(2012) The master

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The master

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1950, όπου και συναντούμε τον Freddie (Joaquin Phoenix), έναν βετεράνο πολέμου που κυκλοφορεί μονίμως μεθυσμένος, από ένα μείγμα αλκόολης που παρασκευάζει ο ίδιος. Ένα βράδυ, κυνηγημένος από κάποιους ανθρώπους, θα βρεθεί σ' ένα ιστιοπλοϊκό με τον Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman), τον ιδρυτή της Υπόθεσης, γνωστό κι ως "The master". Ο Freddie, θα συμφωνήσει να γίνει αντικείμενο μελέτης του Dodd και σταδιακά θα γίνει το δεξί χέρι του κινήματος αυτού, που σκοπό έχει να κάνει τον άνθρωπο να φτάσει την τελειότητά του, μακριά από τη ζωώδη συμπεριφορά που έχει αναπτύξει στις προηγούμενες ζωές του και κατευθύνει την τωρινή του συμπεριφορά.

Η κριτική

Το "The master" είναι ένα αρκετά ιδιότυπο δράμα που ως κεντρικό θέμα έχει την σχέση δυο αντρών και την παρουσίαση του τρόπου ανάπτυξης μιας από τις πολλές ιδεολογίες που άρχισαν να εμφανίζονται μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αμερική κι επικεντρώνονταν στον άνθρωπο και στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του.

Νομίζω ότι σ' αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφέρω την διαφορά που παρατηρεί κανείς ανάμεσα στον τίτλο του έργου και το πρωταγωνιστικό πρόσωπο. Ο τίτλος "The master", αναφέρεται στο πρόσωπο του Lancaster Dodd, όμως η κάμερα, αντί ν' ακολουθήσει την πορεία του "Master" και του κινήματός του, της Υπόθεσης, βλέπουμε ότι παρακολουθεί την ζωή του Freddie και δείχνει την αναπτυσσόμενη θεωρία της Υπόθεσης, μέσω του βασικού προσώπου που μελετάται, δηλαδή του Freddie.

Το παραπάνω το αναφέρω, μόνο και μόνο γιατί στην ταινία, παρουσιάζεται μεν μια ιδεολογία και ο τρόπος που αυτή έγινε δεκτή από ένα μέρος του Αμερικάνικου λαού, όμως, πέραν αυτού, ο δημιουργός της, δεν κατευθύνει το θεατή προς κάποιο συμπέρασμα ως προς αυτήν. Γι' αυτόν τον λόγο, ο Dodd μπορεί ορθά να χαρακτηριστεί εύκολα είτε ιδεαλιστής, είτε τσαρλατάνος και παράλληλα ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να κριθεί η συμμετοχή του Freddie στην Υπόθεση, είναι εξίσου αμφιλεγόμενος.

Προσωπικά θεωρώ ότι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Freddie και τον Dodd, ποτέ δεν ήταν αμφίδρομη. Θεωρώ ότι το "αντικείμενο μελέτης" ήταν αυτό που έδωσε στο κίνημα μια σαφή γραμμή κι οδήγησε σε απαντήσεις κι έπειτα στην εδραίωση του, ενώ ο ίδιος (το αντικείμενο μελέτης) δεν πήρε ποτέ πίσω αυτά που του αναλογούν. Βέβαια, αν κάποιος ισχυριστεί το αντίθετο, δεν μπορώ να τον αδικήσω, γιατί δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Freddie δεν θα κατέληγε νεκρός απ' το ποτό αν δεν έμπαινε στη ζωή του η Υπόθεση.

Ωστόσο, η ελεύθερη βούληση του "αντικειμένου μελέτης", ο οποίος συνεχίζει και πίνει στα κρυφά και θεωρεί την βία ως τον μοναδικό τρόπο να κάνει σαφές το μήνυμά του, παρόλο που αυτό έχει απαγορευτεί ή που προσπαθεί να ξεγελάσει ή να ευχαριστήσει με προσποιητές αντιδράσεις τον "Master" σε αρκετές περιπτώσεις, του δίνουν έναν δήθεν ρόλο υποτακτικού. Μέσα του, ο Freddie, κρύβει απίστευτη γνώση και δύναμη, σε βαθμό ανώτερο ακόμα κι απ' τον Dodd. Ας μην ξεχνάμε κιόλας, ότι κάποια στιγμή ο Freddie αμφισβητεί τα λεγόμενα του "Master" κι ένας πραγματικός υποτακτικός, ποτέ δεν θα ένιωθε την ανάγκη να στραφεί ενάντια στο κίνημα που προσπαθεί να του δώσει την ψυχολογική του ηρεμία.

Για όλα τα μέλη της οικογενείας Dodd, επίσης, αλλά και φαινομενικά για τον ίδιο τον Dodd, ο Freddie, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερα από ένα εξιλαστήριο θύμα κι ένα άθλιο πειραματόζωο. Στον Freddie κατευθύνεται όλο το μίσος ή τα σενάρια συνωμοσίας κι αυτός είναι ο κατεστραμμένος αδιόρθωτος μπελάς που φορτώθηκε στην Υπόθεση και στην οικογένειά τους. Βέβαια, η διαφορά ανάμεσα στον Dodd και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, είναι ότι ο ιδρυτής, παρόλο που κατά κάποιον τρόπο είναι φερέφωνο της γυναίκας του, καταφέρνει να δει πραγματικά μέσα απ' τον κατεστραμμένο Freddie κι αναγνωρίζει σ' αυτόν στοιχεία από τον ίδιο του τον εαυτό και τον υπόλοιπο κόσμο.

Φυσικά το αποκορύφωμα του έργου, είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες που δίνονται από τον Joaquin Phoenix και τον Philip Seymour Hoffman. Οι δυο αυτοί ηθοποιοί, αποδίδουν με τέτοια τελειότητα τους χαρακτήρες που υποδύονται, που ακόμα κι αν δεν καταλάβεις ακριβώς τι ήθελε να σου πει η ταινία ή αν βγαίνοντας από την αίθουσα ανακαλύψεις ότι μάλλον άλλη ταινία είδες εσύ κι άλλη ο διπλανός σου ή η γράφουσα, το σίγουρο είναι ότι θα θαυμάσεις, γι' ακόμα μια φορά, τους δυο αυτούς σπουδαίους ηθοποιούς. Όμως κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, είναι εξαιρετικοί και στέκονται επάξια στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Paul Thomas Anderson, γι' ακόμα μια φορά, καταφέρνει με μια καταπληκτική σκηνοθεσία, να παρουσιάσει ένα δράμα, το οποίο ωθεί σε μια ενδοσκόπηση του ανθρώπου που νοσεί, αλλά και των γύρω του, που φαινομενικά είναι υγιείς, να παρουσιάσει μια ιδεολογία μέσα σ' ένα οικογενειακό δράμα, χωρίς ο ίδιος να κρίνει, να θέσει υπαρξιακά και κοινωνικά ερωτήματα και να δώσει ένα έργο με άπειρες πτυχές.

Χωρίς να μιλάμε για κάτι το αριστουργηματικό, αλλά ούτε για κάτι απλώς καλό, η νέα ταινία του Anderson, καταφέρνει πρωτίστως να προβληματίσει. Κινούμενη σ' ένα ύφος πολιτικής ή βιογραφικής ταινίας, δεν μπορείς να εντοπίσεις πιο ακριβώς είναι αυτό το στοιχείο που σε κρατάει να την παρακολουθήσεις, αλλά όποιο και να 'ναι αυτό, δεν σε κάνει ν' αφήσεις εκστασιασμένος την κινηματογραφική αίθουσα. Επειδή λοιπόν, η ταινία θέλει κάποια επεξεργασία για να μπορέσεις να καταλήξεις αν, σε προσωπικό επίπεδο, άρεσε ή δεν άρεσε, προτείνεται κυρίως στο σινεφίλ κοινό του αμερικανικού κινηματογράφου, στους θαυμαστές του έργου του Anderson και του ταλέντου των Phoenix και Hoffman.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Paul Thomas Anderson, διάρκειας 144 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams, Jesse Plemons, Ambyr Childers, Rami Malek και Madisen Beaty.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes