(2013) Ξέχασέ το!

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Admission

Η υπόθεση

H Portia (Tina Fey) εργάζεται στο πανεπιστήμιο του Princeton, στο τμήμα που εξετάζει τις αιτήσεις όσων επιθυμούν να εισαχθούν στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Τα πάντα γύρω της βρίσκονται υπό απόλυτο έλεγχό κι η ζωή της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφική. Κάποια στιγμή όμως, θα συναντήσει τον John (Paul Rudd), έναν παλιό συμφοιτητή της, ο οποίος αγαπά τα ταξίδια, ζει απρόβλεπτα την κάθε στιγμή και μετά τον θάνατο της καλύτερής του φίλης, έχει αναλάβει την κηδεμονία του γιου της. Όταν βέβαια ο John βάλει στην Portia την υποψία ότι ένας συμμαθητής του θετού γιου του, ο Jeremiah (Nat Wolff), μπορεί να είναι το παιδί που είχε φέρει στην ζωή στα φοιτητικά της χρόνια και που στην συνέχεια έδωσε για υιοθεσία, τότε το καλά κρυμμένο μητρικό της ένστικτο ξυπνά, η ζωή της αναστατώνεται και κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι της για να βοηθήσει τον Jeremiah να γίνει δεκτός στο Princeton.

Η κριτική
Το "Ξέχασέ το!" είναι ακόμα μια από τις πολλές αμερικάνικες παραγωγές που ανεξάρτητα από το παγκόσμιο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι, συνεχίζουν και βλέπουν το φως της κινηματογραφικής αίθουσας, καθώς καταφέρνουν να τονώσουν την ψυχολογία του κοινού τους, το οποίο αποτελείται συνήθως από γυναίκες, αφήνοντάς μια γλυκιά κι αισιόδοξη αίσθηση για την ζωή.
Την ιστορία απαρτίζουν η ανεξάρτητη κι απόλυτα συγκροτημένη σύγχρονη γυναίκα, Portia, η οποία βέβαια έχει καταλήξει να υιοθετήσει την συγκεκριμένη στάση απέναντι στην ζωή λόγω διαφόρων τραυματικών εμπειριών που έχει υποστεί σε νεαρότερη ηλικία, κι ο ανοιχτός σε νέα ερεθίσματα John, ο οποίος θ' αποτελέσει την αφορμή για την ριζική αλλαγή του τρόπου που αντιμετωπίζει κάποιες καταστάσεις η πρωταγωνίστρια.
Σε δεύτερο επίπεδο, πρωταρχικής όμως σημασίας, θίγεται το ζήτημα της μητρότητας, που ολοένα και περισσότερες γυναίκες καριέρας, αποποιούνται, έχοντας πείσει τους εαυτούς τους ότι είναι ακατάλληλες για να αναλάβουν τον συγκεκριμένο ρόλο. Από την μια στιγμή στην άλλη λοιπόν, η Portia βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν γιο που ποτέ της δεν πίστευε ότι θα μπορούσε ν' αναθρέψει σωστά, αλλά που καταλήγει ν' αγαπήσει με το πέρασμα του χρόνου, κάτι που την ωθεί να λειτουργήσει πρώτα ως μητέρα κι έπειτα ως χειραφετημένη γυναίκα καριέρας.
Παράλληλα δε, δίνεται έμφαση και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα πανεπιστήμια τους υποψήφιους σπουδαστές τους. Δεδομένου ότι τα μεγαλύτερα ιδρύματα λειτουργούν με βάση την καθαρή λογική, χρησιμοποιώντας ως μπούσουλα για την επιλογή τους, μια λίστα χαρακτηριστικών κι αφήνοντας στην άκρη το κατά πόσο τα βιογραφικά που εξετάζουν αντικατοπτρίζουν την δίψα για μάθηση των υποψηφίων, τα κρυφά τους ταλέντα ή την επιθυμία τους να φοιτήσουν αποκλειστικά στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, γίνεται μια νύξη στην αδικία που υφίστανται κάποια από τα παιδιά που έχουν ικανότητες πολύ ανώτερες απ' όσες χωράει ένα έντυπο.  
Σεναριακά, λίγο ή πολύ, η εξέλιξη της ιστορίας είναι προβλέψιμη κι η σκηνοθεσία της είναι ανάλογη μιας ανάλαφρης αμερικάνικης κομεντί. Στους ηθοποιούς της επίσης δεν δίνεται η ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, καθώς οι ρόλοι τους έχουν ελάχιστες απαιτήσεις, στις οποίες, όπως είναι φυσικό, ανταπεξέρχονται κάτι περισσότερο από καλά.
Με δυο λόγια λοιπόν, αν αυτό που ζητάτε είναι μια ταινία που θα σας χαλαρώσει και θα σας διασκεδάσει, χωρίς να ξεφεύγει από τα χολιγουντιανά κλισέ, τότε το "Ξέχασέ το!" αποτελεί την ιδανική πρόταση για μια ευχάριστη έξοδο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κομεντί του 2013, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Jean Hanff Korelitz, σε σενάριο της Karen Croner και σκηνοθεσία του Paul Weitz, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tina Fey, Paul Rudd, Nat Wolff, Travaris Spears, Lily Tomlin, Gloria Reuben και Michael Sheen.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Τζακ ο κυνηγός γιγάντων

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Jack the giant slayer

Η υπόθεση

Σε παιδική ηλικία ο Jack (Nicholas Hoult) διδάσκεται την ιστορία των θρυλικών γιγάντων, χωρίς όμως να ξέρει με σιγουριά αν όλα αυτά ήταν κάποτε αληθινά. Δέκα χρόνια αργότερα, ένας μοναχός θα δώσει στον Jack, ως αντάλλαγμα για το άλογό του, ένα πουγκί μαγικά φασόλια, τα οποία θα τον προειδοποιήσει να μην τ' αφήσει να βραχούν. Ένα από τα φασόλια αυτά όμως θα γλυστρήσει κάτω από το πάτωμα του σπιτιού του και το ίδιο βράδυ, όταν στο σπίτι του Jack θα βρει καταφύγιο από τη βροχή η νεαρή πριγκίπισσα Isabelle (Eleanor Tomlinson), το φασόλι αυτό θα βραχεί κι η μαγική φασολία θα φυτρώσει, παρασέρνοντας την πριγκίπισσα στην χώρα των γιγάντων. Τώρα ο Jack, μαζί με μια βασιλική συνοδεία θα ξεκινήσει για την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του.

Η κριτική

Από τον σκηνοθέτη του "X-men", Bryan Singer, έρχεται μια μαγευτική παραλλαγή της κλασικής ιστορίας του μικρού Jack και της φασολιάς που έδωσε την ευκαιρία στον μικρό μας φίλο να επισκεφτεί τον κόσμο των ανθρωποφάγων γιγάντων και να πλουτίσει απ' τους θησαυρούς τους, γλυτώνοντας τελευταία στιγμή από την καταστροφή τον κόσμο των θνητών, καθώς κόβει την φασολιά πριν προλάβουν να κατέβουν απ' αυτήν τα γιγάντια τέρατα.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν τον μύθο κι εμπλουτίζοντας την ιστορία με διάφορα στοιχεία που κάνουν το έργο να κινείται σε πιο μοντέρνους ρυθμούς, ο Αμερικανός δημιουργός, καταφέρνει να συνθέσει μια περιπέτεια που ελάχιστα θυμίζει την κλασική ιστορία του Jack και που απευθύνεται περισσότερο στους λάτρεις των περιπετειών μυθοπλασίας που βασίζονται στον εντυπωσιασμό μέσω καλοφτιαγμένων γραφικών.
Οι κύριες διαφορές που παρατηρούμε εδώ, είναι ότι τον Jack δεν τον γνωρίζουμε ως αγόρι, αλλά ως έναν έφηβο νέο που του δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τα θρυλικά πλάσματα, για τα οποία διάβαζε ιστορίες ως παιδί. Παράλληλα, εκτός από την ηλικιακή διαφορά, στην συγκεκριμένη εκδοχή του παιδικού παραμυθιού, κυρίαρχο ρόλο παίζει και το στοιχείο του απαγορευμένου έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο νέους διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, αλλά κι η διαφθορά του βασιλικού περίγυρου κι αυτών που εποφθαλμιούν την εξουσία. Ταυτόχρονα όμως, το σημαντικότερο στοιχείο είναι η διαφορετική τροπή της ιστορίας, η οποία σπάει την δράση σε δυο μέρη.
Αφενός, όπως είναι αναμενόμενο, στο πρώτο κομμάτι η δράση αναπτύσσεται με βάση τις οδηγίες του παραμυθιού. Έπειτα όμως από το θεωρητικά αίσιο τέλος που θα μπορούσε να έχει λάβει η ιστορία, έπεται κι ένα δεύτερο μέρος, στο οποίο η ροή των γεγονότων είναι πιο γρήγορη, τα γραφικά εντυπωσιακότερα και στο οποίο δίνεται η ευκαιρία στους πρωταγωνιστές ν' αποδείξουν ότι παρά τους κοινωνικούς θεσμούς που καθορίζουν τα όρια της κάθε τάξης, οι δυνατότητές του καθενός, μπορούν να του επιτρέψουν να φτάσει πολύ ψηλότερα απ' ό,τι ορίζουν οι κανόνες.
Ωστόσο, παρά τα διδακτικά στοιχεία που προβάλλει μέσω της δικής του εκδοχής ο Singer, η ταινία δεν παύει να απευθύνεται κυρίως στους φανατικούς των ταινιών φαντασίας, καθώς κατά κύριο λόγο σ' αυτό το κομμάτι δίνεται μεγαλύτερη έμφαση. Όπως κάθε ταινία του είδους επίσης, που σέβεται τον εαυτό της, η χρήση της τεχνολογίας 3D είναι εξαιρετικά προσεγμένη και το αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί από αξιοπρεπέστατο ως εξαιρετικό. Έτσι, χωρίς να μιλάμε για μια ταινία που κάνει την διαφορά, το σίγουρο είναι ότι οι λάτρεις των ταινιών φαντασίας σίγουρα θα την απολαύσουν.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια μυθοπλασίας του 2013, βασισμένη σε ιστορία των Darren Lemke και David Dobkin, σε σενάριο των Darren Lemke, Christopher McQuarrie και Dan Studney και σκηνοθεσία του Bryan Singer, διάρκειας 114 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Eleanor Tomlinson, Ewan McGregor, Stanley Tucci, Eddie Marsan, Ewen Bremner, Ian McShane και Christopher Fairbank.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Stoker

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Stoker

Η υπόθεση

Μετά τον θάνατο του πατέρα της India (Mia Wasikowska), την ήρεμη ζωή της ίδιας και της μητέρας της, Evelyn (Nicole Kidman), θα ταράξει ο ξαφνικός ερχομός του άγνωστου αδελφού του αποθανόντα. Χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τον θείο Charles (Matthew Goode), η Evelyn ανοίγει πρόσχαρα τις πόρτες του σπιτιού της για να υποδεχτεί το άγνωστο μέλος της οικογενείας. Η India όμως καταλαβαίνει ότι ο γοητευτικός αυτός άνδρας πίσω από το ευγενικό του χαμόγελο κρύβει πολλά κι επικίνδυνα μυστικά.

Η κριτική

Ο εκπληκτικός Chan-wook Park, ο δημιουργός του σκληρού, αλλά αριστουργηματικού "Oldboy", πραγματοποιεί την επιστροφή του στο κινηματογραφικό στερέωμα μ' ένα μεγάλου μήκους, αγγλόφωνο αυτή τη φορά θρίλερ, το οποίο καταφέρνει να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα έργα της κατηγορίας του.

Έχοντας κατ' αρχάς ένα αρκετά καλογραμμένο σενάριο, το οποίο επιτρέπει στον σκηνοθέτη του να ξεδιπλώσει το αστείρευτο ταλέντο του κι ένα επιτελείο ηθοποιών που δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, ο Chan-wook Park κατορθώνει γι' ακόμα μια φορά να μεγαλουργήσει. Με την ιδιαίτερη σκηνοθεσία του και τις εκπληκτικές ερμηνείες που την συνοδεύουν, δεν αργεί να κερδίσει τις εντυπώσεις και το ενδιαφέρον του θεατή του, ο οποίος κουρασμένος πια από την συνεχή ανακύκλωση των κοινότυπων θρίλερ, επιζητά το διαφορετικό.
Κάνοντας χρήση εναλλασσόμενων εικόνων, που συμπληρώνουν η μια την άλλη μ' αξιοζήλευτο τρόπο, καθώς στοχεύουν στην αφύπνιση των αισθήσεων και τοιουτοτρόπως στην δημιουργία μιας άκρως ερωτικής και φοβικής ατμόσφαιρας, στην οποία αναπτύσσεται σχεδόν συνοδευτικά η ιστορία, ο Νοτιοκορεάτης δημιουργός δίνει στο έργο του μια παιχνιδιάρικη χροιά, άκρως ενδιαφέρουσα και σαδιστική την ίδια στιγμή. Η ολοκλήρωση των εικόνων αυτών δε, επιτυγχάνεται με την κατάλληλη μουσική επένδυση, η οποία εντείνει το φοβικό συναίσθημα και ταυτόχρονα οδηγεί τις σκηνές αυτές σε κορύφωση, βοηθώντας έτσι στην πληρέστερη κατανόησή τους, αλλά και σε ευρύτερη αποδοχή του έργου του.
Επίσης, η συνεχής παρεμβολή στοιχείων που παραπέμπουν στην παιδική ηλικία κι αναδεικνύουν την αθώα φύση των διαταραγμένων ηρώων του, προσδίδουν στο έργο μια ακόμα μεγαλύτερη δόση διαστροφής, καθώς η βιαιότητα εκλογικεύεται και παρουσιάζεται ως ενστικτώδης αντίδραση, μοιάζοντας ακόμα τρομακτικότερη στον μέσο θεατή. Παράλληλα δε, η χρήση έντονων χρωμάτων που κατά διαστήματα σπάει την γενικότερη χρωματική μονοτονία, κάνει τον θεατή να προσέξει περισσότερο την εικόνα και τον ωθεί να συγκρατήσει αρκετές σκηνές του έργου ως φωτογραφίες.
Με την Nicole Kidman λοιπόν να επιστρέφει, σ' έναν πολύ απαιτητικό δεύτερο γυναικείο ρόλο και τους νεαρούς Mia Wasikowska και Matthew Goode να κερδίζουν γι' ακόμα μια φορά τις εντυπώσεις, ο Chan-wook Park συστήνει ένα αισθητικό κομψοτέχνημα, που θα λατρέψει το κοινό των ψυχολογικών θρίλερ.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ψυχολογικό θρίλερ του 2013, σε σενάριο των Wentworth Miller και Erin Cressida Wilson και σκηνοθεσία του Chan-wook Park, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mia Wasikowska, Matthew Goode, Nicole Kidman, Jacki Weaver και Alden Ehrenreich.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Παρενέργειες

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Side effects

Η υπόθεση

Μετά από τέσσερα χρόνια αναμονής, ο Martin Taylor (Channing Tatum) αποφυλακίζεται και ξανασμίγει με τη γυναίκα του, Emily (Rooney Mara). Η Emily όμως, αντί να πλέει σε πελάγη ευτυχίας, αποπειράται ανεπιτυχώς ν' αυτοκτονήσει, γνωρίζοντας έτσι τον ψυχίατρο Jonathan Banks (Jude Law), με τον οποίο ξεκινά θεραπεία για την καταπολέμηση της κατάθλιψής της. Έπειτα από διάφορες αγωγές, η Emily καταλήγει σ' ένα νέο αντικαταθλιπτικό, το Ablixa, το οποίο μοιάζει να έχει θαυματουργή επίδραση στην διάθεσή της. Οι παρενέργειες όμως δεν θ' αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους, καθώς η Emily ξεκινά να υπνοβατεί, δολοφονώντας τον άντρα της σε ένα από τα περιστατικά υπνοβασίας. Πού όμως θα πρέπει ν' αποδοθούν οι ευθύνες;

Η κριτική
Σε μια περίοδο όπου τα θρίλερ έχουν αρχίσει να ανακυκλώνονται, αναπαράγοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, ο Steven Soderbergh σε συνεργασία με τον Scott Z. Burns, αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν μια πρωτότυπη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία του είδους, που θυμίζει σε κάποια σημεία της παλιό και συνεπώς καλό φιλμ νουάρ. Παίζοντας με διάφορες θεματικές, οι δημιουργοί της καταπιάνονται με τον χώρο της ψυχολογίας, και πιο συγκεκριμένα τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα κατάθλιψης, και στην συνέχεια προσεγγίζουν τον σχετικά "παρθένο", αλλά πολύ αξιόλογο για εξερεύνηση, χώρο των φαρμακοβιομηχανιών.
Ξεκινώντας λοιπόν με μια σκηνή φόνου, μετά την οποία ο θεατής θα γυρίσει τρεις μήνες πίσω για να παρακολουθήσει το χρονικό που οδήγησε σ' αυτή τη στιγμή, ο Soderbergh κάνει μια εξαίρετη αρχή, κερδίζοντας το κινηματογραφικό κοινό από το πρώτο λεπτό. Χωρίς να γίνεται χρήση υπερβολών, η περιέργεια εξάπτεται κι έπειτα ο χρόνος που προσφέρεται στην προβολή των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο προαναφερθέν διάστημα, αρκεί για την προβολή των απολύτως απαραίτητων, χωρίς επομένως να προλαβαίνει να κουράσει με εξηγήσεις και να χάσει το βλέμμα του θεατή πριν ξεκινήσει το πραγματικό θρίλερ.
Χρησιμοποιώντας ως αφετηρία την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, την οποία αποπειράται να παρουσιάσει όσο το δυνατόν ορθότερα, και την κατάθλιψη που εξαπλώνεται σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του δυτικού κόσμου, πετυχαίνει να στήσει όμορφα τις βάσεις για το πέρασμα στον βρώμικο κόσμο των φαρμακοβιομηχανιών, γλιστρώντας ανεπαίσθητα από το ένα θέμα στο άλλο. Η παρουσίαση των ηρώων και των εξιλαστήριων θυμάτων που σε κάνουν ν' αμφιβάλλεις για τις προθέσεις του καθενός ωστόσο, δεν περιορίζονται μονάχα στον συγκεκριμένο χώρο αλλά αντικατοπτρίζουν όλον τον επιχειρηματικό κόσμο των μεγάλων κερδών και των αρρωστημένων παιχνιδιών συμφέροντος.
Έτσι επομένως έχουμε την συνταγή για ένα φαινομενικά διαφορετικό φιλμ, του οποίου η επιτυχία εξαρτάται, εκτός των άλλων, κι από την ερμηνευτική του πλαισίωση. Οι επιλογές λοιπόν της Rooney Mara και του Jude Law σε πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι καίριας σημασίας κι αποδεικνύονται οι καταλληλότερες, καθώς κι οι δυο ανταποκρίνονται έξοχα στις απαιτήσεις των χαρακτήρων που ενσαρκώνουν. Οι Channing Tatum και Catherine Zeta-Jones επίσης, είναι εξίσου ικανοποιητικοί στους δευτερεύοντες ρόλους τους. Παράλληλα η φωτογραφία κι η μουσική επένδυση, αν και δεν κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση, συμπληρώνουν αρμονικά το υπόλοιπο σύνολο.
Αν λοιπόν είστε λάτρεις των καλών θρίλερ ή των ταινιών που εστιάζουν στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, οι "Παρενέργειες" αποτελούν μια αναπάντεχα καλή πρόταση για εσάς, καθώς σκηνοθετικά, ερμηνευτικά και χρονικά αποτελεί μια προσεγμένη παραγωγή που καταφέρνει ν' ανταποκριθεί στις προσδοκίες των θεατών της.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο θρίλερ του 2013, σε σενάριο του Scott Z. Burns και σκηνοθεσία του Steven Soderbergh, διάρκειας 106 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Rooney Mara, Jude Law, Catherine Zeta-Jones και Channing Tatum.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Όμορφα πλάσματα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Beautiful creatures

Η υπόθεση

O Ethan Wate (Alden Ehrenreich) είναι ένας νεαρός έφηβος που ονειρεύεται μια μέρα να καταφέρει να φύγει από την επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε, το Gatlin, και να γυρίσει τον κόσμο. Ένα πρωί θα κάνει την εμφάνισή της, στην αίθουσα του σχολείου, η γοητευτική Lena Duchannes (Alice Englert), ανηψιά του μυστηριώδη Macon Ravenwood (Jeremy Irons) κι ο Ethan θα νιώσει αμέσως κάτι να τον τραβάει πάνω της σαν μαγνήτης. Στην προσπάθειά του να την προσεγγίσει και να την γνωρίσει, ανακαλύπτει ότι η Lena δεν είναι μια συνηθισμένη έφηβη, αλλά όπως όλη της η οικογένεια, έτσι κι εκείνη έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Η ασυνήθιστη φύση της νεαρής κοπέλας, αντί να τρομοκρατήσει τον Ethan, τον ενθουσιάζει κι οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα. Ο έρωτας όμως μιας "μάντισσας" κι ενός κοινού θνητού είναι καταραμένος και το πρόβλημα είναι ότι με την κατάρα αυτή να βαραίνει τις πλάτες της Lena, όταν θα κληθεί να υπηρετήσει την αλήθινή της φύση, στα 16α γενέθλια της, είναι σχεδόν απίθανο να κληθεί να υπηρετήσει το Φως αντί του Σκότους.

Η κριτική

Ακολουθώντας την ολοένα αυξανόμενη τάση κινηματογραφικών μεταφορών εφηβικών best seller, με στοιχεία μυθοπλασίας και ρομάντζου, ο Richard LaGravenese αποφασίζει να δώσει κι αυτός το στίγμα του γυρίζοντας την πρώτη ταινία από την δημοφιλή τετραλογία των Kami Garcia και Margaret Stohl, "Τα χρονικά των Κάστερ".
Ξεκινώντας όπως κάθε παρόμοια ταινία του είδους, οι δυο πρωταγωνιστές μοιάζει να είναι μοιραίο να συναντηθούν και να ερωτευτούν. Φυσικά από την ταινία δεν θα μπορούσε να απουσιάζει κι η ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης που καθιστά τον έρωτα των δυο αυτών νέων "απαγορευμένο", καθώς η συνύπαρξή τους μόνο κακές συνέπειες θα μπορούσε να έχει, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους γύρω τους. Επίσης τα κλασικά μοτίβα του καταπιεσμένου νέου που αποζητά την ευκαιρία ν' αποδράσει από τον μικρόκοσμό του, αλλά και της νεοφερμένης κοπέλας που αντιμετωπίζεται από τους συνομήλικους της ως κάτι το διαβολικό, δίνουν την αίσθηση ενός αναμασήματος, που βέβαια πολύ γρήγορα θα παραμεριστεί, αφού το αποτέλεσμα παρεκκλίνει πολύ από το αναμενόμενο.
Θέτοντας σε θέση ισχύος την γυναίκα κι αφήνοντας την μειονεκτική θέση για τον άντρα-κυνηγό, ο οποίος δεν παύει λόγω της κατωτερότητάς του να διεκδικεί αυτά που θέλει, οι συγγραφείς δημιουργούν μια όμορφη ισορροπία ανάμεσα στο αντρικό και το γυναικείο φύλο, απεικονίζοντας αρκετά ρεαλιστικά την σημερινή κοινωνία.
Παράλληλα βέβαια, μέσα απ' αυτήν την εφηβική ιστορία αγάπης, αρχίζει σταδιακά να ξεπροβάλλει το ηθικό δίλημμα ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό", ένα δίλημμα που οι περισσότεροι ερχόμαστε αντιμέτωποι για πρώτη φορά στην εφηβεία μας και που ποτέ δεν σταματά να μας βασανίζει. Πάντα στην ζωή μας θα έρχεται η στιγμή της κρίσης στην οποία θ' αναγκαζόμαστε να παίξουμε τον ρόλο είτε του καλού, είτε του κακού και το αναπόφευκτο αυτής της κατάστασης, εμφανίζεται μέσα από την διαδικασία της Διεκδίκησης που πρόκειται να πραγματοποιηθεί κατά τα 16α γενέθλια της Lena.
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, είναι ότι οι έννοιες της ηθικής που προβάλλονται, δεν περνούν υποσυνείδητα στον θεατή, αλλά πρωτοστατούν στην πλοκή κι ο όρος "αγάπη" ξεπερνά τα τετριμμένα πλαίσια ενός ερωτικού δεσμού, περιγράφοντας κάτι πιο δυνατό, ανιδιοτελές, καθολικό κι αληθινό.
Από πλευράς ερμηνειών, οι συμμετοχές των Jeremy Irons, Emma Thompson, Viola Davis και Margo Martindale, προϊδεάζουν για κάτι ξεχωριστό, όπως επίσης κι οι δυο πρωτοεμφανιζόμενοι πρωταγωνιστές, χωρίς να συγκλονίζουν, ερμηνεύουν τους ρόλους τους μετρημένα και μεστά. Σκηνοθετικά επίσης, η αναπαράσταση της ιστορίας γίνεται πολύ σεμνά και με κάποια χιουμοριστική διάθεση, χωρίς ν' αφήνει έτσι περιθώρια γι' αρνητικές κριτικές. Όπως είναι αναμενόμενο δε, τα σκοτεινά χρώματα κυριαρχούν. Στα μειονεκτήματα βέβαια, ίσως να βρίσκονται τα ελαφρώς ψεύτικα εφέ της, τα οποία όμως χάνονται στο υπόλοιπο σύνολο.
Εν κατακλείδι λοιπόν, τα "Όμορφα πλάσματα" αποτελούν μια ευχάριστη έκπληξη των ταινιών του είδους που θα απολαύσουν οι φανατικοί. Στοχεύοντας, όπως όλες οι ταινίες αυτής της κατηγορίας, κατά κύριο λόγο στο εφηβικό κοινό, προτείνεται πρωτίστως σε άτομα νεαρής ηλικίας κι έπειτα ίσως κι οι λάτρεις των πιο ώριμων ταινιών μυθοπλασίας να την βρουν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο ρομαντικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των Kami Garcia και Margaret Stohl, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Richard LaGravenese, διάρκειας 124 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Alice Englert, Alden Ehrenreich, Jeremy Irons, Emma Thompson, Viola Davis, Margo Martindale και Emmy Rossum.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Zero dark thirty

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Zero dark thirty

Η υπόθεση

Μετά την πολύνεκρη επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες οργανώνουν μια αποστολή με σκοπό τον εντοπισμό του εγκεφάλου αυτής της τρομοκρατικής επίθεσης. Για σχεδόν μια δεκαετία, οι πράκτορες της C.I.A. ανακρίνουν μέλη, αλλά και άτομα που φαίνεται να σχετίζονται με την al-Qaeda, προσπαθώντας να βρουν το μέρος που βρίσκεται κρυμμένος ο αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης, ο Osama bin Laden.

Η κριτική

Η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, με τα χιλιάδες θύματα και τα γεγονότα που προκάλεσε αυτή, αποτελεί σίγουρα ένα από τα σημεία-σταθμούς της σύγχρονης ιστορίας. Μετρώντας μόλις 11,5 χρόνια μετά την επίθεση και σχεδόν 2 από την ανακοίνωση του θανάτου του Osama bin Laden, τα όσα σχετίζονται με την συγκεκριμένη υπόθεση, είναι αδύνατον να ειδωθούν μέσα από ένα αντικειμενικό, ερευνητικό πρίσμα και να δοθεί στην δημοσιότητα ένας σαφής κι ολοκληρωμένος απολογισμός.

Ωστόσο, η τρομοκρατία που έχει ασκηθεί στον δυτικό κόσμο από τις συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις της al-Qaeda, έχει δώσει λαβή για πολλές κοινωνικο-πολιτικές αναταράξεις, στις οποίες συγκαταλέγονται ρατσιστικές αντιδράσεις απέναντι σε άτομα αραβικών φυλών, αλλά και διάφορα σενάρια συνωμοσίας, εκ των οποίων μερικά μοιάζουν αρκετά αληθοφανή. Άσχετα όμως από το αν ευσταθούν οι διάφορες εικασίες ή όχι, καθώς με την πάροδο του χρόνου η αλήθεια θ' αποκαλυφθεί, το σίγουρο είναι ότι έπειτα από μια δεκαετία, το όνομα του Osama bin Laden συνεχίζει ν' αποτελεί ανοιχτή πληγή για τις Η.Π.Α., αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο κι οποιαδήποτε καινούργια πληροφορία δίνεται σχετικά με την οργάνωση της al-Qaeda αμέσως αναδεικνύεται σε κύρια και σημαντική είδηση.

Έτσι, παρόλο που βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή όπου καμία σχετική είδηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ιστορικό τεκμήριο, βλέπουμε ότι οι προσπάθειες να δοθεί στη δημοσιότητα μια όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη εικόνα γι' αυτή την τρομοκρατική οργάνωση, αλλά και τη δεκαετή έρευνα των Αμερικανών, είναι ανάγκη πολλών εμπνευσμένων δημιουργών. Ακριβώς σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν κινείται κι η συγκεκριμένη προσπάθεια απεικόνισης του χρονικού που οδήγησε στον θάνατο του Osama bin Laden.

Η Kathryn Bigelow, κάνοντας χρήση των στοιχείων που έχει καταφέρει να συλλέξει από διάφορες έρευνες, αλλά και των ντροπιαστικών εικόνων από τα βασανιστήρια των Αμερικανών πρακτόρων σε Ισλαμιστές αιχμαλώτους, οι οποίες διέρρευσαν στον διεθνή τύπο, δημιουργεί ένα έργο που προσπαθεί να κρατήσει τις αποστάσεις ενός ντοκιμαντέρ από τα γεγονότα, αλλά που παράλληλα δεν χάνει το στοιχείο της μυθοπλασίας.

Έτσι λοιπόν, μέσα σε μια διάρκεια δυόμισι ωρών, ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει μια σειρά επεισοδίων, που δεν του επιτρέπουν να ταυτιστεί με κάποιον από τους ήρωες και που ταυτόχρονα αποφεύγουν να βάλουν σε καλούπια τα πρόσωπα που εμφανίζονται. Θεωρώντας ως δεδομένο επίσης, ότι ολόκληρος ο κόσμος γνωρίζει την ιστορία της πτώσης των Δίδυμων Πύργων, των τρομοκρατικών επιθέσεων που την ακολούθησαν, αλλά και την ουσία της οργάνωσης της al-Qaeda και του ιερού αγώνα (Jihad) των Ισλαμιστών, η σκηνοθέτης εστιάζει στην παρουσίαση των γεγονότων που συμπληρώνουν σφαιρικά και προωθούν την εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς ν' αναλώνει περιττό χρόνο σε επεξηγήσεις βασικών εννοιών.
Η αλήθεια είναι ότι η διάρκεια της ταινίας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το έργο στην ουσία του είναι καθαρά ιστορικό, κουράζουν τον μέσο θεατή. Παρόλα αυτά, το ζήτημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο κι η προσπάθεια της Bigelow να κάνει καταγραφή των γεγονότων χωρίς να παίρνει θέση, είναι αν μη τι άλλο έντιμη κι άξια προσοχής. Προτείνεται λοιπόν κατά κύριο λόγο στους λάτρεις των πολιτικο-ιστορικών ταινιών.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο ιστορικό δράμα του 2012, σε σενάριο του Mark Boal και σκηνοθεσία της Kathryn Bigelow, διάρκειας 157 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Jessica Chastain, Jason Clarke, Reda Kateb, Kyle Chandler, Jennifer Ehle, Harold Perrineau, Jeremy Strong και J.J. Kandel.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Μαθήματα ενηλικίωσης

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The sessions

Η υπόθεση

Ο Mark O'Brien (John Hawkes) είναι ένας τετραπληγικός 38-χρονος ποιητής, ο οποίος παίρνει την απόφαση, έστω και καθυστερημένα, να ενηλικιωθεί σεξουαλικά. Μέσω μιας σεξο-θεραπεύτριας, ο Mark έρχεται σ' επαφή με την Cheryl (Helen Hunt), μια ειδικό στο σεξ, η οποία αναλαμβάνει να καθοδηγήσει βήμα-βήμα τον Mark στην επίτευξη μιας ολοκληρωμένης συνουσίας.

Η κριτική
Τα "Μαθήματα ενηλικίωσης" είναι μια γλυκιά κι ανάλαφρη ταινία, στην οποία ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει την αληθινή ιστορία του Mark O'Brien, ενός άντρα που λόγω τετραπληγίας βρίσκεται ολοκληρωτικά εξαρτώμενος από τον περίγυρο του, αλλά κι από έναν πνεύμονα σιδήρου, στον οποίο περνά αναγκαστικά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του.
Γνωρίζοντας σταδιακά την ιστορία του πρωταγωνιστή, μαθαίνουμε πως στην κατάσταση αυτή βρέθηκε σε ηλικία 6 ετών, όταν προσβλήθηκε από τον ιό της πολιομυελίτιδας, γεγονός που του προκάλεσε ολική παράλυση, στερώντας του μια φυσιολογική παιδική ηλικία και κατά συνέπεια μια φυσιολογική εφηβεία κι ενηλικίωση. Ο Mark λοιπόν έχοντας ωριμάσει σωματικά και νοητικά, αλλά βιώνοντας μια πολύ περιορισμένη καθημερινότητα, ακόμη και για κάποιον που έχει σωματική αναπηρία, αντί να δεχθεί στωικά την μοίρα του, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του όσο το δυνατόν πιο ποιοτικά: Εργάζεται, βγαίνει βόλτες, επισκέπτεται την εκκλησία κι εξομολογείται στον παπά, αποζητά τον σεβασμό στα πρόσωπα των γύρω του, ερωτεύεται, κάνει φιλίες και διεκδικεί την ζωή που αξίζει στον καθένα από μας.
Παρουσιάζοντας λοιπόν την προσπάθεια του Mark να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή, η ταινία δεν καταπιάνεται με την αναμενόμενη παράθεση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους τα άτομα με κινητική αναπηρία, αλλά αντίθετα εστιάζει σ' ένα θέμα πιο οικουμενικό και καθαρά προσωπικό, που μας αφορά όλους. Καλώς ή κακώς η σεξουαλική ωρίμανση αποτελεί πρωτογενή ανάγκη για το ανθρώπινο είδος κι οι περισσότεροι καλούμαστε να την γνωρίσουμε κατά την εφηβεία ή την ενηλικίωσή μας, σε μια περίοδο δηλαδή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τεράστιες αλλαγές στην ζωή μας και κατά την οποία η αντίληψή μας για τον κόσμο διέπεται από μια συναισθηματική υπερβολή, την οποία ως ενήλικοι την αναπολούμε με μια γλυκιά νοσταλγία.
Έτσι λοιπόν κι εδώ, ο Ben Lewin προσεγγίζει αυτή την ανάγκη του Mark με απόλυτη φυσικότητα, αποδίδοντάς της αυτό το νοσταλγικό συναίσθημα που απενοχοποιεί την σεξουαλική πράξη. Έχοντας δε ως κεντρικό ήρωα έναν άντρα νοητικά ώριμο, ο οποίος περιστοιχίζεται από άλλους ανθρώπους που έχουν μάθει να σέβονται τους συνανθρώπους τους, καταφέρνει να κάνει τον θεατή να παρακολουθήσει την ταινία με τον απαιτούμενο σεβασμό και κατ' αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει να κάνει το κοινό περισσότερο δεκτικό ως προς το γυμνό σώμα που του παρουσιάζεται. Σημαντικό στοιχείο βέβαια στην αποδοχή του σώματος ως μέσο έκφρασης της ανθρώπινης φύσης κι όχι ως ταμπού, παίζει και το γεγονός ότι η όλη διαδικασία ξεκινά αφού ο Mark έχει λάβει την ευχή ενός ουμανιστή ιερέα, ο οποίος ουσιαστικά λειτουργεί περισσότερο ως ψυχολόγος και φίλος του ήρωά μας.
Με τις υπέροχες ερμηνείες λοιπόν τόσο των πρωταγωνιστών, όσο και των δευτεραγωνιστών, με τα χιουμοριστικά στοιχεία, τον τρόπο ανάπτυξης ουσιαστικών δεσμών και τα ζωντανά χρώματα των εικόνων, ο Lewin πετυχαίνει να παρουσιάσει μια ευχάριστη δραματική ιστορία, που θα κάνει τον θεατή της να σχηματίσει ένα γλυκό χαμόγελο στους τίτλους τέλους της.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο δράμα του 2012, βασισμένο σε άρθρο του Mark O'Brien, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ben Lewin, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους John Hawkes, Helen Hunt, William H. Macy, Moon Bloodgood, Jennifer Kumiyama και Annika Marks.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb

Rotten Tomatoes

(2013) Πολύ σκληρός για να πεθάνει σήμερα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: A good day to die hard

Η υπόθεση

Ο John McClane (Bruce Willis) ταξιδεύει στην Ρωσία για να βρει τον γιο του Jack (Jai Courtney), ο οποίος, όπως δείχνουν τα στοιχεία στον φάκελό του, εμπλέκεται σε διάφορες παράνομες υποθέσεις. Όταν φτάνει στην Μόσχα, ο John ανακαλύπτει ότι ο Jack στην πραγματικότητα είναι πράκτορας της C.I.A. και βρίσκεται εκεί σε μυστική αποστολή. Πατέρας και γιος θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και θα κατευθυνθούν στον εγκαταλελειμμένο πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ, προκειμένου να καταπολεμήσουν το έγκλημα και την τρομοκρατία.

Η κριτική

Η πέμπτη ταινία με πρωταγωνιστή τον Bruce Willis στον ρόλο του πολύ σκληρού John McClane, επιβεβαιώνει τον γενικότερο κανόνα των sequels πετυχημένων ταινιών, που θέλει κάθε συνέχεια να είναι κατώτερη της προηγούμενης, με αποτέλεσμα, μετά από μια ακολουθία ταινιών, ν' αμαυρώνεται κι η φήμη της πρωτότυπης.

Ακολουθώντας την γνωστή συνταγή των προηγούμενων ταινιών, ο Bruce Willis ταξιδεύει αυτή τη φορά στην αιώνια αντίπαλο της Αμερικής, την Ρωσία, αναζητώντας τον γιο του και συμμετέχοντας στις φασαρίες που προκύπτουν, οι οποίες σημειωτέον δεν αργούν και πολύ να κάνουν την εμφάνισή τους. Φυσικά για να μην είναι πολύ προκλητική η επιλογή της χώρας όπου τοποθετείται το έγκλημα, η δράση θα μεταφερθεί και στη γειτονική Ουκρανία, αφού η μυστική αποστολή που βρίσκεται ο Jack αφορά στην πυρηνική καταστροφή του εργοστασίου του Τσερνομπίλ, η οποία είχε συγκλονίσει την διεθνή κοινή γνώμη το 1986.

Με βάση ένα υποτυπώδες σενάριο λοιπόν, το οποίο περιέχει τις αναμενόμενες ανατροπές, το χάος επικρατεί και μόνο ένας έχει την δυνατότητα να το διαχειριστεί. Βέβαια, επειδή αυτός ο ένας έχει αρχίσει και μεγαλώνει, ίσως να έχει έρθει η ώρα να συστηθεί στο κοινό ένας νέος "πολύ σκληρός" που δεν αποκλείεται μελλοντικά ν' αντικαταστήσει τον παλιό. Έτσι, η ιστορία πατέρα και γιου που λαμβάνει χώρα εδώ, έχει τις γλυκανάλατες οικογενειακές της στιγμές, αλλά κατά κύριο λόγο χρησιμεύει στο να πάρει ο Jack κι επίσημα το βάπτισμα του υπέρτατου υπηρέτη του νόμου.

Ο νέος Jai Courtney αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανός στον ρόλο του βοηθού, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Bruce Willis. Η παρουσία του Sebastian Koch επίσης, σε ρόλο κακού, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, χωρίς όμως να καταφέρνει να σώσει ένα καταδικασμένο αποτέλεσμα. Μπορεί από εφέ η ταινία να γίνεται αποδεκτή από τους λάτρεις του είδους, αλλά δυστυχώς το σενάριό της είναι τόσο πρόχειρα δουλεμένο, καθώς επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, όπως την ατάκα του John ότι βρίσκεται εκεί σε διακοπές, κάτι το οποίο στην αρχή είναι αστείο αλλά γρήγορα καταντά κουραστικό.

Με άλλα λόγια αν παρακολουθείτε φανατικά τις ταινίες "Πολύ σκληρός για να πεθάνει", μην περιμένετε να εντυπωσιαστείτε. Δυστυχώς, οι παραγωγοί χρησιμοποιούν απλά το όνομα μιας πετυχημένης ταινίας δράσης, χωρίς να προσπαθούν να εμπλουτίσουν, να εξελίξουν ή να προσαρμόσουν καταλλήλως το νέο τους δημιούργημα.

Βαθμολογία: 1/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ταινία δράσης του 2013, βασισμένη σε χαρακτήρες του Roderick Thorp, σενάριο του Skip Woods και σκηνοθεσία του John Moore, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bruce Willis, Jai Courtney, Sebastian Koch, Yuliya Snigir και Mary Elizabeth Winstead.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Μη μου χαλάς τη μέρα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The last stand

Η υπόθεση

Στο Sommerton της Arizona, ο Ray Owens (Arnold Schwarzenegger) απολαμβάνει την ήσυχη ζωή που του προσφέρει η θέση του σερίφη της μικρής επαρχιακής πόλης. Την ημέρα που βρίσκεται σε άδεια όμως, ο Gabriel Cortez (Eduardo Noriega), ένας Μεξικανός μεγαλέμπορος ναρκωτικών, δραπετεύει από τη φυλακή και κατευθύνεται προς την πόλη του Ray, με σκοπό να διασχίσει τα σύνορα και να επιστρέψει στην χώρα του. Ο Ray ως πιστός υπηρέτης του νόμου όμως, είναι αποφασισμένος να εμποδίσει τον Cortez να διαφύγει μια για πάντα απ' τις αρχές.

Η κριτική
Ο Arnold Schwarzenegger είναι ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα των ταινιών δράσης της δεκαετίας του 1980, έχοντας όμως αγγίξει τα 65 χρόνια, είναι αδύνατον να συνεχίσει να ερμηνεύει πειστικά τον χαρακτήρα του αήττητου "εξολοθρευτή". Έτσι οι ρόλοι που προτιμά τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερο στα μέτρα ενός συνταξιοδοτημένου υπερ-ήρωα, πράγμα που αν μη τι άλλο, τον θαυμάζεις-δεν τον θαυμάζεις, σε κάνει να τον σεβαστείς.
Επιλέγοντας λοιπόν να ερμηνεύσει έναν σερίφη μιας ήσυχης πόλης στα σύνορα του Mexico, o Schwarzenegger ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα πολύ οικείο, καθώς όπως κι εκείνος, ο ήρωας που υποδύεται είχε βιώσει στα νιάτα του την ένταση των μεγάλων πόλεων κι έχει αποσυρθεί κατά μια έννοια με δική του πρωτοβουλία. Έχοντας συμμετάσχει στην ομάδα της δίωξης ναρκωτικών κι έχοντας χάσει πολλούς συνεργάτες, είναι φυσιολογικό να χρειάζεται πλέον μια ηρεμία στην ζωή του, όμως το ένδοξο παρελθόν του, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει, τον βοηθά ν' αντεπεξέλθει στις απαιτητικές καταστάσεις.
Σε ρόλο κακού τώρα, θα συναντήσουμε τον Eduardo Noriega, ο οποίος εκτός από βαθύπλουτος άρχοντας των ναρκωτικών, αποδεικνύεται και άπιαστος οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων. Έτσι, διαφεύγοντας με μια Corvette ZR1, ο διαβολικός Cortez καταφέρνει να προσπεράσει με τεράστια ευκολία όλα τα μπλόκα των αμερικάνικων αρχών, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στον στόχο του και μοιάζοντας αδύνατον να εγκλωβιστεί και να επανασυλληφθεί, παρόλο που το F.B.I. τον καταδιώκει μανιωδώς.
Αν και για ταινία καταδίωξης, μιλάμε για κάτι αρκετά προβλέψιμο, αξίζει να σταθούμε στο γεγονός της τοποθέτησης της δράσης στη συνοριακή περιοχή των Η.Π.Α., κάτι που θυμίζει κάπως παλαιότερα western, αλλά και στις διάφορες κωμικές σοφίες που ξεστομίζουν οι ήρωες και κάνουν, μαζί με τις σκηνές βίας, την ταινία διασκεδαστική. Άλλωστε, οι ταινίες αυτού του είδους, όταν σέβονται τον θεατή τους παρουσιάζοντάς του κάτι αληθοφανές, αποσκοπούν στην διασκέδαση κι όχι στην ψυχαγωγία.
Αν λοιπόν ανήκετε στο κοινό που εκτιμά τις καλές παραγωγές των περιπετειών δράσης και δεν ψάχνετε για κάτι πρωτότυπο, το "Μη μου χαλάς τη μέρα" αποτελεί μια ικανοποιητική επιλογή.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2013, βασισμένη σε ιστορία του Andrew Knauer, σε σενάριο των Andrew Knauer, Jeffrey Nachmanoff και George Nolfi και σκηνοθεσία του Jee-woon Kim, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Arnold Schwarzenegger, Forest Whitaker, Jaimie Alexander, Eduardo Noriega και Luis Guzmán.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ο κυνηγημένος

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The expatriate

Η υπόθεση

Ο Ben Logan (Aaron Eckhart) είναι ένας πρώην κατάσκοπος της C.I.A. που ζει κι εργάζεται μόνιμα, στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Βέλγιο. Ένα πρωί, πηγαίνοντας στα γραφεία της εταιρείας όπου έχει προσληφθεί ως ειδικός στα συστημάτα ασφαλείας, θ' ανακαλύψει ότι ο όροφος έχει αδειάσει, όλα τα στοιχεία που αιτιολογούν την παραμονή του στην χώρα έχουν διαγραφεί κι όλοι του οι συνάδελφοι έχουν δολοφονηθεί. Στην προσπάθειά του να σώσει την ζωή του, αλλά και την 15χρονη κόρη του Amy (Liana Liberato), θα βρεθεί κυνηγημένος από τις μυστικές υπηρεσίες να προσπαθεί ν' ανακαλύψει τον λόγο που κάποιοι τον θέλουν νεκρό, με μόνη βοήθεια αυτή της νεαρής κόρης του, η οποία αγνοεί το παρελθόν του πατέρα της.

Η κριτική

Ο Aaron Eckhart πρωταγωνιστεί σε μια αμερικάνικη περιπέτεια που αναπαράγει το γνωστό μοτίβο του τετραπέρατου πρώην πράκτορα της C.I.A. που, για χάρη της οικογένειάς του, έχει εγκαταλείψει την υπηρεσία, βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας νέας αρχής κι άθελά του μπαίνει στο στόχαστρο μιας διεθνούς συνωμοσίας. Ως συνέπεια αυτού, η ζωή του διαγράφεται, ο ήρωάς μας βρίσκεται μόνος σε μια ξένη πόλη να προσπαθεί ν' ανακαλύψει την άκρη του νήματος κι η συνέχεια είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη.

Φυσικά, από την πλοκή δεν θα μπορούσε να λείπει και το στοιχείο της οικογένειας, που κάνει τον πρωταγωνιστή να μοιάζει περισσότερο οικείος στον μέσο θεατή. Ο χαρακτήρας της κόρης λοιπόν, που συνεχώς κατακρίνει την συμπεριφορά του πατέρα της και τον συγκρίνει με την μητέρα της για να τον χαρακτηρίσει ανίκανο ως κηδεμόνα, έχει αυτόν τον ρόλο. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να την κατηγορήσει για τον τρόπο που αντιδρά, δεδομένου ότι είναι έφηβη κι αγνοεί πολλές σημαντικές λεπτομέρειες για τους λόγους που ο Ben έχει κάνει ορισμένες επιλογές στην ζωή του, συμπεριλαμβανομένης και της απόφασής του να εγκαταλείψει την οικογένειά του. Παρόλη όμως την αντιπαλότητα που υπάρχει ανάμεσα στους δυο τους, ο δεσμός πατέρα και κόρης, υπερισχύει, αναγκάζοντάς τους να λύσουν τις διαφορές τους για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Το γεγονός βέβαια ότι η νεαρή Amy είναι αίμα ενός ικανότατου άντρα, θα την αναδείξει στον τέλειο σύμμαχο.
Αφήνοντας όμως στην άκρη τα στοιχεία αυτά που κάνουν την ταινία να μοιάζει προβλέψιμη, αξίζει ν' αναφέρουμε την συμμετοχή της Olga Kurylenko σε ρόλο-κλειδί. Ενσαρκώνοντας μια πράκτορα της C.I.A. που έχει βοηθήσει έναν ισχυρό άντρα ν' αποκτήσει κάποια απόρρητα έγγραφα της υπηρεσίας κι έχοντας παράλληλα συνάψει στο παρελθόν δεσμό με τον πρωταγωνιστή, ο χαρακτήρας της είναι αμφιλεγόμενος, προσδίδοντας το στοιχεία της ανατροπής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως, παρουσιάζει το γεγονός ότι οι δυο πρωταγωνιστές φυγαδεύονται από μια ομάδα παράνομων μεταναστών, κάτι που δίνει άλλη διάσταση στην υπόσταση του έργου. Όταν οι κυνηγημένοι λαθρομετανάστες, προσφέρουν προστασία σε δυο λευκούς Αμερικανούς στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, τότε το έργο λαμβάνει νοήματα πολιτικά και κοινωνικά που το μεταφέρουν σε ένα ανώτερο επίπεδο από αυτό μιας κοινής περιπέτειας δράσης.
Αν λοιπόν σας αρέσουν οι καλογυρισμένες περιπέτειες δράσης και δεν σας ενοχλεί η ύπαρξη κάποιων κλισέ σ' αυτές, αποτελεί μια συμπαθητική επιλογή για την έξοδό σας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2012, σε σενάριου του Arash Amel και σκηνοθεσία του Philipp Stölzl, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Aaron Eckhart, Liana Liberato, Olga Kurylenko και Neil Napier.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2012) Τα μυθικά πλάσματα του Νότου

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Beasts of the southern wild

Η υπόθεση

Η 6χρονη Hushpuppy (Quvenzhané Wallis) ζει μαζί με τον πατέρα της, Wink (Dwight Henry), στο Bathtub, ένα μέρος στην άκρη του κόσμου που χωρίζεται με τείχος από τον πολιτισμό. Οι κάτοικοι του Bathtub ζουν ελεύθεροι και γιορτάζουν την κάθε μέρα τους, περιμένοντας την καταστροφή του κόσμου από μια επερχόμενη καταιγίδα. Όταν μια καταιγίδα πλήττει το Bathtub, αναγκάζοντας τους διασωθέντες να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιζήσουν, ο Wink θα διδάξει την κόρη του πώς να επιβιώνει όταν εκείνος θα πάψει να βρίσκεται κοντά της κι η Hushpuppy θα περιπλανηθεί για να βρει και να φέρει στον πατέρα της κάτι που θα τον κάνει να φύγει ευτυχισμένος.

Η κριτική
Οφείλω να ομολογήσω ότι σε γενικές γραμμές οι πρώτες ταινίες, τόσο των μεγάλων όσο και των ανερχόμενων κινηματογραφιστών, σπανίως μου κεντρίζουν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Σίγουρα είναι κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό και κάτι που αξίζει προσοχής, αλλά πάντα άνηκα στην κατηγορία αυτών που τους αρέσει να βλέπουν ότι το καθετί σ' ένα έργο εξυπηρετεί κάποιον σκοπό κι ως γνωστόν, για να επιτευχθεί μια καλή δόμηση χρειάζεται πείρα.
Βέβαια σ' αυτόν τον γενικότερο κανόνα, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, όπως είναι "Τα μυθικά πλάσματα του Νότου". Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Benh Zeitlin, δείχνει από την αρχή της ότι γνωρίζει επακριβώς τί θέλει να παρουσιάσει στον θεατή της. Χωρίς λοιπόν ν' αφήσει κανένα λεπτό της να περάσει ανεκμετάλλευτο, εισάγει ήδη από τους τίτλους της το κοινό στην επιθυμητή ατμόσφαιρα. Το έργο δεν είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, αλλά ούτε και καθαρά σουρεαλιστικό. Βλέποντας την πραγματικότητα μέσα απ' τα μάτια ενός εξάχρονου παιδιού, ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή και σε συνεπαίρνει σε μια θάλασσα μυθοπλασίας, φιλοσοφίας και δύναμης.
Παραπέμποντας σαφώς στις καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Katrina κατά το πέρασμά του από την Louisiana, ο Zeitlin πραγματοποιεί μια ταινία που παρουσιάζει την φύση ως ένα στοιχείο ανεξάρτητο, που είναι αδύνατον να χαλιναγωγηθεί ή να προβλεφθεί από τον άνθρωπο, αλλά που παράλληλα δεν παύει το ξέσπασμά της να εκφράζει και το ξέσπασμα μιας συναισθηματικής κατάστασης, κάνοντας τον άνθρωπο και τα φυσικά φαινόμενα να μοιάζουν αλληλένδετα κι αλληλοεξαρτώμενα.
Σ' αυτήν λοιπόν την κατάσταση όπου ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως έρμαιο της φύσης, γνωρίζουμε ένα μικρό κορίτσι, που μαθαίνει απ' τον πατέρα της να συμπεριφέρεται ως αρχηγός, πρώτα του εαυτού της κι έπειτα ολόκληρου του κόσμου. Ο ρόλος της Hushpuppy μαγεύει τον θεατή, καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας της, κρύβει απίστευτη εσωτερική δύναμη και ξέρει ότι κάποια μέρα τα παιδιά στα σχολεία θα μαθαίνουν ότι κάποτε εκείνη κι ο πατέρας της έζησαν στο Bathtub. Αυτή η σιγουριά που δείχνει αυτό το πλάσμα για το μέλλον, σε κάνει να αντιληφθείς με άλλο τρόπο τον σκουπιδότοπο που οι κάτοικοί του αποκαλούν παράδεισο.
Πλαισιωμένη από εξαίρετες ερμηνείες, η ταινία του ανερχόμενου Benh Zeitlin προκαλεί αίσθηση στο σινεφίλ κοινό, κερδίζοντας επάξια τέσσερις υποψηφιότητες στα φετινά βραβεία της αμερικάνικης ακαδημίας. Η επιλογή της κάμερας στο χέρι, μπορεί να χαλάει λίγο την ευφάνταστη φωτογραφία της, αλλά συνάδει άριστα με την πλοκή και τα νοήματα του έργου. Τέλος, η μουσική επένδυση δεν λειτουργεί συμπληρωματικά, αλλά προκαλεί το συναίσθημα και οδηγεί τον θεατή προς μια κατάσταση αποδοχής της. Βέβαια, αξίζει ν' αναφέρω ότι παρά την εντύπωση που προκαλεί η θέασή της, δεν συγκαταλέγεται στις ταινίες που θα σου μείνουν αξέχαστες. Προτείνεται λοιπόν, ως μια εναλλακτική επιλογή, στους σινεφίλ θεατές που κυνηγούν το πρωτότυπο και το διαφορετικό.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο δράμα του 2012, βασισμένο σε θεατρικό της Lucy Alibar, σε σενάριο των Lucy Alibar και Benh Zeitlin και σκηνοθεσία του Benh Zeitlin, διάρκειας 93 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Quvenzhané Wallis, Dwight Henry, Levy Easterly και Gina Montana.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Χίτσκοκ

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hitchcock

Η υπόθεση

Έπειτα από την παραγωγή του "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", ο Alfred Hitchcock (Anthony Hopkins), αποφασισμένος ν' αποδείξει στους πάντες ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του ν' αποσυρθεί, παίρνει ένα τεράστιο ρίσκο, αναλαμβάνοντας να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα μυθιστόρημα δεύτερης διαλογής, το "Ψυχώ" του Robert Bloch. Υποθηκεύοντας το σπίτι του, ο Hitchcock καλύπτει το κόστος παραγωγής με δικά του χρήματα και με την υποστήριξη της γυναίκας του Alma Reville (Helen Mirren), κάνει ένα άλμα στο κενό, δημιουργώντας, ίσως, το σπουδαιότερο έργο της καριέρας του και παράλληλα ένα έργο σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η κριτική

Μετά από τα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον Alfred Hitchcock, όλοι γνωρίζουμε λίγα πράγματα γι' αυτή την εξέχουσα προσωπικότητα του κινηματογράφου. Το μόνο που αξίζει ν' αναφέρει κάποιος για τον μεγαλύτερο Βρετανό σκηνοθέτη στην ιστορία του κινηματογράφου, είναι ότι η ικανότητά του να διεισδύει στα άδυτα και να διαπερνά την ψυχή του θεατή, μπορεί να περιγραφεί με μια λέξη ως "μαγική" και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει λάβει τον χαρακτηρισμό: "Ο μετρ του τρόμου". Συνδυάζοντας το κλασικό με το μοντέρνο και το εμπορικό με το ποιοτικό, ο σπουδαίος δημιουργός, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του, δεν συγκαταλέγεται απλώς στην λίστα των "κλασικών" κινηματογραφιστών, αλλά αποτελεί φαινόμενο, αφού με το πέρασμα των χρόνων το κοινό του διευρύνεται συνεχώς, με την προσθήκη θαυμαστών από τις νεώτερες γενιές θεατών. Μεγαλειώδης, λιτός και περιεκτικός, ο Hitchcock ποτέ δεν έπαψε να προσφέρει απόλαυση μέσω του έργου που άφησε ως κληρονομιά στους επόμενους, φτάνοντας έτσι στο 2012, μια ταινία που φέρει στον τίτλο της τ' όνομά του, ν' αποτελεί δικαιολογημένα είδηση.

Βασιζόμενοι λοιπόν σ' έναν "μύθο" του κινηματογραφικού στερεώματος, οι δημιουργοί του "Χίτσκοκ" σκιαγραφούν τον διορατικό αυτό σκηνοθέτη, μέσα από το πιο αναγνωρίσιμο έργο της καριέρας του, το "Ψυχώ". Ο Alfred Hitchcock, εκτός από την ταύτιση του ονόματός του με το στοιχείο του τρόμου, γεγονός που σφραγίστηκε με την συγκεκριμένη ταινία, έχει μείνει στην ιστορία και για διάφορες εμμονές του, όπως για παράδειγμα την προτίμησή του στις ξανθές πρωταγωνίστριες, τον φετιχισμό του, την αδυναμία του στις σκοτεινές υποθέσεις, το φαγητό, κ.α.. Όλα αυτά σαφώς, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από ένα έργο που αποτελεί, εν μέρει, την βιογραφία του, αλλά ταυτόχρονα, εφόσον είναι ευρέως γνωστά, κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά σε όλα όσα τον έχουν χαρακτηρίσει, θα ήταν υπερβολικό.
Έχοντας λοιπόν ως στόχο να παρουσιάσει τον άνθρωπο πίσω από το τιτάνιο όνομα Hitchcock, η ταινία επικεντρώνεται σ' ένα αφανές πρόσωπο στην ζωή του, στον άνθρωπο που πάντα ήταν εκεί να τον στηρίζει και να τον οδηγεί, την γυναίκα του Alma. Η Alma Reville, όντας μια γυναίκα δυναμική κι όχι μια τυπική νοικοκυρά, είχε συμβάλλει, με τον τρόπο της, στην επιτυχία του συζύγου της. Παρόλα αυτά, όπως είναι αναμενόμενο, το όνομά της έμεινε στην σκιά του μεγάλου σκηνοθέτη κι η ίδια στους κύκλους του Χόλιγουντ ήταν γνωστή ως "κυρία Hitch(cock)" κι όχι ως Reville. Ίσως βέβαια, αυτός να είναι κι ο λόγος που ο τίτλος της ταινίας περιορίζεται απλώς στο επώνυμο του ευφυούς δημιουργού, καθώς το περιεχόμενό της δεν αφορά μόνο στον Alfred αλλά και στην Alma.
Αφήνοντας όμως στην άκρη τις ιστορικές και βιογραφικές λεπτομέρειες, οι οποίες είναι κι αυτές που θα ωθήσουν το κοινό να παρακολουθήσει το φιλμ, κι εστιάζοντας στο έργο καθεαυτό, οφείλω να ομολογήσω ότι σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα αυτής της πολυαναμενόμενης παραγωγής είναι συγκριτικά με ό,τι θα περίμενε κανείς αδιάφορο. Πρώτα απ' όλα στην πλειοψηφία της, η ταινία είναι άνευρη, δίνοντας την αίσθηση ότι έχει επαναπαυθεί υπερβολικά στην αναφορά του ονόματος του Alfred Hitchcock. Έπειτα τα σκηνικά που έχουν χρησιμοποιηθεί, θυμίζουν τις ταινίες της εποχής, στις οποίες τα πάντα ήταν καθαρά κι αστραφτερά, κάτι που μπορεί να λειτουργεί για τα σπίτια και τα σκηνικά εντός του στούντιο, αλλά όταν στην ίδια κατάσταση παρουσιάζονται τα πολυκαιρισμένα πλατό της Paramount, τότε το "πεντακάθαρο", παραπέμπει στο "ψεύτικο".
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το πολυσυζητημένο μακιγιάζ των ηθοποιών. Σαφώς κι είναι αδύνατον ο Anthony Hopkins να μεταλλαχθεί, με μαγικό τρόπο, σε Alfred Hitchcock, γεγονός που περιορίζει αρκετά τις επιλογές των υπευθύνων. Έτσι από την επιλογή ενός ασήμαντου σωσία ή τη δημιουργία ενός πλήρως παραμορφωμένου προσώπου, που δεν θα μπορεί να εκφραστεί στο ελάχιστο, οι αρμόδιοι έχουν κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να μοιάσει κάπως ο Hopkins στον Hitchcock. Η προσπάθεια αυτή βέβαια, αγγίζει τα όρια της παραμόρφωσης, κάνοντας το θέαμα ελάχιστα πειστικό κι αρκετά κωμικό, καθώς ο Hopkins καταλήγει να θυμίζει, εκτός από Hitchcock, και λίγο Dani DeVito ως Πιγκουίνο στο "Ο Batman επιστρέφει".
Όσον αφορά τις ερμηνείες τώρα, όλοι οι ηθοποιοί είναι προσεκτικά επιλεγμένοι και συνεπώς πάρα πολύ καλοί, χωρίς όμως κάποιος εξ αυτών να εκπλήσσει θετικά ή αρνητικά. Οι Anthony Hopkins κι Helen Mirren δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι λιγότερο από πειστικοί στους ρόλους τους, όπως επίσης κι η επιλογή της Scarlett Johansson για την ενσάρκωση της Janet Leigh δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερη.
Συνεπώς, ο "Χίτσκοκ" είναι μια ταινία αρκετά κατώτερη από το αναμενόμενο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό "καλή". Επίσης, μια ταινία που αναφέρεται σε ένα τέτοιο όνομα και που θα ξυπνήσει, άθελα ή ηθελημένα, αναμνήσεις από διάφορα έργα του, πιστεύω είναι αδύνατον να απογοητεύσει πλήρως το χιτσκοκικό κοινό. Γι' αυτόν τον λόγο όσοι την αναμένατε πώς και πώς, μην περιμένετε να δείτε το αριστούργημα της χρονιάς, αλλά μια συμπαθητική, σχεδόν καλή κι ευχάριστη ταινία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο βιογραφικό δράμα του 2012, βασισμένο σε βιβλίο του Stephen Rebello, σε σενάριο του John J. McLaughlin και σκηνοθεσία του Sacha Gervasi, διάρκειας 98 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Anthony Hopkins, Helen Mirren, Danny Huston, Scarlett Johansson, Jessica Biel, James D'Arcy, Michael Wincott και Toni Collette.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

(2013) Αγάπησα ένα ζόμπι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Warm bodies

Η υπόθεση

Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει χωριστεί στα δυο, καθώς ένας ιός έχει μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε ζόμπι. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο R (Nicholas Hoult), ένας ασυνήθιστος νεκρός, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Julie (Teresa Palmer). Στην προσπάθειά του να την προστατέψει από τους όμοιούς του, θα την κρατήσει κοντά του, περνώντας αρκετό χρόνο μαζί της. Το παράξενο είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο συναναστρέφονται οι δυο νέοι, τόσο περισσότερο αυξάνεται η ικανότητά του R να συμπεριφερθεί ανθρώπινα. Μήπως η ειρηνική συνύπαρξη των δυο ειδών αποτελεί το κλειδί στην θεραπεία του ιού;

Η κριτική

Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια διανύουμε μια περίοδο όπου τα ρομάντζα μεταξύ ανθρώπων και τεράτων έχουν την τιμητική τους, τόσο στον κινηματογραφικό, όσο και στο τηλεοπτικό χώρο. Αλλά πόσες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου μπορούν να προκύψουν για να μην κουραστεί ο θεατής να βλέπει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια;

Η αλήθεια είναι ότι τα βαμπίρ, κυρίως στον χώρο της τηλεόρασης, έχουν κορεστεί. Έτσι λοιπόν, ως πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης παραγωγής μας συστήνεται ένα άλλο τέρας που, το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει ν' ανακτά την χαμένη του δημοτικότητα, το ζόμπι. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα ζόμπι να συμμετάσχει σε μια ιστορία αγάπης; Γιατί το πιο πιθανό, αν σας παρουσίαζαν ένα πτώμα να διεκδικεί μια νεαρή κι όμορφη ξανθιά, αντί να προσπαθεί να την φάει, κι εκείνη με τη σειρά της ν' ανταποκρίνεται, είναι να χαρακτηρίζατε, δικαιολογημένα, το θέαμα "αστείο" ή ακόμα και "γελοίο".

Όμως μια ταινία που δεν είναι ακριβώς ρομαντική, αλλά ούτε και καθαρά κωμική ή αυτο-σατιρική, γίνεται σίγουρα πολύ πιο εύκολα αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Έτσι λοιπόν, με άγνωστους ηθοποιούς, ψεύτικα γραφικά, συμπαθητικό μακιγιάζ και το γνωστό μοτίβο της "πεντάμορφης και τους τέρατος", ο Jonathan Levine υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του "Αγάπησα ένα ζόμπι", μιας ταινίας που αποτελεί κράμα περιπέτειας, ρομάντζου, κωμωδίας κι ελπίδας.

Με την δημιουργία λοιπόν μιας σάτιρας πάνω στην κινηματογραφική σειρά "Λυκόφως", στην κλασική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και στα B-movies με πρωταγωνιστές σάπια σώματα που προσπαθούν να κατασπαράξουν την ανθρωπότητα, ο Levine κατορθώνει να κάνει μια συμπαθητική κι ειλικρινή ταινία, στην οποία επιδεικνύει τις γνώσεις του στο κινηματογραφικό στερέωμα και ταυτόχρονα διασκεδάζει τον θεατή της.

Αξιοσημείωτο όμως, είναι το γεγονός ότι το στοιχείο της σάτιρας λειτουργεί περισσότερο ως δίχτυ ασφαλείας για την ευκολότερη αποδοχή της ταινίας, καθώς όπως βλέπουμε η χρήση του γίνεται μόνο όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Κατά την διάρκεια της ταινίας, θα κάνουν επίσης, την εμφάνισή τους διδακτικά στοιχεία, καθώς προωθούνται οι έννοιες της συνεργασίας, της αγάπης και της ενοποίησης των λαών για την επίτευξη του αδυνάτου, το οποίο δεν είναι άλλο από την θεραπεία της ασθένειας αυτής.
Ακόμα, η πλευρά των ζόμπι χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες, στα απλά ζόμπι και στους κοκαλιάρηδες. Όπως μας ενημερώνει λοιπόν ο πρωταγωνιστής της, τα απλά ζόμπι δεν έχουν χάσει εντελώς τον εαυτό τους, αφού, εν μέρει, μπορούν να ελέγξουν ακόμα κάποιες από τις σκέψεις και τις πράξεις τους και δεν καταβροχθίζουν ασυνείδητα ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Ο λόγος όμως που δεν αντιστέκονται στην πείνα και τρώνε ανθρώπινα μυαλά, όπως μαθαίνουμε, είναι γιατί οι αναμνήσεις των θυμάτων τους περνάνε σ' εκείνους και τους κάνουν να νιώθουν και πάλι άνθρωποι για λίγο. Με τον καιρό βέβαια, όσο τα ζόμπι υποκύπτουν στην πείνα, αρχίζουν να χάνουν την δυνατότητα επιλογής και μετατρέπονται σε υποχείρια της φύσης τους, δηλαδή σε κοκαλιάρηδες.

Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα ρομαντικά, εφηβικά love stories, μπορείτε να παρακολουθήσετε ταινίες με ζόμπι και σας κερδίζουν οι ισορροπημένες σατιρικές απόπειρες, προτιμήστε την για μια ευχάριστη έξοδο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Marion, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jonathan Levine, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Teresa Palmer, Dave Franco, John Malkovich, Analeigh Tipton, Cory Hardrict κι Rob Corddry.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes