(2007) Το τελεσίγραφο του Μπορν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The Bourne ultimatum

Η υπόθεση

Ο Jason Bourne (Matt Damon), μετά την επιστροφή που αναγκάστηκε να κάνει κι έχοντας ήδη απολογηθεί στην ορφανή κόρη των δυο πρώτων θυμάτων του, θα συνεχίσει να κλείνει έναν-έναν του λογαριασμούς του. Θα ενημερώσει τον αδελφό της Marie (Franka Potente) για τον θάνατό της και θα προσπαθήσει να μάθει όλα όσα τον αφορούν, για να μπορέσει, επιτέλους, να κλείσει μια και καλή το κεφάλαιο "πράκτορας/δολοφόνος της C.I.A." και να ζήσει αυτή την ήρεμη ζωή, που τόσο επιθυμεί.

Η κριτική
"Το τελεσίγραφο του Μπορν" αποτελεί την τρίτη και τελευταία ταινία της τριλογίας του Bourne με πρωταγωνιστή τον Matt Damon. Κατά γενική ομολογία, δε, είναι το αποκορύφωμα ολόκληρης της σειράς, που κλείνει τον κύκλο με θεαματικό τρόπο.
Από το ξεκίνημά της, είναι εμφανές ότι ο στόχος της δεν είναι, απλώς, να τερματίσει την υπόθεση "Bourne", αλλά θέλει παράλληλα να ολοκληρώσει το πορτραίτο του πρώην πράκτορα και να αφήσει στον θεατή/θαυμαστή της σειράς ένα αίσθημα πληρότητας.
Η τρίτη ταινία, όπως βλέπουμε, ξεκινά με μια καταδίωξη που προηγείται της τελευταίας σκηνής της προηγούμενης ταινίας. Ενώ λοιπόν, ο θεατής έχει ακούσει και γνωρίζει το πραγματικό όνομα του Jason Bourne, ο ίδιος ακόμα το αναζητά.
Έτσι, σ' αυτήν την ταινία, η οποία ξεκινά με μια σκηνή δράσης και θα συνεχίσει με την επιτυχημένη συνταγή των πολλών διάσπαρτων σκηνών που ανεβάζουν την αδρεναλίνη, ο θεατής θ' ακολουθήσει τον Bourne, έως ότου καλυφθούν όλα τα κενά που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί στο μυαλό του κοινού και συνδέει παράλληλα, με εξαιρετική δεξιοτεχνία, την συγκεκριμένη ταινία με τις δυο προηγούμενές της.
Θα δούμε, ακόμα, την επιστροφή, κατά μια έννοια, στα πετυχημένα στοιχεία της πρώτης ταινίας. Εδώ, εκτός από τις χορογραφημένες σκηνές δράσης που αρκούν για μια πετυχημένη περιπέτεια, θα ξαναβρούμε τον Bourne να καταστρώνει πανέξυπνα σχέδια απόδρασης και παράλληλα θα έχουμε την παρουσία ακόμα μιας γυναίκας που θα βοηθήσει τον πρωταγωνιστή με το σχέδιό του.
Βέβαια, εφόσον η ιστορία συνεχίζεται δεν θα μπορούσαν να λείπουν και κάποια καινούργια στοιχεία που θα την κάνουν ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσα για τον θεατή. Μετά την ύπαρξη της "Επιχείρησης Treadstone", θα μάθουμε για την εξέλιξη του προγράμματος αυτού στην "Επιχείρηση Blackbriar", ένα βελτιωμένο πρόγραμμα που υπόσχεται την πάταξη της τρομοκρατίας. Άλλο ένα καινούργιο στοιχείο, είναι επίσης ο ρόλος του δημοσιογράφου που χώνει τη μύτη του σε ένα σκάνδαλο που μπορεί να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο.
Ο Matt Damon έχοντας πλέον καταξιωθεί ως απόλυτος υπερ-πράκτορας, θα δώσει την τελευταία ερμηνεία του ως Jason Bourne, ολοκληρώνοντας έτσι έναν χαρακτήρα που με το πρόσωπό του γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. Δυστυχώς βέβαια, η Julia Stiles, χωρίς να είναι κακή στο ρόλο της, σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να αναπληρώσει το κενό που άφησε η Franka Potente στο ρόλο της συμπρωταγωνίστριας. Την κατάσταση όμως για το γυναικείο φύλο σώζει η Joan Allen που ως ενεργή πράκτορας που βρίσκεται ανάμεσα στο καθήκον και το σωστό, καταφέρνει να υποστηρίξει το ρόλο της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αν έχετε δει τις δυο προηγούμενες ταινίες της σειράς, δεν πρέπει να χάσετε την τελευταία της τριλογίας του Bourne. Αν είστε λάτρης της περιπέτειας και γενικότερα των ταινιών δράσης, τότε η συγκεκριμένη ταινία θα σας αφήσει, αν μη τι άλλο, ικανοποιημένους. Αν πάλι είστε θαυμαστής του Matt Damon θα σας πρότεινα να δείτε ολόκληρη την τριλογία.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2007, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Robert Ludlum, προσαρμοσμένο από τον Tony Gilroy, σε σενάριο των Tony Gilroy, Scott Z. Burns και George Nolfi και σκηνοθεσία του Paul Greengrass, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Matt Damon, Julia Stiles, Joan Allen, David Strathairn, Paddy Considine, Scott Glenn και Albert Finney.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2004) Στη σκιά των κατασκόπων

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The Bourne supremacy

Η υπόθεση

Ο Jason Bourne (Matt Damon) έχει αποσυρθεί, μαζί με την Marie (Franka Potente), κάπου στην Ινδία. Ο ίδιος έχει αποφασίσει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ήρεμα, μακριά από κινδύνους. Για όσους κατέχουν, όμως, υψηλά αξιώματα στη C.I.A., ο Jason Bourne, πάντα θα αποτελεί κίνδυνο και γι' αυτό το λόγο πρέπει να βρεθεί και να αφανιστεί. Έτσι, ένας Ρώσος πράκτορας στέλνεται στην Ινδία να τον δολοφονήσει. Η επιχείρηση αποτυγχάνει, αλλά η Marie δολοφονείται. Ο Bourne, τώρα θα πρέπει να επιστρέψει, ν' ανακαλύψει τον λόγο που δολοφονήθηκε η αγαπημένη του, αλλά και να πάρει εκδίκηση για το θάνατό της. Αυτό που δεν έχει υπολογίσει, όμως, είναι ότι εκτός από τον Ρώσο πράκτορα, καταζητείται κι από την C.I.A. για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει.

Η κριτική

Το "Στη σκιά των κατασκόπων" γυρισμένο στα χνάρια του "Χωρίς ταυτότητα", καταφέρνει να εκπλήξει θετικά το θεατή, καθώς επάξια έρχεται να συμπληρώσει την πρώτη και να προλογίσει την επόμενη συνέχεια. Οι Tony Gilroy κι Paul Greengrass έχουν καταφέρει, με τη συνεργασία τους, να κρατήσουν την δεύτερη ταινία της κινηματογραφικής σειράς σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Στην δεύτερη συνέχεια, εφόσον δεν υπάρχει η ανάγκη να γίνει κάποια εισαγωγή στην πλοκή, το στοιχείο της δράσης δεν θ' αργήσει να κάνει την εμφάνισή του. Κινούμενη στο ίδιο μοτίβο με την πρώτη, θα καλέσει τον θεατή να παρακολουθήσει πολύ περισσότερες σκηνές μάχης και κυνηγητού μέσα στις πόλεις, όλες σύντομες και χορογραφημένες. Αυτή τη φορά, όμως, η δράση περνάει από την Ευρώπη σε παγκόσμια κλίμακα, προσφέροντας ένα ακόμα μεγαλύτερο υπερθέαμα.

Ο Jason Bourne, φυσικά, δεν έχει ανακτήσει πλήρως τη μνήμη του, αλλά οι συντελεστές δεν εστιάζουν πλέον στο στοιχείο της αμνησίας, καθώς η συνεχής αναζήτηση της ταυτότητας κάλλιστα μπορεί να κουράσει. Η ώθηση, εδώ, έρχεται από την ανάγκη του πρωταγωνιστή ν' ανακαλύψει το λόγο που θυσιάστηκε η αγαπημένη του, να εκδικηθεί και να καθαρίσει το όνομά του. Στην πορεία, βέβαια, επειδή αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με την παλαιότερη ζωή του, καινούργια στοιχεία της ταυτότητάς του θα έρθουν στην επιφάνεια χτίζοντας, μ' αυτόν τον τρόπο, έναν περισσότερο ολοκληρωμένο χαρακτήρα.

Ένα άλλο στοιχείο στο οποίο υπερτερεί σε σχέση με την προηγούμενή της είναι το γεγονός ότι ως περιπέτεια δράσης είναι καλύτερα δομημένη. Θέλοντας να εξελίξει την υπόθεση, αλλά και να κρατήσει παράλληλα το ενδιαφέρον του θεατή και για μια επόμενη ταινία, θα μας εισάγει στον βρώμικο κόσμο της C.I.A.. Εδώ τον Bourne δεν θα τον κυνηγήσουν γιατί, λανθασμένα, πιστεύουν ότι έχει στραφεί εναντίον τους, αλλά γιατί φοβούνται αυτά που μπορεί κάποια στιγμή να θυμηθεί. Οι υψηλά ιστάμενοι θα χειραγωγήσουν την Υπηρεσία Μυστικών Πληροφοριών κι η δράση του καλού και του κακού θα διασκορπιστεί εντός κι εκτός της αυτής.

Ο Matt Damon, έχοντας αυτή τη φορά αναλάβει να παρουσιάσει έναν πιο σκληροπυρηνικό Bourne, θα συνεχίσει να εκπλήσσει με τις υποκριτικές του ικανότητες. Ωστόσο ο αναγκαίος θάνατος, στην ταινία, της συμπρωταγωνίστριάς του στο "Χωρίς ταυτότητα" δεν θα ενοχλήσει, άλλωστε η ταινία είναι τόσο γεμάτη, που δεν λείπει από το θεατή μια γυναικεία παρουσία.

Όπως και η πρώτη, προτείνεται σε όλους τους θαυμαστές του πρωταγωνιστή, αλλά και των ταινιών δράσης. Επίσης, σε όσους άρεσε ή φάνηκε ενδιαφέρουσα η πρώτη ταινία της σειράς, σίγουρα η συνέχειά της δεν έχει βγει για να τους απογοητεύσει.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2004, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Robert Ludlum, σε σενάριο του Tony Gilroy και σκηνοθεσία του Paul Greengrass, διάρκειας 108 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Matt Damon, Brian Cox, Joan Allen, Julia Stiles και Franka Potente.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2002) Χωρίς ταυτότητα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The Bourne identity

Η υπόθεση

Ο Jason Bourne (Matt Damon) βρίσκεται, αναίσθητος, να επιπλέει κάπου στη Μεσόγειο. Εκεί θα τον βρει και θα τον σώσει το πλήρωμα ενός ιταλικού πλοίου. Ο γιατρός του πληρώματος θα του αφαιρέσει από το σώμα τις σφαίρες που έχει δεχτεί, αλλά κι ένα τσιπ που περιέχει πληροφορίες για έναν Ελβετικό λογαριασμό τραπέζης. Ο Bourne βρίσκοντας τις αισθήσεις του και μη μπορώντας να θυμηθεί τίποτα από τη μέχρι τώρα ζωή του θα ξεκινήσει, έπειτα από 2 βδομάδες παραμονής του στο πλοίο, ένα ταξίδι προς την Ελβετία, προσπαθώντας ν' ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα. Στη θυρίδα της τράπεζας θα βρεθεί αντιμέτωπος μ' ένα σωρό πλαστά διαβατήρια του ιδίου, ένα τεράστιο χρηματικό ποσό κι ένα περίστροφο. Μην έχοντας τη δυνατότητα να εξηγήσει τίποτα απ' όσα αντικρίζει και καταδιωκόμενος από τις αστυνομικές αρχές, θα ζητήσει τη βοήθεια μιας κοπέλας που θα συναντήσει στην αμερικανική πρεσβεία. Μαζί θα προσπαθήσουν ν' ανακαλύψουν ποιός πραγματικά είναι ο Jason Bourne και για ποιό λόγο θέλουν όλοι να τον βγάλουν απ' τη μέση.

Η κριτική

Το "Χωρίς ταυτότητα" είναι αδιαμφισβήτητα μια καλογυρισμένη ταινία δράσης, μ' ένα, ομολογουμένως, έξυπνο σενάριο που καταφέρνει να επαναφέρει στην οθόνη, τον χαρακτήρα του κυνηγημένου κατασκόπου, με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Το στοιχείο που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει και κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή είναι ότι ο Jason Bourne από τη μια είναι το απόλυτο υπερόπλο της C.I.A., από την άλλη όμως πάσχει από αμνησία, γεγονός που τον κάνει αδύναμο και τρωτό. Ταυτόχρονα βέβαια η αμνησία λειτουργεί κι ως ανασταλτικός παράγοντας στην αποκάλυψη στοιχείων, καθώς ο θεατής δεν μπορεί να μάθει κάτι περισσότερο για το παρελθόν του ήρωα απ' ό,τι ο ίδιος σταδιακά θ' ανακαλύπτει. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να εντείνει την περιέργεια και την αγωνία του κοινού και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του.
Παράλληλα, θα δούμε ότι καταφέρνει να κρατήσει τη δράση σε πολύ υψηλά επίπεδα, κάνοντας έτσι το συνολικό αποτέλεσμα να τείνει προς την πλήρη αρτιότητα μιας ταινίας του είδους. Η δράση μεταφέρεται συνεχώς σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες, οι σκηνές καταδίωξης μέσα στις πόλεις είναι γρήγορες και σύντομες, χωρίς να κουράζουν, και παράλληλα, μοιάζουν, μαζί με τις σκηνές μάχης, σαν καλομελετημένες χορογραφίες, χωρίς ταυτόχρονα να φαίνονται ψεύτικες.
Βεβαίως, η ταινία είναι από την αρχή της, εν μέρει, προβλέψιμη. Ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που έχουν ως πρωταγωνιστές πράκτορες-υπερήρωες, οι οποίοι μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι με ένα στρατό και να κερδίσουν τη μάχη με τις ελάχιστες σωματικές απώλειες. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, και την παρουσία της αθώας αιθέριας ύπαρξης που με την απλότητα της σκέψης της θα φανεί ανώτερη του πρωταγωνιστή και την οποία ο ήρωάς μας, ως γνήσιο αρσενικό, έχει την ηθική υποχρέωση να προστατέψει, καταλήγοντας να ζήσει μαζί της μια ιστορία έρωτα και πάθους, που θα δράσει λυτρωτικά για τον ίδιο.
Ο Matt Damon κι η Franka Potente, πρωταγωνιστούν σε μια ταινία στα πρότυπα της αυθεντικής αμερικάνικης περιπέτειας δράσης, που καταφέρνει να αγγίξει την αίγλη των ταινιών του James Bond. Η Franka Potente αποτελεί, ίσως, την μόνη Ευρωπαία γυναίκα εκείνης της περιόδου, που θα ταίριαζε γάντι για τον εν λόγω ρόλο, αφού αν ανατρέξουμε στο 2002 θα δούμε ότι το "Τρέξε, Λόλα, τρέξε" προηγείται μόλις τέσσερα χρόνια του "Χωρίς ταυτότητα". Αντίθετα, ο Matt Damon σε καμία περίπτωση δεν αναμενόταν να πείσει ως ο απόλυτος υπερ-πράκτορας. Βέβαια ο ηθοποιός κατάφερε να διαψεύσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους, χτίζοντας έναν ακέραιο χαρακτήρα, που δέκα χρόνια αργότερα, δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάποιον καταλληλότερο ηθοποιό για το ρόλο.
Ως μια από τις καλύτερες περιπέτειες δράσης της δεκαετίας του 2000, προτείνεται σε όλους τους λάτρεις της δράσης, όπως επίσης και στους θαυμαστές του πρωταγωνιστή, καθώς με αυτή του την ταινία αποδεικνύει ότι είναι ικανός να διαπρέψει ακόμα και στον πιο αταίριαστο ρόλο.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2002, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Robert Ludlum, σε σενάριο των Tony Gilroy και W. Blake Herron και σκηνοθεσία του Doug Liman, διάρκειας 119 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Matt Damon, Franka Potente, Chris Cooper, Clive Owen, Brian Cox και Julia Stiles.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2010) Matching Jack

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Matching Jack

Η υπόθεση

Ο Jack (Tom Russell) είναι ένα μικρό αγόρι που ζει μια ευτυχισμένη ζωή με την οικογένειά του. Δυστυχώς όμως, η μοίρα θα του παίξει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι, καθώς θα μάθει πως πάσχει από λευχαιμία. Μετά την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, ο Jack θα γνωρίσει τον Finn (Kodi Smit-McPhee), ένα αγόρι στην ίδια ηλικία μ' εκείνον κι η μητέρα του, Marissa (Jacinda Barrett), με τη σειρά της, θα γνωρίσει τον Connor (James Nesbitt), τον πατέρα του Finn. Τα δυο παιδιά, αμέσως, θ' αρχίσουν ν' αναπτύσουν μια όμορφη φιλία, ενώ η Marissa, θ' αρχίσει να έρχεται σιγά-σιγά πιο κοντά με τον Connor. Μια νεαρή μητέρα, που έχει μόλις μάθει ότι ο γιός της πάσχει από μια σπάνια ασθένεια κι ο άντρας της την απατά για χρόνια, κι ένας χήρος πατέρας, που ο γιος του βρίσκεται στα τελευταία στάδια της ασθένειας, θα δώσουν κουράγιο ο ένας τον άλλον.

Η κριτική

Το "Matching Jack" είναι ένα όμορφο οικογενειακό δράμα, που σκοπό έχει ν' αποδείξει στο θεατή ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, όταν κάποιος δεν εγκαταλείπει τις προσπάθειες, πάντα υπάρχει η πιθανότητα να πετύχει ένα μικρό θαύμα.

Η ταινία, δεν θ' αργήσει να μας εισάγει στο θέμα της αρρώστιας και στο χώρο του νοσοκομείου. Θα αρκεστεί σε μια υποτυπώδη εισαγωγή και θα περάσει κατευθείαν στο κυρίως θέμα της. Ενδιαφέρον παρουσιάζει δε κι ο τρόπος, με τον οποίο ο θεατής θα πληροφορηθεί για την φύση της ασθένειας του παιδιού. Τον όρο "λευχαιμία" δεν θα τον ακούσουμε για πρώτη φορά από ένα γιατρό, με στομφώδες ύφος, αλλά από τον Finn, ο οποίος πολύ φυσιολογικά θ' ανακοινώσει στον Jack (και κατά συνέπεια στο θεατή) ότι πάσχει απ' αυτό το είδος καρκίνου.

Στην πορεία της ταινίας, θα αποκαλυφθεί η συνήθεια του David (Richard Roxburgh), του πατέρα του Jack, να συνάπτει κατά καιρούς διάφορες εξωσυζυγικές σχέσεις. Το στοιχείο αυτό, όμως, θα δούμε ότι αντί να λειτουργήσει ως ένα ακόμα φορτίο στις πλάτες της Marissa, θα της δώσει ώθηση κι ελπίδα για την έκβαση της ασθένειας, αφού οπουδήποτε μπορεί να υπάρχει κάποιος αδελφός ή αδελφή του γιού της, που μπορεί να παράσχει στον νεαρό ένα συμβατό μόσχευμα.

Αντίστοιχα με την αστείρευτη δύναμη της μάνας, που βάζει στην άκρη τον εγωισμό της για το καλό του παιδιού της, θα γνωρίσουμε κι έναν πατέρα που κάνει τα αδύνατα-δυνατά, έτσι ώστε το παιδί του να φύγει ευτυχισμένο από αυτόν τον κόσμο. Η δύναμη που αντλούν οι δυο τους από την ανάγκη τους να προσφέρουν ανιδιοτελώς στα παιδιά τους αυτό που έχουν ανάγκη, θα τους φέρει κοντά και θα τους ενώσει με ουσιαστικό τρόπο.

Ερμηνευτικά οι πρωταγωνιστές είναι άκρως ικανοποιητικοί, κάνοντας τους χαρακτήρες τους ρεαλιστικούς, αφού χειρίζονται τις καταστάσεις με την ψυχραιμία των ανθρώπων που αναγκαστικά θα πρέπει να συμβιβαστούν με την αρρώστια, προκειμένου να προχωρήσουν τις ζωές τους. Η μουσική λειτουργεί βοηθητικά στη συναισθηματική φόρτιση ή αποφόρτιση και δε λείπει το γλυκό χαμόγελο ή ακόμα και το γέλιο που μπορεί να προκαλέσουν κάποιες σκηνές στο θεατή.

Σε γενικές γραμμές είναι μια συμπαθής επιλογή. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια δύσκολη ασθένεια σε μια ηλικία πολύ πρώιμη. Το γεγονός και μόνο ότι οι άνθρωποι που του παρουσιάζονται, έχουν βρει τη δύναμη να παλέψουν ενάντιά της, σαν να 'ναι κάτι το φυσιολογικό, γεμίζει με δύναμη κι αισιοδοξία το θεατή. Μπορεί να μην είναι από τις ταινίες που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη του θεατή, αλλά είναι μια αρκετά καλή επιλογή για όσους ψάχνουν μια αισιόδοξη δραματική ταινία.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αυστραλιανό δράμα του 2010, βασισμένο σε ιστορία του Lynne Renew, σε σενάριο της Lynne Renew και David Parker και σκηνοθεσία της Nadia Tass, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Jacinda Barrett, James Nesbitt, Tom Russell, Kodi Smit-McPhee, Richard Roxburgh και Yvonne Strahovski.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Barbie: Η πριγκίπισσα & η ποπ σταρ

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Barbie: The princess & the popstar

Η υπόθεση

Η Tori (φωνή: Kelly Sheridan) είναι μια πριγκίπισσα που το όνειρό της ήταν κάποια μέρα να γίνει pop star. Η Keira (φωνή: Ashleigh Ball), πάλι, είναι μια pop star που όνειρό της ήταν να γίνει κάποια μέρα πριγκίπισσα. Οι δυο τους θα συναντηθούν σε μια εκδήλωση του παλατιού, θα γίνουν οι καλύτερες φίλες και θα συμφωνήσουν ν' αλλάξουν θέσεις για μια μέρα ή και για περισσότερο...

Η κριτική

Η ταινία απευθυνόμενη σε κοριτσάκια προσχολικής, κυρίως, ηλικίας, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα δομημένη. Όλα τα θηλυκά πιτσιρίκια αυτής της ηλικίας θέλουν όταν μεγαλώσουν να γίνουν είτε πριγκίπισσες, είτε pop stars κι αυτή η ταινία συνδυάζει και τους δυο χαρακτήρες.

Το θέμα της αντικατάστασης μπορεί να το έχουμε ξαναδεί με πολύ μεγάλη επιτυχία σε παιδικές ταινίες με πραγματικούς ηθοποιούς, με τη διαφορά ότι αυτές οι ταινίες απευθύνονται σε παιδάκια όλων των ηλικιών κι ανεξαρτήτως φύλου. Η "Barbie: Η πριγκίπισσα & η ποπ σταρ" είναι μια ταινία καθαρά κοριτσίστικη που απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας.

Γεμάτη από τραγούδια, χορευτικά, μαγικές χτένες, μαγικά μικρόφωνα, μαγικούς κήπους, μαγικά φυτά, σκυλάκια που μιλάνε, ρούχα και παπούτσια, καταφέρνει να καταπλήξει τους μικρούς μας φίλους, των οποίων οι απαιτήσεις δεν είναι ιδιαιτέρα υψηλές.

Όντας μια ταινία στα πρότυπα των προηγούμενων ταινιών της Barbie, τα γραφικά της δεν είναι καλύτερα απ' αυτά ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, οι διάλογοί της είναι όσο πιο απλοί θα μπορούσαν να είναι, η εξέλιξή της προβλέψιμη και στο σύνολό της, σαφώς και δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ταινία υψηλών προδιαγραφών. Παρόλα αυτά, λόγω των τραγουδιών, των χρωμάτων και του υπερθεάματος που παρουσιάζει, μπορεί να παρακολουθηθεί εύκολα από το ενήλικο κοινό που θα συνοδεύσει τους μικρούς μπόμπιρες.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, παραγωγής του 2012, σε σενάριο των Steve Granat και Cydne Clark και σκηνοθεσία του Ezekiel Norton, διάρκειας 86 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kelly Sheridan και Ashleigh Ball.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2008) Φθινόπωρο

Πρωτότυπος τίτλος: Sonbahar

Αγγλικός τίτλος: Autumn

Η υπόθεση

Ο Yusuf (Onur Saylak) μετά από δέκα χρόνια πολιτικής κράτησης αποφυλακίζεται, για ιατρικούς λόγους, κι επιστρέφει στο χωριό του, κάπου στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί θα βρει να τον περιμένει μονάχα η γριά κι άρρωστη μητέρα του κι ο παιδικός του φίλος, Mikail (Serkan Keskin). Κατά την παραμονή του στο χωριό, θα γνωρίσει την Eka (Megi Kobaladze), μια όμορφη γυναίκα από την Γεωργία που μέσω της πορνείας προσπαθεί να βγάλει χρήματα για να συντηρήσει την μητέρα και την κόρη της. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη σχέση συμπάθειας κι αγάπης. Μια ταινία αφιέρωμα στα όμορφα παιδιά των ανυπόμονων καιρών που δεν κυνήγησαν ποτέ τα όνειρά τους.

Η κριτική
Το "Φθινόπωρο" θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί ως μια από τις ομορφότερες ποιητικές ταινίες που έχει βγάλει ο κινηματογράφος. Σ' αυτήν, δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα που πρέπει να φτάσει στον παραλήπτη, είναι μια ταινία που μιλά μέσω της μουσικής και της φωτογραφίας της κι απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά.
Στην ταινία του αυτή, ο Özcan Alper, καταφέρνει να συνδυάσει έξοχα το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Τουρκίας με το ηθογραφικό στοιχείο διαφόρων, ξεχασμένων απ' το Θεό, τόπων της χώρας του. Χωρίς ο ίδιος να ασκεί κάποιου είδους κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα της χώρας του, προβάλλοντας απλώς ντοκουμέντα, αφήνει τη δυνατότητα στο θεατή να κρίνει τα γεγονότα που του παρουσιάζονται, όπως εκείνος νομίζει. Ακριβώς την ίδια τακτική ακολουθεί και με τη νοοτροπία των ανθρώπων στα χωριά. Ο Alper απλώς τους εμφανίζει, δεν τους αναλύει, αφήνει τη δουλειά αυτή στον θεατή.
Οι άνθρωποι που θα γνωρίσουμε στο αριστούργημα αυτό, είναι είτε φτωχοί γερασμένοι άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα, πια, να αποδράσουν από την υπέροχη αυτή γη, είτε νέοι άνθρωποι που φοβούμενοι να κυνηγήσουν ένα καλύτερο μέλλον, συμβιβάζονται με ό,τι μπορεί να τους προσφέρει το παρόν, αφήνοντας τα όνειρά τους στην άκρη. Ακόμα κι ο Yusuf, όμως, που έχει κυνηγήσει τα όνειρά του κι έχει πληρώσει γι' αυτά με τη στέρηση της ελευθερίας του, θα δούμε ότι γυρίζοντας στην πατρίδα του, έχει πλέον χάσει την ταυτότητά του. Τα δέκα χρόνια που πέρασε στις φυλακές, τον κάνουν να μοιάζει με ξένο και τρελό, στα μάτια των συγχωριανών του.
Στην ταινία δεν θα δούμε την αντιθετική δύναμη του καλού και του κακού. Υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι κι η μοναξιά τους. Παρόλα αυτά όμως, το "Φθινόπωρο" δεν αποτελεί την επιτομή του πεσιμισμού, όπως πολύ εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρει μια νότα αισιοδοξίας, αφού παρουσιάζει, παράλληλα με την παραίτηση και τον συμβιβασμό, την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να βρει την ευτυχία, ακόμα και σε καταστάσεις προαποφασισμένες, όπως ο θάνατος. Ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, όσο ο άνθρωπος αναπνέει, πάντα θα έχει τη θέληση να ζει και να ελπίζει.
Εντύπωση, κάνουν επίσης κι οι σκηνές που παρεμβάλλονται, μέσω της τηλεόρασης. Θα δούμε κινούμενα σχέδια, καλλιτεχνικό πατινάζ, αλλά και την τελευταία σκηνή από τον "Θείο Βάνια" του Anton Chekhov, η οποία λειτουργεί περισσότερο σαν σκηνή-κλειδί για την έκβαση και συμπλήρωση της ιστορίας. Ο Alper θα επιλέξει να κλείσει την ταινία του, προβάλλοντας ένα χειμωνιάτικο χιονισμένο τοπίο με τη συνοδεία ενός μοιρολογιού, μια σκηνή που με την απλότητά της θα συγκλονίσει το θεατή.
Το "Φθινόπωρο" του Özcan Alper είναι ένα πορτραίτο της ανθρώπινης ψυχής και της τούρκικης επαρχίας, που δικαίως έχει βραβευτεί κι επαινεθεί από αρκετά φεστιβάλ. Όντας μια ταινία αργή, αλλά με υπέροχη φωτογραφία και ρεαλιστικούς χαρακτήρες, προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ του κινηματογραφικού χώρου, αλλά πιθανώς να είναι κατάλληλη και για όσους τους ελκύει η γνωριμία με τον πολιτισμό μιας Τουρκίας στο περιθώριο των συνόρων της.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά
Τούρκικο δράμα του 2008, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Özcan Alper, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Onur Saylak, Megi Kobaladze, Serkan Keskin και Raife Yenigül.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2012) Αγάπη

Πρωτότυπος τίτλος: Amour

Αγγλικός τίτλος: Love

Η υπόθεση

Η Anne (Emmanuelle Riva) κι ο Georges (Jean-Louis Trintignant) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πρώην καθηγητών μουσικής. Στη ζωή τους όλα κυλούν φυσιολογικά, ώσπου, κάποια μέρα, η Anne θα χάσει για λίγα λεπτά την επαφή της με το περιβάλλον. Μετά από ένα αποτυχημένο χειρουργείο, η Anne, θα μείνει ανάπηρη από τη δεξιά της πλευρά. Φοβούμενη τους γιατρούς και τα νοσοκομεία βάζει τον Georges να της υποσχεθεί ότι δεν θα την ξαναστείλει εκεί κι ο Georges δεν απαντά. Έχοντας, πια, ως μοναδική υποχρέωση την φροντίδα της γυναίκας του, ο Georges, θα συνοδεύσει την Anne μέχρι το τέλος της.

Η κριτική

Η "Αγάπη" είναι μια ταινία, πολύ δυνατή, που καταφέρνει να μιλήσει γι' αγάπη, χωρίς να χρειάζεται να κάνει την παραμικρή αναφορά στον όρο αυτό. Στις δυο ώρες που έχει διάρκεια, μόνο σε μια φράση θα αναφερθεί η έννοια της αγάπης κι αυτή δεν θα είναι από το στόμα των πρωταγωνιστών. Η Anne κι ο Georges, δεν μιλούν για το συναίσθημα αυτό, αλλά μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το εντοπίσει στις κινήσεις, στις εκφράσεις, στα μάτια, στις σκέψεις, στη συμπεριφορά τους.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η ταινία καταφέρνει να μιλήσει για αγάπη, με την ταυτόχρονη απουσία της λέξης, θα δούμε τον Haneke να μιλά για μουσική μόνο μέσω των σκηνών όπου υπάρχει μουσική στο χώρο που βρίσκονται οι πρωταγωνιστές. Ο τρόπος που έχει επιλέξει ο μεγάλος Αυστριακός σκηνοθέτης, να χρησιμοποιήσει τη μουσική, σ' αυτή του την ταινία, είναι μαγευτικός. Ακόμα κι οι τίτλοι αρχής και τέλους, δεν συνοδεύονται, έστω, από μια μελωδία. Η μόνη σκηνή, στην οποία θα υπάρξει μουσική εκτός πλάνου, θα είναι η πρώτη νύχτα που θα τους παρακολουθήσουμε, μετά από ένα κονσέρτο και πριν την αρχή της περιπέτειας του ζεύγους. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, ο Haneke, να θέλει να δείξει την αρμονία που υπήρχε στη ζωή των ηλικιωμένων πρωταγωνιστών του πριν το επεισόδιο της Anne.

Η ταινία, ομολογουμένως, στο μεγαλύτερο μέρος της, κινείται με αργούς ρυθμούς, οι οποίοι μπορεί να μην κουμπώνουν ιδιαίτερα με το στυλ του Haneke, αλλά ταιριάζουν απόλυτα στο ηλικιωμένο ζευγάρι που το κοινό καλείται να παρακολουθήσει. Επίσης, οι ιστορίες ηλικιωμένων ανθρώπων που ο ένας αποκτά την ευθύνη και των δυο, συμφωνώ ότι δεν είναι κάτι ξένο, που χρειαζόμαστε μια ταινία να μας την εξιστορήσει. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ακούσει ή ακόμα και βιώσει κάτι ανάλογο κι αποτελεί μια κοινή, για τη σημερινή εποχή, θεματική ενότητα.

Παρόλα αυτά, αξίζει κάποιος να δει την ταινία, πολύ απλά γιατί ο λόγος για τον οποίο, ο Georges, μένει κι επιμένει, δεν είναι από υποχρέωση, αλλά από καθαρή κι αγνή αγάπη κι αυτό το συναίσθημα, ο μόνος τρόπος να το παρουσιάσει κανείς σ' όλο του το μεγαλείο, είναι δείχνοντας εικόνες από μια καθημερινότητα, της οποίας η φθορά δεν τον αγγίζει. Ο Georges χωρίς την Anne, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κοινής συμβίωσης, θα δούμε τον Georges, ο οποίος υποχρεώνεται τώρα να ζει και για τους δυο τους, να αφηγείται στην Anne ιστορίες από το παρελθόν του, τις οποίες ποτέ πριν δεν της έχει διηγηθεί.

Ο Haneke, μ' αυτή του την ταινία, καταφέρνει να συνθέσει ένα ποίημα, ή καλύτερα ένα μουσικό κονσέρτο για τις ανθρώπινες σχέσεις και το βάθος που μπορεί να έχουν αυτές. Είναι, ομολογουμένως, εξαιρετικά εύκολο, μέσα από μια ιστορία ανθρώπων που έχουνε ζήσει μαζί όλη τους τη ζωή να καταφέρεις να συγκινήσεις το θεατή. Είναι, όμως, εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να το πετύχεις αυτό, δείχνοντάς τους στο σήμερα, χωρίς αναδρομές στο κοινό τους παρελθόν, χωρίς, δηλαδή, να δείξεις τον έρωτα που σταδιακά έγινε αγάπη. Κι αυτό είναι το στοιχείο που αναδεικνύει τη μαεστρία του Αυστριακού σκηνοθέτη, που του ανοίγει τις πόρτες, διάπλατα, για βραβεία και διθυραμβικές κριτικές και που κάνει την ταινία του ξεχωριστή.

Μέσα από μια αφήγηση του Georges, θα τον ακούσουμε να λέει "Δεν θυμάμαι την ταινία, αλλά τα συναισθήματα". Ακριβώς αυτός είναι κι ο σκοπός ολόκληρης της ταινίας. Δεν είναι ένα σύνολο που στοχεύει σε αποτύπωση συγκεκριμένων σκηνών, αλλά σε μια ενιαία αίσθηση, από την οποία θ' αποκομίσεις κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό. Υπάρχουν βέβαια, διασκορπισμένες, σκηνές που θα μείνουν στο μυαλό ως ρομαντικές εικόνες, όπως για παράδειγμα οι αναγκαίες μεταφορές της Anne που θυμίζουν χορό ή η σκηνή με το περιστέρι που το "ελευθερώνει" ο Georges, αλλά είναι λίγες και λειτουργούν συμπληρωματικά.

Όντας η φετινή νικήτρια του Χρυσού Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια άριστη πρόταση για όλους τους σινεφίλ του κινηματογράφου. Παράλληλα είναι μια από τις πιο όμορφες προτάσεις, όχι μόνο του φετινού χειμώνα, για κάποιον που θέλει να δει μια διαφορετική ιστορία αγάπης και μπορεί ν' αντέξει τους, λίγο, αργούς ρυθμούς του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου που στο τέλος θα αντικατασταθούν από την υπογραφή του Michael Haneke.

Βαθμολογία: 5/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Michael Haneke, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes