(2012) Ιστορίες της ζωής μας

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Stories we tell

Η υπόθεση

Τα μέλη της οικογένειας Polley, αλλά κι οι γνωστοί και φίλοι της Diane Polley, μιλούν για την πρόσχαρη αυτή γυναίκα, σύζυγο, μάνα κι ηθοποιό και παρουσιάζουν την ιδιαίτερη ιστορία της οικογένειας αυτής. Κατά τη διάρκεια εξέλιξης των γεγονότων, όμως, αποκαλύπτεται η πραγματική ταυτότητα του βιολογικού πατέρα της νεαρής σκηνοθέτιδας κι ηθοποιού, Sarah Polley.

Η κριτική

Οι "Ιστορίες της ζωής μας" είναι ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με κεντρικό θέμα την ιστορία μιας οικογένειας καλλιτεχνών και πυρήνα την μητέρα της δημιουργού του. Η Sarah Polley, έχοντας καταφέρει να συγκεντρώσει αρκετές μαρτυρίες από τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή της μητέρας της, Diane Polley, ξεκινά ν' αφηγείται την ιστορία της οικογένειάς της και σταδιακά, παρουσιάζει μέσω της μητέρας της, το δικό της προσωπικό δράμα, μ' ένα αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο.
Με μια πρώτη ματιά, το ντοκιμαντέρ αυτό, μοιάζει μ' ένα καλογυρισμένο επεισόδιο από τις "Οικογενειακές ιστορίες" ή με ένα εξαιρετικά προσωπικό ντοκουμέντο της δημιουργού, που δεν υπάρχει λόγος να το εκθέσει σε κοινή θέα. Όμως αλήθεια τώρα, ποιός δεν έχει κολλήσει, έστω και για λίγο χρόνο, στην τηλεόρασή του παρακολουθώντας αυτά τα κακότεχνα οικογενειακά δράματα και πόσες ταινίες έχουν γυριστεί, βασιζόμενες σε πραγματικές ιστορίες, έχοντας κάνει τεράστια επιτυχία;
Η Polley, λοιπόν, στην προσπάθειά της να προσαρμοστεί στα όσα της αποκαλύφθηκαν, για τον πραγματικό της πατέρα, πριν λίγα χρόνια, θεώρησε πως θα μπορούσε να ξεκινήσει τα γυρίσματα ένα ντοκιμαντέρ, με κεντρικό θέμα την ίδια και την μητέρα της, χωρίς να γνωρίζει εξ αρχής αν θα το κρατήσει για προσωπική χρήση ή θα το προβάλλει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή η ειλικρίνεια που έχει λοιπόν, στην αφήγησή της, καταφέρνει να κερδίσει σε πρώτο στάδιο τον κινηματογραφικό θεατή.
Η ταινία της, ξεκινά με έναν ιδιαίτερα όμορφο τρόπο. Αρχικά παρουσιάζονται στον θεατή οι διάφοροι αφηγητές, που δεν είναι άλλοι από τα παιδιά της Diane Polley, τον σύζυγό της, αλλά και τον κοινωνικό της περίγυρο. Εκτός όμως από τις προσωπικές μαρτυρίες, την ιστορία, αναλαμβάνει να παρουσιάσει ένας κεντρικός αφηγητής, ο οποίος θα συνδέσει τα διάφορα κομμάτια από την ζωή της Diane και δεν είναι άλλος από τον σύζυγό της, Michael Polley. Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι συνεχώς προβάλλονται βίντεο τα οποία μοιάζουν να προέρχονται από το προσωπικό αρχείο της οικογενείας και προσδίδουν ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στην ταινία.
Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι της υπόθεσης, όμως, είναι ότι κατά την σκιαγράφηση του πορτραίτου της Diane Polley, από τα διάφορα πρόσωπα που την γνώριζαν, η σκηνοθέτης καταφέρνει να παρουσιάσει την ιστορία μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριάς της, η οποία δεν βρίσκεται εν ζωή για να μπορέσει να διηγηθεί τα γεγονότα από την δική της οπτική. Παρόλο λοιπόν, που η μητέρα της, κράτησε κρυφή απ' όλη την οικογένειά της την ταυτότητα του πραγματικού πατέρα της μικρότερης κόρης της, κανένας δεν την κατηγορεί γι' αυτό, αλλά αντιθέτως όλοι κατανοούν τους λόγους που την ώθησαν στην απιστία κι έπειτα στο μεγάλο αυτό μυστικό και κατ' αυτόν τον τρόπο προβάλλεται ακόμη πιο έντονα ο θεσμός της οικογένειας και της αγάπης.
Αν λοιπόν, ψάχνετε για ένα ενδιαφέρον δράμα και δεν σας ενοχλεί να το παρακολουθήσετε σε μορφή ντοκιμαντέρ, το οποίο όμως είναι καλογυρισμένο, οι "Ιστορίες της ζωής μας" είναι από τις καλύτερες επιλογές για σας, καθώς δεν θ' αργήσει να σας κερδίσει, με τον ιδιαίτερα προσεγμένο τρόπο που είναι δομημένο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Καναδικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Sarah Polley, διάρκειας 108 λεπτών και βασικούς πρωταγωνιστές, τους Michael Polley, Sarah Polley, Pixie Bigelow, Deirdre Bowen, Geoffrey Bowes, John Buchan, Susy Buchan, Tom Butler, Cathy Gulkin, Harry Gulkin, Robert Macmillan, Victoria Mitchell, Marie Murphy, Joanna Polley, Mark Polley, Mort Ransen, Anne Tait, Claire Walker, Rebecca Jenkins, Peter Evans, Alex Hatz, Andrew Church, Justin Goodhand και Mairtin O'Carrigan.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ανάμεσα σε δυο κόσμους

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Upside down

Η υπόθεση

Σε κάποιο άλλο σύμπαν, υπάρχουν δυο δίδυμοι πλανήτες, που περιστρέφονται μαζί γύρω από τον ήλιο, όμως ο καθένας έχει την δική του βαρύτητα και τους δικούς του φυσικούς νόμους που κάνουν αδύνατη τη συνύπαρξη των κατοίκων τους. Όπως και στον δικό μας πλανήτη, έτσι κι εδώ, οι πολίτες των δυο αυτών κόσμων χωρίζονται στους εύπορους επάνω και στους άπορους κάτω. Δυο νέοι όμως, ο Adam (Jim Sturgess) κι η Eden (Kirsten Dunst), που κατοικούν ο ένας στον επάνω κι ο άλλος στον κάτω κόσμο, θα ερωτευτούν και στην προσπάθειά τους να είναι μαζί, ίσως καταφέρουν ν' ανατρέψουν τους νόμους της φύσης.

Η κριτική
Το "Ανάμεσα σε δυο κόσμους", με δυο λόγια, είναι ένα γλυκανάλατο ρομάντζο επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μόνο και μόνο, γιατί μπορεί να είναι η πρώτη μιας σειράς ταινιών ανάλογης θεματολογίας. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι πλούσια σε οπτικά εφέ, που είναι και το μόνο πράγμα που αξίζει στο σύνολό της, υστερεί όμως, σε όλα τα υπόλοιπα. Βέβαια, ποτέ δεν αποκλείεται, άλλοι δημιουργοί να εμπνευστούν από τη συγκεκριμένη ιδέα και να αποπειραθούν με τη σειρά τους να γυρίσουν κάτι αρτιότερο.
Η ταινία παρουσιάζει, μ' έναν διαφορετικό τρόπο, την χιλιοειπωμένη ιστορία ενός φτωχού, πλην έξυπνου, ταλαντούχου και πολλά υποσχόμενου νέου και μιας ευκατάστατης κοπέλας. Εφόσον βέβαια, τη σήμερον ημέρα, οι κοινωνικές δομές έχουν αλλάξει και δεν είναι πλέον απαγορευμένη η σύζευξη δυο ανθρώπων από διαφορετικές τάξεις, στο παιχνίδι, θα μπουν οι νόμοι της φυσικής, τους οποίους είναι αδύνατον να τους προσπεράσει κανείς με ευκολία, αλλά η ταινία προσπαθεί να αποδείξει ότι στον βωμό του έρωτα τα πάντα είναι εφικτά.
Η προβληματική της συγκεκριμένης ταινίας, όμως, είναι ότι προσπαθεί να γίνει αρεστή στο ευρύ κοινό, πράγμα αδύνατον, καταστρέφοντας, έτσι, και τις λίγες πιθανότητες που μπορεί να είχε να πιάσει, έστω, κάποιους από τους κινηματογραφικούς θεατές. Και τι εννοώ μ' αυτό: Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας, δηλαδή στο αντρικό κοινό. Ένα γλυκανάλατο ρομάντζο, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στο γυναικείο φύλο κι όσο πιο γλυκανάλατο είναι τόσο μειώνεται και το ηλικιακό όριο της πλειοψηφίας του κοινού που θα την προτιμήσει. Όταν λοιπόν, ένας σκηνοθέτης αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με κεντρικό θέμα μια άκρως γλυκανάλατη ρομαντική ιστορία, αντί μιας συνοδευτικής ιστορίας αγάπης, είναι αυτονόητο ότι το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο ν' αποτύχει παταγωδώς, μειώνοντας κατά πολύ το κοινό στ' οποίο απευθύνεται.
Ωστόσο για τους φανατικούς θαυμαστές της επιστημονικής φαντασίας η ταινία δεν παύει να είναι ενδιαφέρουσα, καθώς ο νεαρός πρωταγωνιστής, προκειμένου να βρει τρόπο να συνυπάρξει με την αγαπημένη του, κάνει τ' αδύνατα-δυνατά και αποδεικνύεται ιδιαίτερα πολυμήχανος. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο της ταινίας, επίσης, είναι οι πολλά υποσχόμενοι Kirsten Dunst και Jim Sturgess, οι οποίοι για το είδος της ταινίας, αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από ικανοποιητικοί.
Έχοντας στην θέση του συγγραφέα και σκηνοθέτη τον, σχετικά νέο, Juan Diego Solanas, θα έλεγα ότι τα οπτικά εφέ υπερκαλύπτουν την σκηνοθετική και σεναριακή απειρία του δημιουργού της. Από πλευράς φωτογραφίας, επίσης, έχει αρκετό ενδιαφέρον, καθώς υπάρχει πλήρης αντίθεση στην απεικόνιση των δυο κόσμων κι η μουσική της επένδυση είναι αδιάφορη.
Εν ολίγοις, η ταινία προτείνεται κυρίως σε νεαρά άτομα που προτιμούν τις ιστορίες αγάπης που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν τα πάντα, όπως επίσης και σε όσους έλκονται απ' οτιδήποτε καινούργιο μπορεί να αφορά στην επιστημονική φαντασία. Για τους υπόλοιπους, είναι χαμένος χρόνος. Αλλά επειδή με τέτοιου είδους ταινίες, ποτέ δεν ξέρεις, πιστεύω ότι από το trailer της, μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει αν υπάρχει περίπτωση να του αρέσει ή όχι.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Καναδικο-Γαλλική ρομαντική ταινία, επιστημονικής φαντασίας, του 2012, σε σενάριο των Santiago Amigorena και Juan Diego Solanas και σκηνοθεσία του Juan Diego Solanas, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kirsten Dunst και Jim Sturgess.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Το σπίτι στο τέλος του δρόμου

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: House at the end of the street

Η υπόθεση

Ένα βράδυ η 13χρονη Carrie Anne (Eva Link) δολοφονεί άγρια τους γονείς της. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα πλαίσια μιας νέας αρχής, θα μετακομίσουν στο απέναντι σπίτι η Elissa (Jennifer Lawrence) με την μητέρα της, Sarah (Elisabeth Shue). Κατά τη διάρκεια της πρώτης νύχτας τους στο καινούργιο σπίτι, η Sarah, θα δει ένα φως ν' ανάβει στο ακατοίκητο, όπως γνωρίζει, γειτονικό σπίτι και την επομένη, θα πληροφορηθεί ότι εκεί μένει ο γιός του δολοφονημένου ζεύγους κι αδελφός της Carrie Anne, Ryan (Max Thieriot). Όταν η Elissa, ξεκινήσει να κάνει παρέα με τον Ryan, οι σχέσεις μάνας και κόρης θα ενταθούν, καθώς η Sarah για να προστατέψει την κόρη της, θα προσπαθήσει να διακόψει τη σχέση ανάμεσα στους δυο νέους. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κρύβει ο νεαρός Ryan κι ανησυχεί τόσο την Sarah; Κι είναι όντως εκτεθειμένη σε κίνδυνο η 17χρονη Elissa;

Η κριτική
"Το σπίτι στο τέλος του δρόμου" είναι ένα από τα πολλά θρίλερ που παράγονται κάθε χρόνο με πρωταγωνιστές νεαρά πρόσωπα, τα οποία βρίσκονται, άθελά τους, μπλεγμένα σ' ένα ανθρωποκυνηγητό, προσπαθώντας να σώσουν τις ζωές τους.
Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, το συγκεκριμένο έργο δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά σε σχέση με τ' άλλα της κατηγορίας του. Ωστόσο, δεν ανήκει και στην κατηγορία των κλασικών, τελείως πρόχειρων, θρίλερ που αποτελούν απλώς την ιδανική επιλογή για σχολιασμό και σάτιρα σε μια μεγάλη, νεανική παρέα. Όπως και στα υπόλοιπα νεανικά θρίλερ, έτσι και σ' αυτό, οι χαρακτήρες πληρούν κάποια βασικά χαρακτηριστικά και παράλληλα γίνεται χρήση κάποιων κλασικών μοτίβων στην υπόθεση και τη σκηνοθεσία, τα οποία, αφήνουν, μεν, να φανεί ολοφάνερα το τέλος της, χωρίς όμως να την καθιστούν κουραστική, καθώς οι δημιουργοί της, φροντίζουν ν' ανατρέψουν τα γνωστά δεδομένα σ' ένα αρκετά προχωρημένο στάδιο της ταινίας.
Θα έλεγα ότι στην αρχή, το έργο δίνει την αίσθηση ενός μεταφυσικού θρίλερ, που πολύ γρήγορα θα περάσει στην κλασική δραματική ιστορία που ως στόχο έχει να παρουσιάσει τους λίγο-πολύ ανακυκλωμένους χαρακτήρες, της Elissa, του Ryan και της Sarah. Η Elissa, είναι ένα κορίτσι που έλκεται από τους αβοήθητους και ψυχικά τραυματισμένους ανθρώπους και προσπαθεί να τους "φτιάξει".  Ο Ryan, είναι το μυστήριο εσωστρεφές αγόρι, που είναι λίγο μεγαλύτερο σε ηλικία από την Elissa και συμπεριφέρεται λίγο αλλόκοτα, λόγω της τραυματικής του εμπειρίας, αλλά και του κοινωνικού αποκλεισμού που του έχει φέρει η δολοφονία των γονιών του. Τέλος, η Sarah, είναι η κλασική περίπτωση της μάνας, που συνεχώς απουσιάζει απρόοπτα απ' το σπίτι, λόγω της δουλειάς της.
Στην υπόθεση, όλα βαίνουν καλώς, με τον Ryan, ν' αποκαλύπτεται στην πορεία ότι, προφανώς λόγω ενοχών, φυλάει στην αποθήκη την μικρή του αδελφή και την φροντίζει ο ίδιος, για να μην καταλήξει σε ίδρυμα. Το πρόβλημα είναι ότι η Carrie Anne συνεχώς καταφέρνει να δραπετεύει, κάνοντας τον νεαρό Ryan να τρέχει να την προλάβει, προτού βλάψει κάποιον άνθρωπο. Οι πόρτες, φυσικά, αν και κλειδωμένες, ανοίγουν μ' εξαιρετική ευκολία, δίνοντας την ευκαιρία στην νεαρή Carrie Anne να ξεφύγει τις πιο ακατάλληλες ώρες, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα φόβου για την τύχη της πρωταγωνίστριας.
Τις ερμηνείες, μπορείς να τις κρίνεις συμπαθητικές, όσο καλές θα μπορούσαν να είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών που καλούνται να συμμετάσχουν σε μια τέτοια παραγωγή δηλαδή. Από σκηνοθετικής πλευράς, δεν παραλείπονται οι σκηνές που κυκλοφορεί αυτή μ' ένα άσπρο μπλουζάκι με βαθύ ντεκολτέ, λερωμένη και βρεγμένη. Με λίγα λόγια, μιλάμε για μια καθαρά ρηχή θριλερική ματιά. Τέλος, η φωτογραφία της κι η μουσική της επένδυση είναι απλώς συμπαθητικές.
Με λίγα λόγια, απευθύνεται είτε σε όσους αρέσουν τα νεώτερου τύπου θρίλερ, παρόλο που μπορούν να ψυχανεμιστούν, ως ένα βαθμό, την εξέλιξη της ιστορίας, σ' ένα εφηβικό κοινό, που δεν είναι ακόμα εξοικειωμένο με τα κλασικά θρίλερ αυτής της κατηγορίας ή απλά σε όσους θέλουν να περάσουν "ξέγνοιαστα" μιάμιση ώρα.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο-Καναδέζικο θρίλερ, βασισμένο σε ιστορία του Jonathan Mostow, σε σενάριο του David Loucka και σκηνοθεσία του Mark Tonderai, διάρκειας 101 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Jennifer Lawrence, Max Thieriot, Elisabeth Shue, Eva Link, Gil Bellows, Allie MacDonald και Nolan Gerard Funk.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2011) Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar

Πρωτότυπος τίτλος: Monsieur Lazhar

Η υπόθεση

Το πρωί της Παρασκευής, καθώς ο Simon (Émilien Néron) πηγαίνει το γάλα της ημέρας στην τάξη, θ' ανακαλύψει το άψυχο σώμα της δασκάλας του να κρέμεται από ένα σωλήνα στο ταβάνι. Λίγες μέρες αργότερα, θα κάνει την εμφάνισή του, στην διευθύντρια του σχολείου, ο Bachir Lazhar (Mohamed Fellag), ένας δάσκαλος από την Αλγερία, ο οποίος θα ζητήσει ν' αναλάβει την τάξη της αυτόχειρος και λόγω της έλλειψης υποψηφίων προσλαμβάνεται. Ο κύριος Lazhar, με τις παλαιού τύπου μεθόδους του, θα ξεκινήσει να διδάσκει τα παιδιά και παράλληλα θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει να συμφιλιωθούν με το γεγονός. Ο Lazhar, όμως, κινδυνεύει ν' απελαθεί από τον Καναδά, γεγονός το οποίο κανένας από τους συναδέλφους του δεν γνωρίζει.

Η κριτική

Αν μου ζητούσαν να παρουσιάσω το κεντρικό θέμα της ταινίας με μια μόνο λέξη, νομίζω πως η "αδικία" είναι αυτή που της ταιριάζει περισσότερο. Τα νοήματα της ταινίας, βέβαια, είναι πολλαπλά και σίγουρα το αίσθημα που αφήνει στον θεατή μετά την ολοκλήρωσή της δεν είναι βαρύ κι αρνητικό. Ο κεντρικός άξονας, όμως, όλων των προβληματικών που παρουσιάζονται στο έργο είναι οι συνέπειες της αδικίας, η στάση του καθενός απέναντι σ' αυτήν, αλλά και τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρουν οι διάφοροι τρόποι προσέγγισής της.
Ο Philippe Falardeau, όπως θα δούμε, θα χρησιμοποιήσει την απώλεια για να μιλήσει για όλα όσα τον απασχολούν. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας, όμως, είναι ότι δεν την τοποθετεί σ' ένα κύκλο ενήλικων ατόμων, που σε μια θεωρητική βάση έχουν την ικανότητα να την κατανοήσουν και να την αντιμετωπίσουν όπως πρέπει, αλλά αντίθετα επιλέγει μια ηλικιακή ομάδα "ακατάλληλη" για ένα τόσο βάρβαρο θέμα, η οποία λόγω του εύπλαστου και του αθώου της ηλικίας της, καταφέρνει να δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα κι ειλικρίνεια απέναντι σ' αυτήν.
"Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar", ο οποίος όπως θα δούμε και στην ταινία, παρουσιάζεται περισσότερο ανθρώπινος, παρά εξαιρετικός, θα μπει στις ζωές των παιδιών και θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν τον θρήνο, τη δυσφορία ή την περίεργη, έστω, κατάσταση που έχει προκαλέσει η αυτοκτονία της πρώην δασκάλας τους. Το ομορφότερο στοιχείο της ιστορίας, βέβαια, είναι ότι κι ο ίδιος ο Lazhar φέρει πάνω του το βάρος μιας απώλειας και μέσω της βοήθειας που προσφέρει, καταφέρνει να βοηθηθεί κι ο ίδιος.
Άλλο ένα στοιχείο που θίγεται στην ταινία, είναι η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, του πολυπολιτισμικού Καναδά. Όπως θα δούμε, στην τάξη του Lazhar βρίσκονται αρκετά παιδιά από διάφορα έθνη του κόσμου, ανάμεσά τους κι ένας Άραβας. Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές που έχει υποστεί η εκπαίδευση του Καναδά, ο οποίος είναι μια αποικιακή χώρα, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η εθνικότητα του καθενός. Παλαιότερα, τα παιδιά έπρεπε ν' αποθαρρύνονται όταν χρησιμοποιούσαν την μητρική τους γλώσσα, όπως κάνει κι ο Lazhar με τον Άραβα κάθε φορά που του μιλάει στην γλώσσα τους. Σήμερα, όμως, μαζί με όλους τους νεωτερισμούς του εκπαιδευτικού συστήματος, τα παιδιά πρέπει να έρχονται σ' επαφή με τον μητρικό πολιτισμό τους.
Ένας δάσκαλος, λοιπόν, που χρησιμοποιεί τις παλαιές μεθόδους διδασκαλίας, δεχόμενος παράλληλα τις κριτικές των καθηγητών και των γονέων, θα έρθει αντιμέτωπος με το νέο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει τα παιδιά ως παιδιά στις υποχρεώσεις κι ως ενήλικες στα δικαιώματά τους και κυρίως που απαγορεύει το άγγιγμα ανάμεσα σε δασκάλους και μαθητές.
"Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar" είναι μια ταινία που μιλά με πολύ απλά λόγια και μ' έναν πολύ ανάλαφρο τρόπο για καίρια ζητήματα της κοινωνίας και των μελλοντικών πολιτών αυτής. Καταφέρνει, δε, να διατηρήσει το χαρακτηριστικό των ταινιών του γαλλόφωνου Καναδά και παρουσιάζει μια όμορφη ιστορία παιδιών και του δασκάλου τους. Προτείνεται στους σινεφίλ του κινηματογραφικού χώρου, σε όσους αρέσουν οι δραματικές ταινίες με πρωταγωνιστές μικρά πιτσιρίκια, αλλά και σε όσους ψάχνετε να δείτε ένα καλό δράμα, που να έχει να δώσει στον θεατή κάτι παραπάνω από 90 λεπτά χαλάρωσης.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Κοινωνικό δράμα του 2011 από τον γαλλόφωνο Καναδά, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Philippe Falardeau, διάρκειας 94 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mohamed Fellag, Sophie Nélisse, Émilien Néron και Marie-Ève Beauregard.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Cosmopolis

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Cosmopolis

Η υπόθεση

Ένας 28χρονος δισεκατομμυριούχος, ο Eric Packer (Robert Pattinson), την ημέρα που η πόλη θα παραλύσει, λόγω της κυκλοφορίας, στους δρόμους του Μανχάταν, του Προέδρου των Η.Π.Α., θα ξεκινήσει ένα ταξίδι ως την άλλη άκρη της πόλης, με σκοπό να κουρευτεί. Στη διαδρομή θα βρεθεί αντιμέτωπος με γεγονότα, αλλά και με ανθρώπους που θα αλλάξουν την ισορροπία του σύμπαντός του.

Η κριτική

Βλέποντας το "Cosmopolis" οφείλω να ομολογήσω ότι διχάστηκα. Είναι από τις ελάχιστες φορές που μπορώ ν' αναγνωρίσω ένα εξαιρετικά μεγαλειώδες κείμενο, πίσω από μια τόσο, μα τόσο ανούσια ταινία. Κι ορθώς, θ' αναλογιστείτε πώς είναι δυνατόν από ένα άρτιο κείμενο να προκύψει μια ταινία πολύ κάτω του μετρίου. Αυτό γίνεται όταν το κείμενο, είναι ένα σουρεαλιστικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε μια υπάρχουσα κοινωνικο-πολιτική κατάσταση, με άπειρα φιλοσοφικά, κοινωνικά, πολιτικά κι οικονομικά νοήματα. Ένα τέτοιο κείμενο δεν είναι δυνατόν να έχει την οποιαδήποτε επιτυχία, αν δεν έχει διασκευαστεί, καταλλήλως, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να το παρακολουθήσει ως μια συνεχόμενη ιστορία.

Για τον μέσο θεατή, η ταινία, είναι ο ορισμός της "μπουρδολογίας". Προσπαθεί από την αρχή να δημιουργήσει ένα κλίμα μυστηρίου, ανεπιτυχώς. Ο δισεκατομμυριούχος ήρωας της ιστορίας επιλέγει συνειδητά να κάνει ένα ταξίδι που θα του αλλάξει τη ζωή. Του δίνονται πολλές ευκαιρίες να κάνει πίσω και ν' αποφύγει τις απρόσμενες εκπλήξεις, όμως, θα συνεχίσει να κατευθύνεται προς την καταστροφή του, αλλά και προς τον δολοφόνο του. Ο Eric Packer δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύμβολο του καπιταλισμού, του οποίου θα κληθούμε να παρακολουθήσουμε την πτώση, που ο ίδιος (ο ήρωας ή ο ακόμα κι ο ίδιος ο καπιταλισμός) έχει επιδιώξει.

Στη διαδρομή του, αυτή, θα τον συνοδεύσουμε μέσα σε μια λιμουζίνα. Ένα θωρακισμένο όχημα, ίδιο κι απαράλλακτο με όλα τα άλλα οχήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης, εξωτερικά τουλάχιστον. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό παλάτι θα συναναστραφούμε με διάφορα πρόσωπα, τα οποία έρχονται και φεύγουν σαν να μην είναι πραγματικά, αλλά φαντασιώσεις του πρωταγωνιστή, που τον αναγκάζουν να έρθει σε διάλογο με τον εσωτερικό του κόσμο. Οι διάλογοι που θα τον δούμε ν' αναπτύσσει μαζί τους, επίσης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανάπτυξη σκέψεων. Θ' ακούσουμε κάποιες από τις άπειρες σκέψεις που έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

Παράλληλα, οι διάλογοι, αλλά κι οι εικόνες της κοινωνίας σε αποσύνθεση κρατάνε μια απόσταση από την πραγματικότητα του πρωταγωνιστή, στην οποία βρισκόμαστε κι εμείς. Οι διάλογοι, όποτε δεν φαντάζουν με σκέψεις που θα μπλεχτούν μεταξύ τους, μοιάζουν με ομιλία σε ένα chat. Η ταινία χαρακτηρίζεται από διαλόγους που δεν έχουν ζωντάνια και νεύρο. Φυσικά την αποστασιοποίηση από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην κοινωνία, καταφέρνει να τη δείξει, μέσω του χάους που επικρατεί έξω από τη λιμουζίνα. Ένα χάος που δεν καταφέρνει να διαπεράσει τη τζαμαρία, δεν καταφέρνει να ταράξει, ούτε στο ελάχιστο τον Packer. Θα έλεγε κανείς ότι, ίσως και να το διασκεδάζει ακόμα.

Οι ηθοποιοί, που έχει επιλέξει ο Cronenberg να συμμετάσχουν στην ταινία του, ακολουθούν ένα είδος παιξίματος τόσο άτονο, που καταστρέφει ακόμα και την τελευταία ελπίδα του θεατή να δει κάτι, έστω, ικανοποιητικό. Η επιλογή δε του Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ακατάλληλη. Τα νοήματα κι οι συμβολισμοί της ταινίας, μόνο, είναι τόσα πολλά, που ένας ενήλικος θεατής δεν είναι σε θέση να τα κατανοήσει όλα, πόσο μάλλον ένα εφηβικό κοινό, που θα τρέξει στις αίθουσες για τον Robert Pattinson.
Επειδή η συγκεκριμένη ταινία είναι ο ορισμός της αποτυχημένης μεταφοράς ενός λογοτεχνικού κειμένου στη μεγάλη οθόνη, θα σας πω ότι, κατά τη γνώμη μου, είναι προτιμότερο να επιλέξετε να διαβάσετε το βιβλίο, όπου θα έχετε την ώρα να το επεξεργαστείτε με τους δικούς σας ρυθμούς και να το κατανοήσετε. Από 'κει κι έπειτα, αν σας φαίνεται ενδιαφέρον το θέμα της πτώσης τους καπιταλιστικού συστήματος, αλλά δεν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν εύκολα να διαβάσουν ένα λογοτεχνικό κείμενο, τότε και μόνο τότε, επιλέξτε να τη δείτε, αλλά και πάλι, πολύ φοβάμαι ότι πολλοί από εσάς θ' απογοητευτείτε.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Καναδικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του  Don DeLillo, σε σενάριο και σκηνοθεσία του David Cronenberg, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Robert Pattinson, Sarah Gadon, Juliette Binoche, Kevin Durand, Paul Giamatti, Γιώργο Τουλιάτο, Abdul Ayoola και Jay Baruchel.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes