Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: What ever happened to Baby Jane?
Η υπόθεση
Η Baby Jane Hudson (Bette Davis), τη δεκαετία του '10, γεμίζει τις θεατρικές αίθουσες ως "παιδί θαύμα", ενώ η αδελφή της, Blanche Hudson (Joan Crawford), βρίσκεται στην αφάνεια. Τη δεκαετία του '30 όμως, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Η Blanche έχει αναδειχθεί σε κορυφαία κινηματογραφική star, ενώ η Baby Jane, έχει οδηγηθεί στον αλκοολισμό και κανένα κινηματογραφικό στούντιο δε θέλει να επενδύσει λεφτά πάνω της. Μετά από μια δεξίωση των δυο αδελφών, γινόμαστε μάρτυρες ενός αυτοκινητιστικού "ατυχήματος", μετά το οποίο η Blanche, μένει καθηλωμένη σ' αναπηρικό καροτσάκι. 30 χρόνια αργότερα, ερχόμαστε να συναντήσουμε τις 2 αδελφές, να προσπαθούν να συμβιώσουν στην έπαυλή τους. Από την αρχή της ταινίας, μπορούμε να διακρίνουμε την αρρωστημένη εξάρτηση που κρατά ενωμένες τις δυο πρώην αστέρες της showbiz. Η Blanche, έχει επιλέξει, να κατοικεί μαζί με την αδελφή της, σ' ένα σπίτι, στο οποίο έχει λειτουργικά, την ανάγκη της Baby Jane, για να εκτελέσει ακόμα και τις βασικές της ανάγκες (π.χ. να φάει), ενώ η Baby Jane, έχει την ανάγκη να "φροντίζει" τη μεγαλύτερη αντίζηλό της, την οποία και ζηλεύει παθολογικά. Το πρόβλημα όμως, αρχίζει όταν η Baby Jane, μαθαίνει ότι η Blanche έχει σκοπό να πουλήσει την έπαυλη και να τη βάλει σε ίδρυμα, κάτι που την κάνει να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης.
Η κριτική
...ή αλλώς "Το εγκώμιο". Η ταινία αποτελεί ένα από τα υψηλότερα δείγματα ψυχολογικού θρίλερ. Ένα salto mortale της δεκαετίας του '60, που έγινε μόδα κι αφορμή να γυριστούν, άπειρες ταινίες, με κεντρικό θέμα, γηραιές υστερικές δολοφόνους (παλαιές αστέρες των κινηματογραφικών πλατώ). Η μόνη ταινία, με πρωταγωνίστρια μια ηλικιωμένη τρελή, που είχε γυριστεί κι αγαπηθεί από το κοινό μέχρι τότε, ήταν το "Ψυχώ" του Alfred Hitchcock, από το οποίο είναι σαφώς επηρεασμένο το "Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;", αλλά όχι σε βαθμό που να κάνει αυθαίρετα το συσχετισμό, ο σύγχρονος θεατής. Θα πρέπει να δει κανείς, τη χρονική ακολουθία των ταινιών ("Ψυχώ": 1960, "Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν": 1962), όπως και το λόγο που αποδέχτηκε η Bette Davis να συμμετάσχει στην παραγωγή (πίστευε ότι θα κέρδιζε το κοινό του "Ψυχώ") για να κάνει τη σύνδεση.
Σκηνοθετικά τώρα, ο Robert Aldrich, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Η επιλογή του να γυρίσει σε ασπρόμαυρο φιλμ την ταινία, αποδεικνύεται εφυέστατη, αφού για όποιον έχει δει την ταινία, είναι αυτονόητο ότι το χρώμα, θα λειτουργούσε αρνητικά, τονίζοντας τα "λάθος" πράγματα. Η επιλογή του επίσης, να χρησιμοποιήσει εξπρεσιονιστικά στοιχεία (το κουδούνι υπηρεσίας, το τηλέφωνο, το κουδούνι της πόρτας), όπως και μια υποβλητική μουσική, όπου είναι απαραίτητη, αποτελεί κι αυτό ένα συν στο υπόλοιπο σύνολο.
Αλλά η υπέρβαση, γίνεται στο κομμάτι το υποκριτικό. Στην ταινία, καλούνται να συμπρωταγωνιστήσουν δυο ιερά τέρατα της υποκριτικής, η Bette Davis κι η Joan Crawford, με τη Bette Davis, να παίρνει τα ηνία και να απογειώνει το φιλμ. Νομίζω ότι τα λόγια, στο σημείο αυτό, είναι περιττά... είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει το "μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις".
Στη συγκεκριμένη ανάρτηση, δε θα αναφερθώ καθόλου σε ποιούς, δεν την προτείνω... η ταινία, δεν είναι σινεφίλ, είναι ψυχολογικό θρίλερ και γι' αυτό το λόγο, θα την πρότεινα σε όλους ανεξαιρέτως... όπως και το "Ψυχώ", μόνο για μικρά παιδιά δεν είναι. Θα αρκεστώ απλά, να απευθυνθώ σε όλους εσάς, που φοβάστε το ασπρόμαυρο φιλμ. Οι ασπρόμαυρες ταινίες, έχουν άλλη μαγεία, άλλη ποιότητα κι άλλη κλάση. Δε μαγεύουν με μια ρεαλιστική εικόνα, αλλά με την αίσθηση που δημιουργούν στο θεατή, με την πλοκή τους και με την υποκριτική δυνότητα των ηθοποιών τους. Ο κόσμος που ανέδειξε τον κινηματογράφο, ως το νέο τρόπο διασκέδασης (αντί του θεάτρου), δεν συμβιβάστηκε... σίγουρα υπήρξε λόγος που θέλησε ν' αντικαταστήσει το ζωντανό έγχρωμο, με το μαγνητοσκοπημένο ασπρόμαυρο κι αυτός ο λόγος δεν εξηγείται, βλέπεται...
Σημείωση: Το πανέμορφο είναι ότι μέσα στην αγωνία του ο θεατής, πολλές φορές, πιάνει τον εαυτό του να γελάει, λόγω της εξαίσιας δοσμένης καρικατούρας του Edwin Flagg (Victor Buono). Επίσης, την ταινία τη βρίσκει κανείς εύκολα, θεωρώ, και σε DVD. Αν έχετε όμως τη δυνατότητα, θα σας πρότεινα να προτιμήσετε ένα θερινό κινηματογράφο να τη δείτε.
Βαθμολογία: 4,5/5
Τα σχετικά
Ταινία του 1962, Αμερικάνικο ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Henry Farrell, σε σενάριο του Lukas Heller και σκηνοθεσία του Robert Aldrich, διάρκειας 134 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bette Davis, Joan Crawford και Victor Buono.
Οι σύνδεσμοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου