(2008) Λυκόφως

Αγγλικός/Πρωτότυπος τίτλος: Twilight

Η υπόθεση

Η Bella (Kristen Stewart) είναι μια 17χρονη κοπέλα, η οποία από την ηλιόλουστη Αριζόνα, μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα της, που βρίσκεται στο μουντό Forks της Washington. Στο καινούργιο της σχολείο, οι συμμαθητές της, θα την υποδεχτούν πολύ φιλικά και θα την κάνουν αμέσως μέλος της κοινότητάς τους. Εκείνη, όμως, από την πρώτη στιγμή που θ' αντικρίσει την οικογένεια Cullen, και πιο συγκεκριμένα τον Edward (Robert Pattinson), έναν απόκοσμο ελκυστικό νεαρό, το μόνο που θα θελήσει θα 'ναι να τον γνωρίσει. Ο Edward, αν και μοιάζει να μην την συμπαθεί και πολύ, θα της σώσει τη ζωή κι έτσι, οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά. Όταν πια η Bella ανακαλύψει την πραγματική ταυτότητα του Edward και του το φανερώσει, μην έχοντας την δυνατότητα ν' αρνηθούν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, θα βρεθούν σε μια επικίνδυνη σχέση και για τους δυο τους.

Η κριτική

Το "Λυκόφως" θα μπορούσε κάλλιστα ν' αποτελέσει την αρχή όλης αυτής της μανίας που έχει κατακλύσει, εδώ και μερικά χρόνια, το εφηβικό κοινό, αλλά και τις εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικών έργων ή τηλεοπτικών σειρών. Και για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω το "γιατί;".

Χωρίς ν' ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές του πρωταγωνιστικού ζεύγους, ανήκω στο κομμάτι του κοινού που είδαν την ταινία όταν κυκλοφόρησε κι οφείλω να ομολογήσω ότι, παρά τα όσα έχουν γραφεί κι ειπωθεί, πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχτούμε ότι για το κοριτσίστικο εφηβικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται κιόλας η ταινία, το θέμα που πραγματεύεται, ήταν αρκετά πρωτότυπο και σύγχρονο, καθώς δεν αναφέρεται σε μια οποιαδήποτε ιστορία αγάπης, αλλά σε μια, φύσει αδύνατον να πληρωθεί, κοινή επιθυμία δυο νέων.

Θα διαφωνήσω, επίσης, με όσους υποστηρίζουν ότι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Stephenie Meyer έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, αντικρούοντας το επιχείρημά τους με την εισπρακτική επιτυχία της εν λόγω ταινίας και με το γεγονός ότι σπάνια το κινηματογραφικό αποτέλεσμα μιας μεταφοράς, καταφέρνει να ξεπεράσει ή έστω να πλησιάσει ποιοτικά, το λογοτεχνικό κείμενο.

Οι στυλιζαρισμένοι χαρακτήρες, το "κακογραμμένο (όπως λέγεται)" σενάριο, η απόκοσμη αίσθηση που αποπνέει στο σύνολό της η παραγωγή κι η μουντή φωτογραφία σε συνδυασμό με την πανέμορφη μουσική επένδυση και τα καταπράσινα τοπία, στα οποία είναι γυρισμένη η ταινία, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στον ψυχισμό των δυο ηρώων, κάνοντας την ιστορία τους να μοιάζει τόσο πολύ σε μια σύγχρονη μεταφορά του κλασικού "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα".

Μια κοπέλα χωρισμένων γονέων που, παρόλο που κεντρίζει το ενδιαφέρον των συνομήλικων της, έχει επιλέξει να κλειστεί στον εαυτό της χρησιμοποιώντας την μοναξιά ως ασπίδα προστασίας, θα ερωτευτεί το μόνο πλάσμα που δεν μπορεί να έχει. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, ειδικότερα στις ηλικίες που τα δυο φύλα αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους, το σύνηθες φαινόμενο είναι η εμμονή σ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, είτε αυτός αποκτά υπόσταση στο πρόσωπο ενός καθηγητή, είτε στο πιο δημοφιλές παιδί του σχολείου, που όλες θέλουν και καμιά δεν μπορεί να έχει.

Επίσης, αξίζει ν' αναφέρω ότι τίποτα δεν διεγείρει περισσότερο τις αισθήσεις από την εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου, κι αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Edward δεν είναι ένα δημοφιλές κωλόπαιδο, που μέσα στην ανωριμότητά του, και να βρει τον πραγματικό έρωτα δεν θα μπορέσει να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, είναι ένας μυστηριώδης νεαρός, που παραμένει μακριά από τα κοινά, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη να μην βλάψει κανέναν, αλλά που ταυτόχρονα δεν έχει χάσει την θνητή του ταυτότητα και δεν μπορεί ν' αντισταθεί στην, εξίσου μυστηριώδη, νέα παρουσία που θα κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του.

Από πλευράς ερμηνειών, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για υποκριτική αποκάλυψη, για κανένα μέλος του cast. Έχοντας επιλέξει, βέβαια, τον Robert Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι συντελεστές κερδίζουν αυτόματα τις καρδιές του νεαρού θηλυκού κοινού. Παράλληλα, η λογοτεχνική ατμόσφαιρα που παραμένει εμφανής, δυστυχώς, δεν λειτουργεί θετικά, καθώς για τον περισσότερο κόσμο η σύγκριση με το μυθιστόρημα είναι αναπόφευκτη.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, θα χαρακτήριζα την συγκεκριμένη ταινία μια αξιόλογη παραγωγή που απευθύνεται σε κοπέλες εφηβικής ηλικίας που βρίσκονται μεταξύ φωτός και σκότους και μπορούν να ταυτιστούν με μεγάλη ευκολία με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, αλλά και σε όλες τις μικρές θαυμάστριες του Robert Pattinson, καθώς η ενσάρκωση του Edward, αποτελεί τον καλύτερο ρόλο της, μέχρι στιγμής, καριέρας του.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Catherine Hardwicke, διάρκειας 122 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Ashley Greene, Kellan Lutz, Billy Burke, Cam Gigandet, Edi Gathegi, Rachelle Lefevre και Taylor Lautner.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2008) Quantum of solace

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Quantum of solace

Η υπόθεση

Ο James Bond (Daniel Craig) φεύγει από την Lago di Garda και κατευθύνεται προς τη Siena της Ιταλίας με τον White (Jesper Christensen) στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Κατά την προσπάθεια ανάκρισής του, οι άνθρωποι της MI6 ανακαλύπτουν ότι η οργάνωση με την οποία σχετίζεται ο White, έχει ανθρώπους παντού, ακόμα και στην ίδια την MI6. Με τη βοήθεια του προσωπικού σωματοφύλακα της M (Judi Dench), o White προσπαθεί ν' αποδράσει. Όταν ο Bond σκοτώσει τον συνεργό του White και σωματοφύλακα της M, μέσω ενός χαρτονομίσματος στο πορτοφόλι του, θα βρεθεί στην Αϊτή. Εκεί θα φτάσει στον Dominic Greene (Mathieu Amalric), ένα μέλος της οργάνωσης που συνεργαζόταν ο White και που προτίθεται, τώρα, να βοηθήσει τον Στρατηγό Medrano (Joaquín Cosio) να επανακτήσει το αξίωμα του κυβερνήτη της Βολιβίας, σε αντάλλαγμα μιας έκτασης στην έρημο. Ο Bond έχοντας προσωπικές υποθέσεις να κλείσει, θ' ασχοληθεί με την οργάνωση και θα προσπαθήσει να φτάσει στο στόχο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον αφορισμό του από την MI6.

Η κριτική
Καθώς το "Quantum of solace" αποτελεί την άμεση συνέχεια του "Casino Royale", το κατά πόσο θα σας αρέσει ή όχι η 22η ταινία της σειράς, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εντύπωση που σας έκανε η πρώτη παραγωγή, με τον Daniel Craig σε ρόλο πρωταγωνιστή.
Σίγουρα, όμως, ακόμα κι αν σας άρεσε το "Casino Royale", αυτή η ταινία είναι πολύ κατώτερή της. Και πώς να μην είναι, όταν μέσα σε δυο μόλις χρόνια από την μεταφορά ενός, κατά τη γνώμη μου και συγκριτικά πάντα, καθαρά λογοτεχνικού μυθιστορήματος, οι σεναριογράφοι του αποπειρώνται να καλύψουν τα όποια κενά θεωρούν ότι αφήνει το τέλος της πρώτης ταινίας, μ' ένα δικό τους σενάριο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πλησιάσει τις ιστορίες του Fleming;
Αυτή η ταινία, με άλλα λόγια, βασιζόμενη στην τεράστια εισπρακτική επιτυχία του "Casino Royal", δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να τραβήξουν από τα μαλλιά τον τρόπο που ο Bond κατέληξε να γίνει ο γνωστός σε όλους μας πράκτορας 007 και να δώσουν στο κοινό αχρείαστες επεξηγήσεις, στοχεύοντας μόνο στο οικονομικό όφελος κι όχι στην δημιουργία μιας ταινίας που ν' αξίζει να μπει στο αρχείο των ταινιών Bond.
Ο James ακόμα, θυμίζει και δεν θυμίζει τον γνωστό πράκτορα. H προσωπική του ιστορία εκδίκησης, πάλι, ενδιαφέρει και δεν ενδιαφέρει τον θεατή και για να μην υπάρξει έντονη δυσαρέσκεια, οι τρύπες μπαλώνονται με την ιστορία της συμπρωταγωνίστριάς του, Camille (Olga Kurylenko), η οποία έχει κι ένα σοβαρό λόγο να γυρέψει εκδίκηση. Ο Bond πάλι, ψάχνει να εκδικηθεί στα τυφλά και βρίσκει τις απαραίτητες πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν στο στόχο του, εκεί που εσύ έχεις ξεχάσει ότι για κάποιο λόγο θέλει να πάρει εκδίκηση για κάτι.
Βέβαια, ο Craig εδώ είναι λιγάκι πιο πιστευτός ως James Bond, η παρουσία της M είναι περισσότερο ουσιαστική και γνώριμη, περιέχονται πολιτικά και περιβαλλοντολογικά μηνύματα, οι γυναικείες παρουσίες είναι ταιριαστές και φυσικά την ταινία σώζει η αστείρευτη δράση, άνευ νοήματος, που υπάρχει σε στέρεο, υδάτινο κι εναέριο έδαφος, με τις διάφορες καταδιώξεις πεζή, σ' αυτοκίνητο, σε σκάφος κι αεροσκάφος, που δεν μπορούν ν' αφήσουν κανέναν παραπονεμένο.
Όντας περισσότερο μια περιπέτεια δράσης της σειράς, αν δεν σας άρεσε ή σας φάνηκε μέτριο το "Casino Royale" μην την προτιμήσετε. Αν πάλι, η προηγούμενή της, σας φάνηκε μια αποκάλυψη, δείτε την, αλλά να ξέρετε πως θα σας απογοητεύσει, συγκριτικά. Προσωπικά η πρώτη, δεν με ενθουσίασε και τη συγκεκριμένη έπρεπε να την ξαναδώ, όχι μόνο για να μπορέσω να γράψω την κριτική, αλλά γιατί μου φάνηκε τόσο αδιάφορη που δεν θυμόμουν ούτε μια σκηνή της... και συνέχιζα να μην την θυμάμαι όση ώρα την ξαναέβλεπα.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Βρετανική περιπέτεια κατασκοπείας του 2008, σε σενάριο των Neal Purvis, Robert Wade και Paul Haggis και σκηνοθεσία του Marc Forster, διάρκειας 106 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Craig, Judi Dench, Mathieu Amalric, Olga Kurylenko, Gemma Arterton, Jeffrey Wright, Giancarlo Giannini, Joaquín Cosio και Jesper Christensen.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2008) Ο Αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix aux jeux olympiques

Αγγλικός τίτλος: Asterix at the olympic games

Η υπόθεση

Ο Alafolix (Stéphane Rousseau), ένας νεαρός Γαλάτης, στέλνει ερωτικούς παπύρους στην πριγκίπισσα Ειρήνη (Vanessa Hessler), η οποία δηλώνει ερωτευμένη με τον κρυφό θαυμαστή της. Το πρόβλημα είναι ότι την καρδιά της Ειρήνης διεκδικεί ταυτόχρονα κι ο γιος του Ιουλίου Καίσαρα (Alain Delon), Βρούτος (Benoît Poelvoorde), τον οποίο η όμορφη πριγκίπισσα δεν αντέχει ούτε λεπτό. Προκειμένου, λοιπόν, να μην αναγκαστεί να παντρευτεί τον Βρούτο με το έτσι θέλω, ανακοινώνει πως θα δεχτεί για σύζυγό της όποιον καταφέρει να κερδίσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες που πρόκειται να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Βρούτος θα ανακοινώσει στον πατέρα του πως θα εκπροσωπήσει την Ρώμη, ενώ ο Alafolix θα ζητήσει την βοήθεια των συμπατριωτών του. Ο Astérix (Clovis Cornillac), ο Obélix (Gérard Depardieu) κι ο Panoramix (Jean-Pierre Cassel) θα ξεκινήσουν ένα ακόμα ταξίδι, αυτή τη φορά με προορισμό την Ελλάδα. Στόχος τώρα είναι να κερδίσουν τους Αγώνες και να βοηθήσουν τον Alafolix να κερδίσει το χέρι της ωραίας Ειρήνης.

Η κριτικής

Η τρίτη ταινία της κινηματογραφικής μεταφοράς του Astérix και Obélix στην μεγάλη οθόνη, παρά τις προσπάθειες που καταβάλει, δυστυχώς δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο με τις δυο προηγούμενές της. Κρίμα για την ταινία και διπλό κρίμα για 'μας τους Έλληνες που περιμέναμε πώς και πώς την συγκεκριμένη παραγωγή.

Αυτή την φορά η ταινία θα ξεκινήσει με την ιστορία του γαλατικού χωριού και θα συνεχίσει συστήνοντας στο κοινό τους νέους ήρωες που θα πλαισιώσουν το σύνολο. Παράλληλα, παρά το ταξίδι που πραγματοποιούν οι φημισμένοι Γαλάτες, το επεισόδιο, της συγκεκριμένης ιστορίας, με τους πειρατές παραλείπεται κι ακόμα παρατηρούμε ότι τους χαζούς Ρωμαίους, ουσιαστικά αντικαθιστά ο Βρούτος, ο οποίος παρουσιάζεται τόσο βλάκας που αγγίζει, πια, τα όρια της υπερβολής.

Οι συντελεστές δίνουν την αίσθηση ότι σκοπίμως αποφεύγουν τις σκηνές πλήθους κι ίσως αυτό να γίνεται για να εστιάσουν περισσότερο στα διεθνή ονόματα που έχουν καταφέρει να συμπεριλάβουν στην παραγωγή. Βέβαια, αξίζει ν' αναγνωρίσουμε ότι μια ταινία που καταφέρνει να επαναφέρει τον Alain Delon σε βασικό ρόλο και να δώσει στον Michael Schumacher ρόλο ανάλογο της πραγματικής του ιδιότητας, δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σε μια ταινία διάρκειας δυο ωρών, οι μόνες σκηνές που αξίζουν από κωμικής άποψης, με εξαίρεση κάποιες λίγες σκηνές που τα ηνία αναλαμβάνει ο Gérard Depardieu, είναι αυτές με τον Καίσαρα και τον Βρούτο, οι οποίες, όπως προανέφερα, κάπου χάνουν την μαγεία τους με την υπερβολή που διαθέτουν. Από το έργο, δεν λείπουν παράλληλα και διάφορες σκηνές με τις οποίες, εμμέσως, ασκείται αρνητική σάτιρα σε διάφορα αθλήματα, τα οποία ποτέ δεν έγιναν αποδεκτά από ένα μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού (body-building, ποδόσφαιρο, κ.α.).

Τέλος, η ξαφνική αλλαγή του ηθοποιού που ενσαρκώνει τον Astérix, μοιάζει πλήρως ανούσια. Ο Clovis Cornillac παρουσιάζει έναν χαρακτήρα πεζό κι αδιάφορο, αφήνοντας τους δευτεραγωνιστές να κερδίσουν την παράσταση και τους θαυμαστές του comic με μια πικρή γεύση στο στόμα.

Αν και την συγκεκριμένη ταινία δύσκολα θα την πρότεινα σε κάποιον, αν έχετε δει τις δυο προηγούμενες και δεν έχετε κάποια άλλη, καλύτερη πρόταση, δεν αποτελεί ιδιαίτερα κακή επιλογή για ένα χαλαρωτικό δίωρο.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Γαλλική κωμωδία του 2008, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο των Thomas Langmann, Olivier Dazat, Alexandre Charlot και Franck Magnier, σε διαλόγους των Thomas Langmann, Alexandre Charlot και Franck Magnier και σκηνοθεσία των Frédéric Forestier και Thomas Langmann, διάρκειας 116 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Clovis Cornillac, Gérard Depardieu, Jean-Pierre Cassel, Stéphane Rousseau, Vanessa Hessler, Benoît Poelvoorde και Alain Delon.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2008) Η αρπαγή

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Taken

Η υπόθεση

Ο Bryan Mills (Liam Neeson) είναι ένας πατέρας, πρώην πράκτορας της C.I.A., που έχει αφήσει την δουλειά του για να μπορεί να βρίσκεται κοντά στην 17χρονη κόρη του Kim (Maggie Grace). Όταν η Kim ξεκινήσει για ένα ταξίδι με προορισμό την Ευρώπη, μια συμμορία εμπόρων λευκής σαρκός θα την απαγάγει. Για κακή τύχη των απαγωγέων, την ώρα της "αρπαγής", η Kim συνομιλεί με τον πατέρα της στο κινητό, ο οποίος διατηρώντας την ψυχραιμία του της δίνει τις απαραίτητες οδηγίες, για να μπορέσει στη συνέχεια να την εντοπίσει και να εξοντώσει τους απαγωγείς της.

Η κριτική

"Η αρπαγή" παραπέμποντας λίγο σε περιπέτεια δράσης, λίγο σε θρίλερ και λίγο σε ταινία κατασκοπείας, καταφέρνει να συνθέσει μια ταινία υψηλότατων προδιαγραφών για το είδος της, και όχι μόνο.
Ως ταινία κατασκοπείας, θα περίμενε κανείς το κεντρικό της θέμα να είναι η προστασία της πατρίδας/Αμερικής από την κακή Ανατολή, όμως, σοφά θα δούμε ότι οι συντελεστές της αποφεύγουν να καταπιαστούν με ένα θέμα που το έχουν αναλύσει χιλιάδες ταινίες του είδους κι επιλέγουν κάτι λιγότερο προφανές, αλλά με την ίδια βαρύτητα, την προστασία της οικογένειας. Αυτή η εναλλακτική επιλογή είναι που, σε πρώτο στάδιο, κάνει τη διαφορά.
Το δεύτερο στοιχείο που λειτουργεί θετικά στην αποδοχή της ταινίας, είναι το γεγονός ότι αξιοποιεί τον χρόνο της διάρκειάς της κατάλληλα, χωρίς να χάνει περιττό χρόνο σε επαναλαμβανόμενες σκηνές δράσης, για την ικανοποίηση του κοινού της περιπέτειας, ή σε μια μακροσκελή εισαγωγή, που ενδέχεται να κουράσει. Αντίθετα, η ταινία ξεκινά με φιλμ από την παιδική ηλικία της κόρης του Bryan, που καθιστά σαφές ότι αυτή είναι το πρόσωπο-κλειδί της ιστορίας, συνεχίζει δίνοντας μόνο τις απαραίτητες πληροφορίες για τον πρωταγωνιστή και τις δυνατότητές του κι αναλώνει ένα αξιοσέβαστο ποσοστό της διάρκειάς της σε σκηνές δράσης, συνθέτοντας μια απολύτως ισορροπημένη ταινία.
Παρουσιάζοντας, λοιπόν, στο κοινό μόνο τα απολύτως απαραίτητα κι ακολουθώντας μια ροή που διέπεται από λογική σκέψη, ψυχραιμία κι αποφασιστικότητα, οι σεναριογράφοι κι ο σκηνοθέτης της ταινίας, καταφέρνουν να αναδείξουν έναν ωριμότερο James Bond, που τίποτα στον κόσμο δεν είναι ικανό να τον αποπροσανατολίσει από τον στόχο του. Και φυσικά, η καταλληλότερη επιλογή για έναν τέτοιον ρόλο δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον Liam Neeson, ο οποίος με εκπληκτικό τρόπο υποδύεται τον "επαγγελματία" πατέρα.
Βασικό συστατικό της επιτυχίας της, επίσης, είναι το γεγονός ότι καταφέρνει να συνδυάσει τη διαφθορά του αστυνομικού σώματος με το στοιχείο του εμπορίου λευκής σαρκός κι αυτό χωρίς να αποτελεί μια ταινία που απευθύνεται στο σινεφίλ κοινό. Η εξέλιξη δε της δράσης σε μια πόλη που φημίζεται για τον έρωτα και τις καλές τέχνες, το Παρίσι, όπως επίσης κι ο χρονικός περιορισμός που δίνεται στον πρωταγωνιστή είναι ακόμα δύο στοιχεία που την κάνουν ενδιαφέρουσα. Το κυριότερο, όμως, στοιχείο είναι ότι μέχρι το τέλος, δεν ξέρεις αν οι κόποι κι η επιμονή αυτού του ανθρώπου θα αποδώσουν καρπούς.
Το έργο, αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για όλους τους λάτρεις των καλών ταινιών δράσης, αλλά και για όλους όσους δεν τρελαίνονται ιδιαίτερα για τέτοιου τύπου ταινίες, αλλά αναζητούν καλές παραγωγές, που ν' αξίζουν το χρόνο που θα διαθέσουν.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη περιπέτεια του 2008, σε σενάριο των Luc Besson και Robert Mark Kamen και σκηνοθεσία του Pierre Morel, διάρκειας 93 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Liam Neeson, Olivier Rabourdin, Maggie Grace, Famke Janssen και Arben Bajraktaraj.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2008) Φθινόπωρο

Πρωτότυπος τίτλος: Sonbahar

Αγγλικός τίτλος: Autumn

Η υπόθεση

Ο Yusuf (Onur Saylak) μετά από δέκα χρόνια πολιτικής κράτησης αποφυλακίζεται, για ιατρικούς λόγους, κι επιστρέφει στο χωριό του, κάπου στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί θα βρει να τον περιμένει μονάχα η γριά κι άρρωστη μητέρα του κι ο παιδικός του φίλος, Mikail (Serkan Keskin). Κατά την παραμονή του στο χωριό, θα γνωρίσει την Eka (Megi Kobaladze), μια όμορφη γυναίκα από την Γεωργία που μέσω της πορνείας προσπαθεί να βγάλει χρήματα για να συντηρήσει την μητέρα και την κόρη της. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη σχέση συμπάθειας κι αγάπης. Μια ταινία αφιέρωμα στα όμορφα παιδιά των ανυπόμονων καιρών που δεν κυνήγησαν ποτέ τα όνειρά τους.

Η κριτική
Το "Φθινόπωρο" θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί ως μια από τις ομορφότερες ποιητικές ταινίες που έχει βγάλει ο κινηματογράφος. Σ' αυτήν, δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα που πρέπει να φτάσει στον παραλήπτη, είναι μια ταινία που μιλά μέσω της μουσικής και της φωτογραφίας της κι απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά.
Στην ταινία του αυτή, ο Özcan Alper, καταφέρνει να συνδυάσει έξοχα το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Τουρκίας με το ηθογραφικό στοιχείο διαφόρων, ξεχασμένων απ' το Θεό, τόπων της χώρας του. Χωρίς ο ίδιος να ασκεί κάποιου είδους κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα της χώρας του, προβάλλοντας απλώς ντοκουμέντα, αφήνει τη δυνατότητα στο θεατή να κρίνει τα γεγονότα που του παρουσιάζονται, όπως εκείνος νομίζει. Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθεί και με τη νοοτροπία των ανθρώπων στα χωριά. Ο Alper απλώς τους εμφανίζει, δεν τους αναλύει, αφήνει τη δουλειά αυτή στον θεατή.
Οι άνθρωποι που θα γνωρίσουμε στο αριστούργημα αυτό, είναι είτε φτωχοί γερασμένοι άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα, πια, να αποδράσουν από την υπέροχη αυτή γη, είτε νέοι άνθρωποι που φοβούμενοι να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον, συμβιβάζονται με ό,τι μπορεί να τους προσφέρει το παρόν, αφήνοντας τα όνειρά τους στην άκρη. Ακόμα κι ο Yusuf, όμως, που έχει κυνηγήσει τα όνειρά του κι έχει πληρώσει γι' αυτά με τη στέρηση της ελευθερίας του, θα δούμε ότι γυρίζοντας στην πατρίδα του, έχει πλέον χάσει την ταυτότητά του. Τα δέκα χρόνια που πέρασε στις φυλακές, τον κάνουν να μοιάζει με ξένο και τρελό, στα μάτια των συγχωριανών του.
Στην ταινία δεν θα δούμε την αντιθετική δύναμη του καλού και του κακού. Υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι κι η μοναξιά τους. Παρόλα αυτά όμως, το "Φθινόπωρο" δεν αποτελεί την επιτομή του πεσιμισμού, όπως πολύ εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρει μια νότα αισιοδοξίας, αφού παρουσιάζει, παράλληλα με την παραίτηση και τον συμβιβασμό, την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να βρει την ευτυχία, ακόμα και σε καταστάσεις προαποφασισμένες, όπως ο θάνατος. Ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, όσο ο άνθρωπος αναπνέει, πάντα θα έχει τη θέληση να ζει και να ελπίζει.
Εντύπωση, κάνουν επίσης κι οι σκηνές που παρεμβάλλονται, μέσω της τηλεόρασης. Θα δούμε κινούμενα σχέδια, καλλιτεχνικό πατινάζ, αλλά και την τελευταία σκηνή από τον "Θείο Βάνια" του Anton Chekhov, η οποία λειτουργεί περισσότερο σαν σκηνή-κλειδί για την έκβαση και συμπλήρωση της ιστορίας. Ο Alper θα επιλέξει να κλείσει την ταινία του, προβάλλοντας ένα χειμωνιάτικο χιονισμένο τοπίο με τη συνοδεία ενός μοιρολογιού, μια σκηνή που με την απλότητά της θα συγκλονίσει το θεατή.
Το "Φθινόπωρο" του Özcan Alper είναι ένα πορτραίτο της ανθρώπινης ψυχής και της τούρκικης επαρχίας, που δικαίως έχει βραβευτεί κι επαινεθεί από αρκετά φεστιβάλ. Όντας μια ταινία αργή, αλλά με υπέροχη φωτογραφία και ρεαλιστικούς χαρακτήρες, προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ του κινηματογραφικού χώρου, αλλά πιθανώς να είναι κατάλληλη και για όσους τους ελκύει η γνωριμία με τον πολιτισμό μιας Τουρκίας στο περιθώριο των συνόρων της.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά
Τούρκικο δράμα του 2008, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Özcan Alper, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Onur Saylak, Megi Kobaladze, Serkan Keskin και Raife Yenigül.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2008) Step up 2: Το επόμενο βήμα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up 2: The streets

Η υπόθεση

Η Andie (Briana Evigan), είναι μια νεαρή κοπέλα για τη οποία ζωή σημαίνει να χορεύεις. Στα 16 της χρόνια θα χάσει τη μητέρα της, τον άνθρωπο που στήριζε τα όνειρά της και πλέον τίποτα δε θα της φαίνεται το ίδιο, ακόμα κι ο χορός. Την προστασία της Andie, θ' αναλάβει προσωρινά η Sarah (Sonja Sohn), η καλύτερη φίλη της μητέρας της. Βλέποντας όμως την Andie να μπλέκει σε ακατάλληλες παρέες (τη χορευτική ομάδα "4-1-0"), η Sarah θα θελήσει για το καλό της μικρής, να τη στείλει στη θεία της, στο Texas. Την κατάσταση θα σώσει ο Tyler (Channing Tatum), κανονίζοντας στην Andie μια οντισιόν για το M.S.A. (Maryland School of the Arts), δίνοντάς της έτσι μια δεύτερη ευκαιρία. Η Andie θα γίνει δεκτή στη σχολή, όπου θα γνωρίσει τον διάσημο Chase (Robert Hoffman), αλλά και τον ταλαντούχο Moose (Adam G. Sevani). Μαζί, θα δημιουργήσουν μια ομάδα, διεκδικώντας μια θέση αλλά και τη νίκη στο διαγωνισμό "The streets", ενάντια στην παλιά ομάδα της Andie, τους "4-1-0".

Η κριτική

Η ταινία, αν και θεωρητικά είναι η συνέχεια του πρώτου "Step up", πολύ λίγη σχέση έχει με την αρχική. Κάλλιστα θα μπορούσε να φέρει απλά το όνομα "The streets", καθώς τα μόνο κοινά που έχει με την πρώτη ταινία, είναι η σχολή M.S.A., ο δύσκολος, αλλά όχι ακατόρθωτος έρωτας της Andie, της κοπέλας που βρίσκεται σε αδιέξοδο, και του Chase, του νεαρού αδελφού του διευθυντή της σχολής, η αγάπη για το χορό, αλλά κι η ανθρώπινη δύναμη που παρακινείται από τα όνειρα.

Η μεγάλη διαφορά του "Step up 2" με το "Step up", είναι ότι η δεύτερη ταινία ασχολείται αποκλειστικά με το street-dancing και free-style. Πρωτοτυπεί επίσης, αρκετά με την επιλογή της RnB μουσικής, ένα είδος που το 2008, έγινε ξαφνικά της μόδας και το κομμάτι των T-Pain και Flo Rida, "Low", παίζει δυνατά εκείνη την περίοδο σε όλα τα club του κόσμου. Κανείς δεν ξέρει αν ήταν η μουσική και χορευτική επιλογή των δημιουργών της, αλλά το sequel, κατάφερε να πετύχει (στην Ελλάδα τουλάχιστον) περισσότερο από την original ταινία.

Ένα μεγάλο συν επίσης της δεύτερης ταινίας, είναι ότι η ιστορία είναι περισσότερο δεμένη και φαντάζει πιο ρεαλιστική από την αρχική. Παρόλα αυτά όμως και σε αυτή την ταινία, η έμφαση δίνεται περισσότερο στο χορό, παρά στα γεγονότα που θα πλαισιώσουν την υπόθεση. Υποκριτικά επίσης, αν κι οι πρωταγωνιστές δεν είναι ακατάλληλοι για τους ρόλους, περισσότερη έμφαση δίνεται στις κινησιολογικές τους ικανότητες, παρά στον τρόπο παιξίματος. Προβάλλεται επίσης εδώ, περισσότερο το ομαδικό πνεύμα, κάτι το οποίο θα απασχολήσει περισσότερο στα επόμενα "Step up".

Σαν σύνολο, το δεύτερο "Step up" απευθύνεται με μεγαλύτερη ευθύτητα στο νεανικό κοινό, είναι πολύ καλύτερα δομημένο ως προς την πλοκή, πρωτοτυπεί αρκετά στο είδος του χορού με το οποίο επιλέγει να καταπιαστεί και θα γίνει κλασικό για τις επόμενες γενιές. Μπορεί αντικειμενικά να μην αποτελεί πρότυπο ταινίας, αλλά η επιτυχία που γνώρισε το ίδιο, αλλά και οι συνέχειές του, που βασίζονται κι αυτές με τη σειρά τους στο free-style, έρχονται να διαψεύσουν όσους θεωρούν ότι η πρώτη από μια σειρά ταινιών, θα είναι πάντα η κλασική.

Όπως και το πρώτο "Step up", έτσι κι αυτό, προτείνεται σε άτομα νεαρής ηλικίας, κατά προτίμηση έφηβες κοπέλες, σε λάτρεις της RnB μουσικής και του free-style χορού, αλλά και σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν μια αισιόδοξη κι ανάλαφρη ιστορία αγάπης.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, σε σενάριο των Toni Ann Johnson και Karen Barna, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Jon M. Chu, διάρκειας 98 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Briana Evigan, Robert Hoffman και Adam G. Sevani.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(2008) Ο σκοτεινός ιππότης

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The dark knight

Η υπόθεση

Στο ξεκίνημα, γνωρίζουμε τον Joker (Heath Ledger), τον κακοποιό που έχει έρθει ν' αναταράξει τα νερά του Gotham City. Ο Bruce Wayne (Christian Bale), συνεχίζει τις προσπάθειες να πατάξει την εγκληματικότητα της πόλης, έχοντας και πάλι στο πλευρό του, τον Fox (Morgan Freeman), ο οποίος πλέον είναι ο διαχειριστής της εταιρείας του Bruce, τον Gordon (Gary Oldman) και φυσικά τον Alfred (Michael Caine). Ο Batman, όμως, παράλληλα εκδηλώνει την ανάγκη να βρει ένα στήριγμα, έναν ήρωα με πρόσωπο, έναν άνθρωπο της δικαιοσύνης, που να μπορεί να δώσει στο λαό την ελπίδα που χρειάζεται για ένα καλύτερο αύριο. Τον ήρωα αυτόν, τον συναντά στο πρόσωπο του εισαγγελέα κι επίσημου δεσμού της Rachel (Maggie Gyllenhaal), Harvey Dent (Aaron Eckhart), ο οποίος θα παίξει το δικό του ρόλο, στην πάταξη της εγκληματικότητας.

Η κριτική

Αν το Batman begins, ήταν ένα πείραμα, αυτή η ταινία, αποτελεί το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα μιας επεξεργασίας τριών ετών. Αν πάλι, η πρώτη ταινία, είχε κάποια ψεγάδια, σ' αυτήν είναι εξαιρετικά δύσκολο, να τα εντοπίσει κανείς και να τα εκφράσει. Αν επίσης, η πρώτη δουλειά του Nolan, θα μπορούσε χάριν αστεϊσμού, να χαρακτηριστεί και Ratman, εδώ έχουμε έναν ολοκληρωμένο Batman, κάποιον που έχει βρει την ταυτότητά του, ξέρει τι ζητά και πώς να το διεκδικήσει. Η ταινία αυτή, αποτελεί, ασυζητητί, το διαμάντι της τριλογίας κι έρχεται ν' απαντήσει σε όλους του επικριτές της πρώτης ταινίας.
Το αποτέλεσμα, είναι εκπληκτικό, όχι μόνο λόγω της περαιτέρω επεξεργασίας από την πλευρά του σκηνοθέτη, αλλά και λόγω της πλαισίωσης της ταινίας. Ο Christopher Nolan, έχει κρατήσει, τους άσσους της πρώτης του ταινίας (Michael Caine, Gary Oldman και Morgan Freeman). Ο Christian Bale, είχε το χρόνο να μελετήσει τόσο καλά το ρόλο του, αποδεικνύοντας έτσι, ότι η επιλογή του δεν ήταν τυχαία. Έχει αντικατασταθεί η Katie Holmes, από την Maggie Gyllenhaal, στην οποία ο ρόλος της Rachel, ταιριάζει γάντι, εν αντιθέσει με την προκάτοχό της. Και τέλος, στη θέση των κακών Liam Neeson και Cillian Murphy, έρχονται ο εξωφρενικός Heath Ledger, μαζί με τον Aaron Eckhart.
Ο "σκοτεινός ιππότης", θεωρώ ότι ήταν αυτό που εξ αρχής, είχε στο μυαλό του ο  Christopher Nolan, όταν καταπιάστηκε με τον Batman. Είναι μια από τις ωραιότερες σύγχρονες περιπέτειες που έχουν γυριστεί στα Χολιγουντιανά πλατώ, με τον Heath Ledger, να δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και να στέλνει την ταινία σε ένα άλλο επίπεδο, μακριά από τις περιπέτειες της σειράς. Παρόλα αυτά όμως, οι γρήγορες εναλλαγές, οι υπερβολικές πληροφορίες, τα τόσα διαφορετικά πρόσωπα που έχει να θυμάται ο θεατής, είναι πολύ εύκολο να μπερδέψουν και να αποσυντονίσουν.
Θα την πρότεινα σε όλους τους θαυμαστές του Batman, στους λάτρεις της περιπέτειας, στους θαυμαστές του Heath Ledger, αλλά και της καλής υποκριτικής τέχνης γενικότερα. Δεν θα την πρότεινα βέβαια, σε κάποιον που θέλει να χαλαρώσει, αλλά και σε ένα παιδί, όχι γιατί είναι περιπέτεια ή έχει σκηνές βίας, αλλά γιατί απαιτεί τη συμμετοχή του θεατή σε όλη τη διάρκειά της.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Ταινία του 2008, Αμερικάνικη περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη σε χαρακτήρες του Bob Kane, σε ιστορία του David S. Goyer και Christopher Nolan, σε σενάριο των Jonathan Nolan και Christopher Nolan και σκηνοθεσία του Christopher Nolan, διάρκειας 152 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Bale, Heath Ledger, Michael Caine, Morgan Freeman, Gary Oldman, Aaron Eckhart και Maggie Gyllenhaal.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten tomatoes

(2008) Οι γυναίκες των ονείρων μου

Πρωτότυπος τίτλος: Mes stars et moi

Αγγλικός τίτλος: My stars

Η υπόθεση

Κεντρικό άξονα της ταινίας, αποτελεί ο θαυμασμός που τρέφει ένας Γάλλος, για τρεις κινηματογραφικούς αστέρες. Ο Robert (Kad Merad), ένας κοινός θνητός, είναι φανατικός θαυμαστής των Solange Duvivier (Catherine Deneuve), Isabelle Séréna (Emmanuelle Béart) και Violette Duval (Mélanie Bernier). Ο Robert, έχει πετύχει να προσληφθεί ως καθαριστής του ατζέντη των τριών star και μέσω της δουλειάς του, καταφέρνει να συλλέξει όλες τις πληροφορίες που αφορούν τις γυναίκες των ονείρων του και ν' ανακατευτεί στις ζωές τους. Από μια παρέμβασή του, ξεκινάνε τα γυρίσματα της ταινίας των ονείρων του, όπου πρωταγωνιστούν οι τρεις star και καταφέρνει μέχρι και να τις γνωρίσει μια-μια... Ενώ όλα όσα φαίνεται να επιθυμούσε ο Robert οδεύουν στην πλήρωσή τους, ξαφνικά τα πάντα καταρρέουν, ο Robert βρίσκεται αντιμέτωπος με την πραγματική ζωή και τα αντικείμενα του θαυμασμού του, καλούνται να δώσουν τη λύση.

Η κριτική

Η ταινία αποτελεί ένα αρκετά ευχάριστο δείγμα, γαλλικής κωμωδίας. Ως ταινία, βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι το εξαιρετικό, είναι όμως αρκετά ανάλαφρη και πρόσχαρη και προσωπικά θα την πρότεινα σε κάποιον που του αρέσει το Γαλλικό σινεμά ή έχει κάποια αδυναμία σε μια από της πρωταγωνίστριες.

Η αλήθεια είναι ότι οι Catherine Deneuve, Emmanuelle Béart και Mélanie Bernier, θα μπορούσαν κάλλιστα να εμφανίζονται με τα πραγματικά τους ονόματα, αφού οι ρόλοι τους, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Η Catherine Deneuve, είναι όντως το πρόσωπο που πάνω της μπορείς να βασίσεις μια ολόκληρη παραγωγή, ξέροντας ότι ο κόσμος θα πάει να τη δει, μόνο και μόνο γιατί παίζει αυτή η μεγάλη star.

Η Emmanuelle Béart είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Γαλλικού σινεμά, που όμως, πάντα θα έρχεται δεύτερη σε σχέση με την Deneuve, καθώς η δεύτερη, μεγαλύτερη σε ηλικία, έχει καταφέρει να χτίσει μια καριέρα που δύσκολα την ξεπερνά κάποιος νεώτερος.

Τέλος, η Mélanie Bernier, είναι η μικρότερη σε ηλικία κι αυτή που, αν και δεν είναι παντελώς άγνωστη στο γαλλόφωνο κοινό, τώρα ξεκινά να χτίζει την καριέρα της.

Οι τρεις αυτές γενιές αστέρων, έρχονται να συναντηθούν σε μια ταινία, που στόχος της είναι να δείξει την ανθρώπινη πλευρά των κινηματογραφικών αστέρων, τον αποπροσανατολισμό και την τύφλωση που μπορεί να φέρει σ' έναν άνθρωπο ο θαυμασμός για κάποιο πρόσωπο, άγνωστο ουσιαστικά στον ίδιο και το τι μπορεί να κατορθώσει κάποιος όταν έχει τους σωστούς στόχους και κίνητρα για να το κάνει. Κι όλα τα παραπάνω, παρουσιάζονται μέσα από μια σειρά γεγονότων που τα χαρακτηρίζει ανάλαφρο χιούμορ και καταστάσεις που δύσκολα φαντάζεται κανείς να συμβαίνουν στην καθημερινότητά του.

Σημείωση: Μια χαριτωμένα αστεία πινελιά της ταινίας, αποτελεί ο γάτος του Robert, ο οποίος αντανακλά την ψυχοσύνθεση του ήρωά μας.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Γαλλική κομεντί του 2008, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Laetitia Colombani, διάρκειας 88 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Kad Merad, Catherine Deneuve, Emmanuelle Béart και Mélanie Bernier.

Οι σύνδεσμοι 

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes