(2010) Step up 3D: Η νέα διάσταση

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up 3

Η υπόθεση

Ο Moose (Adam G. Sevani) κι η Camille (Alyson Stoner) ξεκινάνε τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο, σε ειδικεύσεις άσχετες με το χορό. Ο Moose όμως, την πρώτη κιόλας μέρα που θα βρεθεί στην Πανεπιστημιούπολη, θα γνωρίσει τον Luke (Rick Malambri), ιδιοκτήτη ενός club, αλλά κι ενός διαμερίσματος στο οποίο μένουν διάφοροι χορευτές του δρόμου. Όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι κάτοικοί του, έχουν σχηματίσει τους "Πειρατές", μια χορευτική ομάδα που εξασκεί διάφορα είδη χορού του δρόμου. Το πρόβλημα όμως, είναι ότι το club και το σπίτι πρόκειται να κατασχεθούν... εκτός κι αν οι "Πειρατές" καταφέρουν να κερδίσουν σ' ένα διαγωνισμό, με έπαθλο 100 χιλιάδες δολάρια. Ο Moose, μαζί με μια αιθέρια ύπαρξη, τη Natalie (Sharni Vinson), θα γίνουν τα δυο καινούργια μέλη της ομάδας κι όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να διεκδικήσουν το έπαθλο, για να σώσουν το σπίτι. Στην πορεία ο Luke κι η Natalie, θα ερωτευτούν και παράλληλα ο Moose κι η Camille, θα πρέπει ν' ανακαλύψουν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.

Η κριτική

Και το τρίτο στη σειρά "Step up" ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με τα δυο προηγούμενά του. Κεντρικό του θέμα είναι η αγάπη για το χορό και η ελπίδα κι η όρεξη για ζωή που γεννά αυτός, σε διαφορετικά άτομα. Και σε αυτή την ταινία, όπως και στην προηγούμενη, οι παραγωγοί έχουν επιλέξει ν' ασχοληθούν με το free-style χορού, προσθέτοντας όμως και μια νέα μόδα της εποχής, το parkour.

Δε λείπει βέβαια κι από αυτό το κινηματογραφικό επεισόδιο, ένας έρωτας που έχει τη δυνατότητα ν' απογοητεύσει, αλλά και να ενισχύσει τις ελπίδες και τα όνειρα των δυο νέων που θα συμμετάσχουν σ' αυτόν. Παράλληλα όμως, βλέπουμε ότι εξελίσσεται και μια άλλη δευτερεύουσα ιστορία, αυτή των δυο φίλων που είναι κρυφά ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Οι τέσσερις νεαροί που θα πιαστούν στα δίχτυα του έρωτα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματά τους, να βρούνε τους στόχους τους και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.

Πέρα από τη θεματική επιλογή της δευτερεύουσας ιστορίας όμως, άλλη μια πρωτοτυπία του συγκεκριμένου "Step up", είναι ότι τα όνειρα των ηρώων, δεν είναι κοινά. Μπορεί ως ομάδα να αγωνίζονται για τα 100.000 δολάρια, αλλά το προσωπικό όνειρο του Luke, για παράδειγμα, διαφέρει από των υπολοίπων, καθώς η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι ν' ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Η ταινία, καταφέρνει έτσι να διευρύνει τους ορίζοντές της και να μη χαρακτηριστεί μονότονη.

Βέβαια σαν πλοκή, αλλά και ως προς την επιλογή του καστ, η τρίτη στη σειρά ταινία είναι αρκετά κατώτερη της δεύτερης. Παρόλα αυτά, για μια ακόμα φορά, το γεγονός αυτό δεν ενοχλεί, καθώς καταφέρνει να ξεσηκώσει και να συνεπάρει το θεατή, μέσα από τις χορευτικές κινήσεις και τα όνειρα που βλέπει να πραγματοποιούνται, αρκεί να υπάρχει η θέληση. Ο χορός, παρουσιάζεται σαν ένα ατελείωτο party και γίνεται η αφορμή να γυριστούν μερικές πολύ ωραίες σκηνές επίσης.

Όπως και οι δυο προηγούμενες, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε άτομα νεαρής ηλικίας, κατά προτίμηση σε έφηβες κοπέλες, σε όσους πιστεύουν στα όνειρα, αλλά και σε όσους θέλουν κάτι ανάλαφρο κι αισιόδοξο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2010, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, σε σενάριο των Amy Andelson και Emily Meyer, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Jon M. Chu, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Rick Malambri, Sharni Vinson, Adam G. Sevani και Alyson Stoner.

Οι σύνδεμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2008) Step up 2: Το επόμενο βήμα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up 2: The streets

Η υπόθεση

Η Andie (Briana Evigan), είναι μια νεαρή κοπέλα για τη οποία ζωή σημαίνει να χορεύεις. Στα 16 της χρόνια θα χάσει τη μητέρα της, τον άνθρωπο που στήριζε τα όνειρά της και πλέον τίποτα δε θα της φαίνεται το ίδιο, ακόμα κι ο χορός. Την προστασία της Andie, θ' αναλάβει προσωρινά η Sarah (Sonja Sohn), η καλύτερη φίλη της μητέρας της. Βλέποντας όμως την Andie να μπλέκει σε ακατάλληλες παρέες (τη χορευτική ομάδα "4-1-0"), η Sarah θα θελήσει για το καλό της μικρής, να τη στείλει στη θεία της, στο Texas. Την κατάσταση θα σώσει ο Tyler (Channing Tatum), κανονίζοντας στην Andie μια οντισιόν για το M.S.A. (Maryland School of the Arts), δίνοντάς της έτσι μια δεύτερη ευκαιρία. Η Andie θα γίνει δεκτή στη σχολή, όπου θα γνωρίσει τον διάσημο Chase (Robert Hoffman), αλλά και τον ταλαντούχο Moose (Adam G. Sevani). Μαζί, θα δημιουργήσουν μια ομάδα, διεκδικώντας μια θέση αλλά και τη νίκη στο διαγωνισμό "The streets", ενάντια στην παλιά ομάδα της Andie, τους "4-1-0".

Η κριτική

Η ταινία, αν και θεωρητικά είναι η συνέχεια του πρώτου "Step up", πολύ λίγη σχέση έχει με την αρχική. Κάλλιστα θα μπορούσε να φέρει απλά το όνομα "The streets", καθώς τα μόνο κοινά που έχει με την πρώτη ταινία, είναι η σχολή M.S.A., ο δύσκολος, αλλά όχι ακατόρθωτος έρωτας της Andie, της κοπέλας που βρίσκεται σε αδιέξοδο, και του Chase, του νεαρού αδελφού του διευθυντή της σχολής, η αγάπη για το χορό, αλλά κι η ανθρώπινη δύναμη που παρακινείται από τα όνειρα.

Η μεγάλη διαφορά του "Step up 2" με το "Step up", είναι ότι η δεύτερη ταινία ασχολείται αποκλειστικά με το street-dancing και free-style. Πρωτοτυπεί επίσης, αρκετά με την επιλογή της RnB μουσικής, ένα είδος που το 2008, έγινε ξαφνικά της μόδας και το κομμάτι των T-Pain και Flo Rida, "Low", παίζει δυνατά εκείνη την περίοδο σε όλα τα club του κόσμου. Κανείς δεν ξέρει αν ήταν η μουσική και χορευτική επιλογή των δημιουργών της, αλλά το sequel, κατάφερε να πετύχει (στην Ελλάδα τουλάχιστον) περισσότερο από την original ταινία.

Ένα μεγάλο συν επίσης της δεύτερης ταινίας, είναι ότι η ιστορία είναι περισσότερο δεμένη και φαντάζει πιο ρεαλιστική από την αρχική. Παρόλα αυτά όμως και σε αυτή την ταινία, η έμφαση δίνεται περισσότερο στο χορό, παρά στα γεγονότα που θα πλαισιώσουν την υπόθεση. Υποκριτικά επίσης, αν κι οι πρωταγωνιστές δεν είναι ακατάλληλοι για τους ρόλους, περισσότερη έμφαση δίνεται στις κινησιολογικές τους ικανότητες, παρά στον τρόπο παιξίματος. Προβάλλεται επίσης εδώ, περισσότερο το ομαδικό πνεύμα, κάτι το οποίο θα απασχολήσει περισσότερο στα επόμενα "Step up".

Σαν σύνολο, το δεύτερο "Step up" απευθύνεται με μεγαλύτερη ευθύτητα στο νεανικό κοινό, είναι πολύ καλύτερα δομημένο ως προς την πλοκή, πρωτοτυπεί αρκετά στο είδος του χορού με το οποίο επιλέγει να καταπιαστεί και θα γίνει κλασικό για τις επόμενες γενιές. Μπορεί αντικειμενικά να μην αποτελεί πρότυπο ταινίας, αλλά η επιτυχία που γνώρισε το ίδιο, αλλά και οι συνέχειές του, που βασίζονται κι αυτές με τη σειρά τους στο free-style, έρχονται να διαψεύσουν όσους θεωρούν ότι η πρώτη από μια σειρά ταινιών, θα είναι πάντα η κλασική.

Όπως και το πρώτο "Step up", έτσι κι αυτό, προτείνεται σε άτομα νεαρής ηλικίας, κατά προτίμηση έφηβες κοπέλες, σε λάτρεις της RnB μουσικής και του free-style χορού, αλλά και σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν μια αισιόδοξη κι ανάλαφρη ιστορία αγάπης.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, σε σενάριο των Toni Ann Johnson και Karen Barna, σε χαρακτήρες του Duane Adler και σκηνοθεσία του Jon M. Chu, διάρκειας 98 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Briana Evigan, Robert Hoffman και Adam G. Sevani.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(2006) Step up: Στα βήματα του πάθους

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Step up

Η υπόθεση

Ο Tyler (Channing Tatum), ένας έφηβος που μένει σε μια κακόφημη γειτονιά, θα μπει ένα βράδυ μαζί με τους φίλους του στο M.S.A. (Maryland School of the Arts), ένα ειδικό σχολείο για εφήβους-καλλιτέχνες. Αφού η παρέα του προκαλέσει αρκετές ζημιές στο χώρο του θεάτρου, ο φύλακας θα πιάσει τον Tyler κι ο νεαρός θα υποχρεωθεί από το νόμο, να εκτελέσει 200 ώρες κοινωνικής εργασίας στο χώρο του σχολείου. Εκεί ο Tyler, θα γνωρίσει τη Nora (Jenna Dewan-Tatum), μια νεαρή μαθήτρια, την οποία θα κληθεί να βοηθήσει. Οι δυο τους θα ερωτευτούν και θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να πετύχει ο καθένας τους στόχους του.

Η κριτική

Η ταινία, είναι μια ανάλαφρη νεανική μουσικο-χορευτική ιστορία αγάπης, που απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό κοινό και το παρακινεί, θα έλεγε κανείς, να κυνηγήσει τα όνειρά του και να επιμείνει στους στόχους του, γιατί μόνο έτσι καταφέρνει κανείς αυτό που πραγματικά θέλει κι αξίζει στη ζωή. Το 2006, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το "Step up", η θεματική ενότητα του χορού, κάτι που συναντάμε αρκετά σε παλαιότερες ταινίες, είχε μείνει για χρόνια στο συρτάρι. Για τη σημερινή νεολαία συνεπώς αποτελούσε κάτι το φρέσκο, κάτι που δεν είχε ακόμα πολυφορεθεί στο σύγχρονο κινηματογράφο, δίνοντάς της τη δυνατότητα, να κάνει τη διαφορά.

Μέσα από την εξελισσόμενη ιστορία αγάπης του Tyler και της Nora, η ταινία καταφέρνει ν' αγγίξει, χωρίς να τ' αναλύει ιδιαίτερα, πολλά από τα θέματα που απασχολούν τους εφήβους της σημερινής εποχής, όπως για παράδειγμα τη θέση τους στην οικογένεια, στη φιλία, στον έρωτα αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παρουσιάζει επίσης η επιλογή της σκηνοθέτιδος, να ενσαρκώσουν τους δευτερεύοντες ρόλους, έγχρωμοι, κάτι που, σεναριακά, δεν ήταν απαραίτητο.

Η αλήθεια είναι πως η ταινία έχει πολλά κι εμφανή ψεγάδια. Πρώτα απ' όλα, η πλοκή της, δεν είναι καλά δομημένη. Τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν στην ταινία, στον καθημερινό κόσμο δε θα συνέβαιναν ποτέ. Βέβαια αυτό δεν πειράζει τόσο, γιατί η ουσία της ταινίας δεν είναι να δένουν τα γεγονότα, αλλά να δημιουργήσει μια ονειρεμένη κι αφαιρετική αισιοδοξία στο θεατή, κάτι που επιτυγχάνει, μέσω των μουσικο-χορευτικών κομματιών της. Δεύτερον, οι χαρακτήρες, τόσο της Nora, όσο και του Tyler, δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο ψυχολογικό υπόβαθρο. Είναι απλά ο φτωχός κι η πλούσια, που θα ερωτευτούν χωρίς λόγο, αλλά ούτε κι αυτό πειράζει, γιατί καλύπτουν το κενό με τον αισθησιασμό που εκπέμπουν την ώρα του χορού.

Γενικά, ως νεανική ρομαντική ταινία, δε μπορεί να πει κανείς ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά, έχει σημειώσει ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία κι η αλήθεια είναι ότι ακούγεται λογικό, αφού ακολουθεί πιστά μια εξαιρετικά καλή συνταγή, αυτή του πλούσιου, του φτωχού και των ονείρων που τους ενώνουν. Κι ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι αυτή είναι η αρχή μιας σειράς ταινιών, που βασίζεται στο χορό. Προσωπικά, θα την πρότεινα σε κάποιον που θα 'θελε να δει κάτι αισιόδοξο κι ανάλαφρο ή σε ένα λάτρη της σύγχρονης μουσικής και του χορού, κατά προτίμηση σε γυναίκα νεαρής ή καλύτερα, εφηβικής ηλικίας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2006, μουσικο-χορευτικού χαρακτήρα, βασισμένο σε ιστορία του Duane Adler, σε σενάριο των Duane Adler και Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Anne Fletcher, διάρκειας 104 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Channing Tatum, Jenna Dewan-Tatum, Mario, Drew Sidora, Damaine Radcliff, De'Shawn Washington και Rachel Griffiths.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1982) Η νύχτα του Σαν Λορέντζο

Πρωτότυπος τίτλος: La notte di San Lorenzo

Αγγλικός τίτλος: The night of San Lorenzo

Δευτερεύων αγγλικός τίτλος: The night of the shooting stars

Η υπόθεση

Μια μητέρα, τη νύχτα του Σαν Λορέντζο, με αφορμή την ημέρα αυτή, θα αφηγηθεί στο νεογέννητο γιο της μια πραγματική ιστορία από το 1944. Η ιστορία, μιλά για μια ομάδα κατοίκων του San Martino, που κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε να βρει τους Αμερικάνους συμμάχους. Στο δρόμο, θα περιγράψει τις περιπέτειες, τις χαρές, τις λύπες, την ελπίδα αλλά και τις απώλειες αυτής της ομάδας.

Η κριτική

Οι Paolo και Vittorio Taviani, έδωσαν το 1982 στον κινηματογράφο, ένα αριστούργημα, βασισμένο σε μια προσωπική ιστορία. Η ταινία, αφορά τους κατοίκους του San Martino (το χωριό από το οποίο κατάγονται οι Taviani) κι η ιστορία που εκτυλίσσεται είναι η πραγματική ιστορία των κατοίκων του, η οποία με τα χρόνια έγινε μέρος της λαϊκής παράδοσης αυτού του χωριού της Τοσκάνης.

Ως κεντρικό πρόσωπο της ταινίας, αν και δεν έχουν θέσει κάποιον συγκεκριμένο πρωταγωνιστή, οι δυο αδελφοί, έχουν επιλέξει να βάλουν ένα παιδί. Η Cecilia (Micol Guidelli), η γυναίκα που μετά από χρόνια θ' αφηγηθεί την ιστορία στο γιο της, είναι μόλις έξι χρονών όταν αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό της και να περιπλανηθεί στην ιταλική επαρχία. Το γεγονός ότι παρουσιάζουν τα γεγονότα, μέσα από τη ματιά ενός μικρού παιδιού, τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν μια έμμεση, αλλά σαφή κριτική στη φρικαλεότητα του πολέμου. Παρουσιάζουν τον πόλεμο με λυρικό τρόπο, ως αυτό που στην πραγματικότητα είναι: Ένα έγκλημα της ανθρωπότητας προς την ίδια την ανθρωπότητα.

Άλλο ένα εκπληκτικό στοιχείο της ταινίας, είναι τα χρώματα που χρησιμοποιούν σ' αυτήν οι Taviani. Κινηματογραφώντας την ιταλική επαρχία, δεν προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το τοπίο, χρησιμοποιώντας τεχνητό φωτισμό, αλλά αντίθετα κόντρα στα γεγονότα του πολέμου, αφήνουν το ζωντανό σταχί χρώμα και τα έντονα χρώματα από τα ρούχα των κατοίκων του χωριού να πρωταγωνιστήσουν στην κάμερα. Καθιστούν έτσι σαφές ότι έχουν γυρίσει την ταινία για να τιμήσουν τον τόπο τους, αλλά και τους ανθρώπους που έζησαν τότε. Μόνο για λίγο, θα δούμε στην ταινία, το μαύρο χρώμα να πρωταγωνιστεί κι μόνο μέχρι να έρθει το προσωρινό τέλος του San Martino, τουλάχιστον του San Martino όπως το γνώριζαν μέχρι τότε οι χωρικοί. Μετά, θα πετάξουν από πάνω τους τη μαυρίλα και θα συνεχίσουν ακάθεκτοι μέσα στο χρώμα, αποδεικνύοντας πως η ανθρώπινη δύναμη είναι ικανή να ξεπεράσει κάθε δυσκολία.

Τη νύχτα που θ' ανατιναχτεί το San Martino, επίσης, θα δούμε για πρώτη φορά ξεκάθαρα, κάτι που υπάρχει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Οι πρωταγωνιστές, η ομάδα αυτή της οποίας τη ζωή καλούμαστε να παρακολουθήσουμε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, αποτελείται από πολλές διάσπαρτες προσωπικότητες. Το κάθε ένα από τα άτομα που την απαρτίζουν, κάνει διαφορετικές σκέψεις, έχει διαφορετικές ελπίδες, πιστεύει διαφορετικά πράγματα, σκέφτεται διαφορετικά από τον διπλανό του, αλλά παρόλα αυτά καταφέρνουν να μείνουν ενωμένοι, έχοντας ένα κοινό στόχο κι αυτό είναι πάνω απ' όλα.

Το νεορεαλιστικό στοιχείο της ταινίας, η αψεγάδιαστη φωτογραφία της, η οπερατική μουσική που ντύνει με τόση πληρότητα την ιστορία, οι αργοί ρυθμοί της, σε κάποια σημεία, που αφήνουν το χρόνο στο θεατή να κατανοήσει καλύτερα τη χρησιμότητα των σκηνών αυτών, αλλά και οι γρήγοροι ρυθμοί της, σε άλλα, που δεν τον αφήνουν να βαρεθεί, έρχονται να πλέξουν το έξοχο αυτό έργο, που παρέδωσαν οι δυο Ιταλοί αδελφοί στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια τόσο ποιητική, αλλά παράλληλα και ρεαλιστική ιστορία.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Ιταλικό ιστορικό δράμα του 1982, σε σενάριο των Paolo Taviani, Vittorio Taviani, Giuliani G. De Negri, με τη συνεργασία του Tonino Guerra και σκηνοθεσία των Paolo Taviani και Vittorio Taviani, διάρκειας 105 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Micol Guidelli, Norma Martelli, Claudio Bigagli, Miriam Guidelli, Massimo Bonetti, Sabina Vannucchi, Enrica Maria Modugno, Omero Antonutti και Margarita Lozano.

Οι σύνδεσμοι

Αντί trailer 

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Πρωτότυπος τίτλος: Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Αγγλικός τίτλος: Smyrna: The destruction of a cosmopolitan city 1900-1922

Η υπόθεση

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η πόλη της Σμύρνης, αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν μια πολυπολιτισμική πόλη, που οι κάτοικοί της ζούσαν αρμονικά όλοι μαζί. Το ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού, θα μας ταξιδέψει στη Σμύρνη και θα μας δώσει την ευκαιρία να βιώσουμε τα ένδοξα χρόνια της πόλης, τις πρώτες αναταράξεις, αλλά και την καταστροφή αυτού του κοσμοπολίτικου κέντρου της Ανατολής.

Η κριτική

Τη δομή ενός ντοκιμαντέρ, μπορεί να την κρίνει κανείς μελετώντας απλώς την ποιότητα και τον όγκο των στοιχείων που έχει συγκεντρώσει ο δημιουργός του αλλά και τον τρόπο που έχει επιλέξει να τα παραθέσει. Το κατά πόσο όμως, ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο, θα κριθεί από την αίσθηση που αφήνει, εν τέλει, η παρακολούθησή του. Αν η εμπειρία που μόλις έχει βιώσει ο θεατής, τον έχει διδάξει, τον έχει προβληματίσει ή του έχει προκαλέσει θετικά/αρνητικά συναισθήματα, τότε το ντοκιμαντέρ έχει πετύχει το σκοπό του. Και το συγκεκριμένο, μπορώ με σιγουριά να πω ότι καταφέρνει να πετύχει και τα τρία παραπάνω.

Η δουλειά που έχουν καταφέρει να κάνουν η Μαρία Ηλιού κι ο Alexander Kitroeff στο συγκεκριμένο έργο, είναι αξιοθαύμαστη. Μετά από έρευνα τεσσάρων χρόνων, έχουν κατορθώσει να συγκεντρώσουν ένα οπτικό υλικό που για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο κοινό. Έχουν ερευνήσει πηγές από την Ευρώπη και την Αμερική κι έχουν συλλέξει στοιχεία ακόμη κι από ιδιωτικές συλλογές. Η μουσική του παράλληλα, που είναι βασισμένη σε τραγούδια της εποχής, λειτουργεί υποβλητικά, κάνοντάς τον θεατή πιο δεκτικό στις οπτικές κι ηχητικές μαρτυρίες. Το κυριότερο όμως στοιχείο του, είναι η αντικειμενικότητα με την οποία προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα.

Από την αρχή είναι ξεκάθαρο πως σκοπός της ταινίας, δεν είναι η ιστορική παράθεση των γεγονότων που οδήγησαν στην καταστροφή της Σμύρνης, ούτε άλλη μια ιστορική καταγραφή της Μικρασιατικής καταστροφής. Στόχος της, είναι να καταφέρει να κάνει το θεατή ν' αγαπήσει τη Σμύρνη, να νιώσει ότι αποτελεί πολιτιστικό κομμάτι ολόκληρης της ανθρωπότητας, κάτι που αξίζει να το έχουμε στην καρδιά μας. Επιλέγοντας να διαιρέσει το φιλμ σε τρεις ισομερείς ενότητες, επιτυγχάνει ν' αναδείξει τη λάμψη της Σμύρνης, την αρχοντιά της και να της δώσει πίσω τη χαμένη ζωή της, κάνοντας το θεατή ν' αγαπήσει αυτό το Ανατολίτικο πολιτιστικό κέντρο, κρατώντας το αιώνια στη μνήμη.
Το ντομικαντέρ αυτό, αποτελεί μια πλήρη ιστορική πηγή για όσους θέλουν να προσεγγίσουν ιστορικά το θέμα, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να θίξει στοιχεία που συναντάμε ακόμα στην καθημερινότητά μας. Γι' αυτό το λόγο, θα πρότεινα σε όλους σας να το δείτε, ανεξαιρέτως της ηλικίας σας ή της καταγωγής σας.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Ελληνικό ντοκιμαντέρ του 2012, σε σκηνοθεσία κι επιμέλεια της Μαρίας Ηλιού, διάρκειας 87 λεπτών, με ομιλητές, τους Giles Milton, Alexander Kitroeff, Θάνος Βερέμης, Βικτώρια Σολομωνίδου, Ελένη Mπαστέα, Leyla Neyzi και Jack Nalbantian.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 

(2012) ParaNorman: Μια μεταφυσική ιστορία

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: ParaNorman

Η υπόθεση

Ο Norman (φωνή: Kodi Smit-McPhee), είναι ένα εντεκάχρονο αγόρι, λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Έχει το χάρισμα, να μπορεί να επικοινωνεί με τους νεκρούς, κάτι που τον κάνει να μοιάζει με φρικιό στα μάτια της οικογένειάς του, των συμμαθητών του αλλά κι ολόκληρης της πόλης του. Ο μόνος που θα προσπαθήσει να γίνει φίλος του, είναι ο παχουλούλης Neil (φωνή: Tucker Albrizzi), ένα παιδί που ανήκει κι αυτό, όπως κι ο Norman, στους περιθωριοποιημένους του σχολείου. Κάποια μέρα, τον Norman, θα προσπαθήσει να πλησιάσει ο περίεργος θείος του και θα τον προειδοποιήσει για την αποστολή του να κρατήσει την κατάρα της μάγισσας, ενός τοπικού μυθικού προσώπου, μακριά απ' την πόλη. Ο Norman, θα πρέπει τώρα, μαζί με τον Neil, τα αδέλφια τους και τον νταή του σχολείου να καταφέρουν να σώσουν την πόλη απ' την καταστροφή της.

Η κριτική

Το "ParaNorman", είναι μια από τις πολυαναμενόμενες παιδικές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής χρονιάς κι οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιολογημένα συγκαταλέγεται σ' αυτές. Μέσα σε μιάμιση ώρα, καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το γέλιο, τα εφέ, το ηθικό δίδαγμα που πρέπει να έχει μια ταινία που απευθύνεται σε παιδιά, τη συγκίνηση... με λίγα λόγια, τα έχει όλα.

Η ταινία, από το πρώτο λεπτό δείχνει το ύφος της, καθώς ξεκινά με σκηνές από ένα θρίλερ ανάλογου αυτών της δεκαετίας του '80, το οποίο παρακολουθεί ο νεαρός μας ήρωας στην τηλεόραση, έχοντας παράλληλα και την κατάλληλη μουσική επένδυση. Η αλήθεια είναι ότι ο Chris Butler (σεναριογράφος/σκηνοθέτης) θυμίζει αρκετά, στο λίγο πιο εμπορικό του, τον Tim Burton. Αξίζει ν' αναφέρω εδώ, ότι τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε ολοένα και περισσότερες παιδικές ταινίες να χρησιμοποιούν το γκροτέσκο στοιχείο των ταινιών του Tim Burton, με αρκετά μεγάλη επιτυχία.

Ο Norman, είναι το πρότυπο του ήρωα. Όχι μόνο είναι κοινωνικά αποδιωγμένος από τις παρέες του σχολείου του, αλλά ακόμα και στην οικογένειά του, δεν υπάρχει κάποιος που να τον έχει αποδεχτεί γι' αυτό που είναι. Παρόλα αυτά, όταν θα κληθεί να σώσει όλους αυτούς που τον έχουν περιθωριοποιήσει, αντί να σκεφτεί εγωιστικά, αμέσως τρέχει να μπει σε "μπελάδες" και να κάνει το καθήκον του, αφού είναι ο μόνος που δύναται να φέρει εις πέρας την αποστολή.

Εκτός βέβαια από το ηθοπλαστικό στοιχείο, η χαώδης κατάσταση που καλείται ν' αντιμετωπίσει ο Norman, αποτελεί παράλληλα και την ευκαιρία για τους σκηνοθέτες, να καταπλήξουν τον θεατή με διάφορα εφέ, όπως επίσης και να τον τέρψουν, με διάφορες κωμικοτραγικές σκηνές, που ως κινούμενα σχέδια, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν.

Άλλο ένα συν της ταινίας, είναι επίσης το γεγονός ότι θίγει ένα πολύ συχνό φαινόμενο στα σχολεία (ιδίως της Αμερικής), αυτό του εκφοβισμού και της διαφορετικότητας. Εμμέσως πλην σαφώς, ασκεί σάτιρα στους νταήδες των σχολείων και αποπειράται να εξηγήσει στα παιδιά ότι το διαφορετικό, δεν είναι απαραίτητα και κάτι κακό. Αντίθετα, μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο, την κατάλληλη στιγμή.

Το "ParaNorman", λόγω της πλοκής, αλλά και του τρόπου με τον οποίο είναι γυρισμένο, θα έλεγα ότι με μεγάλη ευκολία μπορεί να παρακολουθηθεί από μια παρέα ενηλίκων. Δεν είναι από τις παιδικές ταινίες που απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά, αν και θα πρότεινα, καλύτερα, τα παιδιά πολύ μικρής ηλικίας (που δεν έχουν πάει ακόμα σχολείο), να μην τα βάλετε να την παρακολουθήσουν, γιατί υπάρχουν 2-3 σκηνές που πιθανώς να τα φοβίσουν. Επίσης, η τρισδιάστατη έκδοση, είναι σαφώς καλύτερη από την δισδιάσταση, αλλά δεν κρίνεται απαραίτητη. Σε γενικές γραμμές, το "ParaNorman" αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή, όχι μόνο για παιδιά και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις των ταινιών του Tim Burton.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη παιδική ταινία, κινουμένων σχεδίων, παραγωγής του 2012, σε σενάριο του Chris Butler και σκηνοθεσία των Chris Butler και Sam Fell, διάρκειας 92 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kodi Smit-McPhee, Tucker Albrizzi, Anna Kendrick, Casey Affleck και Christopher Mintz-Plasse.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2011) Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό

Πρωτότυπος τίτλος: Un cuento chino

Αγγλικός τίτλος: Chinese take-away

Η υπόθεση

Ο Roberto (Ricardo Darín), είναι ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με είδη κιγκαλερίας. Ζει κι εργάζεται στην πρωτεύουσα της Αργεντινής κι έχει διαμορφώσει την καθημερινότητά του, βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου τρόπου ζωής, που δεν αφήνει χώρο σε κάποιο άλλο άτομο να εισέλθει στη ζωή του. Είναι ιδιόρρυθμος, αλλά παράλληλα καλός κι ευγενικός άνθρωπος. Μια μέρα, θα βρεθεί στο δρόμο του ο Jun (Ignacio Huang), ένας Κινέζος που δε μιλάει λέξη ισπανικά, είναι χαμένος στην Αργεντίνικη πρωτεύουσα και ψάχνει το μοναδικό του συγγενή, το θείο του. Ο Roberto, θα νιώσει την υποχρέωση να τον βοηθήσει, κάτι που ενδέχεται ν' αλλάξει τη ζωή του.

Η κριτική

Η ταινία, είναι ένα εύθυμο δράμα ή αλλιώς μια μαύρη κωμωδία. Περιγράφει τη ζωή και τις συνήθειες ενός ανθρώπου, που για τους δικούς του λόγους, έχει επιλέξει να ζει σε μια προσωπική απομόνωση, χωρίς όμως ο ίδιος, να μπορεί να χαρακτηριστεί "αντικοινωνικός". Ο Roberto, διατηρεί την επαφή του με τον κόσμο, μέσω του καταστήματός του, αλλά και μέσω διαφόρων περίεργων ιστοριών που συλλέγει από τις εφημερίδες. Αρνείται όμως, πεισματικά να συμμετάσχει ενεργά σ' αυτόν, μέχρι τη στιγμή που η παρουσία του Jun στη ζωή του, θα τον αναγκάσει να το κάνει.

Το έργο, περιγράφει μ' έναν ιδιαίτερα χαριτωμένο κι εκφραστικά λιτό τρόπο, μια ιστορία, εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός, τοποθετημένη σε μια πλασματική Αργεντινή, πλαισιωμένη από χαρακτήρες που φέρουν στοιχεία των καθημερινών ανθρώπων και των μικρόκοσμων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και κατοικούν.

Ο Sebastián Borensztein (σκηνοθέτης/σεναριογράφος), έχει δημιουργήσει μια μαγική ατμόσφαιρα μ' αυτή του την ταινία. Χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό στοιχείο του πύργου της Βαβέλ, που δυο άνθρωποι καταφέρνουν να συνυπάρξουν, να συνεργαστούν, και ν' αλληλοβοηθηθούν, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν ούτε μια λέξη απ' αυτά που λέει ο άλλος. Επίσης, το ίδιο πετυχημένα, κάνει χρήση του γλυκόπικρου στοιχείου της τύχης, της μοίρας, του πεπρωμένου.

Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην ταινία, με πρώτο και καλύτερο τον καταπληκτικό Ricardo Darín, δίνουν στους χαρακτήρες την ανθρωπιά και το γήινο στοιχείο που πρέπει να έχουν για να μπορέσουμε να τους αντιληφθούμε ως μέλη της κοινωνίας, αλλά παράλληλα καταφέρνουν και τους επιτρέπουν να διατηρήσουν μια λίγο πιο αέρινη διάσταση, που αρμόζει σε χαρακτήρες παραμυθιού (ο ισπανικός τίτλος μεταφράζεται "Ένα κινέζικο παραμύθι").

Η ταινία, αποτελεί μια εξαιρετικά καλή επιλογή για ονειροπόλους ρεαλιστές. Απευθύνεται σε όλους εσάς που πιστεύετε ότι τα πάντα γίνονται για ένα συγκεκριμένο λόγο, που βρίσκεστε με το ένα πόδι στη γη και με το άλλο στα ουράνια, που ψάχνετε για κάτι αισιόδοξο κι ευχάριστο, να σας φτιάξει τη μέρα.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αργεντίνικη μαύρη κωμωδία, δραματικού χαρακτήρα, του 2011, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Sebastián Borensztein, διάρκειας 93 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ricardo Darín, Ignacio Huang και Muriel Santa Ana.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes