(2012) Barbie: Η πριγκίπισσα & η ποπ σταρ

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Barbie: The princess & the popstar

Η υπόθεση

Η Tori (φωνή: Kelly Sheridan) είναι μια πριγκίπισσα που το όνειρό της ήταν κάποια μέρα να γίνει pop star. Η Keira (φωνή: Ashleigh Ball), πάλι, είναι μια pop star που όνειρό της ήταν να γίνει κάποια μέρα πριγκίπισσα. Οι δυο τους θα συναντηθούν σε μια εκδήλωση του παλατιού, θα γίνουν οι καλύτερες φίλες και θα συμφωνήσουν ν' αλλάξουν θέσεις για μια μέρα ή και για περισσότερο...

Η κριτική

Η ταινία απευθυνόμενη σε κοριτσάκια προσχολικής, κυρίως, ηλικίας, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα δομημένη. Όλα τα θηλυκά πιτσιρίκια αυτής της ηλικίας θέλουν όταν μεγαλώσουν να γίνουν είτε πριγκίπισσες, είτε pop stars κι αυτή η ταινία συνδυάζει και τους δυο χαρακτήρες.

Το θέμα της αντικατάστασης μπορεί να το έχουμε ξαναδεί με πολύ μεγάλη επιτυχία σε παιδικές ταινίες με πραγματικούς ηθοποιούς, με τη διαφορά ότι αυτές οι ταινίες απευθύνονται σε παιδάκια όλων των ηλικιών κι ανεξαρτήτως φύλου. Η "Barbie: Η πριγκίπισσα & η ποπ σταρ" είναι μια ταινία καθαρά κοριτσίστικη που απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας.

Γεμάτη από τραγούδια, χορευτικά, μαγικές χτένες, μαγικά μικρόφωνα, μαγικούς κήπους, μαγικά φυτά, σκυλάκια που μιλάνε, ρούχα και παπούτσια, καταφέρνει να καταπλήξει τους μικρούς μας φίλους, των οποίων οι απαιτήσεις δεν είναι ιδιαιτέρα υψηλές.

Όντας μια ταινία στα πρότυπα των προηγούμενων ταινιών της Barbie, τα γραφικά της δεν είναι καλύτερα απ' αυτά ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, οι διάλογοί της είναι όσο πιο απλοί θα μπορούσαν να είναι, η εξέλιξή της προβλέψιμη και στο σύνολό της, σαφώς και δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ταινία υψηλών προδιαγραφών. Παρόλα αυτά, λόγω των τραγουδιών, των χρωμάτων και του υπερθεάματος που παρουσιάζει, μπορεί να παρακολουθηθεί εύκολα από το ενήλικο κοινό που θα συνοδεύσει τους μικρούς μπόμπιρες.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, παραγωγής του 2012, σε σενάριο των Steve Granat και Cydne Clark και σκηνοθεσία του Ezekiel Norton, διάρκειας 86 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kelly Sheridan και Ashleigh Ball.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2008) Φθινόπωρο

Πρωτότυπος τίτλος: Sonbahar

Αγγλικός τίτλος: Autumn

Η υπόθεση

Ο Yusuf (Onur Saylak) μετά από δέκα χρόνια πολιτικής κράτησης αποφυλακίζεται, για ιατρικούς λόγους, κι επιστρέφει στο χωριό του, κάπου στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί θα βρει να τον περιμένει μονάχα η γριά κι άρρωστη μητέρα του κι ο παιδικός του φίλος, Mikail (Serkan Keskin). Κατά την παραμονή του στο χωριό, θα γνωρίσει την Eka (Megi Kobaladze), μια όμορφη γυναίκα από την Γεωργία που μέσω της πορνείας προσπαθεί να βγάλει χρήματα για να συντηρήσει την μητέρα και την κόρη της. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη σχέση συμπάθειας κι αγάπης. Μια ταινία αφιέρωμα στα όμορφα παιδιά των ανυπόμονων καιρών που δεν κυνήγησαν ποτέ τα όνειρά τους.

Η κριτική
Το "Φθινόπωρο" θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί ως μια από τις ομορφότερες ποιητικές ταινίες που έχει βγάλει ο κινηματογράφος. Σ' αυτήν, δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα που πρέπει να φτάσει στον παραλήπτη, είναι μια ταινία που μιλά μέσω της μουσικής και της φωτογραφίας της κι απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά.
Στην ταινία του αυτή, ο Özcan Alper, καταφέρνει να συνδυάσει έξοχα το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Τουρκίας με το ηθογραφικό στοιχείο διαφόρων, ξεχασμένων απ' το Θεό, τόπων της χώρας του. Χωρίς ο ίδιος να ασκεί κάποιου είδους κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα της χώρας του, προβάλλοντας απλώς ντοκουμέντα, αφήνει τη δυνατότητα στο θεατή να κρίνει τα γεγονότα που του παρουσιάζονται, όπως εκείνος νομίζει. Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθεί και με τη νοοτροπία των ανθρώπων στα χωριά. Ο Alper απλώς τους εμφανίζει, δεν τους αναλύει, αφήνει τη δουλειά αυτή στον θεατή.
Οι άνθρωποι που θα γνωρίσουμε στο αριστούργημα αυτό, είναι είτε φτωχοί γερασμένοι άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα, πια, να αποδράσουν από την υπέροχη αυτή γη, είτε νέοι άνθρωποι που φοβούμενοι να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον, συμβιβάζονται με ό,τι μπορεί να τους προσφέρει το παρόν, αφήνοντας τα όνειρά τους στην άκρη. Ακόμα κι ο Yusuf, όμως, που έχει κυνηγήσει τα όνειρά του κι έχει πληρώσει γι' αυτά με τη στέρηση της ελευθερίας του, θα δούμε ότι γυρίζοντας στην πατρίδα του, έχει πλέον χάσει την ταυτότητά του. Τα δέκα χρόνια που πέρασε στις φυλακές, τον κάνουν να μοιάζει με ξένο και τρελό, στα μάτια των συγχωριανών του.
Στην ταινία δεν θα δούμε την αντιθετική δύναμη του καλού και του κακού. Υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι κι η μοναξιά τους. Παρόλα αυτά όμως, το "Φθινόπωρο" δεν αποτελεί την επιτομή του πεσιμισμού, όπως πολύ εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρει μια νότα αισιοδοξίας, αφού παρουσιάζει, παράλληλα με την παραίτηση και τον συμβιβασμό, την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να βρει την ευτυχία, ακόμα και σε καταστάσεις προαποφασισμένες, όπως ο θάνατος. Ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, όσο ο άνθρωπος αναπνέει, πάντα θα έχει τη θέληση να ζει και να ελπίζει.
Εντύπωση, κάνουν επίσης κι οι σκηνές που παρεμβάλλονται, μέσω της τηλεόρασης. Θα δούμε κινούμενα σχέδια, καλλιτεχνικό πατινάζ, αλλά και την τελευταία σκηνή από τον "Θείο Βάνια" του Anton Chekhov, η οποία λειτουργεί περισσότερο σαν σκηνή-κλειδί για την έκβαση και συμπλήρωση της ιστορίας. Ο Alper θα επιλέξει να κλείσει την ταινία του, προβάλλοντας ένα χειμωνιάτικο χιονισμένο τοπίο με τη συνοδεία ενός μοιρολογιού, μια σκηνή που με την απλότητά της θα συγκλονίσει το θεατή.
Το "Φθινόπωρο" του Özcan Alper είναι ένα πορτραίτο της ανθρώπινης ψυχής και της τούρκικης επαρχίας, που δικαίως έχει βραβευτεί κι επαινεθεί από αρκετά φεστιβάλ. Όντας μια ταινία αργή, αλλά με υπέροχη φωτογραφία και ρεαλιστικούς χαρακτήρες, προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ του κινηματογραφικού χώρου, αλλά πιθανώς να είναι κατάλληλη και για όσους τους ελκύει η γνωριμία με τον πολιτισμό μιας Τουρκίας στο περιθώριο των συνόρων της.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά
Τούρκικο δράμα του 2008, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Özcan Alper, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Onur Saylak, Megi Kobaladze, Serkan Keskin και Raife Yenigül.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2012) Αγάπη

Πρωτότυπος τίτλος: Amour

Αγγλικός τίτλος: Love

Η υπόθεση

Η Anne (Emmanuelle Riva) κι ο Georges (Jean-Louis Trintignant) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πρώην καθηγητών μουσικής. Στη ζωή τους όλα κυλούν φυσιολογικά, ώσπου, κάποια μέρα, η Anne θα χάσει για λίγα λεπτά την επαφή της με το περιβάλλον. Μετά από ένα αποτυχημένο χειρουργείο, η Anne, θα μείνει ανάπηρη από τη δεξιά της πλευρά. Φοβούμενη τους γιατρούς και τα νοσοκομεία βάζει τον Georges να της υποσχεθεί ότι δεν θα την ξαναστείλει εκεί κι ο Georges δεν απαντά. Έχοντας, πια, ως μοναδική υποχρέωση την φροντίδα της γυναίκας του, ο Georges, θα συνοδεύσει την Anne μέχρι το τέλος της.

Η κριτική

Η "Αγάπη" είναι μια ταινία, πολύ δυνατή, που καταφέρνει να μιλήσει γι' αγάπη, χωρίς να χρειάζεται να κάνει την παραμικρή αναφορά στον όρο αυτό. Στις δυο ώρες που έχει διάρκεια, μόνο σε μια φράση θα αναφερθεί η έννοια της αγάπης κι αυτή δεν θα είναι από το στόμα των πρωταγωνιστών. Η Anne κι ο Georges, δεν μιλούν για το συναίσθημα αυτό, αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το εντοπίσει στις κινήσεις, στις εκφράσεις, στα μάτια, στις σκέψεις, στη συμπεριφορά τους.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η ταινία καταφέρνει να μιλήσει για αγάπη, με την ταυτόχρονη απουσία της λέξης, θα δούμε τον Haneke να μιλά για μουσική μόνο μέσω των σκηνών όπου υπάρχει μουσική στο χώρο που βρίσκονται οι πρωταγωνιστές. Ο τρόπος που έχει επιλέξει ο μεγάλος Αυστριακός σκηνοθέτης, να χρησιμοποιήσει τη μουσική, σ' αυτή του την ταινία, είναι μαγευτικός. Ακόμα κι οι τίτλοι αρχής και τέλους, δεν συνοδεύονται, έστω, από μια μελωδία. Η μόνη σκηνή, στην οποία θα υπάρξει μουσική εκτός πλάνου, θα είναι η πρώτη νύχτα που θα τους παρακολουθήσουμε, μετά από ένα κονσέρτο και πριν την αρχή της περιπέτειας του ζεύγους. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, ο Haneke, να θέλει να δείξει την αρμονία που υπήρχε στη ζωή των ηλικιωμένων πρωταγωνιστών του πριν το επεισόδιο της Anne.

Η ταινία, ομολογουμένως, στο μεγαλύτερο μέρος της, κινείται με αργούς ρυθμούς, οι οποίοι μπορεί να μην κουμπώνουν ιδιαίτερα με το στυλ του Haneke, αλλά ταιριάζουν απόλυτα στο ηλικιωμένο ζευγάρι που το κοινό καλείται να παρακολουθήσει. Επίσης, οι ιστορίες ηλικιωμένων ανθρώπων που ο ένας αποκτά την ευθύνη και των δυο, συμφωνώ ότι δεν είναι κάτι ξένο, που χρειαζόμαστε μια ταινία να μας την εξιστορήσει. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει ή ακόμα και βιώσει κάτι ανάλογο κι αποτελεί μια κοινή, για τη σημερινή εποχή, θεματική ενότητα.

Παρόλα αυτά, αξίζει κάποιος να δει την ταινία, πολύ απλά γιατί ο λόγος για τον οποίο, ο Georges, μένει κι επιμένει, δεν είναι από υποχρέωση, αλλά από καθαρή κι αγνή αγάπη κι αυτό το συναίσθημα, ο μόνος τρόπος να το παρουσιάσει κανείς σ' όλο του το μεγαλείο, είναι δείχνοντας εικόνες από μια καθημερινότητα, της οποίας η φθορά δεν τον αγγίζει. Ο Georges χωρίς την Anne, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κοινής συμβίωσης, θα δούμε τον Georges, ο οποίος υποχρεώνεται τώρα να ζει και για τους δυο τους, να αφηγείται στην Anne ιστορίες από το παρελθόν του, τις οποίες ποτέ πριν δεν της έχει διηγηθεί.

Ο Haneke, μ' αυτή του την ταινία, καταφέρνει να συνθέσει ένα ποίημα, ή καλύτερα ένα μουσικό κονσέρτο για τις ανθρώπινες σχέσεις και το βάθος που μπορεί να έχουν αυτές. Είναι, ομολογουμένως, εξαιρετικά εύκολο, μέσα από μια ιστορία ανθρώπων που έχουνε ζήσει μαζί όλη τους τη ζωή να καταφέρεις να συγκινήσεις το θεατή. Είναι, όμως, εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να το πετύχεις αυτό, δείχνοντάς τους στο σήμερα, χωρίς αναδρομές στο κοινό τους παρελθόν, χωρίς, δηλαδή, να δείξεις τον έρωτα που σταδιακά έγινε αγάπη. Κι αυτό είναι το στοιχείο που αναδεικνύει τη μαεστρία του Αυστριακού σκηνοθέτη, που του ανοίγει τις πόρτες, διάπλατα, για βραβεία και διθυραμβικές κριτικές και που κάνει την ταινία του ξεχωριστή.

Μέσα από μια αφήγηση του Georges, θα τον ακούσουμε να λέει "Δεν θυμάμαι την ταινία, αλλά τα συναισθήματα". Ακριβώς αυτός είναι κι ο σκοπός ολόκληρης της ταινίας. Δεν είναι ένα σύνολο που στοχεύει σε αποτύπωση συγκεκριμένων σκηνών, αλλά σε μια ενιαία αίσθηση, από την οποία θ' αποκομίσεις κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό. Υπάρχουν βέβαια, διασκορπισμένες, σκηνές που θα μείνουν στο μυαλό ως ρομαντικές εικόνες, όπως για παράδειγμα οι αναγκαίες μεταφορές της Anne που θυμίζουν χορό ή η σκηνή με το περιστέρι που το "ελευθερώνει" ο Georges, αλλά είναι λίγες και λειτουργούν συμπληρωματικά.

Όντας η φετινή νικήτρια του Χρυσού Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια άριστη πρόταση για όλους τους σινεφίλ του κινηματογράφου. Παράλληλα είναι μια από τις πιο όμορφες προτάσεις, όχι μόνο του φετινού χειμώνα, για κάποιον που θέλει να δει μια διαφορετική ιστορία αγάπης και μπορεί ν' αντέξει τους, λίγο, αργούς ρυθμούς του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου που στο τέλος θα αντικατασταθούν από την υπογραφή του Michael Haneke.

Βαθμολογία: 5/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Michael Haneke, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Η αδελφή μου

Πρωτότυπος τίτλος: L'enfant d'en haut

Αγγλικός τίτλος: Sister

Η υπόθεση

Ο Simon (Kacey Mottet Klein) είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι που ζει με την αδελφή του, την Louise (Léa Seydoux), σε μια βιομηχανική περιοχή, κάτω από ένα Ελβετικό χιονοδρομικό κέντρο. Παρά το μικρό της ηλικίας του, ο Simon είναι αυτός που συντηρεί οικονομικά την Louise και το σπίτι στο οποίο μένουν. Έχοντας πρόσβαση στο Ελβετικό θέρετρο, ο μικρός Simon, έχει την ευκαιρία να εκτελέσει διάφορες μικροκλοπές σε βάρος των πλουσίων επισκεπτών του και, πουλώντας έπειτα τα κλοπιμαία, να εξασφαλίσει τ' απαραίτητα.

Η κριτική

"Η αδελφή μου" είναι μια ταινία που παρουσιάζει ένα παιδί ενήλικα στη σκέψη, με τις ανάγκες ενός μικρού αγοριού. O Simon όντας υπεύθυνος για την επιβίωση του εαυτού του, αλλά και της μεγαλύτερης αδελφής του, που δεν έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, θα γίνει η αφορμή για να δειχθούν οι διάφορες σχέσεις και συμπεριφορές, τόσο στην οικογένεια, όσο και στις συναναστροφές του με τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίες σίγουρα θα μας προβληματίσουν.

Η ταινία, αν και δραματική, έχει έναν πολύ έντονο κοινωνικό χαρακτήρα, καθώς μας παρουσιάζει ένα ανήλικο αγόρι, για το οποίο κανένας, απ' όσους βρίσκονται ή περνάνε από τη ζωή του, δεν έχει στην πραγματικότητα ενδιαφερθεί. Όλοι έρχονται και προσπερνάνε στη ζωή αυτού του παιδιού. Το γεγονός αυτό, μας κάνει να περιμένουμε να δούμε έναν εύθραυστο χαρακτήρα, ένα παιδί με συμπεριφορά παιδιού. Αντ' αυτού όμως, απέναντί μας θα σταθεί ένας μικρός ήρωας που θα μας κάνει ν' αναρωτηθούμε από πού αντλεί αυτή του τη δύναμη.
Η αλήθεια είναι ότι η ταινία, πιθανότατα, θα θυμίσει στον θεατή διάφορες άλλες ταινίες κοινωνικού περιεχομένου με παιδιά. Από κάποιες είναι καλύτερη, από κάποιες άλλες κατώτερη, αλλά σημασία έχει ότι καταφέρνει με τον τρόπο της να κάνει τον θεατή να μπει στη θέση του μικρού πρωταγωνιστή και να συμμετάσχει, μαζί του, στην εξέλιξη της ιστορίας. Εκπλήσσει και συγκινεί, αλλά με μια ρεαλιστική ματιά, που για κάποιους μπορεί να είναι αισιόδοξη, για κάποιους απαισιόδοξη.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι άκρως ικανοποιητικές, με τον μικρό Kacey Mottet Klein, να αναδεικνύει τον χαρακτήρα του Simon, ακριβώς όπως τον φανταζόμαστε. Έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή της Gillian Anderson, που αν και μικρή, είναι αρκετή για να βοηθήσει τον Simon ν' αναδείξει περισσότερο την παιδική του ανάγκη να βρεθεί κοντά σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η φωτογραφία κι η μουσική, εδώ, αν και δεν παίζουν κυρίαρχο ρόλο, υπάρχουν περισσότερο ως συμπλήρωμα της αίσθησης που δημιουργούν κι αφήνουν οι χαρακτήρες στο κοινό.
Μια πολύ όμορφη και γλυκό-πικρη ιστορία, που αποτελεί μια καλή πρόταση για όσους θέλουν να δούνε μια ταινία κοινωνικού χαρακτήρα και δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο μικρά παιδιά, που ζουν στο σήμερα ελπίζοντας και προσπαθώντας με το δικό τους τρόπο, για ένα καλύτερο αύριο.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλικό κοινωνικό δράμα του 2012, σε σενάριο των Antoine Jaccoud, Ursula Meier και Gilles Taurand και σκηνοθεσία της Ursula Meier, διάρκειας 100 λεπτών, με πρωταγωνιστές, τους Kacey Mottet Klein, Léa Seydoux, Martin Compston και Gillian Anderson.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Looper: Αντιμέτωποι με το χρόνο

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Looper

Η υπόθεση

Η ιστορία εκτυλίσσεται στο 2042 και κεντρικός ήρωας είναι ο Joe (Joseph Gordon-Levitt), ένας νεαρός "looper" ή πιο απλά ένας ακριβοπληρωμένος δολοφόνος της μαφίας. Η δουλειά των "loopers", των δολοφόνων της μαφίας δηλαδή, είναι πολύ απλή: Περιμένουν σ' ένα συγκεκριμένο σημείο, μια συγκεκριμένη ώρα, να εμφανιστεί ο στόχος και τον εκτελούν. Η διαφορά τους με τους κοινούς δολοφόνους, είναι ότι οι δικοί τους στόχοι προέρχονται από το μέλλον, όπου θα έχει εφευρεθεί η μεταφορά στο χρόνο. Όντας, βέβαια, προϊόντα της μαφίας και γνωρίζοντας για τις δολοφονίες, αλλά και την παράνομη μεταφορά ανθρώπων στον χωρο-χρόνο, κάποια στιγμή θα πρέπει κι οι ίδιοι να βγουν απ' τη μέση. Γι' αυτό το λόγο, στο συμβόλαιό τους, αναγράφεται πως ο τελευταίος φόνος του καθενός θα είναι η "θηλειά (loop)" του ή αλλιώς ο μελλοντικός του εαυτός. Με τη λήξη του συμβολαίου, ο κάθε "looper" παίρνει ένα αξιοσέβαστο ποσό κι είναι ελεύθερος να ζήσει τα υπόλοιπα 30 χρόνια της ζωής του πλουσιοπάροχα. Για τον Joe η ζωή δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Η ζωή του, όμως, θ' αλλάξει όταν θα κληθεί να σκοτώσει τη δική του "θηλειά", τον μεγαλύτερο Joe (Bruce Willis), ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να παραδώσει τα όπλα αμαχητί.

Η κριτική

Το "Looper" βασιζόμενο σ' ένα πολύ ευρηματικό σενάριο και τηρώντας όλα όσα θα έπρεπε να έχει μια περιπέτεια δράσης για να θεωρηθεί επιτυχημένη, καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή, να τον καθηλώσει και γιατί όχι (;) να κάνει τη διαφορά σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους της.
Η ταινία στοχεύει σε δυο κατηγορίες κοινού και ικανοποιεί ισάξια και τις δυο. Αρχικά, διαβάζοντας κάποιος την υπόθεση, περιμένει να δει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Άνθρωποι έρχονται απ' το μέλλον κι ένα νεώτερο και γηραιότερο "εγώ" μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια διάσταση. Ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, αλλά, δυστυχώς, πολλές ταινίες έχουν αποπειραθεί ν' ασχοληθούν, ανεπιτυχώς, με τα ταξίδια στο χρόνο, παρουσιάζοντας στον θεατή κάτι αφύσικο, προβλέψιμο και χαζό.
Το "Looper" αντίθετα καταφέρνει ν' αποδείξει ότι ένα τέτοιο θέμα μπορεί να το προσεγγίσει κανείς με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μπορεί το θέμα του ν' αρκεί για να μπερδέψει ή να δίνει την ελευθερία στον σκηνοθέτη να βάλει στην ταινία ό,τι ξένο, για τον σύγχρονο κόσμο, θέλει, αλλά εκείνος, συνειδητά, επιλέγει να μην παρουσιάσει ένα μέλλον πολύ διαφορετικό απ' το σήμερα, όπως, παράλληλα, επιλέγει ν' απλοποιήσει σε τέτοιο βαθμό την υπόθεση, που ο θεατής, έχοντας το μυαλό του καθαρό από περιττές λεπτομέρειες, γελά αβίαστα εκεί που του ζητείται.
Εκτός, βέβαια, του στοιχείου της επιστημονικής φαντασίας, το δεύτερο και κυριότερο είναι το στοιχείο της περιπέτειας δράσης. Κι εκεί, η ταινία, καταφέρνει να είναι συνεπής. Έχοντας τον Bruce Willis σε ρόλο συμπρωταγωνιστή, καταφέρνει να διατηρήσει την αίγλη του ονόματός του και δίνει στον Joseph Gordon-Levitt τη δυνατότητα να συνεχίσει, μετά τη συμμετοχή του στον "Σκοτεινό ιππότη: Η επιστροφή", ν' αποδεικνύει πόσο ικανός ηθοποιός είναι.
Εκτός των ονομάτων, όμως, που έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικούς ρόλους, όλα δείχνουν ότι η ταινία είναι μια προβλέψιμη περιπέτεια δράσης. Το ζήτημα, βέβαια, είναι ότι έχουμε ένα παρόν κι ένα μέλλον που έχουν την ίδια θέληση, αλλά διαφορετικά "θέλω", κάτι που αφήνει το θεατή ν' αναρωτιέται ποιό από τα δυο σενάρια είναι το προβλέψιμο. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας, συνεχίζει να εκπλήσσει με τις διάφορες ανατροπές, χωρίς να γίνεται κουραστικός.
Όλα τα παραπάνω, μαζί με την εξαίσια παρουσία των Emily Blunt και Piper Perabo, στους βασικούς γυναικείους ρόλους, καταφέρνουν να συνθέσουν μια αριστουργηματική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που ακόμα κι αν δεν ξετρελάνει, διαφέρει από τις υπόλοιπες περιπέτειες της σειράς και καταφέρνει να διασκεδάσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο θεατή.
Προτείνεται σε όλους τους θαυμαστές του Bruce Willis, αλλά και σε όσους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον ο νεαρός Joseph Gordon-Levitt, σ' αυτούς που αναζητούν μια καλή περιπέτεια ή σε όσους ψάχνουν για μια αμερικάνικη ταινία υψηλών προδιαγραφών που δύσκολα θα τους απογοητεύσει.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Rian Johnson, διάρκειας 118 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis, Emily Blunt, Pierce Gagnon, Jeff Daniels, Paul Dano, Noah Segan και Piper Perabo.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Cosmopolis

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Cosmopolis

Η υπόθεση

Ένας 28χρονος δισεκατομμυριούχος, ο Eric Packer (Robert Pattinson), την ημέρα που η πόλη θα παραλύσει, λόγω της κυκλοφορίας, στους δρόμους του Μανχάταν, του Προέδρου των Η.Π.Α., θα ξεκινήσει ένα ταξίδι ως την άλλη άκρη της πόλης, με σκοπό να κουρευτεί. Στη διαδρομή θα βρεθεί αντιμέτωπος με γεγονότα, αλλά και με ανθρώπους που θα αλλάξουν την ισορροπία του σύμπαντός του.

Η κριτική

Βλέποντας το "Cosmopolis" οφείλω να ομολογήσω ότι διχάστηκα. Είναι από τις ελάχιστες φορές που μπορώ ν' αναγνωρίσω ένα εξαιρετικά μεγαλειώδες κείμενο, πίσω από μια τόσο, μα τόσο ανούσια ταινία. Κι ορθώς, θ' αναλογιστείτε πώς είναι δυνατόν από ένα άρτιο κείμενο να προκύψει μια ταινία πολύ κάτω του μετρίου. Αυτό γίνεται όταν το κείμενο, είναι ένα σουρεαλιστικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε μια υπάρχουσα κοινωνικο-πολιτική κατάσταση, με άπειρα φιλοσοφικά, κοινωνικά, πολιτικά κι οικονομικά νοήματα. Ένα τέτοιο κείμενο δεν είναι δυνατόν να έχει την οποιαδήποτε επιτυχία, αν δεν έχει διασκευαστεί, καταλλήλως, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να το παρακολουθήσει ως μια συνεχόμενη ιστορία.

Για τον μέσο θεατή, η ταινία, είναι ο ορισμός της "μπουρδολογίας". Προσπαθεί από την αρχή να δημιουργήσει ένα κλίμα μυστηρίου, ανεπιτυχώς. Ο δισεκατομμυριούχος ήρωας της ιστορίας επιλέγει συνειδητά να κάνει ένα ταξίδι που θα του αλλάξει τη ζωή. Του δίνονται πολλές ευκαιρίες να κάνει πίσω και ν' αποφύγει τις απρόσμενες εκπλήξεις, όμως, θα συνεχίσει να κατευθύνεται προς την καταστροφή του, αλλά και προς τον δολοφόνο του. Ο Eric Packer δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύμβολο του καπιταλισμού, του οποίου θα κληθούμε να παρακολουθήσουμε την πτώση, που ο ίδιος (ο ήρωας ή ο ακόμα κι ο ίδιος ο καπιταλισμός) έχει επιδιώξει.

Στη διαδρομή του, αυτή, θα τον συνοδεύσουμε μέσα σε μια λιμουζίνα. Ένα θωρακισμένο όχημα, ίδιο κι απαράλλακτο με όλα τα άλλα οχήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης, εξωτερικά τουλάχιστον. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό παλάτι θα συναναστραφούμε με διάφορα πρόσωπα, τα οποία έρχονται και φεύγουν σαν να μην είναι πραγματικά, αλλά φαντασιώσεις του πρωταγωνιστή, που τον αναγκάζουν να έρθει σε διάλογο με τον εσωτερικό του κόσμο. Οι διάλογοι που θα τον δούμε ν' αναπτύσσει μαζί τους, επίσης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανάπτυξη σκέψεων. Θ' ακούσουμε κάποιες από τις άπειρες σκέψεις που έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

Παράλληλα, οι διάλογοι, αλλά κι οι εικόνες της κοινωνίας σε αποσύνθεση κρατάνε μια απόσταση από την πραγματικότητα του πρωταγωνιστή, στην οποία βρισκόμαστε κι εμείς. Οι διάλογοι, όποτε δεν φαντάζουν με σκέψεις που θα μπλεχτούν μεταξύ τους, μοιάζουν με ομιλία σε ένα chat. Η ταινία χαρακτηρίζεται από διαλόγους που δεν έχουν ζωντάνια και νεύρο. Φυσικά την αποστασιοποίηση από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην κοινωνία, καταφέρνει να τη δείξει, μέσω του χάους που επικρατεί έξω από τη λιμουζίνα. Ένα χάος που δεν καταφέρνει να διαπεράσει τη τζαμαρία, δεν καταφέρνει να ταράξει, ούτε στο ελάχιστο τον Packer. Θα έλεγε κανείς ότι, ίσως και να το διασκεδάζει ακόμα.

Οι ηθοποιοί, που έχει επιλέξει ο Cronenberg να συμμετάσχουν στην ταινία του, ακολουθούν ένα είδος παιξίματος τόσο άτονο, που καταστρέφει ακόμα και την τελευταία ελπίδα του θεατή να δει κάτι, έστω, ικανοποιητικό. Η επιλογή δε του Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ακατάλληλη. Τα νοήματα κι οι συμβολισμοί της ταινίας, μόνο, είναι τόσα πολλά, που ένας ενήλικος θεατής δεν είναι σε θέση να τα κατανοήσει όλα, πόσο μάλλον ένα εφηβικό κοινό, που θα τρέξει στις αίθουσες για τον Robert Pattinson.
Επειδή η συγκεκριμένη ταινία είναι ο ορισμός της αποτυχημένης μεταφοράς ενός λογοτεχνικού κειμένου στη μεγάλη οθόνη, θα σας πω ότι, κατά τη γνώμη μου, είναι προτιμότερο να επιλέξετε να διαβάσετε το βιβλίο, όπου θα έχετε την ώρα να το επεξεργαστείτε με τους δικούς σας ρυθμούς και να το κατανοήσετε. Από 'κει κι έπειτα, αν σας φαίνεται ενδιαφέρον το θέμα της πτώσης τους καπιταλιστικού συστήματος, αλλά δεν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν εύκολα να διαβάσουν ένα λογοτεχνικό κείμενο, τότε και μόνο τότε, επιλέξτε να τη δείτε, αλλά και πάλι, πολύ φοβάμαι ότι πολλοί από εσάς θ' απογοητευτείτε.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Καναδικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του  Don DeLillo, σε σενάριο και σκηνοθεσία του David Cronenberg, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Robert Pattinson, Sarah Gadon, Juliette Binoche, Kevin Durand, Paul Giamatti, Γιώργο Τουλιάτο, Abdul Ayoola και Jay Baruchel.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Attractive illusion

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Attractive illusion

Ελληνικός τίτλος: Ελκυστική ψευδαίσθηση

Η υπόθεση

Μια ομάδα λαθρομεταναστών, ανάμεσά τους και τέσσερις Νιγηριανοί, δυο άντρες και δυο γυναίκες, θα φτάσουν, με καΐκι, από την Τουρκία στην Ελλάδα. Φτάνοντας στην πολυπόθητη Ευρώπη, περιμένουν ν' αντικρίσουν τον παράδεισο, αντ' αυτού, όμως, θα έρθουν αντιμέτωποι με την εκμετάλλευση, τη μαύρη αγορά, τη διακίνηση ναρκωτικών και την πορνεία.

Η κριτική

Το "Attractive illusion", για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του σκηνοθέτη του, αποτελεί, ουσιαστικά, μια παραγγελία της νιγηριανής κοινότητας της Ελλάδας, που θέλει να δείξει στη χώρα της ότι η Δύση δεν είναι αυτή, η "Ελκυστική ψευδαίσθηση", που έχουν στο μυαλό τους οι κάτοικοί της. Όπως, επίσης, ανέφερε ο Πέτρος Σεβαστίκογλου (σκηνοθέτης και σεναριογράφος), η ταινία, δεν αποσκοπεί να διαλέξει στρατόπεδο ή να μιλήσει προπαγανδιστικά. Σκοπός της ταινίας είναι να δείξει "μια" από τις πολλές αλήθειες και να παρουσιάσει τους Νιγηριανούς ως ανθρώπους κι όχι ως μετανάστες.

Σαν αίσθηση, η ταινία, δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι το πολύ διαφορετικό απ' αυτό που περίμενα να δω. Ίσως, να μην περίμενα να δω τον κόσμο των ναρκωτικών (όπου δεν στέκεται πολύ) ή της πορνείας. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, επειδή ο σκοπός της ταινίας δεν είναι να θίξει συγκεκριμένες καταστάσεις κι οι ηθοποιοί, που συμμετέχουν σ' αυτήν, δεν είναι επαγγελματίες, ο θεατής, γνώστης της κατάστασης του κέντρου της Αθήνας, σε καμία περίπτωση, δεν νιώθει προσβεβλημένος από τις εικόνες που του προβάλλονται. Η ταινία περιέχει hard-core καταστάσεις, αλλά όχι hard-core σκηνές.

Η ταινία, όπως προείπα, εστιάζει στο ανθρώπινο πρόσωπο των μεταναστών. Είναι βασισμένη σε ένα σενάριο 15 σελίδων και γυρίστηκε μέσα σε 2 βδομάδες, στους δρόμους της Αθήνας, με ερασιτέχνες ηθοποιούς, ελάχιστα χρήματα, αλλά με πολλή όρεξη από τους συντελεστές της. Αποτελεί την απόδειξη ότι ακόμα και σε δύσκολους καιρούς, υπάρχει η δυνατότητα να γυριστεί μια αξιοπρεπής ταινία, με ένα υποτυπώδες σενάριο και σκηνές αυτοσχεδιαστικές. Μέσα από την ιστορία, προβάλλονται τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων, οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες, αλλά κι η κουλτούρα τους.

Όντας ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέσω της ιστορίας που του προβάλει, αλλά και να παρουσιάσει, παράλληλα, μια πλευρά της κοινωνίας μας, η οποία, καλώς ή κακώς, αποτελεί κομμάτι του συνόλου της. Το κέρδος κάποιου που θα επιλέξει να δει αυτή την ταινία θα είναι η, εκ του ασφαλούς, επαφή με έναν άλλο πολιτισμό, που τον συναντά καθημερινά στους δρόμους των Ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.

Για τους ίδιους τους Νιγηριανούς, το "Attractive illusion", αποτελεί μια ελπίδα για το μέλλον, αφού, από το πουθενά, κατάφεραν να γυρίσουν μια ταινία και ν' αποκτήσουν φωνή και πρόσωπο, μέσω αυτής. Για τους Ευρωπαίους πολίτες, όμως, δεν μπορώ να πω ότι αποτελεί κάποια αφύπνιση ή ακόμα ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει τη διαφορά. Άλλωστε κι η ίδια η ταινία, δεν κάνει εμφανές πουθενά ότι επιθυμεί να κάνει τη διαφορά. Απευθύνεται σε ήδη ευαισθητοποιημένους ή έστω, ανοιχτόμυαλους πολίτες, που θέλουν να πάρουνε μια γεύση για την άλλη πλευρά της κοινωνίας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Ελληνικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, παραγωγής τους 2012, σε σενάριο των Πέτρου Σεβαστίκογλου, Sunny Ohilebo, Kenny Abdeleke και Kelechwuku Chukwuejim και σκηνοθεσία του Πέτρου Σεβαστίκογλου, διάρκειας 80 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tmc, J. Linus, M. Ohilebo, P.I.O. Austyeno, D. Nusakhare και S. Ohilebo.

Οι σύνδεσμοι

Trailer
Imdb