(2002) Αστερίξ & Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre

Αγγλικός τίτλος: Asterix & Obelix: Mission Cleopatra

Η υπόθεση

Η ιστορία ξεκινά στην Αίγυπτο, στο παλάτι της βασίλισσας Κλεοπάτρας (Monica Bellucci). Ο Καίσαρας (Alain Chabat), υπερυφανευόμενος για τον ρωμαϊκό πολιτισμό, θα προκαλέσει την βασίλισσα της Αιγύπτου να του προτείνει ένα στοίχημα. Η Κλεοπάτρα, θα προσφερθεί να χτίσει ένα παλάτι στον Καίσαρα και στην περίπτωση που καταφέρει να το έχει έτοιμο μέσα σε διάστημα τριών μηνών, ο μεγάλος αυτοκράτορας θ' αναγκαστεί να παραδεχτεί δημόσια την ανωτερότητα του αιγυπτιακού πολιτισμού. Το έργο θ' αναλάβει, χωρίς την θέλησή του, ο αρχιτέκτων Numérobis (Jamel Debbouze), ο οποίος βλέποντας ότι το έργο είναι ακατόρθωτο, θα καταφύγει στην Γαλατία και θα ζητήσει την βοήθεια του Panoramix (Claude Rich). Ο Panoramix δέχεται κι έτσι ο Astérix (Christian Clavier), ο Obélix (Gérard Depardieu), ο Panoramix κι ο Idefix, θα ταξιδέψουν στην Αίγυπτο, για να βοηθήσουν τον Numérobis. Για τους συμπαθέστατους Γαλάτες, το ταξίδι αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύντομη εκδρομή. Κατά την παραμονή τους εκεί, όμως, θα βρεθούν αντιμέτωποι με διάφορες μη αναμενόμενες καταστάσεις και θα γνωρίσουν τον Amonbofis (Gérard Darmon), έναν αρχιτέκτονα αποφασισμένο να σαμποτάρει το έργο του Numérobis.

Η κριτική

Η δεύτερη ταινία Astérix κι Obélix αποτελεί την πετυχημένη συνέχεια της πρώτης κινηματογραφικής μεταφοράς. Το έργο, ξεκινά με πλάνα στην Αίγυπτο και συστήνει πρώτα τους νέους ήρωες της ιστορίας, παρουσιάζοντας παράλληλα και την υπόθεση κι έπειτα, όταν πια ο Numérobis αποφασίσει να επισκεφτεί την Γαλατία, θα μας αφηγηθεί την ιστορία του χωριού και θα αφήσει τους δυο κεντρικούς ήρωες να συστηθούν οι ίδιοι σε δυο νεοφερμένους Ρωμαίους στρατιώτες και συνεπώς στο κοινό.
Ο Alain Chabat, βλέπουμε ότι έχει κάνει μια εξαιρετική κινηματογραφική προσαρμογή του comic "Ο Αστερίξ κι η Κλεοπάτρα", κατά την οποία όχι μόνο έχει καταφέρει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τα σκίτσα των René Goscinny και Albert Uderzo, αλλά παράλληλα έχει καταφέρει να συμπεριλάβει στην ιστορία, διάφορες διακωμωδήσεις για σύγχρονα κοινωνικά θέματα (όπως το συνδικάτο) ή να σατιρίσει, εμμέσως πλην σαφώς, κάποιες ταινίες που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στην επικαιρότητα.
Αν κι η συγκεκριμένη ταινία, φέρνει περισσότερο στο κινηματογραφικό είδος κωμωδία, τουλάχιστον σ' ό,τι αφορά στην υπόθεση, παρά σε μεταφορά comic, καταφέρνει να διατηρήσει με πολύ απλές τεχνικές το στοιχείο της έντυπης εκδοχής της. Για παράδειγμα, ο Obélix εδώ προσπαθεί επίμονα να πιει το μαγικό φίλτρο, επίσης όταν κάποιος περνά μέσα από τοίχους, αυτοί παραμένουν όρθιοι κι ο τοίχος απλά έχει μια τρύπα στο σχήμα του ανθρώπου που πέρασε από μέσα ή η βαρύτητα αργεί να κάνει την εμφάνισή της. Ας μην ξεχνάμε, μάλιστα, και τη σκηνή που μέσα στα σκοτάδια, τα μάτια των ηρώων, έχουν την δυνατότητα να παραμένουν εμφανή ή την εμφάνιση των ατρόμητων πειρατών, που στη θέα του χοντρού Obélix χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους.
Το φανταστικό δίδυμο Christian Clavier και Gérard Depardieu, συνεχίζει να προκαλεί το γέλιο του θεατή, ενώ την απουσία του καταπληκτικού Roberto Benigni, καλούνται να αναπληρώσουν ο απίθανος Gérard Darmon, στον ρόλο του κακού κι η Monica Bellucci, ως το πρώτο όνομα της ταινίας. Ο Jamel Debbouze, δε, αποδεικνύεται ιδιαίτερα καλός στον ρόλο του νεαρού Numérobis.
Η δεύτερη ταινία της σειράς, όπως κι η προηγούμενή της, προτείνεται κυρίως σε οικογένειες, σε όσους βρήκαν την πρώτη ταινία καλή ή έστω συμπαθητική, αλλά και σε όλους τους θαυμαστές του Gérard Depardieu και της Monica Bellucci.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2002, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Alain Chabat, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Clavier, Gérard Depardieu, Claude Rich, Jamel Debbouze, Gérard Darmon, Monica Bellucci και Alain Chabat.

Τα σχετικά
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

(1999) Αστερίξ & Οβελίξ εναντίον Καίσαρα

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix et Obélix contre César

Αγγλικός τίτλος: Asterix and Obelix vs. Caesar

Η υπόθεση

Την περίοδο που ο Καίρασας έχει καταφέρει να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία, ένα μικρό χωριό της Γαλατίας αρνείται πεισματικά να υποταχτεί. Ο Καίσαρας, μην μπορώντας να δεχτεί ότι υπάρχει κάποιο μέρος της αυτοκρατορίας του που δεν πληρώνει φόρους, θα επιχειρήσει να κατακτήσει την μικρή αυτή επαρχία. Οι Γαλάτες, όμως, αποδεικνύεται ότι έχουν ένα μυστικό όπλο, ένα φίλτρο που τους κάνει παντοδύναμους και τους δίνει την δυνατότητα να εξολοθρεύσουν έναν ολόκληρο στρατό σε δευτερόλεπτα. Τι θα γίνει άραγε όταν το φίλτρο πέσει στα χέρια των εχθρών κι ο εχθρός αποδειχτεί πώς έχει εχθρούς εντός της αυτοκρατορίας του;

Η κριτική

Το 1999 παρουσιάζεται για πρώτη φορά η κινηματογραφική μεταφορά, με κανονικούς ηθοποιούς, του κλασικού comic Astérix και Obélix. Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, πετυχαίνει να παρουσιάσει στην μεγάλη οθόνη δυο πιστά αντίγραφα των κλασικών πρωταγωνιστών και να παραμείνει πιστή στο ύφος της πρωτότυπης έντυπης εκδοχής της.

Ως η πρώτη ταινία της σειράς, το θέμα της δεν θα μπορούσε να μην αφορά στον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η ιστορία αυτού του χωριού. Έτσι, οι παραγωγοί καταφέρνουν να συστήσουν στο κοινό τους δυο ήρωες, χωρίς παράλληλα ν' απογοητεύουν και τους θαυμαστές του comic.

Το αξιοπρόσεκτο στοιχείο αυτής της ταινίας, βέβαια, είναι ότι ενώ είναι μια γαλλική παραγωγή, τα γραφικά που χρησιμοποιεί, για την εποχή που γυρίστηκε, είναι εξαιρετικά κι ακόμα κι αν δεν τείνουν να χαρακτηριστούν ρεαλιστικά, δεν συγκαταλέγονται σίγουρα στα φτωχά κι άσχημα γραφικά-computer που μπορούν να καταστρέψουν, μια κατά τ' άλλα, ικανοποιητική παραγωγή.

Αντίστοιχα δε, και το χιούμορ της ταινίας μένει πιστό στο χιούμορ του comic και δεν ακολουθεί το ολίγον ιδιαίτερο γαλλικό κωμικό στοιχείο, που θα μπορούσε να κάνει την ταινία ν' απευθύνεται μόνο σ' ένα συγκεκριμένο κοινό. Οι Γαλάτες παρουσιάζονται ως ένας λαός που απολαμβάνει τα υλικά αγαθά που υπάρχουν στη φύση και που, παρά το βάρβαρο του χαρακτήρα τους, με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν άξεστοι. Αντίθετα οι πολιτισμένοι Ρωμαίοι, παρουσιάζονται ως βλάκες και φοβητσιάρηδες.

Όλοι οι ηθοποιοί, επίσης, στέκουν καταλλήλως στους ρόλους τους, με την έκπληξη να κάνει ο Gérard Depardieu ως Obélix, σ' έναν ρόλο που κατά την προσωπική μου άποψη είναι από τους ωραιότερους ρόλους που έχει δεχτεί να ενσαρκώσει ο Γάλλος ηθοποιός και την επιτομή του κωμικού, ν' αποτελεί ο Roberto Benigni σε ρόλο κακού.

Η ταινία είναι ό,τι πρέπει για μια ευχάριστη οικογενειακή κωμωδία. Προτείνεται, επίσης, στους θαυμαστές των Gérard Depardieu και Roberto Benigni, αλλά και σε όσους αναζητάτε μια καλή κωμωδία που ν' αξίζει τον χρόνο που θα της διαθέσετε.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Γαλλική κωμωδία του 1999, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο του Claude Zidi, σε διαλόγους του Gérard Lauzier και σκηνοθεσία του Claude Zidi, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Clavier, Gérard Depardieu, Roberto Benigni, Gottfried John, Jean-Pierre Castaldi, Claude Piéplu και Laetitia Casta.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1928) Ο στρατηγός

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The general

Η υπόθεση

Η ιστορία εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου εμφυλίου, την Άνοιξη του 1861. Όταν ξεσπάσει ο πόλεμος, ο Johnny Gray (Buster Keaton) θα ξεκινήσει γεμάτος χαρά να καταταγεί. Οι αρμόδιοι, όμως, μόλις ακούσουν ότι είναι μηχανοδηγός στα τρένα, θα θεωρήσουν πιο χρήσιμο να τον αφήσουν να εργάζεται κανονικά και να μην τον στρατεύσουν. Ντροπιασμένος, ο Johnny θα φύγει, αλλά η μοίρα του επιφυλάσσει να γίνει ήρωας στα μάτια του κόσμου και της αγαπημένης του.

Η κριτική

"Ο στρατηγός" θεωρείται, από πολλούς διεθνείς κριτικούς, μια από τις αρτιότερες ταινίες που έχουν ποτέ γυριστεί κι αν κάποιος την παρακολουθήσει, μπορεί εύκολα να καταλάβει τον λόγο που ακόμα και σήμερα αξίζει κάποιος να την θαυμάζει.

Πρώτα απ' όλα, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι την ταινία, που θεωρητικά ανήκει στο σλάπστικ, δύσκολα μπορεί κάποιος να την κατατάξει σε ένα μόνο είδος. Ο Buster Keaton έχει καταφέρνει να δώσει στο κινηματογραφικό στερέωμα ένα έργο που γλιστράει από την κωμωδία στο δράμα, από το δράμα στη δράση, από την δράση στον πόλεμο, από τον πόλεμο στον ρομαντισμό, από τον ρομαντισμό στην αγωνία (όχι στο θρίλερ, γιατί εκείνη την περίοδο το είδος αυτό δεν υφίσταται) κι από την αγωνία γυρνάει πάλι πίσω στο κωμικό στοιχείο. Νομίζω δεν υπάρχει κάποιο κινηματογραφικό είδος στο οποίο να μην μπορεί να ενταχθεί και το καταπληκτικότερο όλων, είναι ότι μέσω των μεταβαλλόμενων καταστάσεων, ο θεατής περνά γλυκά κι αρμονικά, όχι εκβιαστικά, από το ένα είδος στο άλλο.

Άλλο ένα στοιχείο που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει, είναι ότι βρίσκεται πολύ μπροστά από την εποχή της. Αφενός, στην μεγάλη οθόνη, θα υπάρξει μια σκηνή όπου ο Keaton κι η Marion Mack θα φιληθούν, κάτι το οποίο στον σύγχρονο θεατή φαντάζει απολύτως φυσικό, αλλά για την εποχή δεν παύει ν' αποτελεί πρωτοπορία. Αφετέρου, ακόμα κι ένας σύγχρονος θεατής, είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει ότι η ταινία είναι μια εξαιρετικά ακριβή παραγωγή, που περιέχει, παράλληλα, και τη σκηνή της πτώσης του τρένου, που θα την δούμε να επαναλαμβάνεται, με παρεμφερή τρόπο, μετά από 31 ολόκληρα χρόνια στην "Γέφυρα του ποταμού Κβάι".

"Ο στρατηγός", όπως γνωρίζουμε δε, είναι από τις πρώτες ταινίες που αναφέρονται ανοιχτά στον αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο, άλλη μια πρωτοπορία της εποχής. Το ζήτημα, βέβαια, είναι ότι εκτός των διαφόρων καινοτομιών που εισάγει, για τον σύγχρονο θεατή δεν καταλήγει να αποτελεί μια ταινία που θα πρέπει να την δει από την σκοπιά μιας συγκεκριμένης εποχής για να την εκτιμήσει. Αντιθέτως, ο Keaton έχει καταφέρει να δημιουργήσει στον "Στρατηγό" διαχρονικές εικόνες και διαχρονικά γκαγκς που καταφέρνουν να αιφνιδιάσουν, ακόμα κι έναν δύσκολο θεατή.

"Το μεγάλο πέτρινο πρόσωπο" του Buster Keaton, με τα διάφορα ακροβατικά του και την απλή, αλλά πάντα εύστοχη σκέψη του, καταφέρνει να κάνει τον θεατή να καρδιοχτυπήσει μαζί του. Η ποικιλία που παρουσιάζει σαν θέαμα δε, κάνει την ταινία αυτή μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που, παρά την εποχή της, δεν προτείνονται αποκλειστικά στο σινεφίλ κοινό αλλά στον οποιονδήποτε πρόθυμο θεατή.

Βαθμολογία: 5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη, βωβή, κωμωδία του 1926, σε ιστορία των Clyde Bruckman, Al Boasberg, Charles Henry Smith, William Pittenger, Paul Girard Smith και Buster Keaton και σκηνοθεσία των Clyde Bruckman και Buster Keaton, διάρκειας 107 ή 78 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Buster Keaton, Marion Mack, Glen Cavender, Jim Farley και Frederick Vroom.

Οι σύνδεσμοι

Αντί για trailer 

Imdb

Rotten Tomatoes 

(2011) Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar

Πρωτότυπος τίτλος: Monsieur Lazhar

Η υπόθεση

Το πρωί της Παρασκευής, καθώς ο Simon (Émilien Néron) πηγαίνει το γάλα της ημέρας στην τάξη, θ' ανακαλύψει το άψυχο σώμα της δασκάλας του να κρέμεται από ένα σωλήνα στο ταβάνι. Λίγες μέρες αργότερα, θα κάνει την εμφάνισή του, στην διευθύντρια του σχολείου, ο Bachir Lazhar (Mohamed Fellag), ένας δάσκαλος από την Αλγερία, ο οποίος θα ζητήσει ν' αναλάβει την τάξη της αυτόχειρος και λόγω της έλλειψης υποψηφίων προσλαμβάνεται. Ο κύριος Lazhar, με τις παλαιού τύπου μεθόδους του, θα ξεκινήσει να διδάσκει τα παιδιά και παράλληλα θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει να συμφιλιωθούν με το γεγονός. Ο Lazhar, όμως, κινδυνεύει ν' απελαθεί από τον Καναδά, γεγονός το οποίο κανένας από τους συναδέλφους του δεν γνωρίζει.

Η κριτική

Αν μου ζητούσαν να παρουσιάσω το κεντρικό θέμα της ταινίας με μια μόνο λέξη, νομίζω πως η "αδικία" είναι αυτή που της ταιριάζει περισσότερο. Τα νοήματα της ταινίας, βέβαια, είναι πολλαπλά και σίγουρα το αίσθημα που αφήνει στον θεατή μετά την ολοκλήρωσή της δεν είναι βαρύ κι αρνητικό. Ο κεντρικός άξονας, όμως, όλων των προβληματικών που παρουσιάζονται στο έργο είναι οι συνέπειες της αδικίας, η στάση του καθενός απέναντι σ' αυτήν, αλλά και τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρουν οι διάφοροι τρόποι προσέγγισής της.
Ο Philippe Falardeau, όπως θα δούμε, θα χρησιμοποιήσει την απώλεια για να μιλήσει για όλα όσα τον απασχολούν. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας, όμως, είναι ότι δεν την τοποθετεί σ' ένα κύκλο ενήλικων ατόμων, που σε μια θεωρητική βάση έχουν την ικανότητα να την κατανοήσουν και να την αντιμετωπίσουν όπως πρέπει, αλλά αντίθετα επιλέγει μια ηλικιακή ομάδα "ακατάλληλη" για ένα τόσο βάρβαρο θέμα, η οποία λόγω του εύπλαστου και του αθώου της ηλικίας της, καταφέρνει να δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα κι ειλικρίνεια απέναντι σ' αυτήν.
"Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar", ο οποίος όπως θα δούμε και στην ταινία, παρουσιάζεται περισσότερο ανθρώπινος, παρά εξαιρετικός, θα μπει στις ζωές των παιδιών και θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν τον θρήνο, τη δυσφορία ή την περίεργη, έστω, κατάσταση που έχει προκαλέσει η αυτοκτονία της πρώην δασκάλας τους. Το ομορφότερο στοιχείο της ιστορίας, βέβαια, είναι ότι κι ο ίδιος ο Lazhar φέρει πάνω του το βάρος μιας απώλειας και μέσω της βοήθειας που προσφέρει, καταφέρνει να βοηθηθεί κι ο ίδιος.
Άλλο ένα στοιχείο που θίγεται στην ταινία, είναι η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, του πολυπολιτισμικού Καναδά. Όπως θα δούμε, στην τάξη του Lazhar βρίσκονται αρκετά παιδιά από διάφορα έθνη του κόσμου, ανάμεσά τους κι ένας Άραβας. Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές που έχει υποστεί η εκπαίδευση του Καναδά, ο οποίος είναι μια αποικιακή χώρα, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η εθνικότητα του καθενός. Παλαιότερα, τα παιδιά έπρεπε ν' αποθαρρύνονται όταν χρησιμοποιούσαν την μητρική τους γλώσσα, όπως κάνει κι ο Lazhar με τον Άραβα κάθε φορά που του μιλάει στην γλώσσα τους. Σήμερα, όμως, μαζί με όλους τους νεωτερισμούς του εκπαιδευτικού συστήματος, τα παιδιά πρέπει να έρχονται σ' επαφή με τον μητρικό πολιτισμό τους.
Ένας δάσκαλος, λοιπόν, που χρησιμοποιεί τις παλαιές μεθόδους διδασκαλίας, δεχόμενος παράλληλα τις κριτικές των καθηγητών και των γονέων, θα έρθει αντιμέτωπος με το νέο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει τα παιδιά ως παιδιά στις υποχρεώσεις κι ως ενήλικες στα δικαιώματά τους και κυρίως που απαγορεύει το άγγιγμα ανάμεσα σε δασκάλους και μαθητές.
"Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar" είναι μια ταινία που μιλά με πολύ απλά λόγια και μ' έναν πολύ ανάλαφρο τρόπο για καίρια ζητήματα της κοινωνίας και των μελλοντικών πολιτών αυτής. Καταφέρνει, δε, να διατηρήσει το χαρακτηριστικό των ταινιών του γαλλόφωνου Καναδά και παρουσιάζει μια όμορφη ιστορία παιδιών και του δασκάλου τους. Προτείνεται στους σινεφίλ του κινηματογραφικού χώρου, σε όσους αρέσουν οι δραματικές ταινίες με πρωταγωνιστές μικρά πιτσιρίκια, αλλά και σε όσους ψάχνετε να δείτε ένα καλό δράμα, που να έχει να δώσει στον θεατή κάτι παραπάνω από 90 λεπτά χαλάρωσης.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Κοινωνικό δράμα του 2011 από τον γαλλόφωνο Καναδά, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Philippe Falardeau, διάρκειας 94 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mohamed Fellag, Sophie Nélisse, Émilien Néron και Marie-Ève Beauregard.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Barbara

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Barbara

Η υπόθεση

Στην Γερμανία του 1980, η Barbara (Nina Hoss), θα θελήσει να μεταβεί από την Ανατολική στην Δυτική πλευρά της πρωτεύουσας. Ως τιμωρία, θα την μεταθέσουν σ' ένα επαρχιακό νοσοκομείο της Ανατολικής Γερμανίας, όπου θα αξιολογείται καθημερινά κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα πρέπει να δέχεται, στο διαμέρισμά της, την επίσκεψη των αξιωματικών και να περνά από τους καθιερωμένους ελέγχους. Κλεισμένη στον εαυτό της, θα περιμένει, υπομονετικά, να έρθει η στιγμή που θα της δοθεί η ευκαιρία ν' αποδράσει με τον εραστή της. Σε σύντομο διάστημα θα έρθει σ' επαφή με τον André (Ronald Zehrfeld), έναν καλό κι ευγενικό ιατρό του νοσοκομείου που είναι παράλληλα κι ο άνθρωπος που υποβάλει την αναφορά για το πρόσωπό της, και με διαφόρους ασθενείς, με τους οποίους θ' αφήσει στην άκρη την ψυχρότητα και την απάθειά της.

Η κριτική

Η "Barbara" είναι από τις ταινίες που δεν είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες στο σινεφίλ κοινό, καθώς το θέμα της και μόνο είναι αρκετό να ωθήσει κάποιον να την παρακολουθήσει. Το "Τείχος του Βερολίνου", αλλά κι η κατάσταση την οποία αναγκάστηκαν οι Γερμανοί πολίτες να υπομείνουν όλα αυτά τα χρόνια, αποτελεί μια σχετικά πρόσφατη πληγή της χώρας, που δεν έχει πάψει, μέχρι σήμερα, ν' αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κι αξιόλογη θεματολογία.

Όντας μια ταινία του Christian Petzold, ενός εκ των τριών δημιουργών του ρεύματος της "Σχολής τους Βερολίνου", δεν θα μπορούσε να μην χαρακτηρίζεται από λιγοστούς, απλούς, ευθείς, κοφτούς κι αφαιρετικούς, κατά κύριο λόγο, διαλόγους, που παρουσιάζουν, όμως κατά διαστήματα, μια στοχαστική διάθεση. Προσπαθώντας, παράλληλα, ν' αποτινάξει από την ταινία το χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης σκηνοθετικής άποψης, αποφεύγει να δώσει τον μουντό τόνο εκείνης της εποχής μέσω της εικόνας και του χρώματός της. Τα πλάνα του είναι φωτεινά κι η φωτογραφία που χρησιμοποιεί πανέμορφη.

Αντιθέτως, το κλίμα της εποχής, αποπειράται, με επιτυχία τολμώ να πω, να το παρουσιάσει μέσω της σιωπής αλλά και της απόστασης, που κρατά η πρωταγωνίστρια, από το κοινωνικό σύνολο, αλλά όχι από τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη την βοήθειά της. Δείχνοντας ταυτόχρονα τις δυο πτυχές του χαρακτήρα της Barbara, την απομόνωση στην οποία η ίδια επιλέγει να ζήσει και την ανάγκη της να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να παρουσιάσει στον θεατή έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αχώνευτος, υπερόπτης ιατρός, αλλά ως κάποιος που έχει καταφύγει στον εαυτό του, γιατί μόνο εκεί αισθάνεται ασφάλεια. Με αυτή του την επιλογή, πιστεύω δικαιώνεται και για την απονομή της Αργυρής Άρκτου καλύτερης σκηνοθεσίας, καθώς με έναν διαφορετικό, αλλά εξίσου ευθύ τρόπο καταφέρνει να υποβάλει τον θεατή σε μια βαριά ατμόσφαιρα.

Η εξαιρετική ερμηνεία της μούσας του Petzold, Nina Hoss, αλλά και των υπολοίπων ηθοποιών που πλαισιώνουν την ταινία, συντελούν στην ανάδειξη των ηρώων και συνεπώς της ίδιας της ιστορίας, που είναι βασισμένη στην ψυχολογία αυτών. Αξιέπαινο είναι ότι καταφέρνει να παρουσιάσει το ανθρώπινο και τσακισμένο πρόσωπο ακόμα κι ενός καθάρματος.

Το βασικό αρνητικό στοιχείο της ταινίας, βέβαια, που κατά την προσωπική μου άποψη αρκεί για ν' αντισταθμίσει όλα τα θετικά χαρακτηριστικά της, είναι οι αργοί της ρυθμοί, οι οποίοι σε συνδυασμό με τους μινιμαλιστικούς διαλόγους της, μπορούν κάλλιστα να κουράσουν ακόμα κι ένα σινεφίλ κοινό. Η ταινία, βρίσκεται στο μεταίχμιο του φυσικού και του επιτηδευμένου κινηματογράφου και γι' αυτό, προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ της "Σχολής του Βερολίνου" κι έπειτα στους σινεφίλ του γενικότερου ευρωπαϊκού σινεμά.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Γερμανικό δράμα του 2012, σε σενάριο των Christian Petzold και Harun Farocki και σκηνοθεσία του Christian Petzold, διάρκειας 105 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nina Hoss, Ronald Zehrfeld, Rainer Bock, Jasna Fritzi Bauer και Mark Waschke.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2006) Πυροτεχνήματα την Τετάρτη

Πρωτότυπος τίτλος: Chaharshanbe-soori

Αγγλικός τίτλος: Fireworks Wednesday

Η υπόθεση

Η Roohi (Taraneh Alidoosti) προσπαθώντας να μαζέψει χρήματα για τον επερχόμενο γάμο της, θα πάει ως οικιακή βοηθός στο σπίτι ενός ζευγαριού που, όντας χρόνια παντρεμένοι, έχει τα δικά του προβλήματα. Η σύζυγος υποψιάζεται ότι ο άντρας της την απατά με την γειτόνισσα και χρησιμοποιεί την Roohi ως δόλωμα, για ν' ανακαλύψει την αλήθεια.

Η κριτική

Το "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" είναι η κατά έξι χρόνια παλαιότερη ταινία του Asghar Farhadi, του πρώτου Ιρανού σκηνοθέτη που κέρδισε ποτέ Oscar, με την υποψηφιότητα της ταινίας του "Ένας χωρισμός".

Πιστός στα χνάρια του ιρανικού κινηματογράφου της λιτότητας και της καθημερινότητας, ο  Farhadi, γι' ακόμα μια φορά, παρουσιάζει στο κοινό ένα καθημερινό δράμα μυστηρίου και το κερδίζει με την απλότητα των διαλόγων του και τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης ξετυλίγει το νήμα της υπόθεσης.

Στην ταινία, ο θεατής θα ακολουθήσει την Roohi, μια μέλλουσα νύφη, στο σπίτι ενός ζευγαριού, του οποίου ο γάμος μοιάζει να έχει φτάσει στο τέλος του. Η αντίθεση αυτή, σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Αφενός η Roohi, θα πρέπει να παίξει τον ρόλο της, για να βρει το ζευγάρι τον δρόμο του, αφετέρου και το ίδιο το ζευγάρι, θα παίξει το ρόλο του, για να συνειδητοποιήσει η Roohi τι εστί "έγγαμος βίος".

Θυμίζοντας αρκετά στα θέματά του τον οσκαρικό "Ένα χωρισμό", το "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" πιθανώς να ωθήσει τον θεατή να μπει σε μια διαδικασία σύγκρισης των δυο αυτών ταινιών, από την οποία, φυσικά, ο "Ένας χωρισμός" βγαίνει κερδισμένος, καθώς είναι μια, κατά 5 χρόνια, ωριμότερη προσέγγιση, του δημιουργού, πάνω στο θέμα του γάμου.

Παρόλα αυτά, όμως, το "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" είναι μια πανέμορφη ταινία, ίσως περισσότερο τεχνική και με λιγότερα νοήματα, που φέρει, όμως την υπογραφή του Farhadi και το χαρακτηριστικό των ταινιών του. Και σε αυτήν την ταινία του, στον θεατή, παρουσιάζεται πρώτα το κυρίως θέμα και σιγά-σιγά προστίθενται οι λίθοι που θα χτίσουν την ιστορία, θα εντείνουν την αγωνία και την περιέργειά του ν' ανακαλύψει την αλήθεια, να παρακολουθήσει την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και των ίδιων των ηρώων αυτής.

Τρία χρόνια πριν γυριστεί το "Τι απέγινε η Έλι", ο σκηνοθέτης κάνει εμφανές, γι' ακόμα μια φορά, με αυτή του την ταινία ότι δεν έφτασε τυχαία στα Oscar. Βλέποντας κανείς τις ταινίες του, συνειδητοποιεί ότι το καθημερινό και το απλό, μπορούν με την κατάλληλη επεξεργασία να αποκτήσουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αρκεί να βρει κανείς τον σωστό τρόπο.

Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι αν δεν είχα παρακολουθήσει πρώτα τις δυο επόμενες, αριστοτεχνικές ταινίες του δημιουργού, δεν θα μπορούσα με κανέναν τρόπο να πω γι' αυτήν εδώ, ότι ακόμα "ψάχνεται". Δυστυχώς, όμως, ως χώρα έχουμε την ατυχία να την δούμε ετεροχρονισμένα, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η ταινία σίγουρα θα αρέσει, ίσως όμως όχι στον βαθμό που θα άρεσε αν δεν είχαν προηγηθεί οι δυο μεταγενέστερές της.

Ο φυσικός τρόπος παιξίματος των ηθοποιών, χαρακτηριστικό των ταινιών του Farhadi, αλλά και γενικότερα των Ιρανών ηθοποιών, προσδίδει ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στην ταινία, στοιχείο που γι' ακόμα μια φορά, κάνει τον θεατή να εκτιμήσει αυτό το κινηματογραφικό είδος για την ειλικρίνεια την οποία διαθέτει.

Όπως κι οι υπόλοιπες ταινίες του Asghar Farhadi, προτείνεται σε όλους τους σινεφίλ που μαγεύονται από τον ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης του ιρανικού κινηματογράφου, αλλά και σε όσους είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κάποια άλλη ταινία του, έχοντας αποκομίσει ένα γλυκό συναίσθημα από αυτήν.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ιρανικό δράμα του 2006, σε σενάριο των Asghar Farhadi και Mani Haghighi και σκηνοθεσία του Asghar Farhadi, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Taraneh Alidoosti, Hediyeh Tehrani, Hamid Farokhnezhad και Pantea Bahram.

Οι σύνδεσμοι

Αντί για trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) V/H/S

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: V/H/S

Η υπόθεση

Μια ομάδα ατόμων, που βγάζει χρήματα από βιντεάκια σεξουαλικού περιεχομένου, τα οποία πουλάει στο διαδίκτυο, θα εισβάλλει σ' ένα σπίτι για να κλέψει μια κασέτα vhs. Εκεί θα τους περιμένει μονάχα ένα πτώμα και μια στοίβα από κασέτες. Προσπαθώντας να βρούνε την κασέτα που τους έχει ζητηθεί, ένα-ένα, τα πέντε μέλη της ομάδας, θα ξεκινήσουν να βάζουν στο βίντεο, ο καθένας από μια κασέτα, την οποία και παρακολουθεί. Το περιεχόμενο της κάθε κασέτας διαφέρει από τις υπόλοιπες, αλλά το κοινό τους σημείο είναι η φρίκη... αλλά για μισό λεπτό... πού πήγαν όσοι είδαν κάποια κασέτα;

Προ της κριτικής

Προτού ξεκινήσω την κριτική, νομίζω θα ήταν τίμιο να μιλήσω για τη σχέση μου με το είδος αυτό. Τις ταινίες found footage ποτέ μου δεν κατάφερα να τις δω σαν κινηματογραφικό είδος που εξυπηρετεί κάποιο σκοπό.

Ακόμα και στο "The blair witch project", το οποίο δεν είδα ετεροχρονισμένα (το αναφέρω μόνο και μόνο γιατί όσοι ζούσατε εκείνη την εποχή, πιστεύω, θυμάστε τον ντόρο που είχε γίνει γύρω από την ταινία), δεν κατάφερα να βρω κάποιο νόημα, δεν τρόμαξα... και παρά το νεαρό της ηλικίας μου, δεν μου έκανε καμία απολύτως αίσθηση. Επίσης σε κάποια συνέχεια της "Μεταφυσικής δραστηριότητας" κατάφερε να με πάρει κι ο ύπνος. Η μόνη ταινία του είδους που δεν έχω νιώσει να χάνω το χρόνο μου ήταν το "Rec".

Παρόλα αυτά, ομολογώ ότι έχω δει όλες τις συνέχειες κι εξακολουθώ να τις παρακολουθώ, μόνο και μόνο γιατί ελπίζω να κατανοήσω κάποια στιγμή τον λόγο της επιτυχίας του είδους αυτού. Και τώρα, με καθαρή συνείδηση μπορώ να ξεκινήσω.

Η κριτική

Η ταινία αποτελείται από έξι εικοσάλεπτα φιλμάκια found footage. Τα πέντε από αυτά παρεμβάλλονται, ενώ το πρώτο είναι κι αυτό που έχει την ευθύνη της σύνδεσης των υπολοίπων.

Η διαφορά της συγκεκριμένης ταινίας με τις υπόλοιπες του είδους της είναι ότι, εδώ, ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει έξι ταινίες μικρούς μήκους κι όχι μια μεγάλου. Αυτό, μπορεί για κάποιους να λειτουργήσει αρνητικά, για κάποιους άλλους θετικά.

Ένα από τα βασικά στοιχεία των ταινιών found footage, πάντως, είναι ότι, δημιουργώντας στον θεατή την ψευδαίσθηση του home-made video, τον κάνουν να αισθάνεται παρών σε ό,τι φρικιαστικό πρόκειται να συμβεί στην εκάστοτε ομάδα.

Με την απουσία των εφέ, ο τρόπος που επιτυγχάνουν να κάνουν το κοινό να συμπαρασταθεί στους πρωταγωνιστές, είναι είτε μέσω της διάρκειάς τους, που δεν ξεπερνά τη διάρκεια μιας 80λεπτης video-κασέτας, κάνοντας την ταινία αληθοφανή και δίνοντας παράλληλα στο θεατή τη δυνατότητα να προλάβει να διαμορφώσει μια ψυχολογία ομάδας, είτε δείχνοντας τους πρωταγωνιστές στην καθημερινότητά τους και παρουσιάζοντας στον θεατή ένα δείγμα της προσωπικότητα του κάθε ατόμου.

Δυστυχώς, η μικρή διάρκεια των ταινιών της συγκεκριμένης ταινίας είναι καταδικασμένη να θεωρηθεί αποτυχία από τους λάτρεις τους είδους, ακριβώς γιατί δεν αφήνει στον θεατή καμία δυνατότητα να προλάβει να "δεθεί" με τους χαρακτήρες ή την εκάστοτε παρέα.

Για τους μη-φανατικούς, πάλι, ίσως η συγκεκριμένη προσέγγιση να είναι προτιμότερη. Από το να βλέπεις τις ίδιες και τις ίδιες φάτσες επί μια ώρα και κάτι ψιλά, περισσότερο ενδιαφέρον έχει να παρακολουθείς κάτι διαφορετικό και να αλλάζεις παραστάσεις. Αλλά και πάλι, οι 2 ώρες σύνολο, πάνε πολύ.

Άλλο ένα στοιχείο που κάνει την συγκεκριμένη ταινία ν' αποτύχει, είναι ότι οι δυο στις έξι ταινίες, έχουν ως πρωταγωνιστές ομάδες αντιπαθητικών ατόμων (δεν αποκλείεται κάποιοι από εσάς να διαφωνήσετε), οι οποίοι τα 'θελαν και τα 'παθαν. Η μια από αυτές έχει ως πρωταγωνιστές μια ομάδα ηλιθίων που πηγαίνει γυρεύοντας, αφού ακούνε μια τρελή που καλά-καλά δεν την ξέρουν κιόλας. Άλλη μια σε κάνει να λυπηθείς την κακομοίρα την πρωταγωνίστρια και να σκέφτεσαι, αφού τελειώσει το ταινιάκι, τι ακριβώς παρακολούθησες. Η δεύτερη παρεμβαλλόμενη ταινία, έχει ως πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι, παντελώς αδιάφορο στον θεατή. Κι η μόνη, της οποίας τους πρωταγωνιστές τους λυπάσαι λίγο, είναι της τελευταίας... αλλά ποιός κάθεται να δει μέχρι το τέλος;

Εκτός, βέβαια, της ψυχολογίας των πρωταγωνιστών, η ταινία αποτυγχάνει και στη σύνθεση του συνόλου. Υποτίθεται ότι τα video είναι τραβηγμένα από διαφορετικά άτομα. Για ποιό λόγο λοιπόν σε όλα η εικόνα είναι τόσο επιτηδευμένα κουνημένη(;) ή, στην πλειοψηφία τους, να παρεμβάλλονται εικόνες από ενδιάμεσα video(;).

Σαν ταινία found footage, τολμώ να πω ότι δεν είναι από τα καλύτερα δείγματα του είδους της. Σαν ταινία τρόμου, είναι μια ταινία found footage, που πόσο πια να σε τρομάξει(;), περισσότερο μπορεί να σε κάνει ν' αηδιάσεις ή να αδιαφορήσεις. Βέβαια δεν μπορώ να πω, το ενδιαφέρον της, να δεις αν όλο αυτό καταλήγει κάπου, το έχει. Σε γενικές γραμμές, δεν προτείνεται. Τώρα, αν έχετε την περιέργεια να το δείτε, ελπίζω να καταφέρει να σας κάνει να με διαψεύσετε.

Βαθμολογία: 1/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ταινία τρόμου, σε σενάριο των Simon Barrett, Matt Bettinelli-Olpin, David Bruckner, Tyler Gillett, Justin Martinez, Glenn McQuaid, Radio Silence, Nicholas Tecosky και Chad Villella και σκηνοθεσία των David Bruckner, Glenn McQuaid, Radio Silence, Joe Swanberg, Ti West και Adam Wingard, διάρκειας 116 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Calvin Reeder, Lane Hughes, Adam Wingard και Hannah Rose Fierman.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes