(2012) Ξενοδοχείο για τέρατα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hotel Transylvania

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο έτος 1895, όπου το όνειρο του κόμη Δράκουλα (φωνή: Adam Sandler), η δημιουργία ενός κάστρου, στο οποίο τα τέρατα θα είναι απόλυτα ασφαλή από την ανθρώπινη απειλή, γίνεται πραγματικότητα. Τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στο 2012, όπου ο κόμης καλωσορίζει όλα τα τέρατα-φίλους, που έρχονται να γιορτάσουν μαζί, όπως κάθε χρόνο, τα γενέθλια της μονάκριβης κόρης του, Mavis (φωνή: Selena Gomez). Η διαφορά φέτος είναι πως η Mavis, κλείνει τα 118 της χρόνια κι ως ενήλικη, πια, έχει το δικαίωμα να επισκεφτεί τον έξω κόσμο. Η πρώτη της έξοδος θα είναι δοκιμαστική κι ο προορισμός της θα είναι ένα κοντινό χωριό ανθρώπων, το οποίο δεν μοιάζει και πολύ ρεαλιστικό. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι, θα την ακολουθήσει ένας άνθρωπος, γεγονός που πιθανώς θα δημιουργήσει προβλήματα στην εμπιστοσύνη των τεράτων ως προς την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Για να μην διαταραχτεί η ηρεμία των ενοίκων και καταστραφεί το party της Mavis, ο Δράκουλας, θα μεταμφιέσει τον νεαρό άνθρωπο, Jonathan (φωνή: Andy Samberg), σε τέρας, ελπίζοντας πως κανείς δεν θα καταλάβει την αληθινή του φύση.

Η κριτική
Στη δεκαετία του '80, ο Tim Burton, πειραματίστηκε εντάσσοντας το γκροτέσκ στοιχείο σε ταινίες που απευθύνονται σε όλη την οικογένεια. Όταν πια ο σκηνοθέτης καταφέρνει να εδραιωθεί στο κινηματογραφικό στερέωμα κι αποδεικνύει ότι δεν έτυχε, αλλά πέτυχε, η παραγωγή παιδικών ταινιών με πρωταγωνιστές τερατό-μορφα πλάσματα γίνεται της μόδας και πολλοί μιμητές κάνουν την εμφάνισή τους, με επιτυχία μέχρι στιγμής. Ωστόσο, το "Ξενοδοχείο για τέρατα", πολύ λίγη σχέση έχει με το συγκεκριμένο φαινόμενο, καθώς κατά βάση μιλάμε για μια σατιρική μαύρη κωμωδία σε κινούμενο σχέδιο κι όχι τόσο για μια ταινία Burtonιακού ύφους.
Σίγουρα έχει περάσει απ' όλων το μυαλό ότι μια ταινία, βιβλίο ή κόμικ με πρωταγωνιστές όλους τους σούπερ-ήρωες ή πριγκίπισσες θα έκανε θραύση κι ότι όλοι θα τρέχαμε να το παρακολουθήσουμε ή να το αγοράσουμε. Σε πόσους όμως, έχει περάσει από το μυαλό ότι μια σάτιρα με συμπρωταγωνιστές όλα τα διάσημα τέρατα θα μπορούσε να κάνει επιτυχία; Τι θα λέγατε αν σας λέγανε ότι θα βλέπατε τον Δράκουλα, την κόρη του Δράκουλα (φωνή: Selena Gomez), τον Frankenstein (φωνή: Kevin James), ένα λυκάνθρωπο (φωνή: Steve Buscemi), μια μούμια (φωνή: CeeLo Green), τον Αόρατο Άνθρωπο (φωνή: David Spade), τον Quasimodo (φωνή: Jon Lovitz), τα ζόμπι, κ.α., σε ένα μαγεμένο κάστρο, να διασκεδάζουν όλοι μαζί και να τρέμουν τους ανθρώπους; Νομίζω, αν μη τι άλλο, από περιέργεια και μόνο θα θέλατε να το παρακολουθήσετε.
Η ιστορία λοιπόν, ξεκινά όταν ο Δράκουλας αποφασίζει να χτίσει ένα ασφαλές μέρος για την κόρη και τους φίλους του, για να προστατέψει την μοναδική κληρονόμο του από τους κινδύνους της ζωής. Λειτουργώντας σαν ένα(ς) οποιο(σ)δήποτε (πα)τέρας, που θα έκανε τα πάντα να κρατήσει ασφαλή την οικογένειά του, ξεχνά ότι με αυτόν τον τρόπο, εκτός από τους κινδύνους, "προστατεύει" την Mavis κι από τις ευχάριστες εμπειρίες της ζωής. Βέβαια η ιστορία δεν προβάλει το διδακτικό στοιχείο της τόσο, όσο προσπαθεί να δώσει μια οικεία εικόνα, ενός όντος που είναι εντελώς ξένο στους ανθρώπους, καθώς είναι κάτι πολύ διαφορετικό και μοχθηρό, όπως μας έχουνε μάθει οι θρύλοι. Παρουσιάζοντας λοιπόν, κάτι ανοίκειο ως φυσιολογικό, καταφέρνει να αιφνιδιάσει ευχάριστα το κοινό. Το αποκορύφωμα όμως του γέλιου, έρχεται όταν στην ιστορία ανακατεύεται ένας άνθρωπος ο οποίος πληρεί όλες τις φυσιολογικές, για μας, ανθρώπινες λεπτομέρειες, αλλά που αυτή τη φορά δεν κρίνει, αλλά συνεχώς κρίνεται. Ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος, εν τέλει, καταλήγει να παρουσιαστεί ως τέρας είναι απολαυστικός. Αξίζει εδώ ν' αναφέρουμε ότι η νεολαία, που όλοι την θεωρούν κατώτερη, είναι αυτή που τελικά πετυχαίνει να συμβιβάσει τα δυο διαφορετικά είδη.
Μέσω μιας μαύρης κωμωδίας λοιπόν, που σατιρίζει την ανθρώπινη φύση και περνά, υποσυνείδητα, κάποια μηνύματα για την διαφορετικότητα, οι δημιουργοί της συγκεκριμένης ταινίας, έχουν καταφέρει ν' αναδιαμορφώσουν κάποια από τα πιο δημοφιλή τέρατα της ιστορίας, φτιάχνοντας ένα έργο που απευθύνεται στα παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά που παράλληλα έχει ένα χιούμορ που θα ξετρελάνει και τους ενήλικες. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλα τα μέλη μιας οικογένειας, στους λάτρεις των καλών κινουμένων σχεδίων, αλλά και σε όλους όσους βρίσκουν τις εύστοχες κωμωδίες, ιδιαίτερα ευχάριστες.
Σημείωση: Η μεταγλώττιση είναι αρκετά προσεγμένη, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο ως κόμη Δράκουλα, ενώ η 3D εκδοχή του, κρίνεται μάλλον περιττή.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Todd Durham, Dan Hageman και Kevin Hageman, σε σενάριο των Peter Baynham και Robert Smigel και σκηνοθεσία του Genndy Tartakovsky, διάρκειας 91 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Adam Sandler, Andy Samberg, Selena Gomez, Kevin James, Steve Buscemi, Molly Shannon, David Spade, CeeLo Green και Jon Lovitz.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Ημερολόγια αμνησίας

Πρωτότυπος τίτλος: Ημερολόγια αμνησίας

Αγγλικός τίτλος: Amnesia diaries

Η υπόθεση

Η Στέλλα Θεοδωράκη γυρνά μια ταινία, απευθυνόμενη σ' έναν παλιό της φίλο στην Αυστραλία. Ολόκληρη η ταινία είναι ουσιαστικά μια αναδρομή στο περιεχόμενο κάποιων ξεχασμένων κασετών Super 8, της περιόδου 1985-1986, όταν ακόμα η σκηνοθέτης ήταν φοιτήτρια, και μια παράλληλη προβολή αυτών των εικόνων με σύγχρονες κινηματογραφήσεις από την σημερινή κοινωνία της κρίσης, την περίοδο 2010-2012.

Η κριτική

Τα "Ημερολόγια αμνησίας", η αλήθεια είναι ότι είναι αδύνατον να τα κρίνεις, καθώς είναι ένα έργο πολύ προσωπικό, η δημιουργία του οποίου απαιτεί μεγάλο θάρρος από την δημιουργό του, αφού δεν εκθέτει απλά ένα έργο, αλλά τον ίδιο τον εαυτό της. Είναι όπως λέει κι ο τίτλος, ένα ημερολόγιο με ήχο και εικόνα. Γι' αυτό το λόγο, παρακάτω, θα μεταφέρω απλώς την προσωπική μου εμπειρία από την θέαση του συγκεκριμένου φιλμ.

Κατά τη διάρκεια του ιδιαίτερου αυτού ντοκιμαντέρ, ημερολογιακού χαρακτήρα, στον θεατή προβάλλονται εικόνες, τόσο από το ξέγνοιαστο, ανέμελο, αλλά κυρίως γεμάτο παρελθόν της πρωταγωνίστριας, όσο κι από το σκοτεινό, αβέβαιο κι άδειο παρόν της σημερινής κοινωνίας.

Στις σημερινές εικόνες, που καλύπτουν μια περίοδο από το 2010 έως το 2012, απλώς βλέπουμε τους ανθρώπους στη ζωή της Θεοδωράκη να συζητούν, να μιλούν και να κινούνται μέσα σε μια κοινωνία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Επίσης, μας προβάλλονται εικόνες από πορείες, από τα μεταφορικά μέσα, από το κέντρο της Αθήνας, αλλά κι από τις καταστροφές που άφησε πίσω της, μέχρι στιγμής, αυτή η κοινωνική αναταραχή.

Στις κασέτες Super 8, η αφήγηση έχει κυρίαρχο ρόλο, καθώς αυτό που αφορά την σκηνοθέτη, δεν είναι η καθεαυτό έκθεση των προσωπικών της βιωμάτων, αλλά οι αναμνήσεις που ξυπνούν στο μυαλό της οι παρελθοντικές αυτές στιγμές. Αναμνήσεις, που συνδέονται άμεσα με την τωρινή κατάσταση και φέρνουν στο μυαλό όνειρα κι εμπειρίες, ξεχασμένες ή ακόμα και θαμμένες.

Η αντιπαραβολή ενός ξέγνοιαστου παρελθόντος, γεμάτου όρεξη και όνειρα, με ένα παρόν που συνεχώς συμβιβάζεται με μια μιζέρια και με μια άσχημη διάθεση, προσωπικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ένιωσα σαν να μου ανοίγεται ένας άνθρωπος και να μοιράζεται μαζί μου, αμφιβολίες, σκέψεις, ανασφάλειες και το εκτίμησα ιδιαιτέρως αυτό το γεγονός. Μπορώ να πω, ότι με τις εικόνες του κατεστραμμένου μνημείου (Αττικόν και Απόλλων), μετά τα επεισόδια του Φλεβάρη του 2012, συγκινήθηκα κιόλας.

Παρόλο όμως, που το κεντρικό θέμα της ταινίας, είναι αυτό το συνεχές αίσθημα κενότητας που υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα σήμερα κι αντικρούει τα όνειρα μιας παλαιότερης εποχής, δεν νιώθεις ότι ο στόχος της είναι να σε αδειάσει. Αντίθετα, με την όμορφη μουσική της και με τη συνειδητοποίηση, ότι ακόμη και τώρα γυρίζονται διαφορετικές κι ενδιαφέρουσες ταινίες, ότι οι σχέσεις με γερές βάσεις έχουν διάρκεια στο χρόνο κι ότι παρά τους χαλεπούς καιρούς οι φίλοι πάντα βοηθάνε του φίλους με την ειλικρίνειά τους, φεύγεις γεμάτος από την κινηματογραφική αίθουσα.

Η συγκεκριμένη ταινία, πιστεύω ότι απευθύνεται πρωτίστως στους σινεφίλ του ελληνικού κινηματογράφου ή σε όσους ψάχνουν για ένα ειλικρινές έργο, όχι ταινίες μυθοπλασίας, που μιλά μέσω μιας βιωματικής εμπειρίας στον κάθε θεατή ξεχωριστά.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Ελληνικό ντοκιμαντέρ, ημερολογιακού χαρακτήρα, του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Στέλλας Θεοδωράκη, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τον κοινωνικό κύκλο της δημιουργού.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

(2010) Στην καρδιά του χειμώνα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Winter's bone

Η υπόθεση

Η Ree (Jennifer Lawrence), είναι μια 17χρονη κοπέλα που έχει αναλάβει να σηκώσει στις πλάτες της όλα τα οικογενειακά βάρη. Έχοντας έναν πατέρα που είναι απών και μια μητέρα με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο, για ν' αναθρέψει τα δυο μικρότερα αδέλφια της. Κάποια μέρα, θα την επισκεφθεί ο σερίφης της πόλης και θα την ενημερώσει για ένα δικαστήριο στο οποίο, προκειμένου να μην χάσουν το σπίτι και τη γη τους, θα πρέπει να παραστεί ο πατέρας της, ο οποίος, εν αγνοία της οικογένειάς του, έχει βάλει υποθήκη την περιουσία τους. Η Ree, αγνοώντας τις φιλικές συμβουλές όσων της λένε να σταματήσει, θα ψάξει τον πατέρα της, για να καταφέρει να κρατήσει τα λιγοστά υπάρχοντα της οικογένειάς της.

Η κριτική

Η ταινία, είναι ένα καθαρόαιμο δράμα της ανεξάρτητης αμερικάνικης κινηματογραφίας, με κύριο πρωταγωνιστικό πρόσωπο, την κοινωνία που συγκροτούν οι κάτοικοι μιας μίζερης επαρχίας. Μια κοινωνία που διέπεται από δικούς της κανόνες και νόμους, οι οποίοι δεν συνάδουν απαραίτητα με αυτούς που ορίζει η Πολιτεία.

Αρχικά, θα γνωρίσουμε την 17χρονη Ree και θα παρακολουθήσουμε την σχέση που έχει η νεαρή με τα μικρότερα αδέλφια της, αλλά και τους γείτονές της, οι οποίοι προμηθεύουν την οικογένεια με τ' απαραίτητα και δεν αρνούνται να φιλοξενήσουν τα ζώα της, όταν εκείνη αδυνατεί να τα θρέψει. Παρόλο που η Ree είναι κόρη ενός άντρα, ο οποίος είναι γνωστό ότι είναι μπλεγμένος με τον κόσμο των ναρκωτικών, ότι κατασκευάζει και κάνει χρήση μεθαδόνης, εκείνη επιλέγει να μείνει μακριά από τον υπόκοσμο και προσπαθεί να διδάξει στα μικρότερα αδέλφια της, παράλληλα με τα μαθήματα του σχολείου, τα βασικά στοιχεία ανεξαρτησίας, όπως το κυνήγι και το μαγείρεμα.

Όταν η νεαρή Ree, μαθαίνει για την υποθήκη και την έξωση που πρόκειται να γίνει στην οικογένειά της σε μια βδομάδα, αποφασίζει να πάει κόντρα σε όλους και, με έναν ιδιαίτερα ήρεμο τρόπο, προσπαθεί να βρει τον άνθρωπο που ευθύνεται για την ψυχολογική αστάθεια της μητέρας της, αλλά και για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Παρόλα αυτά, αξίζει να σημειώσουμε ότι πουθενά η νεαρή πρωταγωνίστρια δεν φαίνεται ν' αποδίδει ευθύνες σ' αυτόν τον άνθρωπο. Είναι απολύτως συμβιβασμένη με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή της κι ο μόνος λόγος που είναι αποφασισμένη να βρει τον πατέρα της είναι από ανάγκη. Όπως επίσης, από ανάγκη θέλει να καταταγεί στον στρατό, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα των όσων θα χρειαστεί να θυσιάσει, επιπλέον.

Ο κόσμος των ναρκωτικών, των ξεπεσμένων ανθρώπων, που σταδιακά θα γνωρίσουμε, δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τους απλούς και καθαρούς γείτονες της νεαρής Ree. Ίσως, η μόνη τους διαφορά να είναι η έλλειψη φιλοξενίας των πρώτων, όμως οι κώδικες τιμής είναι ίδιοι για όλους. Για παράδειγμα, το ίδιο κατακριτέο θεωρείται απ' όλους τους κατοίκους το "κάρφωμα". Επίσης, αν εξαιρέσει κανείς την αρχική πρόθεση όλων ν' αποτρέψουν την νεαρή Ree να ψάξει για τον αγνοούμενο πατέρα της, κανένας δεν την αφήνει πλήρως αβοήθητη. Σιγά-σιγά, όλοι ξαναγυρίζουν και της προσφέρουν τη βοήθεια που της αρνήθηκαν ή κάνουν τα στραβά μάτια και μοιράζονται διάφορες πληροφορίες.

Τα ψυχρά χρώματα που χρησιμοποιούνται, τα ερειπωμένα τοπία, η αργή εξέλιξη κι οι άκρως ρεαλιστικές ερμηνείες των ηθοποιών, συμβάλουν στην κατανόηση του ψυχισμού της ηρωίδας, αλλά και των υπολοίπων κατοίκων. Βρισκόμαστε σ' ένα μέρος άγονο, που βρίθει από ακαλλιέργητους ανθρώπους που απλώς ζουν τις ζωές τους, όσο καλύτερα μπορούν, μέχρι να φύγουν από τούτο τον κόσμο. Όμως, βλέπουμε ότι πέρα από αυτόν τον δυσάρεστο συμβιβασμό με τη ζωή, που κατά μια έννοια κρατά φυλακισμένους τους ανθρώπους της πόλης αυτής στη μιζέρια τους, όλοι οι κάτοικοι, κατά έναν τρόπο έχουν αναπτύξει δεσμούς συγγένειας μεταξύ τους κι είναι όλοι αληθινοί. Ο μόνος που ξεχωρίζει, αρνητικά, είναι ο σερίφης, ο οποίος σε αντίθεση με τους κατοίκους, είναι ένας  δειλός ψευτό-μαγκας που καταπατά τους άγραφους νόμους των υπολοίπων.

Το "Στην καρδιά του χειμώνα" είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ταινία, που προτείνεται κυρίως στο σινεφίλ κοινό, λόγω των αργών ρυθμών του, αλλά και στους λάτρεις της αμερικάνικης επαρχίας, καθώς ολόκληρη η ταινία αποτελεί ένα ψυχογράφημα αυτής.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο δράμα του 2010, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Daniel Woodrell, σε σενάριο των Debra Granik και Anne Rosellini και σκηνοθεσία της Debra Granik, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Jennifer Lawrence, John Hawkes Garret Dillahunt και Dale Dickey.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2011) Επιστροφή στον έρωτα

Πρωτότυπος τίτλος: La délicatesse

Αγγλικός τίτλος: Delicacy

Η υπόθεση

Η Nathalie (Audrey Tautou) κι ο François (Pio Marmaï) είναι ένα νεαρό ζευγάρι, που ζει την μαγεία του έρωτα στο έπακρο. Οι δυο νέοι δεν θ' αργήσουν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου κι όταν πια η Nathalie βρίσκει μόνιμη δουλειά, όλα μοιάζουν ιδανικά. Κάποια μέρα, όμως, η ευτυχία του ζεύγους θα λήξει άδοξα, καθώς ο François θα πεθάνει σ' ένα δυστύχημα. Η Nathalie, για χρόνια, ακολουθεί τη μέθοδο της εργασιοθεραπείας, καταφέρνοντας ν' ανέλθει επαγγελματικά. Μια μέρα, όμως, θ' ανοίξει την πόρτα ένας άσχημος, ψηλός κι άχαρος άντρας, ο Markus (François Damiens), τον οποίο, για έναν ανεξήγητο λόγο, θα σηκωθεί από το γραφείο της και θα φιλήσει με πάθος. Μπορεί ο έρωτας να σου χτυπήσει την πόρτα δυο φορές;

Η κριτική

Η "Επιστροφή στον έρωτα" είναι μια γλυκιά κομεντί, που μιλά για τον έρωτα και την απώλεια και ξανά για τον έρωτα, μ' έναν σχεδόν ονειρικό τρόπο, που θυμίζει πολύ το παραμυθικό στοιχείο της "Amélie". Παράλληλα, όμως θίγει και διάφορες μικρότητες που συναντάμε καθημερινά στους κύκλους μας.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο, φυσικά, έχει αναλάβει η Audrey Tautou, μια ηθοποιός που έχει αποδείξει την αξία της σε ρόλους που οι χαρακτήρες πατάνε με το ένα πόδι στη γη και με το άλλο είναι έτοιμοι να εκτοξευθούν στα ουράνια. Τον ρόλο του Markus, του άσχημου, πλην καλόκαρδου, άντρα που θα ξανα-φέρει τον έρωτα στην καρδιά της νεαρής χήρας, Nathalie, αναλαμβάνει ο François Damiens, ένας άντρας που σωματικά φέρνει αρκετά στην άχαρη μορφή του κεντρικού ήρωα.

Η Nathalie, προτού ακόμα μείνει χήρα, μοιάζει να είναι το άπιαστο όνειρο κάθε άντρα, αφού η πρόσληψή της στη νέα δουλειά, δεν θα 'λεγε κανείς ότι γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια. Ο διευθυντής της, Charles (Bruno Todeschini), είναι φανερά γοητευμένος από την υπέροχη παρουσία της. Παράλληλα, όμως, μετά τον θάνατο του François, η Nathalie, μετατρέπεται σε γυναικείο πρότυπο, καθώς καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα μια υπέροχη φίλη αλλά και γυναίκα καριέρας. Το μυστικό της, φαίνεται να είναι η ψυχική δύναμη που κρύβει μέσα της, η οποία όπως αποδεικνύεται, είναι μέρος ενός οχυρού που έχει χτίσει, για να προστατευτεί από τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ακόμα πιο ποθητή, από το ανδρικό φίλο, ακόμα πιο θαυμαστή, από το γυναικείο και δίνει ακόμα περισσότερες λαβές για κουτσομπολιά στους διάφορους κύκλους της.

Δεν γνωρίζουμε αν ισχύουν πραγματικά όλα όσα ακούγονται για τον έρωτα, δηλαδή ότι είναι τυφλός ή ότι είναι δυνατόν να ερωτευτείς κάποιον με την πρώτη ματιά, πάντως στη συγκεκριμένη ταινία και οι δυο αυτές απόψεις επιβεβαιώνονται όταν, χωρίς να καταλαβαίνει το λόγο, η πρωταγωνίστρια σηκώνεται από την καρέκλα της και διεκδικεί την αγνή ψυχή που κάνει την εμφάνισή της στη ζωή της. Φυσικά, όντας μπερδεμένη και χωρίς να μπορεί να εξηγήσει λογικά τις πράξεις της, ο Markus, είναι αυτός που αναλαμβάνει να διεκδικήσει την αιθέρια αυτή ύπαρξη και ν' αποδείξει στην ίδια, αλλά και σ' όλους τους υπόλοιπους, ότι δεν είναι απλά ένας λεκές στο ρούχο της Nathalie.

Η ταινία, σε γενικές γραμμές, είναι μια όμορφη κι αισιόδοξη κομεντί, με μια υπέροχη μουσική σαν από μουσικό κουτί, που κάνει τον θεατή να περάσει ευχάριστα κατά τη διάρκειά της. Χωρίς να είναι κάτι το θεσπέσιο, προτείνεται σε όσους θεατές αρέσουν τα ρομαντικά, σύγχρονα παραμύθια, αλλά και στους θαυμαστές της Audrey Tautou, καθώς γι' ακόμα μια φορά την βλέπουμε σ' ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Γαλλική κομεντί του 2011, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του David Foenkinos, σε σενάριο του ιδίου και σκηνοθεσία των David Foenkinos και Stéphane Foenkinos, διάρκειας 108 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Audrey Tautou, François Damiens, Bruno Todeschini, Pio Marmaï, Joséphine de Meaux, Mélanie Bernier και Monique Chaumette.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Οι πέντε θρύλοι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Rise of the guardians

Η υπόθεση

Ο Jack Πάγος (φωνή: Chris Pine) ξυπνά απ' το κάλεσμα του Φεγγαρούλη μέσα σε μια παγωμένη λίμνη. Χωρίς να θυμάται τίποτα από την μέχρι τότε ζωή του, ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να παγώνει ό,τι θέλει, μόνο που, δυστυχώς, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τον δει. 300 χρόνια μετά από 'κείνη τη νύχτα, κάπου στο Βόρειο Πόλο, Ο Φεγγαρούλης, μέσω της υδρογείου που εμφανίζει ως φωτάκια τα παιδιά που πιστεύουν στους θρύλους, θα προειδοποιήσει τον Βόρειο (φωνή: Alec Baldwin), για μια επερχόμενη απειλή. Ο Βόρειος με τη σειρά του θα ειδοποιήσει τους άλλους τρεις θρύλους, την Νεράιδα των δοντιών (φωνή: Isla Fisher), τον Αμμούλη και τον Λαγό του Πάσχα (φωνή: Hugh Jackman) για να τον βοηθήσουν. Όταν οι τέσσερις θρύλοι, συγκεντρωθούν στο σπίτι του Βόρειου, ο Φεγγαρούλης θα τους ενημερώσει ότι θα πρέπει να ζητήσουν και τη βοήθεια ενός πέμπτου θρύλου, του Jack Πάγου. Χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς πρόκειται ν' αντιμετωπίσουν, οι τέσσερις θρύλοι ενσωματώνουν στην ομάδα τους τον άτακτο νεοφερμένο Jack. Η απειλή, που ακούει στ' όνομα Πίσσας (φωνή: Jude Law), δεν θ' αργήσει να κάνει την εμφάνισή της και να προσπαθήσει να κλέψει τα όνειρα και την πίστη των παιδιών, σκορπώντας το φόβο. Οι πέντε θρύλοι, θα πρέπει να προλάβουν να σταματήσουν την καταστροφή προτού πάψει να πιστεύει και το τελευταίο παιδί.

Η κριτική

"Οι πέντε θρύλοι" είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων, γεμάτη νοήματα για το νεανικό κοινό, αλλά και με μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα υπόθεση για όλους τους θεατές, ανεξαρτήτως ηλικίας. Όλα όσα μας δίνανε ελπίδα ως παιδιά, ο Άγιος Βασίλης, το πασχαλινό λαγουδάκι, η νεράιδα των δοντιών, τα όνειρα και τα διάφορα παιχνίδια με το χιόνι και τον πάγο, παίρνουν σάρκα και οστά με τους χαρακτήρες του Βόρειου, του Λαγού του Πάσχα, της Νεράιδας των δοντιών, του Αμμούλη και του Jack Πάγου.

Όμως ό,τι αποτελεί τη χαρά της ζωής για τα μικρά παιδιά, θ' αρχίσει να κινδυνεύει, όταν κάνει την εμφάνισή του ο Πίσσας, που αντιπροσωπεύει τον ανθρώπινο φόβο, τους εφιάλτες και το σκότος, κι είναι ένας χαρακτήρας που από τον Μεσαίωνα έχει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τώρα λοιπόν, θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω στα σκοτεινά χρόνια και να σβήσει κάθε φως στις παιδικές ψυχές. Πρώτα μετατρέπει τα όνειρα σ' εφιάλτες, έπειτα κλέβει τις αναμνήσεις και τέλος καταφέρνει να φυλακίσει τα όνειρα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως, έχει το γεγονός ότι η απειλή δεν χτυπά μια μέρα την πόρτα τον ηρώων μας, αλλά ο Φεγγαρούλης, η ανώτατη δύναμη της ιστορίας, φροντίζει να τους προειδοποιήσει για το τι μέλει γενέσθαι.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω, μπορούν κάλλιστα να φέρουν στο μυαλό την ισχύουσα παγκόσμια ύφεση που σιγά-σιγά περνά μέσω του άγχους των γονέων, στα παιδιά και σταδιακά σκοτώνει τα όνειρα, τις ελπίδες και τη φαντασία όλο και περισσότερων παιδιών στον πλανήτη, κάνοντάς τα να μεγαλώσουν απότομα, να πάψουν να πιστεύουν στο καλό αυτού του κόσμου και να γεμίσουν φόβο και οργή, γυρίζοντας, όπως χαρακτηριστικά λέει κι ο Πίσσας πίσω στον Μεσαίωνα.

Το πρόσωπο κλειδί της υπόθεσης, είναι βέβαια ο μικρός Jack Πάγος, ένας θρύλος, ο οποίος έχοντας χάσει την μνήμη του, δεν μπορεί να κατανοήσει τον λόγο που τον επέλεξε ο Φεγγαρούλης. Κι όντας ένας θρύλος χωρίς ταυτότητα, δεν γίνεται αποδεκτός από τους υπόλοιπους. Έτσι κυκλοφορεί μόνος του, σκορπίζοντας χαρά στα παιδιά, μέχρι ο Φεγγαρούλης να επιβάλλει στους άλλους τέσσερις θρύλους να τον κάνουν μέλος της ομάδας τους. Ο λόγος για τον οποίο ο Jack, δεν θεωρείται καλή παρέα, είναι γιατί όπου βρεθεί σκορπά τον πανικό με τις πλάκες και τις φάρσες του, αλλά αν κάποιος σκεφτεί σοβαρά την αξία του γέλιου στην ανθρώπινη ζωή, τότε μπορεί εύκολα να καταλάβει και την αξία του θρύλου αυτού.

Ο Jack Πάγος, έχοντας καλή ψυχή, θα δείξει ιδιαίτερα πρόθυμος να βοηθήσει τους σπουδαίους θρύλους. Παράλληλα όμως, ο Πίσσας, όταν θ' ανακαλύψει ότι ο νεαρός ήρωας έχει περισσότερη δύναμη απ' όσο θα περίμενε, θα προσπαθήσει να τον πάρει με το μέρος του, λέγοντάς του πως είναι ουδέτερος κι ότι οι υπόλοιποι, μόνο όταν βρέθηκαν σε ανάγκη στράφηκαν σ' αυτόν. Δεν έχει σημασία αν ο Jack Πάγος συμφωνεί ή όχι με τον Πίσσα, σημασία έχει ότι οι υπόλοιποι θρύλοι δεν του δίνουν την ευκαιρία να δώσει εξηγήσεις κι ο Jack βρίσκεται πάλι στο περιθώριο, έχοντας καταφέρει όμως πλέον να μάθει ποιός στην πραγματικότητα είναι.

Ξέροντας πια ολόκληρη την ιστορία του, ο Jack Πάγος βρίσκει το μοναδικό παιδί που συνεχίζει να πιστεύει στους θρύλους και το βοηθά να μην σταματήσει να πιστεύει. Μ' αυτή του την ανιδιοτελή κίνηση, το μικρό παιδί πλέον αρχίζει να πιστεύει και στον ίδιο κι επιτέλους ο ήρωας μας γίνεται εμφανής. Όλοι μαζί τώρα, άνθρωποι και θρύλοι θα πρέπει να νικήσουν το φόβο και ν' αρχίσουν να διαδίδουν ξανά την ελπίδα, να ελευθερώσουν τον Αμμούλη, με τα όνειρά του, και να στείλουν το κακό μακριά για πολλά χρόνια ακόμα.

Μια πανέμορφη ιστορία που με δυο λόγια θέλει να πει στους ενήλικους φίλους ότι σ' ένα κόσμο που όλα δείχνουν να οδεύουν προς την καταστροφή, η μόνη ελπίδα είναι τα παιδιά. Είναι κρίμα λοιπόν να τους γεμίζουμε το κεφάλι με φόβο, να στερούμε κάθε αισιοδοξία και να βοηθάμε το κακό να διαιωνιστεί. Αντίστοιχα, στους μικρούς φίλους, διδάσκει ότι ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν μαύρα, οι ίδιοι έχουν τη δύναμη ν' αλλάξουν το μαύρο σε άσπρο, πιστεύοντας και κάνοντας και τους άλλους να πιστέψουν. Γιατί όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Μια υπέροχη, αλλά κυρίως διδακτική και διασκεδαστική ταινία, με πολύ προσεγμένα γραφικά κι αρκετές σκηνές που προκαλούν γέλιο. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους μικρούς φίλους, όπως και στους μεγάλους που συνειδητά παραμένουν παιδιά στην ψυχή. Μια ιδιαίτερα καλή επιλογή που ξεπερνά τα όρια του καλού και συμπαθητικού κινουμένου σχεδίου.
Σημείωση: Η μεταγλώττιση της ταινίας είναι ικανοποιητική κι η τρισδιάστατη εκδοχή της δεν κρίνεται απαραίτητη.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη παιδική ταινία του 2012, βασισμένη στο βιβλίο "The guardians of childhood" του William Joyce, σε σενάριο του David Lindsay-Abaire και σκηνοθεσία του Peter Ramsey, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Chris Pine, Alec Baldwin, Isla Fisher, Hugh Jackman και Jude Law.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Σώμα με σώμα

Πρωτότυπος τίτλος: De rouille et d'os

Αγγλικός τίτλος: Rust and bone

Η υπόθεση

Ο Ali (Matthias Schoenaerts) είναι ένας φτωχός κι άστεγος νεαρός άντρας, που ταξιδεύει μαζί με τον γιό του, Sam (Armand Verdure), προς τη νότια Γαλλία, με σκοπό να βρει την αδελφή του, Anna (Corinne Masiero), η οποία θα του παράσχει στέγη στο γκαράζ του σπιτιού της, θ' αναλάβει την φροντίδα του μικρού Sam και θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως υπεύθυνος ασφάλειας σ' ένα club. Εκεί, ο Ali, θα γνωρίσει την Stéphanie (Marion Cotillard), την οποία λόγω ενός τραυματισμού, θα συνοδεύσει σπίτι και θα της αφήσει το τηλέφωνό του. Η Stéphanie είναι μια γυναίκα από διαφορετική κοινωνική τάξη, η οποία εργάζεται ως εκπαιδεύτρια στο Marineland, ένα θαλάσσιο πάρκο με όρκες. Μετά από ένα ατύχημα στη δουλειά της, το οποίο θα της στερήσει τα δυο της πόδια, η Stéphanie θα καλέσει τον Ali, σε μια ανάγκη επικοινωνίας με κάποιον άνθρωπο. Έτσι, θα ξεκινήσει ν' αναπτύσσεται μια ειλικρινής σχέση, ανάμεσα στους δυο ήρωες.

Η κριτική

Το "Σώμα με σώμα" είναι μια ταινία που μιλά για την έννοια της αγάπης, προβάλλοντας την αστείρευτη ψυχική δύναμη του ανθρώπου, η οποία δεν γνωρίζει όρια. Ως πρωταγωνιστές, θα γνωρίσουμε δυο κατεστραμμένες ψυχές, τον Ali και τη Stéphanie. Ο πρώτος είναι ένας ψυχολογικά ανάπηρος άντρας κι η δεύτερη, μια σωματικά ανάπηρη γυναίκα. Σημαντική λεπτομέρεια για τον χαρακτήρα της Stéphanie, παίζει το γεγονός ότι η σωματική αναπηρία της είναι επίκτητη, κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής της.
Ο Ali, είναι ένας άντρας που ενώ δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει την δική του ταυτότητα, φορτώνεται στις πλάτες του, τον 5χρονο γιό του, τον οποίο δεν ξέρει πώς να φροντίσει και κυρίως πώς ν' αγαπήσει. Ξέρει βέβαια, ότι είναι χρέος του, να παράσχει στο παιδί μια στέγη και όλα τ' απαραίτητα για να ζήσει, αλλά δεν ξέρει πώς να το πράξει αυτό. Έτσι, καταλήγει να ζητήσει βοήθεια από την αδελφή του, η οποία είναι μια εξίσου βασανισμένη ψυχή, που όμως, έχει καταφέρει να κουτσοφέρει βόλτα τη ζωή της. Εκείνη αναλαμβάνει το παιδί και βοηθά τον αδελφό της όσο μπορεί στην εύρεση εργασίας, αλλά πέρα από την πρακτική συνεισφορά της στη σωτηρία του, δεν έχει τα μέσα να τον βοηθήσει ψυχολογικά.
Τον ρόλο του ψυχολογικού υποστηρικτή του Ali, αν κι αρχικά εκείνος μοιάζει να βοηθά την κοπέλα, αναλαμβάνει η Stéphanie, όταν, μετά το ατύχημα, νιώθει την ανάγκη να σταματήσει να αισθάνεται τον οίκτο και την λύπηση του κύκλου της. Γι' αυτό το λόγο, μέσα στις απεγνωσμένες προσπάθειές της, ν' αυτοκτονήσει ή ν' απωθήσει τους δικούς της ανθρώπους, μένοντας απαθής, θα καλέσει εκείνον τον άντρα που είχε μεν την ευγένεια να τη συνοδέψει στο σπίτι της, αλλά και το θράσος να της πει ευθέως ότι το ντύσιμό της είναι τόσο προκλητικό όσο μιας πόρνης. Πράγματι, η συναισθηματική ανικανότητα που έχει ο Ali, της δίνει το κουράγιο που χρειάζεται να συνεχίσει τη ζωή της και πλέον εκείνη είναι που έχει το χρέος ν' αναλάβει τον ρόλο του παιδαγωγού του Ali, κάνοντάς τον να ενδιαφερθεί για τη ζωή και τους γύρω του, ουσιαστικά κι όχι σαρκικά.
Τη συγκεκριμένη ταινία χαρακτηρίζει μια ρεαλιστική ωμότητα, η οποία, χωρίς να συνδέεται με τη σωματική βία, παρουσιάζει σε όλη της την έκταση την ανθρώπινη δυστυχία. Το γεγονός, όμως, ότι επιλέγει να δείξει την ανθρώπινη δύναμη που πάει κόντρα στη μιζέρια της ζωής με τον πιο σκληρό τρόπο, την κάνει μεγαλειώδη. Έκπληξη προκαλεί η σκηνή που η Stéphanie επισκέπτεται μετά το ατύχημα το θαλάσσιο πάρκο και βλέπει κάποια από τις όρκες που της προκάλεσαν το ατύχημα. Νομίζω ότι αυτή η εικόνα κάλλιστα θα μπορούσε ν' αποτελέσει έναν ύμνο στον αναγκαστικό συμβιβασμό που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος με κάποιες καταστάσεις, για να μπορέσει, συγχωρώντας, να προχωρήσει παρακάτω. Την δύναμη να ζήσουμε την έχουμε όλοι, η αποδοχή του εαυτού μας είναι αυτή που μας βοηθά να την ζήσουμε πραγματικά.
Έχοντας μια συμπαθητική και σε κάποιες στιγμές εξαίσια φωτογραφία, μια υπέροχη σκηνοθεσία, που σταματά κάποιες στιγμές την κανονική ροή της για να εντείνει τις αισθήσεις του θεατή, μια πανέμορφη μουσική κι εξαιρετικές ερμηνείες, με την Marion Cotillard να δίνει ρεσιτάλ, το έργο αποτελεί ένα ρεαλιστικό δράμα που δίνει στους ήρωές του το καρπούζι και το μαχαίρι και τους αφήνει να βρουν τον δρόμο τους.
Προτείνεται κατά κύριο λόγο στο σινεφίλ κοινό, στους λάτρεις του γαλλικού κινηματογράφου, στους θαυμαστές της Marion Cotillard, αλλά και σ' όσους ψάχνουν για μια καλή δραματική ταινία, που δεν αφήνει περιθώρια για ψυχοπλάκωμα, καθώς βουτάει τη ζωή απ' τα μαλλιά.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Γαλλικό δράμα του 2012, βασισμένο σε ιστορία του Craig Davidson, σε σενάριο των Jacques Audiard και Thomas Bidegain και σκηνοθεσία του Jacques Audiard, διάρκειας 120 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Marion Cotillard, Matthias Schoenaerts, Armand Verdure, Corinne Masiero, Jean-Michel Correia και Bouli Lanners.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(2012) Αν...

Πρωτότυπος τίτλος: Αν...

Αγγλικός τίτλος: What if...

Η υπόθεση

Ο Δημήτρης (Χριστόφορος Παπακαλιάτης) είναι ένας νεαρός σκηνοθέτης, ιδιοκτήτης ενός θηλυκού γερμανικού ποιμενικού, το οποίο αποκαλεί "Μοναξιά". Ένα βράδυ η Μοναξιά θα ζητήσει επίμονα να βγει βόλτα. Η απόφαση που θα πάρει ο Δημήτρης, θα επηρεάσει δραματικά τη ζωή του. "Αν..." επιλέξει να βγάλει βόλτα τη Μοναξιά, θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του, την Χριστίνα, μια νεαρή αρχιτεκτόνισσα, και θ' ανακαλύψει έναν όγκο στην κοιλιακή χώρα της Μοναξιάς. "Αν...", πάλι, βγάλει τον σκύλο στην αυλή, θα δεχτεί επίθεση από μια συμμορία ληστών, θα βιώσει την απώλεια της Μοναξιάς και θα συνεχίσει να ζει την εργένικη ζωή του.

Η κριτική

Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, έχει τις βάσεις της στην οικονομική κρίση και προσπαθεί να παρουσιάσει τον τρόπο που αυτή εισχωρεί κι επηρεάζει τη ζωή ενός ζευγαριού, παρά το γεγονός ότι είναι δεμένο με μια βαθιά κι αληθινή αγάπη.

Μπορεί η ταινία να παρουσιάζει τις δυο διαφορετικές τροπές που θα μπορούσε να έχει πάρει η ζωή του πρωταγωνιστή, ανάλογα με μια στιγμιαία απόφαση που καλείται να πάρει, όμως ο χρόνος της ταινίας δεν διαιρείται ισόποσα και ως κεντρική ιστορία, παρουσιάζεται αυτή που ο Δημήτρης γνωρίζει κι επενδύει στον έρωτα της ζωής του.

Πριν συνεχίσω την κριτική της ταινίας, θα ήθελα ν' απευθυνθώ στους επικριτές του Παπακαλιάτη και να τους ενημερώσω ότι αν θέλουν να δουν την ταινία για να βγάλουν τ' άπλυτά της στη φόρα, δεν πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα τους εκπλήξει θετικά. Όποιος θέλει να κράξει, θα κράξει. Αν κι η επιτυχία που έχει καταφέρει να κάνει στον τηλεοπτικό χώρο ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, δεν είναι τυχαία, επικριτές πάντα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν ανήκω, ακριβώς, στους φανατικούς Παπακαλιατικούς θεατές. Παραδέχομαι ότι κάθε φορά που έκανε μια καινούργια τηλεοπτική παραγωγή, την περιμένα πώς και πώς για να τον κράξω υποκριτικά, αλλά ο τρόπος που σκηνοθετεί με έκανε ν' αναβάλλω τις δουλειές μου κάθε Δευτέρα βράδυ και να στήνομαι μπροστά απ' το χαζοκούτι για να παρακολουθήσω την συνέχεια. Επειδή, δε, είμαι ένας άνθρωπος που έχει κόψει την επικοινωνία με το χαζοκούτι, χρόνια τώρα, οφείλω να του αναγνωρίσω το ταλέντο του κλέβειν-από-παντού και του να συνθέτει δράματα που κρατάνε το κοινό. Οπότε με θράσος θα πω ότι μου άρεσε εξίσου και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, όπως πρόκειται ν' αρέσει σε όλους όσους "κολλάνε" με τις σειρές του.

Εντάξει, το κεντρικό θέμα είναι κλεμμένο ή αποτελεί απλώς μια παραλλαγή του "Απρόσμενου έρωτα" του Peter Howitt, με κυριότερη αλλαγή την εστίαση του "Αν..." στη ζωή του άντρα κι όχι της γυναίκας. Βέβαια, το γεγονός αυτό, από μόνο του δεν σημαίνει κάτι, καθώς αναμιγνύοντας κι άλλα στοιχεία, όπως τους χαρακτήρες της Ελενίτσας (Μάρως Κοντού) και του Αντωνάκη (Γιώργου Κωνσταντίνου) από την ταινία "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" ή τις εικόνες μιας Αθήνας απ' τα παλιά και μιας Αθήνας που καταρρέει στο σήμερα, ο Παπακαλιάτης, συνθέτει ένα μοναδικό δράμα, όπως μόνο εκείνος ξέρει και πετυχαίνει να παρουσιάσει μια ιστορία που θα πουλήσει, γιατί ακόμα και στην κρίση, ασχολείται με κάτι που αφορά μια συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, τον έρωτα και την μοίρα.
Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έχουμε αναρωτηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας αν τα πράγματα που βιώνουμε είναι προδιαγεγραμμένα ή αν όλα βασίζονται στις επιλογές που κάνουμε. Απάντηση σ' αυτό το ερώτημα κανείς μας δεν μπορεί να δώσει, γιατί κανείς δεν ξέρει αν κάναμε κάτι διαφορετικά, πώς θα ήταν οι ζωές μας σήμερα. Αλλά, αν, υπήρχε η δυνατότητα να κρυφοκοιτάξουμε την άλλη εκδοχή της ζωής μας, δεν θα θέλαμε να δούμε αν κάποια πράγματα είναι μοιραία ή επιλεγμένα από μας;
Με την κλασική ευθύτητα που χαρακτηρίζει και τους τηλεοπτικούς του διαλόγους, την πολυλογία με (αμπελο)φιλοσοφικό υπόβαθρο, τις απρόσμενες καταστάσεις που δίνουν μια κωμική νότα στην πλοκή, τα διάφορα οικογενειακά δράματα, την εξαιρετική φωτογραφία του, τις προσεγμένες μουσικές επιλογές του, το ασυνήθιστα λίγο, για Παπακαλιάτη, γυμνό, τον έρωτα δυο νέων και την ζυμωμένη αγάπη δυο αξιολάτρευτων προσώπων, την εκπληκτική ερμηνεία της Μαρίνας Καλογήρου και τα υπέροχα περάσματα ηθοποιών όπως η Θέμις Μπαζάκα, ο Φάνης Μουρατίδης, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κι ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης παρουσιάζει μια παραγωγή που ξεφεύγει από τα πρότυπα των ελληνικών ταινιών, όντας ιδιαίτερα εμπορική. Χωρίς όμως, αυτό να είναι κακό. 
Αν είστε θαυμαστής του τηλεοπτικού Παπακαλιάτη, μην την χάσετε. Αν πάλι ανήκετε σ' αυτούς που θέλουν να δουν ένα ανάλαφρο ερωτικό δράμα που να τους κρατήσει μέχρι το τέλος ή είστε λάτρης της Πλάκας, αυτής της πλευράς της Αθήνας που μένει ανέγγιχτη απ' το χρόνο, δείτε την. Αν πάλι ανήκετε σ' αυτούς που αντιπαθούν τις δουλειές του Παπακαλιάτη, δεν υπάρχει κανένας λόγος ν' αποπειραθείτε να την δείτε, σας το λέω εγώ ότι δεν θα σας αρέσει και θα χάσετε το χρόνο σας.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Ελληνικό δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, διάρκειας 111 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Χριστόφορο Παπακαλιάτη, Μαρίνα Καλογήρου, Μάρω Κοντού, Γιώργο Κωνσταντίνου, Μαρία Σολωμού, Θέμιδα Μπαζάκα, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Φάνη Μουρατίδη.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb