(2012) Αγριότητα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Savages

Η υπόθεση

O Chon (Taylor Kitsch) κι ο Ben (Aaron Taylor-Johnson) είναι δυο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, που μαζί έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια από τις μεγαλύτερες και ποιοτικότερες επιχειρήσεις παραγωγής μαριχουάνα στον κόσμο.  Μαζί τους, στον παράδεισο, κατοικεί η O. (Blake Lively), η γυναίκα που αποτελεί το μόνο κοινό σημείο των δυο ανδρών. Όταν το μεγαλύτερο καρτέλ του Μεξικού θελήσει να αγοράσει την μέθοδό τους κι οι δυο τους αρνηθούν, η O. θ' απαχθεί, προκειμένου να επιτευχθεί η ζητούμενη συνεργασία. Ο Chon κι ο Ben θα πρέπει να καταφέρουν να βρουν ένα τρόπο για να σώσουν τη ζωή της O., κατά προτίμηση, χωρίς να χρειαστεί να συνεργαστούν με την Βασίλισσα Elena (Salma Hayek).

Η κριτική

Η "Αγριότητα" είναι η νέα, πολλά υποσχόμενη, παραγωγή του Oliver Stone, που τάζει στον θεατή δυο ώρες γεμάτες ναρκωτικά, καρτέλ, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, απαγωγές, προδοσίες, χρήμα, σεξ, αλλά κι ένα μοιρασμένο (νέοι κι ανερχόμενοι πρωταγωνιστές, έναντι παλιών κι ιδιαίτερα ικανών εχθρών) cast ηθοποιών.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οφείλω να πω ότι η ταινία, αρχικά, μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα (αν όχι σχεδόν αριστουργηματική), καθώς έτυχε να παρακολουθήσω μόνο το τελευταίο μισάωρό της. Φυσικά βέβαια μ' ένα μισάωρο, και δη το τελευταίο, κριτική δεν γράφεται, οπότε έπρεπε να την δω εξ αρχής για να μπορέσω να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη. Δυστυχώς η αρχική μου εντύπωση διαψεύστηκε κι η ταινία μου άφησε μια γεύση αδιάφορη, ακριβώς ό,τι είναι και το ανερχόμενο πρωταγωνιστικό cast, με βασίλισσα της αδιαφορίας την νεαρή Blake Lively, που έχει και τον ρόλο αφηγητή και με τους Taylor Kitsch και Aaron Taylor-Johnson να την ακολουθούν.

Η ταινία ξεκινά παρουσιάζοντάς μας την ιστορία των δυο ανδρών, του Chon και του Ben, την θέση της O. ανάμεσά τους, αλλά και την ιστορία της επιχείρησης που έχουν καταφέρει να στήσουν οι δυο τους. Η Blake Lively, από την αρχή της ταινίας γίνεται εκνευριστική, παίζοντάς το μοιραία γυναίκα, τη στιγμή που ο τόνος της φωνής της είναι τόσο, μα τόσο άνευρος. Θα μου πείτε, δικαιολογημένα, τι ήθελα να είναι, αφού η πρωταγωνίστρια είναι εθισμένη από μικρή ηλικία στα ναρκωτικά; Το δέχομαι, αλλά η σκηνική της παρουσία δείχνει έναν υγιή άνθρωπο, οπότε τον τόνο της φωνής δεν δύναμαι να τον αποδώσω σε σκηνοθετική οδηγία, αλλά στην ίδια την ηθοποιό.

Το δεύτερο σημείο που λειτουργεί αρνητικά, είναι η υπέρτατη φαντασίωση που ζει η O., η οποία στην πλειοψηφία του ανδρικού κοινού, στο οποίο παρεμπιπτόντως απευθύνεται η ταινία, νομίζω θα φανεί το λιγότερο "υπερβολή". Η O., η οποία χωρίς να προσφέρει απολύτως τίποτα στην επιχείρηση, μαστουρώνει και καλοπερνά, αναφέρει στα πρώτα λεπτά της ταινίας ότι οι δυο άντρες της ανήκουν. Δεν λέω, η κοπέλα είναι πανέμορφη και δικαιολογημένα την θέλουν κι οι δυο, αλλά αλήθεια τώρα, αν την θέλανε πραγματικά, σε σημείο να κάνουν όλα όσα θα κάνουν στη συνέχεια γι' αυτήν... θα δεχόντουσαν να τη μοιράζονται αν ήταν πραγματικοί άντρες; Μήπως τσαλακώνουν, λέω εγώ τώρα με το φτωχό μυαλό μου, υπερβολικά την εικόνα του κατακτητή αρσενικού; Κι όλο αυτό το αναφέρω για να δικαιολογήσω την ανεπάρκεια των δυο πρωταγωνιστών, που ουσιαστικά είναι ανεπάρκεια χαρακτήρων κι όχι υποκριτικής ικανότητας.

Συνεχίζω με το επόμενο θέμα που απασχολεί την ταινία, αυτό της προδοσίας. Εδώ, θα δούμε ότι το ενδιαφέρον του θεατή αναζωπυρώνεται με τα διάφορα ψίχουλα προδοσίας που πετάει ο Stone στην διάρκεια της ταινίας, κεντρίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο το ενδιαφέρον του θεατή να καταλάβει ποιός είναι με ποιόν, ποιός ευθύνεται για τί και ποιό είναι το κίνητρο για όλη την αναστάτωση. Βέβαια, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι στο πλαίσιο της προδοσίας συμπεριλαμβάνονται και τα μεγάλα ονόματα της ταινίας, ο Benicio Del Toro, η Salma Hayek κι ο John Travolta, με τον τελευταίο ν' αποτελεί μια αδιάφορη παρουσία στο χώρο.

Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην ταινία, ναρκωτικά, σεξ, καρτέλ, κ.α., παρουσιάζονται τόσο εξιδανικευμένα, ψεύτικα κι ωμά, αγγίζοντας σε κάποια σημεία τα όρια του αηδιαστικού, που αν μη τι άλλο χάνουν την ουσία τους.

Για να μην γίνομαι, όμως, υπερβολική, όντας μια ταινία του Oliver Stone, σίγουρα παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον. Στην θέση της ωραίας Ελένης, θα δούμε την O., στην θέση του Μενελάου και του Αχιλλέα, τον Ben και τον Chon και στη θέση του Έκτορα και του Πάρη, την Βασίλισσα Elena και τον Lado. Χωρίς να υπάρχει σαφής αναφορά στην τρωικό πόλεμο, επωφελούμαι της αναφοράς στην σαιξπηρική Οφηλία (O.), της επιλογής ν' αντιπαραθέσει California-Μεξικό και της χρήσης του ονόματος Elena, για ν' αναφερθώ σε μια πιο ταιριαστή τραγωδία.

Ωραίο στοιχείο, επίσης, αποτελεί κι η αναζήτηση των "Savages (Άγριοι)". Ποιοί είναι οι άγριοι στην πραγματικότητα; Είναι οι απάνθρωποι Μεξικανοί (τι κοινότυπο!) που με την βία αποκτούν αυτό που θέλουν; Μήπως πάλι, είναι οι πρωτόγονοι φίλοι που μοιράζονται την ίδια γυναίκα; Ίσως στο τέλος να καταφέρει να το ανακαλύψει το κοινό.

Σε γενικές γραμμές, η ταινία προτείνεται στους θαυμαστές του Benicio Del Toro και με μια μικρή επιφύλαξη στους πιστούς ακολούθους του Oliver Stone. Για τους υπόλοιπους που είστε στο μεταίχμιο του να την δείτε ή όχι, θα σας πρότεινα να περιμένετε για το DVD καλύτερα.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο crime film του 2012, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Don Winslow, σε σενάριο των Don Winslow, Shane Salerno και Oliver Stone και σκηνοθεσία του Oliver Stone, διάρκειας 131 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Taylor Kitsch, Aaron Taylor-Johnson, Blake Lively, Benicio Del Toro, Salma Hayek και John Travolta.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2007) California dreamin'

Πρωτότυπος τίτλος: Nesfarsit

Αγγλικός τίτλος: California dreamin' (Nesfarsit)

Η υπόθεση

Στην Ρουμανία του 1999, ένα τρένο που μεταφέρει αξιωματικούς του ΝΑΤΟ κι έναν εξοπλισμό βοήθειας προς την βομβαρδιζόμενη Γιουγκοσλαβία, θα ξεκινήσει με κατεύθυνση το Κόσοβο. Το τρένο, αν κι έχουν δοθεί σαφείς οδηγίες από το Βουκουρέστι να μην εμποδίσει κανείς τη διέλευσή του, θα σταματήσει και θα κολλήσει για πέντε μέρες σ' ένα χωριό της Ρουμανίας, την Καπαλνίτα. Η παραμονή των Αμερικανών στο μικρό αυτό χωριό θα γίνει η αφορμή για την εμφάνιση διαφόρων κωμικο-τραγικών, αλλά άκρως ρεαλιστικών καταστάσεων.

Η κριτική
Το "California dreamin'" είναι μια ταινία, κατά βάση, γλυκό-πικρη που αποτελεί έναν ύμνο αλήθειας για την επαρχιώτικη νοοτροπία όλων των βαλκανικών χωρών. Παράλληλα, όμως, είναι μια ταινία που καταφέρνει να δείξει το αληθινό πρόσωπο των ειρηνικών αμερικανικών επεμβάσεων και τις ταραχές που "άθελά τους" προκαλούν αυτές. Το έργο βασίζεται εξίσου σε μια σάτιρα χαρακτήρων, αλλά και καταστάσεων, οι οποίες καταφέρνουν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Αρχικά, όπως θα δούμε, η ταινία ξεκινά με μια αναδρομή στον Μάιο του 1944, όπου θα γνωρίσουμε τον σταθμάρχη της πόλης Καπαλνίτα σε μικρή ηλικία. Η ταινία θα συνεχίσει στο σήμερα, δείχνοντάς μας μια σκηνή από το γραφείο του Υπουργού Εξωτερικών της Ρουμανίας, θα περάσει στις ετοιμασίες του επικείμενου τρένου και θα καταλήξει στην επαρχία της Καπαλνίτα, όπου θα γνωρίσουμε τους βασικούς ήρωες της ιστορίας μας.
Πρώτο και καλύτερο, από τους κατοίκους του χωριού, θα γνωρίσουμε τον Doiaru (Razvan Vasilescu), τον διεφθαρμένο διευθυντή του σιδηροδρομικού σταθμού κι υπεύθυνο της παραμονής των Αμερικανών στο χωριό και την κόρη του, Monica (Maria Dinulescu), μια νεαρή κοπέλα που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει έναν τρόπο ν' αποδράσει από την μικροαστική, μίζερη ζωή του χωριού.
Ο Doiaru, προφασιζόμενος την έλλειψη των τελωνειακών εγγράφων, που θα έπρεπε να φέρει μαζί του ο αρχηγός της αμερικάνικης αποστολής, captain Doug Jones (Armand Assante), θα χρησιμοποιήσει την γραφειοκρατία και τον νόμο της χώρας του για προσωπικό του όφελος, να πάρει δηλαδή την πολυπόθητη εκδίκησή του από τους Αμερικάνους συμμάχους. Κανείς δεν μπορεί να πει, βέβαια, ότι ο Doiaru κακώς λειτουργεί έτσι, αλλά σίγουρα το πρόσωπό του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί συμπαθές, καθώς συσχετίζεται με λεηλασίες και μεταπωλήσεις προϊόντων από τα τρένα, σε βάρος των συγχωριανών του.
Το δεύτερο πρόσωπο που θα μας απασχολήσει είναι ο καιροσκόπος, εκμεταλλευτής, δήμαρχος του χωριού (Ion Sapdaru), ο οποίος φέρει πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά της βαλκανικής ξενομανίας. Οι Αμερικάνοι για τον δήμαρχο, και στη συνέχεια για όλους τους χωριανούς, αποτελούν τον από μηχανής Θεό. Όπως και το 1944, οι Αμερικανοί είναι αυτοί που αναμένεται να λύσουν όλα τα εσωτερικά προβλήματα του ρουμάνικου λαού, που πρόκειται να βγάλουν τον τόπο από το οικονομικό αδιέξοδο και που θα λυτρώσουν τον λαό από τον δυνάστη που τους εκμεταλλεύεται.
Μέσω της φιλοξενίας, λοιπόν, και των ψεμάτων που χρησιμοποιεί για να φουσκώσει τα μυαλά των χωριανών, ο δήμαρχος θα οργανώσει γλέντια, πάρτυ και παραστάσεις για να καλωσορίσει και να καλοπιάσει τους σωτήρες. Με τον τρόπο αυτό, ένα ολόκληρο χωριό, βλέπουμε να δηλώνει υποταγή και να δίνει την άδειά του, χωρίς κανένα ενδοιασμό, να θεωρηθεί "τριτοκοσμικό" από τους μεγαλοπρεπείς Αμερικάνους. Το πείσμα του Doiaru παράλληλα, ενώ θεωρητικά αποτελεί την ύστατη προσπάθεια να δείξει την υπεροχή του, καταφέρνει μόνο να γίνει αντιληπτό ως ένα χωριάτικο κόμπλεξ, που θα λειτουργήσει σε βάρος του, αφού στο μόνο που βοηθά τελικά η παρουσία των Αμερικανών είναι το ξεμπρόστιασμα των θαμμένων προβλημάτων κι η δύναμη που δίνει η παρουσία τους στους ντόπιους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Αν κι η ταινία είναι ένα κράμα αλήθειας και μυθοπλασίας, δράματος και σάτιρας, υπερβολής και πραγματικότητας, καταφέρνει να σταθεί γερά στα πόδια της και να κάνει σαφές το αντιπολεμικό της μήνυμα, την ευθύνη των Η.Π.Α. για διαφόρους πολέμους, αλλά και τη σαθρότητα του συστήματος που επιτρέπει σε κάποιες δυσμενείς καταστάσεις να εκκολαφθούν.
Με μοναδικό αρνητικό στοιχείο τη μεγάλη της διάρκεια, η οποία πιθανώς να ήταν μικρότερη αν ο σκηνοθέτης της, Cristian Nemescu, είχε προλάβει να ολοκληρώσει το μοντάζ της προτού πεθάνει, η ταινία προτείνεται στους σινεφίλ του βαλκανικού κινηματογράφου κατά κύριο λόγο, καθώς αποτελεί μια σύγχρονη και νεανική ματιά πάνω στην καθημερινότητα και το παγκόσμιο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Ρουμάνικο σατιρικό δράμα του 2007, σε σενάριο των Cristian Nemescu, Tudor Voican και Catherine Linstrum και σκηνοθεσία του Cristian Nemescu, διάρκειας 155 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Razvan Vasilescu, Armand Assante, Ion Sapdaru, Maria Dinulescu, Jamie Elman και Alexandru Margineanu.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes

(2012) Παράνομοι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Lawless

Η υπόθεση

Το 1931 στην αμερικάνικη επαρχιακή πόλη Franklin της Virginia, λίγο καιρό πριν τη λήξη της ποτοαπαγόρευσης, οι αδελφοί Bondurant παρασκευάζουν και διακινούν παράνομα ουίσκι. Ο Forrest Bondurant (Tom Hardy) είναι ο μεγαλύτερος αδελφός κι ο υπεύθυνος της επιχείρησης Bondurant. Ο Howard Bondurant (Jason Clarke) είναι ο μεσαίος αδελφός και στην ουσία το δεξί χέρι του Forrest, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά υποθέσεις που απαιτούν σωματική βία για να λυθούν. Ο Jack Bondurant (Shia LaBeouf), τέλος, είναι ο μικρότερος αδελφός κι αν κι είναι ο πιο άβγαλτος από τους τρεις, είναι ίσως ο πιο φιλόδοξος. Τα πράγματα λειτουργούν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο σ' αυτήν την πόλη, έως την έλευση του Charlie Rakes (Guy Pearce), ενός ελεγκτή της επιτροπής οινοπνεύματος, ο οποίος θέλει όλοι να δείξουν υποταγή στο πρόσωπό του. Οι αδελφοί Bondurant, όμως, αρνούνται να γίνουν υποτελείς του Rakes κι έτσι ξεσπά μια διαμάχη που απαιτεί χρόνο για να λυθεί.

Η κριτική

Η ταινία "Παράνομοι", αν κι αναφέρεται σε μια εποχή που η εγκληματικότητα στην Αμερική ήταν αρκετά αυξημένη, αποτελεί περισσότερο μια ήρεμη ταινία του είδους, που επικεντρώνεται στις ζωές και τις σχέσεις των τριών αδελφών, όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με την κοινότητα, της οποίας ήταν μέλη.

Το έργο, όπως αναφέρεται και στην αρχή, είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα κι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Matt Bondurant "The wettest county in the world", εγγονού ενός εκ των τριών ηρώων, που θα γνωρίσει ο θεατής κατά τη διάρκεια της προβολής. Στα πλαίσια, λοιπόν, της κινηματογραφικής μεταφοράς ενός λογοτεχνικού κειμένου, οι συντελεστές, ορθά θεωρώ, έχουν επιλέξει να αρκεστούν στις απαραίτητες σκηνές βίας, που λειτουργούν βοηθητικά στην εξέλιξη της πλοκής, αποφεύγοντας τυχόν υπερβολές, που θα χρησίμευαν αποκλειστικά και μόνο στο να μετατραπεί η ταινία σε υπερπαραγωγή.

Οι "Παράνομοι" είναι τρεις άντρες που μέσω αυτών, δίνεται η ευκαιρία στον θεατή να πάρει μια γεύση για την παρανομία της εποχής, την ανοχή/συνεργασία του νόμου με τους παρανόμους, αλλά και τον κόσμο των Αμερικανών ποτοπαραγωγών, που δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τον κόσμο των υπολοίπων κατοίκων μιας πόλης. Άλλωστε, η παράνομη παραγωγή αλκοόλ, ήταν μια δουλειά, που μπορεί να μην είχε την αποδοχή όλων των κατοίκων, αλλά είχε των περισσοτέρων. Σε κάποιο σημείο, μάλιστα, θ' ακούσουμε και μια αναφορά στο όνομα του θρύλου της εποχής, του Αλ Καπόνε.

Η αλήθεια είναι ότι η ταινία δεν προσπαθεί να εμβαθύνει καθόλου στους χαρακτήρες της ιστορίας. Ίσως γιατί με λίγα λόγια κι απλά είναι δυνατόν να παρουσιαστεί στο κοινό ένας άρτιος χαρακτήρας. Ίσως πάλι ένας απλός άντρας ή ένας μύθος, γιατί αυτό ήταν ουσιαστικά οι τρεις αδελφοί, να μην χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Παρόλα αυτά, κανένας από τους τρεις αδελφούς δεν έχει τον ίδιο χαρακτήρα με τους άλλους δυο. Ο καθένας με τον τρόπο του γίνεται ξεχωριστός, απαραίτητος και μυθικός.

Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει σε κάποιον η ταινία είναι ότι τα πάντα είναι απολύτως μετρημένα. Οι συντελεστές, έχουν επιλέξει προσεκτικά τις σκηνές που θα συνθέσουν το σύνολο, χωρίς να πλατειάζουν και να κουράζουν και βλέπουμε ότι πολλά στοιχεία από τις ζωές των ηρώων παραλείπονται, για να αφήσουν τον κάθε θεατή να πλάσει ο ίδιος μια εικόνα στο μυαλό του.

Οι εκπληκτικές ερμηνείες των Shia LaBeouf, Tom Hardy, Guy Pearce, Gary Oldman και Jessica Chastain, σε συνδυασμό με την εξαιρετικά πειστική αναπαράσταση της εποχής, λειτουργούν ακόμα περισσότερο βοηθητικά στην σωστή αναπαράσταση του δράματος. Κι η μουσική επένδυση, λειτουργεί υποβλητικά, καθώς εμφανίζεται σε κάποιες σκηνές έντασης και σβήνει σταδιακά στις αρχές της ακόλουθης.

Το μόνο αρνητικό στοιχείο που θα μπορούσε να προσάψει κάποιος στην ταινία, βέβαια, είναι το γεγονός ότι από το trailer ή την περίληψη της υπόθεσης, δεν είναι δυνατόν να καταλάβει κάποιος ότι η ταινία είναι περισσότερο βιογραφική και δραματική και δεν έχει τόσο γρήγορη πλοκή ή τόσο κυνηγητό, για να ικανοποιήσει τους λάτρεις της περιπέτειας και της δράσης.

Θα την προτείνω λοιπόν στους φανατικούς των αυτοδημιούργητων ηρώων και στους λάτρεις της αμερικάνικης παλαιάς επαρχίας. Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι στοχεύει περισσότερο στο ανδρικό κοινό που σέβεται τον ανδρισμό του και που καταλαβαίνει, όπως λέει κι ένας ήρωας, ότι τον άντρα δεν τον κάνει η βία, αλλά η απόσταση που είναι διατεθειμένος να διανύσει.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο crime film του 2012, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα κι εμπνευσμένο από μυθιστόρημα του Matt Bondurant, σε σενάριο του Nick Cave και σκηνοθεσία του John Hillcoat, διάρκειας 116 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tom Hardy, Jason Clarke, Shia LaBeouf, Jessica Chastain, Mia Wasikowska, Dane DeHaan, Guy Pearce και Gary Oldman.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The odd life of Timothy Green

Η υπόθεση

Η Cindy (Jennifer Garner) κι ο Jim (Joel Edgerton) είναι ένα ζευγάρι, που μετά από χρόνιες προσπάθειες να αποκτήσουν ένα δικό τους παιδί κι αφού έχουν εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες, μαθαίνουν ότι είναι αδύνατον πλέον να τα καταφέρουν. Προτού εγκαταλείψουν μια για πάντα την ιδέα του να γίνουν κάποια μέρα βιολογικοί γονείς, θα φανταστούν για τελευταία φορά πώς θα μπορούσε να είναι το παιδί τους, θα γράψουν σε χαρτάκια όλα όσα θα ήθελαν να έχει κληρονομήσει, θα τα κλείσουν σε ένα κουτί και θα τα θάψουν στον κήπο. Εκείνο το βράδυ ένα θαύμα θα συμβεί και θα μπει στις ζωές τους ο Timothy (CJ Adams), ο βιολογικός γιος που πάντα ήθελαν ν' αποκτήσουν. Ο Timothy έχοντας στην κυριολεξία φυτρώσει από το πουθενά, είναι ένα ιδιαίτερο παιδί, που θα δεχτεί πολλή αγάπη από τους γονείς του, αλλά παράλληλα θα βοηθήσει τον κόσμο γύρω του να βελτιώσει τη ζωή του.

Η κριτική

Η ταινία ξεκινά με τους δυο πρωταγωνιστές, την Cindy και τον Jim, να αφηγούνται την απίστευτη ιστορία τους σε μια κοινωνική λειτουργό, η οποία θα είναι κι αυτή που θα κρίνει αν είναι οι δυο τους κατάλληλοι για να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι.

Από την αρχή της, η ταινία, κάνει σαφές το κοινωνικό της μήνυμα. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι δυσκολεύονται ν' αποκτήσουν βιολογικά παιδιά, η διαδικασία της υιοθεσίας, αποτελεί την μόνη φυσιολογική λύση του προβλήματος. Το έργο, λοιπόν, επικεντρώνεται στο να δείξει στον θεατή τα θετικά στοιχεία της υιοθεσίας μέσω του καλύτερου κι ευκολότερου τρόπου που θα μπορούσε να σκαρφιστεί κάποιος. Παρουσιάζει, λοιπόν, το βιολογικό παιδί ενός ζευγαριού που καλείται να ενσωματωθεί στο οικογενειακό, αλλά και το ευρύτερο, περιβάλλον, ακριβώς όπως ένα υιοθετημένο, για να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι ο ρόλος των γονέων δεν περιορίζεται μόνο στα κληρονομικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.

Παράλληλα, θα δούμε ότι προσπαθεί να κάνει τον σημερινό θεατή να δει μια αισιόδοξη πλευρά της ζωής, που άμα πιστέψει σ' αυτήν, όλα τα θαύματα είναι δυνατά. Ο Timothy, εκτός από το θαύμα της ύπαρξής του, θα είναι υπεύθυνος για διάφορα άλλα μικρά θαύματα που θα δούμε. Θα δώσει την απαραίτητη δύναμη στους γονείς, αλλά και σ' όσους βρεθούν στον δρόμο του, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, να αποδεχτούν την διαφορετικότητά τους και θα καταφέρει, ακόμα, ν' άρει το σταθερό οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκονται οι κάτοικοι της επαρχίας που θα "γεννηθεί".

Βέβαια, η ταινία έχει ένα βασικό πρόβλημα. Όλες οι παραπάνω λεπτομέρειες, μπορούν, εν δυνάμει μόνο, να συνθέσουν ένα ενδιαφέρον έργο, το οποίο θα μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά η προσαρμογή της ιστορίας κι η σκηνοθετική γραμμή που ακολουθεί, καταστρέφουν μια κατά τ' άλλα συμπαθητική ιστορία.

Η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος της είναι καθ' όλα ψεύτικη. Ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς το ανυπόστατο θαύμα του ερχομού του Timothy, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ιστορία, αλλά κι οι χαρακτήρες, δίνει ένα αποτέλεσμα εκνευριστικά υπερβολικό και προσπαθεί με καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά να εκβιάσει το συναίσθημα του θεατή. Ακόμα κι η κοινωνική λειτουργός, που θεωρητικά θα πρέπει να κρατήσει σταθερό χαρακτήρα, σπάει κι αγωνιά ν' ακούσει την συνέχεια της πλασματικής ιστορίας, που μπάζει από παντού.

Σε γενικές γραμμές δεν συγκαταλέγεται στις καλές παραγωγές με την υπογραφή της Disney, αλλά μάλλον στις κακές επιλογές της μεγάλης εταιρίας. Ωστόσο, επειδή θεματικά θίγει ένα καίριο κοινωνικό ζήτημα, δεν αποτελεί και μια τόσο κακή πρόταση για όσους αντέχουν την υπερβολική αισιοδοξία κι αναζητούν μια ταινία για να χαλαρώσουν.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο οικογενειακό δράμα του 2012, βασισμένο σε ιστορία του Ahmet Zappa, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Peter Hedges, διάρκειας 105 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους CJ Adams, Jennifer Garner, Joel Edgerton, Odeya Rush, Shohreh Aghdashloo και Dianne Wiest.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Σκότωσέ τους γλυκά

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Killing them softly

Η υπόθεση

Ο Frankie (Scoot McNairy) κι ο Russell (Ben Mendelsohn) είναι δυο τελειωμένοι αλήτες που θα προσληφθούν από τον "Squirrel" (Vincent Curatola) για να ληστέψουν ένα παράνομο παιχνίδι, στημένο από τον Markie Trattman (Ray Liotta). Ο Markie, όμως, είχε σκηνοθετήσει στο παρελθόν μια ληστεία σε κάποιο παιχνίδι του, η οποία για κακή του τύχη αποκαλύφθηκε. Ο Markie έμεινε ατιμώρητος, χαριστικά, λόγω της συμπάθειας που έτρεφαν οι γύρω του για το πρόσωπό του. Όταν η ληστεία, λοιπόν, επαναλαμβάνεται, ο Jackie Cogan (Brad Pitt) προσλαμβάνεται για να εκτελέσει τον Markie, ως παραδειγματισμό και τον πραγματικό ένοχο, ως απόδοση δικαιοσύνης.

Η κριτική

Η ταινία από την στιγμή που ξεκινά δίνει στον θεατή της να καταλάβει ακριβώς τι πρόκειται να παρακολουθήσει στην συνέχεια. Στην εναρκτήρια σκηνή κιόλας ο θεατής παρακολουθεί τον Russell, ένα απόβρασμα της κοινωνίας, να περπατάει σ' ένα έρημο τοπίο. Η μουσική νιώθουμε ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας, ενώ η σκηνή διακόπτεται συνεχώς από τους τίτλους. Όσο, δε, βλέπουμε τον Russell να περπατά, ακούμε παράλληλα μια ομιλία του νυν προέδρου των Η.Π.Α., Barack Obama, και τέλος η σκηνή κλείνει με τις δυο αφίσες του McCain και του Obama, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η ιστορία τοποθετείται κάπου κοντά στις αμερικανικές εκλογές του 2008.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, Andrew Dominik, καταφέρνει να εισάγει τον θεατή, άμεσα, στο κεντρικό θέμα της ταινίας του, που δεν είναι άλλο από το έντονο πολιτικό/κοινωνικό μήνυμα, που θα αναδειχτεί σταδιακά μέσα από τις μίζερες ζωές μιας χούφτας αποβρασμάτων της αμερικάνικης επαρχίας. Το θέμα αυτό, επίσης, είναι δοσμένο με μια εκπληκτική σκηνοθετική άποψη πάνω στο μοντάζ, κάνοντας την ταινία να μοιάζει σε ορισμένες στιγμές με κομψοτέχνημα του είδους και με μια μουσική που δένει άριστα με το όλο σύνολο.

Το "Σκότωσέ τους γλυκά" είναι μια αρκετά ιδιαίτερη ταινία. Αρχικά, βλέποντας κάποιος το trailer έχει την αίσθηση ότι θα δει μια ταινία με κεντρικό άξονα την μαφία, το πιστολίδι και στυγνές δολοφονίες. Η αλήθεια είναι ότι όντως η ταινία με μια πρώτη ματιά, αυτά τα θέματα πραγματεύεται. Όμως, δεν είναι μια γρήγορη γκανγκστερική ταινία, όπως αυτές που έχουμε συνηθίσει, καθώς σε δεύτερο, αλλά ουσιαστικότερο επίπεδο, θα την δούμε να βασίζεται περισσότερο στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στην ψυχογραφική σκιαγράφηση των πληρωμένων δολοφόνων, έτσι ώστε να γίνει σαφέστερο το μήνυμά της.
Από την άλλη πλευρά, όμως, η ταινία δεν κινείται αποκλειστικά και σ' έναν καθαρό πολιτικό επίπεδο. Μπορεί να πραγματεύεται το αμερικάνικο όνειρο, αλλά αυτό το κάνει μέσω μιας ομάδας ανθρώπων που αποτελούν το κοινωνικό κατακάθι του αμερικανικού λαού και παράλληλα περιέχει κάποιες σκηνές, κοντινών πλάνων σε slow-motion που απευθύνονται σε όσους αρέσουν οι γκανγκστερικές-splatter ταινίες.
Η υπέροχη αντίθεση, βέβαια, που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει και ταυτόχρονα αποτελεί το στοιχείο που είτε θα κάνει τον θεατή να λατρέψει το φιλμ, είτε θα τον κάνει να μετανιώσει τον χρόνο που ξόδεψε, είναι το άμεσο πολιτικό μήνυμα που εκφράζεται εν συντομία κι ευθέως, μαζί με τους ευθείς και "καθαρούς" χαρακτήρες που παρουσιάζονται, έναντι μιας ανούσιας πολυλογίας, για πράγματα τόσο μικρά και πεζά, συγκριτικά με το κεντρικό νόημα, που, όμως, για τους χαρακτήρες, όπως θα δούμε, αποτελούν θέματα υψίστης σημασίας, σημαντικότερης του θανάτου.
Οι εκπληκτικές ερμηνείες τον ηθοποιών, σε συνδυασμό με την μουσική της δεκαετίας '60, τις αμφιέσεις των δεκαετιών '60-'70 και κάποιες απίστευτες λήψεις κάμερας που προβάλλονται σε πολύ αργό slow-motion, μπορούν ν' αφήσουν έναν εξοικειωμένο θεατή άφωνο. Το ζήτημα, βέβαια, είναι οι πολλοί αργοί ρυθμοί της ταινίας, αλλά κι οι ανούσιοι διάλογοί της, που για έναν μέσο όρο θεατών, οι οποίοι προτιμούν καθαρές γκανγκστερικές ταινίες, θ' αποτελέσει απλώς μια ταινία που κάτι θέλει να πει κι εν τέλει το λέει, αλλά κουράζει πολύ μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Σε γενικές γραμμές, είναι μια ιδιαίτερα καλή παραγωγή, αλλά προτείνεται μόνο σε όσους μπορούν εύκολα να δουν ταινίες με πρωταγωνιστή τον υπόκοσμο κι έχουν την διάθεση να παρακολουθήσουν μια ταινία που ξεφεύγει από τα στεγανά στερεότυπα των ταινιών του είδους, έχοντας πιο αργούς ρυθμούς από τις περισσότερες κι ένα συμπέρασμα ουσίας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο δράμα του 2012, βασισμένο στο βιβλίο του George V. Higgins, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Andrew Dominik, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Brad Pitt, James Gandolfini, Scoot McNairy, Ben Mendelsohn, Vincent Curatola, Ray Liotta και Richard Jenkins.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Αστερίξ + Οβελίξ στη Βρετανία

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix et Obélix: Au service de sa majesté

Αγγλικός τίτλος: Astérix and Obélix: God save Britannia 

Δευτερεύων αγγλικός τίτλος: Astérix and Obélix: On her majesty's secret service

Η υπόθεση

Η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται υπό την πολιορκία Ρωμαίων στρατιωτών. Όταν η πολιορκία φτάσει πια στο χωριό της Βασίλισσας Cordelia, οι κάτοικοι θα στείλουν έναν απεσταλμένο, τον Jolitorax (Guillaume Gallienne), στους, ξακουστούς για την δύναμή τους, Γαλάτες. Στον Astérix (Edouard Baer) και τον Obélix (Gérard Depardieu) θ' ανατεθεί, παράλληλα με την εκπαίδευση του Goudurix (Vincent Lacoste) για να γίνει άντρας, η ασφαλής μεταφορά ενός βαρελιού με μαγικό φίλτρο, αλλά και του Jolitorax, πίσω στην πατρίδα του. Οι Ρωμαίοι με τη σειρά τους, θα καταφύγουν στους Νορμανδούς και όλοι μαζί θα βρεθούν σε μια κωμωδία καταστάσεων, με έδρα την Μεγάλη Βρετανία.

Η κριτική

Η τέταρτη ταινία Astérix κι Obélix με τον Gérard Depardieu στον ρόλο του δευτέρου, οφείλω να ομολογήσω ότι καταφέρνει ν’ ανακτήσει την χαμένη αίγλη των δυο πρώτων ταινιών της σειράς, παρουσιάζοντας μια κωμωδία καταστάσεων που προκαλεί το άκρατο γέλιο του θεατή.

Οι παραγωγοί, αλλάζοντας για τρίτη φορά τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον Astérix και κρατώντας τον καταπληκτικό Gérard Depardieu σ’ έναν από τους πιο ταιριαστούς ρόλους της καριέρας του, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα δυνατό δίδυμο, ίσως καλύτερο κι από το αρχικό.

Η ταινία, βασιζόμενη στα comic "Ο Αστερίξ κι οι Βρετανοί" κι "Ο Αστερίξ κι οι Νορμανδοί", εμφανίζει έναν Astérix κι έναν Obélix, που θυμίζουν αρκετά τους χαρακτήρες της πρώτης ταινίας. Εμβαθύνει, παράλληλα, στη φιλία των δυο ηρώων, αλλά και στην σχέση που έχουν αυτοί με άλλους χαρακτήρες της ταινίας. Στα πρότυπα του comic, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει τους χαζούς Ρωμαίους που συνέχεια "τις τρώνε", τον καπετάνιο των πειρατών που συνέχεια "την παθαίνει" από τους Γαλάτες, αλλά και τα διάφορα gadgets της σημερινής εποχής, καμουφλαρισμένα καταλλήλως για να ταιριάζουν με το υπόλοιπο σύνολο.

Το κυριότερο, όμως, στοιχείο που κάνει την ταινία άκρως κωμική είναι αυτό της σάτιρας. Μπορεί ο Astérix κι o Obélix να είναι μια παιδική σειρά ταινιών, αλλά ας μην ξεχνάμε την αιώνια έχθρα που τρέφουν Άγγλοι και Γάλλοι. Όντας μια γαλλική ταινία λοιπόν, δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει όλα τα στοιχεία για τα οποία φημίζονται οι "εχθροί (την αγένεια, την ευθύτητα, τους τρόπους, την εμμονή με το τσάι, τα άγευστα φαγητά, την αδυναμία τους να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, την ατάραχη εικόνα τους, κ.α.), μ’ έναν τρόπο τόσο εύστοχο, που ακόμα κι οι ίδιοι οι Άγγλοι δεν θα μπορούσαν να κακιώσουν στους δημιουργούς της.

Επίσης, άλλο ένα έξυπνο στοιχείο είναι η εμβόλιμη διακωμώδηση των Νορβηγών, που βοηθά να μην καταντήσει κουραστική η ταινία, αλλά κι ο έμμεσoς σχολιασμός που αποπειράται να κάνει σε διάφορα καθημερινά προβλήματα, όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης.

Μια ταινία γυρισμένη στα πρότυπα των Astérix κι Obélix, που συστήνεται ανεπιφύλακτα στις οικογένειες, στους φανατικούς θαυμαστές των δυο παντοδύναμων ηρώων, αλλά και σε όσους επιθυμούν να δουν μια καλή κωμωδία με ήρωες δυο κλασικούς χαρακτήρες comic.
Σημείωση: Αν επιλέξετε να δείτε την ταινία στην τρισδιάστατη έκδοσή της, το σίγουρο είναι πως δεν θα κλάψετε τα λεφτά σας. Όμως, καθώς δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα μεγάλες διαφορές από την δισδιάστατη έκδοση, το 3D δεν κρίνεται απαραίτητο.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλική κωμωδία του 2012, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο των Laurent Tirard και Grégoire Vigneron και σκηνοθεσία του Laurent Tirard, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Edouard Baer, Gérard Depardieu, Vincent Lacoste, Guillaume Gallienne, Charlotte Lebon, Valérie Lemercier, Catherine Deneuve και Fabrice Luchini.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2008) Ο Αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες

Πρωτότυπος τίτλος: Astérix aux jeux olympiques

Αγγλικός τίτλος: Asterix at the olympic games

Η υπόθεση

Ο Alafolix (Stéphane Rousseau), ένας νεαρός Γαλάτης, στέλνει ερωτικούς παπύρους στην πριγκίπισσα Ειρήνη (Vanessa Hessler), η οποία δηλώνει ερωτευμένη με τον κρυφό θαυμαστή της. Το πρόβλημα είναι ότι την καρδιά της Ειρήνης διεκδικεί ταυτόχρονα κι ο γιος του Ιουλίου Καίσαρα (Alain Delon), Βρούτος (Benoît Poelvoorde), τον οποίο η όμορφη πριγκίπισσα δεν αντέχει ούτε λεπτό. Προκειμένου, λοιπόν, να μην αναγκαστεί να παντρευτεί τον Βρούτο με το έτσι θέλω, ανακοινώνει πως θα δεχτεί για σύζυγό της όποιον καταφέρει να κερδίσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες που πρόκειται να γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Βρούτος θα ανακοινώσει στον πατέρα του πως θα εκπροσωπήσει την Ρώμη, ενώ ο Alafolix θα ζητήσει την βοήθεια των συμπατριωτών του. Ο Astérix (Clovis Cornillac), ο Obélix (Gérard Depardieu) κι ο Panoramix (Jean-Pierre Cassel) θα ξεκινήσουν ένα ακόμα ταξίδι, αυτή τη φορά με προορισμό την Ελλάδα. Στόχος τώρα είναι να κερδίσουν τους Αγώνες και να βοηθήσουν τον Alafolix να κερδίσει το χέρι της ωραίας Ειρήνης.

Η κριτικής

Η τρίτη ταινία της κινηματογραφικής μεταφοράς του Astérix και Obélix στην μεγάλη οθόνη, παρά τις προσπάθειες που καταβάλει, δυστυχώς δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο με τις δυο προηγούμενές της. Κρίμα για την ταινία και διπλό κρίμα για 'μας τους Έλληνες που περιμέναμε πώς και πώς την συγκεκριμένη παραγωγή.

Αυτή την φορά η ταινία θα ξεκινήσει με την ιστορία του γαλατικού χωριού και θα συνεχίσει συστήνοντας στο κοινό τους νέους ήρωες που θα πλαισιώσουν το σύνολο. Παράλληλα, παρά το ταξίδι που πραγματοποιούν οι φημισμένοι Γαλάτες, το επεισόδιο, της συγκεκριμένης ιστορίας, με τους πειρατές παραλείπεται κι ακόμα παρατηρούμε ότι τους χαζούς Ρωμαίους, ουσιαστικά αντικαθιστά ο Βρούτος, ο οποίος παρουσιάζεται τόσο βλάκας που αγγίζει, πια, τα όρια της υπερβολής.

Οι συντελεστές δίνουν την αίσθηση ότι σκοπίμως αποφεύγουν τις σκηνές πλήθους κι ίσως αυτό να γίνεται για να εστιάσουν περισσότερο στα διεθνή ονόματα που έχουν καταφέρει να συμπεριλάβουν στην παραγωγή. Βέβαια, αξίζει ν' αναγνωρίσουμε ότι μια ταινία που καταφέρνει να επαναφέρει τον Alain Delon σε βασικό ρόλο και να δώσει στον Michael Schumacher ρόλο ανάλογο της πραγματικής του ιδιότητας, δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σε μια ταινία διάρκειας δυο ωρών, οι μόνες σκηνές που αξίζουν από κωμικής άποψης, με εξαίρεση κάποιες λίγες σκηνές που τα ηνία αναλαμβάνει ο Gérard Depardieu, είναι αυτές με τον Καίσαρα και τον Βρούτο, οι οποίες, όπως προανέφερα, κάπου χάνουν την μαγεία τους με την υπερβολή που διαθέτουν. Από το έργο, δεν λείπουν παράλληλα και διάφορες σκηνές με τις οποίες, εμμέσως, ασκείται αρνητική σάτιρα σε διάφορα αθλήματα, τα οποία ποτέ δεν έγιναν αποδεκτά από ένα μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού (body-building, ποδόσφαιρο, κ.α.).

Τέλος, η ξαφνική αλλαγή του ηθοποιού που ενσαρκώνει τον Astérix, μοιάζει πλήρως ανούσια. Ο Clovis Cornillac παρουσιάζει έναν χαρακτήρα πεζό κι αδιάφορο, αφήνοντας τους δευτεραγωνιστές να κερδίσουν την παράσταση και τους θαυμαστές του comic με μια πικρή γεύση στο στόμα.

Αν και την συγκεκριμένη ταινία δύσκολα θα την πρότεινα σε κάποιον, αν έχετε δει τις δυο προηγούμενες και δεν έχετε κάποια άλλη, καλύτερη πρόταση, δεν αποτελεί ιδιαίτερα κακή επιλογή για ένα χαλαρωτικό δίωρο.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Γαλλική κωμωδία του 2008, βασισμένη σε comic των René Goscinny και Albert Uderzo, σε σενάριο των Thomas Langmann, Olivier Dazat, Alexandre Charlot και Franck Magnier, σε διαλόγους των Thomas Langmann, Alexandre Charlot και Franck Magnier και σκηνοθεσία των Frédéric Forestier και Thomas Langmann, διάρκειας 116 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Clovis Cornillac, Gérard Depardieu, Jean-Pierre Cassel, Stéphane Rousseau, Vanessa Hessler, Benoît Poelvoorde και Alain Delon.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes