Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λατινοαμερικάνικος κινηματογράφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λατινοαμερικάνικος κινηματογράφος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

29 Ιανουαρίου 2013

(2012) No

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: No


Η υπόθεση
Το 1988 διεξάγεται στην Χιλή ένα δημοψήφισμα που, στην περίπτωση που οι πολίτες της χώρας ψηφίσουν υπέρ, θα νομιμοποιήσει το δικτατορικό καθεστώς του Augusto Pinochet. Τα μέλη της αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά τους να παροτρύνουν τον λαό να ψηφίσει κατά, θα οργανώσουν μια διαφημιστική καμπάνια, με επικεφαλή τον νεαρό κι ανοιχτόμυαλο René Saavedra (Gael García Bernal), ο οποίος θα προτείνει μια πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη εκστρατεία. Στον λιγοστό χρόνο που διαθέτει η πλευρά του "Όχι", θα καταφέρει ν' ανατρέψει την πολιτική κατάσταση της χώρας;

Η κριτική
Ένας νεαρός μαρκετίστας, ο René Saavedra, μαζί με πολλούς συμπολίτες του, ονειρεύεται μια χώρα ελεύθερη, χωρίς λογοκρισία, όπου τα όνειρα του καθενός θα μπορούσαν να υλοποιηθούν κι οι πολίτες της θα σέβονταν ο ένας τον άλλο. Η διαφορετική ματιά όμως, με την οποία αντιλαμβάνεται τα πράγματα είναι κι αυτή που θα τον οδηγήσει να προτείνει στην πλευρά του "Όχι" μια καμπάνια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη για την εποχή, με την οποία είτε θα ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς του Pinochet, είτε οι ίδιοι θα ηττηθούν κατά κράτος.
Με σύμβολο το ουράνιο τόξο και με την προβολή χαμογελαστών προσώπων, ο νεαρός Saavedra, αφήνει πίσω το βάρβαρο παρελθόν των νεκρών κι εξαφανισμένων ανθρώπων κι επικεντρώνεται σ' ένα εξιδανικευμένο και δυτικοποιημένο μέλλον, προβάλλοντας στους πολίτες της Χιλής το αμερικάνικο όνειρο, ένα πρότυπο ζωής που είναι αδύνατον να υπάρξει σ' ένα οποιοδήποτε πολίτευμα καταπίεσης. Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε μια αναδρομή στα ιστορικά γεγονότα, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τους λόγους που, εν έτει 1988, η καμπάνια του "Όχι" είχε ελπίδες να πείσει μόνο αν λειτουργούσε ως "διαφήμιση".
Το 1973, ενώ η χώρα βρισκόταν σε οικονομικό αδιέξοδο, ο Augusto Pinochet κατέλαβε την κυριαρχία της Χιλής με πραξικόπημα. Όπως είναι φυσικό βέβαια, κατά την διάρκεια των αναταραχών, αλλά και των χρόνων όπου κυβέρνησε την χώρα, χιλιάδες Χιλιανοί θανατώθηκαν κι εξαφανίστηκαν. Το ζήτημα όμως είναι ότι, 15 χρόνια μετά, τα γεγονότα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, για ένα μεγάλο μέρος του λαού, κι οι πολίτες έχουν συμβιβαστεί και προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεδομένου ότι κι ο Pinochet με την σειρά του, έχει βγάλει τα στρατιωτικά και λειτουργεί πλέον ως πολιτικός περισσότερο, είναι λογικό εικόνες κι αναμνήσεις των αιματηρών γεγονότων ν' αδυνατούν να πείσουν, μετά από τόσα χρόνια, αυτό το μερίδιο του λαού. Για πολλούς, ό,τι έγινε, έγινε κι η ελευθερία της βούλησης συνδέεται άμεσα με την οικονομική ύφεση που οδήγησε σε πραξικόπημα.
Φυσικά στην συγκεκριμένη ταινία, αναπτύσσεται η πτώση του Pinochet, όμως η θεματική της αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, καθώς η Χιλή αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα των εκατοντάδων χωρών που έζησαν την βία ενός δικτατορικού καθεστώτος. Επίσης, η ανελευθερία που επέφερε σε διάφορους τομείς η δικτατορία, δεν διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την ανελευθερία που φέρνει, εκ νέου, η σύγχρονη οικονομική ύφεση, κάτι που κάνει το θέμα της εκτός από καθολικό κι επίκαιρο.
Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα διάφορα ντοκουμέντα, αλλά κι η εξέλιξη της ιστορίας, θυμίζει κατά πολύ home-made-video της εποχής. Το "No", γυρισμένο με κάμερα στο χέρι, δημιουργεί μια αίσθηση ντοκιμαντέρ και με την πιστή αναπαράσταση της εποχής, αποπειράται να υπενθυμίσει ή να μεταφέρει σε παλαιούς και νέους θεατές το κλίμα της περιόδου. Με την συνοδεία άκρως ρεαλιστικών ερμηνειών και τη δημιουργία μιας αισιόδοξης κι ευχάριστης ατμόσφαιρας, η ταινία αποτελεί μια ιδανική πρόταση για το σινεφίλ, πολιτικοποιημένο και μη, κοινό.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Χιλιανό δράμα του 2012, βασισμένο σε θεατρικό του Antonio Skármeta, σε σενάριο του Pedro Peirano και σκηνοθεσία του Pablo Larraín, διάρκειας 118 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Gael García Bernal, Antonia Zegers, Pascal Montero, και Alfredo Castro.

Οι σύνδεσμοι

28 Ιανουαρίου 2013

(2012) Μετά τη Λουτσία

Πρωτότυπος τίτλος: Después de Lucia
Αγγλικός τίτλος: After Lucía


Η υπόθεση
Έξι μήνες μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Roberto (Hernán Mendoza) παίρνει την απόφαση να μετακομίσει μαζί με την έφηβη κόρη του, Alejandra (Tessa Ia), στην πόλη του Μεξικό, προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο να ξαναφτιάξει τις ζωές και των δυο τους. Εκεί, η Alejandra δεν θ' αργήσει να γίνει αποδεκτή από τους νέους της συμμαθητές, όμως σχετικά σύντομα η καινούργια της παρέα θα μετατραπεί σε μια ομάδα τραμπούκων κι η ίδια σε θύμα αυτής.

Η κριτική
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μεξικανού σκηνοθέτη Michel Franco, είναι ένα δράμα που ξεκινά δίνοντας την αίσθηση ότι η θεματική της αφορά στην απώλεια. Κατά την διάρκεια εξέλιξής της βέβαια, θ' αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι η απώλεια λειτουργεί ως αφορμή για την σταδιακή παρουσίαση του πραγματικού άξονα, γύρω από τον οποίο κινείται η ιστορία, δηλαδή την βία στις διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Η επιλογή του δημιουργού της επίσης, να δώσει στην ταινία του έναν τίτλο που θα περιέχει το όνομα ενός ατόμου που δεν συμμετέχει ενεργά στην δράση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η Lucía με τον θάνατό της, σφραγίζει τις ζωές των ατόμων που μένουνε πίσω και παρά την φυσική απουσία της, νοητικά υπάρχει σε κάθε σκέψη και πράξη των πρωταγωνιστών. Έτσι, το πλαίσιο ανάπτυξης της ιστορίας, βασίζεται σε δυο ανθρώπους που αντί να προσπαθούν να βρουν παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, επιλέγουν την απομόνωση, την σιωπή και σταδιακά την απομάκρυνση.
Η θεματική της βίας λοιπόν, ξεκινά ν' αναπτύσσεται μέσα σ' ένα οικείο περιβάλλον, αυτό της οικογένειας. Η Alejandra κι ο Roberto, προκειμένου να προστατέψουν ο ένας τον άλλο, ασκούν βία στον ίδιο τους τον εαυτό καταπνίγοντας τα συναισθήματά τους κι απαγορεύοντας στους εαυτούς τους μια ουσιαστική επικοινωνία. Αυτή τους η επιλογή φυσικά, τους οδηγεί στην αποξένωση και σε συναισθηματική αδράνεια.
Το επόμενο σκέλος της ιστορίας που φαίνεται πως ευνοεί την ανάπτυξη μιας βίαιης συμπεριφοράς είναι ο χώρος του σχολείου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν την ραγδαία αύξηση των ναρκωτικών ουσιών στα σχολεία, έχει εφαρμοστεί στο εκπαιδευτικό σύστημα του Μεξικό ένα σύστημα ανίχνευσης αυτών. Το ζήτημα όμως είναι ότι με την συγκεκριμένη διαδικασία, το κράτος δεν προνοεί για την εξάλειψη του φαινομένου, απλώς εντοπίζει τυχόν ναρκωτικές ουσίες, ενημερώνει τους κηδεμόνες για τ' αποτελέσματα, προτείνει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης κι απειλεί τον μαθητή με αποβολή κατά τον επόμενο έλεγχο.
Σημαντικό στοιχείο επίσης, είναι ότι η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της πολιτείας προς ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινωνικό πρόβλημα, εφαρμόζεται σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα, η οποία βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν λοιπόν ο ρόλος της κρατικής πρόληψης περιορίζεται στην απλή υπόδειξη ενός ακόμα προβλήματος, χωρίς να επισημαίνεται η σοβαρότητα αυτού ή έστω να προσφέρεται ένα αξιόλογο κι επί προσωπικού σχέδιο λύσης, είναι λογικό με την αύξηση της εσωτερικής πίεσης να αυξάνονται και τα κρούσματα βίας στον εκπαιδευτικό χώρο.
Έτσι λοιπόν, ο Franco, δημιουργεί ένα λιτό κι ουσιαστικό έργο, που εστιάζει στις ρίζες του συνεχώς αυξανόμενου προβλήματος της βίας, τόσο της σωματικής όσο και της ψυχολογικής, κι ευαισθητοποιεί τον θεατή του να ερευνήσει τα αίτια αυτού. Αξίζει δε, να παρατηρήσουμε ότι η συμπεριφορά του Roberto μπορεί να μοιάζει αδιάφορη, ως προς το παιδί του, όσο δεν γνωρίζει ποιό είναι το πρόβλημα και πώς πρέπει να το διαχειριστεί, όμως όταν συνειδητοποιεί ότι η κόρη του έχει πέσει θύμα κακοποίησης, αμέσως παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, φανερώνοντας την αγάπη του για 'κείνη.
Παίζοντας λοιπόν, με τα όρια της ανεκτικότητας και της καταπάτησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το "Μετά τη Λουτσία" προτείνεται κατά κύριο λόγο στο κοινωνικά ευαισθητοποιημένο σινεφίλ κοινό, καθώς με αργούς ρυθμούς αναδεικνύει ένα υπαρκτό και παγκόσμιο φαινόμενο, που αποτελεί σημαντικό πρόβλημα ολόκληρης της υφηλίου.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Δράμα μεξικανικής παραγωγής του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Michel Franco, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tessa Ia, Hernán Mendoza, Gonzalo Vega Jr. και Tamara Yazbek.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 
Rotten Tomatoes

9 Δεκεμβρίου 2012

(2012) Έγκλημα στη λίμνη

Πρωτότυπος τίτλος: La sirga
Αγγλικός τίτλος: The towrope


Η υπόθεση
Η Alicia (Joghis Seudin Arias) είναι μια νεαρή κοπέλα που έχασε και τους δυο γονείς της κατά την τελευταία επίθεση στο χωριό της. Μην έχοντας πια πού να μείνει, ξεκινά να βρει τον μοναδικό συγγενή της, τον αδελφό του πατέρα της, Oscar (Julio César Roble), κι ιδιοκτήτη ενός εγκαταλελειμμένου κι ετοιμόρροπου πανδοχείου στην άκρη μιας λίμνης. Κατά την παραμονή της εκεί, θα βοηθήσει τον Oscar να επιδιορθώσει τις ζημιές, που έχουν προκληθεί από τον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες.

Η κριτική
Το "Έγκλημα στη λίμνη" είναι ένα δραματικό έργο, που εστιάζει στην καταγραφή της καθημερινής ζωής μιας ολόκληρης κοινότητας, η οποία προσπαθεί, με τα όποια μέσα διαθέτει, να ξαναφτιάξει όλα όσα έχουν καταστραφεί.
Η ταινία ξεκινά, δείχνοντας εικόνες από τα απομεινάρια κάποιας επίθεσης, έπειτα ακολουθεί μια εικόνα του τοπίου της περιοχής και μετά εμφανίζει την εικόνα ενός "λόφου", ο οποίος παρά τα όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο, συνεχίζει να επιπλέει στο νερό της λίμνης και να κατευθύνεται προς έναν άγνωστο τόπο. Η εισαγωγή στο κεντρικό θέμα του έργου, ολοκληρώνεται με δυο γαλότσες που διασχίζουν το υγρό έδαφος και με την Alicia να σωριάζεται, από την ταλαιπωρία, στη γη.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ολόκληρο το έργο είναι ένας συνεχής συμβολισμός κι ότι η Alicia δεν είναι στην πραγματικότητα κάποιο πρόσωπο, αλλά μια ιδέα ή μια έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να καλυτερεύσει την ζωή του, ακόμα κι όταν η απειλή μιας επικείμενης εχθρικής εισβολής είναι πιο κοντά από ποτέ, καθώς η παρουσία της, γεννά ταυτόχρονα ελπίδα και φόβο.
Με το που θα μεταφερθεί η Alicia στο πανδοχείο του θείου της κι αφού γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις, βλέπουμε ότι η κοπέλα θα παραμείνει ως φιλοξενούμενη εκεί, όμως για την στέγη που της προσφέρεται θα πρέπει να προσφέρει κι αυτή τα ελάχιστα στον οικοδεσπότη της. Έτσι, ξεκινά με το μαγείρεμα και σιγά-σιγά, θα πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει στις επιδιορθώσεις του κτηρίου.
Η Alicia, είναι ένα βασανισμένο πλάσμα, με μόνο δείγμα των τραυμάτων που φέρει, το γεγονός ότι μετά από πολλά χρόνια, ξεκινά πάλι να υπνοβατεί. Παρόλα αυτά, η παρουσία της σ' ένα μέρος που οι κάτοικοί του είναι συμβιβασμένοι με την ρουτίνα της καθημερινότητας, λειτουργεί ανανεωτικά. Η Alicia θα ξυπνήσει την περιέργεια των κατοίκων, θα τους κάνει να την ερωτευτούν και να ονειρευτούν κάτι διαφορετικό απ' αυτό που ζουν, αλλά ταυτόχρονα, η παρουσία της εκεί, θα σημάνει για πολλούς τον κίνδυνο μιας επίθεσης.
Η διάθεση, όμως, που δείχνει αυτό το πλάσμα για τη ζωή, λειτουργεί ανανεωτικά για όλα τα άτομα που θα την συναναστραφούν. Μετά την έλευσή της και με την βοήθεια που θα προσφέρει ως αντάλλαγμα, θα δούμε ότι το πανδοχείο θα πάρει την καλύτερη μορφή που είχε ποτέ, ο, για καιρό εξαφανισμένος ξάδελφός, της επιστρέφει, ο θείος της ξεκινά να εκτρέφει πέστροφες, ο νεαρός βαρκάρης την ερωτεύεται κι όλα γύρω της παρουσιάζουν μια ρεαλιστική τάση καλυτέρευσης. Μπορεί οι άνθρωποι του χωριού να κάνουν συνεχώς προσπάθειες για βελτίωση και να ονειρεύονται, όμως, κανείς δεν ξέρει αν τα όνειρά τους θα πραγματοποιηθούν τελικά.
Ο William Vega έχει δημιουργήσει ένα έργο που μιλά μέσω των εικόνων που παρουσιάζει κι όχι τόσο μέσω της αφήγησης. Προβάλλοντας μια καθημερινότητα κι εστιάζοντας σε κάποιες ανεπαίσθητες λεπτομέρειες του περιβάλλοντος, που χάνονται στην συνολική εικόνα, δίνει στο κοινό ένα περισσότερο ποιητικό και τεχνικό έργο, με θέμα την ζωή των ανθρώπων στις απομακρυσμένες και τρομοκρατούμενες περιοχές γύρω από τις Άνδεις. Όντας λοιπόν μια ρεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα κι άκρως αλληγορική ταινία, προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ θεατές του χώρου.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Κολομβιανό δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του William Vega, διάρκειας 88 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Joghis Seudin Arias, Julio César Roble, David Guacas, Floralba Achicanoy και Heraldo Romero.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes

9 Οκτωβρίου 2012

(2010) Σιωπηλό σπίτι

Πρωτότυπος τίτλος: La casa muda
Αγγλικός τίτλος: The silent house


Η υπόθεση
Ο Wilson (Gustavo Alonso) αναλαμβάνει, μαζί με την κόρη του Laura (Florencia Colucci), να κάνει κάποιες επιδιορθώσεις στο εξοχικό του Néstor (Abel Tripaldi), για να μπορέσει, ο τελευταίος, να το πουλήσει. Η όλη διαδικασία πρόκειται να διαρκέσει 2 με 3 μέρες. Το πρώτο βράδυ, όμως, ο Wilson κι η Laura θ' ακούσουν έναν θόρυβο να έρχεται από το επάνω πάτωμα. Ο Wilson θ' ανέβει να βρει από που προήλθε ο θόρυβος και θα γυρίσει με ένα πρόσωπο κατακρεουργημένο. Η Laoura θα βρεθεί εγκλωβισμένη σ' ενα σπίτι, με έναν δολοφόνο, μια κάμερα Polaroid και διάφορες φωτογραφίες.

Η κριτική
Το "Σιωπηλό σπίτι" είναι ένα θρίλερ, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, που συνέβησαν στην Ουρουγουάη, τον Νοέμβριο του 1944. Γυρισμένο, όπως έχει ανακοινωθεί, σε ένα μονοπλάνο, καταφέρνει να υποβάλει, περισσότερο, τον θεατή σε μια κατάσταση φόβου, παρά να τον αιφνιδιάσει.
Η ταινία απευθύνεται περισσότερο σε ένα σινεφίλ κοινό ταινιών τρόμου, καθώς η μαγεία της κρύβεται σε διάφορα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί και στο γεγονός ότι αναπαριστά μια αληθινή ιστορία, στοιχεία δηλαδή που ένας απλός θεατής δύσκολα θα εκτιμήσει.
Ξεκινώντας με ένα σκοτεινό εξωτερικό πλάνο, με μια μουσική νανουρίσματος και με κάμερα στο χέρι, καταφέρνει να εισάγει, εξ αρχής, τον θεατή στην επιθυμητή κατάσταση. Οι διάλογοί της είναι πενιχροί και χρησιμοποιούνται μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητοι και φυσικά τα πρόσωπα, που εμφανίζονται μπροστά στην κάμερα, περιορίζονται στα τέσσερα.
Το ουρουγουανικό αυτό φιλμ δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει ότι είναι μια εναλλακτική, low-budget ταινία, που καταφέρνει, όμως, με έναν εκπληκτικό τρόπο να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς, συνεχώς του παρουσιάζει στοιχεία που θα τον βάλουν σε σκέψεις: i) Ποιός είναι ο δολοφόνος; Είναι πνεύματα; Είναι άνθρωποι; ii) Ποιά είναι η σημασία του άλμπουμ με τις φωτογραφίες; Για ποιό λόγο μου δείχνει και μου ξαναδείχνει μια κάμερα Polaroid; iii) Ποιό είναι αυτό το κοριτσάκι;, κτλ.
Με εξαίρεση την κάμερα Polaroid και την εμφάνιση ενός τζιπ, το φιλμ, δεν παραπέμπει σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, γεγονός που το κάνει να θυμίζει περισσότερο την εποχή στην οποία αναφέρεται, παρά την σημερινή. Επίσης οι απλές σκηνοθετικές τεχνικές, όπως για παράδειγμα η εικόνα που φωτίζεται, σε κάποιο σημείο, μόνο μέσω του φλας της φωτογραφικής μηχανής ή η σταθεροποίηση της κάμερας, σε μια σκηνή, εκτός του χώρου δράσης, που δίνει μια ηδονοβλεπτική χροιά, μέσω της ανοιχτής πόρτας που βλέπει σ' αυτόν, συντελούν στην τεχνική αρτιότητα του συνόλου.
Το γεγονός, τέλος, ότι η ταινία δεν ολοκληρώνεται στους τίτλους τέλους, αλλά παράλληλα δεν αφήνει και τον θεατή να σηκωθεί από το κάθισμά του, κερδίζοντας την προσοχή του με την παρουσίαση διαφόρων φωτογραφιών, όπως, παράλληλα κι ο τίτλος της ταινίας, που δικαιολογείται τόσο από το ίδιο το σπίτι, όσο κι από τα ευρήματα/πτώματα των αστυνομικών ή τους πίνακες χωρίς χαρακτηριστικά, είναι η τελική πινελιά που έκανε την συγκεκριμένη ταινία, άξια της προσοχής των κριτικών.
Δυστυχώς, λόγω των αργών ρυθμών της και του τρόπου γυρίσματός της, δεν είναι από τις ταινίες που προτείνεται εύκολα. Όπως προανέφερα, όντας κυρίως ένα ατμοσφαιρικό, τεχνικό θρίλερ, οι μόνοι που ενδέχεται να την εκτιμήσουν, είναι το σινεφίλ κοινό των ταινιών τρόμου. Για τους υπόλοιπους αποτελεί, απλά, μια από τις χιλιάδες ταινίες θρίλερ που βλέπουν το φως της κινηματογραφικής αίθουσας, χωρίς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Ουρουγουανικό θρίλερ του 2010, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, αλλά και σε ιστορία των Gustavo Hernández και Gustavo Rojo, σε σενάριο του Oscar Estévez, διάρκειας 86 λεπτών, με πρωταγωνιστές, τους Florencia Colucci, Gustavo Alonso, Abel Tripaldi και María Salazar.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

9 Σεπτεμβρίου 2012

(2011) Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό

Πρωτότυπος τίτλος: Un cuento chino
Αγγλικός τίτλος: Chinese take-away


Η υπόθεση
Ο Roberto (Ricardo Darín), είναι ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με είδη κιγκαλερίας. Ζει κι εργάζεται στην πρωτεύουσα της Αργεντινής κι έχει διαμορφώσει την καθημερινότητά του, βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου τρόπου ζωής, που δεν αφήνει χώρο σε κάποιο άλλο άτομο να εισέλθει στη ζωή του. Είναι ιδιόρρυθμος, αλλά παράλληλα καλός κι ευγενικός άνθρωπος. Μια μέρα, θα βρεθεί στο δρόμο του ο Jun (Ignacio Huang), ένας Κινέζος που δε μιλάει λέξη ισπανικά, είναι χαμένος στην Αργεντίνικη πρωτεύουσα και ψάχνει το μοναδικό του συγγενή, το θείο του. Ο Roberto, θα νιώσει την υποχρέωση να τον βοηθήσει, κάτι που ενδέχεται ν' αλλάξει τη ζωή του.

Η κριτική
Η ταινία, είναι ένα εύθυμο δράμα ή αλλιώς μια μαύρη κωμωδία. Περιγράφει τη ζωή και τις συνήθειες ενός ανθρώπου, που για τους δικούς του λόγους, έχει επιλέξει να ζει σε μια προσωπική απομόνωση, χωρίς όμως ο ίδιος, να μπορεί να χαρακτηριστεί "αντικοινωνικός". Ο Roberto, διατηρεί την επαφή του με τον κόσμο, μέσω του καταστήματός του, αλλά και μέσω διαφόρων περίεργων ιστοριών που συλλέγει από τις εφημερίδες. Αρνείται όμως, πεισματικά να συμμετάσχει ενεργά σ' αυτόν, μέχρι τη στιγμή που η παρουσία του Jun στη ζωή του, θα τον αναγκάσει να το κάνει.
Το έργο, περιγράφει μ' έναν ιδιαίτερα χαριτωμένο κι εκφραστικά λιτό τρόπο, μια ιστορία, εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός, τοποθετημένη σε μια πλασματική Αργεντινή, πλαισιωμένη από χαρακτήρες που φέρουν στοιχεία των καθημερινών ανθρώπων και των μικρόκοσμων που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και κατοικούν.
Ο Sebastián Borensztein (σκηνοθέτης/σεναριογράφος), έχει δημιουργήσει μια μαγική ατμόσφαιρα μ' αυτή του την ταινία. Χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό στοιχείο του πύργου της Βαβέλ, που δυο άνθρωποι καταφέρνουν να συνυπάρξουν, να συνεργαστούν, και ν' αλληλοβοηθηθούν, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν ούτε μια λέξη απ' αυτά που λέει ο άλλος. Επίσης, το ίδιο πετυχημένα, κάνει χρήση του γλυκόπικρου στοιχείου της τύχης, της μοίρας, του πεπρωμένου.
Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην ταινία, με πρώτο και καλύτερο τον καταπληκτικό Ricardo Darín, δίνουν στους χαρακτήρες την ανθρωπιά και το γήινο στοιχείο που πρέπει να έχουν για να μπορέσουμε να τους αντιληφθούμε ως μέλη της κοινωνίας, αλλά παράλληλα καταφέρνουν και τους επιτρέπουν να διατηρήσουν μια λίγο πιο αέρινη διάσταση, που αρμόζει σε χαρακτήρες παραμυθιού (ο ισπανικός τίτλος μεταφράζεται "Ένα κινέζικο παραμύθι").
Η ταινία, αποτελεί μια εξαιρετικά καλή επιλογή για ονειροπόλους ρεαλιστές. Απευθύνεται σε όλους εσάς που πιστεύετε ότι τα πάντα γίνονται για ένα συγκεκριμένο λόγο, που βρίσκεστε με το ένα πόδι στη γη και με το άλλο στα ουράνια, που ψάχνετε για κάτι αισιόδοξο κι ευχάριστο, να σας φτιάξει τη μέρα.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αργεντίνικη μαύρη κωμωδία, δραματικού χαρακτήρα, του 2011, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Sebastián Borensztein, διάρκειας 93 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ricardo Darín, Ignacio Huang και Muriel Santa Ana.

Οι σύνδεσμοι

15 Αυγούστου 2012

(2011) Μεσοτοιχίες

Πρωτότυπος τίτλος: Medianeras
Αγγλικός τίτλος: Sidewalls
 

Η υπόθεση
Η ταινία, παρουσιάζει τις ζωές δυο Αργεντίνων, μιας γυναίκας κι ενός άντρα, έως τη στιγμή που τα δυο αυτά πρόσωπα θα γνωριστούν. H Mariana (Pilar López de Ayala) κι ο Martín (Javier Drolas), είναι δυο νεαροί γείτονες, που κατοικούν στο Buenos Aires, μια σύγχρονη μεγαλούπολη, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ και ζει ο καθένας την καθημερινότητά του, ανάμεσα σε εκατομμύρια κόσμου, ουσιαστικά μόνος του. Η ψυχοσύνθεση των ηρώων, μοιάζει τόσο οικεία, που δεν αποκλείεται να τους έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Η κριτική
Προσωπικά, η ταινία μου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί ουσιαστικά, ένα love story, το οποίο ο σκηνοθέτης του, έχει επιλέξει να παρουσιάσει πολύ διαφορετικά απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι στιγμής. Συνήθως, αυτού του τύπου οι ταινίες, ξεκινάνε μετά τη γνωριμία των δυο ηρώων, ακολουθεί κάποια αλληλουχία γεγονότων, στην οποία αναπτύσσεται η ψυχοσύνθεσή τους, ο θεατής πείθεται ότι οι δύο ήρωες είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και στο τέλος, συνήθως, τους (ξανα)βρίσκουμε μαζί.
Η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ρεαλιστική. Ο Gustavo Taretto (σεναριογράφος/σκηνοθέτης), έχει επικεντρωθεί στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, ως μεμονωμένες προσωπικότητες. Είναι δύο άτομα διάφορα το ένα απ' το άλλο, άτομα που έχουν ο καθένας το δικό του παρελθόν, τις δικές του φοβίες, τις δικές του προσδοκίες, άτομα καθημερινά, που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον πλατωνικά και συνεπώς ουσιαστικά.
Παρόλα αυτά όμως, καθώς είναι ρεαλιστική η ταινία, ο θεατής δεν μπορεί να είναι σίγουρος, αν οι δυο χαρακτήρες θα καταλήξουν μαζί, κυρίως γιατί τα δυο πρόσωπα, μέχρι τέλους, παραμένουν άγνωστα μεταξύ τους.
Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή της ταινίας εκτυλίσσεται εξαιρετικά αργά. Μπορεί να αφορά ένα love story, αλλά αν έπρεπε να την κατατάξω σε κάποιο είδος, νομίζω της ταιριάζει καλύτερα ο χαρακτηρισμός "κοινωνική", παρά κάποιος άλλος. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι της λείπουν διάφορα χαριτωμένα περιστατικά που συναντάμε στις ρομαντικές κομεντί. Προσωπικά δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ Ευρωπαϊκό ή Λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο, γιατί θα του φαινόταν πολύ αραιή κι ανούσια ταινία. Αντιθέτως, θα την σύστηνα ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να δει κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο, τονίζοντάς του όμως, ότι η ταινία που πρόκειται να δει, απαιτεί τη συμμετοχή/αμέριστη προσοχή του, για να μπορέσει να την απολαύσει.
Σημείωση: Ο τίτλος (η μεσοτοιχία) κι η αφίσα (το πλήθος κόσμου) της ταινίας, αποτελούν το κεντρικό θέμα της ταινίας, γύρω από το οποίο αναπτύσσεται η υπόθεση. Τα επαγγέλματα επίσης των δυο πρωταγωνιστών, είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα κοινωνικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Οι αρχιτέκτονες, έχουν οικοδομήσει τις απρόσωπες κοινωνίες κι οι web designers έχουν οικοδομήσει την απρόσωπη καθημερινότητά μας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Ταινία του 2011, Αργεντίνικης παραγωγής, κοινωνική με αρκετά στοιχεία ανάλαφρης κομεντί, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Gustavo Taretto, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Javier Drolas και Pilar López de Ayala.

Οι σύνδεσμοι