(2012) Σαββατοκύριακο στο Hyde Park

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hyde Park on Hudson

Η υπόθεση

Μετά από ένα απρόσμενο τηλεφώνημα, η Daisy Suckley (Laura Linney), πέμπτη εξαδέλφη του Προέδρου των Η.Π.Α. Franklin D. Roosevelt (Bill Murray), θα βρεθεί στο σπίτι του εξαδέλφου της, με αφορμή μια ιγμορίτιδα. Ανάμεσα στους δυο τους θ' αρχίσει με τον καιρό ν' αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη ερωτική σχέση, κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιείται κι η πρώτη επίσκεψη του Άγγλου βασιλιά Γεωργίου ΣΤ' (Samuel West) και της βασίλισσας Ελισάβετ Bowes-Lyon (Olivia Colman), όπου θ' αποκατασταθούν οι σχέσεις των δυο κρατών.

Η κριτική

Τ' όνομα του Franklin D. Roosevelt, για την αμερικάνικη ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικονομική ανάκαμψή της μετά το Κραχ του 1929, αλλά και την συμμετοχή της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αξιαγάπητος FDR όμως, στην προσωπική του ζωή είχε αδυναμία στο ωραίο φύλο, πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ κι ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, λόγω μιας βαριάς μορφής πολιομυελίτιδας που πέρασε το 1921. Έτσι, μέσα από την αφήγηση της Daisy, γίνεται μια απόπειρα ν' αποτυπωθούν όλα τα παραπάνω σε μια ταινία μιάμισης ώρας.

Χωρίς να μπορεί κανείς να κατατάξει το "Σαββατοκύριακο στο Hyde Park" στα καθαρό-αιμα ιστορικά έργα, αλλά ούτε και στα αμιγώς ρομαντικά δράματα, ο ταλαντούχος Roger Michell δημιουργεί ένα υπέροχο κράμα ρομαντισμού και ιστορίας, στο οποίο απεικονίζεται πεντακάθαρα η εξαίρετη προσωπικότητα του Roosevelt, η προσφορά του στο αμερικάνικο έθνος κι οι όποιες αδυναμίες θα μπορούσε να κρύβει ένας ισχυρός άντρας.

Μέσω της αφήγησης της Daisy, δίνεται στον θεατή το γενικό ιστορικό πλαίσιο της περιόδου στην οποία ανέλαβε την Προεδρία ο Roosevelt, αφήνοντας μονάχα την αποκατάσταση των Αγγλο-Αμερικάνικων σχέσεων ν' αναπαρασταθεί επί της οθόνης. Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης για ένα εύλογο χρονικό διάστημα παίζει με τον θεατή του, καθώς αποφεύγει ν' αναφέρει τ' όνομα του άνδρα που προσωπογραφεί κι αρκείται στην απλή αναφορά διαφόρων χαρακτηριστικών του, προσπαθώντας κατ' αυτόν τον τρόπο να κάνει σαφές στο κοινό ότι το συγκεκριμένο πορτραίτο δεν βασίζεται απλώς σ' ένα όνομα, αλλά στον άνθρωπο πίσω απ' αυτό.

Παράλληλα αυτό που τραβά το βλέμμα του θεατή είναι τα εκπληκτικά χρώματα της αμερικάνικης επαρχίας που χρησιμοποιεί ο Michell, τα οποία σε συνδυασμό με το υπόλοιπο καδράρισμα και την έξοχη φωτογραφία, αναπαριστούν την ζωντάνια στον εσωτερικό κόσμο του Αμερικανού Προέδρου. Αντίστοιχα, βλέπουμε ότι οι σκηνές της συναισθηματικής πτώσης της πρωταγωνίστριας, διαδραματίζονται πριν την ανατολή του ηλίου, μεταφέροντας υποσυνείδητα στον θεατή μια ανάλογη ψυχολογική διάθεση.

Τέλος, αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η πληρότητα με την οποία παρουσιάζονται οι διαφορές ανάμεσα στους Άγγλους και τους Αμερικάνους, αλλά κι ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο εξυμνείται παράλληλα με τον Roosevelt κι ο βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ' για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης του.

Εν κατακλείδι, το έργο αυτό, στο οποίο αρμόζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός του δράματος εποχής, αποτελεί μια αξιόλογη πρόταση τόσο για τους λάτρεις των ιστορικών δραμάτων, όσο και για το κοινό των πιο συγκινητικών ιστοριών, καθώς ερμηνευτικά και σκηνοθετικά το "Σαββατοκύριακο στο Hyde Park" ανταποκρίνεται απόλυτα στις προσδοκίες των υποψήφιων θεατών του.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Βρετανικό δράμα εποχής του 2012, σε σενάριο του Richard Nelson και σκηνοθεσία του Roger Michell, διάρκειας 94 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bill Murray, Laura Linney, Olivia Williams, Elizabeth Marvel, Elizabeth Wilson, Samuel West και Olivia Colman.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2013) Αγάπησα ένα ζόμπι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Warm bodies

Η υπόθεση

Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει χωριστεί στα δυο, καθώς ένας ιός έχει μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε ζόμπι. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο R (Nicholas Hoult), ένας ασυνήθιστος νεκρός, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Julie (Teresa Palmer). Στην προσπάθειά του να την προστατέψει από τους όμοιούς του, θα την κρατήσει κοντά του, περνώντας αρκετό χρόνο μαζί της. Το παράξενο είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο συναναστρέφονται οι δυο νέοι, τόσο περισσότερο αυξάνεται η ικανότητά του R να συμπεριφερθεί ανθρώπινα. Μήπως η ειρηνική συνύπαρξη των δυο ειδών αποτελεί το κλειδί στην θεραπεία του ιού;

Η κριτική

Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια διανύουμε μια περίοδο όπου τα ρομάντζα μεταξύ ανθρώπων και τεράτων έχουν την τιμητική τους, τόσο στον κινηματογραφικό, όσο και στο τηλεοπτικό χώρο. Αλλά πόσες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου μπορούν να προκύψουν για να μην κουραστεί ο θεατής να βλέπει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια;

Η αλήθεια είναι ότι τα βαμπίρ, κυρίως στον χώρο της τηλεόρασης, έχουν κορεστεί. Έτσι λοιπόν, ως πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης παραγωγής μας συστήνεται ένα άλλο τέρας που, το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει ν' ανακτά την χαμένη του δημοτικότητα, το ζόμπι. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα ζόμπι να συμμετάσχει σε μια ιστορία αγάπης; Γιατί το πιο πιθανό, αν σας παρουσίαζαν ένα πτώμα να διεκδικεί μια νεαρή κι όμορφη ξανθιά, αντί να προσπαθεί να την φάει, κι εκείνη με τη σειρά της ν' ανταποκρίνεται, είναι να χαρακτηρίζατε, δικαιολογημένα, το θέαμα "αστείο" ή ακόμα και "γελοίο".

Όμως μια ταινία που δεν είναι ακριβώς ρομαντική, αλλά ούτε και καθαρά κωμική ή αυτο-σατιρική, γίνεται σίγουρα πολύ πιο εύκολα αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Έτσι λοιπόν, με άγνωστους ηθοποιούς, ψεύτικα γραφικά, συμπαθητικό μακιγιάζ και το γνωστό μοτίβο της "πεντάμορφης και τους τέρατος", ο Jonathan Levine υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του "Αγάπησα ένα ζόμπι", μιας ταινίας που αποτελεί κράμα περιπέτειας, ρομάντζου, κωμωδίας κι ελπίδας.

Με την δημιουργία λοιπόν μιας σάτιρας πάνω στην κινηματογραφική σειρά "Λυκόφως", στην κλασική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και στα B-movies με πρωταγωνιστές σάπια σώματα που προσπαθούν να κατασπαράξουν την ανθρωπότητα, ο Levine κατορθώνει να κάνει μια συμπαθητική κι ειλικρινή ταινία, στην οποία επιδεικνύει τις γνώσεις του στο κινηματογραφικό στερέωμα και ταυτόχρονα διασκεδάζει τον θεατή της.

Αξιοσημείωτο όμως, είναι το γεγονός ότι το στοιχείο της σάτιρας λειτουργεί περισσότερο ως δίχτυ ασφαλείας για την ευκολότερη αποδοχή της ταινίας, καθώς όπως βλέπουμε η χρήση του γίνεται μόνο όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Κατά την διάρκεια της ταινίας, θα κάνουν επίσης, την εμφάνισή τους διδακτικά στοιχεία, καθώς προωθούνται οι έννοιες της συνεργασίας, της αγάπης και της ενοποίησης των λαών για την επίτευξη του αδυνάτου, το οποίο δεν είναι άλλο από την θεραπεία της ασθένειας αυτής.
Ακόμα, η πλευρά των ζόμπι χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες, στα απλά ζόμπι και στους κοκαλιάρηδες. Όπως μας ενημερώνει λοιπόν ο πρωταγωνιστής της, τα απλά ζόμπι δεν έχουν χάσει εντελώς τον εαυτό τους, αφού, εν μέρει, μπορούν να ελέγξουν ακόμα κάποιες από τις σκέψεις και τις πράξεις τους και δεν καταβροχθίζουν ασυνείδητα ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Ο λόγος όμως που δεν αντιστέκονται στην πείνα και τρώνε ανθρώπινα μυαλά, όπως μαθαίνουμε, είναι γιατί οι αναμνήσεις των θυμάτων τους περνάνε σ' εκείνους και τους κάνουν να νιώθουν και πάλι άνθρωποι για λίγο. Με τον καιρό βέβαια, όσο τα ζόμπι υποκύπτουν στην πείνα, αρχίζουν να χάνουν την δυνατότητα επιλογής και μετατρέπονται σε υποχείρια της φύσης τους, δηλαδή σε κοκαλιάρηδες.

Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα ρομαντικά, εφηβικά love stories, μπορείτε να παρακολουθήσετε ταινίες με ζόμπι και σας κερδίζουν οι ισορροπημένες σατιρικές απόπειρες, προτιμήστε την για μια ευχάριστη έξοδο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Marion, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jonathan Levine, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Teresa Palmer, Dave Franco, John Malkovich, Analeigh Tipton, Cory Hardrict κι Rob Corddry.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ανάμεσα σε δυο κόσμους

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Upside down

Η υπόθεση

Σε κάποιο άλλο σύμπαν, υπάρχουν δυο δίδυμοι πλανήτες, που περιστρέφονται μαζί γύρω από τον ήλιο, όμως ο καθένας έχει την δική του βαρύτητα και τους δικούς του φυσικούς νόμους που κάνουν αδύνατη τη συνύπαρξη των κατοίκων τους. Όπως και στον δικό μας πλανήτη, έτσι κι εδώ, οι πολίτες των δυο αυτών κόσμων χωρίζονται στους εύπορους επάνω και στους άπορους κάτω. Δυο νέοι όμως, ο Adam (Jim Sturgess) κι η Eden (Kirsten Dunst), που κατοικούν ο ένας στον επάνω κι ο άλλος στον κάτω κόσμο, θα ερωτευτούν και στην προσπάθειά τους να είναι μαζί, ίσως καταφέρουν ν' ανατρέψουν τους νόμους της φύσης.

Η κριτική
Το "Ανάμεσα σε δυο κόσμους", με δυο λόγια, είναι ένα γλυκανάλατο ρομάντζο επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μόνο και μόνο, γιατί μπορεί να είναι η πρώτη μιας σειράς ταινιών ανάλογης θεματολογίας. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι πλούσια σε οπτικά εφέ, που είναι και το μόνο πράγμα που αξίζει στο σύνολό της, υστερεί όμως, σε όλα τα υπόλοιπα. Βέβαια, ποτέ δεν αποκλείεται, άλλοι δημιουργοί να εμπνευστούν από τη συγκεκριμένη ιδέα και να αποπειραθούν με τη σειρά τους να γυρίσουν κάτι αρτιότερο.
Η ταινία παρουσιάζει, μ' έναν διαφορετικό τρόπο, την χιλιοειπωμένη ιστορία ενός φτωχού, πλην έξυπνου, ταλαντούχου και πολλά υποσχόμενου νέου και μιας ευκατάστατης κοπέλας. Εφόσον βέβαια, τη σήμερον ημέρα, οι κοινωνικές δομές έχουν αλλάξει και δεν είναι πλέον απαγορευμένη η σύζευξη δυο ανθρώπων από διαφορετικές τάξεις, στο παιχνίδι, θα μπουν οι νόμοι της φυσικής, τους οποίους είναι αδύνατον να τους προσπεράσει κανείς με ευκολία, αλλά η ταινία προσπαθεί να αποδείξει ότι στον βωμό του έρωτα τα πάντα είναι εφικτά.
Η προβληματική της συγκεκριμένης ταινίας, όμως, είναι ότι προσπαθεί να γίνει αρεστή στο ευρύ κοινό, πράγμα αδύνατον, καταστρέφοντας, έτσι, και τις λίγες πιθανότητες που μπορεί να είχε να πιάσει, έστω, κάποιους από τους κινηματογραφικούς θεατές. Και τι εννοώ μ' αυτό: Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας, δηλαδή στο αντρικό κοινό. Ένα γλυκανάλατο ρομάντζο, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στο γυναικείο φύλο κι όσο πιο γλυκανάλατο είναι τόσο μειώνεται και το ηλικιακό όριο της πλειοψηφίας του κοινού που θα την προτιμήσει. Όταν λοιπόν, ένας σκηνοθέτης αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με κεντρικό θέμα μια άκρως γλυκανάλατη ρομαντική ιστορία, αντί μιας συνοδευτικής ιστορίας αγάπης, είναι αυτονόητο ότι το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο ν' αποτύχει παταγωδώς, μειώνοντας κατά πολύ το κοινό στ' οποίο απευθύνεται.
Ωστόσο για τους φανατικούς θαυμαστές της επιστημονικής φαντασίας η ταινία δεν παύει να είναι ενδιαφέρουσα, καθώς ο νεαρός πρωταγωνιστής, προκειμένου να βρει τρόπο να συνυπάρξει με την αγαπημένη του, κάνει τ' αδύνατα-δυνατά και αποδεικνύεται ιδιαίτερα πολυμήχανος. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο της ταινίας, επίσης, είναι οι πολλά υποσχόμενοι Kirsten Dunst και Jim Sturgess, οι οποίοι για το είδος της ταινίας, αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από ικανοποιητικοί.
Έχοντας στην θέση του συγγραφέα και σκηνοθέτη τον, σχετικά νέο, Juan Diego Solanas, θα έλεγα ότι τα οπτικά εφέ υπερκαλύπτουν την σκηνοθετική και σεναριακή απειρία του δημιουργού της. Από πλευράς φωτογραφίας, επίσης, έχει αρκετό ενδιαφέρον, καθώς υπάρχει πλήρης αντίθεση στην απεικόνιση των δυο κόσμων κι η μουσική της επένδυση είναι αδιάφορη.
Εν ολίγοις, η ταινία προτείνεται κυρίως σε νεαρά άτομα που προτιμούν τις ιστορίες αγάπης που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν τα πάντα, όπως επίσης και σε όσους έλκονται απ' οτιδήποτε καινούργιο μπορεί να αφορά στην επιστημονική φαντασία. Για τους υπόλοιπους, είναι χαμένος χρόνος. Αλλά επειδή με τέτοιου είδους ταινίες, ποτέ δεν ξέρεις, πιστεύω ότι από το trailer της, μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει αν υπάρχει περίπτωση να του αρέσει ή όχι.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Καναδικο-Γαλλική ρομαντική ταινία, επιστημονικής φαντασίας, του 2012, σε σενάριο των Santiago Amigorena και Juan Diego Solanas και σκηνοθεσία του Juan Diego Solanas, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kirsten Dunst και Jim Sturgess.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Ποτέ δεν είναι αργά

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hope springs

Η υπόθεση

Η Kay (Meryl Streep) κι ο Arnold (Tommy Lee Jones) κλείνουν 31 χρόνια έγγαμου βίου κι η σχέση τους, όπως είναι λογικό, έχει περάσει σε μια ρουτίνα. Αν κι ο Arnold είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τη ζωή του, η Kay, έχει την ανάγκη να ξαναζωντανέψει τον, για χρόνια νεκρό, γάμο τους. Έτσι, μέσω ενός βιβλίου που θα βρει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου, η Kay, θ' ανακαλύψει την ύπαρξη του Dr. Feld (Steve Carell) και θα πληρώσει μια βδομάδα εντατικής θεραπείας για 'κείνη και τον Arnold, στην πόλη Great Hope Springs του Maine. Για τον Arnold, όλη αυτή η διαδικασία, που τον υποβάλει η γυναίκα του, μοιάζει μια ανούσια ταλαιπωρία, η οποία φαίνεται να προκαλεί περισσότερα προβλήματα απ' ότι λύσεις, στ' ανύπαρκτα, κατά τη γνώμη του, ζητήματα του γάμου τους.

Η κριτική

Το "Ποτέ δεν είναι αργά" είναι μια ρομαντική κομεντί για ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας, του οποίου η σχέση περνά κρίση ταυτότητας. Η γυναίκα, όπως γίνεται συνήθως, είναι αυτή που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο σύζυγό της και το ζευγάρι θα βρεθεί μπλεγμένο σε διάφορες ανοίκειες καταστάσεις, προσπαθώντας να σώσει ό,τι έχει απομείνει από τον κοινό του βίο.

Όπως είναι αναμενόμενο, η εξέλιξη της ιστορίας είναι λίγο-πολύ προβλέψιμη και το σενάριό της, γνωστό. Φαίνεται, μάλιστα, πως τίποτα δεν μπορεί να διαχωρίσει τη συγκεκριμένη ταινία από τις δεκάδες άλλες, με κοινή θεματολογία, που βγαίνουν κάθε χρόνο και δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στον υποψήφιο θεατή τους, παρά μόνο λίγες στιγμές χαλάρωσης και συγκίνησης.

Μέγα λάθος! Μπορεί η ταινία να μην είναι γεμάτη ανατροπές κι οι ρόλοι που ενσαρκώνουν οι δυο πρωταγωνιστές να μην προσφέρουν μια ευκαιρία ζωής να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, αλλά το έργο, σίγουρα δεν αποτελεί ένα ακόμα της σειράς. Κι ο λόγος είναι οι καταπληκτικές ερμηνείες της Meryl Streep και του Tommy Lee Jones, που γι' ακόμη μια φορά αποδεικνύουν ότι ένας μεγάλος ηθοποιός δεν έχει ανάγκη από έναν απαιτητικό ρόλο για ν' αποδείξει την αξία του, αλλά ακόμα κι έναν καθημερινό χαρακτήρα, μπορεί να τον αναπαραστήσει τόσο ρεαλιστικά που να σου δίνει την αίσθηση ότι βλέπεις την ιστορία δυο ανθρώπων που δεν απέχουν πολύ από τον διπλανό σου ή ακόμα κι από 'σένα.

Ο Arnold είναι ο καλός σύζυγος, που έχει διεκδικήσει τον προσωπικό του χώρο, που δεν έχει την άνεση να εκφραστεί συναισθηματικά, που πάντα θα βρει κάτι να γκρινιάξει και που ο κυνισμός του, αν κι αποτελεί φαινόμενο πολύ σύνηθες στο αντρικό φύλο, μπορεί να τρελάνει άνθρωπο. Η Kay, πάλι, είναι η καλή σύζυγος και μάνα, που έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να έχει επαφή με την γυναικεία της φύση, που έχει συναισθηματικά κενά, τα οποία αντί να προσπαθήσει να γεμίσει, απλώς περιμένει να ξημερώσει η μέρα που η σχέση της, μ' ένα μαγικό τρόπο, θα ξεκινήσει από την αρχή.

Ωστόσο, κανείς από τους δυο τους δεν είναι αυτό που δείχνει. Ο Arnold αν και κυνικός, ενδιαφέρεται περισσότερο για την γυναίκα του, απ' όσο θέλει να δείχνει κι η Kay, μπορεί να μην έχει ανάγκη από μια επανασύνδεση, αλλά από μια τελεία. Αυτό είναι και τ' όλο νόημα της ταινίας, ότι οι χαρακτήρες που βλέπουμε στις οθόνες μας, είναι άκρως ρεαλιστικοί, αναζητούν τη σεξουαλική τους ταυτότητα και κάνοντας μια ανασκόπηση της ζωής τους, προσπαθούν να βρουν τα λάθη τους και να δουλέψουν πάνω σ' αυτά, άσχετα από το αποτέλεσμα.

Η σεξουαλικότητα των δυο ηρώων, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, επίσης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θίγεται το συγκεκριμένο θέμα, δεν είναι ο καθαρά αμερικάνικος κι άσεμνος τρόπος που έχουμε συνηθίσει και που σκοπό έχει να τραβήξει περισσότερο κόσμο στις αίθουσες. Αντίθετα, η αναφορά στο ζήτημα, γίνεται μ' έναν γλυκό κι ανθρώπινο τρόπο, όπως θα γινόταν σε μια συνεδρία με τον προσωπικό μας ψυχαναλυτή.

Έχοντας μια καλή σκηνοθεσία, που επικεντρώνεται στην επανάληψη για να κάνει κατανοητή την στασιμότητα της σχέσης, μια συμπαθητική φωτογραφία, μια καλή μουσική επένδυση, ένα αξιοπρεπές σενάριο και καταπληκτικές ερμηνείες, γεμάτες χιούμορ, αμεσότητα και ρεαλισμό, ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει μια ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή που παροτρύνει τα ζευγάρια να αποδεχτούν και να δουλέψουν οι ίδιοι τα προβλήματά τους.

Νομίζω, δε, ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι η ταινία δεν επικεντρώνεται στην ψυχανάλυση, αλλά στους δυο ήρωες, κάνοντας σαφές, ότι από τους ίδιους εξαρτάται το αν θα επαναλειτουργήσει ή όχι ο γάμος τους.

Αν και προσωπικά, πιστεύω ότι στην περίπτωση που το αντρικό κοινό που ενδιαφέρεται για τη διατήρηση μιας υγιούς σχέσης, ξόδευε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του να παρακολουθήσει το έργο, τα πράγματα σ' αυτή τη ζωή θα λειτουργούσαν πολύ καλύτερα γι' αρκετό κόσμο, η ταινία απευθύνεται κατά κύριο λόγο στο γυναικείο κοινό μιας ηλικίας άνω των 40, που θα μπορούσε να ταυτιστεί με την πρωταγωνίστρια και να βρει τη λύτρωση, μέσω αυτής.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική κομεντί του 2012, σε σενάριο της Vanessa Taylor και σκηνοθεσία του David Frankel, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Meryl Streep, Tommy Lee Jones και Steve Carell.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Χαραυγή: Μέρος 2

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: Breaking dawn - Part 2

Η υπόθεση

Η Bella (Kristen Stewart) καταφέρνει να ξεγελάσει το θάνατο κι ως βαμπίρ, τώρα, κάνει προσπάθειες να προσαρμοστεί στην καινούργια της πραγματικότητα. Ξυπνώντας, θα πρέπει να μάθει να ελέγχει τις ορμές της, θα πληροφορηθεί, επίσης, για τον δεσμό που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον Jacob (Taylor Lautner) και την κόρη της, Renesmee (Mackenzie Foy) και θα πρέπει να βρει τη δύναμη να πείσει τον πατέρα της, Charlie (Billy Burke), να αρκεστεί στο γεγονός ότι είναι ζωντανή. Ενώ οι Cullen είναι, πλέον, μια μεγάλη οικογένεια και ζουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη με τον Jacob και το ταχύτατα αναπτυσσόμενο νέο μέλος της, η Irina (Maggie Grace), θα δει την μικρή Renesmee να παίζει με το χιόνι και θα θεωρήσει ότι οι Cullen έχουν διαπράξει το υπέρτατο έγκλημα, δημιουργώντας ένα αθάνατο παιδί. Δεδομένου ότι τα βαμπίρ που μετατρέπονται σε παιδική ηλικία, δεν έχουν την ικανότητα να ελέγξουν τη δίψα τους, η Irina θα στραφεί στους Volturi, ζητώντας τη βοήθειά τους για τη θανάτωση της μικρής Cullen. Η οικογένεια του Carlisle (Peter Facinelli), όμως, στο άκουσμα της απειλής, δεν θα μείνει άπραγη, αλλά θα προσπαθήσει να συγκεντρώσει μάρτυρες και να πείσει τον Aro (Michael Sheen) για τη θνητή ταυτότητα της νεαρής Renesmee. Σιγά-σιγά, τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα συγκεντρώνουν της δυνάμεις τους για την υπέρτατη σύγκρουση.

Η κριτική

Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του πρώτου μέρους του επικού τέλους, αν κι αποτελεί μια ανεξάρτητη ταινία, είναι παράλληλα και το μόνο έργο της σειράς που η Bella θ' ανοίξει τα μάτια της και θα ξέρουμε ότι ανήκει πια, με το νόμο, μαζί με τον Edward (Robert Pattinson).
Επίσης, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι και στα δυο μέρη, των οποίων τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Bill Condon, δεν αναλώνεται ιδιαίτερος χρόνος στην αρχή των ταινιών, για να γίνει μια ήρεμη εισαγωγή του θεατή στο θέμα. Το πρώτο μέρος ξεκινά με την αναστάτωση των ετοιμασιών του γάμου και σ' αυτή τη συνέχεια, η Bella θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τα γεγονότα των δυο τελευταίων ημερών και με την νέα της ταυτότητα.
Με άλλα λόγια, η δράση παίζει κυρίαρχο ρόλο στο τελευταίο τετράωρο μέρος της ταινίας, με το τελευταίο μισό, να παίρνει τα ηνία για να προετοιμάσει τον θεατή για την γεμάτη ένταση μάχη που θα διεξαχθεί, λίγο πριν το τέλος της. Επίσης, κάποια πράγματα που σ' έναν νέο θεατή φαντάζουν εξωπραγματικά, όπως για παράδειγμα ο έρωτας του Jacob για ένα μωρό, για έναν εξοικειωμένο θεατή (ή κι αναγνώστη) αποτελούν μέρος της μυθοπλασίας. Οπότε αν δεν θυμάστε πολύ καλά την ιστορία, θα σας πρότεινα να δείτε, έστω, το πρώτο μέρος της "Χαραυγής", όπου η εξέλιξη των γεγονότων, έχει ακόμα μια λογική βάση και θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε με πιο φυσιολογικό τρόπο το τελευταίο αυτό μέρος.
Για ν' αποφύγω τα spoiler, θα ήθελα να σταθώ λίγο στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας, αλλά και στους τίτλους τέλους της. Με το που θ' ανοίξει τα μάτια της η νεαρή πρωταγωνίστρια, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ζουμ στα διάφορα αντικείμενα και πρόσωπα που υπάρχουν στο δωμάτιο, λειτουργεί ιδιαίτερα βοηθητικά για την κατανόηση των αυξημένων αισθήσεων που έχει η Bella ως αθάνατη. Επίσης, η εξαιρετική φωτογραφία κι η μουσική επένδυση που χαρακτηρίζουν την πενταλογία, παραμένει ποιοτικά στα ίδια επίπεδα.
Μιας και το τελευταίο αυτό μέρος, στηρίζεται περισσότερο στη δράση, η εναλλαγή της slow motion εικόνας, με κανονική ταχύτητα και λίγα σημεία fast motion, καταφέρνει να κρατήσει το βλέμμα του θεατή και να του εντείνει το ενδιαφέρον.
Ό,τι και να λέμε, όμως, και σ' όποια ηλικιακή ομάδα κι αν απευθύνονται οι συγκεκριμένες ταινίες, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η επιτυχία τους, κανείς δεν γνωρίζει αν είναι εφήμερη ή όχι, η θραύση, όμως, την οποία κάνανε, σίγουρα έχει τις βάσεις της σε μια ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή, που σέβεται τον εαυτό της. Κι ο σεβασμός στις προσπάθειές τους, δεν θα μπορούσε να δειχθεί με καλύτερο τρόπο, αφού στους τίτλους τέλους, θα περάσουν εικόνες με πρόσωπα που έχουμε δει στα προηγούμενα μέρη κι όχι μόνο σ' αυτό το τελευταίο.
Σε γενικές, γραμμές δεν πιστεύω ότι το τελευταίο μέρος, θ' απογοητεύσει τους φανατικούς του "Λυκόφωτος". Σίγουρα, βέβαια, θα υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις από αυτούς που ποτέ δεν κατάφεραν να κατανοήσουν την επιτυχία της συγκεκριμένης κινηματογραφικής σειράς. Προσωπικά, κυρίως λόγω της μουσικής, μπορώ να πω ότι σε μερικά σημεία, παραλίγο να συγκινηθώ κιόλας, οπότε νομίζω ότι με σιγουριά μπορώ να πω ότι πετυχαίνει να κλείσει ικανοποιητικά τον κύκλο.
Βέβαια, ως τελευταία ταινία, παρά την έμφαση που δίνεται στη δράση, δεν παύει να στέλνει διάφορα μηνύματα στο νεανικό κινηματογραφικό κοινό. Το "Λυκόφως" περνά προοδευτικά, από τη σημασία του έρωτα, σ' αυτήν της φιλίας, του γάμου, της ερωτικής πράξης και φτάνει στην αξία της οικογένειας και τις γνώσεις που βρίσκονται στην παράδοση.
Οι Cullen, προκειμένου να καταφέρουν να υπερασπιστούν την οικογένειά τους, θα στραφούν για βοήθεια σε πιο μακρινούς συγγενείς τους, οι οποίοι δεν θα διστάσουν να προσφέρουν μια χείρα βοηθείας. Επίσης, τώρα που ο Jacob έχει αποτυπωθεί στην νεαρή Renesmee, η οικογένεια Cullen, έχει ενωθεί με τους θανάσιμους εχθρούς της κι όλοι μαζί ενωμένοι και σεβόμενοι τις ανάγκες του άλλου, θα προσπαθήσουν να σώσουν τη ζωή της νεαρής κόρης του Edward και της Bella.
Όσον αφορά στην παράδοση τώρα, από την αρχή του έργου, θα δούμε ότι οι μόνοι που μπορεί να έχουν απαντήσεις για τη φύση της μικρής Renesmee, είναι οι ιθαγενείς της Βραζιλίας. Εκεί είναι που, αν υπάρχουν απαντήσεις, θα δοθούν και μαζί μ' αυτές θα δοθεί κι η λύση όλων των προβλημάτων.
Με λίγα λόγια, αν ανήκετε σ' αυτούς που θέλουν να δουν πως τελειώνει η ιστορία που ξεκίνησε το 2008, δείτε την. Αν πάλι είστε φανατικός αναγνώστης των βιβλίων, έχετε ήδη πάρει μια γεύση από τις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές κι είστε σε θέση ν' αποφασίσετε το κατά πόσο σας εκφράζουν ή όχι. Σε όσους, πάλι, δεν έχουν αρέσει οι προηγούμενες ταινίες, μην περιμένετε αυτή να κάνει τη διαφορά.
Σημείωση: Ναι... και σ' αυτή την ταινία, ο Taylor Lautner βγαίνει από τα ρούχα του κι επιτέλους η Bella ζει ελεύθερα τον έρωτά της με τον Edward, χωρίς τύψεις απέναντι στον νεαρό Jacob.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2012, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Bill Condon, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Jackson Rathbone, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Kellan Lutz, Nikki Reed, Mackenzie Foy, Billy Burke, Maggie Grace, Michael Sheen και Dakota Fanning.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2011) Χαραυγή: Μέρος 1

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: Breaking dawn - Part 1

Η υπόθεση

Η στιγμή που η ιστορία του Edward (Robert Pattinson) και της Bella (Kristen Stewart) θα λήξει ευχάριστα, πλησιάζει. Τα προσκλητήρια του γάμου τους έχουν σταλεί κι η Alice (Ashley Greene) έχει φροντίσει για όλα τα διαδικαστικά της τελετής. Ο γάμος, βέβαια, θα γίνει με την απουσία του Jacob (Taylor Lautner), αλλά στην δεξίωση, ο νεαρός λυκάνθρωπος θα δώσει το παρόν, συμπληρώνοντας έτσι την ευτυχία της πρωταγωνίστριας. Η Bella ανακοινώνει στον Jacob πως δεν είναι η τελευταία της νύχτα ως θνητή, καθώς αποφάσισε να πάρει την αθάνατη μορφή της, μετά τον μήνα του μέλιτος. Παρά τις όποιες εντάσεις δημιουργεί αυτή η απόφαση του ζεύγους, οι νεόνυμφοι θ' αναχωρήσουν για το ταξίδι τους κι η Bella, κατά τη διάρκεια αυτού, θα μείνει έγκυος κι όπως είναι λογικό, ένα έμβρυο βαμπίρ που μεγαλώνει στο σώμα μιας θνητής, δεν μπορεί ν' αποτελέσει ευχάριστη είδηση.

Η κριτική

Κι εκεί που όλοι πιστεύαμε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ταινία που θα συμπλήρωνε το καρέ της κινηματογραφικής σειράς τους "Λυκόφωτος", οι παραγωγοί αποφάσισαν να σπάσουν το τελευταίο βιβλίο της Stephenie Meyer σε δυο μέρη. Θεωρητικά, αυτό σημαίνει δυο βαρετές ταινίες. Πρακτικά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς στο τελευταίο βιβλίο της σειράς εμπεριέχεται αρκετή δράση κι είναι εφικτό να σπάσει σε δυο ισοσκελή μέρη.

Βέβαια, αξιοπρόσεκτο είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των ταινιών, ένας σκηνοθέτης αναλαμβάνει να παραδώσει δυο εκ των πέντε, συνολικά, έργων που την απαρτίζουν, προφανώς για να υπάρχει ενιαίο ύφος στο τελευταίο τετράωρο μέρος της ιστορίας. Ο Bill Condon, όμως, όπως κι οι προκάτοχοί του, μένει πιστός στις οδηγίες που παίρνει από τις προηγούμενες ταινίες και δεν αποπειράται να κάνει σημαντικές αλλαγές.

Σεναριακά τώρα, οι συντελεστές μοιάζουν να έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας, αφού το τέταρτο μέρος της σειράς, θυμίζει περισσότερο την τρίτη ταινία κι η υποκριτική των ηθοποιών της, ελάχιστα διαφέρει από τις ερμηνείες τους στην "Έκλειψη".

Η ταινία, θα ξεκινήσει με τον ίδιο τρόπο που ξεκινάνε όλες οι ταινίες της σειράς. Μ' έναν πολύ γλυκό κι ήρεμο τρόπο, θα τελεστεί το μυστήριο του γάμου κι εκεί που όλα βαίνουν καλώς, θα προκύψει το πρόβλημα που θα απειλήσει την ευτυχία των ηρώων.

Η διαφορά της συγκεκριμένης ταινίας, με τις προηγούμενες, είναι ότι στην συγκεκριμένη ο νεαρός θεατής θα έρθει αντιμέτωπος με, περισσότερα του ενός, διδακτικά μηνύματα. Όπως κι η "Έκλειψη" που κάνει μια αναφορά στον έρωτα, έτσι κι εδώ το μήνυμα αυτό θα παραμείνει και θα επεκταθεί.

Όταν έρθει η ώρα, λοιπόν, για μια κοπέλα, να συνευρεθεί με ένα αγόρι για πρώτη φορά, λογικό είναι να έχει άγχος, αλλά το κυριότερο που θα πρέπει να έχει στο μυαλό της, είναι ότι θα πρέπει να είναι ο εαυτός της. Γι' αυτό το λόγο βλέπουμε την Bella να κοντεύει να λιποθυμήσει από το άγχος της σκεπτόμενη το τι θα φορέσει, ενώ τελικά θα εμφανιστεί στον Edward με την πετσέτα της μόνο. Ένα δεύτερο στοιχείο που περνά υποσυνείδητα στον θεατή, είναι αυτό της εγκυμοσύνης. Ακόμα κι όταν πιστεύεις ότι είναι αδύνατον να συλλάβεις ένα παιδί, πάντα υπάρχει αυτή η πιθανότητα.

Σε δεύτερο πλάνο, θα δούμε την ψυχολογία της υποψήφιας μητέρας, η οποία παρόλο που ξέρει ότι το παιδί που κουβαλάει αποτελεί κίνδυνο για την ίδια, δεν παύει ούτε δευτερόλεπτο να το αγαπάει και να θέλει το καλό του. Και τελικά, όπως αποδεικνύεται, δικαίως η μάνα αγαπά το παιδί της, καθώς όσο μεγαλώνει κι αναπτύσσεται, αυτό ανταποδίδει την αγάπη της και, παρά το γεγονός ότι είναι μισό βαμπίρ, η ψυχή του είναι αγνή.

Από το σύνολο, βέβαια, δεν λείπει το γυμνό του Jacob, ο ρομαντισμός που χαρακτηρίζει και τις προηγούμενες ταινίες, το ερωτικό τρίγωνο που κατά ένα περίεργο τρόπο καταφέρνει να λειτουργήσει ως ομάδα ή το στοιχείο της δράσης που απειλεί την οικογενειακή ευτυχία και σταθερότητα. Αυτή τη φορά, ο εχθρός είναι η αγέλη των λύκων κι η επικείμενη μάχη δεν θα διαρκέσει πολύ.

Η ταινία, κινούμενη σε έντονους ρυθμούς καταφέρνει να μην κάνει κοιλιά και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού κατά τη διάρκειά της. Όπως κι οι προηγούμενες, προτείνεται σε νεαρά κορίτσια στην εφηβεία, στους θαυμαστές της σειράς, αλλά και των πρωταγωνιστών της.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2011, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Bill Condon, διάρκειας 117 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Jackson Rathbone, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Kellan Lutz, Nikki Reed, Billy Burke, Booboo Stewart, Julia Jones και Michael Sheen.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2010) The twilight saga: Έκλειψη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: Eclipse

Η υπόθεση

Η Bella (Kristen Stewart) κι ο Edward (Robert Pattinson) ζουν τον έρωτά τους, υπό τους περιορισμούς του Charlie (Billy Burke), περιμένοντας να περάσει ένας μήνας μέχρι την αποφοίτησή τους, όπου η Bella θα γίνει βαμπίρ. Ο Charlie, όμως, μην μπορώντας να συνηθίσει στην ιδέα ότι η κόρη του, ακόμα και τιμωρημένη συνεχίζει και βγαίνει με τον Edward, της προτείνει ν' άρει την τιμωρία αν δεχτεί, εκτός του Edward, να βλέπει και τον Jaboc (Taylor Lautner). Η Bella δέχεται και προσπαθεί να ξαναφτιάξει την σχέση της με τον Jacob, ενώ παράλληλα ο Edward προσπαθεί να την πείσει να παντρευτούν. Πέραν όμως, του ερωτικού τριγώνου που δημιουργείται, η Bella καταδιώκεται από έναν στρατό νεογέννητων βαμπίρ, τα οποία δεν γνωρίζουμε από ποιούς ελέγχονται και για να εξολοθρευτούν, θα πρέπει λυκάνθρωποι κι απέθαντοι να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Η κριτική

Η τρίτη ταινία της σειράς του "Λυκόφωτος", επανακτά τη χαμένη, για μια ταινία, λάμψη της, επαναφέροντας τον Robert Pattinson σε πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατώντας τον Taylor Lautner σε ρόλο δευτεραγωνιστή και θέτοντας σε πρώτο πλάνο το ερωτικό τρίγωνο μιας θνητής, ενός βρικόλακα κι ενός λυκανθρώπου και την συνεργασία των αιώνιων εχθρών, όταν αυτό κριθεί απαραίτητο.

Με αυτή την κινηματογραφική συνέχεια, οι παραγωγοί της συγκεκριμένης σειράς, διορθώνουν όλα τα λάθη που έγιναν στην δεύτερη ταινία και βάζουν την Bella να διαλέξει ανάμεσα σε δυο άντρες κι όχι δυο παιδάκια. Οι χαρακτήρες εδώ, είναι περισσότερο ρεαλιστικοί κι η μεταφορά αυτή, είναι ίσως πιο προσεγμένη από τις δυο προηγούμενές της.

Πρώτα απ' όλα, ο άκρατος ρομαντισμός των ηρώων της ταινίας θα κρατηθεί υπό περιορισμόν, αφού εδώ, πολύ σημαντικό ρόλο έχει αναλάβει η δράση, η οποία απουσίαζε ή κάλυπτε ένα πολύ μικρό κομμάτι στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία.

Έπειτα, είναι η πρώτη φορά, που θα δούμε ότι υπάρχει μια προσπάθεια να δοθούν εξηγήσεις για τις συμπεριφορές των χαρακτήρων. Για παράδειγμα, ο Edward είναι απίστευτα ρομαντικός γιατί προέρχεται από άλλη εποχή (θα σταθώ σε αυτό το σημείο ξανά), η Rosalie (Nikki Reed) συμπεριφέρεται άσχημα στην Bella γιατί τη ζηλεύει, ο Jasper (Jackson Rathbone) έχει ζήσει για πολύ καιρό ακούγοντας το ένστικτο του δολοφόνου και τέλος οι λύκοι, λένε την ιστορία του είδους τους και απαντούν στα ερωτήματα της αιώνιας έχθρας με τους βρικόλακες.

Σε πρώτο πλάνο, βέβαια, παραμένει πάντα η Bella κι η επιλογή της ανάμεσα στο "πρέπει", με τον Jacob, και το "είναι", με τον Edward. Αυτή τη φορά η Kristen Stewart, χάνει το άνευρο παίξιμό της και παύει να περνά απότομα από την μια ψυχολογική κατάσταση στην άλλη. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με κάποια σατυρικά σχόλια που ακούγονται από τα στόματα των ηρώων και την επιλογή να μην παρουσιαστεί ο Jacob, για δεύτερη φορά ως γυμνασμένος βουτυρο-μπεμπές, αλλά ως κάποιος που έχει τα κότσια να διεκδικήσει αυτό που θέλει, ανάβει τα αίματα ανάμεσα στους αιώνιους εχθρούς κι επαναφέρει το χαμένο ενδιαφέρον των θεατών.

Απευθυνόμενη, δε, σ' ένα νεανικό κοινό που τώρα ακόμα ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του κι έχοντας παράλληλα επίγνωση της ικανότητας που έχει ν' ασκήσει επιρροή σ' αυτές τις ηλικίες, δεν χάνει την ευκαιρία να κάνει μια αναφορά στο θέμα του έρωτα. Σε μια συζήτησή της με τον Charlie, η Bella θα του ανακοινώσει ότι είναι ακόμα παρθένα και λίγα λεπτά μετά, ο Edward, στηριζόμενος στο γεγονός ότι ανήκει σε μια άλλη εποχή, θα ζητήσει από τη νεαρή κοπέλα να περιμένουν μέχρι να παντρευτούν. Χωρίς να τάσσομαι, υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης δήλωσης και δεδομένου ότι η ταινία απευθύνεται σ' ένα άκρως νεανικό κοινό, νομίζω ότι αξίζει κάποια εύσημα γι' αυτή της την απόπειρα διδακτισμού.

Όπως κι οι δυο προηγούμενές της, η ταινία συστήνεται στους λάτρεις των δυο προηγούμενων (ή έστω της πρώτης) ταινιών, στους θαυμαστές των Robert Pattinson, Taylor Lautner και Kristen Stewart και στις νεαρές θαυμάστριες των ρομαντικών ταινιών μυθοπλασίας.

Σημείωση: Η εξήγηση της "αποτύπωσης" των λύκων, που θα παίξει σημαντικό ρόλο στη συνέχεια της ιστορίας, δίνεται σ' αυτή την ταινία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2010, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του David Slade, διάρκειας 124 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Jackson Rathbone, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Kellan Lutz, Nikki Reed, Chaske Spencer, Bryce Dallas Howard, Xavier Samuel και Dakota Fanning.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2009) The twilight saga: Νέα σελήνη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: New moon

Η υπόθεση

Την ημέρα που η Bella (Kristen Stewart) κλείνει τα 18 χρόνια της, η Alice (Ashley Greene) την καλεί στο σπίτι των Cullen, για να γιορτάσουν όλοι μαζί την ενηλικίωσή της. Ανοίγοντας ένα από τα δώρα, η Bella θα κοπεί με το χαρτί κι η ύπαρξη μερικών σταγόνων αίμα θ' αναστατώσει τους Cullen, ωθώντας τον Edward (Robert Pattinson) να τραυματίσει άσχημα την αγαπημένη του, προκειμένου να της σώσει τη ζωή. Προφασιζόμενος ότι όσο τα χρόνια περνούν, η παρουσία της οικογένειας στο Forks κινεί υποψίες, ο Edward ανακοινώνει στην Bella ότι θα εξαφανιστεί από τη ζωή της. Μετά από πέντε μήνες απομόνωσης, η Bella θ' αρχίσει να συναναστρέφεται τον Jacob (Taylor Lautner), έναν 16χρονο λυκάνθρωπο, που καταφέρνει ν' απαλύνει τον πόνο της απουσίας του Edward απ' τη ζωή της. Έχει όμως ημερομηνία λήξης ο πραγματικός έρωτας;

Η κριτική

Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του "Λυκόφωτος" συνεχίζει να βαδίζει στα χνάρια της πρώτης ταινίας, συμπληρώνοντας, κατά μια έννοια, τον μύθο της αιώνιας έχθρας των λύκων και των απέθαντων και θέτοντας διάφορα ερωτήματα, για τον ρόλο και την ουσία του πραγματικού έρωτα, στο κοινό.

Η δεύτερη ταινία της σειράς, θα ξεκινήσει μ' ένα φωτεινό τοπίο και καθ' όλη τη διάρκειά της, θα δούμε ότι η εικόνα της, αν και δεν χάνει τελείως το μουντό χρώμα που χαρακτηρίζει την πρώτη, κινείται σε μια ελάχιστα φωτεινότερη χρωματική παλέτα. Άλλωστε η απουσία των βρικολάκων κι η παρουσία των λύκων, στο δεύτερο μέρος της σειράς, ενδείκνυνται για μια ελαφρώς φωτεινότερη εικόνα.

Εδώ, θα επικεντρωθούμε κυρίως στον εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας και δεν θα μας απασχολήσει τόσο ο ψυχισμός του Edward, καθώς έχοντας στην πλάτη του 109 χρόνια, δεν τίθεται θέμα  αμφισβήτησης της ειλικρίνειας των συναισθημάτων του.

Η ταινία, προκειμένου να καταφέρει να καλύψει, μέσα στις δυο ώρες διάρκειάς της, τα βασικά σημεία του βιβλίου, δεν αναλώνει άσκοπα τον χρόνο που της δίνεται. Στην εναρκτήρια σκηνή κιόλας, αυτό που μας απασχολεί είναι η διαφορά της ηλικίας που αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή της στο ζεύγος και που αγχώνει την Bella για την εξέλιξη της σχέσης, μιας θνητής κι ενός βρικόλακα, με το πέρασμα των χρόνων. Εκείνη είναι καταδικασμένη να γεράσει κι ο Edward θα παραμένει πάντοτε ένας όμορφος 17χρονος νέος.

Για να φανεί ακόμα εντονότερα η ανάγκη της Bella, να γίνει κι εκείνη μέλος της οικογένειας Cullen, ως δώρο θα λάβει μια φωτογραφική μηχανή, με την οποία θ' απαθανατίσει τους γύρω της και τον εαυτό της στην ηλικία που βρίσκεται τώρα. Μέσω του φωτογραφικού φακού, που έχει τη δυνατότητα να κρατήσει κάποιες στιγμές παγωμένες στο χρόνο, γίνεται σαφέστατη και γεμάτη νόημα, η επιθυμία της Bella να γίνει κι εκείνη βαμπίρ.

Το ζήτημα, όμως, είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δεχτεί την επιθυμία μιας έφηβης, να την μετατρέψει σ' ένα τέρας, αφαιρώντας της την ψυχή. Από την άλλη πάλι, μια θνητή κι ένας βρικόλακας δεν ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Όσο βρίσκονται μαζί, η Bella, αποτελεί κίνδυνο για τον Edward και την οικογένειά του, αλλά κυρίως οι Cullen αποτελούν κίνδυνο για 'κείνη. Έτσι, χωρίς να μένει άλλη λύση, το σύγχρονο ζεύγος "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα" πρέπει να βρει τη δύναμη να πει τ' οριστικό "αντίο".

Η Bella, όσο καιρό απουσιάζει ο Edward, υποφέρει από συνεχείς εφιάλτες, πέφτει σε κατάθλιψη, αλλά σταδιακά η ζωή της θ' αρχίσει να γίνεται περισσότερο φυσιολογική, καθώς ο νεαρός Jacob τη συστήνει στον κόσμο του και προσπαθεί συνεχώς να τη διεκδικήσει. Ας μην ξεχνάμε, κιόλας, ότι πριν φύγει ο Edward από το Forks, έχει ήδη αρχίσει να υπάρχει μια ερωτική ατμόσφαιρα, που προϊδεάζει για το τι μέλει γενέσθαι, ανάμεσα στην Bella και τον Jacob. Η αλλαγή που επιφυλάσσει ο δεύτερος, δε, σε συνδυασμό με την γυμνόστηθη εμφάνισή του στην πλειοψηφία των σκηνών όπου πρωταγωνιστεί, δεν θ' αφήσουν και πολλά περιθώρια στην νεαρή πρωταγωνίστρια να τον αρνηθεί.

Παρόλα αυτά, η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, δεν χωρά τρίτους κι αν η πρώτη ταινία, θύμιζε στο ελάχιστο τον σαιξπηρικό έρωτα των δυο νέων, αυτή είναι η πιο πιστή μεταφορά του έργου, καθώς θέτει επί τάπητος το θέμα της τραγικής αυτοκτονίας. Ακόμη κι όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία του θρυλικού έρωτα των δυο νέων, όλοι ξέρουν το τραγικό τέλος που τους βρίσκει, όταν αυτοκτονώντας κι οι δυο, καταφέρνουν να ενωθούν, με τα άψυχα σώματά τους να κείτονται δίπλα-δίπλα. Λίγο-πολύ, αυτή την κατάληξη πρόκειται να έχουν ο Edward κι η Bella, εκτός βέβαια κι αν καταφέρουν να νικήσουν το χρόνο.

Ίσως σαν σεναριακή δομή, να μιλάμε για μια πιο χοντροκομμένη κινηματογραφική μεταφορά, αφού στο βιβλίο θίγονται περισσότερα του ενός ζητήματα κι επιπλέον δεν γίνεται καμία προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι αντιδράσεις των ηρώων. Η πρωταγωνίστρια από το άνευρο παίξιμό της, στην πλειοψηφία της ταινίας, περνά σε απότομα ξεσπάσματα. Ο νεαρός λύκος, αν κι έχει πιο σταθερό και φυσιολογικό χαρακτήρα από τους υπόλοιπους, παρουσιάζει κι εκείνος μερικές αδικαιολόγητες αντιδράσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την συνεχή ημίγυμνη παρουσία του, τον χαρακτηρίζουν ψεύτικο. Και τέλος, ο συναισθηματικός βρικόλακας, ξεπερνά τα όρια του μελοδραματισμού.

Από σκηνοθετικής πλευράς, δεν μπορώ να πω ότι με την αλλαγή που έγινε, η συγκεκριμένη ταινία, ωφελήθηκε σημαντικά. Ίσως να μπορούμε ν' αναφερθούμε σε μια σκηνή που η άποψη του καινούργιου σκηνοθέτη έπαιξε σημαντικό ρόλο, αλλά από 'κει κι έπειτα, υπάρχει πολύ μικρή διαφορά από την προηγούμενη, χωρίς να μπορώ να πω ότι είναι και θετική.

Εν κατακλείδι, η ταινία προτείνεται στις φανατικές θαυμάστριες των Taylor Lautner και Robert Pattinson, στους λάτρεις της πρώτης ταινίας που αγωνιούν να μάθουν τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά και σε όλες τις νεαρές έφηβες κοπέλες, που τρελαίνονται για ρομαντικές ιστορίες και δεν ενοχλούνται από την υπερβολή, στην οποία μπορεί να φτάνουν αυτές.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2009, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Chris Weitz, διάρκειας 130 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Taylor Lautner, Robert Pattinson, Ashley Greene, Billy Burke, Michael Sheen, Dakota Fanning, Peter Facinelli και Rachelle Lefevre.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2008) Λυκόφως

Αγγλικός/Πρωτότυπος τίτλος: Twilight

Η υπόθεση

Η Bella (Kristen Stewart) είναι μια 17χρονη κοπέλα, η οποία από την ηλιόλουστη Αριζόνα, μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα της, που βρίσκεται στο μουντό Forks της Washington. Στο καινούργιο της σχολείο, οι συμμαθητές της, θα την υποδεχτούν πολύ φιλικά και θα την κάνουν αμέσως μέλος της κοινότητάς τους. Εκείνη, όμως, από την πρώτη στιγμή που θ' αντικρίσει την οικογένεια Cullen, και πιο συγκεκριμένα τον Edward (Robert Pattinson), έναν απόκοσμο ελκυστικό νεαρό, το μόνο που θα θελήσει θα 'ναι να τον γνωρίσει. Ο Edward, αν και μοιάζει να μην την συμπαθεί και πολύ, θα της σώσει τη ζωή κι έτσι, οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά. Όταν πια η Bella ανακαλύψει την πραγματική ταυτότητα του Edward και του το φανερώσει, μην έχοντας την δυνατότητα ν' αρνηθούν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, θα βρεθούν σε μια επικίνδυνη σχέση και για τους δυο τους.

Η κριτική

Το "Λυκόφως" θα μπορούσε κάλλιστα ν' αποτελέσει την αρχή όλης αυτής της μανίας που έχει κατακλύσει, εδώ και μερικά χρόνια, το εφηβικό κοινό, αλλά και τις εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικών έργων ή τηλεοπτικών σειρών. Και για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω το "γιατί;".

Χωρίς ν' ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές του πρωταγωνιστικού ζεύγους, ανήκω στο κομμάτι του κοινού που είδαν την ταινία όταν κυκλοφόρησε κι οφείλω να ομολογήσω ότι, παρά τα όσα έχουν γραφεί κι ειπωθεί, πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχτούμε ότι για το κοριτσίστικο εφηβικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται κιόλας η ταινία, το θέμα που πραγματεύεται, ήταν αρκετά πρωτότυπο και σύγχρονο, καθώς δεν αναφέρεται σε μια οποιαδήποτε ιστορία αγάπης, αλλά σε μια, φύσει αδύνατον να πληρωθεί, κοινή επιθυμία δυο νέων.

Θα διαφωνήσω, επίσης, με όσους υποστηρίζουν ότι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Stephenie Meyer έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, αντικρούοντας το επιχείρημά τους με την εισπρακτική επιτυχία της εν λόγω ταινίας και με το γεγονός ότι σπάνια το κινηματογραφικό αποτέλεσμα μιας μεταφοράς, καταφέρνει να ξεπεράσει ή έστω να πλησιάσει ποιοτικά, το λογοτεχνικό κείμενο.

Οι στυλιζαρισμένοι χαρακτήρες, το "κακογραμμένο (όπως λέγεται)" σενάριο, η απόκοσμη αίσθηση που αποπνέει στο σύνολό της η παραγωγή κι η μουντή φωτογραφία σε συνδυασμό με την πανέμορφη μουσική επένδυση και τα καταπράσινα τοπία, στα οποία είναι γυρισμένη η ταινία, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στον ψυχισμό των δυο ηρώων, κάνοντας την ιστορία τους να μοιάζει τόσο πολύ σε μια σύγχρονη μεταφορά του κλασικού "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα".

Μια κοπέλα χωρισμένων γονέων που, παρόλο που κεντρίζει το ενδιαφέρον των συνομήλικων της, έχει επιλέξει να κλειστεί στον εαυτό της χρησιμοποιώντας την μοναξιά ως ασπίδα προστασίας, θα ερωτευτεί το μόνο πλάσμα που δεν μπορεί να έχει. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, ειδικότερα στις ηλικίες που τα δυο φύλα αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους, το σύνηθες φαινόμενο είναι η εμμονή σ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, είτε αυτός αποκτά υπόσταση στο πρόσωπο ενός καθηγητή, είτε στο πιο δημοφιλές παιδί του σχολείου, που όλες θέλουν και καμιά δεν μπορεί να έχει.

Επίσης, αξίζει ν' αναφέρω ότι τίποτα δεν διεγείρει περισσότερο τις αισθήσεις από την εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου, κι αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Edward δεν είναι ένα δημοφιλές κωλόπαιδο, που μέσα στην ανωριμότητά του, και να βρει τον πραγματικό έρωτα δεν θα μπορέσει να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, είναι ένας μυστηριώδης νεαρός, που παραμένει μακριά από τα κοινά, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη να μην βλάψει κανέναν, αλλά που ταυτόχρονα δεν έχει χάσει την θνητή του ταυτότητα και δεν μπορεί ν' αντισταθεί στην, εξίσου μυστηριώδη, νέα παρουσία που θα κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του.

Από πλευράς ερμηνειών, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για υποκριτική αποκάλυψη, για κανένα μέλος του cast. Έχοντας επιλέξει, βέβαια, τον Robert Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι συντελεστές κερδίζουν αυτόματα τις καρδιές του νεαρού θηλυκού κοινού. Παράλληλα, η λογοτεχνική ατμόσφαιρα που παραμένει εμφανής, δυστυχώς, δεν λειτουργεί θετικά, καθώς για τον περισσότερο κόσμο η σύγκριση με το μυθιστόρημα είναι αναπόφευκτη.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, θα χαρακτήριζα την συγκεκριμένη ταινία μια αξιόλογη παραγωγή που απευθύνεται σε κοπέλες εφηβικής ηλικίας που βρίσκονται μεταξύ φωτός και σκότους και μπορούν να ταυτιστούν με μεγάλη ευκολία με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, αλλά και σε όλες τις μικρές θαυμάστριες του Robert Pattinson, καθώς η ενσάρκωση του Edward, αποτελεί τον καλύτερο ρόλο της, μέχρι στιγμής, καριέρας του.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Catherine Hardwicke, διάρκειας 122 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Ashley Greene, Kellan Lutz, Billy Burke, Cam Gigandet, Edi Gathegi, Rachelle Lefevre και Taylor Lautner.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2009) Το κορίτσι με τα πορτοκάλια

Πρωτότυπος τίτλος: Appelsinpiken

Αγγλικός τίτλος: The orange girl

Η υπόθεση

Ο Georg (Mikkel Bratt Silset) στα δέκατα-έκτα του γενέθλια θα πάρει ως δώρο από τη μητέρα του ένα κινητό και τρία γράμματα από το νεκρό πατέρα του. Έχοντας κληρονομήσει το πάθος του πατέρα του για την αστρολογία, την ίδια μέρα, θα ξεκινήσει, με τρένο, για ένα βουνό της Νορβηγίας, με σκοπό να δει τον κομήτη Gerasimov, ένα κομήτη που φαίνεται κάθε 56 χρόνια. Μέσα στο τρένο, θ' αρχίσει να διαβάζει τα γράμματα του πατέρα του, ο οποίος του εξιστορεί τον έρωτα που έζησε, όσο ήταν φοιτητής, με το "Κορίτσι με τα πορτοκάλια". Παράλληλα με την ιστορία του Georg, που θα γνωρίσει στο βουνό την Stella (Emilie K. Beck), θα εκτιλιχθεί κι άλλη μια ιστορία, αυτή του απόλυτου έρωτα του Jan Olav (Harald Rosenstrøm) και του κοριτσιού με τα πορτοκάλια.

Η κριτική

"Το κορίτσι με τα πορτοκάλια" είναι μια σύγχρονη ιστορία που πραγματεύεται τον απόλυτο έρωτα, αλλά και τις οικογενειακές σχέσεις, με μια, κάπως, φιλοσοφική ματιά. Ρομαντική, αλλά, παράλληλα, πολύ αληθινή, έρχεται να συγκινήσει τους θεατές και να τους θέσει το ερώτημα: "Αν μπορούσαμε να διαλέξουμε αν θα γεννηθούμε ή όχι, γνωρίζοντας ότι η ζωή διαρκεί κάποιες στιγμές, ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς, παρά να πεθαίνει κι ότι αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα πεθάνουμε όλοι, τι θα διαλέγαμε;"

Το γεγονός ότι η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jostein Gaarder, του Νορβηγού συγγραφέα του βιβλίου "Ο κόσμος της Σοφίας", μπορεί να μας δώσει μια ιδέα για την ποιότητα της ιστορίας, που πραγματεύεται αυτή. Το έργο, δεν αποτελεί απλά ένα έπος στον έρωτα, αλλά, παράλληλα, στόχο έχει να προβληματίσει και να παρουσιάσει στο κοινό τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και την αξία που έχουν στη ζωή κάποιες εμπειρίες, παρά τον πόνο και τη δυστυχία που μπορεί να φέρει η απώλεια.

Σκηνοθετημένη, δε, από την Eva Dahr, σπουδαία και παγκοσμίως καταξιωμένη Νορβηγίδα σκηνοθέτιδα, η ταινία καταφέρνει, εκτός από μια σπουδαία πλοκή, να συνδυάσει εξαιρετικά πλάνα σε χρώματα και φωτογραφία, απίστευτο δέσιμο των δυο παράλληλων ιστοριών, μυστήριο, τέχνη και μουσική που θα παρακινήσει το θεατή να συμμετέχει συναισθηματικά. Αποτελεί, με αυτόν τον τρόπο, μια ιδιαιτέρως γλυκιά ιστορία, που κατατάσσεται στις εξαιρετικές ταινίες του είδους της.

Η υποκριτική στήριξη του έργου είναι, επίσης, ικανοποιητική, χωρίς όμως να έχουμε κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις που αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι νέα ταλέντα στη χώρα τους, με εξαίρεση τη Rebekka Karijord, που είναι καταξιωμένη ηθοποιός, αλλά ο ρόλος της στη συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά μικρός για να μπορέσει ν' αναδείξει το ταλέντο της.

Προτείνεται σε όλους εσάς που θα θέλατε να δείτε μια όμορφη και παράλληλα αισιόδοξη ρομαντική ταινία, που βρίσκεται στο μεταίχμιο του τυχαίου και της μοίρας, της φιλοσοφίας και της γλυκύτητας κι ανεμελιάς της νεότητας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Νορβηγικό ρομαντικό δράμα, παραγωγής του 2009, βασισμένο σε βιβλίο του Jostein Gaarder, σε σενάριο των Axel Helgeland, Andreas Markusson και Tom Gulbrandsen και σκηνοθεσία της Eva Dahr, διάρκειας 84 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Harald Rosenstrøm, Annie Dahr Nygaard, Rebekka Karijord, Mikkel Bratt Silset και Emilie K. Beck.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1939) Νινότσκα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Ninotchka

Η υπόθεση

Η ιστορία τοποθετείται στην προπολεμική Γαλλία (πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου), όπου τρεις Ρώσοι πράκτορες έχουν σταλεί να πουλήσουν τα κοσμήματα της Δούκισσας Swana (Ina Claire), μέλους της έκπτωτης τσαρικής οικογενείας, με σκοπό να μαζέψουν λεφτά για το λαό της χώρας τους. Οι τρεις πράκτορες, όμως, έχοντας μαγευτεί από την καπιταλιστική Δύση, δεν ασχολούνται με την πώληση των κοσμημάτων, αλλά με την απόλαυση των αγαθών που δεν μπορούν να έχουν στη χώρα τους, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να στείλουν στη Γαλλία τη Ninotchka (Greta Garbo) για να τους συνετίσει, αλλά και να προχωρήσει τις διαδικασίες της πώλησης. Φτάνοντας στη Γαλλία η Ninotchka θα συναντήσει τον Κόμη Leon (Melvyn Douglas), τον εκπρόσωπο της Δούκισσας Swana, ο οποίος γοητευμένος από την παρουσία της και χωρίς να γνωρίζει, αρχικά, την αληθινή της ταυτότητα, θα την πολιορκήσει και θα καταφέρει να περάσει μαζί της μια νύχτα πάθους. Σιγά-σιγά, η σκληρή Ninotchka θα ερωτευτεί τον Leon κι αυτός, με τη σειρά του, για να την κερδίσει, θα μυηθεί στη ρωσική φιλοσοφία. Θα τα καταφέρουν όμως οι δυο τους να ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί;

Η κριτική

Η ταινία αυτή, σε σκηνοθεσία του μαγικού Ernst Lubitsch, αλλά και σε σενάριο του πολυτάλαντου Billy Wilder, αποτελεί ένα από τα διαμάντια του Αμερικανικού κινηματογράφου της περιόδου. Έξυπνη, εύστοχη και χαριτωμένη, η "Ninotchka", θ' αποτελέσει την αρχή της μεγάλης καριέρας του Lubitsch, αλλά και το εισιτήριο του Wilder για την μετέπειτα λαμπρή καριέρα του.

Η Greta Garbo, πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά στη ζωή της σε κωμωδία κι η ταινία διαφημίζεται στη χώρα παραγωγής της με τη φράση "Η Greta γελάει!". Η Garbo, στο ρόλο της ψυχρής Ρωσίδας, είναι απόλυτα πειστική. Η Ninotchka παρουσιάζεται ως μια πανέμορφη Ρωσίδα, την οποία δεν έχει απασχολήσει ποτέ η εξωτερική της εμφάνιση, έχει μάθει να εκλογικεύει τα πάντα, ακόμα και τον έρωτα, αλλά στο βάθος παραμένει μια γυναίκα που έχει την ανάγκη να νιώσει τη μαγεία του. Ο τρόπος που έχει πετύχει να δείξει το διχασμό της ηρωίδας είναι, απλά, καταπληκτικός και το γέλιο της φαντάζει τόσο αληθινό.

Ο Melvyn Douglas, επίσης, στο ρόλο του Παριζιάνου γόη, είναι εξίσου φανταστικός. Ο θεατής, κάθε φορά που βρίσκεται επί της οθόνης με τη συμπρωταγωνίστριά του, νιώθει, από το βλέμμα του και μόνο, ότι υπάρχει κάτι πολύ έντονο ανάμεσα στους δυο χαρακτήρες. Ταυτόχρονα, οι Sig Ruman, Felix Bressart και Alexander Granach, δεν θα γινόταν να είναι πιο ταιριαστοί ως παρασυρμένοι Ρώσοι πράκτορες. Έχουν κι οι τρεις τους μια χαρακτηριστική αφέλεια στην έκφραση, που δεν δίνει στο θεατή τη δυνατότητα να τους κατηγορήσει για το παραστράτημά τους. Τέλος, η Ina Claire είναι καταπληκτική στον τρόπο που παρουσιάζει την ερωτευμένη κι εκδικητική Δούκισσα Swana.

Για μια ακόμη φορά, το "άγγιγμα του  Lubitsch" θα κάνει την εμφάνισή του στο κινηματογραφικό του αυτό δημιούργημα. Οι έξυπνοι διάλογοι, τα εύστοχα νοήματα, η τοποθέτηση της υπόθεσης στο Παρίσι, που αποτελούσε, ίσως, το μεγαλύτερο κοσμοπολίτικο κέντρο της Ευρώπης εκείνης της περιόδου, αλλά κι η λεπτή σάτιρα που ασκεί στον ρωσικό κουμμουνισμό και στην μηδαμινή ατομική ελευθερία που αυτός επιβάλει, χωρίς παράλληλα να εξυψώνει, με εμφανή τρόπο, τα αμερικανικά ιδεώδη, συνθέτουν αυτή την αριστουργηματική κωμωδία σκρούμπολ.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική κομεντί του 1939, βασισμένη σε διήγημα του Melchior Lengyel, σε σενάριο των Charles Brackett, Billy Wilder και Walter Reisch και σκηνοθεσία του Ernst Lubitsch, διάρκειας 110 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Greta Garbo, Melvyn Douglas, Sig Ruman, Felix Bressart, Alexander Granach, Ina Claire και Bela Lugosi.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Step up: Η επανάσταση

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up: Revolution

Αγγλικός ανεπίσημος τίτλος: Step up 4: Miami heat

Η υπόθεση

Ο Sean (Ryan Guzman) είναι ένας νεαρός χορευτής που εργάζεται ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο του κύριου Anderson (Peter Gallagher) και στον ελεύθερο χρόνο του οργανώνει, μαζί με την ομάδα του "The mob", διάφορα flashmobs (χορευτικά events που γίνονται σε πολυσύχναστα μέρη από επαγγελματίες ή ερασιτέχνες χορευτές και ως στόχο έχουν να εκπλήξουν το ανυποψίαστο κοινό), τα οποία κινηματογραφούν κι έπειτα ανεβάζουν στο youtube. Σκοπός τους είναι να κερδίσουν την χρηματική αμοιβή που δίνει το youtube στο βίντεο που θα φτάσει πρώτο τις 10 εκατομμύρια προβολές, αλλά και μέσω αυτού να λάβουν δημοσιότητα. Μια μέρα, ο Sean, θα συναντήσει σε κάποιο party στο ξενοδοχείο, την Emily (Kathryn McCormick), μια νεαρή ταλαντούχα χορεύτρια, κόρη του κύριου Anderson που όνειρό της είναι ν' ασχοληθεί επαγγελματικά με το χορό. O Sean, θα εντάξει την Emily στους "The mob" κι οι δυο τους θα δώσουν δύναμη ο ένας στον άλλο για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Η κριτική

Το τέταρτο στη σειρά "Step up", ακολουθεί κι αυτό την ίδια πετυχημένη συνταγή με τα προηγούμενα, καταφέρνοντας να μην απογοητεύσει τους fans της κινηματογραφικής σειράς. Θα μπορούσα να πω ότι το συγκεκριμένο, καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμα και τη δεύτερη ταινία, που ήταν η πιο καλοδουλεμένη από τις τρεις προηγούμενές του.

Η ταινία, είναι γυρισμένη στους δρόμους του Miami, κάτι που της δίνει μια καλοκαιρινή φρεσκάδα, αλλά και της επιτρέπει παράλληλα να γίνει ιδιαίτερα θεαματική. Ο χορός στη συγκεκριμένη ταινία, ακολουθεί τα βήματα του δεύτερου και του τρίτου μέρους της σειράς. Και σ' αυτή την ταινία, οι χορευτές είναι free-stylers και το είδος χορού είναι street-dancing. Φυσικά, όπως και στο τρίτο μέρος της σειράς, θα ενταχθεί στην ταινία μια νέα χορευτική μόδα, αυτή του flashmob, αλλά και των ακροβατικών τρικ που χρησιμοποιούν οι χορευτές.

Ένα ωραίο στοιχείο που βλέπουμε σ' αυτό το "Step up", είναι αυτό της δράσης και του κινδύνου που διατρέχουν οι πρωταγωνιστές με την παρουσίαση των flashmobs. Κάθε φορά λοιπόν, που η ομάδα προετοιμάζεται να εκτελέσει μια χορογραφία σε δημόσιο χώρο, ο θεατής νιώθει σαν να προετοιμάζεται ληστεία σε κτήριο υψίστης ασφαλείας, πράγμα που γεννά την αγωνία κι ανεβάζει την αδρεναλίνη του θεατή.

Ένα ακόμα στοιχείο που θα συναντήσουμε για πρώτη φορά στην ιστορία των "Step up" σ' αυτή την ταινία, είναι το κοινωνικό υπόβαθρο. Πλέον, ο χορός, δεν προβάλλεται μόνο σαν μέσο έκφρασης, αλλά και σαν κοινωνική προσφορά. Στη συγκεκριμένη ταινία, μέσω του χορού, οι "The mob" προσπαθούν να σώσουν τη γειτονιά τους από μια επερχόμενη κατεδάφιση και την δημιουργία μιας εμπορικής περιοχής, που θα περιλαμβάνει ξενοδοχεία και καταστήματα. Με αυτό τον τρόπο, οι συντελεστές της ταινίας, καταφέρνουν να περάσουν στο κοινό ένα, αρκετά χρήσιμο μήνυμα, κοινωνικού χαρακτήρα.

Όπως και στα προηγούμενα "Step up", κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ο έρωτας μιας εύπορης κοπέλας κι ενός άπορου αγοριού που τους δένει το πάθος τους για το χορό. Και σε αυτή την ταινία, ο θεατής θα βρει κενά στην υπόθεση, τα οποία όμως δεν ενοχλούν, καθώς αυτό που πραγματικά μετράει είναι ο χορός κι η προτροπή στα νέα παιδιά να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Αν κι οι κεντρικοί πρωταγωνιστές της ταινίας προέρχονται από το αμερικάνικο "So you think you can dance", γεγονός που δεν προδιαθέτει ότι το παίξιμό τους θα αρμόζει σε Αμερικάνους star, υποκριτικά κενά δεν υπάρχουν. Και οι δυο πρωταγωνιστές υποστηρίζουν επάξια τους ρόλους τους.

Όπως όλα τα "Step up", η ταινία είναι ιδανική για νεαρούς εφήβους, όπως επίσης, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις του χορού, αλλά και των υπολοίπων "Step up".

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη μουσικο-χορευτική ταινία, του 2012, σε σενάριο της Amanda Brody, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Scott Speer, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ryan Guzman, Kathryn McCormick, Peter Gallagher και Misha Gabriel Hamilton.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes