Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μυθοπλασίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μυθοπλασίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

3 Απριλίου 2013

(2013) Τζακ ο κυνηγός γιγάντων

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Jack the giant slayer


Η υπόθεση
Σε παιδική ηλικία ο Jack (Nicholas Hoult) διδάσκεται την ιστορία των θρυλικών γιγάντων, χωρίς όμως να ξέρει με σιγουριά αν όλα αυτά ήταν κάποτε αληθινά. Δέκα χρόνια αργότερα, ένας μοναχός θα δώσει στον Jack, ως αντάλλαγμα για το άλογό του, ένα πουγκί μαγικά φασόλια, τα οποία θα τον προειδοποιήσει να μην τ' αφήσει να βραχούν. Ένα από τα φασόλια αυτά όμως θα γλυστρήσει κάτω από το πάτωμα του σπιτιού του και το ίδιο βράδυ, όταν στο σπίτι του Jack θα βρει καταφύγιο από τη βροχή η νεαρή πριγκίπισσα Isabelle (Eleanor Tomlinson), το φασόλι αυτό θα βραχεί κι η μαγική φασολία θα φυτρώσει, παρασέρνοντας την πριγκίπισσα στην χώρα των γιγάντων. Τώρα ο Jack, μαζί με μια βασιλική συνοδεία θα ξεκινήσει για την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του.

Η κριτική
Από τον σκηνοθέτη του "X-men", Bryan Singer, έρχεται μια μαγευτική παραλλαγή της κλασικής ιστορίας του μικρού Jack και της φασολιάς που έδωσε την ευκαιρία στον μικρό μας φίλο να επισκεφτεί τον κόσμο των ανθρωποφάγων γιγάντων και να πλουτίσει απ' τους θησαυρούς τους, γλυτώνοντας τελευταία στιγμή από την καταστροφή τον κόσμο των θνητών, καθώς κόβει την φασολιά πριν προλάβουν να κατέβουν απ' αυτήν τα γιγάντια τέρατα.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν τον μύθο κι εμπλουτίζοντας την ιστορία με διάφορα στοιχεία που κάνουν το έργο να κινείται σε πιο μοντέρνους ρυθμούς, ο Αμερικανός δημιουργός, καταφέρνει να συνθέσει μια περιπέτεια που ελάχιστα θυμίζει την κλασική ιστορία του Jack και που απευθύνεται περισσότερο στους λάτρεις των περιπετειών μυθοπλασίας που βασίζονται στον εντυπωσιασμό μέσω καλοφτιαγμένων γραφικών.
Οι κύριες διαφορές που παρατηρούμε εδώ, είναι ότι τον Jack δεν τον γνωρίζουμε ως αγόρι, αλλά ως έναν έφηβο νέο που του δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τα θρυλικά πλάσματα, για τα οποία διάβαζε ιστορίες ως παιδί. Παράλληλα, εκτός από την ηλικιακή διαφορά, στην συγκεκριμένη εκδοχή του παιδικού παραμυθιού, κυρίαρχο ρόλο παίζει και το στοιχείο του απαγορευμένου έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο νέους διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, αλλά κι η διαφθορά του βασιλικού περίγυρου κι αυτών που εποφθαλμιούν την εξουσία. Ταυτόχρονα όμως, το σημαντικότερο στοιχείο είναι η διαφορετική τροπή της ιστορίας, η οποία σπάει την δράση σε δυο μέρη.
Αφενός, όπως είναι αναμενόμενο, στο πρώτο κομμάτι η δράση αναπτύσσεται με βάση τις οδηγίες του παραμυθιού. Έπειτα όμως από το θεωρητικά αίσιο τέλος που θα μπορούσε να έχει λάβει η ιστορία, έπεται κι ένα δεύτερο μέρος, στο οποίο η ροή των γεγονότων είναι πιο γρήγορη, τα γραφικά εντυπωσιακότερα και στο οποίο δίνεται η ευκαιρία στους πρωταγωνιστές ν' αποδείξουν ότι παρά τους κοινωνικούς θεσμούς που καθορίζουν τα όρια της κάθε τάξης, οι δυνατότητές του καθενός, μπορούν να του επιτρέψουν να φτάσει πολύ ψηλότερα απ' ό,τι ορίζουν οι κανόνες.
Ωστόσο, παρά τα διδακτικά στοιχεία που προβάλλει μέσω της δικής του εκδοχής ο Singer, η ταινία δεν παύει να απευθύνεται κυρίως στους φανατικούς των ταινιών φαντασίας, καθώς κατά κύριο λόγο σ' αυτό το κομμάτι δίνεται μεγαλύτερη έμφαση. Όπως κάθε ταινία του είδους επίσης, που σέβεται τον εαυτό της, η χρήση της τεχνολογίας 3D είναι εξαιρετικά προσεγμένη και το αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί από αξιοπρεπέστατο ως εξαιρετικό. Έτσι, χωρίς να μιλάμε για μια ταινία που κάνει την διαφορά, το σίγουρο είναι ότι οι λάτρεις των ταινιών φαντασίας σίγουρα θα την απολαύσουν.


Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη περιπέτεια μυθοπλασίας του 2013, βασισμένη σε ιστορία των Darren Lemke και David Dobkin, σε σενάριο των Darren Lemke, Christopher McQuarrie και Dan Studney και σκηνοθεσία του Bryan Singer, διάρκειας 114 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Eleanor Tomlinson, Ewan McGregor, Stanley Tucci, Eddie Marsan, Ewen Bremner, Ian McShane και Christopher Fairbank.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

27 Φεβρουαρίου 2013

(2013) Όμορφα πλάσματα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Beautiful creatures


Η υπόθεση
O Ethan Wate (Alden Ehrenreich) είναι ένας νεαρός έφηβος που ονειρεύεται μια μέρα να καταφέρει να φύγει από την επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε, το Gatlin, και να γυρίσει τον κόσμο. Ένα πρωί θα κάνει την εμφάνισή της, στην αίθουσα του σχολείου, η γοητευτική Lena Duchannes (Alice Englert), ανηψιά του μυστηριώδη Macon Ravenwood (Jeremy Irons) κι ο Ethan θα νιώσει αμέσως κάτι να τον τραβάει πάνω της σαν μαγνήτης. Στην προσπάθειά του να την προσεγγίσει και να την γνωρίσει, ανακαλύπτει ότι η Lena δεν είναι μια συνηθισμένη έφηβη, αλλά όπως όλη της η οικογένεια, έτσι κι εκείνη έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Η ασυνήθιστη φύση της νεαρής κοπέλας, αντί να τρομοκρατήσει τον Ethan, τον ενθουσιάζει κι οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα. Ο έρωτας όμως μιας "μάντισσας" κι ενός κοινού θνητού είναι καταραμένος και το πρόβλημα είναι ότι με την κατάρα αυτή να βαραίνει τις πλάτες της Lena, όταν θα κληθεί να υπηρετήσει την αλήθινή της φύση, στα 16α γενέθλια της, είναι σχεδόν απίθανο να κληθεί να υπηρετήσει το Φως αντί του Σκότους.

Η κριτική
Ακολουθώντας την ολοένα αυξανόμενη τάση κινηματογραφικών μεταφορών εφηβικών best seller, με στοιχεία μυθοπλασίας και ρομάντζου, ο Richard LaGravenese αποφασίζει να δώσει κι αυτός το στίγμα του γυρίζοντας την πρώτη ταινία από την δημοφιλή τετραλογία των Kami Garcia και Margaret Stohl, "Τα χρονικά των Κάστερ".
Ξεκινώντας όπως κάθε παρόμοια ταινία του είδους, οι δυο πρωταγωνιστές μοιάζει να είναι μοιραίο να συναντηθούν και να ερωτευτούν. Φυσικά από την ταινία δεν θα μπορούσε να απουσιάζει κι η ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης που καθιστά τον έρωτα των δυο αυτών νέων "απαγορευμένο", καθώς η συνύπαρξή τους μόνο κακές συνέπειες θα μπορούσε να έχει, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους γύρω τους. Επίσης τα κλασικά μοτίβα του καταπιεσμένου νέου που αποζητά την ευκαιρία ν' αποδράσει από τον μικρόκοσμό του, αλλά και της νεοφερμένης κοπέλας που αντιμετωπίζεται από τους συνομήλικους της ως κάτι το διαβολικό, δίνουν την αίσθηση ενός αναμασήματος, που βέβαια πολύ γρήγορα θα παραμεριστεί, αφού το αποτέλεσμα παρεκκλίνει πολύ από το αναμενόμενο.
Θέτοντας σε θέση ισχύος την γυναίκα κι αφήνοντας την μειονεκτική θέση για τον άντρα-κυνηγό, ο οποίος δεν παύει λόγω της κατωτερότητάς του να διεκδικεί αυτά που θέλει, οι συγγραφείς δημιουργούν μια όμορφη ισορροπία ανάμεσα στο αντρικό και το γυναικείο φύλο, απεικονίζοντας αρκετά ρεαλιστικά την σημερινή κοινωνία.
Παράλληλα βέβαια, μέσα απ' αυτήν την εφηβική ιστορία αγάπης, αρχίζει σταδιακά να ξεπροβάλλει το ηθικό δίλημμα ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό", ένα δίλημμα που οι περισσότεροι ερχόμαστε αντιμέτωποι για πρώτη φορά στην εφηβεία μας και που ποτέ δεν σταματά να μας βασανίζει. Πάντα στην ζωή μας θα έρχεται η στιγμή της κρίσης στην οποία θ' αναγκαζόμαστε να παίξουμε τον ρόλο είτε του καλού, είτε του κακού και το αναπόφευκτο αυτής της κατάστασης, εμφανίζεται μέσα από την διαδικασία της Διεκδίκησης που πρόκειται να πραγματοποιηθεί κατά τα 16α γενέθλια της Lena.
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, είναι ότι οι έννοιες της ηθικής που προβάλλονται, δεν περνούν υποσυνείδητα στον θεατή, αλλά πρωτοστατούν στην πλοκή κι ο όρος "αγάπη" ξεπερνά τα τετριμμένα πλαίσια ενός ερωτικού δεσμού, περιγράφοντας κάτι πιο δυνατό, ανιδιοτελές, καθολικό κι αληθινό.
Από πλευράς ερμηνειών, οι συμμετοχές των Jeremy Irons, Emma Thompson, Viola Davis και Margo Martindale, προϊδεάζουν για κάτι ξεχωριστό, όπως επίσης κι οι δυο πρωτοεμφανιζόμενοι πρωταγωνιστές, χωρίς να συγκλονίζουν, ερμηνεύουν τους ρόλους τους μετρημένα και μεστά. Σκηνοθετικά επίσης, η αναπαράσταση της ιστορίας γίνεται πολύ σεμνά και με κάποια χιουμοριστική διάθεση, χωρίς ν' αφήνει έτσι περιθώρια γι' αρνητικές κριτικές. Όπως είναι αναμενόμενο δε, τα σκοτεινά χρώματα κυριαρχούν. Στα μειονεκτήματα βέβαια, ίσως να βρίσκονται τα ελαφρώς ψεύτικα εφέ της, τα οποία όμως χάνονται στο υπόλοιπο σύνολο.
Εν κατακλείδι λοιπόν, τα "Όμορφα πλάσματα" αποτελούν μια ευχάριστη έκπληξη των ταινιών του είδους που θα απολαύσουν οι φανατικοί. Στοχεύοντας, όπως όλες οι ταινίες αυτής της κατηγορίας, κατά κύριο λόγο στο εφηβικό κοινό, προτείνεται πρωτίστως σε άτομα νεαρής ηλικίας κι έπειτα ίσως κι οι λάτρεις των πιο ώριμων ταινιών μυθοπλασίας να την βρουν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο ρομαντικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των Kami Garcia και Margaret Stohl, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Richard LaGravenese, διάρκειας 124 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Alice Englert, Alden Ehrenreich, Jeremy Irons, Emma Thompson, Viola Davis, Margo Martindale και Emmy Rossum.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

16 Δεκεμβρίου 2012

(2012) Η ζωή του Πι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Life of Pi


Η υπόθεση
Ο Pi (Suraj Sharma) γεννιέται και μεγαλώνει στον ζωολογικό κήπο του Pondicherry της Ινδίας, καθώς η διαχείριση, βρίσκεται στα χέρια του πατέρα του. Ως παιδί διδάσκεται τον Ινδουισμό, όμως στα 12 του χρόνια θα γνωρίσει τον Χριστιανισμό κι έπειτα τον Ισλαμισμό και θ' ασπαστεί και τις τρεις θρησκείες ταυτόχρονα. Λίγα χρόνια αργότερα, τα πράγματα στην χώρα του θα πάρουν άσχημη τροπή κι η οικογένειά του θα εγκαταλείψει την Ινδία και θα επιβιβαστεί, με όλα τα ζώα του κήπου, σ' ένα ιαπωνικό πλοίο με προορισμό τον γαλλόφωνο Καναδά. Σε μια θύελλα, το πλοίο θα βυθιστεί, όμως ο Pi θα προλάβει να μπει σε μια σωσίβια λέμβο, μαζί με μια ζέβρα, έναν ουρακοτάγκο, μια ύαινα και μια τίγρη της Βεγγάλης, τον Richard Parker. Μαζί τους, θα ζήσει μια απίστευτη εμπειρία, η οποία μ' ένα μαγικό τρόπο θα του αλλάξει ολόκληρη τη ζωή.

Η κριτική
Τα τελευταία χρόνια σπανίζουν οι ταινίες που, χωρίς ν' απευθύνονται σ' ένα σινεφίλ κοινό, διαθέτουν την ικανότητα να σε διδάξουν για την ζωή και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, αλλά που, παράλληλα, αποτελούν ένα αριστούργημα γραφικών και φωτογραφίας, του οποίου η θέαση καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε κόσμους πέρα από κάθε φαντασία. "Η ζωή του Πι" λοιπόν, ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία ταινιών, καθώς μιλάμε για ένα αριστούργημα, απ' όλες τις απόψεις, το οποίο απευθύνεται σ' ένα ευρύ κοινό, ανεξαρτήτως φύλου κι ηλικίας.
Ο Ang Lee, στην νέα του αυτή ταινία, βασίζεται σ' ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφεται ένας επίγειος παράδεισος. Σαφώς, το εγχείρημα της μεταφοράς των εικόνων αυτών, στο μεγάλο πανί, μοιάζει ακατόρθωτο, καθώς ακόμα και το τεχνικά άψογο "Avatar" έχει το πλεονέκτημα της αναφοράς σ' έναν υποθετικό, παραδεισένιο κόσμο κι όχι σε υπαρκτές εικόνες, τις οποίες μέσω της ανάγνωσης ο καθένας έχει την δυνατότητα να ζωντανέψει στο δικό του μυαλό όπως επιθυμεί. Το να μπορέσεις, λοιπόν, ν' αναπαραστήσεις πραγματικές εικόνες, που πείθουν για την πιστότητά τους, μ' έναν άκρως φανταστικό τρόπο, ο οποίος ισοβαθμεί τον τρόπο αναπαράστασής στο μυαλό του αναγνώστη, είναι κάτι πρωτόγνωρο κι απερίγραπτο με λέξεις.
Φυσικά όμως, πέρα από την αψεγάδιαστη φωτογραφία του, η οποία ακόμα και στην δισδιάστατη εκδοχή φαντάζει εκπληκτική, και τα φοβερά γραφικά του, που κάνουν την τρισδιάστατη εικόνα μια εμπειρία ζωής που ξεπερνά κατά πολύ το ανυπέρβλητο "Avatar", η ταινία βασίζεται σε μια ιστορία που μιλά για τις δυνατότητες του ανθρώπου, για την ύπαρξη του Θεού, στην οποιαδήποτε μορφή και ονομασία που μπορεί να έχει λάβει Αυτός, αλλά και για το σύμπαν ολόκληρο, στα πλαίσια του πραγματικού κι όχι μιας βολικής ωραιοποίησης.
Η αφορμή για την αφήγηση της ιστορίας του Pi, είναι η παρουσία ενός νεαρού συγγραφέα (Rafe Spall) στο σπίτι του πρωταγωνιστή. Ο συγγραφέας, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ινδία, γνώρισε τον Mamaji (Elie Alouf), έναν άνθρωπο που του είπε ότι ξέρει κάποιον του οποίου η ιστορία θα τον κάνει να πιστέψει στον Θεό κι αυτός ο κάποιος, δεν είναι άλλος απ' τον Pi. Έτσι λοιπόν, ακριβώς όπως κι ο συγγραφέας, ο θεατής, πρόκειται να παρακολουθήσει μια ιστορία, η οποία έχει την δυνατότητα να κάνει ακόμα κι έναν άθεο, να πιστέψει στον Θεό.
Η παγίδα, βέβαια, είναι ότι δεν μιλάμε για μια θρησκευτική ταινία που αποσκοπεί στον προσηλυτισμό, αλλά για μια καθαρά ουμανιστική απόδοση της ουσίας του Θεού και της γνώσης που αποκτά ο άνθρωπος μέσω των βιωμάτων του, η οποία αν χρησιμοποιηθεί καταλλήλως, έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει σωτήρια. Είναι όμως, καθαρά στην ευχέρεια του καθενός το τί θα πάρει φεύγοντας από την κινηματογραφική αίθουσα. Κάποιοι από εσάς δεν αποκλείεται ν' απολαύσετε απλώς την ταινία ή ακόμα και να θεωρήσετε πως κάνει μια μικρή κοιλιά, που αναπληρώνεται από τα γραφικά της, στην μέση της ταινίας. Κάποιοι μπορεί να πάρετε ουσιαστικά πράγματα που θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωής σας. Κάποιοι, πάλι, μπορεί να το δείτε σαν αφορμή να περιπλανηθείτε στον εσωτερικό σας κόσμο αναζητώντας την δική σας αλήθεια.
Αν και μπορεί ν' ακουστεί υπερβολικό, "Η ζωή του Πι" είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες που αξίζει να την παρακολουθήσετε, οι ίδιοι, η παρέα σας, ο σύντροφος ή τα παιδιά σας, σε κινηματογραφική αίθουσα, όχι μόνο γιατί σε μικρή οθόνη χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας της εικόνας και των γραφικών της, αλλά γιατί μέσω μιας φανταστικής αλληγορίας, παρουσιάζεται μια ιστορία που μιλά για τον Θεό, τον άνθρωπο και την ζωή, επί της ουσίας. Γι' αυτό το λόγο, προτείνεται σε όλους, με την συμβουλή να προτιμήσετε την τρισδιάστατη εκδοχή της, στην περίπτωση που έχετε την δυνατότητα.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο-Κινέζικη ταινία μυθοπλασίας του 2012, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Yann Martel, σε σενάριο του David Magee και σκηνοθεσία του Ang Lee, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Suraj Sharma, Irrfan Khan, Rafe Spall, Adil Hussain, Tabu, Gérard Depardieu και Bo-Chieh Wang.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

13 Δεκεμβρίου 2012

(2012) Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The hobbit: An unexpected journey


Η υπόθεση
Ο Bilbo Baggins (Martin Freeman) είναι ένα φιλήσυχο χόμπιτ, το οποίο μια μέρα θα δεχτεί την επίσκεψη του ξακουστού μάγου Gandalf (Ian McKellen), ο οποίος με την σειρά του θα τον προσκαλέσει να συμπληρώσει την ομάδα δεκατριών νάνων ως διαρρήκτης και να λάβει μέρος στην εκστρατεία τους να επανακτήσουν την κλεμμένη γη και τα πλούτη τους, από τον δράκο Νοσφιστή. Ο Bilbo, αρχικά, αρνείται να συμμετάσχει στην περιπέτεια αυτή που θα του αλλάξει την ζωή, αλλά την τελευταία στιγμή κάτι αλλάζει μέσα του και συμφωνεί να τους ακολουθήσει. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με διάφορα ορκ, τελώνια, λύκους, αλλά παράλληλα στην πορεία θα συναντήσουν μάγους και ξωτικά, οι οποίοι θα προσφέρουν την βοηθειά τους στα μικροκαμωμένα πλάσματα.

Η κριτική
Το "Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι" αποτελεί ένα πολυ-αναμενόμενο prequel, αλλά και μια πολλά υποσχόμενη παραγωγή, που κάνει την εμφάνισή της στις κινηματογραφικές αίθουσες σχεδόν 10 χρόνια μετά την τελευταία ταινία της τριλογίας του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών". Το πρώτο μέρος της τριλογίας των νάνων και του χόμπιτ, η οποία εμφανίζει ως κεντρικό ήρωα τον χαρακτήρα του Bilbo Baggins, πρόγονο του γνωστού σε όλους Frodo (Elijah Wood), αποτελεί την αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού σ' ένα σύμπαν βασιλείων, αλλά φυσικά και τον επικό πρόλογο της προγενέστερης, χρονικά, οσκαρικής τριλογίας.
Στην συγκεκριμένη ταινία, βέβαια, σε σχέση με το βιβλίο, υπάρχει ένα παράδοξο. Ενώ, ουσιαστικά, το "Χόμπιτ" αποτελεί τον πρόλογο της θεσπέσιας τριλογίας του J.R.R. Tolkien, η ταινία απευθύνεται, εμφανώς και κατά κύριο λόγο, σε όσους έχουν ήδη δει κι αγαπήσει τις κινηματογραφικές μεταφορές των επόμενων τριών βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα, καθώς όπως θα δούμε, δεν σπαταλάται χρόνος για ν' αναλυθεί ο ρόλος των νάνων, των χόμπιτ, των ξωτικών, των ορκ, των τελωνίων ή των μάγων, στον μαγικό αυτό κόσμο. Φυσικά, το γεγονός αυτό, δεν αποκλείει τους θεατές που δεν έχει τύχει να παρακολουθήσουν τις προηγούμενες τρεις ταινίες του Peter Jackson, όμως, σαφώς εφόσον δεν στοχεύει στην ανάλυση του κόσμου του Tolkien, κάτι που έχει κάνει χιλιάδες κόσμο να αγαπήσει τις γνωστές ταινίες, δεν καταφέρνει να κερδίσει το άβγαλτο κινηματογραφικό κοινό, με τον ίδιο τρόπο που το πετυχαίνουν οι μεταφορές του "Άρχοντα".
Η ιστορία ξεκινά 60 χρόνια πριν την έναρξη του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών", όπου ο θεατής καλείται να γνωρίσει την αρχή του επικού τέλους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το θρυλικό δαχτυλίδι, θα φτάσει σιγά-σιγά στην κατοχή του Frodo, μέσω του Bilbo. Όπως κάθε εισαγωγικό βιβλίο, βέβαια, σε σχέση με τα επόμενα, υστερεί σημαντικά σαν ιστορία και γι' αυτό το λόγο, φυσικά, η έναρξη των κινηματογραφικών μεταφορών των μυθιστορημάτων του Tolkien, έγινε με το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Άρχοντα, χρησιμοποιώντας απλώς κάποιες απαραίτητες λεπτομέρειες του "Χόμπιτ". Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν, σαν ιστορία δεν μπορεί να καταπλήξει με τον ίδιο τρόπο που κατάφερε να το πράξει η μεταφορά των προηγούμενων ταινιών, όμως αξίζει ν' αναφέρουμε ότι συγκριτικά με το βιβλίο, η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του "Χόμπιτ", με τις κατάλληλες προσθήκες, καταφέρνει να πλησιάσει κατά πολύ το αριστοτεχνικό αποτέλεσμα των υπολοίπων ταινιών και σου δημιουργεί ένα αίσθημα νοσταλγίας που σε κάνει να θελήσεις να τις ξαναδείς, αδιαφορώντας για την συνολική τους διάρκεια.
Τεχνικά, μιλάμε για μια άρτια παραγωγή, που κάνει το 3D να μοιάζει απαραίτητο και που ξεπερνά, τεχνικά, τις προγενέστερες δουλειές του σκηνοθέτη. Τα γραφικά που υπάρχουν σ' αυτή την ταινία, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται η τρισδιάστατη εικόνα, δεν αποσκοπεί σ' ένα αποτέλεσμα που θα καταπλήξει μέσω των εφέ, αλλά σε μια εικόνα πιο ζωντανή και πιο ζωηρή, που σε κάνουν να εκτιμήσεις τη σωστή χρήση της νέας αυτής τεχνολογίας. Ίσως βέβαια, αν επιλέξετε το 3D να μην νιώσετε ότι υπάρχει αισθητή διαφορά, όμως αν δοκιμάσετε να σηκώσετε λίγο τα γυαλιά, θα δείτε ότι, πλην της θολούρας, ακόμα και τα χρώματα στην οθόνη είναι πιο άτονα.
Επίσης, αρκετά σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν μιλάμε για μια εντελώς ξέχωρη ταινία, που έχει απλά τους ίδιους παραγωγούς και διαφορετικούς ηθοποιούς που την απαρτίζουν. Μπορεί οι κεντρικοί πρωταγωνιστές να έχουν αλλάξει, λόγω των διαφορετικών προσώπων που κάνουν την εμφάνισή τους εδώ, όμως οι νέοι ηθοποιοί είναι αντάξιοι των προκατόχων τους και φυσικά οι χαρακτήρες που μένουν ανέγγιχτοι από τη φθορά του χρόνου, όπως ο Gandalf, η Galadriel (Cate Blanchett), ο Elrond (Hugo Weaving), ο Saruman (Christopher Lee), κ.α., ενσαρκώνονται από τους ίδιους ηθοποιούς, δανείζοντας στο νέο αυτό δημιούργημα, λίγη από την αίγλη των ταινιών του 2001-2003.
Η ταινία, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους φανατικούς θαυμαστές των κινηματογραφικών μεταφορών του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών", στους πιστούς αναγνώστες του μεγάλου J.R.R. Tolkien και σε όσους ψάχνουν για μια ιδιαίτερη ταινία μυθοπλασίας με βασίλεια και τέρατα. Μπορεί συνολικά να μην φτάνει το αψεγάδιαστο, για τους λάτρεις του είδους, αποτέλεσμα του Άρχοντα, όμως σίγουρα προετοιμάζει το έδαφος για δυο αριστουργηματικές συνέχειες και ξεπερνά τις προσδοκίες κάποιου που έχει διαβάσει το βιβλίο, αποδεικνύοντας έτσι ότι τα 9 χρόνια αναμονής άξιζαν τον κόπο.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο-Νεο-Ζηλανδική ταινία μυθοπλασίας του 2012, βασισμένη στο μυθιστόρημα "Χόμπιτ" του J.R.R. Tolkien, σε σενάριο των Fran Walsh, Philippa Boyens, Peter Jackson και Guillermo del Toro και σκηνοθεσία του Peter Jackson, διάρκειας 169 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Martin Freeman, Ian McKellen, Richard Armitage, Ken Stott, Graham McTavish, William Kircher, James Nesbitt, Stephen Hunter, Dean O'Gorman, Aidan Turner, John Callen, Peter Hambleton, Jed Brophy, Mark Hadlow, Adam Brown, Sylvester McCoy, Hugo Weaving, Cate Blanchett, Christopher Lee, Andy Serkis, Ian Holm και Elijah Wood.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

21 Νοεμβρίου 2012

(2012) Holy motors

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Holy motors


Η υπόθεση
Ο Oscar (Denis Lavant) είναι ένας ηθοποιός που μέσα σε 24 ώρες καλείται να παίξει διάφορους ρόλους σε μια σειρά ετερόκλητων σεναρίων. Ως μεταφορικό μέσο, χρησιμοποιεί μια λιμουζίνα, στην οποία τρώει, κοιμάται κι αλλάζει κι ως οδηγό, και μοναδική σταθερή συντροφιά στη διάρκεια της ατελείωτης ημέρας του, έχει την Céline (Edith Scob). Εκτός των άλλων, θα του ζητηθεί να ενσαρκώσει, μια ζητιάνα, έναν σάτυρο/καλικάντζαρο, έναν πατέρα, ένα δολοφόνο, έναν ετοιμοθάνατο, έναν οικογενειάρχη, κ.α.

Η κριτική
Το "Holy motors" δεν είναι μόνο μια ανατρεπτική ταινία στην οποία είναι δύσκολο ν' ασκηθεί κριτική, αλλά είναι μια ταινία που είναι εξ' ίσου δύσκολο να οριστεί. Με μια πρώτη ματιά, ο χαρακτηρισμός που ενδέχεται να της αποδοθεί είναι αυτός μιας σουρεαλιστικής ταινίας. Με μια δεύτερη ματιά, όμως, είναι απίστευτα ευδιάκριτος ο βαθύς ρεαλισμός που την διέπει.
Το έργο, από την εναρκτήρια σκηνή του, κάνει σαφές το περιεχόμενό του, καθώς προβάλλει μια σκηνή από βωβό φιλμ. Έπειτα βλέπουμε σε μια σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα τους θεατές να παρακολουθούν μια ταινία και τέλος, ένας άνθρωπος ξυπνά, σηκώνεται από το κρεβάτι του, κατευθύνεται σε ένα τοίχο, στον οποίο μ' έναν αλλόκοτο τρόπο θ' ανακαλύψει και θ' ανοίξει μια κρυφή πόρτα, που θα τον οδηγήσει στο θεωρείο του κινηματογράφου, απ' όπου θα παρακολουθήσει το κοινό που παρακολουθεί την ταινία.
Αξίζει εδώ ν' αναφέρω ότι ο άνθρωπος που ξυπνά και καταλήγει να παρακολουθεί το κοινό, είναι ο ίδιος ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της ταινίας, Leos Carax. Με αυτόν τον τρόπο, μέσα σε λίγα λεπτά ο θεατής γνωρίζει ότι το περιεχόμενο του έργου που πρόκειται να παρακολουθήσει έχει έναν καθαρά αυτο-αναφορικό χαρακτήρα, δοσμένο μ' έναν τρόπο λίγο παρανοϊκό.
Προσωπικά, πάντα με μάγευαν τ' αυτο-αναφορικά έργα τέχνης. Αυτό τ' ομολογώ. Θεωρώ μαγικό, όταν ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να εντάξει εντός της άτυπης θεατρικής ή κινηματογραφικής σύμβασης, κοινού και θεάματος, έναν ακόμη όρο, αυτόν της διπλής σύμβασης που προϋποθέτει την ανάδειξη της διαδικασίας παραγωγής του έργου αυτού. Μπορεί το "Holly motors" να μην είναι ακριβώς ένας καθαρός "κινηματογράφος εν κινηματογράφω", έχει όμως αυτούσιες αυτο-αναφορικές σκηνές και βασίζεται στην παρουσίαση της πρώτης ύλης της έβδομης τέχνης, αυτής του ηθοποιού.
Το παραπάνω σχόλιο, κάλλιστα, θα μπορούσε να παραπέμψει λοιπόν σε μια σινεφίλ ταινία, την οποία μόνο λίγοι θα βρουν ενδιαφέρουσα. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το έργο παρακολουθείται ευχάριστα και καταφέρνει να κρατήσει τον υποψήφιο θεατή του, λόγω μιας συνεχούς αλλαγής που εξηγείται μ' έναν παράλογο αλλά αποδεκτό τρόπο, λόγω των εύληπτων συμβολισμών της και κυρίως λόγω των μηνυμάτων που καταφέρνει να περάσει στον κινηματογραφικό θεατή. Χωρίς να καταλαβαίνεις το λόγο, το "Holy motors" σε ρουφά και μένεις να το παρακολουθείς καθηλωμένος, στην αρχή προσπαθώντας να καταλάβεις κι έπειτα από απόλαυση.
Η λιμουζίνα που εκτελεί τα χρέη μεταφορέα, είναι ουσιαστικά η ζωή του Oscar. Η ζωή ενός ηθοποιού στην οποία συνεχώς μασκαρεύεται και γίνεται ένα με τους ρόλους του, συναντά ανθρώπους, οδηγείται στις καταχρήσεις για ν' αντέξει αυτή τη σύγχυση ταυτοτήτων, καταλήγει κάποια στιγμή να χάσει τον εαυτό του μέσα σε όλες τις αλλαγές, τρελαίνεται για λίγο και θυμάται την ζωή του. Όλα τα παραπάνω, με ένα ρεαλιστικό δράμα, δεν θα μπορούσαν να παρουσιαστούν με τόση σαφήνεια. Σ' ένα σουρεαλιστικό δράμα, αντιθέτως, υπάρχει η δυνατότητα ν' απευθυνθείς ευθέως στο θεατή και να μην περιμένεις να κατανοήσει την πραγματικότητα που βλέπει μπροστά του.
Μέσα σ' αυτή τη "γιορτή" χαρακτήρων που μας παρουσιάζει ο Carax, θα δούμε ότι εκτός όλων των μορφών που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του, σύζυγος, πατέρας, σάτυρος, ζητιάνος, ετοιμοθάνατος, δολοφόνος, περνάνε παράλληλα διάφορα σημαντικά μηνύματα και στιγμές της ζωής. Για παράδειγμα, η κάμερα θα εστιάσει κάποια στιγμή σ' έναν γάμο, ενώ αργότερα σ' ένα όνειρο του Oscar, γίνεται σαφέστατη αναφορά στο θάνατο. Επίσης, ο Oscar θα δούμε ότι στην πραγματική του ζωή, παρακολουθεί την καθημερινότητα του Παρισιού, μέσα από μια οθόνη.
Ίσως ο πιο σοκαριστικός ρόλος του ηθοποιού επίσης, να είναι αυτός του σάτυρου/καλικάντζαρου, αφού εκεί παρουσιάζεται η ανθρώπινη αδηφαγία, η ανάγκη να γυρίσουμε σε μια παλαιότερη εποχή, στα έγκατα της πόλης, που όλα επιτρέπονται, όπως επίσης κι ο χώρος της μόδας και της show-biz γενικότερα. Όμως, η κάθε ιστορία έχει κι από ένα σαφές μήνυμα. Ακόμα κι η σκηνή που ο Oscar παίζει απλά ακορντεόν, φωνάζει ότι αυτό το μουσικό διάλειμμα είναι απαραίτητο τόσο για τον ηθοποιό, όσο και για το θεατή.
Επίσης, αυτή η συνεχής εναλλαγή ρόλων, νομίζω σκόπιμα προσπαθεί να μπερδέψει τον θεατή, έτσι ώστε κάποιες στιγμές να μην μπορεί να καταλάβει τι είναι πραγματική ζωή και τι ρόλος. Κι αυτό, όχι επειδή με το μπέρδεμα θα τον κερδίσει κι άλλο, αλλά γιατί θέλει να δείξει ότι όλοι στη ζωή μας παίζουμε ρόλους και το πιο όμορφο, είναι ότι ακόμα κι αν σου περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι το φιλμ που παρακολουθείς, ίσως να δείχνει κι ένα κομμάτι της δικής σου ζωής, ο σκηνοθέτης, φροντίζει πριν το τελείωμα να επιβεβαιώσει αυτή σου την υποψία.
Σε γενικές γραμμές, απευθύνεται σίγουρα σ' ολόκληρο τον καλλιτεχνικό χώρο κι έπειτα στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Η προσωπική μου άποψη, είναι ότι πιθανότατα θ' αρέσει στην πλειοψηφία των θεατών, καθώς μου φαίνεται απίθανο να χαρακτηριστεί από κάποιον "ακατανόητη". Σίγουρα δεν απευθύνεται στους πολύ συμβατικούς θεατές αλλά σ' ένα λίγο πιο ανοιχτόμυαλο κοινό κι οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμα κι αν δεν αρέσει, σίγουρα προκαλεί κι εφόσον προκαλεί, πετυχαίνει.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Γαλλικό μυθοπλαστικό δράμα, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Leos Carax, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Denis Lavant, Edith Scob, Kylie Minogue, Eva Mendes, Nastya Golubeva Carax, Elise Lhomeau, Jeanne Disson, Reda Oumouzoune, Zlata, Michel Piccoli, Geoffrey Carey, Annabelle Dexter-Jones και Leos Carax.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

14 Νοεμβρίου 2012

(2012) Χαραυγή: Μέρος 2

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: Breaking dawn - Part 2


Η υπόθεση
Η Bella (Kristen Stewart) καταφέρνει να ξεγελάσει το θάνατο κι ως βαμπίρ, τώρα, κάνει προσπάθειες να προσαρμοστεί στην καινούργια της πραγματικότητα. Ξυπνώντας, θα πρέπει να μάθει να ελέγχει τις ορμές της, θα πληροφορηθεί, επίσης, για τον δεσμό που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον Jacob (Taylor Lautner) και την κόρη της, Renesmee (Mackenzie Foy) και θα πρέπει να βρει τη δύναμη να πείσει τον πατέρα της, Charlie (Billy Burke), να αρκεστεί στο γεγονός ότι είναι ζωντανή. Ενώ οι Cullen είναι, πλέον, μια μεγάλη οικογένεια και ζουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη με τον Jacob και το ταχύτατα αναπτυσσόμενο νέο μέλος της, η Irina (Maggie Grace), θα δει την μικρή Renesmee να παίζει με το χιόνι και θα θεωρήσει ότι οι Cullen έχουν διαπράξει το υπέρτατο έγκλημα, δημιουργώντας ένα αθάνατο παιδί. Δεδομένου ότι τα βαμπίρ που μετατρέπονται σε παιδική ηλικία, δεν έχουν την ικανότητα να ελέγξουν τη δίψα τους, η Irina θα στραφεί στους Volturi, ζητώντας τη βοήθειά τους για τη θανάτωση της μικρής Cullen. Η οικογένεια του Carlisle (Peter Facinelli), όμως, στο άκουσμα της απειλής, δεν θα μείνει άπραγη, αλλά θα προσπαθήσει να συγκεντρώσει μάρτυρες και να πείσει τον Aro (Michael Sheen) για τη θνητή ταυτότητα της νεαρής Renesmee. Σιγά-σιγά, τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα συγκεντρώνουν της δυνάμεις τους για την υπέρτατη σύγκρουση.

Η κριτική
Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του πρώτου μέρους του επικού τέλους, αν κι αποτελεί μια ανεξάρτητη ταινία, είναι παράλληλα και το μόνο έργο της σειράς που η Bella θ' ανοίξει τα μάτια της και θα ξέρουμε ότι ανήκει πια, με το νόμο, μαζί με τον Edward (Robert Pattinson).
Επίσης, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι και στα δυο μέρη, των οποίων τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Bill Condon, δεν αναλώνεται ιδιαίτερος χρόνος στην αρχή των ταινιών, για να γίνει μια ήρεμη εισαγωγή του θεατή στο θέμα. Το πρώτο μέρος ξεκινά με την αναστάτωση των ετοιμασιών του γάμου και σ' αυτή τη συνέχεια, η Bella θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τα γεγονότα των δυο τελευταίων ημερών και με την νέα της ταυτότητα.
Με άλλα λόγια, η δράση παίζει κυρίαρχο ρόλο στο τελευταίο τετράωρο μέρος της ταινίας, με το τελευταίο μισό, να παίρνει τα ηνία για να προετοιμάσει τον θεατή για την γεμάτη ένταση μάχη που θα διεξαχθεί, λίγο πριν το τέλος της. Επίσης, κάποια πράγματα που σ' έναν νέο θεατή φαντάζουν εξωπραγματικά, όπως για παράδειγμα ο έρωτας του Jacob για ένα μωρό, για έναν εξοικειωμένο θεατή (ή κι αναγνώστη) αποτελούν μέρος της μυθοπλασίας. Οπότε αν δεν θυμάστε πολύ καλά την ιστορία, θα σας πρότεινα να δείτε, έστω, το πρώτο μέρος της "Χαραυγής", όπου η εξέλιξη των γεγονότων, έχει ακόμα μια λογική βάση και θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε με πιο φυσιολογικό τρόπο το τελευταίο αυτό μέρος.
Για ν' αποφύγω τα spoiler, θα ήθελα να σταθώ λίγο στα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας, αλλά και στους τίτλους τέλους της. Με το που θ' ανοίξει τα μάτια της η νεαρή πρωταγωνίστρια, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ζουμ στα διάφορα αντικείμενα και πρόσωπα που υπάρχουν στο δωμάτιο, λειτουργεί ιδιαίτερα βοηθητικά για την κατανόηση των αυξημένων αισθήσεων που έχει η Bella ως αθάνατη. Επίσης, η εξαιρετική φωτογραφία κι η μουσική επένδυση που χαρακτηρίζουν την πενταλογία, παραμένει ποιοτικά στα ίδια επίπεδα.
Μιας και το τελευταίο αυτό μέρος, στηρίζεται περισσότερο στη δράση, η εναλλαγή της slow motion εικόνας, με κανονική ταχύτητα και λίγα σημεία fast motion, καταφέρνει να κρατήσει το βλέμμα του θεατή και να του εντείνει το ενδιαφέρον.
Ό,τι και να λέμε, όμως, και σ' όποια ηλικιακή ομάδα κι αν απευθύνονται οι συγκεκριμένες ταινίες, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η επιτυχία τους, κανείς δεν γνωρίζει αν είναι εφήμερη ή όχι, η θραύση, όμως, την οποία κάνανε, σίγουρα έχει τις βάσεις της σε μια ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή, που σέβεται τον εαυτό της. Κι ο σεβασμός στις προσπάθειές τους, δεν θα μπορούσε να δειχθεί με καλύτερο τρόπο, αφού στους τίτλους τέλους, θα περάσουν εικόνες με πρόσωπα που έχουμε δει στα προηγούμενα μέρη κι όχι μόνο σ' αυτό το τελευταίο.
Σε γενικές, γραμμές δεν πιστεύω ότι το τελευταίο μέρος, θ' απογοητεύσει τους φανατικούς του "Λυκόφωτος". Σίγουρα, βέβαια, θα υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις από αυτούς που ποτέ δεν κατάφεραν να κατανοήσουν την επιτυχία της συγκεκριμένης κινηματογραφικής σειράς. Προσωπικά, κυρίως λόγω της μουσικής, μπορώ να πω ότι σε μερικά σημεία, παραλίγο να συγκινηθώ κιόλας, οπότε νομίζω ότι με σιγουριά μπορώ να πω ότι πετυχαίνει να κλείσει ικανοποιητικά τον κύκλο.
Βέβαια, ως τελευταία ταινία, παρά την έμφαση που δίνεται στη δράση, δεν παύει να στέλνει διάφορα μηνύματα στο νεανικό κινηματογραφικό κοινό. Το "Λυκόφως" περνά προοδευτικά, από τη σημασία του έρωτα, σ' αυτήν της φιλίας, του γάμου, της ερωτικής πράξης και φτάνει στην αξία της οικογένειας και τις γνώσεις που βρίσκονται στην παράδοση.
Οι Cullen, προκειμένου να καταφέρουν να υπερασπιστούν την οικογένειά τους, θα στραφούν για βοήθεια σε πιο μακρινούς συγγενείς τους, οι οποίοι δεν θα διστάσουν να προσφέρουν μια χείρα βοηθείας. Επίσης, τώρα που ο Jacob έχει αποτυπωθεί στην νεαρή Renesmee, η οικογένεια Cullen, έχει ενωθεί με τους θανάσιμους εχθρούς της κι όλοι μαζί ενωμένοι και σεβόμενοι τις ανάγκες του άλλου, θα προσπαθήσουν να σώσουν τη ζωή της νεαρής κόρης του Edward και της Bella.
Όσον αφορά στην παράδοση τώρα, από την αρχή του έργου, θα δούμε ότι οι μόνοι που μπορεί να έχουν απαντήσεις για τη φύση της μικρής Renesmee, είναι οι ιθαγενείς της Βραζιλίας. Εκεί είναι που, αν υπάρχουν απαντήσεις, θα δοθούν και μαζί μ' αυτές θα δοθεί κι η λύση όλων των προβλημάτων.
Με λίγα λόγια, αν ανήκετε σ' αυτούς που θέλουν να δουν πως τελειώνει η ιστορία που ξεκίνησε το 2008, δείτε την. Αν πάλι είστε φανατικός αναγνώστης των βιβλίων, έχετε ήδη πάρει μια γεύση από τις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές κι είστε σε θέση ν' αποφασίσετε το κατά πόσο σας εκφράζουν ή όχι. Σε όσους, πάλι, δεν έχουν αρέσει οι προηγούμενες ταινίες, μην περιμένετε αυτή να κάνει τη διαφορά.
Σημείωση: Ναι... και σ' αυτή την ταινία, ο Taylor Lautner βγαίνει από τα ρούχα του κι επιτέλους η Bella ζει ελεύθερα τον έρωτά της με τον Edward, χωρίς τύψεις απέναντι στον νεαρό Jacob.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2012, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Bill Condon, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Jackson Rathbone, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Kellan Lutz, Nikki Reed, Mackenzie Foy, Billy Burke, Maggie Grace, Michael Sheen και Dakota Fanning.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

13 Νοεμβρίου 2012

(2011) Χαραυγή: Μέρος 1

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: Breaking dawn - Part 1


Η υπόθεση
Η στιγμή που η ιστορία του Edward (Robert Pattinson) και της Bella (Kristen Stewart) θα λήξει ευχάριστα, πλησιάζει. Τα προσκλητήρια του γάμου τους έχουν σταλεί κι η Alice (Ashley Greene) έχει φροντίσει για όλα τα διαδικαστικά της τελετής. Ο γάμος, βέβαια, θα γίνει με την απουσία του Jacob (Taylor Lautner), αλλά στην δεξίωση, ο νεαρός λυκάνθρωπος θα δώσει το παρόν, συμπληρώνοντας έτσι την ευτυχία της πρωταγωνίστριας. Η Bella ανακοινώνει στον Jacob πως δεν είναι η τελευταία της νύχτα ως θνητή, καθώς αποφάσισε να πάρει την αθάνατη μορφή της, μετά τον μήνα του μέλιτος. Παρά τις όποιες εντάσεις δημιουργεί αυτή η απόφαση του ζεύγους, οι νεόνυμφοι θ' αναχωρήσουν για το ταξίδι τους κι η Bella, κατά τη διάρκεια αυτού, θα μείνει έγκυος κι όπως είναι λογικό, ένα έμβρυο βαμπίρ που μεγαλώνει στο σώμα μιας θνητής, δεν μπορεί ν' αποτελέσει ευχάριστη είδηση.

Η κριτική
Κι εκεί που όλοι πιστεύαμε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ταινία που θα συμπλήρωνε το καρέ της κινηματογραφικής σειράς τους "Λυκόφωτος", οι παραγωγοί αποφάσισαν να σπάσουν το τελευταίο βιβλίο της Stephenie Meyer σε δυο μέρη. Θεωρητικά, αυτό σημαίνει δυο βαρετές ταινίες. Πρακτικά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς στο τελευταίο βιβλίο της σειράς εμπεριέχεται αρκετή δράση κι είναι εφικτό να σπάσει σε δυο ισοσκελή μέρη.
Βέβαια, αξιοπρόσεκτο είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των ταινιών, ένας σκηνοθέτης αναλαμβάνει να παραδώσει δυο εκ των πέντε, συνολικά, έργων που την απαρτίζουν, προφανώς για να υπάρχει ενιαίο ύφος στο τελευταίο τετράωρο μέρος της ιστορίας. Ο Bill Condon, όμως, όπως κι οι προκάτοχοί του, μένει πιστός στις οδηγίες που παίρνει από τις προηγούμενες ταινίες και δεν αποπειράται να κάνει σημαντικές αλλαγές.
Σεναριακά τώρα, οι συντελεστές μοιάζουν να έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας, αφού το τέταρτο μέρος της σειράς, θυμίζει περισσότερο την τρίτη ταινία κι η υποκριτική των ηθοποιών της, ελάχιστα διαφέρει από τις ερμηνείες τους στην "Έκλειψη".
Η ταινία, θα ξεκινήσει με τον ίδιο τρόπο που ξεκινάνε όλες οι ταινίες της σειράς. Μ' έναν πολύ γλυκό κι ήρεμο τρόπο, θα τελεστεί το μυστήριο του γάμου κι εκεί που όλα βαίνουν καλώς, θα προκύψει το πρόβλημα που θα απειλήσει την ευτυχία των ηρώων.
Η διαφορά της συγκεκριμένης ταινίας, με τις προηγούμενες, είναι ότι στην συγκεκριμένη ο νεαρός θεατής θα έρθει αντιμέτωπος με, περισσότερα του ενός, διδακτικά μηνύματα. Όπως κι η "Έκλειψη" που κάνει μια αναφορά στον έρωτα, έτσι κι εδώ το μήνυμα αυτό θα παραμείνει και θα επεκταθεί.
Όταν έρθει η ώρα, λοιπόν, για μια κοπέλα, να συνευρεθεί με ένα αγόρι για πρώτη φορά, λογικό είναι να έχει άγχος, αλλά το κυριότερο που θα πρέπει να έχει στο μυαλό της, είναι ότι θα πρέπει να είναι ο εαυτός της. Γι' αυτό το λόγο βλέπουμε την Bella να κοντεύει να λιποθυμήσει από το άγχος της σκεπτόμενη το τι θα φορέσει, ενώ τελικά θα εμφανιστεί στον Edward με την πετσέτα της μόνο. Ένα δεύτερο στοιχείο που περνά υποσυνείδητα στον θεατή, είναι αυτό της εγκυμοσύνης. Ακόμα κι όταν πιστεύεις ότι είναι αδύνατον να συλλάβεις ένα παιδί, πάντα υπάρχει αυτή η πιθανότητα.
Σε δεύτερο πλάνο, θα δούμε την ψυχολογία της υποψήφιας μητέρας, η οποία παρόλο που ξέρει ότι το παιδί που κουβαλάει αποτελεί κίνδυνο για την ίδια, δεν παύει ούτε δευτερόλεπτο να το αγαπάει και να θέλει το καλό του. Και τελικά, όπως αποδεικνύεται, δικαίως η μάνα αγαπά το παιδί της, καθώς όσο μεγαλώνει κι αναπτύσσεται, αυτό ανταποδίδει την αγάπη της και, παρά το γεγονός ότι είναι μισό βαμπίρ, η ψυχή του είναι αγνή.
Από το σύνολο, βέβαια, δεν λείπει το γυμνό του Jacob, ο ρομαντισμός που χαρακτηρίζει και τις προηγούμενες ταινίες, το ερωτικό τρίγωνο που κατά ένα περίεργο τρόπο καταφέρνει να λειτουργήσει ως ομάδα ή το στοιχείο της δράσης που απειλεί την οικογενειακή ευτυχία και σταθερότητα. Αυτή τη φορά, ο εχθρός είναι η αγέλη των λύκων κι η επικείμενη μάχη δεν θα διαρκέσει πολύ.
Η ταινία, κινούμενη σε έντονους ρυθμούς καταφέρνει να μην κάνει κοιλιά και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού κατά τη διάρκειά της. Όπως κι οι προηγούμενες, προτείνεται σε νεαρά κορίτσια στην εφηβεία, στους θαυμαστές της σειράς, αλλά και των πρωταγωνιστών της.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2011, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Bill Condon, διάρκειας 117 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Jackson Rathbone, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Kellan Lutz, Nikki Reed, Billy Burke, Booboo Stewart, Julia Jones και Michael Sheen.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

(2010) The twilight saga: Έκλειψη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: Eclipse


Η υπόθεση
Η Bella (Kristen Stewart) κι ο Edward (Robert Pattinson) ζουν τον έρωτά τους, υπό τους περιορισμούς του Charlie (Billy Burke), περιμένοντας να περάσει ένας μήνας μέχρι την αποφοίτησή τους, όπου η Bella θα γίνει βαμπίρ. Ο Charlie, όμως, μην μπορώντας να συνηθίσει στην ιδέα ότι η κόρη του, ακόμα και τιμωρημένη συνεχίζει και βγαίνει με τον Edward, της προτείνει ν' άρει την τιμωρία αν δεχτεί, εκτός του Edward, να βλέπει και τον Jaboc (Taylor Lautner). Η Bella δέχεται και προσπαθεί να ξαναφτιάξει την σχέση της με τον Jacob, ενώ παράλληλα ο Edward προσπαθεί να την πείσει να παντρευτούν. Πέραν όμως, του ερωτικού τριγώνου που δημιουργείται, η Bella καταδιώκεται από έναν στρατό νεογέννητων βαμπίρ, τα οποία δεν γνωρίζουμε από ποιούς ελέγχονται και για να εξολοθρευτούν, θα πρέπει λυκάνθρωποι κι απέθαντοι να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Η κριτική
Η τρίτη ταινία της σειράς του "Λυκόφωτος", επανακτά τη χαμένη, για μια ταινία, λάμψη της, επαναφέροντας τον Robert Pattinson σε πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατώντας τον Taylor Lautner σε ρόλο δευτεραγωνιστή και θέτοντας σε πρώτο πλάνο το ερωτικό τρίγωνο μιας θνητής, ενός βρικόλακα κι ενός λυκανθρώπου και την συνεργασία των αιώνιων εχθρών, όταν αυτό κριθεί απαραίτητο.
Με αυτή την κινηματογραφική συνέχεια, οι παραγωγοί της συγκεκριμένης σειράς, διορθώνουν όλα τα λάθη που έγιναν στην δεύτερη ταινία και βάζουν την Bella να διαλέξει ανάμεσα σε δυο άντρες κι όχι δυο παιδάκια. Οι χαρακτήρες εδώ, είναι περισσότερο ρεαλιστικοί κι η μεταφορά αυτή, είναι ίσως πιο προσεγμένη από τις δυο προηγούμενές της.
Πρώτα απ' όλα, ο άκρατος ρομαντισμός των ηρώων της ταινίας θα κρατηθεί υπό περιορισμόν, αφού εδώ, πολύ σημαντικό ρόλο έχει αναλάβει η δράση, η οποία απουσίαζε ή κάλυπτε ένα πολύ μικρό κομμάτι στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία.
Έπειτα, είναι η πρώτη φορά, που θα δούμε ότι υπάρχει μια προσπάθεια να δοθούν εξηγήσεις για τις συμπεριφορές των χαρακτήρων. Για παράδειγμα, ο Edward είναι απίστευτα ρομαντικός γιατί προέρχεται από άλλη εποχή (θα σταθώ σε αυτό το σημείο ξανά), η Rosalie (Nikki Reed) συμπεριφέρεται άσχημα στην Bella γιατί τη ζηλεύει, ο Jasper (Jackson Rathbone) έχει ζήσει για πολύ καιρό ακούγοντας το ένστικτο του δολοφόνου και τέλος οι λύκοι, λένε την ιστορία του είδους τους και απαντούν στα ερωτήματα της αιώνιας έχθρας με τους βρικόλακες.
Σε πρώτο πλάνο, βέβαια, παραμένει πάντα η Bella κι η επιλογή της ανάμεσα στο "πρέπει", με τον Jacob, και το "είναι", με τον Edward. Αυτή τη φορά η Kristen Stewart, χάνει το άνευρο παίξιμό της και παύει να περνά απότομα από την μια ψυχολογική κατάσταση στην άλλη. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με κάποια σατυρικά σχόλια που ακούγονται από τα στόματα των ηρώων και την επιλογή να μην παρουσιαστεί ο Jacob, για δεύτερη φορά ως γυμνασμένος βουτυρο-μπεμπές, αλλά ως κάποιος που έχει τα κότσια να διεκδικήσει αυτό που θέλει, ανάβει τα αίματα ανάμεσα στους αιώνιους εχθρούς κι επαναφέρει το χαμένο ενδιαφέρον των θεατών.
Απευθυνόμενη, δε, σ' ένα νεανικό κοινό που τώρα ακόμα ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του κι έχοντας παράλληλα επίγνωση της ικανότητας που έχει ν' ασκήσει επιρροή σ' αυτές τις ηλικίες, δεν χάνει την ευκαιρία να κάνει μια αναφορά στο θέμα του έρωτα. Σε μια συζήτησή της με τον Charlie, η Bella θα του ανακοινώσει ότι είναι ακόμα παρθένα και λίγα λεπτά μετά, ο Edward, στηριζόμενος στο γεγονός ότι ανήκει σε μια άλλη εποχή, θα ζητήσει από τη νεαρή κοπέλα να περιμένουν μέχρι να παντρευτούν. Χωρίς να τάσσομαι, υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης δήλωσης και δεδομένου ότι η ταινία απευθύνεται σ' ένα άκρως νεανικό κοινό, νομίζω ότι αξίζει κάποια εύσημα γι' αυτή της την απόπειρα διδακτισμού.
Όπως κι οι δυο προηγούμενές της, η ταινία συστήνεται στους λάτρεις των δυο προηγούμενων (ή έστω της πρώτης) ταινιών, στους θαυμαστές των Robert Pattinson, Taylor Lautner και Kristen Stewart και στις νεαρές θαυμάστριες των ρομαντικών ταινιών μυθοπλασίας.
Σημείωση: Η εξήγηση της "αποτύπωσης" των λύκων, που θα παίξει σημαντικό ρόλο στη συνέχεια της ιστορίας, δίνεται σ' αυτή την ταινία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2010, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του David Slade, διάρκειας 124 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Taylor Lautner, Ashley Greene, Jackson Rathbone, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Kellan Lutz, Nikki Reed, Chaske Spencer, Bryce Dallas Howard, Xavier Samuel και Dakota Fanning.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

(2009) The twilight saga: Νέα σελήνη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: New moon


Η υπόθεση
Την ημέρα που η Bella (Kristen Stewart) κλείνει τα 18 χρόνια της, η Alice (Ashley Greene) την καλεί στο σπίτι των Cullen, για να γιορτάσουν όλοι μαζί την ενηλικίωσή της. Ανοίγοντας ένα από τα δώρα, η Bella θα κοπεί με το χαρτί κι η ύπαρξη μερικών σταγόνων αίμα θ' αναστατώσει τους Cullen, ωθώντας τον Edward (Robert Pattinson) να τραυματίσει άσχημα την αγαπημένη του, προκειμένου να της σώσει τη ζωή. Προφασιζόμενος ότι όσο τα χρόνια περνούν, η παρουσία της οικογένειας στο Forks κινεί υποψίες, ο Edward ανακοινώνει στην Bella ότι θα εξαφανιστεί από τη ζωή της. Μετά από πέντε μήνες απομόνωσης, η Bella θ' αρχίσει να συναναστρέφεται τον Jacob (Taylor Lautner), έναν 16χρονο λυκάνθρωπο, που καταφέρνει ν' απαλύνει τον πόνο της απουσίας του Edward απ' τη ζωή της. Έχει όμως ημερομηνία λήξης ο πραγματικός έρωτας;

Η κριτική
Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του "Λυκόφωτος" συνεχίζει να βαδίζει στα χνάρια της πρώτης ταινίας, συμπληρώνοντας, κατά μια έννοια, τον μύθο της αιώνιας έχθρας των λύκων και των απέθαντων και θέτοντας διάφορα ερωτήματα, για τον ρόλο και την ουσία του πραγματικού έρωτα, στο κοινό.
Η δεύτερη ταινία της σειράς, θα ξεκινήσει μ' ένα φωτεινό τοπίο και καθ' όλη τη διάρκειά της, θα δούμε ότι η εικόνα της, αν και δεν χάνει τελείως το μουντό χρώμα που χαρακτηρίζει την πρώτη, κινείται σε μια ελάχιστα φωτεινότερη χρωματική παλέτα. Άλλωστε η απουσία των βρικολάκων κι η παρουσία των λύκων, στο δεύτερο μέρος της σειράς, ενδείκνυνται για μια ελαφρώς φωτεινότερη εικόνα.
Εδώ, θα επικεντρωθούμε κυρίως στον εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας και δεν θα μας απασχολήσει τόσο ο ψυχισμός του Edward, καθώς έχοντας στην πλάτη του 109 χρόνια, δεν τίθεται θέμα  αμφισβήτησης της ειλικρίνειας των συναισθημάτων του.
Η ταινία, προκειμένου να καταφέρει να καλύψει, μέσα στις δυο ώρες διάρκειάς της, τα βασικά σημεία του βιβλίου, δεν αναλώνει άσκοπα τον χρόνο που της δίνεται. Στην εναρκτήρια σκηνή κιόλας, αυτό που μας απασχολεί είναι η διαφορά της ηλικίας που αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή της στο ζεύγος και που αγχώνει την Bella για την εξέλιξη της σχέσης, μιας θνητής κι ενός βρικόλακα, με το πέρασμα των χρόνων. Εκείνη είναι καταδικασμένη να γεράσει κι ο Edward θα παραμένει πάντοτε ένας όμορφος 17χρονος νέος.
Για να φανεί ακόμα εντονότερα η ανάγκη της Bella, να γίνει κι εκείνη μέλος της οικογένειας Cullen, ως δώρο θα λάβει μια φωτογραφική μηχανή, με την οποία θ' απαθανατίσει τους γύρω της και τον εαυτό της στην ηλικία που βρίσκεται τώρα. Μέσω του φωτογραφικού φακού, που έχει τη δυνατότητα να κρατήσει κάποιες στιγμές παγωμένες στο χρόνο, γίνεται σαφέστατη και γεμάτη νόημα, η επιθυμία της Bella να γίνει κι εκείνη βαμπίρ.
Το ζήτημα, όμως, είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δεχτεί την επιθυμία μιας έφηβης, να την μετατρέψει σ' ένα τέρας, αφαιρώντας της την ψυχή. Από την άλλη πάλι, μια θνητή κι ένας βρικόλακας δεν ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Όσο βρίσκονται μαζί, η Bella, αποτελεί κίνδυνο για τον Edward και την οικογένειά του, αλλά κυρίως οι Cullen αποτελούν κίνδυνο για 'κείνη. Έτσι, χωρίς να μένει άλλη λύση, το σύγχρονο ζεύγος "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα" πρέπει να βρει τη δύναμη να πει τ' οριστικό "αντίο".
Η Bella, όσο καιρό απουσιάζει ο Edward, υποφέρει από συνεχείς εφιάλτες, πέφτει σε κατάθλιψη, αλλά σταδιακά η ζωή της θ' αρχίσει να γίνεται περισσότερο φυσιολογική, καθώς ο νεαρός Jacob τη συστήνει στον κόσμο του και προσπαθεί συνεχώς να τη διεκδικήσει. Ας μην ξεχνάμε, κιόλας, ότι πριν φύγει ο Edward από το Forks, έχει ήδη αρχίσει να υπάρχει μια ερωτική ατμόσφαιρα, που προϊδεάζει για το τι μέλει γενέσθαι, ανάμεσα στην Bella και τον Jacob. Η αλλαγή που επιφυλάσσει ο δεύτερος, δε, σε συνδυασμό με την γυμνόστηθη εμφάνισή του στην πλειοψηφία των σκηνών όπου πρωταγωνιστεί, δεν θ' αφήσουν και πολλά περιθώρια στην νεαρή πρωταγωνίστρια να τον αρνηθεί.
Παρόλα αυτά, η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, δεν χωρά τρίτους κι αν η πρώτη ταινία, θύμιζε στο ελάχιστο τον σαιξπηρικό έρωτα των δυο νέων, αυτή είναι η πιο πιστή μεταφορά του έργου, καθώς θέτει επί τάπητος το θέμα της τραγικής αυτοκτονίας. Ακόμη κι όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία του θρυλικού έρωτα των δυο νέων, όλοι ξέρουν το τραγικό τέλος που τους βρίσκει, όταν αυτοκτονώντας κι οι δυο, καταφέρνουν να ενωθούν, με τα άψυχα σώματά τους να κείτονται δίπλα-δίπλα. Λίγο-πολύ, αυτή την κατάληξη πρόκειται να έχουν ο Edward κι η Bella, εκτός βέβαια κι αν καταφέρουν να νικήσουν το χρόνο.
Ίσως σαν σεναριακή δομή, να μιλάμε για μια πιο χοντροκομμένη κινηματογραφική μεταφορά, αφού στο βιβλίο θίγονται περισσότερα του ενός ζητήματα κι επιπλέον δεν γίνεται καμία προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι αντιδράσεις των ηρώων. Η πρωταγωνίστρια από το άνευρο παίξιμό της, στην πλειοψηφία της ταινίας, περνά σε απότομα ξεσπάσματα. Ο νεαρός λύκος, αν κι έχει πιο σταθερό και φυσιολογικό χαρακτήρα από τους υπόλοιπους, παρουσιάζει κι εκείνος μερικές αδικαιολόγητες αντιδράσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την συνεχή ημίγυμνη παρουσία του, τον χαρακτηρίζουν ψεύτικο. Και τέλος, ο συναισθηματικός βρικόλακας, ξεπερνά τα όρια του μελοδραματισμού.
Από σκηνοθετικής πλευράς, δεν μπορώ να πω ότι με την αλλαγή που έγινε, η συγκεκριμένη ταινία, ωφελήθηκε σημαντικά. Ίσως να μπορούμε ν' αναφερθούμε σε μια σκηνή που η άποψη του καινούργιου σκηνοθέτη έπαιξε σημαντικό ρόλο, αλλά από 'κει κι έπειτα, υπάρχει πολύ μικρή διαφορά από την προηγούμενη, χωρίς να μπορώ να πω ότι είναι και θετική.
Εν κατακλείδι, η ταινία προτείνεται στις φανατικές θαυμάστριες των Taylor Lautner και Robert Pattinson, στους λάτρεις της πρώτης ταινίας που αγωνιούν να μάθουν τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά και σε όλες τις νεαρές έφηβες κοπέλες, που τρελαίνονται για ρομαντικές ιστορίες και δεν ενοχλούνται από την υπερβολή, στην οποία μπορεί να φτάνουν αυτές.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2009, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Chris Weitz, διάρκειας 130 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Taylor Lautner, Robert Pattinson, Ashley Greene, Billy Burke, Michael Sheen, Dakota Fanning, Peter Facinelli και Rachelle Lefevre.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

(2008) Λυκόφως

Αγγλικός/Πρωτότυπος τίτλος: Twilight


Η υπόθεση
Η Bella (Kristen Stewart) είναι μια 17χρονη κοπέλα, η οποία από την ηλιόλουστη Αριζόνα, μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα της, που βρίσκεται στο μουντό Forks της Washington. Στο καινούργιο της σχολείο, οι συμμαθητές της, θα την υποδεχτούν πολύ φιλικά και θα την κάνουν αμέσως μέλος της κοινότητάς τους. Εκείνη, όμως, από την πρώτη στιγμή που θ' αντικρίσει την οικογένεια Cullen, και πιο συγκεκριμένα τον Edward (Robert Pattinson), έναν απόκοσμο ελκυστικό νεαρό, το μόνο που θα θελήσει θα 'ναι να τον γνωρίσει. Ο Edward, αν και μοιάζει να μην την συμπαθεί και πολύ, θα της σώσει τη ζωή κι έτσι, οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά. Όταν πια η Bella ανακαλύψει την πραγματική ταυτότητα του Edward και του το φανερώσει, μην έχοντας την δυνατότητα ν' αρνηθούν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, θα βρεθούν σε μια επικίνδυνη σχέση και για τους δυο τους.

Η κριτική
Το "Λυκόφως" θα μπορούσε κάλλιστα ν' αποτελέσει την αρχή όλης αυτής της μανίας που έχει κατακλύσει, εδώ και μερικά χρόνια, το εφηβικό κοινό, αλλά και τις εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικών έργων ή τηλεοπτικών σειρών. Και για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω το "γιατί;".
Χωρίς ν' ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές του πρωταγωνιστικού ζεύγους, ανήκω στο κομμάτι του κοινού που είδαν την ταινία όταν κυκλοφόρησε κι οφείλω να ομολογήσω ότι, παρά τα όσα έχουν γραφεί κι ειπωθεί, πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχτούμε ότι για το κοριτσίστικο εφηβικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται κιόλας η ταινία, το θέμα που πραγματεύεται, ήταν αρκετά πρωτότυπο και σύγχρονο, καθώς δεν αναφέρεται σε μια οποιαδήποτε ιστορία αγάπης, αλλά σε μια, φύσει αδύνατον να πληρωθεί, κοινή επιθυμία δυο νέων.
Θα διαφωνήσω, επίσης, με όσους υποστηρίζουν ότι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Stephenie Meyer έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, αντικρούοντας το επιχείρημά τους με την εισπρακτική επιτυχία της εν λόγω ταινίας και με το γεγονός ότι σπάνια το κινηματογραφικό αποτέλεσμα μιας μεταφοράς, καταφέρνει να ξεπεράσει ή έστω να πλησιάσει ποιοτικά, το λογοτεχνικό κείμενο.
Οι στυλιζαρισμένοι χαρακτήρες, το "κακογραμμένο (όπως λέγεται)" σενάριο, η απόκοσμη αίσθηση που αποπνέει στο σύνολό της η παραγωγή κι η μουντή φωτογραφία σε συνδυασμό με την πανέμορφη μουσική επένδυση και τα καταπράσινα τοπία, στα οποία είναι γυρισμένη η ταινία, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στον ψυχισμό των δυο ηρώων, κάνοντας την ιστορία τους να μοιάζει τόσο πολύ σε μια σύγχρονη μεταφορά του κλασικού "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα".
Μια κοπέλα χωρισμένων γονέων που, παρόλο που κεντρίζει το ενδιαφέρον των συνομήλικων της, έχει επιλέξει να κλειστεί στον εαυτό της χρησιμοποιώντας την μοναξιά ως ασπίδα προστασίας, θα ερωτευτεί το μόνο πλάσμα που δεν μπορεί να έχει. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, ειδικότερα στις ηλικίες που τα δυο φύλα αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους, το σύνηθες φαινόμενο είναι η εμμονή σ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, είτε αυτός αποκτά υπόσταση στο πρόσωπο ενός καθηγητή, είτε στο πιο δημοφιλές παιδί του σχολείου, που όλες θέλουν και καμιά δεν μπορεί να έχει.
Επίσης, αξίζει ν' αναφέρω ότι τίποτα δεν διεγείρει περισσότερο τις αισθήσεις από την εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου, κι αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Edward δεν είναι ένα δημοφιλές κωλόπαιδο, που μέσα στην ανωριμότητά του, και να βρει τον πραγματικό έρωτα δεν θα μπορέσει να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, είναι ένας μυστηριώδης νεαρός, που παραμένει μακριά από τα κοινά, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη να μην βλάψει κανέναν, αλλά που ταυτόχρονα δεν έχει χάσει την θνητή του ταυτότητα και δεν μπορεί ν' αντισταθεί στην, εξίσου μυστηριώδη, νέα παρουσία που θα κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του.
Από πλευράς ερμηνειών, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για υποκριτική αποκάλυψη, για κανένα μέλος του cast. Έχοντας επιλέξει, βέβαια, τον Robert Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι συντελεστές κερδίζουν αυτόματα τις καρδιές του νεαρού θηλυκού κοινού. Παράλληλα, η λογοτεχνική ατμόσφαιρα που παραμένει εμφανής, δυστυχώς, δεν λειτουργεί θετικά, καθώς για τον περισσότερο κόσμο η σύγκριση με το μυθιστόρημα είναι αναπόφευκτη.
Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, θα χαρακτήριζα την συγκεκριμένη ταινία μια αξιόλογη παραγωγή που απευθύνεται σε κοπέλες εφηβικής ηλικίας που βρίσκονται μεταξύ φωτός και σκότους και μπορούν να ταυτιστούν με μεγάλη ευκολία με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, αλλά και σε όλες τις μικρές θαυμάστριες του Robert Pattinson, καθώς η ενσάρκωση του Edward, αποτελεί τον καλύτερο ρόλο της, μέχρι στιγμής, καριέρας του.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Catherine Hardwicke, διάρκειας 122 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Ashley Greene, Kellan Lutz, Billy Burke, Cam Gigandet, Edi Gathegi, Rachelle Lefevre και Taylor Lautner.

Οι σύνδεσμοι
Imdb