(2012) Σαββατοκύριακο στο Hyde Park

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hyde Park on Hudson

Η υπόθεση

Μετά από ένα απρόσμενο τηλεφώνημα, η Daisy Suckley (Laura Linney), πέμπτη εξαδέλφη του Προέδρου των Η.Π.Α. Franklin D. Roosevelt (Bill Murray), θα βρεθεί στο σπίτι του εξαδέλφου της, με αφορμή μια ιγμορίτιδα. Ανάμεσα στους δυο τους θ' αρχίσει με τον καιρό ν' αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη ερωτική σχέση, κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιείται κι η πρώτη επίσκεψη του Άγγλου βασιλιά Γεωργίου ΣΤ' (Samuel West) και της βασίλισσας Ελισάβετ Bowes-Lyon (Olivia Colman), όπου θ' αποκατασταθούν οι σχέσεις των δυο κρατών.

Η κριτική

Τ' όνομα του Franklin D. Roosevelt, για την αμερικάνικη ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικονομική ανάκαμψή της μετά το Κραχ του 1929, αλλά και την συμμετοχή της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αξιαγάπητος FDR όμως, στην προσωπική του ζωή είχε αδυναμία στο ωραίο φύλο, πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ κι ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, λόγω μιας βαριάς μορφής πολιομυελίτιδας που πέρασε το 1921. Έτσι, μέσα από την αφήγηση της Daisy, γίνεται μια απόπειρα ν' αποτυπωθούν όλα τα παραπάνω σε μια ταινία μιάμισης ώρας.

Χωρίς να μπορεί κανείς να κατατάξει το "Σαββατοκύριακο στο Hyde Park" στα καθαρό-αιμα ιστορικά έργα, αλλά ούτε και στα αμιγώς ρομαντικά δράματα, ο ταλαντούχος Roger Michell δημιουργεί ένα υπέροχο κράμα ρομαντισμού και ιστορίας, στο οποίο απεικονίζεται πεντακάθαρα η εξαίρετη προσωπικότητα του Roosevelt, η προσφορά του στο αμερικάνικο έθνος κι οι όποιες αδυναμίες θα μπορούσε να κρύβει ένας ισχυρός άντρας.

Μέσω της αφήγησης της Daisy, δίνεται στον θεατή το γενικό ιστορικό πλαίσιο της περιόδου στην οποία ανέλαβε την Προεδρία ο Roosevelt, αφήνοντας μονάχα την αποκατάσταση των Αγγλο-Αμερικάνικων σχέσεων ν' αναπαρασταθεί επί της οθόνης. Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης για ένα εύλογο χρονικό διάστημα παίζει με τον θεατή του, καθώς αποφεύγει ν' αναφέρει τ' όνομα του άνδρα που προσωπογραφεί κι αρκείται στην απλή αναφορά διαφόρων χαρακτηριστικών του, προσπαθώντας κατ' αυτόν τον τρόπο να κάνει σαφές στο κοινό ότι το συγκεκριμένο πορτραίτο δεν βασίζεται απλώς σ' ένα όνομα, αλλά στον άνθρωπο πίσω απ' αυτό.

Παράλληλα αυτό που τραβά το βλέμμα του θεατή είναι τα εκπληκτικά χρώματα της αμερικάνικης επαρχίας που χρησιμοποιεί ο Michell, τα οποία σε συνδυασμό με το υπόλοιπο καδράρισμα και την έξοχη φωτογραφία, αναπαριστούν την ζωντάνια στον εσωτερικό κόσμο του Αμερικανού Προέδρου. Αντίστοιχα, βλέπουμε ότι οι σκηνές της συναισθηματικής πτώσης της πρωταγωνίστριας, διαδραματίζονται πριν την ανατολή του ηλίου, μεταφέροντας υποσυνείδητα στον θεατή μια ανάλογη ψυχολογική διάθεση.

Τέλος, αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η πληρότητα με την οποία παρουσιάζονται οι διαφορές ανάμεσα στους Άγγλους και τους Αμερικάνους, αλλά κι ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο εξυμνείται παράλληλα με τον Roosevelt κι ο βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ' για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης του.

Εν κατακλείδι, το έργο αυτό, στο οποίο αρμόζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός του δράματος εποχής, αποτελεί μια αξιόλογη πρόταση τόσο για τους λάτρεις των ιστορικών δραμάτων, όσο και για το κοινό των πιο συγκινητικών ιστοριών, καθώς ερμηνευτικά και σκηνοθετικά το "Σαββατοκύριακο στο Hyde Park" ανταποκρίνεται απόλυτα στις προσδοκίες των υποψήφιων θεατών του.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Βρετανικό δράμα εποχής του 2012, σε σενάριο του Richard Nelson και σκηνοθεσία του Roger Michell, διάρκειας 94 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bill Murray, Laura Linney, Olivia Williams, Elizabeth Marvel, Elizabeth Wilson, Samuel West και Olivia Colman.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Λίνκολν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Lincoln

Η υπόθεση

Τον Ιανουάριο του 1865, ο αμερικάνικος εμφύλιος πόλεμος διανύει τον τέταρτο χρόνο εξέλιξής του, οδεύοντας προς τη λήξη του, κι ο Abraham Lincoln μετρά ήδη δυο μήνες από την επανεκλογή του ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών, ο Lincoln, κάνει τ' αδύνατα δυνατά να περάσει την 13η τροποποίηση του συντάγματος της χώρας του, μέρος της οποίας είναι κι η κατάργηση της δουλείας, και ν' αλλάξει ουσιαστικά τον ρου της αμερικανικής ιστορίας.

Η κριτική

Ο Abraham Lincoln αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που έχουν περάσει από τον πολιτικό χώρο της αμερικάνικης ιστορίας και δικαιολογημένα το όνομά του κοσμεί τον τίτλο πολλών αμερικάνικων ταινιών με θέμα τη ζωή ή το έργο του. Μόνο και μόνο αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, διεξήχθη ο πιο καταστροφικός πόλεμος του έθνους κι ότι σ' εκείνον χρωστάνε την ελευθερία τους όλοι οι Αφροαμερικανοί πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, μπορεί εύκολα να καταλάβει την βαρύτητα του ονόματός του. Η απορία που γεννάται λοιπόν στον καθένα είναι τι διαφορετικό έχει ο "Λίνκολν" του Steven Spielberg ν' αναδείξει και για ποιό λόγο έχει λάβει 12 υποψηφιότητες στα φετινά oscar;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι μιλάμε για μια ταινία που δεν είναι ούτε καθαρά ιστορική, ούτε όμως και καθαρά βιογραφική. Μέσα στις δυο-μιση ώρες διάρκειάς της, καλύπτει μονάχα τους τελευταίους τέσσερις μήνες από την ζωή του Αμερικανού Προέδρου, παρουσιάζοντας όμως, σ' αυτόν το χρόνο, επαρκώς τον μεγαλειώδη χαρακτήρα του, κι επικεντρώνεται στην ψήφιση του νόμου που επρόκειτο να καταργήσει τη δουλεία σ' ολόκληρο το αμερικάνικο έθνος.

Όσον αφορά τώρα τις υποψηφιότητές της και τον μύθο που έχει στηθεί γύρω από τ' όνομά της, αξίζει να πούμε ότι αναμενόμενο είναι στ' αμερικάνικα βραβεία να λάβει υποψηφιότητα, σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες, ένα έργο που εξυμνεί την ιστορία της Αμερικής. Για όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου λοιπόν, ο "Λίνκολν" δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εξαιρετικό ιστορικό/βιογραφικό δράμα και σαν τέτοιο πρέπει να κριθεί και να παρακολουθηθεί.

Ο Spielberg έτσι, για να μην σπαταλήσει περιττό χρόνο σε ιστορικές επεξηγήσεις, εισάγει τον θεατή του κατευθείαν στο κυρίως θέμα του έργου του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης σκηνής κιόλας, θα βρεθούμε σ' ένα από τα στρατόπεδα της εμπόλεμης Αμερικής και θα παρακολουθήσουμε έναν διάλογο για ισότητα λευκών και νέγρων, που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Αμερικανό Πρόεδρο και δυο μαύρους στρατιώτες. Έπειτα, θα γίνουμε μάρτυρες ενός ονείρου του Abraham Lincoln και θα περάσουμε σταδιακά στον πραγματικό χρόνο μέσω της αφήγησης του ονείρου, η οποία θ' αντικαταστήσει με λέξεις την προβαλλόμενη εικόνα. Το πέρασμα στην πραγματικότητα όμως, θα ολοκληρωθεί με την προβολή του χώρου δράσης μέσα από κάποιον καθρέφτη, στοιχείο ιδιαίτερα ευρηματικό και σημαντικό για κάποιον που προσέχει τις λεπτομέρειες στην σκηνοθεσία.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης, συνεχίζει να δουλεύει και το υπόλοιπο έργο του, με μικρές σκηνοθετικές πινελιές που κάνουν την διαφορά. Η αναπαράσταση της εποχής επίσης, μέσω του σκηνικού χώρου και των κοστουμιών που την αντιπροσωπεύουν, χαρακτηρίζεται το λιγότερο εξαιρετική. Μαζί με την ιδιαίτερη προσοχή που έχει δοθεί στην ομιλία και στις κινήσεις των ηθοποιών, το θέαμα είναι απόλυτα ρεαλιστικό και πειστικό. Δεδομένων βέβαια και των άριστων ερμηνειών των Daniel Day-Lewis και Tommy Lee Jones, καταλήγουμε να μιλάμε για κάτι εκπληκτικό.
Αν λοιπόν σας αρέσουν τα αμερικάνικα, βιογραφικά δράματα εποχής, με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο, ο "Λίνκολν" αποτελεί για εσάς την κατάλληλη πρόταση. Σημαντικό στοιχείο βέβαια, είναι ότι τα ιστορικά γεγονότα, μέχρι τον Ιανουάριο του 1865, δεν τα προσφέρει στο πιάτο, οπότε καλό θα ήταν να έχετε ρίξει μια ματιά στο πολιτικό σκηνικό της περιόδου, ώστε να μην χαθείτε κατά τη διάρκειά της. Αν πάλι βαριέστε τις ταινίες με παρόμοια θεματολογία, αλλά σας προσελκύουν οι πολλές υποψηφιότητές της, θα σας πρότεινα να την αποφύγετε, καθώς "άψογη" μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο από τους λάτρεις του είδους της.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο ιστορικό/βιογραφικό δράμα του 2012, βασισμένο σε βιβλίο της Doris Kearns Goodwin, σε σενάριο του Tony Kushner και σκηνοθεσία του Steven Spielberg, διάρκειας 150 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Day-Lewis, Tommy Lee Jones και Sally Field.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ο άνθρωπος που γελά

Πρωτότυπος τίτλος: L' homme qui rit

Αγγλικός τίτλος: The man who laughs

Η υπόθεση

Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, ο Gwynplaine (Marc-André Grondin), ένα αγόρι με παραμορφωμένο πρόσωπο, θα βρεθεί να περιπλανιέται μέσα στην παγωνιά του χειμώνα και θα σώσει, από βέβαιο θάνατο, ένα μωρό που έχει τυφλωθεί από το ψύχος, την Déa (Christa Theret). Στα δυο παιδιά θα δώσει στέγη ένας περιπλανώμενος σαλτιμπάγκος, ο Ursus (Gérard Depardieu), και με τα χρόνια, οι τρεις τους, θα γνωρίσουν τεράστια επιτυχία με τον θίασο του διάσημου "Ανθρώπου που γελά", δηλαδή του Gwynplaine. Ο Gwynplaine κι η Déa, έχοντας φτάσει σε ηλικία γάμου, ερωτεύονται. Όμως τον παραμορφωμένο νεαρό, θα βρουν τιμές κι αξιώματα, που θα του δώσουν την ευκαιρία να μιλήσει ενώπιον του κοινοβουλίου για την ζωή στις λαϊκές τάξεις, αλλά παράλληλα θα του στερήσουν την πραγματική του οικογένεια, τον Ursus και την Déa.

Η κριτική

Η νέα ταινία του Jean-Pierre Améris, αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Victor Hugo, με πρωταγωνιστή έναν παραμορφωμένο νέο που αποκτά την ευκαιρία να μιλήσει στους ηγέτες για τις συνθήκες διαβίωσης του λαού.

Το λογοτεχνικό κείμενο του Hugo, τοποθετείται στο Λονδίνο του 18ου αιώνα, χωρίς όμως η πρόθεση του συγγραφέα να περιορίζει την κριτική, στον τρόπο άσκησης της εξουσίας στο Βρετανικό βασίλειο και μόνο. Γι' αυτόν τον λόγο, στην συγκεκριμένη κινηματογραφική μεταφορά, η τοποθέτηση του έργου, αφήνει να εννοηθεί μια οικουμενική κριτική στην εξουσία, καθώς, αν προσπεράσει κάποιος τα κοστούμια εποχής, έχει την αίσθηση ότι ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, αναφέρεται τόσο στην δική του, όσο και στην δική μας εποχή.

Έχοντας λοιπόν, απέναντί του ένα διαχρονικό κι άκρως επίκαιρο λογοτεχνικό έργο, ο Améris, επιχειρεί ν' αποδώσει την εποχή στην οποία αναφέρεται ο Hugo, με μεγάλο ρεαλισμό και βασίζεται αρκετά στην μουσική και την φωτογραφία, της ταινίας του, για να διεγείρει τις αισθήσεις του θεατή, κάνοντάς τον να βιώσει εντονότερα, την δραματική ιστορία του νεαρού Gwynplaine.

Ο πρωταγωνιστής, σε πολύ μικρή ηλικία θ' απαχθεί από το σπίτι του κι από τότε θα φέρει στο πρόσωπό του τα σημάδια της εκδίκησης του βασιλιά. Καταδικασμένος να έχει στην έκφρασή του, χαραγμένο, ένα μόνιμο χαμόγελο, θα ζήσει μια μίζερη, αλλά γεμάτη ζωή, ως μέλος ενός περιφερόμενου θιάσου. Η ιστορία του τερατόμορφου αυτού ανθρώπου, έρχεται σε αντιδιαστολή με την γεμάτη πλούτη κι υποκρισία ζωή που του επιφύλασσε η μοίρα να χάσει. Όταν ο Gwynplaine, αρχίσει να συναναστρέφεται με τους άρχοντες, τότε θ' αποκαλυφθεί η πραγματική ασχήμια της ανθρωπότητας, αλλά κι η ομορφιά του νεαρού άντρα.

Εκτός του Gwynplaine, βέβαια, κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου έχουν συμβολικό ρόλο. Η Déa, όντας τυφλή, αντιλαμβάνεται την ομορφιά του Gwynplaine με τα μάτια της ψυχής, ο Ursus, το όνομα του οποίου στα λατινικά σημαίνει "αρκούδα", έχει για συντροφιά έναν λύκο που ακούει στ' όνομα Homo, δηλαδή "άνθρωπος" κι η δούκισσα Josiane (Emmanuelle Seigner) δεν διστάζει να εκφράσει με λόγια την λατρεία της Αυλής στην ασχήμια του κόσμου.

Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι ο χαρακτήρας του Joker, στον Batman, είναι εμπνευσμένος από τον χαρακτήρα του Gwynplaine του Hugo. Στην συγκεκριμένη απόδοση, δε, παρατηρούμε μια εξαίσια ομοιότητα του Joker του Christopher Nolan, με τον Gwynplaine του Jean-Pierre Améris, κάτι που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο.

Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των ευσήμων, θα έπρεπε να δοθεί στον Victor Hugo, για την καταπληκτική και διαχρονική απεικόνιση της λειτουργίας της κοινωνίας. Όμως, οι συντελεστές του "Ανθρώπου που γελά", έχουν καταφέρει ν' αποδώσουν με μεγάλο ρεαλισμό το λογοτεχνικό κείμενο του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα. Ο Gérard Depardieu, ο Marc-André Grondin, η Christa Theret κι η Emmanuelle Seigner, επίσης, είναι υπέροχοι, αναδεικνύοντας τους χαρακτήρες της ιστορίας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Με λίγα λόγια, προτείνεται σε όλους όσους ψάχνουν ένα κλασικό και προσεγμένο έργο εποχής, που μπορεί να τους προσφέρει μιάμιση ώρα κινηματογραφικής απόλαυσης, δίνοντάς τους παράλληλα την δυνατότητα να προβληματιστούν.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Victor Hugo, σε σενάριο των Jean-Pierre Améris και Guillaume Laurant και σκηνοθεσία του Jean-Pierre Améris, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Marc-André Grondin, Gérard Depardieu, Christa Theret και Emmanuelle Seigner.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

(2012) Άννα Καρένινα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Anna Karenina

Η υπόθεση

Η Anna Karenina (Keira Knightley) ζει στην τσαρική Ρωσία των τελών του 19ου αιώνα, μαζί με τον σύζυγό της, πολιτικό Alexei Karenin (Jude Law), και τον γιό τους, Serhoza (Oskar McNamara). Ως σύζυγος ενός επιφανούς προσώπου της ρωσικής καλής κοινωνίας, η Anna, ζει μια θεωρητικά ευτυχισμένη ζωή. Στην πραγματικότητα όμως, η ευτυχία της είναι πλασματική, καθώς η ίδια αισθάνεται να καταπιέζεται από τον περίγυρό της. Όταν στην ζωή της εμφανιστεί ένας γοητευτικός και πλούσιος, νεαρός στρατιωτικός, ο Vronsky (Aaron Taylor-Johnson), θα συνάψει, παράνομα, δεσμό μαζί του, θα μείνει έγκυος στο παιδί του και θα εγκαταλείψει την οικογένειά της για χάρη του. Έχοντας πλέον αποκοπεί από τους κύκλους της και ζώντας μόνη με τις τύψεις και τις φαντασιώσεις της, η Anna Karenina, θα βρει τραγικό θάνατο στις ράγες ενός διερχόμενου τρένου.

Η κριτική

Η "Anna Karenina" του Joe Wright είναι μια διαφορετική και πρωτότυπη προσέγγιση της, λίγο-πολύ, γνωστής ιστορίας της κλασικής, πια, ηρωίδας του  Leo Tolstoy. Το δράμα της Anna Karenina έγκειται στο γεγονός του έρωτά της με έναν νεαρό εύπορο στρατιωτικό, αλλά και στην μοιχεία που διαπράττει μαζί του, γεγονός που την καταδικάζει σε κοινωνική απομόνωση, καθώς κανένας επιφανής δεν θέλει να συναναστρέφεται με μια μιαρή γυναίκα. Κατά μια έννοια, λοιπόν, η μοίρα της ηρωίδας είναι τραγική, καθώς όποιο μονοπάτι κι αν διαλέξει ν' ακολουθήσει, η δυστυχία της είναι δεδομένη.
Ο Wright, έχοντας αποδείξει την αξία του στα ιστορικά δράματα κι έχοντας βρει, παράλληλα, την μούσα του στο πρόσωπο της Keira Knightley, αποπειράται, στην νέα του αυτή ταινία, να πειραματιστεί, εντάσσοντας ολόκληρο το έργο σε μια θεατρική σκηνή. Ίσως ο λόγος που έχει επιλέξει τη συγκεκριμένη συνθήκη, είναι για να μπορέσει να δικαιολογήσει το στιλιζάρισμα των ηθοποιών του. Ίσως πάλι γιατί η ζωή της Anna έχει για 'κείνον μια θεατρικότητα. 'Ισως με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα που με πραγματικά σκηνικά μόνο, είναι αδύνατον να υπάρξει ή γιατί έτσι κάνει το έργο του να βρoντο-φωνάξει ότι αυτή την εκδοχή πρέπει να προτιμήσει ο θεατής, αφού διαφέρει κατά πολύ από τις προηγούμενές της.
Με όποιο σκεπτικό κι αν έχει λειτουργήσει ο σκηνοθέτης, νομίζω ότι το έργο αντί να κάνει μια ευχάριστη έκπληξη, περισσότερο παραπέμπει στην υπερβολή και καταλήγει να δώσει ένα απλώς καλό αποτέλεσμα, στην θέση μιας πολλά υποσχόμενης δουλειάς. Σαφώς και μιλάμε για μια υπερπαραγωγή που δεν πρόκειται να δυσαρεστήσει την πλειοψηφία του κοινού που θα την προτιμήσει, όμως προσωπικά η ταινία μου φάνηκε ότι πάσχει, αφού δεν πρόκειται να ξετρελάνει τον μέσο θεατή και ταυτόχρονα πάει να γίνει κάτι που ίσως και να μην θέλει να γίνει.
Και τι εννοώ μ' αυτό: Το έργο δεν εκτυλίσσεται ακριβώς σε κάποια θεατρική σκηνή, αλλά συνεχώς παραπέμπει σ' αυτήν, καθώς στην πλειοψηφία του πλαισιώνεται από κανονικά σκηνικά που αναπαριστούν ρεαλιστικά την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία. Παρόλα αυτά όμως, συνεχώς μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια σκηνή κι όχι σε κάποιο κινηματογραφικό πλατό. Παράλληλα, χωρίς να παρακολουθούμε κάποιο μιούζικαλ, παρατηρούμε τις κινήσεις των ηθοποιών, ακόμα κι εκτός των διαφόρων χορών, να είναι χορογραφημένες, κάνοντας έτσι κάτι το τόσο αληθινό να μοιάζει ψεύτικο.
Δεν λέω, όλα αυτά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πιο λυρική, όμως για 'μένα αυτό το ντεμί αποπροσανατολίζει. Ή κάνε κάτι πειραγμένο, που δεν απευθύνεται σε άτομα κάποιας ηλικίας, που περιμένουν πώς και πώς κάτι κλασικό για να πάνε στις κινηματογραφικές αίθουσες ή κάνε κάτι ρεαλιστικό που είναι για όλους, γιατί μ' αυτή σου την επιλογή σκηνοθέτα μου, ούτε στον ηλικιωμένο μπορεί να πει κανείς να μην πάει, ούτε και σε κάποιον που προτιμά τους μοντερνισμούς το προτείνεις με ευκολία.
Στα θετικά της συγκεκριμένης εκδοχής της μυθικής ηρωίδας του Tolstoy, βέβαια, είναι το γεγονός ότι έχει αναλυθεί περισσότερο η δευτερεύουσα ιστορία του Levin (Domhnall Gleeson) και της Kitty (Alicia Vikander), η οποία και συμπληρώνει, κατά μια έννοια, την κεντρική πλοκή. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ο Wright το πέρασμα από το πλατό στην θεατρική σκηνή, κι από την σκηνή στο πλατό είναι αξιολάτρευτος. Τέλος η παρεμβολή σκηνών στις οποίες βλέπουμε τις ρόδες του τρένου να κινούνται πάνω στις ράγες, είναι εξίσου εκπληκτική, καθώς όλοι γνωρίζουμε τον τραγικό θάνατο που πρόκειται να βρει η πρωταγωνίστρια κι οδηγούμαστε σταδιακά σ' αυτόν.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς τώρα, η Keira Knightley, χωρίς να είναι κακή, δεν κάνει κάτι το διαφορετικό, αλλά αντίθετα την βλέπουμε να επαναλαμβάνει προηγούμενες ερμηνείες της. Ο συμπρωταγωνιστής της, Aaron Taylor-Johnson, είναι εξίσου συμπαθής, χωρίς να κάνει την έκπληξη. Αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο υπέρ-λαμπρος Jude Law, ο οποίος έχει εμβαθύνει τόσο πολύ στον ρόλο του που μαγεύει τον θεατή. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι αντάξιοι μιας υπερπαραγωγής.
Εν κατακλείδι, η "Anna Karenina" είναι μια ολίγον πειραγμένη ταινία εποχής, που προτείνεται σε όσους θαυμάζουν τον Jude Law, σε όσους γνωρίζουν το έργο του Joe Wright και προτίθενται να δουν κάτι διαφορετικό από αυτόν, αλλά και σε όσους ενδιαφέρει μια ιδιαίτερη εκδοχή ενός κλασικού έργου.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Βρετανικό δράμα εποχής του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Leo Tolstoy, σε σενάριο του Tom Stoppard και σκηνοθεσία του Joe Wright, διάρκειας 129 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Keira Knightley, Aaron Taylor-Johnson, Jude Law, Domhnall Gleeson, Alicia Vikander, Kelly Macdonald και Emily Watson.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι

Πρωτότυπος τίτλος: Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι

Αγγλικός τίτλος: God loves caviar

Η υπόθεση

1825: Ο Ιωάννης Βαρβάκης (Sebastian Koch) φτάνει στη Ζάκυνθο, όπου θα φιλοξενηθεί/κρατηθεί στο λοιμοκαθαρτήριό της ως και το θάνατό του. Εκεί, δυο άντρες που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν πριν πολλά χρόνια, θα ξεκινήσουν ν' αφηγούνται την ιστορία του. Ο Λεφεντάριος (Juan Diego Botto), και θα συνεχίσει έπειτα ο Ivan (Evgeniy Stychkin), θ' αρχίσει να εξιστορεί τη ζωή ενός πειρατή από τα Ψαρά, που πείστηκε να εναντιωθεί στους Τούρκους, κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε, ελευθερώθηκε, κατέφυγε στη Ρωσία, όπου και τιμήθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη (Catherine Deneuve), έμεινε για χρόνια στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας, όπου έκανε περιουσία εμπορευόμενος χαβιάρι και κατέληξε στην Ελλάδα του εμφυλίου.

Η κριτική

Το "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" είναι η νέα πολυαναμενόμεμη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή που έρχεται να συμπληρώσει τις ταινίες-πορτραίτα που έχει ξεκινήσει, από το 1996, ο μεγάλος σκηνοθέτης, με θέμα τους Έλληνες άνδρες που διέπρεψαν εκτός Ελλάδος.

Στην ταινία αυτή, ο θεατής καλείται να γνωρίσει την ιστορία ενός μεγάλου εθνικού μας ευεργέτη, του Ιωάννη Βαρβάκη, ο οποίος όχι μόνο κατάφερε να διαπρέψει στο εξωτερικό, αλλά γύρισε στην πατρίδα του, αποδέχτηκε να οδηγηθεί σε λοιμοκαθαρτήριο κι άφησε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος, για την ανέγερση σχολείων (Βαρβάκειο Λύκειο), αλλά και την ίδρυση της Βαρβακείου Αγοράς.

Η αλήθεια είναι ότι για την ταινία του Σμαραγδή, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς, καθώς αποτελεί ταυτόχρονα μια ελληνική και διεθνή παραγωγή. Παράλληλα, δε, είναι μια βιογραφία ενός άντρα που έχει προσφέρει τα μέγιστα στην εμπόλεμη κι ύστερα ελεύθερη Ελλάδα, κάτι που για πολλούς μπορεί να σημαίνει μια ταινία-αφιέρωμα τόσο στον Βαρβάκη, όσο και στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν κι ο τίτλος της ταινίας, που, επίτηδες θεωρώ, δεν αναφέρει τ' όνομα του Βαρβάκη ή κάποιο άλλο στοιχείο που να παραπέμπει στην Επανάσταση, είναι αρκετά κατατοπιστικός για το κυρίως θέμα της ταινίας.

Το παραπλανητικό στοιχείο, βέβαια, που μπορεί να λειτουργήσει τόσο θετικά, όσο κι αρνητικά στην εισπρακτική της επιτυχία ή αποτυχία στη χώρα μας, είναι ο θόρυβος που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά της. Είναι φυσικό το κοινό να περιμένει να δει μια υπερπαραγωγή ανάλογη των διεθνών προτύπων, στην οποία δεν συμμετέχουν απλώς διακεκριμένοι ξένοι ηθοποιοί, αλλά κι ένα βαρύ όνομα (Catherine Deneuve) της διεθνούς κινηματογραφίας, μια ταινία άριστη σε όλα της που θα καταπλήξει το κοινό.

Σαφώς, η ταινία είναι όντως υπερπαραγωγή κι απευθύνεται σ' ένα παγκόσμιο κοινό, αλλά θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι είναι μια ελληνική υπερπαραγωγή, για την οποία ισχύει το: "Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει". Και με αυτό δεν προσπαθώ να υποτιμήσω, ούτε στο ελάχιστο, το αποτέλεσμα αυτής, απλώς καλό θα ήταν ο θεατής που θα την επιλέξει να είναι προσγειωμένος στον πραγματικό κόσμο, να μην περιμένει να δει μια ταινία γυρισμένη σε χολιγουντιανά πλατώ και να ξέρει ότι αυτό που θα δει είναι, απλώς, ένα προσεγμένο βιογραφικό έργο.

Ως ταινία εποχής, τώρα, διαθέτει ένα άριστα δουλεμένο ιστορικό υπόβαθρο και ένα πλήθος κοστουμιών που παραπέμπουν στο 1800. Μιλά για την ελληνική ιστορία με πολύ λίγα κι απλά λόγια, επικεντρώνεται κυρίως στον χαρακτήρα του Βαρβάκη και θίγει, εμμέσως πλην σαφώς, τις προβληματικές του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που δεν σεβάστηκε τους ήρωές του.

Γυρισμένο κατά βάση στα παλάτια της Ρωσίας, παρουσιάζει έναν πλούσιο σκηνικό διάκοσμο που θυμίζει από τη μια σκηνή βασιλικού θεάτρου κι από την άλλη ένα πίνακα χρωμάτων και χαρακτήρων που δημιουργούν μια αριστοκρατική αισθητική. Η ιστορία που παρουσιάζεται, επίσης, είναι γραμμική, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις κι ανατροπές, με πολλές αναφορές στην έννοια της ελευθερίας, της πατρίδας, αλλά και στην θάλασσα.

Η φωτογραφία, η μουσική κι οι ερμηνείες των ηθοποιών, πλαισιώνουν όμορφα το όλο σύνολο αυτής της ταινίας-πορτραίτου, δίνοντας ένα αποτέλεσμα αρκετά άνω του μετρίου, για τα ελληνικά και διεθνή δεδομένα, χωρίς να χάνει, όμως, την ελληνική του ταυτότητα. Αξιοθαύμαστος είναι, βέβαια, κι ο τρόπος που ο σκηνοθέτης, προβάλλει, θετικά, ένα πρόσωπο της Ελλάδας και των Ελλήνων της, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του άκρατου πατριωτισμού.

Το "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" είναι μια αξιοσέβαστη ελληνική παραγωγή, που προτείνεται σε όσους επιθυμούν να γνωρίσουν τον Ιωάννη Βαρβάκη μέσα από μια ταινία, παρά από ένα βιβλίο ιστορίας. Προτείνεται, επίσης, σε όλους τους πιστούς ακόλουθους του Γιάννη Σμαραγδή, καθώς κι αυτή του η ταινία είναι εξίσου καλή, με τις προηγούμενές του, αν όχι καλύτερη, σε όσους αρέσουν οι καλογυρισμένες ταινίες εποχής, αλλά και σε όλους τους πιστούς του κινήματος του ρομαντισμού.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Ελληνική βιογραφική ταινία εποχής, παραγωγής του 2012, σε σενάριο των Γιάννη Σμαραγδή, Παναγιώτη Πασχίδη, Jackie Pavlenko και Vladimir Valutskiy και σκηνοθεσία του Γιάννη Σμαραγδή, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Sebastian Koch, Juan Diego Botto, Evgeniy Stychkin, Ακη Σακελλαρίου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Olga Sutulova, Catherine Deneuve, John Cleese, Λάκη Λαζόπουλο, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου και Χριστόφορο Παπακαλιάτη.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Επικίνδυνο πάθος

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Bel ami

Η υπόθεση

Η υπόθεση του έργου, διαδραματίζεται στο Παρίσι του 1890. Ένας νεαρός, πρώην στρατιώτης, ο Georges Duroy (Robert Pattinson), καταφθάνει στην Πόλη του Φωτός, με την προσδοκία να ξεφύγει από τη φτωχή και μίζερη ζωή του κι ο μοναδικός τρόπος να το πετύχει αυτό, είναι μέσω των συζύγων διαφόρων ισχυρών και κοινωνικά καταξιωμένων ανδρών. Ο Georges, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τη νεανική του γοητεία, για ν' ανέλθει κοινωνικά και να εισέλθει στην ανώτατη κοινωνική τάξη.

Η κριτική

Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, συναντάμε ταινίες, βασισμένες σε κλασικά μυθιστορήματα, με αρκετές από αυτές, να έχουν σημειώσει τεράστια επιτυχία. Το μυστικό της επιτυχίας των ταινιών αυτών, μιας και το κοινό πολύ πιο δύσκολα θα ταυτιστεί με έναν ήρωα εκτός της εποχής του, βρίσκεται στην επεξεργασία της λεπτομέρειας. Όσο πιο λεπτομερώς δουλεμένη είναι μια ταινία εποχής (από την όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη αναπαράσταση της εποχής ως τις αληθοφανείς αντιδράσεις των ηθοποιών στους δευτερεύοντες ρόλους), τόσο μεγαλύτερη απήχηση θα έχει.

Το "Επικίνδυνο πάθος", αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια δυο άπειρων, για ένα τέτοιο εγχείρημα, σκηνοθετών, με την απουσία πολλών μικρών λαθών, αλλά και με την παράλληλα "επικίνδυνη" επιλογή, ενός πρωταγωνιστή, στον οποίο δε λειτουργεί ο συγκεκριμένος ρόλος.

Η σκηνική πλαισίωση της ταινίας, με μια πρώτη ματιά, μοιάζει άψογα δουλεμένη, όπως ταυτόχρονα κι η υποκριτική πλαισίωση του πρωταγωνιστή. Οι Uma Thurman, Christina Ricci και Kristin Scott Thomas, υποστηρίζουν τόσο καλά τους ρόλους τους, που κάνουν τον Robert Pattinson, να μοιάζει ακόμα πιο ακατάλληλος για το ρόλο. Για να προλάβω όμως, όλους εσάς τους θαυμαστές του Pattinson, αυτό που γράφω παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπεί σε μείωση του ταλέντου ή των ικανοτήτων του νεαρού ηθοποιού.

Ο Pattinson, δυστυχώς, είναι ένας από τους ηθοποιούς που έκαναν πολύ γρήγορα καριέρα, μέσα από το sequel του "Λυκόφωτος" κι αναμενόμενο ήταν να ταυτιστεί με το ρόλο του (Edward Cullen) σ' αυτό. Αυτό που οφείλει να κάνει σε όποια άλλη ταινία επιλέξει να πρωταγωνιστήσει, μετά το "Λυκόφως", είναι να αποτινάξει από πάνω του, τον Edwart.

Το στοιχείο αυτό, είναι που οι σκηνοθέτες της ταινίας, πιστεύω έκριναν λανθασμένα. Θεωρώ πως στην προσπάθειά τους να βρουν τον κατάλληλο ηθοποιό να ενσαρκώσει τον γοητευτικό Georges, λειτούργησαν σκεπτόμενοι στο σήμερα κι όχι στο τότε. Η αλήθεια είναι πως ο Pattinson, φυσιογνωμικά, έχει τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου του 1890, αλλά η σκηνοθετική οδηγία που φαίνεται να έχει λάβει, είναι ν' αναπαραστήσει ένα χαρακτήρα που μπορεί να λειτούργησε με πολύ μεγάλη επιτυχία, ως ένας σύγχρονος ήρωας, αλλά σίγουρα δεν ταιριάζει σε ταινία εποχής.

Με λίγα λόγια, θεωρώ πως όσοι επιλέξετε να δείτε το συγκεκριμένο έργο επειδή είστε θαυμαστές του πρωταγωνιστή, δε θ' απογοητευτείτε. Αντίθετα, όσοι περιμένετε να δείτε μια ταινία εποχής, πιστεύω ότι θα πρέπει να ρίξετε λίγο τις απαιτήσεις σας. Δε θα σας πω, να μην τη δείτε. Η ταινία δεν είναι άσχημη συνολικά κι οι πρωταγωνίστριες, είναι καταπληκτικές. Απλώς, δεν αποτελεί μια από τις ταινίες εποχής, που έχουν έρθει για να μείνουν στην ιστορία.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Δράμα εποχής, βρετανικής παραγωγής του 2012, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Guy de Maupassant, σε σενάριο της Rachel Bennette και σκηνοθεσία των Declan Donnellan και Nick Ormerod, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Robert Pattinson, Uma Thurman, Christina Ricci και Kristin Scott Thomas.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes