Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

29 Ιανουαρίου 2013

(2012) No

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: No


Η υπόθεση
Το 1988 διεξάγεται στην Χιλή ένα δημοψήφισμα που, στην περίπτωση που οι πολίτες της χώρας ψηφίσουν υπέρ, θα νομιμοποιήσει το δικτατορικό καθεστώς του Augusto Pinochet. Τα μέλη της αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά τους να παροτρύνουν τον λαό να ψηφίσει κατά, θα οργανώσουν μια διαφημιστική καμπάνια, με επικεφαλή τον νεαρό κι ανοιχτόμυαλο René Saavedra (Gael García Bernal), ο οποίος θα προτείνει μια πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη εκστρατεία. Στον λιγοστό χρόνο που διαθέτει η πλευρά του "Όχι", θα καταφέρει ν' ανατρέψει την πολιτική κατάσταση της χώρας;

Η κριτική
Ένας νεαρός μαρκετίστας, ο René Saavedra, μαζί με πολλούς συμπολίτες του, ονειρεύεται μια χώρα ελεύθερη, χωρίς λογοκρισία, όπου τα όνειρα του καθενός θα μπορούσαν να υλοποιηθούν κι οι πολίτες της θα σέβονταν ο ένας τον άλλο. Η διαφορετική ματιά όμως, με την οποία αντιλαμβάνεται τα πράγματα είναι κι αυτή που θα τον οδηγήσει να προτείνει στην πλευρά του "Όχι" μια καμπάνια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη για την εποχή, με την οποία είτε θα ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς του Pinochet, είτε οι ίδιοι θα ηττηθούν κατά κράτος.
Με σύμβολο το ουράνιο τόξο και με την προβολή χαμογελαστών προσώπων, ο νεαρός Saavedra, αφήνει πίσω το βάρβαρο παρελθόν των νεκρών κι εξαφανισμένων ανθρώπων κι επικεντρώνεται σ' ένα εξιδανικευμένο και δυτικοποιημένο μέλλον, προβάλλοντας στους πολίτες της Χιλής το αμερικάνικο όνειρο, ένα πρότυπο ζωής που είναι αδύνατον να υπάρξει σ' ένα οποιοδήποτε πολίτευμα καταπίεσης. Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε μια αναδρομή στα ιστορικά γεγονότα, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τους λόγους που, εν έτει 1988, η καμπάνια του "Όχι" είχε ελπίδες να πείσει μόνο αν λειτουργούσε ως "διαφήμιση".
Το 1973, ενώ η χώρα βρισκόταν σε οικονομικό αδιέξοδο, ο Augusto Pinochet κατέλαβε την κυριαρχία της Χιλής με πραξικόπημα. Όπως είναι φυσικό βέβαια, κατά την διάρκεια των αναταραχών, αλλά και των χρόνων όπου κυβέρνησε την χώρα, χιλιάδες Χιλιανοί θανατώθηκαν κι εξαφανίστηκαν. Το ζήτημα όμως είναι ότι, 15 χρόνια μετά, τα γεγονότα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, για ένα μεγάλο μέρος του λαού, κι οι πολίτες έχουν συμβιβαστεί και προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεδομένου ότι κι ο Pinochet με την σειρά του, έχει βγάλει τα στρατιωτικά και λειτουργεί πλέον ως πολιτικός περισσότερο, είναι λογικό εικόνες κι αναμνήσεις των αιματηρών γεγονότων ν' αδυνατούν να πείσουν, μετά από τόσα χρόνια, αυτό το μερίδιο του λαού. Για πολλούς, ό,τι έγινε, έγινε κι η ελευθερία της βούλησης συνδέεται άμεσα με την οικονομική ύφεση που οδήγησε σε πραξικόπημα.
Φυσικά στην συγκεκριμένη ταινία, αναπτύσσεται η πτώση του Pinochet, όμως η θεματική της αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, καθώς η Χιλή αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα των εκατοντάδων χωρών που έζησαν την βία ενός δικτατορικού καθεστώτος. Επίσης, η ανελευθερία που επέφερε σε διάφορους τομείς η δικτατορία, δεν διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την ανελευθερία που φέρνει, εκ νέου, η σύγχρονη οικονομική ύφεση, κάτι που κάνει το θέμα της εκτός από καθολικό κι επίκαιρο.
Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα διάφορα ντοκουμέντα, αλλά κι η εξέλιξη της ιστορίας, θυμίζει κατά πολύ home-made-video της εποχής. Το "No", γυρισμένο με κάμερα στο χέρι, δημιουργεί μια αίσθηση ντοκιμαντέρ και με την πιστή αναπαράσταση της εποχής, αποπειράται να υπενθυμίσει ή να μεταφέρει σε παλαιούς και νέους θεατές το κλίμα της περιόδου. Με την συνοδεία άκρως ρεαλιστικών ερμηνειών και τη δημιουργία μιας αισιόδοξης κι ευχάριστης ατμόσφαιρας, η ταινία αποτελεί μια ιδανική πρόταση για το σινεφίλ, πολιτικοποιημένο και μη, κοινό.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Χιλιανό δράμα του 2012, βασισμένο σε θεατρικό του Antonio Skármeta, σε σενάριο του Pedro Peirano και σκηνοθεσία του Pablo Larraín, διάρκειας 118 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Gael García Bernal, Antonia Zegers, Pascal Montero, και Alfredo Castro.

Οι σύνδεσμοι

21 Οκτωβρίου 2012

(2012) Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The odd life of Timothy Green


Η υπόθεση
Η Cindy (Jennifer Garner) κι ο Jim (Joel Edgerton) είναι ένα ζευγάρι, που μετά από χρόνιες προσπάθειες να αποκτήσουν ένα δικό τους παιδί κι αφού έχουν εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες, μαθαίνουν ότι είναι αδύνατον πλέον να τα καταφέρουν. Προτού εγκαταλείψουν μια για πάντα την ιδέα του να γίνουν κάποια μέρα βιολογικοί γονείς, θα φανταστούν για τελευταία φορά πώς θα μπορούσε να είναι το παιδί τους, θα γράψουν σε χαρτάκια όλα όσα θα ήθελαν να έχει κληρονομήσει, θα τα κλείσουν σε ένα κουτί και θα τα θάψουν στον κήπο. Εκείνο το βράδυ ένα θαύμα θα συμβεί και θα μπει στις ζωές τους ο Timothy (CJ Adams), ο βιολογικός γιος που πάντα ήθελαν ν' αποκτήσουν. Ο Timothy έχοντας στην κυριολεξία φυτρώσει από το πουθενά, είναι ένα ιδιαίτερο παιδί, που θα δεχτεί πολλή αγάπη από τους γονείς του, αλλά παράλληλα θα βοηθήσει τον κόσμο γύρω του να βελτιώσει τη ζωή του.

Η κριτική
Η ταινία ξεκινά με τους δυο πρωταγωνιστές, την Cindy και τον Jim, να αφηγούνται την απίστευτη ιστορία τους σε μια κοινωνική λειτουργό, η οποία θα είναι κι αυτή που θα κρίνει αν είναι οι δυο τους κατάλληλοι για να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι.
Από την αρχή της, η ταινία, κάνει σαφές το κοινωνικό της μήνυμα. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι δυσκολεύονται ν' αποκτήσουν βιολογικά παιδιά, η διαδικασία της υιοθεσίας, αποτελεί την μόνη φυσιολογική λύση του προβλήματος. Το έργο, λοιπόν, επικεντρώνεται στο να δείξει στον θεατή τα θετικά στοιχεία της υιοθεσίας μέσω του καλύτερου κι ευκολότερου τρόπου που θα μπορούσε να σκαρφιστεί κάποιος. Παρουσιάζει, λοιπόν, το βιολογικό παιδί ενός ζευγαριού που καλείται να ενσωματωθεί στο οικογενειακό, αλλά και το ευρύτερο, περιβάλλον, ακριβώς όπως ένα υιοθετημένο, για να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι ο ρόλος των γονέων δεν περιορίζεται μόνο στα κληρονομικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.
Παράλληλα, θα δούμε ότι προσπαθεί να κάνει τον σημερινό θεατή να δει μια αισιόδοξη πλευρά της ζωής, που άμα πιστέψει σ' αυτήν, όλα τα θαύματα είναι δυνατά. Ο Timothy, εκτός από το θαύμα της ύπαρξής του, θα είναι υπεύθυνος για διάφορα άλλα μικρά θαύματα που θα δούμε. Θα δώσει την απαραίτητη δύναμη στους γονείς, αλλά και σ' όσους βρεθούν στον δρόμο του, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, να αποδεχτούν την διαφορετικότητά τους και θα καταφέρει, ακόμα, ν' άρει το σταθερό οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκονται οι κάτοικοι της επαρχίας που θα "γεννηθεί".
Βέβαια, η ταινία έχει ένα βασικό πρόβλημα. Όλες οι παραπάνω λεπτομέρειες, μπορούν, εν δυνάμει μόνο, να συνθέσουν ένα ενδιαφέρον έργο, το οποίο θα μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά η προσαρμογή της ιστορίας κι η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθεί, καταστρέφουν μια κατά τ' άλλα συμπαθητική ιστορία.
Η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος της είναι καθ' όλα ψεύτικη. Ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς το ανυπόστατο θαύμα του ερχομού του Timothy, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία, αλλά κι οι χαρακτήρες, δίνει ένα αποτέλεσμα εκνευριστικά υπερβολικό και προσπαθεί με καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή. Ακόμα κι η κοινωνική λειτουργός, που θεωρητικά θα πρέπει να κρατήσει σταθερό χαρακτήρα, σπάει κι αγωνιά ν' ακούσει την συνέχεια της πλασματικής ιστορίας, που μπάζει από παντού.
Σε γενικές γραμμές δεν συγκαταλέγεται στις καλές παραγωγές με την υπογραφή της Disney, αλλά μάλλον στις κακές επιλογές της μεγάλης εταιρίας. Ωστόσο, επειδή θεματικά θίγει ένα καίριο κοινωνικό ζήτημα, δεν αποτελεί και μια τόσο κακή πρόταση για όσους αντέχουν την υπερβολική αισιοδοξία κι αναζητούν μια ταινία για να χαλαρώσουν.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο οικογενειακό δράμα του 2012, βασισμένο σε ιστορία του Ahmet Zappa, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Peter Hedges, διάρκειας 105 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους CJ Adams, Jennifer Garner, Joel Edgerton, Odeya Rush, Shohreh Aghdashloo και Dianne Wiest.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

15 Οκτωβρίου 2012

(2011) Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar

Πρωτότυπος τίτλος: Monsieur Lazhar


Η υπόθεση
Το πρωί της Παρασκευής, καθώς ο Simon (Émilien Néron) πηγαίνει το γάλα της ημέρας στην τάξη, θ' ανακαλύψει το άψυχο σώμα της δασκάλας του να κρέμεται από ένα σωλήνα στο ταβάνι. Λίγες μέρες αργότερα, θα κάνει την εμφάνισή του, στην διευθύντρια του σχολείου, ο Bachir Lazhar (Mohamed Fellag), ένας δάσκαλος από την Αλγερία, ο οποίος θα ζητήσει ν' αναλάβει την τάξη της αυτόχειρος και λόγω της έλλειψης υποψηφίων προσλαμβάνεται. Ο κύριος Lazhar, με τις παλαιού τύπου μεθόδους του, θα ξεκινήσει να διδάσκει τα παιδιά και παράλληλα θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει να συμφιλιωθούν με το γεγονός. Ο Lazhar, όμως, κινδυνεύει ν' απελαθεί από τον Καναδά, γεγονός το οποίο κανένας από τους συναδέλφους του δεν γνωρίζει.

Η κριτική
Αν μου ζητούσαν να παρουσιάσω το κεντρικό θέμα της ταινίας με μια μόνο λέξη, νομίζω πως η "αδικία" είναι αυτή που της ταιριάζει περισσότερο. Τα νοήματα της ταινίας, βέβαια, είναι πολλαπλά και σίγουρα το αίσθημα που αφήνει στον θεατή μετά την ολοκλήρωσή της δεν είναι βαρύ κι αρνητικό. Ο κεντρικός άξονας, όμως, όλων των προβληματικών που παρουσιάζονται στο έργο είναι οι συνέπειες της αδικίας, η στάση του καθενός απέναντι σ' αυτήν, αλλά και τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρουν οι διάφοροι τρόποι προσέγγισής της.
Ο Philippe Falardeau, όπως θα δούμε, θα χρησιμοποιήσει την απώλεια για να μιλήσει για όλα όσα τον απασχολούν. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ταινίας, όμως, είναι ότι δεν την τοποθετεί σ' ένα κύκλο ενήλικων ατόμων, που σε μια θεωρητική βάση έχουν την ικανότητα να την κατανοήσουν και να την αντιμετωπίσουν όπως πρέπει, αλλά αντίθετα επιλέγει μια ηλικιακή ομάδα "ακατάλληλη" για ένα τόσο βάρβαρο θέμα, η οποία λόγω του εύπλαστου και του αθώου της ηλικίας της, καταφέρνει να δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα κι ειλικρίνεια απέναντι σ' αυτήν.
"Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar", ο οποίος όπως θα δούμε και στην ταινία, παρουσιάζεται περισσότερο ανθρώπινος, παρά εξαιρετικός, θα μπει στις ζωές των παιδιών και θα προσπαθήσει να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν τον θρήνο, τη δυσφορία ή την περίεργη, έστω, κατάσταση που έχει προκαλέσει η αυτοκτονία της πρώην δασκάλας τους. Το ομορφότερο στοιχείο της ιστορίας, βέβαια, είναι ότι κι ο ίδιος ο Lazhar φέρει πάνω του το βάρος μιας απώλειας και μέσω της βοήθειας που προσφέρει, καταφέρνει να βοηθηθεί κι ο ίδιος.
Άλλο ένα στοιχείο που θίγεται στην ταινία, είναι η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, του πολυπολιτισμικού Καναδά. Όπως θα δούμε, στην τάξη του Lazhar βρίσκονται αρκετά παιδιά από διάφορα έθνη του κόσμου, ανάμεσά τους κι ένας Άραβας. Μια από τις σημαντικότερες αλλαγές που έχει υποστεί η εκπαίδευση του Καναδά, ο οποίος είναι μια αποικιακή χώρα, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η εθνικότητα του καθενός. Παλαιότερα, τα παιδιά έπρεπε ν' αποθαρρύνονται όταν χρησιμοποιούσαν την μητρική τους γλώσσα, όπως κάνει κι ο Lazhar με τον Άραβα κάθε φορά που του μιλάει στην γλώσσα τους. Σήμερα, όμως, μαζί με όλους τους νεωτερισμούς του εκπαιδευτικού συστήματος, τα παιδιά πρέπει να έρχονται σ' επαφή με τον μητρικό πολιτισμό τους.
Ένας δάσκαλος, λοιπόν, που χρησιμοποιεί τις παλαιές μεθόδους διδασκαλίας, δεχόμενος παράλληλα τις κριτικές των καθηγητών και των γονέων, θα έρθει αντιμέτωπος με το νέο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει τα παιδιά ως παιδιά στις υποχρεώσεις κι ως ενήλικες στα δικαιώματά τους και κυρίως που απαγορεύει το άγγιγμα ανάμεσα σε δασκάλους και μαθητές.
"Ο εξαιρετικός κύριος Lazhar" είναι μια ταινία που μιλά με πολύ απλά λόγια και μ' έναν πολύ ανάλαφρο τρόπο για καίρια ζητήματα της κοινωνίας και των μελλοντικών πολιτών αυτής. Καταφέρνει, δε, να διατηρήσει το χαρακτηριστικό των ταινιών του γαλλόφωνου Καναδά και παρουσιάζει μια όμορφη ιστορία παιδιών και του δασκάλου τους. Προτείνεται στους σινεφίλ του κινηματογραφικού χώρου, σε όσους αρέσουν οι δραματικές ταινίες με πρωταγωνιστές μικρά πιτσιρίκια, αλλά και σε όσους ψάχνετε να δείτε ένα καλό δράμα, που να έχει να δώσει στον θεατή κάτι παραπάνω από 90 λεπτά χαλάρωσης.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Κοινωνικό δράμα του 2011 από τον γαλλόφωνο Καναδά, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Philippe Falardeau, διάρκειας 94 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mohamed Fellag, Sophie Nélisse, Émilien Néron και Marie-Ève Beauregard.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

13 Οκτωβρίου 2012

(2012) Barbara

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Barbara


Η υπόθεση
Στην Γερμανία του 1980, η Barbara (Nina Hoss), θα θελήσει να μεταβεί από την Ανατολική στην Δυτική πλευρά της πρωτεύουσας. Ως τιμωρία, θα την μεταθέσουν σ' ένα επαρχιακό νοσοκομείο της Ανατολικής Γερμανίας, όπου θα αξιολογείται καθημερινά κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα πρέπει να δέχεται, στο διαμέρισμά της, την επίσκεψη των αξιωματικών και να περνά από τους καθιερωμένους ελέγχους. Κλεισμένη στον εαυτό της, θα περιμένει, υπομονετικά, να έρθει η στιγμή που θα της δοθεί η ευκαιρία ν' αποδράσει με τον εραστή της. Σε σύντομο διάστημα θα έρθει σ' επαφή με τον André (Ronald Zehrfeld), έναν καλό κι ευγενικό ιατρό του νοσοκομείου που είναι παράλληλα κι ο άνθρωπος που υποβάλει την αναφορά για το πρόσωπό της, και με διαφόρους ασθενείς, με τους οποίους θ' αφήσει στην άκρη την ψυχρότητα και την απάθειά της.

Η κριτική
Η "Barbara" είναι από τις ταινίες που δεν είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες στο σινεφίλ κοινό, καθώς το θέμα της και μόνο είναι αρκετό να ωθήσει κάποιον να την παρακολουθήσει. Το "Τείχος του Βερολίνου", αλλά κι η κατάσταση την οποία αναγκάστηκαν οι Γερμανοί πολίτες να υπομείνουν όλα αυτά τα χρόνια, αποτελεί μια σχετικά πρόσφατη πληγή της χώρας, που δεν έχει πάψει, μέχρι σήμερα, ν' αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κι αξιόλογη θεματολογία.
Όντας μια ταινία του Christian Petzold, ενός εκ των τριών δημιουργών του ρεύματος της "Σχολής τους Βερολίνου", δεν θα μπορούσε να μην χαρακτηρίζεται από λιγοστούς, απλούς, ευθείς, κοφτούς κι αφαιρετικούς, κατά κύριο λόγο, διαλόγους, που παρουσιάζουν, όμως κατά διαστήματα, μια στοχαστική διάθεση. Προσπαθώντας, παράλληλα, ν' αποτινάξει από την ταινία το χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης σκηνοθετικής άποψης, αποφεύγει να δώσει τον μουντό τόνο εκείνης της εποχής μέσω της εικόνας και του χρώματός της. Τα πλάνα του είναι φωτεινά κι η φωτογραφία που χρησιμοποιεί πανέμορφη.
Αντιθέτως, το κλίμα της εποχής, αποπειράται, με επιτυχία τολμώ να πω, να το παρουσιάσει μέσω της σιωπής αλλά και της απόστασης, που κρατά η πρωταγωνίστρια, από το κοινωνικό σύνολο, αλλά όχι από τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη την βοήθειά της. Δείχνοντας ταυτόχρονα τις δυο πτυχές του χαρακτήρα της Barbara, την απομόνωση στην οποία η ίδια επιλέγει να ζήσει και την ανάγκη της να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να παρουσιάσει στον θεατή έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αχώνευτος, υπερόπτης ιατρός, αλλά ως κάποιος που έχει καταφύγει στον εαυτό του, γιατί μόνο εκεί αισθάνεται ασφάλεια. Με αυτή του την επιλογή, πιστεύω δικαιώνεται και για την απονομή της Αργυρής Άρκτου καλύτερης σκηνοθεσίας, καθώς με έναν διαφορετικό, αλλά εξίσου ευθύ τρόπο καταφέρνει να υποβάλει τον θεατή σε μια βαριά ατμόσφαιρα.
Η εξαιρετική ερμηνεία της μούσας του Petzold, Nina Hoss, αλλά και των υπολοίπων ηθοποιών που πλαισιώνουν την ταινία, συντελούν στην ανάδειξη των ηρώων και συνεπώς της ίδιας της ιστορίας, που είναι βασισμένη στην ψυχολογία αυτών. Αξιέπαινο είναι ότι καταφέρνει να παρουσιάσει το ανθρώπινο και τσακισμένο πρόσωπο ακόμα κι ενός καθάρματος.
Το βασικό αρνητικό στοιχείο της ταινίας, βέβαια, που κατά την προσωπική μου άποψη αρκεί για ν' αντισταθμίσει όλα τα θετικά χαρακτηριστικά της, είναι οι αργοί της ρυθμοί, οι οποίοι σε συνδυασμό με τους μινιμαλιστικούς διαλόγους της, μπορούν κάλλιστα να κουράσουν ακόμα κι ένα σινεφίλ κοινό. Η ταινία, βρίσκεται στο μεταίχμιο του φυσικού και του επιτηδευμένου κινηματογράφου και γι' αυτό, προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ της "Σχολής του Βερολίνου" κι έπειτα στους σινεφίλ του γενικότερου ευρωπαϊκού σινεμά.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Γερμανικό δράμα του 2012, σε σενάριο των Christian Petzold και Harun Farocki και σκηνοθεσία του Christian Petzold, διάρκειας 105 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nina Hoss, Ronald Zehrfeld, Rainer Bock, Jasna Fritzi Bauer και Mark Waschke.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

26 Σεπτεμβρίου 2012

(2012) Η αδελφή μου

Πρωτότυπος τίτλος: L'enfant d'en haut
Αγγλικός τίτλος: Sister


Η υπόθεση
Ο Simon (Kacey Mottet Klein) είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι που ζει με την αδελφή του, την Louise (Léa Seydoux), σε μια βιομηχανική περιοχή, κάτω από ένα Ελβετικό χιονοδρομικό κέντρο. Παρά το μικρό της ηλικίας του, ο Simon είναι αυτός που συντηρεί οικονομικά την Louise και το σπίτι στο οποίο μένουν. Έχοντας πρόσβαση στο Ελβετικό θέρετρο, ο μικρός Simon, έχει την ευκαιρία να εκτελέσει διάφορες μικροκλοπές σε βάρος των πλουσίων επισκεπτών του και, πουλώντας έπειτα τα κλοπιμαία, να εξασφαλίσει τ' απαραίτητα.

Η κριτική
"Η αδελφή μου" είναι μια ταινία που παρουσιάζει ένα παιδί ενήλικα στη σκέψη, με τις ανάγκες ενός μικρού αγοριού. O Simon όντας υπεύθυνος για την επιβίωση του εαυτού του, αλλά και της μεγαλύτερης αδελφής του, που δεν έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, θα γίνει η αφορμή για να δειχθούν οι διάφορες σχέσεις και συμπεριφορές, τόσο στην οικογένεια, όσο και στις συναναστροφές του με τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίες σίγουρα θα μας προβληματίσουν.
Η ταινία, αν και δραματική, έχει έναν πολύ έντονο κοινωνικό χαρακτήρα, καθώς μας παρουσιάζει ένα ανήλικο αγόρι, για το οποίο κανένας, απ' όσους βρίσκονται ή περνάνε από τη ζωή του, δεν έχει στην πραγματικότητα ενδιαφερθεί. Όλοι έρχονται και προσπερνάνε στη ζωή αυτού του παιδιού. Το γεγονός αυτό, μας κάνει να περιμένουμε να δούμε έναν εύθραυστο χαρακτήρα, ένα παιδί με συμπεριφορά παιδιού. Αντ' αυτού όμως, απέναντί μας θα σταθεί ένας μικρός ήρωας που θα μας κάνει ν' αναρωτηθούμε από πού αντλεί αυτή του τη δύναμη.
Η αλήθεια είναι ότι η ταινία, πιθανότατα, θα θυμίσει στον θεατή διάφορες άλλες ταινίες κοινωνικού περιεχομένου με παιδιά. Από κάποιες είναι καλύτερη, από κάποιες άλλες κατώτερη, αλλά σημασία έχει ότι καταφέρνει με τον τρόπο της να κάνει τον θεατή να μπει στη θέση του μικρού πρωταγωνιστή και να συμμετάσχει, μαζί του, στην εξέλιξη της ιστορίας. Εκπλήσσει και συγκινεί, αλλά με μια ρεαλιστική ματιά, που για κάποιους μπορεί να είναι αισιόδοξη, για κάποιους απαισιόδοξη.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι άκρως ικανοποιητικές, με τον μικρό Kacey Mottet Klein, να αναδεικνύει τον χαρακτήρα του Simon, ακριβώς όπως τον φανταζόμαστε. Έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή της Gillian Anderson, που αν και μικρή, είναι αρκετή για να βοηθήσει τον Simon ν' αναδείξει περισσότερο την παιδική του ανάγκη να βρεθεί κοντά σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η φωτογραφία κι η μουσική, εδώ, αν και δεν παίζουν κυρίαρχο ρόλο, υπάρχουν περισσότερο ως συμπλήρωμα της αίσθησης που δημιουργούν κι αφήνουν οι χαρακτήρες στο κοινό.
Μια πολύ όμορφη και γλυκό-πικρη ιστορία, που αποτελεί μια καλή πρόταση για όσους θέλουν να δούνε μια ταινία κοινωνικού χαρακτήρα και δεν έχουν κουραστεί να βλέπουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο μικρά παιδιά, που ζουν στο σήμερα ελπίζοντας και προσπαθώντας με το δικό τους τρόπο, για ένα καλύτερο αύριο.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλικό κοινωνικό δράμα του 2012, σε σενάριο των Antoine Jaccoud, Ursula Meier και Gilles Taurand και σκηνοθεσία της Ursula Meier, διάρκειας 100 λεπτών, με πρωταγωνιστές, τους Kacey Mottet Klein, Léa Seydoux, Martin Compston και Gillian Anderson.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

8 Σεπτεμβρίου 2012

(2011) Polisse

Πρωτότυπος τίτλος: Polisse
Ευρωπαϊκός τίτλος (φεστιβάλ): Poliss


Η υπόθεση
Η ομάδα του Τμήματος Προστασίας Ανηλίκων της γαλλικής αστυνομίας, σε καθημερινή βάση, αναλαμβάνει να λύσει δεκάδες ιστορίες που αφορούν παιδιά. Οι περισσότερες, έχουν να κάνουν με κακοποίηση ανηλίκων, άλλα δεν λείπουν κι οι υποθέσεις ναρκωτικών, στις οποίες εμπλέκονται συχνά ανήλικοι, ή υποθέσεις ακατάλληλων κι άπορων γονέων. Μέσα από την ταινία, θα γνωρίσουμε έναν-έναν τους ανθρώπους που απαρτίζουν την ομάδα του Τμήματος, αλλά και τις ιστορίες των παιδιών.

Η κριτική
Στο ξεκίνημά της, η ταινία, δίνει την αίσθηση μίας, ακόμα, γαλλικής δραματικής ταινίας, η οποία απαρτίζεται από ένα πολυπρόσωπο cast, με ατελείωτους κι ανούσιους διαλόγους. Στην πορεία όμως, ο θεατής, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η "γαλλική πινελιά", εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό.
Ο καταιγισμός πληροφοριών, όπως επίσης κι η σύντομη ενασχόληση της σκηνοθέτιδας, με την κάθε ιστορία, είναι ο μοναδικός τρόπος να καταφέρει να δείξει, μέσα σε δυο μόλις ώρες, παράλληλα το ανθρώπινο πρόσωπο των ατόμων που στελεχώνουν το αστυνομικό σώμα και την ποικιλία, αλλά και ποσότητα των υποθέσεων, που αυτοί οι άνθρωποι καλούνται ν' αντιμετωπίσουν σε καθημερινή βάση.
Η ταινία, είναι στην ουσία, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, κοινωνικού περιεχομένου, που δεν έχει ως στόχο, να δείξει μια ωραιοποιημένη εικόνα του αστυνομικού σώματος, αλλά στοχεύει στον άνθρωπο πίσω από τη στολή. Δεν κρίνει, ούτε προσπαθεί να προσανατολίσει το θεατή σε κάποιο συμπέρασμα. Η ταινία, μόνο δείχνει κι αφήνει στην κρίση του καθενός μας την ετυμηγορία, τόσο για τους αστυνομικούς, όσο και για τις υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνται.
Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους αστυνομικούς, παίζουν τόσο ρεαλιστικά και πειστικά. Η σκηνοθεσία, επίσης, είναι αυτή που αναλογεί σ' ένα ντοκιμαντέρ, καθώς δεν έχει μόνο πλάνα από σταθερή κάμερα, αλλά παράλληλα, κάποιες σκηνές είναι τραβηγμένες στο χέρι. Καταπληκτική δουλειά, επίσης, έχει γίνει και στη φωτογραφία, αλλά και στη μουσική επένδυση της ταινίας. Η μουσική δεν είναι διαρκώς παρούσα, αλλά όταν υπάρχει, εντείνει τα συναισθήματα του θεατή, βάζοντάς τον μέσα στην ταινία.
Το "Polisse", είναι καθαρά ταινία ευρωπαϊκού και ντοκιμαντερίστικου χαρακτήρα. Δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί. Θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να προβληματιστεί και να φιλοσοφήσει για τα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν στην πολιτισμένη Ευρώπη του 2011, καθώς δίνει στο θεατή, όλες τις προσλαμβάνουσες ν' αναλογιστεί το κοινωνικό σύστημα, στο βαθμό που μπορεί.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλικό δράμα του 2011, σε σενάριο των Emmanuelle Bercot και Maïwenn και σκηνοθεσία της Maïwenn, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Joey Starr, Frédéric Pierrot, Karin Viard, Marina Foïs, Maïwenn, Emmanuelle Bercot, Naidra Ayadi, Karole Rocher και Nicolas Duvauchelle.

Οι σύνδεσμοι
Imdb 

15 Αυγούστου 2012

(2011) Μεσοτοιχίες

Πρωτότυπος τίτλος: Medianeras
Αγγλικός τίτλος: Sidewalls
 

Η υπόθεση
Η ταινία, παρουσιάζει τις ζωές δυο Αργεντίνων, μιας γυναίκας κι ενός άντρα, έως τη στιγμή που τα δυο αυτά πρόσωπα θα γνωριστούν. H Mariana (Pilar López de Ayala) κι ο Martín (Javier Drolas), είναι δυο νεαροί γείτονες, που κατοικούν στο Buenos Aires, μια σύγχρονη μεγαλούπολη, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ και ζει ο καθένας την καθημερινότητά του, ανάμεσα σε εκατομμύρια κόσμου, ουσιαστικά μόνος του. Η ψυχοσύνθεση των ηρώων, μοιάζει τόσο οικεία, που δεν αποκλείεται να τους έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Η κριτική
Προσωπικά, η ταινία μου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί ουσιαστικά, ένα love story, το οποίο ο σκηνοθέτης του, έχει επιλέξει να παρουσιάσει πολύ διαφορετικά απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι στιγμής. Συνήθως, αυτού του τύπου οι ταινίες, ξεκινάνε μετά τη γνωριμία των δυο ηρώων, ακολουθεί κάποια αλληλουχία γεγονότων, στην οποία αναπτύσσεται η ψυχοσύνθεσή τους, ο θεατής πείθεται ότι οι δύο ήρωες είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και στο τέλος, συνήθως, τους (ξανα)βρίσκουμε μαζί.
Η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ρεαλιστική. Ο Gustavo Taretto (σεναριογράφος/σκηνοθέτης), έχει επικεντρωθεί στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, ως μεμονωμένες προσωπικότητες. Είναι δύο άτομα διάφορα το ένα απ' το άλλο, άτομα που έχουν ο καθένας το δικό του παρελθόν, τις δικές του φοβίες, τις δικές του προσδοκίες, άτομα καθημερινά, που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον πλατωνικά και συνεπώς ουσιαστικά.
Παρόλα αυτά όμως, καθώς είναι ρεαλιστική η ταινία, ο θεατής δεν μπορεί να είναι σίγουρος, αν οι δυο χαρακτήρες θα καταλήξουν μαζί, κυρίως γιατί τα δυο πρόσωπα, μέχρι τέλους, παραμένουν άγνωστα μεταξύ τους.
Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή της ταινίας εκτυλίσσεται εξαιρετικά αργά. Μπορεί να αφορά ένα love story, αλλά αν έπρεπε να την κατατάξω σε κάποιο είδος, νομίζω της ταιριάζει καλύτερα ο χαρακτηρισμός "κοινωνική", παρά κάποιος άλλος. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι της λείπουν διάφορα χαριτωμένα περιστατικά που συναντάμε στις ρομαντικές κομεντί. Προσωπικά δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ Ευρωπαϊκό ή Λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο, γιατί θα του φαινόταν πολύ αραιή κι ανούσια ταινία. Αντιθέτως, θα την σύστηνα ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να δει κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο, τονίζοντάς του όμως, ότι η ταινία που πρόκειται να δει, απαιτεί τη συμμετοχή/αμέριστη προσοχή του, για να μπορέσει να την απολαύσει.
Σημείωση: Ο τίτλος (η μεσοτοιχία) κι η αφίσα (το πλήθος κόσμου) της ταινίας, αποτελούν το κεντρικό θέμα της ταινίας, γύρω από το οποίο αναπτύσσεται η υπόθεση. Τα επαγγέλματα επίσης των δυο πρωταγωνιστών, είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα κοινωνικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Οι αρχιτέκτονες, έχουν οικοδομήσει τις απρόσωπες κοινωνίες κι οι web designers έχουν οικοδομήσει την απρόσωπη καθημερινότητά μας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Ταινία του 2011, Αργεντίνικης παραγωγής, κοινωνική με αρκετά στοιχεία ανάλαφρης κομεντί, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Gustavo Taretto, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Javier Drolas και Pilar López de Ayala.

Οι σύνδεσμοι