(2012) Μπιγκ χιτ

Πρωτότυπος τίτλος: Μπιγκ χιτ

Αγγλικός τίτλος: Big hit

Η υπόθεση

Μέσα στη νύχτα ο αστυνόμος Φαρμάκης (Σπύρος Μπιμπίλας) αυτοκτονεί κι η σύζυγός του, προτού ειδοποιήσει την αστυνομία, καλεί τον Μάικ Βαρδακαστάνη (Άλεξ Σπυρόπουλο). Όταν η αστυνομία καταφθάνει, ο επικεφαλής της ομάδας, υπαστυνόμος Αριστείδης Κορμάς (Μελέτης Γεωργιάδης), αποφαίνεται ότι πρόκειται για βέβαιη αυτοκτονία. Τα στοιχεία όμως που του εμφανίζονται στην πορεία τον κάνουν να πιστέψει ότι πίσω από τον θάνατο του Φαρμάκη κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό που συνδέει το οργανωμένο έγκλημα και το αστυνομικό σώμα. Μπορεί ένας άνθρωπος μόνος του ν' αποδώσει δικαιοσύνη;

Η κριτική

Εξήντα χρόνια μετά την "Μεγάλη κάψα" του Fritz Lang, ένα ελληνικής παραγωγής remake πραγματοποιεί την έξοδό του στις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες. Με τον όρο "νουάρ" να το προσδιορίζει και τ' όνομα του Fritz Lang να το χαρακτηρίζει, το εγχείρημα μοιάζει ταυτόχρονα σαγηνευτικό και ριψοκίνδυνο, διχάζοντας το σινεφίλ κοινό για το κατά πόσο η σύγχρονη μεταφορά μπορεί να είναι επιτυχημένη. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις όμως, αποδεικνύεται ότι το "Μπιγκ χιτ" του Κάρολου Ζωναρά δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, καθώς όντας καλά μελετημένο, εκπλήσσει ευχάριστα.

Έτσι λοιπόν παίρνοντας ως δεδομένο ότι η κοινωνία από την περίοδο της άνθισης του νουάρ έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, κάποιες σεναριακές προσαρμογές κρίνονται απαραίτητες. Αφενός οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται επί της οθόνης, διαφέρουν κατά πολύ από τους σημερινούς νεοέλληνες. Αν εξαιρέσει κανείς τον χαρακτήρα του έντιμου αστυνομικού, αλλά κι αυτόν της μαύρης χήρας, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα είναι αδύνατον να εμφανιστούν με την ιδιοσυγκρασία του '50. Βέβαια από την άλλη, η όποια παραλλαγή των κύριων χαρακτηριστικών των δευτερευόντων ηρώων, μπορεί να παραπέμψει περισσότερο στο σήμερα, αλλά δύναται να διαστρεβλώσει τα πρόσωπα και την πλοκή. Γι' αυτό το λόγο συνεπώς, οι όποιες αλλαγές πραγματοποιούνται, παρουσιάζονται μέσα από μια χιουμοριστική διάθεση, κάτι που όχι μόνο επιτρέπει στον σκηνοθέτη μια ελευθερία κινήσεων, αλλά δίνει στον θεατή την ευκαιρία ν' απολαύσει το θέαμα χωρίς να επιζητά την ταύτιση. Αφετέρου, ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η σημερινή κοινωνία καθιστά το κωμικό στοιχείο απαραίτητο συστατικό για την επιτυχή πρόσληψη ενός αστυνομικού έργου, κάτι που για το κοινό των παλαιότερων εποχών δεν ήταν αναγκαίο.
Αυτό όμως που κερδίζει τον θεατή και κάνει το έργο να ισορροπεί και να μην χάνεται στην ελευθερία που του προσφέρει η έλλειψη ενός κώδικα Hays, αλλά κι η σάτιρα που ασκεί, είναι το γεγονός ότι τεχνικά βρισκόμαστε απέναντι σ' ένα άρτιο φιλμ νουάρ που τηρεί όλους του κανόνες του είδους. Η εικόνα του είναι ασπρόμαυρη, η παρουσία της femme fatale εμφανής, οι σκιές κυριαρχούν, οι φωνές κι οι ήχοι, όπως σε όλες τις ταινίες της εποχής, έχουν "πατηθεί" με έξοχο τρόπο από πάνω κι η εσωτερική σύγκρουση στην οποία βρίσκεται μοιραία ο ακέραιος χαρακτήρας του πρωταγωνιστή, δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί καταλληλότερα. Η επιλογή της χρήσης του voice off, κατά το οποίο δίνονται οι αυτονόητες για τον παλιό, αλλά πρωτόγνωρες για τον νέο θεατή πληροφορίες για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, αποδεικνύεται ευφυέστατη και κερδίζει σύσσωμο το κοινό, καθώς αποτελεί ακόμα μια προσθήκη του Ζωναρά στην πρωτότυπη εκδοχή.
Εν κατακλείδι, το "Μπιγκ χιτ" του Κάρολου Ζωναρά δεν παραπέμπει μόνο στον αγγλικό τίτλο της "Μεγάλης κάψας" του Fritz Lang, αλλά τηρεί όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές για ν' αποτελέσει ένα big hit (μεγάλη επιτυχία) της ελληνικής κινηματογραφίας. Όντας τεχνικά άρτιο, κερδίζει τις εντυπώσεις του σινεφίλ κοινού, αλλά μέσω του κωμικού του στοιχείου καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών των πιο ανάλαφρων ταινιών. Σίγουρα δεν γίνεται να εξισώσουμε την "Μεγάλη κάψα" και το "Μπιγκ χιτ", η προσπάθεια όμως έχει στεφθεί από επιτυχία, καθώς καταφέρνει ν' αποτελέσει μια πολύ καλή πρόταση για όλον τον κόσμο.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ελληνικό φιλμ νουάρ του 2012, βασισμένο στο "Η μεγάλη κάψα" του Fritz Lang, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κάρολου Ζωναρά, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Μελέτη Γεωργιάδη, Katia O'Wallis, Γρηγόρη Γαλάτη, Άλεξ Σπυρόπουλο, Δημήτρη Λιόλιο και Ευγενία Αποστόλου.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

(2013) Αγάπησα ένα ζόμπι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Warm bodies

Η υπόθεση

Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει χωριστεί στα δυο, καθώς ένας ιός έχει μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε ζόμπι. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο R (Nicholas Hoult), ένας ασυνήθιστος νεκρός, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Julie (Teresa Palmer). Στην προσπάθειά του να την προστατέψει από τους όμοιούς του, θα την κρατήσει κοντά του, περνώντας αρκετό χρόνο μαζί της. Το παράξενο είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο συναναστρέφονται οι δυο νέοι, τόσο περισσότερο αυξάνεται η ικανότητά του R να συμπεριφερθεί ανθρώπινα. Μήπως η ειρηνική συνύπαρξη των δυο ειδών αποτελεί το κλειδί στην θεραπεία του ιού;

Η κριτική

Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια διανύουμε μια περίοδο όπου τα ρομάντζα μεταξύ ανθρώπων και τεράτων έχουν την τιμητική τους, τόσο στον κινηματογραφικό, όσο και στο τηλεοπτικό χώρο. Αλλά πόσες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου μπορούν να προκύψουν για να μην κουραστεί ο θεατής να βλέπει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια;

Η αλήθεια είναι ότι τα βαμπίρ, κυρίως στον χώρο της τηλεόρασης, έχουν κορεστεί. Έτσι λοιπόν, ως πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης παραγωγής μας συστήνεται ένα άλλο τέρας που, το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει ν' ανακτά την χαμένη του δημοτικότητα, το ζόμπι. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα ζόμπι να συμμετάσχει σε μια ιστορία αγάπης; Γιατί το πιο πιθανό, αν σας παρουσίαζαν ένα πτώμα να διεκδικεί μια νεαρή κι όμορφη ξανθιά, αντί να προσπαθεί να την φάει, κι εκείνη με τη σειρά της ν' ανταποκρίνεται, είναι να χαρακτηρίζατε, δικαιολογημένα, το θέαμα "αστείο" ή ακόμα και "γελοίο".

Όμως μια ταινία που δεν είναι ακριβώς ρομαντική, αλλά ούτε και καθαρά κωμική ή αυτο-σατιρική, γίνεται σίγουρα πολύ πιο εύκολα αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Έτσι λοιπόν, με άγνωστους ηθοποιούς, ψεύτικα γραφικά, συμπαθητικό μακιγιάζ και το γνωστό μοτίβο της "πεντάμορφης και τους τέρατος", ο Jonathan Levine υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του "Αγάπησα ένα ζόμπι", μιας ταινίας που αποτελεί κράμα περιπέτειας, ρομάντζου, κωμωδίας κι ελπίδας.

Με την δημιουργία λοιπόν μιας σάτιρας πάνω στην κινηματογραφική σειρά "Λυκόφως", στην κλασική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και στα B-movies με πρωταγωνιστές σάπια σώματα που προσπαθούν να κατασπαράξουν την ανθρωπότητα, ο Levine κατορθώνει να κάνει μια συμπαθητική κι ειλικρινή ταινία, στην οποία επιδεικνύει τις γνώσεις του στο κινηματογραφικό στερέωμα και ταυτόχρονα διασκεδάζει τον θεατή της.

Αξιοσημείωτο όμως, είναι το γεγονός ότι το στοιχείο της σάτιρας λειτουργεί περισσότερο ως δίχτυ ασφαλείας για την ευκολότερη αποδοχή της ταινίας, καθώς όπως βλέπουμε η χρήση του γίνεται μόνο όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Κατά την διάρκεια της ταινίας, θα κάνουν επίσης, την εμφάνισή τους διδακτικά στοιχεία, καθώς προωθούνται οι έννοιες της συνεργασίας, της αγάπης και της ενοποίησης των λαών για την επίτευξη του αδυνάτου, το οποίο δεν είναι άλλο από την θεραπεία της ασθένειας αυτής.
Ακόμα, η πλευρά των ζόμπι χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες, στα απλά ζόμπι και στους κοκαλιάρηδες. Όπως μας ενημερώνει λοιπόν ο πρωταγωνιστής της, τα απλά ζόμπι δεν έχουν χάσει εντελώς τον εαυτό τους, αφού, εν μέρει, μπορούν να ελέγξουν ακόμα κάποιες από τις σκέψεις και τις πράξεις τους και δεν καταβροχθίζουν ασυνείδητα ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Ο λόγος όμως που δεν αντιστέκονται στην πείνα και τρώνε ανθρώπινα μυαλά, όπως μαθαίνουμε, είναι γιατί οι αναμνήσεις των θυμάτων τους περνάνε σ' εκείνους και τους κάνουν να νιώθουν και πάλι άνθρωποι για λίγο. Με τον καιρό βέβαια, όσο τα ζόμπι υποκύπτουν στην πείνα, αρχίζουν να χάνουν την δυνατότητα επιλογής και μετατρέπονται σε υποχείρια της φύσης τους, δηλαδή σε κοκαλιάρηδες.

Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα ρομαντικά, εφηβικά love stories, μπορείτε να παρακολουθήσετε ταινίες με ζόμπι και σας κερδίζουν οι ισορροπημένες σατιρικές απόπειρες, προτιμήστε την για μια ευχάριστη έξοδο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Marion, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jonathan Levine, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Teresa Palmer, Dave Franco, John Malkovich, Analeigh Tipton, Cory Hardrict κι Rob Corddry.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1988) Η καρδιά ενός σκύλου

Πρωτότυπος τίτλος: Собачье сердце (Sobachye serdtse)

Αγγλικός τίτλος: Heart of a dog

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στην Ρωσία, λίγο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπου ένας σπουδαίος Ρώσος επιστήμονας, ο καθηγητής Filipp Filippovich Preobrazhensky (Evgeni Evstigneev), υιοθετεί έναν αδέσποτο σκύλο, στον οποίο και μεταμοχεύει, στα πλαίσια ενός πειράματος, την καρδιά και την υπόφυση ενός μικρο-κακοποιού. Καθώς περνάνε οι μέρες κι ο σκύλος αναρρώνει, το πειραματόζωο, θ' αρχίσει σταδιακά να παίρνει ανθρώπινη μορφή και χαρακτηριστικά, κληρονομώντας όμως όλα τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του ατόμου, στο οποίο ανήκαν αρχικά τα εμφυτευμένα μέλη του.

Η κριτική

"Η καρδιά ενός σκύλου" αποτελεί μια εύστοχη σάτιρα για το ρόλο της Οκτωβριανής Επανάστασης, της επιστήμης και των εκπροσώπων τους, αλλά κατά βάση, μ' ένα κωμικο-τραγικό τρόπο, θέτει ένα φιλοσοφικό ερώτημα σχετικά με την ανθρώπινη φύση και το κατά πόσο είναι εφικτό να μεταμορφωθεί το οποιοδήποτε ζώο σε άνθρωπο.

Όπως θα δούμε, η ταινία ξεκινά μ' έναν εσωτερικό μονόλογο του σκύλου, ο οποίος βλέποντας την φτώχεια των ανθρώπων που υπάρχει γύρω του, παρατηρεί, μ' έναν απόλυτα λογικό τρόπο, ότι σύντομα θα έρθει το τέλος του, καθώς, αν εκείνοι δεν μπορούν να θρέψουν τους εαυτούς τους, ποιός θα δώσει κάτι και σ' αυτόν τον κακομοίρη που πεινάει;

Για καλή του τύχη όμως, στον δρόμο του θα βρεθεί ένας φιλόδοξος επιστήμονας, ο οποίος χρειάζεται έναν αδέσποτο σκύλο για να πραγματοποιήσει το πείραμά του. Απόλυτα πεπεισμένος, ο καθηγητής, ότι ο σκύλος δεν θα επιβιώσει της επέμβασης, φροντίζει πρώτα να δυναμώσει τον οργανισμό του υποψήφιου πειραματόζωου, αλλά και να βρει τον υποψήφιο δότη, κι έπειτα πραγματοποιεί την μεταμόσχευση.

Όπως βλέπουμε προτού γίνει η επέμβαση, ο σκύλος, παρουσιάζει δείγματα ενός έντονου χαρακτήρα, καθώς είναι μαθημένος στους δρόμους κι όπως και να το κάνουμε σκέφτεται σαν σκύλος. Όμως, αφού γίνει η μεταμόσχευση κι ο σκύλος μεταμορφωθεί σταδιακά σε άνθρωπο, τα πράγματα θα βγουν εκτός ελέγχου. Ναι μεν, το δημιούργημα του γιατρού Filipp Filippovich Preobrazhensky, διατηρεί την απέχθεια των σκύλων για τις γάτες και νιώθει την ανάγκη να μην αποχωριστεί το σκυλίσιο όνομά του, όμως η συμπεριφορά του μοιάζει όλο και περισσότερο σ' αυτήν που θα μπορούσε να έχει ο αποθανών δότης.

Ο σκύλος, χάνει την λογική του σκέψη, έχει τον νου του μόνο στο αλκοόλ, ληστεύει ό,τι βρει, παρενοχλεί τις δυο υπηρέτριες του γιατρού, είναι θρασύς, άβουλος κι απεχθάνεται την οποιαδήποτε καλλιεργημένη σκέψη. Όλα αυτά τα στοιχεία, φυσικά, εκτός από τις τραγελαφικές σκηνές που προσφέρουν στο κοινό, καθιστούν τον πρώην σκύλο το τέλειο πρόσωπο για να χειραγωγηθεί από τον οποιονδήποτε επιτήδειο.

Έτσι, ο Schwonder (Roman Kartsev), ένας μπολσεβίκος γείτονας, ο οποίος ανήκει στο κόμμα κι είναι παράλληλα μέλος της Επιτροπής Στέγασης, έχοντας δημιουργήσει έχθρα με τον γιατρό, καθώς ο δεύτερος αρνείται να παραχωρήσει κάποιο από τα επτά δωμάτια του σπιτιού του, θα εκμεταλλευτεί την ανικανότητα του αλιτήριου αυτού πλάσματος, θα τον ωθήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και κατά συνέπεια θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον καθηγητή. Βέβαια, από την άλλη, ασκεί σάτιρα και στον ίδιο τον επιστήμονα, ο οποίος είναι μεν ο εκφραστής της κοινής λογικής, της ευγένειας και της θέλησης για πρόοδο, αλλά όπως και να το κάνουμε, υπεύθυνος της τραγικής αυτής κατάστασης, είναι ο ίδιος κι η ματαιοδοξία του να προσαρμόσει την φύση σε κάτι αφύσικο.

Η ταινία, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς βασίζεται στο αριστοτεχνικό κι ευφυές σατιρικό λογοτεχνικό κείμενο του Mikhail A. Bulgakov. Βέβαια, ακριβώς επειδή παραμένει πιστή στο μυθιστόρημα του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη, κινηματογραφικά, χωλαίνει σε αρκετά σημεία, καθώς είναι αδύνατον να μεταφερθεί αυτούσια η λογοτεχνική ατμόσφαιρα στην μεγάλη οθόνη. Σε κάποια σημεία, η ταινία, είναι σατιρική και κωμική, σε κάποια άλλα βαθυστόχαστη και φιλοσοφική, δίνοντας ένα αρκετά ασαφές αποτέλεσμα. Ωστόσο, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι η επιλογή ασπρόμαυρης εικόνας αποτελεί ένα όμορφο στοιχείο που παραπέμπει στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία κι οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ιδιαίτερα καλές.

Κατά συνέπεια, το έργο, προτείνεται στο σινεφίλ κοινό, στους θαυμαστές του Bulgakov, αλλά και της Σοβιετικής κινηματογραφίας, και σε όσους ενδιαφέρουν τα στοχαστικά ερωτήματα με επίκεντρο την φύση του ανθρώπου, καθώς το κεντρικό θέμα της ταινίας αποτελεί η εν δυνάμει μεταμόρφωση ενός ζώου σε άνθρωπο, πουθενά όμως δεν διευκρινίζεται αν μιλάμε για ένα ζώο στην φυσιολογία του (σκύλο) ή για ένα ζώο στον τρόπο σκέψης του (δότη).

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Σοβιετική σάτιρα του 1988, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Mikhail A. Bulgakov, σε σενάριο της Natalya Bortko και σκηνοθεσία του Vladimir Bortko, διάρκειας 136 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Evgeni Evstigneev, Vladimir Tolokonnikov, Boris Plotnikov και Roman Kartsev.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2012) Ξενοδοχείο για τέρατα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hotel Transylvania

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο έτος 1895, όπου το όνειρο του κόμη Δράκουλα (φωνή: Adam Sandler), η δημιουργία ενός κάστρου, στο οποίο τα τέρατα θα είναι απόλυτα ασφαλή από την ανθρώπινη απειλή, γίνεται πραγματικότητα. Τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στο 2012, όπου ο κόμης καλωσορίζει όλα τα τέρατα-φίλους, που έρχονται να γιορτάσουν μαζί, όπως κάθε χρόνο, τα γενέθλια της μονάκριβης κόρης του, Mavis (φωνή: Selena Gomez). Η διαφορά φέτος είναι πως η Mavis, κλείνει τα 118 της χρόνια κι ως ενήλικη, πια, έχει το δικαίωμα να επισκεφτεί τον έξω κόσμο. Η πρώτη της έξοδος θα είναι δοκιμαστική κι ο προορισμός της θα είναι ένα κοντινό χωριό ανθρώπων, το οποίο δεν μοιάζει και πολύ ρεαλιστικό. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι, θα την ακολουθήσει ένας άνθρωπος, γεγονός που πιθανώς θα δημιουργήσει προβλήματα στην εμπιστοσύνη των τεράτων ως προς την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Για να μην διαταραχτεί η ηρεμία των ενοίκων και καταστραφεί το party της Mavis, ο Δράκουλας, θα μεταμφιέσει τον νεαρό άνθρωπο, Jonathan (φωνή: Andy Samberg), σε τέρας, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα καταλάβει την αληθινή του φύση.

Η κριτική
Στη δεκαετία του '80, ο Tim Burton, πειραματίστηκε εντάσσοντας το γκροτέσκ στοιχείο σε ταινίες που απευθύνονται σε όλη την οικογένεια. Όταν πια ο σκηνοθέτης καταφέρνει να εδραιωθεί στο κινηματογραφικό στερέωμα κι αποδεικνύει ότι δεν έτυχε, αλλά πέτυχε, η παραγωγή παιδικών ταινιών με πρωταγωνιστές τερατό-μορφα πλάσματα γίνεται της μόδας και πολλοί μιμητές κάνουν την εμφάνισή τους, με επιτυχία μέχρι στιγμής. Ωστόσο, το "Ξενοδοχείο για τέρατα", πολύ λίγη σχέση έχει με το συγκεκριμένο φαινόμενο, καθώς κατά βάση μιλάμε για μια σατιρική μαύρη κωμωδία σε κινούμενο σχέδιο κι όχι τόσο για μια ταινία Burtonιακού ύφους.
Σίγουρα έχει περάσει απ' όλων το μυαλό ότι μια ταινία, βιβλίο ή κόμικ με πρωταγωνιστές όλους τους σούπερ-ήρωες ή πριγκίπισσες θα έκανε θραύση κι ότι όλοι θα τρέχαμε να το παρακολουθήσουμε ή να το αγοράσουμε. Σε πόσους όμως, έχει περάσει από το μυαλό ότι μια σάτιρα με συμπρωταγωνιστές όλα τα διάσημα τέρατα θα μπορούσε να κάνει επιτυχία; Τι θα λέγατε αν σας λέγανε ότι θα βλέπατε τον Δράκουλα, την κόρη του Δράκουλα (φωνή: Selena Gomez), τον Frankenstein (φωνή: Kevin James), ένα λυκάνθρωπο (φωνή: Steve Buscemi), μια μούμια (φωνή: CeeLo Green), τον Αόρατο Άνθρωπο (φωνή: David Spade), τον Quasimodo (φωνή: Jon Lovitz), τα ζόμπι, κ.α., σε ένα μαγεμένο κάστρο, να διασκεδάζουν όλοι μαζί και να τρέμουν τους ανθρώπους; Νομίζω, αν μη τι άλλο, από περιέργεια και μόνο θα θέλατε να το παρακολουθήσετε.
Η ιστορία λοιπόν, ξεκινά όταν ο Δράκουλας αποφασίζει να χτίσει ένα ασφαλές μέρος για την κόρη και τους φίλους του, για να προστατέψει την μοναδική κληρονόμο του από τους κινδύνους της ζωής. Λειτουργώντας σαν ένα(ς) οποιο(σ)δήποτε (πα)τέρας, που θα έκανε τα πάντα να κρατήσει ασφαλή την οικογένειά του, ξεχνά ότι με αυτόν τον τρόπο, εκτός από τους κινδύνους, "προστατεύει" την Mavis κι από τις ευχάριστες εμπειρίες της ζωής. Βέβαια η ιστορία δεν προβάλει το διδακτικό στοιχείο της τόσο, όσο προσπαθεί να δώσει μια οικεία εικόνα, ενός όντος που είναι εντελώς ξένο στους ανθρώπους, καθώς είναι κάτι πολύ διαφορετικό και μοχθηρό, όπως μας έχουνε μάθει οι θρύλοι. Παρουσιάζοντας λοιπόν, κάτι ανοίκειο ως φυσιολογικό, καταφέρνει να αιφνιδιάσει ευχάριστα το κοινό. Το αποκορύφωμα όμως του γέλιου, έρχεται όταν στην ιστορία ανακατεύεται ένας άνθρωπος ο οποίος πληρεί όλες τις φυσιολογικές, για μας, ανθρώπινες λεπτομέρειες, αλλά που αυτή τη φορά δεν κρίνει, αλλά συνεχώς κρίνεται. Ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος, εν τέλει, καταλήγει να παρουσιαστεί ως τέρας είναι απολαυστικός. Αξίζει εδώ ν' αναφέρουμε ότι η νεολαία, που όλοι την θεωρούν κατώτερη, είναι αυτή που τελικά πετυχαίνει να συμβιβάσει τα δυο διαφορετικά είδη.
Μέσω μιας μαύρης κωμωδίας λοιπόν, που σατιρίζει την ανθρώπινη φύση και περνά, υποσυνείδητα, κάποια μηνύματα για την διαφορετικότητα, οι δημιουργοί της συγκεκριμένης ταινίας, έχουν καταφέρει ν' αναδιαμορφώσουν κάποια από τα πιο δημοφιλή τέρατα της ιστορίας, φτιάχνοντας ένα έργο που απευθύνεται στα παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά που παράλληλα έχει ένα χιούμορ που θα ξετρελάνει και τους ενήλικες. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλα τα μέλη μιας οικογένειας, στους λάτρεις των καλών κινουμένων σχεδίων, αλλά και σε όλους όσους βρίσκουν τις εύστοχες κωμωδίες, ιδιαίτερα ευχάριστες.
Σημείωση: Η μεταγλώττιση είναι αρκετά προσεγμένη, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο ως κόμη Δράκουλα, ενώ η 3D εκδοχή του, κρίνεται μάλλον περιττή.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Todd Durham, Dan Hageman και Kevin Hageman, σε σενάριο των Peter Baynham και Robert Smigel και σκηνοθεσία του Genndy Tartakovsky, διάρκειας 91 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Adam Sandler, Andy Samberg, Selena Gomez, Kevin James, Steve Buscemi, Molly Shannon, David Spade, CeeLo Green και Jon Lovitz.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2011) Απ' τα κόκαλα βγαλμένα

Πρωτότυπος τίτλος: Απ' τα κόκαλα βγαλμένα

Αγγλικός τίτλος: Welcome to "All Saints"

Η υπόθεση

Ο Γιώργος Σπυράτος (Αργύρης Ξάφης) καταφέρνει επιτέλους, μετά από πέντε χρόνια αναμονής, να πάρει ειδίκευση κοντά στον διευθυντή της Β' Ορθοπεδικής των Αγίων Πάντων, Κωνσταντίνο Θεοτόκη (Μηνά Χατζησάββα). Εκεί, θα γνωρίσει τον Κύπριο επιμελητή Πάμπο Κολοκάση (Δημήτρη Ήμελλο), την αναισθησιολόγο Δώρα (Άννα Κουτσαφτίκη), κ.α., το χάος που επικρατεί στα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία και θα έρθει σε επαφή με διάφορους ανθρώπους/ασθενείς του νοσοκομείου, για την υγεία των οποίων κάποιες φορές φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο κι απ' τους ίδιους.

Η κριτική

Το "Απ' τα κόκαλα βγαλμένα" είναι μια κατ' εξοχήν ελληνική σάτιρα, πάνω στην ισχύουσα κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων. Παρουσιάζοντας, σε διάφορα χρονικά διαστήματα, τη ζωή ενός γιατρού που μπαίνει στον τομέα δημόσιας υγείας με σκοπό να παράγει έργο, καταφέρνει να δείξει το χάος που επικρατεί στο Ε.Σ.Υ., αλλά και την γενική άποψη που επικρατεί για τους γιατρούς του δημοσίου, η οποία όμως δεν είναι καθολική.

Θεωρώ ότι το στοιχείο που με κέντρισε περισσότερο στη συγκεκριμένη ταινία και παράλληλα το ίδιο στοιχείο που την κάνει να είναι μια πετυχημένη σάτιρα, είναι ότι, χωρίς να φουσκώνει τα πράγματα, καταφέρνει να δείξει με κωμικό τρόπο την ελληνική τραγική, για όποιον την έχει βιώσει, κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων.
Όλοι γνωρίζουμε για τους γιατρούς που κινούνται μονάχα με φακελάκια, όλοι έχουμε δει τις ουρές που σχηματίζονται στα εξωτερικά ιατρεία, όλοι γνωρίζουμε για την έλλειψη κλινών στις διάφορες πτέρυγες, για τις εφημερίες που τηρούνται και δεν τηρούνται, για το μπαχαλεμένο Ε.Σ.Υ. με πιο απλά λόγια. Επίσης, όλοι γνωρίζουμε ότι μέσα σε όλο αυτό το χαοτικό ιατρικό σύστημα, υπάρχουν κάποιοι από τους καλύτερους γιατρούς, σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι αυτό έλειπε, με τόσα επείγοντα περιστατικά σε καθημερινή βάση, αν δεν αποκτά κανείς αξιοζήλευτη εμπειρία, πώς αλλιώς την αποκτά;
Μια ταινία, λοιπόν, για να μιλήσει στην καρδιά του θεατή, δεν είναι ανάγκη να έχει να του συστήσει κάποιο δίδαγμα ή κάποια λύση στα προβλήματά του. Μπορεί εξίσου ικανοποιητικά, να πετύχει τον σκοπό της, παρουσιάζοντας απλά ένα πρόβλημα με σατιρικό τρόπο και να το απενοχοποιήσει, να κάνει τον ασθενή, την επόμενη φορά που θα βρεθεί στην καρέκλα αναμονής, να γελάσει λίγο με την τραγικότητα της κατάστασής του. Δεν είναι ανάγκη κάποιες φορές να παίρνουμε τη ζωή τόσο σοβαρά, ακόμα κι όταν πρόκειται για τη δική μας ζωή.
Η ταινία, βασιζόμενη στο ομώνυμο βιβλίο του ιατρού Γιώργου Δενδρινού, του οποίου την σεναριακή και σκηνοθετική μεταφορά έχει αναλάβει ο Σωτήρης Γκορίτσας, εκτός του περιεχομένου της, είναι πλαισιωμένη από έμπειρους κι ικανότατους συντελεστές, που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να παρουσιάσουν στο κοινό και ξέρουν και τον τρόπο που μπορούν να το πετύχουν αυτό. Η μουσική, βασίζεται σε μια πετυχημένη, κωμική, διασκευή του εθνικού μας ύμνου κι οι ηθοποιοί που αναλαμβάνουν να δώσουν σάρκα και οστά στους χαρακτήρες, όντας ένας κι ένας, δεν αφήνουν περιθώρια για μετριότητες: Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Ήμελλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Μάκης Παπαδημητρίου, Μηνάς Χατζησάββας, Στέλιος Μάινας, κ.α.
Με απλά λόγια, αν υποστηρίζετε την ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία, δείτε την γιατί είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη ταινία. Αν πάλι δεν έχετε καλή εικόνα για τον ελληνικό κινηματογράφο, δείτε την, γιατί θ' αλλάξετε σίγουρα γνώμη για τις ελληνικές παραγωγές. Αν όμως, θέλετε μια βαθυστόχαστη ταινία με πολλά νοήματα, ίσως θα πρέπει να την αποφύγετε, καθώς η ταινία αποτελεί μια ευχάριστη κι ανάλαφρη απεικόνιση της πραγματικότητας και τίποτα παραπάνω.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Ελληνική σάτιρα του 2011, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού, σε σενάριο των Σωτήρη Γκορίτσα και Νίκου Παναγιωτόπουλου και σκηνοθεσία του Σωτήρη Γκορίτσα, διάρκειας 89 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Αργύρη Ξάφη, Δημήτρη Ήμελλο, Άννα Κουτσαφτίκη, Κώστα Μπερικόπουλο, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Μάκη Παπαδημητρίου, Μηνά Χατζησάββα, Στέλιο Μάινα, Βαγγέλη Μουρίκη, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, Μπέσυ Μάλφα και Τιτίκα Σαριγκούλη.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2007) California dreamin'

Πρωτότυπος τίτλος: Nesfarsit

Αγγλικός τίτλος: California dreamin' (Nesfarsit)

Η υπόθεση

Στην Ρουμανία του 1999, ένα τρένο που μεταφέρει αξιωματικούς του ΝΑΤΟ κι έναν εξοπλισμό βοήθειας προς την βομβαρδιζόμενη Γιουγκοσλαβία, θα ξεκινήσει με κατεύθυνση το Κόσοβο. Το τρένο, αν κι έχουν δοθεί σαφείς οδηγίες από το Βουκουρέστι να μην εμποδίσει κανείς τη διέλευσή του, θα σταματήσει και θα κολλήσει για πέντε μέρες σ' ένα χωριό της Ρουμανίας, την Καπαλνίτα. Η παραμονή των Αμερικανών στο μικρό αυτό χωριό θα γίνει η αφορμή για την εμφάνιση διαφόρων κωμικο-τραγικών, αλλά άκρως ρεαλιστικών καταστάσεων.

Η κριτική
Το "California dreamin'" είναι μια ταινία, κατά βάση, γλυκό-πικρη που αποτελεί έναν ύμνο αλήθειας για την επαρχιώτικη νοοτροπία όλων των βαλκανικών χωρών. Παράλληλα, όμως, είναι μια ταινία που καταφέρνει να δείξει το αληθινό πρόσωπο των ειρηνικών αμερικανικών επεμβάσεων και τις ταραχές που "άθελά τους" προκαλούν αυτές. Το έργο βασίζεται εξίσου σε μια σάτιρα χαρακτήρων, αλλά και καταστάσεων, οι οποίες καταφέρνουν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Αρχικά, όπως θα δούμε, η ταινία ξεκινά με μια αναδρομή στον Μάιο του 1944, όπου θα γνωρίσουμε τον σταθμάρχη της πόλης Καπαλνίτα σε μικρή ηλικία. Η ταινία θα συνεχίσει στο σήμερα, δείχνοντάς μας μια σκηνή από το γραφείο του Υπουργού Εξωτερικών της Ρουμανίας, θα περάσει στις ετοιμασίες του επικείμενου τρένου και θα καταλήξει στην επαρχία της Καπαλνίτα, όπου θα γνωρίσουμε τους βασικούς ήρωες της ιστορίας μας.
Πρώτο και καλύτερο, από τους κατοίκους του χωριού, θα γνωρίσουμε τον Doiaru (Razvan Vasilescu), τον διεφθαρμένο διευθυντή του σιδηροδρομικού σταθμού κι υπεύθυνο της παραμονής των Αμερικανών στο χωριό και την κόρη του, Monica (Maria Dinulescu), μια νεαρή κοπέλα που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο ν' αποδράσει από την μικροαστική, μίζερη ζωή του χωριού.
Ο Doiaru, προφασιζόμενος την έλλειψη των τελωνειακών εγγράφων, που θα έπρεπε να φέρει μαζί του ο αρχηγός της αμερικάνικης αποστολής, captain Doug Jones (Armand Assante), θα χρησιμοποιήσει την γραφειοκρατία και τον νόμο της χώρας του για προσωπικό του όφελος, να πάρει δηλαδή την πολυπόθητη εκδίκησή του από τους Αμερικάνους συμμάχους. Κανείς δεν μπορεί να πει, βέβαια, ότι ο Doiaru κακώς λειτουργεί έτσι, αλλά σίγουρα το πρόσωπό του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί συμπαθές, καθώς συσχετίζεται με λεηλασίες και μεταπωλήσεις προϊόντων από τα τρένα, σε βάρος των συγχωριανών του.
Το δεύτερο πρόσωπο που θα μας απασχολήσει είναι ο καιροσκόπος, εκμεταλλευτής, δήμαρχος του χωριού (Ion Sapdaru), ο οποίος φέρει πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά της βαλκανικής ξενομανίας. Οι Αμερικάνοι για τον δήμαρχο, και στη συνέχεια για όλους τους χωριανούς, αποτελούν τον από μηχανής Θεό. Όπως και το 1944, οι Αμερικανοί είναι αυτοί που αναμένεται να λύσουν όλα τα εσωτερικά προβλήματα του ρουμάνικου λαού, που πρόκειται να βγάλουν τον τόπο από το οικονομικό αδιέξοδο και που θα λυτρώσουν τον λαό από τον δυνάστη που τους εκμεταλλεύεται.
Μέσω της φιλοξενίας, λοιπόν, και των ψεμάτων που χρησιμοποιεί για να φουσκώσει τα μυαλά των χωριανών, ο δήμαρχος θα οργανώσει γλέντια, πάρτυ και παραστάσεις για να καλωσορίσει και να καλοπιάσει τους σωτήρες. Με τον τρόπο αυτό, ένα ολόκληρο χωριό, βλέπουμε να δηλώνει υποταγή και να δίνει την άδειά του, χωρίς κανένα ενδοιασμό, να θεωρηθεί "τριτοκοσμικό" από τους μεγαλοπρεπείς Αμερικάνους. Το πείσμα του Doiaru παράλληλα, ενώ θεωρητικά αποτελεί την ύστατη προσπάθεια να δείξει την υπεροχή του, καταφέρνει μόνο να γίνει αντιληπτό ως ένα χωριάτικο κόμπλεξ, που θα λειτουργήσει σε βάρος του, αφού στο μόνο που βοηθά τελικά η παρουσία των Αμερικανών είναι το ξεμπρόστιασμα των θαμμένων προβλημάτων κι η δύναμη που δίνει η παρουσία τους στους ντόπιους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Αν κι η ταινία είναι ένα κράμα αλήθειας και μυθοπλασίας, δράματος και σάτιρας, υπερβολής και πραγματικότητας, καταφέρνει να σταθεί γερά στα πόδια της και να κάνει σαφές το αντιπολεμικό της μήνυμα, την ευθύνη των Η.Π.Α. για διαφόρους πολέμους, αλλά και τη σαθρότητα του συστήματος που επιτρέπει σε κάποιες δυσμενείς καταστάσεις να εκκολαφθούν.
Με μοναδικό αρνητικό στοιχείο τη μεγάλη της διάρκεια, η οποία πιθανώς να ήταν μικρότερη αν ο σκηνοθέτης της, Cristian Nemescu, είχε προλάβει να ολοκληρώσει το μοντάζ της προτού πεθάνει, η ταινία προτείνεται στους σινεφίλ του βαλκανικού κινηματογράφου κατά κύριο λόγο, καθώς αποτελεί μια σύγχρονη και νεανική ματιά πάνω στην καθημερινότητα και το παγκόσμιο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Ρουμάνικο σατιρικό δράμα του 2007, σε σενάριο των Cristian Nemescu, Tudor Voican και Catherine Linstrum και σκηνοθεσία του Cristian Nemescu, διάρκειας 155 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Razvan Vasilescu, Armand Assante, Ion Sapdaru, Maria Dinulescu, Jamie Elman και Alexandru Margineanu.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes