Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Darling companion
Η υπόθεση
Η Beth (Diane Keaton), μια γυναίκα μέσης ηλικίας, στην επιστροφή της προς το σπίτι, βρίσκει στον αυτοκινητόδρομο, έναν χτυπημένο σκύλο. Προκειμένου να θανατώσουν το ζωντανό, αποφασίζει ν' αναλάβει η ίδια την επίσκεψη στον κτηνίατρο κι έπειτα το κρατά μέχρι να μπορέσει να του βρει σπίτι. Μετά από έναν χρόνο, ο "Freeway" (έτσι έχει ονομάσει η Beth τον σκύλο) αποτελεί επίσημο μέλος της οικογενείας κι έχει αναπτύξει με την Beth, ένα πολύ δυνατό δεσμό. Ο άντρας της, Joseph (Kevin Kline), ένας σπουδαίος χειρούργος, από αυτούς που ζουν για να εργάζονται, έχοντας βγάλει τον Freeway βόλτα, τον χάνει. Το περιστατικό, γίνεται αφορμή να εξωτερικευτούν τα προβλήματα του Joseph και της Beth, αλλά παράλληλα και των άλλων μελών της οικογενείας, που βρίσκονται μαζί τους, στην εξοχή.
Η κριτική
Η ταινία, σε μια καθαρά θεωρητική βάση, νομίζω ότι θα ήθελε να είναι κωμωδία... ίσως και να γίνει όταν μεγαλώσει. Πρακτικά, όμως, είναι δύσκολο να την κατατάξει κάποιος, γιατί και δραματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κομεντί ακόμα... αλλά νομίζω θα προτιμήσω το χαρακτηρισμό "κωμωδία".
Δε θα μιλήσω για τις υποκριτικές ικανότητες κάποιου ηθοποιού, διότι η σκηνοθετική άποψη(;)/το σενάριο(;), δε δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ακόμα και τους Diane Keaton, Kevin Kline, Dianne Wiest και Richard Jenkins, έχει καταφέρει να επισκιάσει το όλο σύνολο. Θα ήθελα να αναλύσω τους χαρακτήρες επίσης, αλλά θα πρέπει να αναφερθώ σε αρκετές λεπτομέρειες της ταινίας, οπότε θα αρκεστώ στο να μιλήσω λίγο γενικά κι αόριστα.
Η κύρια βάση της ταινίας, υποτίθεται ότι είναι το δέσιμο της Beth με τον Freeway, αλλά ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος, δεν έχει επικεντρωθεί σ' αυτό. Από τη σκηνή που μπαίνει ο Freeway, για πρώτη φορά στο σπίτι, μέχρι τον επόμενο χρόνο, μεσολαβούν κάποιες ενδιάμεσες εικόνες, αλλά τίποτα που να υποδεικνύει ένα δέσιμο. Περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι έχουν επικεντρωθεί στο να παρουσιάσουν τη Beth ως υστερική, με τη δικαιολογία ότι την παραμελεί ο άντρας της ή περνάει εμμηνόπαυση (αναφέρεται κι αυτό σε κάποια στιγμή).
Η δευτερεύουσα βάση, είναι ο επαναπροσδιορισμός της κατεστραμμένης σχέσης του Joseph με τη Beth. Η αλλαγή της συμπεριφοράς του Joseph, θεωρείται δικαιολογημένη για έναν οικογενειάρχη, αλλά δεν έχει καμία λογική εξήγηση για έναν πετυχημένο γιατρό, που θα πατούσε επί πτωμάτων για να συνεχίσει να είναι No.1 στο χώρο του.
Δε θα πω σε ποιόν δε θα την πρότεινα, γιατί είναι πολλοί, αλλά θα πω πως θα την πρότεινα σε όσους θέλετε να περάσετε 1.30 ώρα και κάτι ψιλά, ευχάριστα. Η ταινία, είναι αρκετά επιφανειακή μεν, αλλά το σημαντικό, είναι αρκετά ανάλαφρη και δεν κουράζει. Έχει μια πολύ καλή ροή γεγονότων που κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή. Μην περιμένετε όμως, μαζί με τις ευχάριστες στιγμές, να αποκομίσετε και κάτι παραπάνω. Το μήνυμα της αγάπης, που προσπαθεί να προβάλλει η ταινία, είναι τόσο ονειρικά δοσμένο, που είναι πολύ δύσκολο να το λάβει ο παραλήπτης. Να πω μόνο ότι, δεν αξίζει να τη δείτε για τις ερμηνείες, ούτε αν είστε φιλόζωοι.
Σημείωση: Αρκετά αστείος είναι ο ρόλος της τσιγγάνας μάντισσας κι όλα τα ευτράπελα που προκύπτουν από τα οράματά της.
Βαθμολογία: 1,5/5
Τα σχετικά
Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Lawrence Kasdan και Meg Kasdan και σκηνοθεσία του Lawrence Kasdan, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Diane Keaton, Kevin Kline, Dianne Wiest, Richard Jenkins, Mark Duplass και Ayelet Zurer.
Οι σύνδεσμοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου