(2012) Οι άθλιοι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Les misérables

Η υπόθεση

Στην Γαλλία των αρχών του 19ου αιώνα, ο Γιάννης Αγιάννης (Hugh Jackman) καταδικάζεται για την κλοπή ενός καρβελιού ψωμί. Όταν ελευθερώνεται με αναστολή, επειδή κανένας δεν του δίνει την ευκαιρία να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή, σκίζει τα χαρτιά του, διαγράφοντας τον εγκληματία Γιάννη Αγιάννη και καταφέρνει ν' ανέλθει κοινωνικά, φτάνοντας μετά από χρόνια να κατακτήσει το αξίωμα του δημάρχου. Έχοντας την ανάγκη να βοηθά όσους τον χρειάζονται, ο Γιάννης Αγιάννης θα γνωρίσει την Φαντίν (Anne Hathaway), μια γυναίκα που αναγκάζεται να καταφύγει στην πορνεία για να μπορέσει να ζήσει την κόρη της, Κοζέτ (Isabelle Allen, Amanda Seyfried) και λίγο πριν ξεψυχήσει, θα της υποσχεθεί να βρει και ν' αναθρέψει την Κοζέτ ως δικό του παιδί, υπόσχεση που πραγματοποιεί. Καταδιωκόμενος όμως από τον αστυνόμο Ιαβέρη (Russell Crowe), ο οποίος αναγνωρίζει στο πρόσωπο του δημάρχου τον κατάδικο 24601, θ' αναγκαστεί να ζήσει σαν κυνηγημένος την υπόλοιπη ζωή του, γνωρίζοντας και βοηθώντας συνεχώς ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη.

Η κριτική

"Οι άθλιοι" είναι ένα μυθιστόρημα που συγκαταλέγεται δικαίως στα καλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Φέροντας την υπογραφή ενός εξαίρετου συγγραφέα, του Victor Hugo, το κείμενο διέπεται από ρεαλισμό, οικουμενικότητα και διαχρονικότητα, κάτι που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην παγκόσμια αποδοχή του. Έτσι, το 1978 οι Alain Boublil και Claude-Michel Schönberg μεταφέρουν επί σκηνής, σε μορφή musical, αυτό το αριστούργημα, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία, γεγονός που κατέστησε την συγκεκριμένη παραγωγή μια από τις δημοφιλέστερες επιλογές για μια μελλοντική κινηματογραφική μεταφορά. Ο λόγος που η πραγματοποίηση αυτού του ονείρου άργησε τόσο πολύ, δεν είναι άλλος από την επιθυμία να μεταφερθεί όσο το δυνατόν πιο άρτια κι ορθά στο μεγάλο πανί. Εν έτει 2012 λοιπόν, το όνειρο υλοποιείται και μια κινηματο-θεατρική υπερπαραγωγή γεννιέται.

Οι ήρωες του έργου, όπως όλοι οι άνθρωποι, ταλαντεύονται ανάμεσα στο καλό και το κακό, πάσχουν, βοηθούν, εξαθλιώνονται και διεκδικούν ό,τι καλύτερο μπορούν με τα μέσα που τους δίνονται. Μέσα από μια πολυπρόσωπη ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια περίοδο 20 ετών, παρουσιάζεται η συνεχής αποδόμηση της κοινωνίας και με την συνοδεία του Γιάννη Αγιάννη, ο θεατής θα συναναστραφεί διάφορους χαρακτήρες που αγωνίζονται για μια θέση στην ζωή.

Ως πρωταγωνιστή λοιπόν, γνωρίζουμε έναν άντρα που αναγκάζεται κάποια στιγμή στην ζωή του, για να θρέψει τον ανηψιό του, να παρανομήσει, κλέβοντας ένα καρβέλι ψωμί. Ο ήρωάς μας όμως συλλαμβάνεται, καταδικάζεται για την εγκληματική του πράξη και στιγματίζεται εφ' όρου ζωής από αυτήν. Στην προσπάθειά του να δραπετεύσει από αυτόν τον κλοιό που του στερεί την όποια ευκαιρία να ορθοποδήσει, σκίζει τα χαρτιά του, ξεγράφοντας από την ζωή τον λωποδύτη Γιάννη Αγιάννη και ξεκινά μια νέα αρχή, βοηθώντας τους συνανθρώπους του και φτάνοντας στο σημείο να εκλεγεί δήμαρχος. Ποτέ του όμως δεν ξεχνά την καταγωγή του και ποτέ δεν παύει να προσφέρει, γεγονός που τον καθιστά έναν από τους πιο εξαίρετους αντι-ήρωες όλων των εποχών.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που γνωρίζουμε σταδιακά κι αναλύονται λιγότερο ή περισσότερο από τους κινηματογραφικούς δημιουργούς, ανταποκρίνονται με την σειρά τους στο ίδιο μοτίβο. Προσεκτικά επιλεγμένοι και κουβαλώντας ο καθένας στις πλάτες του ένα ξεχωριστό φορτίο, μοιάζουν οικείοι στον κινηματογραφικό θεατή, καθώς οι ελπίδες, οι προσπάθειες κι οι φόβοι του καθενός είναι πανομοιότυποι με τους δικούς μας, ωθώντας μας ν' ανασύρουμε απ' την μνήμη μας προσωπικά βιώματα και να μετέχουμε στην κάθε ξεχωριστή ιστορία.

Από σκηνοθετικής απόψεως, ο Tom Hooper έχει κάνει αριστουργηματική δουλειά, κατορθώνοντας ν' αποδώσει εξίσου καλά την λογοτεχνική, αλλά και την θεατρική ατμόσφαιρα, μέσα από μια κινηματογραφική ματιά. Η επιλογή των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους βασικούς, αλλά και τους δευτερεύοντες ρόλους επίσης, μοιάζει να είναι η καταλληλότερη που θα μπορούσε να γίνει, αφού εκτός του Hugh Jackman, ο οποίος έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, επιδεικνύοντας παράλληλα και τις φωνητικές του ικανότητες, καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας, όλοι οι υπόλοιποι συγκλονίζουν με τις σύντομες ερμηνείες τους, μαγεύοντας και συγκινώντας το κοινό. Τέλος αξίζει ν' αναφέρει κανείς την υπέροχη μουσική προσαρμογή, αλλά και προσθήκη που έχει γίνει στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό εγχείρημα.

Αν κι ομολογώ ότι σπανίως μαγεύομαι από μουσικο-χορευτικά δρώμενα, τόσο στον θεατρικό, όσο και στον κινηματογραφικό χώρο, "Οι άθλιοι" συγκαταλέγονται στα έργα που είναι αδύνατον να τα προσπεράσει κανείς, χαρακτηρίζοντάς τα κάτι λιγότερο από ονειρικά. Όντας δουλεμένοι, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σε όλους τους τομείς, "Οι άθλιοι" του Tom Hooper είναι ένα έργο που θα ξετρελάνει εξίσου τους λάτρεις των musicals, των κλασικών έργων αλλά και των υπερπαραγωγών.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά

Βρετανικό μουσικο-χορευτικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό των Alain Boublil και Claude-Michel Schönberg, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Victor Hugo, σε σενάριο των William Nicholson, Alain Boublil, Claude-Michel Schönberg και Herbert Kretzmer και σκηνοθεσία του Tom Hooper, διάρκειας 158 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Hugh Jackman, Anne Hathaway, Russell Crowe, Amanda Seyfried, Eddie Redmayne, Helena Bonham Carter, Sacha Baron Cohen, Samantha Barks, Daniel Huttlestone, Aaron Tveit και Isabelle Allen.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Step up: Η επανάσταση

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up: Revolution

Αγγλικός ανεπίσημος τίτλος: Step up 4: Miami heat

Η υπόθεση

Ο Sean (Ryan Guzman) είναι ένας νεαρός χορευτής που εργάζεται ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο του κύριου Anderson (Peter Gallagher) και στον ελεύθερο χρόνο του οργανώνει, μαζί με την ομάδα του "The mob", διάφορα flashmobs (χορευτικά events που γίνονται σε πολυσύχναστα μέρη από επαγγελματίες ή ερασιτέχνες χορευτές και ως στόχο έχουν να εκπλήξουν το ανυποψίαστο κοινό), τα οποία κινηματογραφούν κι έπειτα ανεβάζουν στο youtube. Σκοπός τους είναι να κερδίσουν την χρηματική αμοιβή που δίνει το youtube στο βίντεο που θα φτάσει πρώτο τις 10 εκατομμύρια προβολές, αλλά και μέσω αυτού να λάβουν δημοσιότητα. Μια μέρα, ο Sean, θα συναντήσει σε κάποιο party στο ξενοδοχείο, την Emily (Kathryn McCormick), μια νεαρή ταλαντούχα χορεύτρια, κόρη του κύριου Anderson που όνειρό της είναι ν' ασχοληθεί επαγγελματικά με το χορό. O Sean, θα εντάξει την Emily στους "The mob" κι οι δυο τους θα δώσουν δύναμη ο ένας στον άλλο για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Η κριτική

Το τέταρτο στη σειρά "Step up", ακολουθεί κι αυτό την ίδια πετυχημένη συνταγή με τα προηγούμενα, καταφέρνοντας να μην απογοητεύσει τους fans της κινηματογραφικής σειράς. Θα μπορούσα να πω ότι το συγκεκριμένο, καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμα και τη δεύτερη ταινία, που ήταν η πιο καλοδουλεμένη από τις τρεις προηγούμενές του.

Η ταινία, είναι γυρισμένη στους δρόμους του Miami, κάτι που της δίνει μια καλοκαιρινή φρεσκάδα, αλλά και της επιτρέπει παράλληλα να γίνει ιδιαίτερα θεαματική. Ο χορός στη συγκεκριμένη ταινία, ακολουθεί τα βήματα του δεύτερου και του τρίτου μέρους της σειράς. Και σ' αυτή την ταινία, οι χορευτές είναι free-stylers και το είδος χορού είναι street-dancing. Φυσικά, όπως και στο τρίτο μέρος της σειράς, θα ενταχθεί στην ταινία μια νέα χορευτική μόδα, αυτή του flashmob, αλλά και των ακροβατικών τρικ που χρησιμοποιούν οι χορευτές.

Ένα ωραίο στοιχείο που βλέπουμε σ' αυτό το "Step up", είναι αυτό της δράσης και του κινδύνου που διατρέχουν οι πρωταγωνιστές με την παρουσίαση των flashmobs. Κάθε φορά λοιπόν, που η ομάδα προετοιμάζεται να εκτελέσει μια χορογραφία σε δημόσιο χώρο, ο θεατής νιώθει σαν να προετοιμάζεται ληστεία σε κτήριο υψίστης ασφαλείας, πράγμα που γεννά την αγωνία κι ανεβάζει την αδρεναλίνη του θεατή.

Ένα ακόμα στοιχείο που θα συναντήσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία των "Step up" σ' αυτή την ταινία, είναι το κοινωνικό υπόβαθρο. Πλέον, ο χορός, δεν προβάλλεται μόνο σαν μέσο έκφρασης, αλλά και σαν κοινωνική προσφορά. Στη συγκεκριμένη ταινία, μέσω του χορού, οι "The mob" προσπαθούν να σώσουν τη γειτονιά τους από μια επερχόμενη κατεδάφιση και την δημιουργία μιας εμπορικής περιοχής, που θα περιλαμβάνει ξενοδοχεία και καταστήματα. Με αυτό τον τρόπο, οι συντελεστές της ταινίας, καταφέρνουν να περάσουν στο κοινό ένα, αρκετά χρήσιμο μήνυμα, κοινωνικού χαρακτήρα.

Όπως και στα προηγούμενα "Step up", κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ο έρωτας μιας εύπορης κοπέλας κι ενός άπορου αγοριού που τους δένει το πάθος τους για το χορό. Και σε αυτή την ταινία, ο θεατής θα βρει κενά στην υπόθεση, τα οποία όμως δεν ενοχλούν, καθώς αυτό που πραγματικά μετράει είναι ο χορός κι η προτροπή στα νέα παιδιά να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Αν κι οι κεντρικοί πρωταγωνιστές της ταινίας προέρχονται από το αμερικάνικο "So you think you can dance", γεγονός που δεν προδιαθέτει ότι το παίξιμό τους θα αρμόζει σε Αμερικάνους star, υποκριτικά κενά δεν υπάρχουν. Και οι δυο πρωταγωνιστές υποστηρίζουν επάξια τους ρόλους τους.

Όπως όλα τα "Step up", η ταινία είναι ιδανική για νεαρούς εφήβους, όπως επίσης, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις του χορού, αλλά και των υπολοίπων "Step up".

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη μουσικο-χορευτική ταινία, του 2012, σε σενάριο της Amanda Brody, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Scott Speer, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ryan Guzman, Kathryn McCormick, Peter Gallagher και Misha Gabriel Hamilton.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2010) Step up 3D: Η νέα διάσταση

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up 3

Η υπόθεση

Ο Moose (Adam G. Sevani) κι η Camille (Alyson Stoner) ξεκινάνε τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο, σε ειδικεύσεις άσχετες με το χορό. Ο Moose όμως, την πρώτη κιόλας μέρα που θα βρεθεί στην Πανεπιστημιούπολη, θα γνωρίσει τον Luke (Rick Malambri), ιδιοκτήτη ενός club, αλλά κι ενός διαμερίσματος στο οποίο μένουν διάφοροι χορευτές του δρόμου. Όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι κάτοικοί του, έχουν σχηματίσει τους "Πειρατές", μια χορευτική ομάδα που εξασκεί διάφορα είδη χορού του δρόμου. Το πρόβλημα όμως, είναι ότι το club και το σπίτι πρόκειται να κατασχεθούν... εκτός κι αν οι "Πειρατές" καταφέρουν να κερδίσουν σ' ένα διαγωνισμό, με έπαθλο 100 χιλιάδες δολάρια. Ο Moose, μαζί με μια αιθέρια ύπαρξη, τη Natalie (Sharni Vinson), θα γίνουν τα δυο καινούργια μέλη της ομάδας κι όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να διεκδικήσουν το έπαθλο, για να σώσουν το σπίτι. Στην πορεία ο Luke κι η Natalie, θα ερωτευτούν και παράλληλα ο Moose κι η Camille, θα πρέπει ν' ανακαλύψουν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.

Η κριτική

Και το τρίτο στη σειρά "Step up" ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με τα δυο προηγούμενά του. Κεντρικό του θέμα είναι η αγάπη για το χορό και η ελπίδα κι η όρεξη για ζωή που γεννά αυτός, σε διαφορετικά άτομα. Και σε αυτή την ταινία, όπως και στην προηγούμενη, οι παραγωγοί έχουν επιλέξει ν' ασχοληθούν με το free-style χορού, προσθέτοντας όμως και μια νέα μόδα της εποχής, το parkour.

Δε λείπει βέβαια κι από αυτό το κινηματογραφικό επεισόδιο, ένας έρωτας που έχει τη δυνατότητα ν' απογοητεύσει, αλλά και να ενισχύσει τις ελπίδες και τα όνειρα των δυο νέων που θα συμμετάσχουν σ' αυτόν. Παράλληλα όμως, βλέπουμε ότι εξελίσσεται και μια άλλη δευτερεύουσα ιστορία, αυτή των δυο φίλων που είναι κρυφά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Οι τέσσερις νεαροί που θα πιαστούν στα δίχτυα του έρωτα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματά τους, να βρούνε τους στόχους τους και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Πέρα από τη θεματική επιλογή της δευτερεύουσας ιστορίας όμως, άλλη μια πρωτοτυπία του συγκεκριμένου "Step up", είναι ότι τα όνειρα των ηρώων, δεν είναι κοινά. Μπορεί ως ομάδα να αγωνίζονται για τα 100.000 δολάρια, αλλά το προσωπικό όνειρο του Luke, για παράδειγμα, διαφέρει από των υπολοίπων, καθώς η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι ν' ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Η ταινία, καταφέρνει έτσι να διευρύνει τους ορίζοντές της και να μη χαρακτηριστεί μονότονη.

Βέβαια σαν πλοκή, αλλά και ως προς την επιλογή του καστ, η τρίτη στη σειρά ταινία είναι αρκετά κατώτερη της δεύτερης. Παρόλα αυτά, για μια ακόμα φορά, το γεγονός αυτό δεν ενοχλεί, καθώς καταφέρνει να ξεσηκώσει και να συνεπάρει το θεατή, μέσα από τις χορευτικές κινήσεις και τα όνειρα που βλέπει να πραγματοποιούνται, αρκεί να υπάρχει η θέληση. Ο χορός, παρουσιάζεται σαν ένα ατελείωτο party και γίνεται η αφορμή να γυριστούν μερικές πολύ ωραίες σκηνές επίσης.

Όπως και οι δυο προηγούμενες, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε άτομα νεαρής ηλικίας, κατά προτίμηση σε έφηβες κοπέλες, σε όσους πιστεύουν στα όνειρα, αλλά και σε όσους θέλουν κάτι ανάλαφρο κι αισιόδοξο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2010, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, σε σενάριο των Amy Andelson και Emily Meyer, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Jon M. Chu, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Rick Malambri, Sharni Vinson, Adam G. Sevani και Alyson Stoner.

Οι σύνδεμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2008) Step up 2: Το επόμενο βήμα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up 2: The streets

Η υπόθεση

Η Andie (Briana Evigan), είναι μια νεαρή κοπέλα για τη οποία ζωή σημαίνει να χορεύεις. Στα 16 της χρόνια θα χάσει τη μητέρα της, τον άνθρωπο που στήριζε τα όνειρά της και πλέον τίποτα δε θα της φαίνεται το ίδιο, ακόμα κι ο χορός. Την προστασία της Andie, θ' αναλάβει προσωρινά η Sarah (Sonja Sohn), η καλύτερη φίλη της μητέρας της. Βλέποντας όμως την Andie να μπλέκει σε ακατάλληλες παρέες (τη χορευτική ομάδα "4-1-0"), η Sarah θα θελήσει για το καλό της μικρής, να τη στείλει στη θεία της, στο Texas. Την κατάσταση θα σώσει ο Tyler (Channing Tatum), κανονίζοντας στην Andie μια οντισιόν για το M.S.A. (Maryland School of the Arts), δίνοντάς της έτσι μια δεύτερη ευκαιρία. Η Andie θα γίνει δεκτή στη σχολή, όπου θα γνωρίσει τον διάσημο Chase (Robert Hoffman), αλλά και τον ταλαντούχο Moose (Adam G. Sevani). Μαζί, θα δημιουργήσουν μια ομάδα, διεκδικώντας μια θέση αλλά και τη νίκη στο διαγωνισμό "The streets", ενάντια στην παλιά ομάδα της Andie, τους "4-1-0".

Η κριτική

Η ταινία, αν και θεωρητικά είναι η συνέχεια του πρώτου "Step up", πολύ λίγη σχέση έχει με την αρχική. Κάλλιστα θα μπορούσε να φέρει απλά το όνομα "The streets", καθώς τα μόνο κοινά που έχει με την πρώτη ταινία, είναι η σχολή M.S.A., ο δύσκολος, αλλά όχι ακατόρθωτος έρωτας της Andie, της κοπέλας που βρίσκεται σε αδιέξοδο, και του Chase, του νεαρού αδελφού του διευθυντή της σχολής, η αγάπη για το χορό, αλλά κι η ανθρώπινη δύναμη που παρακινείται από τα όνειρα.

Η μεγάλη διαφορά του "Step up 2" με το "Step up", είναι ότι η δεύτερη ταινία ασχολείται αποκλειστικά με το street-dancing και free-style. Πρωτοτυπεί επίσης, αρκετά με την επιλογή της RnB μουσικής, ένα είδος που το 2008, έγινε ξαφνικά της μόδας και το κομμάτι των T-Pain και Flo Rida, "Low", παίζει δυνατά εκείνη την περίοδο σε όλα τα club του κόσμου. Κανείς δεν ξέρει αν ήταν η μουσική και χορευτική επιλογή των δημιουργών της, αλλά το sequel, κατάφερε να πετύχει (στην Ελλάδα τουλάχιστον) περισσότερο από την original ταινία.

Ένα μεγάλο συν επίσης της δεύτερης ταινίας, είναι ότι η ιστορία είναι περισσότερο δεμένη και φαντάζει πιο ρεαλιστική από την αρχική. Παρόλα αυτά όμως και σε αυτή την ταινία, η έμφαση δίνεται περισσότερο στο χορό, παρά στα γεγονότα που θα πλαισιώσουν την υπόθεση. Υποκριτικά επίσης, αν κι οι πρωταγωνιστές δεν είναι ακατάλληλοι για τους ρόλους, περισσότερη έμφαση δίνεται στις κινησιολογικές τους ικανότητες, παρά στον τρόπο παιξίματος. Προβάλλεται επίσης εδώ, περισσότερο το ομαδικό πνεύμα, κάτι το οποίο θα απασχολήσει περισσότερο στα επόμενα "Step up".

Σαν σύνολο, το δεύτερο "Step up" απευθύνεται με μεγαλύτερη ευθύτητα στο νεανικό κοινό, είναι πολύ καλύτερα δομημένο ως προς την πλοκή, πρωτοτυπεί αρκετά στο είδος του χορού με το οποίο επιλέγει να καταπιαστεί και θα γίνει κλασικό για τις επόμενες γενιές. Μπορεί αντικειμενικά να μην αποτελεί πρότυπο ταινίας, αλλά η επιτυχία που γνώρισε το ίδιο, αλλά και οι συνέχειές του, που βασίζονται κι αυτές με τη σειρά τους στο free-style, έρχονται να διαψεύσουν όσους θεωρούν ότι η πρώτη από μια σειρά ταινιών, θα είναι πάντα η κλασική.

Όπως και το πρώτο "Step up", έτσι κι αυτό, προτείνεται σε άτομα νεαρής ηλικίας, κατά προτίμηση έφηβες κοπέλες, σε λάτρεις της RnB μουσικής και του free-style χορού, αλλά και σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν μια αισιόδοξη κι ανάλαφρη ιστορία αγάπης.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, σε σενάριο των Toni Ann Johnson και Karen Barna, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Jon M. Chu, διάρκειας 98 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Briana Evigan, Robert Hoffman και Adam G. Sevani.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(2006) Step up: Στα βήματα του πάθους

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up

Η υπόθεση

Ο Tyler (Channing Tatum), ένας έφηβος που μένει σε μια κακόφημη γειτονιά, θα μπει ένα βράδυ μαζί με τους φίλους του στο M.S.A. (Maryland School of the Arts), ένα ειδικό σχολείο για εφήβους-καλλιτέχνες. Αφού η παρέα του προκαλέσει αρκετές ζημιές στο χώρο του θεάτρου, ο φύλακας θα πιάσει τον Tyler κι ο νεαρός θα υποχρεωθεί από το νόμο, να εκτελέσει 200 ώρες κοινωνικής εργασίας στο χώρο του σχολείου. Εκεί ο Tyler, θα γνωρίσει τη Nora (Jenna Dewan-Tatum), μια νεαρή μαθήτρια, την οποία θα κληθεί να βοηθήσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν και θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να πετύχει ο καθένας τους στόχους του.

Η κριτική

Η ταινία, είναι μια ανάλαφρη νεανική μουσικο-χορευτική ιστορία αγάπης, που απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό κοινό και το παρακινεί, θα έλεγε κανείς, να κυνηγήσει τα όνειρά του και να επιμείνει στους στόχους του, γιατί μόνο έτσι καταφέρνει κανείς αυτό που πραγματικά θέλει κι αξίζει στη ζωή. Το 2006, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το "Step up", η θεματική ενότητα του χορού, κάτι που συναντάμε αρκετά σε παλαιότερες ταινίες, είχε μείνει για χρόνια στο συρτάρι. Για τη σημερινή νεολαία συνεπώς αποτελούσε κάτι το φρέσκο, κάτι που δεν είχε ακόμα πολυφορεθεί στο σύγχρονο κινηματογράφο, δίνοντάς της τη δυνατότητα, να κάνει τη διαφορά.

Μέσα από την εξελισσόμενη ιστορία αγάπης του Tyler και της Nora, η ταινία καταφέρνει ν' αγγίξει, χωρίς να τ' αναλύει ιδιαίτερα, πολλά από τα θέματα που απασχολούν τους εφήβους της σημερινής εποχής, όπως για παράδειγμα τη θέση τους στην οικογένεια, στη φιλία, στον έρωτα αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζει επίσης η επιλογή της σκηνοθέτιδος, να ενσαρκώσουν τους δευτερεύοντες ρόλους, έγχρωμοι, κάτι που, σεναριακά, δεν ήταν απαραίτητο.

Η αλήθεια είναι πως η ταινία έχει πολλά κι εμφανή ψεγάδια. Πρώτα απ' όλα, η πλοκή της, δεν είναι καλά δομημένη. Τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν στην ταινία, στον καθημερινό κόσμο δε θα συνέβαιναν ποτέ. Βέβαια αυτό δεν πειράζει τόσο, γιατί η ουσία της ταινίας δεν είναι να δένουν τα γεγονότα, αλλά να δημιουργήσει μια ονειρεμένη κι αφαιρετική αισιοδοξία στο θεατή, κάτι που επιτυγχάνει, μέσω των μουσικο-χορευτικών κομματιών της. Δεύτερον, οι χαρακτήρες, τόσο της Nora, όσο και του Tyler, δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο ψυχολογικό υπόβαθρο. Είναι απλά ο φτωχός κι η πλούσια, που θα ερωτευτούν χωρίς λόγο, αλλά ούτε κι αυτό πειράζει, γιατί καλύπτουν το κενό με τον αισθησιασμό που εκπέμπουν την ώρα του χορού.

Γενικά, ως νεανική ρομαντική ταινία, δε μπορεί να πει κανείς ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά, έχει σημειώσει ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία κι η αλήθεια είναι ότι ακούγεται λογικό, αφού ακολουθεί πιστά μια εξαιρετικά καλή συνταγή, αυτή του πλούσιου, του φτωχού και των ονείρων που τους ενώνουν. Κι ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι αυτή είναι η αρχή μιας σειράς ταινιών, που βασίζεται στο χορό. Προσωπικά, θα την πρότεινα σε κάποιον που θα 'θελε να δει κάτι αισιόδοξο κι ανάλαφρο ή σε ένα λάτρη της σύγχρονης μουσικής και του χορού, κατά προτίμηση σε γυναίκα νεαρής ή καλύτερα, εφηβικής ηλικίας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2006, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, βασισμένο σε ιστορία του Duane Adler, σε σενάριο των Duane Adler και Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Anne Fletcher, διάρκειας 104 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Channing Tatum, Jenna Dewan-Tatum, Mario, Drew Sidora, Damaine Radcliff, De'Shawn Washington και Rachel Griffiths.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes