(2008) Ο σκοτεινός ιππότης

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The dark knight

Η υπόθεση

Στο ξεκίνημα, γνωρίζουμε τον Joker (Heath Ledger), τον κακοποιό που έχει έρθει ν' αναταράξει τα νερά του Gotham City. Ο Bruce Wayne (Christian Bale), συνεχίζει τις προσπάθειες να πατάξει την εγκληματικότητα της πόλης, έχοντας και πάλι στο πλευρό του, τον Fox (Morgan Freeman), ο οποίος πλέον είναι ο διαχειριστής της εταιρείας του Bruce, τον Gordon (Gary Oldman) και φυσικά τον Alfred (Michael Caine). Ο Batman, όμως, παράλληλα εκδηλώνει την ανάγκη να βρει ένα στήριγμα, έναν ήρωα με πρόσωπο, έναν άνθρωπο της δικαιοσύνης, που να μπορεί να δώσει στο λαό την ελπίδα που χρειάζεται για ένα καλύτερο αύριο. Τον ήρωα αυτόν, τον συναντά στο πρόσωπο του εισαγγελέα κι επίσημου δεσμού της Rachel (Maggie Gyllenhaal), Harvey Dent (Aaron Eckhart), ο οποίος θα παίξει το δικό του ρόλο, στην πάταξη της εγκληματικότητας.

Η κριτική

Αν το Batman begins, ήταν ένα πείραμα, αυτή η ταινία, αποτελεί το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα μιας επεξεργασίας τριών ετών. Αν πάλι, η πρώτη ταινία, είχε κάποια ψεγάδια, σ' αυτήν είναι εξαιρετικά δύσκολο, να τα εντοπίσει κανείς και να τα εκφράσει. Αν επίσης, η πρώτη δουλειά του Nolan, θα μπορούσε χάριν αστεϊσμού, να χαρακτηριστεί και Ratman, εδώ έχουμε έναν ολοκληρωμένο Batman, κάποιον που έχει βρει την ταυτότητά του, ξέρει τι ζητά και πώς να το διεκδικήσει. Η ταινία αυτή, αποτελεί, ασυζητητί, το διαμάντι της τριλογίας κι έρχεται ν' απαντήσει σε όλους του επικριτές της πρώτης ταινίας.
Το αποτέλεσμα, είναι εκπληκτικό, όχι μόνο λόγω της περαιτέρω επεξεργασίας από την πλευρά του σκηνοθέτη, αλλά και λόγω της πλαισίωσης της ταινίας. Ο Christopher Nolan, έχει κρατήσει, τους άσσους της πρώτης του ταινίας (Michael Caine, Gary Oldman και Morgan Freeman). Ο Christian Bale, είχε το χρόνο να μελετήσει τόσο καλά το ρόλο του, αποδεικνύοντας έτσι, ότι η επιλογή του δεν ήταν τυχαία. Έχει αντικατασταθεί η Katie Holmes, από την Maggie Gyllenhaal, στην οποία ο ρόλος της Rachel, ταιριάζει γάντι, εν αντιθέσει με την προκάτοχό της. Και τέλος, στη θέση των κακών Liam Neeson και Cillian Murphy, έρχονται ο εξωφρενικός Heath Ledger, μαζί με τον Aaron Eckhart.
Ο "σκοτεινός ιππότης", θεωρώ ότι ήταν αυτό που εξ αρχής, είχε στο μυαλό του ο  Christopher Nolan, όταν καταπιάστηκε με τον Batman. Είναι μια από τις ωραιότερες σύγχρονες περιπέτειες που έχουν γυριστεί στα Χολιγουντιανά πλατώ, με τον Heath Ledger, να δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και να στέλνει την ταινία σε ένα άλλο επίπεδο, μακριά από τις περιπέτειες της σειράς. Παρόλα αυτά όμως, οι γρήγορες εναλλαγές, οι υπερβολικές πληροφορίες, τα τόσα διαφορετικά πρόσωπα που έχει να θυμάται ο θεατής, είναι πολύ εύκολο να μπερδέψουν και να αποσυντονίσουν.
Θα την πρότεινα σε όλους τους θαυμαστές του Batman, στους λάτρεις της περιπέτειας, στους θαυμαστές του Heath Ledger, αλλά και της καλής υποκριτικής τέχνης γενικότερα. Δεν θα την πρότεινα βέβαια, σε κάποιον που θέλει να χαλαρώσει, αλλά και σε ένα παιδί, όχι γιατί είναι περιπέτεια ή έχει σκηνές βίας, αλλά γιατί απαιτεί τη συμμετοχή του θεατή σε όλη τη διάρκειά της.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Ταινία του 2008, Αμερικάνικη περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη σε χαρακτήρες του Bob Kane, σε ιστορία του David S. Goyer και Christopher Nolan, σε σενάριο των Jonathan Nolan και Christopher Nolan και σκηνοθεσία του Christopher Nolan, διάρκειας 152 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Bale, Heath Ledger, Michael Caine, Morgan Freeman, Gary Oldman, Aaron Eckhart και Maggie Gyllenhaal.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten tomatoes

(2005) Batman begins

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Batman begins

Η υπόθεση

Η ιστορία, λίγο-πολύ, είναι σε όλους μας γνωστή... Ο Bruce Wayne (Christian Bale), γόνος μιας πλούσιας κι αριστοκρατικής οικογένειας του Gotham City, χάνει μπροστά στα μάτια του, σε παιδική ηλικία, τους γονείς του, σε μια υποτιθέμενη ληστεία. Την ανατροφή του νεαρού κληρονόμου, αναλαμβάνει ο πιστός μπάτλερ της οικογενείας Wayne, Alfred (Michael Caine), ο οποίος κι υποκαθιστά την πατρική φιγούρα. Ο Bruce, μεγαλώνοντας αποφασίζει πως ο σωστός τρόπος να χρησιμοποιήσει τα εκατομμύρια που έχει κληρονομήσει, είναι πολεμώντας το έγκλημα. Διδάσκεται, λοιπόν, διάφορα είδη πολεμικών τεχνών και με τη βοήθεια του Alfred και του Fox (Morgan Freeman), ενός παλιού συνεργάτη του πατέρα του κι εργαζόμενου στην εταιρία Wayne, καταφέρνει να συγκεντρώσει διάφορα gadgets, με τα οποία, θα δημιουργήσει τον Batman. Ως σύμμαχό του στην καταπολέμηση της τεράστιας εγκληματικότητας του Gotham City, αποκτά στην πορεία κι έναν αστυνομικό, τον Jim Gordon (Gary Oldman). Σ' αυτή την ταινία, ο Batman, καλείται να αντιμετωπίσει μια οργάνωση, η οποία θέλει να σπείρει τον τρόμο στην πόλη του ήρωά μας.

Η κριτική

Αυτή, είναι η πρώτη ταινία της τριλογίας του Batman απ' τον Christopher Nolan κι η αλήθεια είναι ότι σαν περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, κανείς δε μπορεί να του πει ότι δεν έχει κάνει καλή δουλειά. Η ταινία, είναι μια Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή και ως τέτοια, πληρεί όλα όσα θα έπρεπε να έχει μια καλογυρισμένη περιπέτεια του 2005. Είναι, όσο ρεαλιστική θα μπορούσε να είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έχει αρκετή δράση, ώστε να μην  αφήσει το θεατή να κουραστεί από τη διάρκειά της, αλλά όχι σε βαθμό που να φτάνει τα όρια της υπερβολής. Είναι, επίσης, η μόνη ταινία που εμβαθύνει σε τέτοιο βαθμό, στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, κάνοντας ακόμα και τους πιο δύσπιστους να παραδεχτούν ότι τελικά το πείραμα πέτυχε. Βέβαια, στο βαθμό τελειότητας, μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη, προσεγμένη Χολιγουντιανή περιπέτεια, γιατί εκτός του ονόματος του κεντρικού χαρακτήρα, δεν έχει κάτι άλλο, που να την κάνει να ξεχωρίζει.

Υποκριτικά τώρα, δεν ξετρελάθηκα από την επιλογή του Christian Bale για το ρόλο του Bruce Wayne, αλλά ούτε με την επιλογή του Tim Burton (Michael Keaton) συμφωνούσα... για 'μενα ο πιο πετυχημένος Batman, ήταν ο Adam West. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εφόσον δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο ηθοποιό, πιο ταιριαστό για το ρόλο, ίσως τελικά να ήταν όντως ο καλύτερος από τις υπόλοιπες υποψηφιότητες του Batman. Άνευ ουσίας, όμως, ήταν η συμμετοχή της Katie Holmes. Πιστεύω πως ο ρόλος της, θα ταίριαζε ίσως καλύτερα σε μια γυναίκα που να εμπνέει στο θεατή λίγο περισσότερο δυναμισμό κι ερωτισμό. Προσωπικά, θεωρώ ότι κάθε φορά που εμφανιζόταν, η ταινία γινόταν κάπως γλυκανάλατη. Στην αντίπερα όχθη, η αντικατάσταση του Michael Gough, από τον Michael Caine, δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη... όπως επίσης, κι οι επιλογές των Morgan Freeman, Gary Oldman και Liam Neeson ήταν εξαίρετες.

Υπάρχει όμως ένα κομμάτι, στο οποίο, θα έρθω να δικαιολογήσω, αλλά και να συμφωνήσω, μαζί με όλους αυτούς που 'θαψαν την ταινία. Ο Batman, δεν είναι ένα comic που δημιουργήθηκε για ενήλικες. Ο Batman, ήταν, είναι και θα είναι υπερήρωας των παιδιών. Σκοπός του, δεν είναι να δώσει ξύλο ή να ανεβάσει την αδρεναλίνη του θεατή στα ύψη, αλλά να διδάξει αξίες στα πιτσιρίκια και να τους μάθει ότι ακόμα κι αυτοί που κάνουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα, θα πρέπει να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη κι όχι να πεθάνουν απ' το χέρι του "καλού" Batman.

Ο Christopher Nolan τώρα, δεν είναι ένας σκηνοθέτης, γνωστός για τις εύπεπτες ταινίες που κάνει. Και τι θέλω να πω με αυτό... Τις περισσότερες από τις ταινίες του, ακόμα κι ένας ενήλικας, θα πρέπει να κάτσει να τις παρακολουθήσει, έχοντας κολλημένα τα μάτια στην οθόνη και το μυαλό σ' εγρήγορση. Είναι τόσο αναλυτικός και δίνει τόσες πολλές λεπτομέρειες στις ταινίες του, παραλείποντας ταυτόχρονα τα ευκόλως εννοούμενα, κι όλα αυτά, σε ταινίες, μεγαλύτερης απ' το σύνηθες, διάρκειας, που θεωρώ ότι σε παιδιά άνω των 7-8, με ένα μέσο δείκτη νοημοσύνης, θα είναι αρκετά δυσνόητη, όχι τόσο η συγκεκριμένη ταινία, αλλά η τριλογία σίγουρα. Κι αυτό, γιατί δε στοχεύει σωστά. Υπάρχει λόγος, που τόσα χρόνια, όσοι ανάπιασαν το Batman, δεν έχουν προσπαθήσει να δείξουν κάτι διαφορετικό. Ο Batman, δεν ψάχνει να βρει την αιτία που θέλησε να πολεμήσει το έγκλημα, ο Batman, απλώς κρεμάει τους κακοποιούς στα φώτα των δρόμων κι ειδοποιεί την αστυνομία να έρθει να τους μαζέψει. Γιατί τόσο απλά μαθαίνει ένα παιδί, βλέπει, αναπαράγει κι έπειτα έρχεται η συνειδητοποίηση.

Οπότε συνοψίζω: Προτείνεται σε όλους εσάς που ψάχνετε να δείτε μια καλή περιπέτεια ή που θέλετε να καταλάβετε τον Bruce Wayne, πίσω από τον Batman. Αντίθετα, αν οι προσδοκίες σας, είναι ανάλογες της σειράς του 1966 ή των ταινιών του Tim Burton, καλύτερα να την αποφύγετε. Αν πάλι, είστε στην κατηγορία που είμαι εγώ... δηλαδή, οι προσδοκίες σας είναι ταινίας Burton, αλλά μπορείτε εξίσου εύκολα, να παρακολουθήσετε μια γρήγορη και δυνατή περιπέτεια... δείτε την, γιατί σίγουρα δε θ' απογοητευτείτε.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ταινία του 2005, Αμερικάνικη περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη σε χαρακτήρες του Bob Kane, σε ιστορία του David S. Goyer, σε σενάριο των David S. Goyer και Christopher Nolan και σκηνοθεσία του Christopher Nolan, διάρκειας 140 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Christian Bale, Michael Caine, Morgan Freeman, Gary Oldman, Katie Holmes, Cillian Murphy και Liam Neeson.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(1962) Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: What ever happened to Baby Jane?

Η υπόθεση

Η Baby Jane Hudson (Bette Davis), τη δεκαετία του '10, γεμίζει τις θεατρικές αίθουσες ως "παιδί θαύμα", ενώ η αδελφή της, Blanche Hudson (Joan Crawford), βρίσκεται στην αφάνεια. Τη δεκαετία του '30 όμως, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Η Blanche έχει αναδειχθεί σε κορυφαία κινηματογραφική star, ενώ η Baby Jane, έχει οδηγηθεί στον αλκοολισμό και κανένα κινηματογραφικό στούντιο δε θέλει να επενδύσει λεφτά πάνω της. Μετά από μια δεξίωση των δυο αδελφών, γινόμαστε μάρτυρες ενός αυτοκινητιστικού "ατυχήματος", μετά το οποίο η Blanche, μένει καθηλωμένη σ' αναπηρικό καροτσάκι. 30 χρόνια αργότερα, ερχόμαστε να συναντήσουμε τις 2 αδελφές, να προσπαθούν να συμβιώσουν στην έπαυλή τους. Από την αρχή της ταινίας, μπορούμε να διακρίνουμε την αρρωστημένη εξάρτηση που κρατά ενωμένες τις δυο πρώην αστέρες της showbiz. Η Blanche, έχει επιλέξει, να κατοικεί μαζί με την αδελφή της, σ' ένα σπίτι, στο οποίο έχει λειτουργικά, την ανάγκη της Baby Jane, για να εκτελέσει ακόμα και τις βασικές της ανάγκες (π.χ. να φάει), ενώ η Baby Jane, έχει την ανάγκη να "φροντίζει" τη μεγαλύτερη αντίζηλό της, την οποία και ζηλεύει παθολογικά. Το πρόβλημα όμως, αρχίζει όταν η Baby Jane, μαθαίνει ότι η Blanche έχει σκοπό να πουλήσει την έπαυλη και να τη βάλει σε ίδρυμα, κάτι που την κάνει να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης.

Η κριτική

...ή αλλώς "Το εγκώμιο". Η ταινία αποτελεί ένα από τα υψηλότερα δείγματα ψυχολογικού θρίλερ. Ένα salto mortale της δεκαετίας του '60, που έγινε μόδα κι αφορμή να γυριστούν, άπειρες ταινίες, με κεντρικό θέμα, γηραιές υστερικές δολοφόνους (παλαιές αστέρες των κινηματογραφικών πλατώ). Η μόνη ταινία, με πρωταγωνίστρια μια ηλικιωμένη τρελή, που είχε γυριστεί κι αγαπηθεί από το κοινό μέχρι τότε, ήταν το "Ψυχώ" του Alfred Hitchcock, από το οποίο είναι σαφώς επηρεασμένο το "Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;", αλλά όχι σε βαθμό που να κάνει αυθαίρετα το συσχετισμό, ο σύγχρονος θεατής. Θα πρέπει να δει κανείς, τη χρονική ακολουθία των ταινιών ("Ψυχώ": 1960, "Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν": 1962), όπως και το λόγο που αποδέχτηκε η Bette Davis να συμμετάσχει στην παραγωγή (πίστευε ότι θα κέρδιζε το κοινό του "Ψυχώ") για να κάνει τη σύνδεση.

Σκηνοθετικά τώρα, ο Robert Aldrich, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Η επιλογή του να γυρίσει σε ασπρόμαυρο φιλμ την ταινία, αποδεικνύεται εφυέστατη, αφού για όποιον έχει δει την ταινία, είναι αυτονόητο ότι το χρώμα, θα λειτουργούσε αρνητικά, τονίζοντας τα "λάθος" πράγματα. Η επιλογή του επίσης, να χρησιμοποιήσει εξπρεσιονιστικά στοιχεία (το κουδούνι υπηρεσίας, το τηλέφωνο, το κουδούνι της πόρτας), όπως και μια υποβλητική μουσική, όπου είναι απαραίτητη, αποτελεί κι αυτό ένα συν στο υπόλοιπο σύνολο.

Αλλά η υπέρβαση, γίνεται στο κομμάτι το υποκριτικό. Στην ταινία, καλούνται να συμπρωταγωνιστήσουν δυο ιερά τέρατα της υποκριτικής, η Bette Davis κι η Joan Crawford, με τη Bette Davis, να παίρνει τα ηνία και να απογειώνει το φιλμ. Νομίζω ότι τα λόγια, στο σημείο αυτό, είναι περιττά... είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει το "μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις".

Στη συγκεκριμένη ανάρτηση, δε θα αναφερθώ καθόλου σε ποιούς, δεν την προτείνω... η ταινία, δεν είναι σινεφίλ, είναι ψυχολογικό θρίλερ και γι' αυτό το λόγο, θα την πρότεινα σε όλους ανεξαιρέτως... όπως και το "Ψυχώ", μόνο για μικρά παιδιά δεν είναι. Θα αρκεστώ απλά, να απευθυνθώ σε όλους εσάς, που φοβάστε το ασπρόμαυρο φιλμ. Οι ασπρόμαυρες ταινίες, έχουν άλλη μαγεία, άλλη ποιότητα κι άλλη κλάση. Δε μαγεύουν με μια ρεαλιστική εικόνα, αλλά με την αίσθηση που δημιουργούν στο θεατή, με την πλοκή τους και με την υποκριτική δυνότητα των ηθοποιών τους. Ο κόσμος που ανέδειξε τον κινηματογράφο, ως το νέο τρόπο διασκέδασης (αντί του θεάτρου), δεν συμβιβάστηκε... σίγουρα υπήρξε λόγος που θέλησε ν' αντικαταστήσει το ζωντανό έγχρωμο, με το μαγνητοσκοπημένο ασπρόμαυρο κι αυτός ο λόγος δεν εξηγείται, βλέπεται...

Σημείωση: Το πανέμορφο είναι ότι μέσα στην αγωνία του ο θεατής, πολλές φορές, πιάνει τον εαυτό του να γελάει, λόγω της εξαίσιας δοσμένης καρικατούρας του Edwin Flagg (Victor Buono). Επίσης, την ταινία τη βρίσκει κανείς εύκολα, θεωρώ, και σε DVD. Αν έχετε όμως τη δυνατότητα, θα σας πρότεινα να προτιμήσετε ένα θερινό κινηματογράφο να τη δείτε.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά

Ταινία του 1962, Αμερικάνικο ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Henry Farrell, σε σενάριο του Lukas Heller και σκηνοθεσία του Robert Aldrich, διάρκειας 134 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bette Davis, Joan Crawford και Victor Buono.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Dark shadows

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Dark shadows

Η υπόθεση

Η ιστορία εκτυλίσσεται, τη δεκαετία του '70, σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής, την ησυχία της οποίας, έρχεται να ταράξει ένας παλιός της κάτοικος, ο Barnabas Collins (Johnny Depp). Το 1760, η οικογένεια Collins, ξεκινά από το Liverpool της Αγγλίας, με σκοπό να χτίσει μια αυτοκρατορία στη Γη της Επαγγελίας. Ο γιος της οικογένειας Collins, Barnabas, διατηρεί δεσμό με μια υπηρέτρια, την Angelique Bouchard (Eva Green), την οποία άθελά του και πληγώνει συναισθηματικά. Την πράξη του αυτή, ο Barnabas, θα την πληρώσει πολύ ακριβά, καθώς η Angelique, αποφασισμένη να πάρει εκδίκηση, σκοτώνει τους γονείς του, τον έρωτα της ζωής του, Josette DuPres (Bella Heathcote) και τον καταδικάζει, σε αιώνιο βίο, ως βρικόλακα. Ο Barnabas, θάβεται ζωντανός έως το 1972, όπου ένα συνεργείο βρίσκει το φέρετρό του και τον ελευθερώνει. Ξυπνώντας, ο Barnabas, επισκέπτεται την οικογένειά του κι εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το σημαντικότερο μέρος της εκδίκησης της Angelique. Η Angelique, μετά από 2 αιώνες, έχει καταφέρει να χτίσει τη δική της αυτοκρατορία και να εκτοπίσει την οικογένεια Collins, από το εμπόριο αλιείας. Ο Barnabas, θα προσπαθήσει να βοηθήσει τη νέα του οικογένειά, να ξαναδιεκδικήσει, όλα όσα έχει χάσει, καθώς δεν είναι ένας κοινός βρικόλακας, αλλά ένας βρικόλακας με ηθική κι αξίες, εκ των οποίων η σημαντικότερη, είναι η οικογένεια.

Η κριτική

Η συγκεκριμένη ταινία, έχει την ιδιαιτερότητα ότι μπορεί να ιδωθεί από δυο οπτικές γωνίες, η πρώτη είναι αυτή της κωμωδίας κι η δεύτερη αυτή της ταινίας του Tim Burton. Η διαφορά των δυο αυτών ποιοτήτων, είναι ότι στη μεν πρώτη, μπορείς να είσαι επιεικής, στη δε δεύτερη, όχι.

Ως κωμωδία, είναι αρκετά πετυχημένη και σίγουρα ποιοτικά κατατάσσεται αρκετά άνω του μετρίου. Η συνύπαρξη του Johnny Depp, της Michelle Pfeiffer και της Helena Bonham Carter σε μια μαύρη κωμωδία, μιλά από μόνη της για το πιθανό αποτέλεσμα. Η επιλογή δε του Johnny Depp, για το ρόλο του ευγενούς βρικόλακα, δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή. Όλοι τους είναι ηθοποιοί που έχουν έμπρακτα αποδείξει, ότι μπορούν να είναι υπέροχοι, σε ό,τι κι αν τους ζητηθεί κι αυτό είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί της ταινίας.

Ως ταινία του Tim Burton τώρα, υστερεί αρκετά σε σχέση με παλαιότερές του. Μπορεί η επιλογή του θέματός της, να είναι στοιχείο Tim Burton, όπως κι ο "καλός" βρικόλακας, το ίδιο, αλλά της λείπει ένα από τα σημαντικότερα συστατικά μιας ταινίας του μεγάλου σκηνοθέτη, αυτή του παραμυθιού. Η ταινία, φαίνεται να είναι περισσότερο μια απόπειρα του Burton, να αποδώσει φόρο τιμής σε μια δεκαετία που θα ήθελε να έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους, όπως επίσης, σίγουρα αποτελεί και φόρο τιμής στην ομώνυμη σειρά, της οποίας, έχει κι επισήμως δηλώσει fan. Εκεί κάπου είναι που θεωρώ ότι έχει χαθεί το παιχνίδι. Η ταινία, δε φέρει την προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη, παρά επικεντρώνεται στο να μοιάσει σε κάτι άλλο και δυστυχώς αυτό, τουλάχιστον για τους πιστούς ακόλουθούς του, είναι εμφανές. Επίσης, προσωπικά, μου έδωσε και την αίσθηση ότι επαναπαύθηκε, ίσως περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε, στις ικανότητες των star του.
Νομίζω ότι στη συγκεκριμένη ταινία, το αν θα την πρότεινα ή όχι κάπου, είναι περιττό, μιας κι όσοι είστε fan του Tim Burton, δε θα βασιστείτε σίγουρα σε μια κριτική... ξέρω ότι περιμένετε πώς και πώς να βγει μια ταινία στις αίθουσες για να τη δείτε... είμαι κι εγώ μια από 'σας. Παρόλα αυτά, οι μόνοι που δε θα την πρότεινα, είναι άτομα που δεν τους αρέσουν οι μαύρες κωμωδίες και δεν τους αρέσει ο Tim Burton. Θα την πρότεινα σε όλους τους θαυμαστές των ηθοποιών που παίζουν, μιας κι υποκριτικά, όλοι τους είναι άψογοι και στους θαυμαστές του σκηνοθέτη, θα φρόντιζα απλά να αναφέρω ότι δεν είναι μια από τις καλύτερές του.
Σημείωση: Έχει γίνει καταπληκτική δουλειά, στην ταινία, σχετικά με τη δεκαετία αναφοράς της. Αν δεν είχε τόσο καθαρή εικόνα, εμένα θα με έπειθε ότι είναι γυρισμένη εκείνη τη δεκαετία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Ταινία του 2012, μαύρη κωμωδία, Αμερικάνικης παραγωγής, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά του Dan Curtis, σε διήγημα των John August και Seth Grahame-Smith, σε σενάριο του Seth Grahame-Smith και σκηνοθεσία του Tim Burton, διάρκειας 113 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Helena Bonham Carter, Bella Heathcote, Eva Green, Chloë Grace Moretz και Gulliver McGrath.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes

(2012) Η ζωή μιας άλλης

Πρωτότυπος τίτλος: La vie d' une autre
Αγγλικός τίτλος: Another woman's life

Η υπόθεση
Γνωρίζουμε τη Marie (Juliette Binoche), ως μια συμπαθητική νέα, 25 χρονών, έτοιμη να κάνει τα πρώτα της βήματα, που θα οδηγήσουν σε μια λαμπρή καριέρα. Την ημέρα των γενεθλίων της, γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, Paul Speranski (Mathieu Kassovitz), με τον οποίο περνά μια νύχτα πάθους. Την επόμενη, η Marie, ξυπνά 16 χρόνια αργότερα, για ν' ανακαλύψει ότι έχει καταφέρει ν' αποκτήσει μια αξιοζήλευτη ζωή. Βρίσκεται παντρεμένη με τον Paul, έχει έναν αξιολάτρευτο γιο, τον Adam (Yvi Dachary-Le Béon), έχει καταφέρει να αποκτήσει πολλά λεφτά και μια καριέρα με διεθνή αναγνωρισιμότητα. Το μόνο πρόβλημα, αρχικά τουλάχιστον, είναι η απώλεια μνήμης των τελευταίων 16 ετών της ζωής της. Η Marie, καλείται να ζήσει για μια βδομάδα τη ζωή μιας άλλης, ν' ανακαλύψει τα λάθη και τα επιτεύγματά της και να διεκδικήσει, εκ νέου, τη ζωή των χρόνων της ωριμότητάς της, μέσα από τη φρεσκάδα, τη ζωντάνια και τη διάθεση για ζωή κι εμπειρίες μιας νεαρής κοπέλας.

Η κριτική
Η ταινία, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα ως θέμα. Μια κοπέλα στο ξεκίνημα της ενήλικης ζωής της (γιατί κακά τα ψέματα, για τους περισσότερους από εμάς η ενήλικη ζωή δεν ξεκινά στα 18), ξυπνά κι έρχεται αντιμέτωπη με όλες τις επιλογές που έχει κληθεί να κάνει μέσα στα επόμενα 16 χρόνια. Επιλογές που όλοι καλούμαστε να κάνουμε και που, ναι μεν, τη στιγμή εκείνη, μας μοιάζουν λογικές κι αναπόφευκτες, αλλά που, δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι επιλογές των οποίων οι συνέπειες και τα επακόλουθα λειτουργούν σα ντόμινο, επηρεάζουν τις ζωές μας και διαμορφώνουν αυτό που είμαστε. Κι όλα αυτά μόνο και μόνο, γιατί τη στιγμή της κρίσης, δεν γνωρίζουμε (και πώς θα μπορούσαμε άραγε;) ή αρνούμαστε να δούμε τις συνέπειες των αποφάσεών μας.
Ο τρόπος προσέγγισης του συγκεκριμένου θέματος, είναι αρκετά όμορφος. Έχουμε δει κι άλλες ταινίες με την ίδια θεματική ενότητα, μόνο που οι περισσότερες, ανήκουν στο είδος της "κομεντί" κι η μετάβαση από την νεαρή ηλικία στην πιο ώριμη, γίνεται με ένα τρόπο μεταφυσικό. Αντίθετα εδώ, βλέπουμε ότι η μετάβαση, αποδίδεται σε μια ψυχολογική ή νοητική διαταραχή, κάτι που κάνει την ταινία, περισσότερο ρεαλιστική, όπως επίσης, η συγκεκριμένη, διαθέτει, στην αρχή της μόνο, κάποια στοιχεία που παραπέμπουν σε κομεντί, αλλά στην πορεία, εξελίσσεται σε καθαρά δραματική, όπως άλλωστε, αρμόζει και σ' ένα τέτοιο θέμα. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι με κάλυψε συνολικά. Πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι πιο δουλεμένη στους δευτερεύοντες χαρακτήρες.
Τώρα, όσον αφορά τους ηθοποιούς, θα ξεκινήσω από την πρωταγωνίστρια. Η επιλογή της Juliette Binoche, για το συγκεκριμένο ρόλο, είναι από μόνη της, ένα πολύ δυνατό χαρτί. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη ηθοποιός, που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει τη Marie Speranski, με τόση πληρότητα. Η Binoche, έχει καταφέρει να κάνει δικό της το ρόλο, τόσο πολύ, που ο θεατής νιώθει ότι είναι, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Έχει δοθεί τόση έμφαση στην άρτια παρουσίαση του κεντρικού χαρακτήρα, που νομίζω δεν δίνεται σε κανέναν άλλο ηθοποιό η δυνατότητα να μπορέσει ν' αγγίζει την τελειότητά της.
Συνολικά η ταινία, θα έλεγα ότι με λίγη παραπάνω επεξεργασία, θα μπορούσε να έχει γίνει ένα μικρό γαλλικό αριστούργημα, χωρίς αυτό βέβαια, να σημαίνει ότι πιστεύω ότι τώρα είναι ανεπαρκής. Προσωπικά, σίγουρα θα την πρότεινα, σε όσους αρέσει η Juliette Binoche και το γαλλικό σινεμά ή σε κάποιον που θα μου ζητούσε μια καλή ταινία. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια κατηγορία θεατών, που δε θα την πρότεινα... Ίσως να μην την πρότεινα σε κάποιον που θα μου ζητούσε μια ταινία ευχάριστη, που να μην του δώσει λαβή για περαιτέρω προβληματισμό. Κατά τ' άλλα αποτελεί μια αρκετά καλή επιλογή, για όλες τις ηλικίες, που δε νομίζω ότι θα σας αφήσει ανικανοποίητους.
Σημείωση: Εξαιρετική είναι η θέα από το σπίτι των πρωταγωνιστών, προς τον Πύργο του Άιφελ, όπως κι οι περιπλανήσεις της Marie, στους δρόμους του Παρισιού. Σκηνές σύντομες, αλλά με ένα άρωμα γαλλικό.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Γαλλικό δράμα, παραγωγής του 2012, βασισμένο στο βιβλίο της Frederique Deghelt, σε σενάριο των Claire Lemaréchal και Sylvie Testud και σκηνοθεσία της Sylvie Testud, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Juliette Binoche, Mathieu Kassovitz και Yvi Dachary-Le Béon.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Ατίθαση συντροφιά

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Darling companion
 

Η υπόθεση

Η Beth (Diane Keaton), μια γυναίκα μέσης ηλικίας, στην επιστροφή της προς το σπίτι, βρίσκει στον αυτοκινητόδρομο, έναν χτυπημένο σκύλο. Προκειμένου να θανατώσουν το ζωντανό, αποφασίζει ν' αναλάβει η ίδια την επίσκεψη στον κτηνίατρο κι έπειτα το κρατά μέχρι να μπορέσει να του βρει σπίτι. Μετά από έναν χρόνο, ο "Freeway" (έτσι έχει ονομάσει η Beth τον σκύλο) αποτελεί επίσημο μέλος της οικογενείας κι έχει αναπτύξει με την Beth, ένα πολύ δυνατό δεσμό. Ο άντρας της, Joseph (Kevin Kline), ένας σπουδαίος χειρούργος, από αυτούς που ζουν για να εργάζονται, έχοντας βγάλει τον Freeway βόλτα, τον χάνει. Το περιστατικό, γίνεται αφορμή να εξωτερικευτούν τα προβλήματα του Joseph και της Beth, αλλά παράλληλα και των άλλων μελών της οικογενείας, που βρίσκονται μαζί τους, στην εξοχή.

Η κριτική

Η ταινία, σε μια καθαρά θεωρητική βάση, νομίζω ότι θα ήθελε να είναι κωμωδία... ίσως και να γίνει όταν μεγαλώσει. Πρακτικά, όμως, είναι δύσκολο να την κατατάξει κάποιος, γιατί και δραματική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κομεντί ακόμα... αλλά νομίζω θα προτιμήσω το χαρακτηρισμό "κωμωδία".

Δε θα μιλήσω για τις υποκριτικές ικανότητες κάποιου ηθοποιού, διότι η σκηνοθετική άποψη(;)/το σενάριο(;), δε δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ακόμα και τους Diane Keaton, Kevin Kline, Dianne Wiest και Richard Jenkins, έχει καταφέρει να επισκιάσει το όλο σύνολο. Θα ήθελα να αναλύσω τους χαρακτήρες επίσης, αλλά θα πρέπει να αναφερθώ σε αρκετές λεπτομέρειες της ταινίας, οπότε θα αρκεστώ στο να μιλήσω λίγο γενικά κι αόριστα.

Η κύρια βάση της ταινίας, υποτίθεται ότι είναι το δέσιμο της Beth με τον Freeway, αλλά ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος, δεν έχει επικεντρωθεί σ' αυτό. Από τη σκηνή που μπαίνει ο Freeway, για πρώτη φορά στο σπίτι, μέχρι τον επόμενο χρόνο, μεσολαβούν κάποιες ενδιάμεσες εικόνες, αλλά τίποτα που να υποδεικνύει ένα δέσιμο. Περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι έχουν επικεντρωθεί στο να παρουσιάσουν τη Beth ως υστερική, με τη δικαιολογία ότι την παραμελεί ο άντρας της ή περνάει εμμηνόπαυση (αναφέρεται κι αυτό σε κάποια στιγμή).

Η δευτερεύουσα βάση, είναι ο επαναπροσδιορισμός της κατεστραμμένης σχέσης του Joseph με τη Beth. Η αλλαγή της συμπεριφοράς του Joseph, θεωρείται δικαιολογημένη για έναν οικογενειάρχη, αλλά δεν έχει καμία λογική εξήγηση για έναν πετυχημένο γιατρό, που θα πατούσε επί πτωμάτων για να συνεχίσει να είναι No.1 στο χώρο του.

Δε θα πω σε ποιόν δε θα την πρότεινα, γιατί είναι πολλοί, αλλά θα πω πως θα την πρότεινα σε όσους θέλετε να περάσετε 1.30 ώρα και κάτι ψιλά, ευχάριστα. Η ταινία, είναι αρκετά επιφανειακή μεν, αλλά το σημαντικό, είναι αρκετά ανάλαφρη και δεν κουράζει. Έχει μια πολύ καλή ροή γεγονότων που κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή. Μην περιμένετε όμως, μαζί με τις ευχάριστες στιγμές, να αποκομίσετε και κάτι παραπάνω. Το μήνυμα της αγάπης, που προσπαθεί να προβάλλει η ταινία, είναι τόσο ονειρικά δοσμένο, που είναι πολύ δύσκολο να το λάβει ο παραλήπτης. Να πω μόνο ότι, δεν αξίζει να τη δείτε για τις ερμηνείες, ούτε αν είστε φιλόζωοι.

Σημείωση: Αρκετά αστείος είναι ο ρόλος της τσιγγάνας μάντισσας κι όλα τα ευτράπελα που προκύπτουν από τα οράματά της.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Lawrence Kasdan και Meg Kasdan και σκηνοθεσία του Lawrence Kasdan, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Diane Keaton, Kevin Kline, Dianne Wiest, Richard Jenkins, Mark Duplass και Ayelet Zurer.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2011) Μεσοτοιχίες

Πρωτότυπος τίτλος: Medianeras

Αγγλικός τίτλος: Sidewalls
 

Η υπόθεση

Η ταινία, παρουσιάζει τις ζωές δυο Αργεντίνων, μιας γυναίκας κι ενός άντρα, έως τη στιγμή που τα δυο αυτά πρόσωπα θα γνωριστούν. H Mariana (Pilar López de Ayala) κι ο Martín (Javier Drolas), είναι δυο νεαροί γείτονες, που κατοικούν στο Buenos Aires, μια σύγχρονη μεγαλούπολη, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ και ζει ο καθένας την καθημερινότητά του, ανάμεσα σε εκατομμύρια κόσμου, ουσιαστικά μόνος του. Η ψυχοσύνθεση των ηρώων, μοιάζει τόσο οικεία, που δεν αποκλείεται να τους έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας.

Η κριτική

Προσωπικά, η ταινία μου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί ουσιαστικά, ένα love story, το οποίο ο σκηνοθέτης του, έχει επιλέξει να παρουσιάσει πολύ διαφορετικά απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι στιγμής. Συνήθως, αυτού του τύπου οι ταινίες, ξεκινάνε μετά τη γνωριμία των δυο ηρώων, ακολουθεί κάποια αλληλουχία γεγονότων, στην οποία αναπτύσσεται η ψυχοσύνθεσή τους, ο θεατής πείθεται ότι οι δύο ήρωες είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και στο τέλος, συνήθως, τους (ξανα)βρίσκουμε μαζί.

Η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ρεαλιστική. Ο Gustavo Taretto (σεναριογράφος/σκηνοθέτης), έχει επικεντρωθεί στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, ως μεμονωμένες προσωπικότητες. Είναι δύο άτομα διάφορα το ένα απ' το άλλο, άτομα που έχουν ο καθένας το δικό του παρελθόν, τις δικές του φοβίες, τις δικές του προσδοκίες, άτομα καθημερινά, που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον πλατωνικά και συνεπώς ουσιαστικά.

Παρόλα αυτά όμως, καθώς είναι ρεαλιστική η ταινία, ο θεατής δεν μπορεί να είναι σίγουρος, αν οι δυο χαρακτήρες θα καταλήξουν μαζί, κυρίως γιατί τα δυο πρόσωπα, μέχρι τέλους, παραμένουν άγνωστα μεταξύ τους.

Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή της ταινίας εκτυλίσσεται εξαιρετικά αργά. Μπορεί να αφορά ένα love story, αλλά αν έπρεπε να την κατατάξω σε κάποιο είδος, νομίζω της ταιριάζει καλύτερα ο χαρακτηρισμός "κοινωνική", παρά κάποιος άλλος. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι της λείπουν διάφορα χαριτωμένα περιστατικά που συναντάμε στις ρομαντικές κομεντί. Προσωπικά δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ Ευρωπαϊκό ή Λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο, γιατί θα του φαινόταν πολύ αραιή κι ανούσια ταινία. Αντιθέτως, θα την σύστηνα ανεπιφύλακτα σε κάποιον που θέλει να δει κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο, τονίζοντάς του όμως, ότι η ταινία που πρόκειται να δει, απαιτεί τη συμμετοχή/αμέριστη προσοχή του, για να μπορέσει να την απολαύσει.

Σημείωση: Ο τίτλος (η μεσοτοιχία) κι η αφίσα (το πλήθος κόσμου) της ταινίας, αποτελούν το κεντρικό θέμα της ταινίας, γύρω από το οποίο αναπτύσσεται η υπόθεση. Τα επαγγέλματα επίσης των δυο πρωταγωνιστών, είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα κοινωνικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Οι αρχιτέκτονες, έχουν οικοδομήσει τις απρόσωπες κοινωνίες κι οι web designers έχουν οικοδομήσει την απρόσωπη καθημερινότητά μας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ταινία του 2011, Αργεντίνικης παραγωγής, κοινωνική με αρκετά στοιχεία ανάλαφρης κομεντί, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Gustavo Taretto, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Javier Drolas και Pilar López de Ayala.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes