συγκεκριμένης ταινίας, το οποίο είναι τόσο γλυκό, όσο κι ο ζαχαρένιος κόσμος του "Sugar rush", σημείο αναφοράς της είναι οι απίστευτοι διάλογοι και καταστάσεις που διαδραματίζονται κι έχουν την ικανότητα να φέρουν το χαμόγελο στα χείλη όλων. Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι στην συγκεκριμένη ταινία δεν υπάρχει κάποιος "εμφανής κακός", αλλά στην πλειοψηφία της διάρκειάς της, παρακολουθούμε μια πρωτότυπη περιπέτεια.

Τα γραφικά της, δε, κι ο τρόπος με τον οποίο αναπαριστάται ο κάθε χαρακτήρας και το περιβάλλον του, παραπέμπουν σε τελευταίας τεχνολογίας computer-animation, χωρίς όμως να στερείται της πιστότητας ενός arcade παιχνιδιού. Για παράδειγμα, όλοι οι κάτοικοι του "Fix-It Felix jr.", αλλά κι όλων των 8-bitων παιχνιδιών, κινούνται με ρομποτικές κινήσεις κι οι διάφορες καμπύλες των αντικειμένων, είναι pixelικά σχεδιασμένες.

Εν ολίγοις, προτείνεται σε όλους τους μικρούς και μεγάλους φίλους των κινουμένων σχεδίων. Ακόμα κι όσοι δεν παίζατε φανατικά τα διάφορα βιντεο-παιχνίδια του '80, '90 ή 2000, αλλά έχει τύχει να πέσει στα χέρια σας, σε παιδική ηλικία, κάποιο απ' όλα αυτά, σίγουρα θα ευχαριστηθείτε το υπέροχο αυτό κράμα παλιού και καινούργιου, το χιούμορ και τα γραφικά της.

Σημείωση: Η τρισδιάστατη εκδοχή της είναι συμπαθητική, δεν κρίνεται όμως απαραίτητη. Επίσης, η μεταγλώττισή της είναι ιδιαίτερα καλή, χωρίς να υστερεί σημαντικά της πρωτότυπης εκδοχής της.

Βαθμολογίας: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Rich Moore, Phil Johnston και Jim Reardon, σε σενάριο των Jennifer Lee και Phil Johnston και σκηνοθεσία του Rich Moore, διάρκειας 101 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους John C. Reilly, Sarah Silverman, Jack McBrayer, Jane Lynch και Alan Tudyk.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Σάμμυ 2

Πρωτότυπος τίτλος: Sammy's avonturen 2

Αγγλικός τίτλος: Sammy's adventures 2

Η υπόθεση

Τα εγγόνια του Sammy (φωνή: Billy Unger) και του Ray (φωνή: Carlos McCullers II) γεννιούνται και κατά την μεταφορά στη θάλασσα, οι δυο παππούδες, μαζί με τα δυο αξιαγάπητα εγγονάκια τους, την Ella και τον Ricky, πιάνονται αιχμάλωτοι ενός πλοίου που προμηθεύει με διάφορα είδη θαλάσσιων πλασμάτων, ένα υποθαλάσσιο ενυδρείο. Ο Sammy κι ο Ray καταλήγουν αιχμάλωτοι του τεράστιου αυτού ενυδρείου, ενώ η Ella κι ο Ricky, θα προσπαθήσουν να βρουν τους παππούδες τους και να τους βοηθήσουν να δραπετεύσουν.

Η κριτική

Το "Σάμμυ 2", όπως κι η πρώτη ταινία της σειράς, απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας, αλλά και σ' αυτά που αγαπάνε τον υποβρύχιο κόσμο. Βέβαια, σε αντίθεση με την προηγούμενή της, είναι αρκετά εύκολο να παρακολουθηθεί κι από μεγαλύτερα παιδιά, αλλά σίγουρα δεν είναι από τις παιδικές ταινίες που απευθύνονται στο ενήλικο κοινό.

Οι Ben Stassen και Domonic Paris, έχοντας καταλάβει ότι μια χαλαρή δομή της δράσης δύσκολα θα κάνει επιτυχία, στην νέα τους αυτή ταινία έχουν αφήσει πίσω τους το έντονο οικολογικό στοιχείο κι έχουν εστιάσει περισσότερο στην δράση, κάνοντας την δεύτερη ταινία της σειράς σαφώς πιο ενδιαφέρουσα.

Επίσης, αν και τα γραφικά της δεν είναι καλύτερα απ' αυτά της πρώτης, η ποιότητα της εικόνας φαντάζει καλύτερη, καθώς δεν σπαταλάται μεγάλο χρονικό διάστημα στην αναπαράσταση ανθρωπίνων φιγούρων, οι οποίες πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να βγουν από υπολογιστή ρεαλιστικές. Επίσης, η τεχνική 3D, σαφώς κι έχει ωριμάσει και χρησιμοποιείται σωστότερα, καθώς τώρα δεν στοχεύει μόνο στην έκπληξη του θεατή, αλλά σε μια πιο όμορφη εικόνα.

Ωστόσο, αν έχεις δει αρκετά κινούμενα σχέδια της Walt Disney, κι όχι μόνο της συγκεκριμένης εταιρείας, κάποια στιγμή κατά την εξέλιξη του έργου, αρχίζει να στριφογυρίζει στο μυαλό σου η ιδέα ότι αυτούς τους χαρακτήρες κάπου τους έχεις ξαναδεί. Πρώτα ο γλάρος, έπειτα ο αστακός, μετά ο Jimbo, ο Manuel (φωνή: Dino Andrade), το ψάρι κλόουν κι έπειτα να σου η Γλίτσα κι η Βρωμίτσα από την "Μικρή γοργόνα" με διαφορετικά ονόματα κι εκεί συνειδητοποιείς ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι λίγο-πολύ κλεμμένοι από κλασικά ή πετυχημένα παιδικά, όπως κι η ιστορία.

Πάνω-κάτω, βασισμένοι στο "Ψάχνοντας τον Νέμο", οι δημιουργοί της, έχουν επιλέξει να φυλακίσουν τους δυο παππούδες, σ' ένα μεγάλο ενυδρείο, και να βάλουν τα νεογέννητα χελωνάκια στην θέση αυτού που ταξιδεύει στον ωκεανό, γνωρίζει καινούργιους φίλους κι αποκτά συμμάχους. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που έχουν ενταχθεί οι διάφοροι χαρακτήρες στην ιστορία, αλλά κι η εξέλιξή της, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον. Επίσης, ο χαρακτήρας του κακού ιππόκαμπου δικαιολογεί την συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια του έργου, πράγμα αρκετά σημαντικό, καθώς προτρέπει τα παιδιά να προσπαθήσουν να γίνουν μέλη μιας ομάδας αν δεν θέλουν να μοιάσουν σ' αυτόν.

Με λίγα λόγια, αν και δεν έχει το παιδευτικό μήνυμα της πρώτης ταινίας, δεν παύει να είναι μια ευχάριστη ταινιούλα για όλα τα παιδάκια, μέχρι και των πρώτων τάξεων του δημοτικού. Τα χρώματα που έχει, θα καταπλήξουν τους μικρούς μας φίλους και σίγουρα θα την ευχαριστηθούν.

Σημείωση: Η μεταγλώττισή της είναι πολύ πρόχειρη και δυστυχώς επιβεβαιώνει τον κανόνα του υποδεέστερου αποτελέσματος συγκριτικά με την αγγλό-φωνη εκδοχή. Όμως, επειδή η ηλικιακή ομάδα στην οποία απευθύνεται δεν είναι σε θέση, δυστυχώς, να την δει με υπότιτλους, δεν έχετε κι άλλη επιλογή από το να την προτιμήσετε.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Βέλγικο παιδικό του 2012, σε σενάριο του Domonic Paris και σκηνοθεσία του Ben Stassen, διάρκειας 92 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Billy Unger, Carlos McCullers II, και Dino Andrade.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2010) Οι περιπέτειες του Σάμμυ: Το μυστικό πέρασμα

Πρωτότυπος τίτλος: Sammy's avonturen: De geheime doorgang

Αγγλικός τίτλος: Sammy's adventures: The secret passage

Δευτερεύων αγγλικός τίτλος: A turtle's tale: Sammy's adventures

Η υπόθεση

Ο Sammy (φωνή: Yuri Lowenthal) είναι μια αρσενική θαλάσσια χελώνα που γεννήθηκε πριν από 50 χρόνια. Μετά τη γέννησή του, του φαινόταν αδύνατον να καταφέρει να επιβιώσει, όμως στον δρόμο του βρέθηκε η Shelly (φωνή: Gemma Arterton), μια θηλυκή χελώνα που τον προέτρεψε να μην παραιτείται. Λίγο μετά, ο Sammy, θα συναντήσει τον Ray (φωνή: Anthony Anderson), με τον οποίο θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι. Όταν ο Sammy βρεθεί στα χέρια μιας ομάδας ανθρώπων, θα μάθει ότι υπάρχουν περισσότεροι, από έναν, ωκεανοί και θα ξεκινήσει για τον γύρο του κόσμου. Στην πορεία θα ξανασυναντήσει την Shelly, την οποία είναι αποφασισμένος να μην ξαναχάσει.

Η κριτική

"Οι περιπέτειες του Σάμμυ: Το μυστικό πέρασμα" είναι μια ανεξάρτητη ταινία κινουμένων σχεδίων, με έντονο οικολογικό χαρακτήρα, που απευθύνεται κυρίως σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας ή σε όσους μικρούς φίλους λατρεύουν τον βυθό του ωκεανού.

Ξεκινώντας, ο Sammy, ν' αφηγείται την ιστορία του, βλέπουμε ότι οι πιθανότητες της νεογέννητης χελώνας να επιβιώσει στον άγριο ωκεανό ήταν μηδαμινές, καθώς δεν είχε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Αυτό που του έσωσε την ζωή και τον ώθησε να καταφέρει να μπει στην θάλασσα, ήταν η προτροπή μιας νεαρής χελώνας, την οποία ο μικρός μας φίλος ερωτεύτηκε παράφορα, να μην παραιτηθεί. Από την αρχή της, λοιπόν, η ταινία, δίνει δείγματα μιας πολύ όμορφης και παιδευτικής ιστορίας.

Στην συνέχειά της, ο θεατής θα παρακολουθήσει την ζωή στον βυθό, την μόλυνση των ωκεανών από τα διάφορα πετρελαιοφόρα, την διαδικασία αλίευσης, την διάσωση μιας θαλάσσιας χελώνας από μια ομάδα χίπηδων, την αντίδραση των Αρχών στο ελεύθερο camping, την βλάβη που μπορούν να προκαλέσουν στα πλάσματα του βυθού τα διάφορα σκουπίδια που πετάμε στις θάλασσες, τον τρόπο ζευγαρώματος των θαλάσσιων χελωνών, κ.α.. Με λίγα λόγια, ο Sammy στην προσπάθειά του να εξερευνήσει τον κόσμο, περνά ένα πολύ όμορφο μήνυμα στους μικρούς θεατές, με μια τρισδιάστατη εικόνα, που θα εντυπωσίαζε τον κινηματογραφικό θεατή του 2010. Επίσης, σημαντικό στοιχείο είναι ότι δεν παρουσιάζονται όλοι οι άνθρωποι κακοί, αλλά υπάρχουν και ανθρώπινες φιγούρες, στις οποίες ο Sammy χρωστά την ζωή του.
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο έχει χρησιμοποιηθεί η τρισδιάστατη τεχνολογία, είναι ιδιαίτερα απλοϊκός και στοχεύει μόνο στον εντυπωσιασμό, πράγμα που σημαίνει ότι στην απλή εκδοχή της, η ταινία υστερεί κατά πολύ. Τα ελαττώματα όμως της ταινίας δεν σταματούν στην ευκαιριακή χρήση του 3D. Παρά τα υπέροχα μηνύματα που περιλαμβάνει, τα γραφικά της, μοιάζουν πολύ ψεύτικα, συγκριτικά με άλλες δουλειές πολύ προσεγμένες σ' αυτόν τον τομέα, κι η ιστορία της, δεν περιέχει σχεδόν καθόλου το στοιχείο της δράσης.
Σαφώς επηρεασμένοι από "Το ταξίδι του κόσμου σε 80 ημέρες", οι δημιουργοί της ταινίας, έχουν φτιάξει ένα άνευρο και προβλέψιμο, υποθαλάσσιο γύρο του κόσμου σε 50 χρόνια, σε κινούμενο σχέδιο, που δυστυχώς απευθύνεται μόνο σε αρκετά μικρές ηλικίες.

Παρόλα αυτά, επειδή, όπως προανέφερα, στην ταινία περιέχονται πολλά οικολογικά μηνύματα, όπως επίσης και μερικά όμορφα μηνύματα κοινωνικού περιεχομένου, ανήκει στις ταινίες που θα σας συμβούλευα να δείξετε στο παιδί σας. Ποτέ δεν βλάπτει η προσπάθεια δημιουργίας μιας οικολογικής συνείδησης, αλλά και κατανόησης του τρόπου που λειτουργεί ο άνθρωπος.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Βέλγικο πειδικό του 2010, σε σενάριο του Domonic Paris και σκηνοθεσία του Ben Stassen, διάρκειας 88 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Yuri Lowenthal, Anthony Anderson, Gemma Arterton και Melanie Griffith.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Ξενοδοχείο για τέρατα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hotel Transylvania

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο έτος 1895, όπου το όνειρο του κόμη Δράκουλα (φωνή: Adam Sandler), η δημιουργία ενός κάστρου, στο οποίο τα τέρατα θα είναι απόλυτα ασφαλή από την ανθρώπινη απειλή, γίνεται πραγματικότητα. Τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στο 2012, όπου ο κόμης καλωσορίζει όλα τα τέρατα-φίλους, που έρχονται να γιορτάσουν μαζί, όπως κάθε χρόνο, τα γενέθλια της μονάκριβης κόρης του, Mavis (φωνή: Selena Gomez). Η διαφορά φέτος είναι πως η Mavis, κλείνει τα 118 της χρόνια κι ως ενήλικη, πια, έχει το δικαίωμα να επισκεφτεί τον έξω κόσμο. Η πρώτη της έξοδος θα είναι δοκιμαστική κι ο προορισμός της θα είναι ένα κοντινό χωριό ανθρώπων, το οποίο δεν μοιάζει και πολύ ρεαλιστικό. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι, θα την ακολουθήσει ένας άνθρωπος, γεγονός που πιθανώς θα δημιουργήσει προβλήματα στην εμπιστοσύνη των τεράτων ως προς την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Για να μην διαταραχτεί η ηρεμία των ενοίκων και καταστραφεί το party της Mavis, ο Δράκουλας, θα μεταμφιέσει τον νεαρό άνθρωπο, Jonathan (φωνή: Andy Samberg), σε τέρας, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα καταλάβει την αληθινή του φύση.

Η κριτική
Στη δεκαετία του '80, ο Tim Burton, πειραματίστηκε εντάσσοντας το γκροτέσκ στοιχείο σε ταινίες που απευθύνονται σε όλη την οικογένεια. Όταν πια ο σκηνοθέτης καταφέρνει να εδραιωθεί στο κινηματογραφικό στερέωμα κι αποδεικνύει ότι δεν έτυχε, αλλά πέτυχε, η παραγωγή παιδικών ταινιών με πρωταγωνιστές τερατό-μορφα πλάσματα γίνεται της μόδας και πολλοί μιμητές κάνουν την εμφάνισή τους, με επιτυχία μέχρι στιγμής. Ωστόσο, το "Ξενοδοχείο για τέρατα", πολύ λίγη σχέση έχει με το συγκεκριμένο φαινόμενο, καθώς κατά βάση μιλάμε για μια σατιρική μαύρη κωμωδία σε κινούμενο σχέδιο κι όχι τόσο για μια ταινία Burtonιακού ύφους.
Σίγουρα έχει περάσει απ' όλων το μυαλό ότι μια ταινία, βιβλίο ή κόμικ με πρωταγωνιστές όλους τους σούπερ-ήρωες ή πριγκίπισσες θα έκανε θραύση κι ότι όλοι θα τρέχαμε να το παρακολουθήσουμε ή να το αγοράσουμε. Σε πόσους όμως, έχει περάσει από το μυαλό ότι μια σάτιρα με συμπρωταγωνιστές όλα τα διάσημα τέρατα θα μπορούσε να κάνει επιτυχία; Τι θα λέγατε αν σας λέγανε ότι θα βλέπατε τον Δράκουλα, την κόρη του Δράκουλα (φωνή: Selena Gomez), τον Frankenstein (φωνή: Kevin James), ένα λυκάνθρωπο (φωνή: Steve Buscemi), μια μούμια (φωνή: CeeLo Green), τον Αόρατο Άνθρωπο (φωνή: David Spade), τον Quasimodo (φωνή: Jon Lovitz), τα ζόμπι, κ.α., σε ένα μαγεμένο κάστρο, να διασκεδάζουν όλοι μαζί και να τρέμουν τους ανθρώπους; Νομίζω, αν μη τι άλλο, από περιέργεια και μόνο θα θέλατε να το παρακολουθήσετε.
Η ιστορία λοιπόν, ξεκινά όταν ο Δράκουλας αποφασίζει να χτίσει ένα ασφαλές μέρος για την κόρη και τους φίλους του, για να προστατέψει την μοναδική κληρονόμο του από τους κινδύνους της ζωής. Λειτουργώντας σαν ένα(ς) οποιο(σ)δήποτε (πα)τέρας, που θα έκανε τα πάντα να κρατήσει ασφαλή την οικογένειά του, ξεχνά ότι με αυτόν τον τρόπο, εκτός από τους κινδύνους, "προστατεύει" την Mavis κι από τις ευχάριστες εμπειρίες της ζωής. Βέβαια η ιστορία δεν προβάλει το διδακτικό στοιχείο της τόσο, όσο προσπαθεί να δώσει μια οικεία εικόνα, ενός όντος που είναι εντελώς ξένο στους ανθρώπους, καθώς είναι κάτι πολύ διαφορετικό και μοχθηρό, όπως μας έχουνε μάθει οι θρύλοι. Παρουσιάζοντας λοιπόν, κάτι ανοίκειο ως φυσιολογικό, καταφέρνει να αιφνιδιάσει ευχάριστα το κοινό. Το αποκορύφωμα όμως του γέλιου, έρχεται όταν στην ιστορία ανακατεύεται ένας άνθρωπος ο οποίος πληρεί όλες τις φυσιολογικές, για μας, ανθρώπινες λεπτομέρειες, αλλά που αυτή τη φορά δεν κρίνει, αλλά συνεχώς κρίνεται. Ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος, εν τέλει, καταλήγει να παρουσιαστεί ως τέρας είναι απολαυστικός. Αξίζει εδώ ν' αναφέρουμε ότι η νεολαία, που όλοι την θεωρούν κατώτερη, είναι αυτή που τελικά πετυχαίνει να συμβιβάσει τα δυο διαφορετικά είδη.
Μέσω μιας μαύρης κωμωδίας λοιπόν, που σατιρίζει την ανθρώπινη φύση και περνά, υποσυνείδητα, κάποια μηνύματα για την διαφορετικότητα, οι δημιουργοί της συγκεκριμένης ταινίας, έχουν καταφέρει ν' αναδιαμορφώσουν κάποια από τα πιο δημοφιλή τέρατα της ιστορίας, φτιάχνοντας ένα έργο που απευθύνεται στα παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά που παράλληλα έχει ένα χιούμορ που θα ξετρελάνει και τους ενήλικες. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλα τα μέλη μιας οικογένειας, στους λάτρεις των καλών κινουμένων σχεδίων, αλλά και σε όλους όσους βρίσκουν τις εύστοχες κωμωδίες, ιδιαίτερα ευχάριστες.
Σημείωση: Η μεταγλώττιση είναι αρκετά προσεγμένη, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο ως κόμη Δράκουλα, ενώ η 3D εκδοχή του, κρίνεται μάλλον περιττή.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Todd Durham, Dan Hageman και Kevin Hageman, σε σενάριο των Peter Baynham και Robert Smigel και σκηνοθεσία του Genndy Tartakovsky, διάρκειας 91 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Adam Sandler, Andy Samberg, Selena Gomez, Kevin James, Steve Buscemi, Molly Shannon, David Spade, CeeLo Green και Jon Lovitz.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Οι πέντε θρύλοι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Rise of the guardians

Η υπόθεση

Ο Jack Πάγος (φωνή: Chris Pine) ξυπνά απ' το κάλεσμα του Φεγγαρούλη μέσα σε μια παγωμένη λίμνη. Χωρίς να θυμάται τίποτα από την μέχρι τότε ζωή του, ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να παγώνει ό,τι θέλει, μόνο που, δυστυχώς, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τον δει. 300 χρόνια μετά από 'κείνη τη νύχτα, κάπου στο Βόρειο Πόλο, Ο Φεγγαρούλης, μέσω της υδρογείου που εμφανίζει ως φωτάκια τα παιδιά που πιστεύουν στους θρύλους, θα προειδοποιήσει τον Βόρειο (φωνή: Alec Baldwin), για μια επερχόμενη απειλή. Ο Βόρειος με τη σειρά του θα ειδοποιήσει τους άλλους τρεις θρύλους, την Νεράιδα των δοντιών (φωνή: Isla Fisher), τον Αμμούλη και τον Λαγό του Πάσχα (φωνή: Hugh Jackman) για να τον βοηθήσουν. Όταν οι τέσσερις θρύλοι, συγκεντρωθούν στο σπίτι του Βόρειου, ο Φεγγαρούλης θα τους ενημερώσει ότι θα πρέπει να ζητήσουν και τη βοήθεια ενός πέμπτου θρύλου, του Jack Πάγου. Χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς πρόκειται ν' αντιμετωπίσουν, οι τέσσερις θρύλοι ενσωματώνουν στην ομάδα τους τον άτακτο νεοφερμένο Jack. Η απειλή, που ακούει στ' όνομα Πίσσας (φωνή: Jude Law), δεν θ' αργήσει να κάνει την εμφάνισή της και να προσπαθήσει να κλέψει τα όνειρα και την πίστη των παιδιών, σκορπώντας το φόβο. Οι πέντε θρύλοι, θα πρέπει να προλάβουν να σταματήσουν την καταστροφή προτού πάψει να πιστεύει και το τελευταίο παιδί.

Η κριτική

"Οι πέντε θρύλοι" είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων, γεμάτη νοήματα για το νεανικό κοινό, αλλά και με μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα υπόθεση για όλους τους θεατές, ανεξαρτήτως ηλικίας. Όλα όσα μας δίνανε ελπίδα ως παιδιά, ο Άγιος Βασίλης, το πασχαλινό λαγουδάκι, η νεράιδα των δοντιών, τα όνειρα και τα διάφορα παιχνίδια με το χιόνι και τον πάγο, παίρνουν σάρκα και οστά με τους χαρακτήρες του Βόρειου, του Λαγού του Πάσχα, της Νεράιδας των δοντιών, του Αμμούλη και του Jack Πάγου.

Όμως ό,τι αποτελεί τη χαρά της ζωής για τα μικρά παιδιά, θ' αρχίσει να κινδυνεύει, όταν κάνει την εμφάνισή του ο Πίσσας, που αντιπροσωπεύει τον ανθρώπινο φόβο, τους εφιάλτες και το σκότος, κι είναι ένας χαρακτήρας που από τον Μεσαίωνα έχει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τώρα λοιπόν, θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω στα σκοτεινά χρόνια και να σβήσει κάθε φως στις παιδικές ψυχές. Πρώτα μετατρέπει τα όνειρα σ' εφιάλτες, έπειτα κλέβει τις αναμνήσεις και τέλος καταφέρνει να φυλακίσει τα όνειρα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως, έχει το γεγονός ότι η απειλή δεν χτυπά μια μέρα την πόρτα τον ηρώων μας, αλλά ο Φεγγαρούλης, η ανώτατη δύναμη της ιστορίας, φροντίζει να τους προειδοποιήσει για το τι μέλει γενέσθαι.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω, μπορούν κάλλιστα να φέρουν στο μυαλό την ισχύουσα παγκόσμια ύφεση που σιγά-σιγά περνά μέσω του άγχους των γονέων, στα παιδιά και σταδιακά σκοτώνει τα όνειρα, τις ελπίδες και τη φαντασία όλο και περισσότερων παιδιών στον πλανήτη, κάνοντάς τα να μεγαλώσουν απότομα, να πάψουν να πιστεύουν στο καλό αυτού του κόσμου και να γεμίσουν φόβο και οργή, γυρίζοντας, όπως χαρακτηριστικά λέει κι ο Πίσσας πίσω στον Μεσαίωνα.

Το πρόσωπο κλειδί της υπόθεσης, είναι βέβαια ο μικρός Jack Πάγος, ένας θρύλος, ο οποίος έχοντας χάσει την μνήμη του, δεν μπορεί να κατανοήσει τον λόγο που τον επέλεξε ο Φεγγαρούλης. Κι όντας ένας θρύλος χωρίς ταυτότητα, δεν γίνεται αποδεκτός από τους υπόλοιπους. Έτσι κυκλοφορεί μόνος του, σκορπίζοντας χαρά στα παιδιά, μέχρι ο Φεγγαρούλης να επιβάλλει στους άλλους τέσσερις θρύλους να τον κάνουν μέλος της ομάδας τους. Ο λόγος για τον οποίο ο Jack, δεν θεωρείται καλή παρέα, είναι γιατί όπου βρεθεί σκορπά τον πανικό με τις πλάκες και τις φάρσες του, αλλά αν κάποιος σκεφτεί σοβαρά την αξία του γέλιου στην ανθρώπινη ζωή, τότε μπορεί εύκολα να καταλάβει και την αξία του θρύλου αυτού.

Ο Jack Πάγος, έχοντας καλή ψυχή, θα δείξει ιδιαίτερα πρόθυμος να βοηθήσει τους σπουδαίους θρύλους. Παράλληλα όμως, ο Πίσσας, όταν θ' ανακαλύψει ότι ο νεαρός ήρωας έχει περισσότερη δύναμη απ' όσο θα περίμενε, θα προσπαθήσει να τον πάρει με το μέρος του, λέγοντάς του πως είναι ουδέτερος κι ότι οι υπόλοιποι, μόνο όταν βρέθηκαν σε ανάγκη στράφηκαν σ' αυτόν. Δεν έχει σημασία αν ο Jack Πάγος συμφωνεί ή όχι με τον Πίσσα, σημασία έχει ότι οι υπόλοιποι θρύλοι δεν του δίνουν την ευκαιρία να δώσει εξηγήσεις κι ο Jack βρίσκεται πάλι στο περιθώριο, έχοντας καταφέρει όμως πλέον να μάθει ποιός στην πραγματικότητα είναι.

Ξέροντας πια ολόκληρη την ιστορία του, ο Jack Πάγος βρίσκει το μοναδικό παιδί που συνεχίζει να πιστεύει στους θρύλους και το βοηθά να μην σταματήσει να πιστεύει. Μ' αυτή του την ανιδιοτελή κίνηση, το μικρό παιδί πλέον αρχίζει να πιστεύει και στον ίδιο κι επιτέλους ο ήρωας μας γίνεται εμφανής. Όλοι μαζί τώρα, άνθρωποι και θρύλοι θα πρέπει να νικήσουν το φόβο και ν' αρχίσουν να διαδίδουν ξανά την ελπίδα, να ελευθερώσουν τον Αμμούλη, με τα όνειρά του, και να στείλουν το κακό μακριά για πολλά χρόνια ακόμα.

Μια πανέμορφη ιστορία που με δυο λόγια θέλει να πει στους ενήλικους φίλους ότι σ' ένα κόσμο που όλα δείχνουν να οδεύουν προς την καταστροφή, η μόνη ελπίδα είναι τα παιδιά. Είναι κρίμα λοιπόν να τους γεμίζουμε το κεφάλι με φόβο, να στερούμε κάθε αισιοδοξία και να βοηθάμε το κακό να διαιωνιστεί. Αντίστοιχα, στους μικρούς φίλους, διδάσκει ότι ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μαύρα, οι ίδιοι έχουν τη δύναμη ν' αλλάξουν το μαύρο σε άσπρο, πιστεύοντας και κάνοντας και τους άλλους να πιστέψουν. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Μια υπέροχη, αλλά κυρίως διδακτική και διασκεδαστική ταινία, με πολύ προσεγμένα γραφικά κι αρκετές σκηνές που προκαλούν γέλιο. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους μικρούς φίλους, όπως και στους μεγάλους που συνειδητά παραμένουν παιδιά στην ψυχή. Μια ιδιαίτερα καλή επιλογή που ξεπερνά τα όρια του καλού και συμπαθητικού κινουμένου σχεδίου.
Σημείωση: Η μεταγλώττιση της ταινίας είναι ικανοποιητική κι η τρισδιάστατη εκδοχή της δεν κρίνεται απαραίτητη.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη παιδική ταινία του 2012, βασισμένη στο βιβλίο "The guardians of childhood" του William Joyce, σε σενάριο του David Lindsay-Abaire και σκηνοθεσία του Peter Ramsey, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Chris Pine, Alec Baldwin, Isla Fisher, Hugh Jackman και Jude Law.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Frankenweenie

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Frankenweenie

Η υπόθεση

Ο νεαρός Victor (Charlie Tahan) είναι ένας επίδοξος σκηνοθέτης κι επιστήμονας, που έχει ως μοναδικό φίλο, τον σκύλο του Sparky (Frank Welker). Η έλλειψη φίλων του νεαρού αγοριού, προκαλεί την ανησυχία του πατέρα του κι έτσι, προκειμένου να υπογράψει την συμμετοχή του γιού του στον διαγωνισμό φυσικής, τον υποχρεώνει να ξεκινήσει να παίζει baseball. Στον πρώτο αγώνα του Victor, ο Sparky θα τρέξει να κυνηγήσει την μπάλα και θα χτυπηθεί από ένα αμάξι. Έχοντας χάσει τον μοναδικό του φίλο, ο Victor θα χάσει την όρεξη που είχε για τη ζωή, έως ότου ο καθηγητής φυσικής του δώσει, άθελά του, την ελπίδα της ανάστασης του Sparky. Με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού, ο Victor θ' αναστήσει τον Sparky, γεγονός που σύντομα θα αναστατώσει τους κατοίκους της πόλης.

Η κριτική

Αυτή τη φορά είπα να ξεκινήσω ανάποδα, γράφοντας πρώτα σε ποιούς απευθύνεται η ταινία. Ο Tim Burton, με την τρίτη stop-motion ταινία του, επιβεβαιώνει τις υποψίες που τον θέλουν να διαπρέπει στο είδος αυτό. Αν φοβάστε, λοιπόν, ότι κι αυτή θα είναι μια ταινία ενός ξεπεσμένου σκηνοθέτη, σας πληροφορώ ότι δεν είναι. Μοιάζει αρκετά με τις παλιές, καλές ταινίες του κι όπως και τα υπόλοιπα ανορθόδοξα έργα του, απευθύνεται κυρίως σε παιδιά μιας ηλικίας και πάνω και σε ενήλικες θαυμαστές του ιδιαίτερου αυτού σκηνοθέτη.

Σε γενικές γραμμές, δηλαδή, είναι μια καλή, ως πολύ καλή ταινία του Burton, που σίγουρα είναι ευχάριστη κι αξίζει να την παρακολουθήσετε, παρά την ασπρόμαυρη εικόνα της, που ίσως να ξενίσει κάποιους. Η τρισδιάστατη εκδοχή της, επίσης, ομολογουμένως είναι περιττή, καθώς ο παλιού τύπου χρωματισμός κι η καινούργια 3D τεχνολογία, δεν ταιριάζουν.

Τώρα, όσοι είστε φανατικοί Burtonιακοί και περιμένετε την συγκεκριμένη ταινία εδώ κι αρκετά χρόνια, μπορείτε να συνεχίσετε το διάβασμα, καθώς πρόκειται ν' αναλύσω εκτενώς για πιο λόγο πιστεύω ότι το συγκεκριμένο φιλμ, αποτελεί το έπος που, εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, ήθελε ν' αποδώσει ο σπουδαίος σκηνοθέτης σ' όλα τ' αριστουργήματα που τον ενέπνευσαν να ξεκινήσει την καριέρα του, όπως επίσης και τον λόγο που πιστεύω ότι μιλάμε για ένα κινηματογραφικό διαμάντι.

Η ταινία ξεκινά όπως και το πρωτότυπο "Frankenweenie" του 1984. Στο σαλόνι, ειναι μαζεμένη όλη η οικογένεια Frankenstien και παρακολουθεί την πρώτη ταινία του νεαρού Victor, με την μόνη διαφορά ότι εδώ το φιλμ θα καεί στο τελείωμά του κι μικρός καλλιτέχνης θ' αναλάβει να διορθώσει το λάθος του ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Ο Burton, δεν θα μπορούσε να έχει διαλέξει καλύτερο τρόπο ν' αναφερθεί στο πρώτο, ατελές, εγχείρημά του και να δηλώσει ευθέως ότι η ταινία που πρόκειται να παρακολουθήσει ο θεατής είναι το "διορθωμένο λάθος" του.

Έπειτα, θα δούμε ότι όλοι οι χαρακτήρες, τ' αντικείμενα που χρησιμοποιούνται, το χρώμα που επιλέγεται, ακόμα κι ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι ήρωες, παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή κι ο τρόπος με τον οποίο είναι δουλεμένη κι η τελευταία λεπτομέρεια, δεν αφήνουν περιθώρια ν' αρνηθείς ότι η ιδέα ενός νέου επίδοξου καλλιτέχνη, παίρνει μορφή στα χέρια ενός πεπειραμένου, πια, σκηνοθέτη. Και πράγματι, θεωρώντας δεδομένο ότι στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση, ο "Frankenweenie" δεν αποτελεί μια φτηνή αντιγραφή των τεχνικών του γερμανικού εξπρεσιονισμού κι έπειτα του φιλμ νουάρ, αλλά ένα φόρο τιμής που αποδίδει ο Burton στα "τερατουργήματα" που τον έκαναν έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του σήμερα.

Οι επιλεγμένοι χαρακτήρες και τα μυθικά τέρατα που κάνουν την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια της ταινίας, είναι έτσι δουλεμένα που εκτός της εμφάνισής του, στοχεύουν να προκαλέσουν το γέλιο του θεατή και να φέρουν στο μυαλό, μια γλυκιά ανάμνηση μέσω κάποιων ξεχασμένων εικόνων. Πρωταγωνιστικό ρόλο, θα δούμε ότι έχει η ιστορία του Frankenstein κι ύστερα του Dracula (Nosferatu) και στη συνέχεια δε θα λείψουν εικόνες απ' όλες τις ταινίες τρόμου της εποχής.

Όπως σε όλες τις ταινίες του, έτσι κι εδώ ο Tim Burton, παρουσιάζει μια ιστορία τρόμου, από την οπτική γωνία του τέρατος, θέλωντας με αυτόν τον τρόπο ν' απενοχοποιήσει το κακό και να ωθήσει το κοινό να το αποδεχτεί ως μέρος της καθημερινότητας. Η διαφορά που έχει με τα προηγούμενα φιλμ του, κι αυτό θεωρώ ότι είναι το ύψιστο μεγαλείο του "Frankenweenie" είναι ότι αυτή τη φορά δεν στέκεται μόνο στην παρουσίαση μιας γλυκιάς ιστορίας, αλλά κάνει σαφή την παρουσία του δαίμονα στην καθημερινή ζωή.

Αξίζει να σταθούμε στα αντικείμενα που χρησιμοποιεί ο Victor, για να επαναφέρει στη ζωή τον Sparky. Πρωταρχικό στοιχείο, φαίνεται να είναι η ηλεκτρική ενέργεια, αυτό το αγαθό που αποτελεί το Α και το Ω της ανθρώπινης βιομηχανικής επανάστασης. Έπειτα, τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιήσει ο νεαρός ήρωας, για να προσελκύσει την ηλεκτρική ενέργεια, είναι ένας χαρταετός, που φέρνει στο μυαλό παιδική ανεμελιά, μια ομπρέλα, που προστατεύει από τη βροχή και μια νυχτερίδα, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αναφέρεται σ' ένα παιδικό πρότυπο υπερήρωα. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, είναι ένα ποδήλατο, αθώα παιχνίδια και κουζινικά σκεύη.

Αν, πάλι, θελήσουμε να κοιτάξουμε ακόμα βαθύτερα, θα δούμε ότι ο Burton χρησιμοποιεί τον νεαρό Victor, ως απεικόνιση του εαυτού του και την επιστήμη, ως μια άλλη εκδοχή της κινηματογραφικής τέχνης. Η επιστήμη, μπορεί να φέρει και θετικά και αρνητικά αποτελέσματα στον άνθρωπο κι είναι στο χέρι του επιστήμονα το πως θα την χρησιμοποιήσει. Το κάθε πείραμα, επίσης, διαφέρει από το προηγούμενό του, ακόμα κι αν η μέθοδος παραμένει η ίδια, γιατί αλλάζουν οι συνιστώσες, μέρος των οποίων είναι κι ο σκοπός της πραγματοποίησης του πειράματος ή η θέληση του επιστήμονα να πετύχει αυτό.

Με δυο λόγια, ο Burton, μας λέει ότι τα υλικά του κινηματογράφου είναι τα ίδια για όλους. Σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα τα χρησιμοποιήσεις, ο λόγος που θες να δημιουργήσεις μια ταινία κι η αγάπη που τρέφεις για το "παιδί" σου. Η ανθρώπινη αλαζονεία είναι αυτή που έχει μετατρέψει σ' ευτελές τερατούργημα τις ταινίες τρόμου (ή και τον ίδιο τον κινηματογράφο), γιατί ο άνθρωπος δεν έχει τα σωστά κίνητρα για την παραγωγή και διακίνησή τους.

Ακόμα, αξίζει ν' αναφερθούμε στον λόγο που ο νεαρός Victor θα χάσει τον πολύτιμο φίλο του. Όλη η ταραχή, δεν βασίζεται σε κάποια δική του λανθασμένη επιλογή, αλλά στην επιμονή του πατέρα του να φερθεί φυσιολογικά. Το φυσιολογικό, δεν είναι απαραιτήτως κάτι καλό. Όταν είσαι διαφορετικός, που όλοι είμαστε, πρέπει ν' αποδεχτείς αυτό που είσαι, να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και να διεκδικήσεις αυτό που χρειάζεσαι, γιατί μόνο τότε θα καταφέρεις να κάνεις καλό στον εαυτό σου και τους γύρω σου. 

Προσωπικά, παραδέχομαι ότι περίμενα πώς και πώς την κινηματογραφική της έξοδο. Περίμενα μάλιστα ότι θ' απογοητευτώ από το αποτέλεσμα και προς έκπληξή μου, συγκινήθηκα κι έφυγα μ' ένα αίσθημα απόλυτης πληρότητας από την κινηματογραφική αίθουσα. Βέβαια, γνωρίζω ότι στους περισσότερους από εσάς, η ταινία αυτή απλώς θ' αρέσει και δε θα μιλήσει στις καρδιές σας. Όμως, όσοι έχετε το κινηματογραφικό μικρόβιο από παιδιά κι έχετε μελετήσει πιστά το έργο αυτού το σκηνοθέτη και τις επιρροές του, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι είναι, ίσως, η αρτιότερη ταινία του και παράλληλα μια από τις καλύτερες παραγωγές του.

Σημείωση: Το "Frankenweenie", δεν περιέχει μουσικά νούμερα, όπως ο "Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης" ή "Η νεκρή νύφη", αλλά βασίζεται σε μια διαφορετική, ασπρόμαυρη μαγεία.

Βαθμολογία: 5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ταινία, κινουμένων σχεδίων, του 2012, βασισμένη σε πρωτότυπη ιστορία του Tim Burton, αλλά και σε πρωτότυπο σενάριο του Leonard Ripps, σε σενάριο του John August και σκηνοθεσία του Tim Burton, διάρκειας 87 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Charlie Tahan, Martin Landau, Catherine O'Hara, Martin Short, Atticus Shaffer, Winona Ryder, Robert Capron, James Hiroyuki Liao και Frank Welker.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Zarafa

Η υπόθεση
Ο Maki (φωνή: Max Renaudin Pratt) είναι ένα μικρό αγόρι από την Αφρική, που έχει πιαστεί αιχμάλωτος ενός δουλεμπόρου, μαζί με την Soula (φωνή: Clara Quilichini), ένα κορίτσι της ίδιας, περίπου, ηλικίας. Στην πρώτη του διανυκτέρευση στην έρημο, ο Maki καταφέρνει να το σκάσει και να γνωρίσει την Zarafa, μια μικρή καμηλοπάρδαλη, που θα μείνει ορφανή όταν ο δουλέμπορος που κυνηγά τον Maki πυροβολήσει την μητέρα της. Τη ζωή του Maki, θα σώσει ο Hassan (φωνή: Simon Abkarian), ο οποίος θα πάρει μαζί του στην Αλεξάνδρεια την Zarafa και τον Maki. Από 'κει, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι με αερόστατο, με σκοπό να παραδόσει την Zarafa στον βασιλιά της Γαλλίας, Charles X (φωνή: Roger Dumas), ως δώρο του Πασά της Αιγύπτου (φωνή: Vernon Dobtcheff), με αντάλλαγμα την βοήθειά του στην απώθηση των τούρκικων στρατευμάτων που πολιορκούν την Αλεξάνδρεια.

Η κριτική
"Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα" είναι ένα όμορφο παραμύθι που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του ερχομού της πρώτης καμηλοπάρδαλης στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Έχοντας σαφείς επιρροές από κλασικά παραμύθια παλαιότερων χρόνων, οι συντελεστές, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα δισδιάστατο έργο, που θα παραπέμπει στην εποχή που διαδραματίζεται η υπόθεση, καθώς η εικόνα του θ' αποτελείται αποκλειστικά από σκίτσα.
Σκοπός του έργου, δεν είναι να εκπλήξει με τα συνεχή εφέ, όπως γίνεται με τις σημερινές παιδικές παραγωγές κινουμένων σχεδίων, αλλά να παρουσιάσει μια ιστορία με ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, διάφορους χαρακτήρες και τις αξίες που φέρουν ή δεν φέρουν αυτοί. Και μιλώντας για αξίες, θα πρέπει ν' αναφέρω ότι ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι η φιλία του μικρού Maki με την νεαρή Zarafa κι η υπόσχεση που δίνει στην μητέρα της, ο νεαρός ήρωας, να επιστρέψει την Zarafa πίσω στον τόπο της.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο θεατής θα γνωρίσει πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι λίγο-πολύ καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των ανθρώπων που συνυπάρχουν σε μια κοινωνία. Παράλληλα, προβάλλονται διάφορα πολιτιστικά στοιχεία της ανεπτυγμένης Ευρώπης (Γαλλία) και της υπανάπτυκτης Αφρικής, δείχνοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο πολιτισμών, αλλά και την σωστή και την λανθασμένη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Την ιστορία, ξεκινά και μας αφηγείται ένας Αφρικανός παππούς. Μέσω μιας ομάδας παιδιών που έχουν σχηματίσει ένα ημικύκλιο και παρακολουθούν εκστασιασμένα την ιστορία, καθώς ακούν για τόπους και για πράγματα που ποτέ δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά, γινόμαστε κι εμείς κοινωνοί του γλυκού αυτού παραμυθιού.
Η αλήθεια είναι ότι σαν ιστορία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες εκπλήξεις, παρά είναι περισσότερο μια αναμενόμενη, γραμμική ιστορία με αρκετά μηνύματα όμως, για τους μικρούς και μεγάλους φίλους. Κατά την προσωπική μου άποψη βέβαια, είναι μια ταινία που καλό θα ήταν να παροτρύνετε τα παιδιά σας να τη δούνε, γιατί ως κεντρικό άξονα έχει ηθικές αξίες των οποίων η έννοια έχει αλλοιωθεί και χωρίς να μένει μόνο σ' αυτές, παρουσιάζει την εξέλιξη ως κάτι θετικό κι απαραίτητο.
Θα ήθελα τέλος, ν' αναφέρω ότι πουθενά στην ταινία δεν υπάρχει δείγμα αίματος, κάτι που προσωπικά εκτίμησα ιδιαιτέρως, δεδομένου ότι τη σήμερον ημέρα τα παιδιά αναλώνονται σε ταινίες βίας. Επίσης, η μεταγλώττιση είναι αρκετά ικανοποιητική και θυμίζει αρκετά τις παλιές προσεγμένες μεταγλωττίσεις που είχα συνηθίσει στην παιδική μου ηλικία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική παιδική ταινία του 2012, σε σενάριο των Alexander Abela και Rémi Bezançon και σκηνοθεσία των Rémi Bezançon και Jean-Christophe Lie, διάρκειας 78 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mostéfa Stiti, Max Renaudin Pratt, Simon Abkarian, François-Xavier Demaison, Ronit Elkabetz, Clara Quilichini, Thierry Frémont, Mohamed Fellag, Roger Dumas, Vernon Dobtcheff, Déborah François και Philippe Morier-Genoud.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes