(2012) Οι εργένισσες

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Bachelorette

Η υπόθεση

Όλα ξεκινάνε όταν η Becky (Rebel Wilson), ανακοινώνει το γάμο της με τον Dale (Hayes MacArthur), στην παιδική της φίλη Regan (Kirsten Dunst). Η Regan, αμέσως θα τηλεφωνήσει στη Gena  (Lizzy Caplan) κι αυτή με τη σειρά της στην Katie (Isla Fisher), για να μοιραστούν το ευχάριστο μεν, αλλά απρόσμενο για τις ίδιες, νέο. Ο γάμος της Becky, θα γίνει η αφορμή να ξανασυναντηθούν οι τέσσερις παιδικές φίλες στο bachelor party, την προηγούμενη του γάμου. Η Gena κι η Katie θα κάνουν το party άνω-κάτω, ωθώντας την Becky και τους υπόλοιπους καλεσμένους να φύγουν. Οι δυο τους, θα μείνουν μαζί με τη Regan και το νυφικό, στο χώρο του party και τότε είναι που ξεκινά η πραγματική περιπέτεια. Μετά απ' αυτή τη νύχτα θα πρέπει να διορθώσουν την παρεξήγηση με τη νύφη, αλλά και να σώσουν το γάμο της.

Η κριτική

Είναι αλήθεια πως στο άκουσμα του τίτλου της ταινίας, το μυαλό του θεατή οδηγείται αυτόματα στη σύγκριση με το πρόσφατο "Bridesmaids" (2011), περιμένοντας παράλληλα, να δει μια ταινία σε παρόμοιο ύφος. Βέβαια, κάποιων η σκέψη μπορεί να πάει και στο "Hangover" και να θεωρήσουν ότι η ταινία παρουσιάζει τη θηλυκή πλευρά ενός bachelor party και τις κωμικοτραγικές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό, αν οι καλεσμένοι του δε συμμορφωθούν με τους "κανόνες". Αν κι η ταινία βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο, τείνω να αποφανθώ ότι περισσότερο θυμίζει γυναικείο "Hangover", παρά τις "Bridesmaids".

Στην ταινία, παρουσιάζονται τρεις διαφορετικοί γυναικείοι τύποι, που όλοι μαζί διαμορφώνουν ένα, σχεδόν αντιπροσωπευτικό, δείγμα της επικρατούσας αντίληψης για το γυναικείο φύλο. Από τη μια έχουμε την Regan, τη γυναίκα-κατίνα, τη γυναίκα-καριερίστα, τη γυναίκα που τα έχει κάνει όλα σωστά στη ζωή της, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει δει ακόμα τους καρπούς των κόπων της ν' ανθίζουν. Ο δεύτερος τύπος είναι αυτός της Gena, της γυναίκας ελευθέρων ηθών, που φαινομενικά σκέφτεται όπως ένας άντρας, αλλά στην ουσία έχει ανάγκη από τον άντρα των ονείρων της να έρθει και να την διεκδικήσει. Και τέλος, έχουμε τον τύπο της Katie, της γυναίκας που δεν έχει καταφέρει ποτέ να κάνει κάτι σωστό στη ζωή της, που έχει αναπτύξει μια υπερβολικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία την κάνει να μην μπορεί να ξεφύγει από τη νοοτροπία της εφηβικής ηλικίας και να προχωρήσει, επιτέλους, ένα βήμα παρακάτω.

Το έργο, ξεκινά ως κωμωδία και καταλήγει σε ρομαντικό δράμα, κάτι επόμενο, αφού από τον τίτλο του και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι απευθύνεται στο γυναικείο κοινό. Μετά από μια κωμική εισαγωγή, αποπειράται να εμβαθύνει στο γυναικείο ψυχισμό και ν' αποδείξει ότι η φιλία στο ωραίο φύλο, παρ' όλη την αμφισβήτησή της, υφίσταται, με τους δικούς της ιδιαίτερους όρους. Η διαφορά της από το "Bridesmaids", είναι ότι η δύναμη της γυναικείας φιλίας, αναδεικνύεται εδώ, μέσα από έναν λιγότερο κατινίστικο και περισσότερο αμερικάνικο τρόπο.

Οι Kirsten Dunst, Lizzy Caplan και Isla Fisher, ανταποκρίνονται υποκριτικά στις προσδοκίες του κοινού, σε σχέση πάντα και με το ρόλο που ενσαρκώνουν. Η ροή των γεγονότων επίσης, κυλάει ευχάριστα, χωρίς να κάνει το θεατή να βαρεθεί. Η κατάληξη της ιστορίας βέβαια, είναι λίγο ή πολύ αναμενόμενη, αλλά αυτό από μόνο του, δε νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά.

Σε γενικές γραμμές, θα την πρότεινα στο γυναικείο κοινό, όχι ως την ταινία που θα τους ανοίξει τους ορίζοντες ή θα τις βοηθήσει να δούνε κάποια πράγματα από μια άλλη οπτική, αλλά ούτε κι ως μια κωμωδία που θα τις κάνει να γελάσουν με την ψυχή τους. Θα την πρότεινα ως μια διασκεδαστική ταινία, που παράλληλα έχει τη δυνατότητα, σ' ένα μικρό βαθμό, να συγκινήσει κιόλας. Όσοι τώρα, έχετε δει το "Bridesmaids", σας άρεσε και πιστεύετε ότι θα δείτε κάτι ανάλογο, κατά πάσα πιθανότητα, αυτή, δεν αποτελεί για εσάς την καταλληλότερη επιλογή. Θεωρώ πως η ταινία, θα σας φανεί κάπως γλυκανάλατη, συγκριτικά πάντα. Αν πάλι, το "Bridesmaids" δεν σας ενθουσίασε τόσο, πιστεύω ότι η συγκεκριμένη, θα σας φανεί αρκετά ενδιαφέρουσα.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία με κάποια δραματικά στοιχεία, παραγωγής του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Leslye Headland, διάρκειας 88 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kirsten Dunst, Lizzy Caplan, Isla Fisher, Rebel Wilson, Adam Scott, Kyle Bornheimer, James Marsden και Hayes MacArthur.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Γείτονες σε περιπολία

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The watch

Η υπόθεση

Ο Evan (Ben Stiller), είναι αυτό που λέμε ένας αξιαγάπητος γείτονας. Μετά από δώδεκα χρόνια αφοσιωμένης εργασίας, έχει καταφέρει να γίνει ο υπεύθυνος του πολυκαταστήματος Cosrco, είναι παράλληλα ο ιδρυτής αρκετών λεσχών της γειτονιάς κι ενεργό μέλος του δημοτικού συμβουλίου. Ο θάνατος του νυχτερινού φρουρού του καταστήματός του, θα του δώσει την αφορμή για την ίδρυση μιας νέας λέσχης, με σκοπό την περιπολία της γειτονιάς και την προστασία των ανθρώπων που ζουν σ' αυτήν. Στην πρώτη συνάντηση της λέσχης, θα κάνουν την εμφάνισή τους, ο Bob (Vince Vaughn), ένας οικογενειάρχης που βρήκε την ευκαιρία να ξεφύγει απ' τη γυναίκα και τις κόρες του, ο Franklin (Jonah Hill), ένας πιτσιρικάς που παράτησε το σχολείο για μια καριέρα στο αστυνομικό σώμα, αλλά απέτυχε παταγωδώς σε όλες τις εξετάσεις εισαγωγής κι ο Jamarcus (Richard Ayoade), ένας Βρετανός, που θεωρεί ότι η λέσχη αυτή, θα είναι η ευκαιρία του να βρει γυναίκα. Οι τέσσερις γείτονες, θα κληθούν να προστατέψουν τη γειτονιά από την... εξωγήινη απειλή.

Η κριτική

Η ταινία, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα όρια της κωμωδίας και της παρωδίας. Αν μου ζητούσαν να την περιγράψω με μια λέξη, θα διάλεγα να τη χαρακτηρίσω "άκυρη", αλλά προσοχή, αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι την κρίνω ως κακή... το αντίθετο θα έλεγα. Άλλωστε, όταν σε μια κωμωδία συμμετέχουν οι Ben Stiller, Vince Vaughn και Jonah Hill, οι πιθανότητες να μη βλέπεται, είναι από λίγες ως ανύπαρκτες.

Το γέλιο που προκαλεί στο θεατή η ταινία, δεν βασίζεται σε έξυπνο, ούτε σε καλοδουλεμένο χιούμορ. Αντίθετα, πατάει στο χοντροκομμένο, σεξουαλικού χαρακτήρα κυρίως, αμερικάνικο χιούμορ, το οποίο και χρησιμοποιεί σε βαθμό που θα διασκεδάσει, χωρίς να ενοχλήσει.

Αποτελεί κατά κύριο λόγο, σάτιρα των αμερικάνικων θρίλερ, των ταινιών καταστροφής με κύρια θεματολογία την εξωγήινη απειλή, αλλά και των χαρακτήρων που τις απαρτίζουν. Δεν παραλείπει επίσης, να σατιρίσει το ρόλο του επαρχιώτικου αστυνομικού οργάνου, που στην ουσία δεν προσφέρει κάτι στην κοινωνία.

Όπως κάθε αμερικάνικη κωμωδία, έτσι κι εδώ υπάρχει το στοιχείο του ηθικού διδάγματος και της φαινομενικής αρμονίας που υπάρχει στις σχέσεις των ηρώων, η οποία θα κληθεί να γίνει ουσιαστική, αν θέλουν να πετύχουν το σκοπό τους, στην προκείμενη, να σώσουν τον πλανήτη.

Το ύφος της ταινίας, αν και θα περίμενε κάποιος να γέρνει περισσότερο προς το ύφος των ταινιών που πρωταγωνιστεί ο Ben Stiller ή ο Vince Vaughn, είναι πιο κοντά στις ταινίες που πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Jonah Hill. Γι' αυτό το λόγο, δε θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους λατρεύουν τα δυο "πρώτα ονόματα" της ταινίας, αλλά δε θα τους απέτρεπα κιόλας. Σαφέστατα και θα την πρότεινα σε όσους θέλουν να δουν μια ευχάριστη κωμωδία, στην οποία θα γελάσουν με την ψυχή τους, αλλά θα φρόντιζα να τους ενημερώσω ότι το trailer της ταινίας, αρκεί για να καταλάβουν αν το ύφος της κωμωδίας τους κάνει ή όχι.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Jared Stern, Seth Rogen και Evan Goldberg και σκηνοθεσία του Akiva Schaffer, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ben Stiller, Vince Vaughn, Jonah Hill, Richard Ayoade, Will Forte και Rosemarie DeWitt.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2011) Polisse

Πρωτότυπος τίτλος: Polisse

Ευρωπαϊκός τίτλος (φεστιβάλ): Poliss

Η υπόθεση

Η ομάδα του Τμήματος Προστασίας Ανηλίκων της γαλλικής αστυνομίας, σε καθημερινή βάση, αναλαμβάνει να λύσει δεκάδες ιστορίες που αφορούν παιδιά. Οι περισσότερες, έχουν να κάνουν με κακοποίηση ανηλίκων, άλλα δεν λείπουν κι οι υποθέσεις ναρκωτικών, στις οποίες εμπλέκονται συχνά ανήλικοι, ή υποθέσεις ακατάλληλων κι άπορων γονέων. Μέσα από την ταινία, θα γνωρίσουμε έναν-έναν τους ανθρώπους που απαρτίζουν την ομάδα του Τμήματος, αλλά και τις ιστορίες των παιδιών.

Η κριτική

Στο ξεκίνημά της, η ταινία, δίνει την αίσθηση μίας, ακόμα, γαλλικής δραματικής ταινίας, η οποία απαρτίζεται από ένα πολυπρόσωπο cast, με ατελείωτους κι ανούσιους διαλόγους. Στην πορεία όμως, ο θεατής, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η "γαλλική πινελιά", εξυπηρετεί έναν ανώτερο σκοπό.

Ο καταιγισμός πληροφοριών, όπως επίσης κι η σύντομη ενασχόληση της σκηνοθέτιδας, με την κάθε ιστορία, είναι ο μοναδικός τρόπος να καταφέρει να δείξει, μέσα σε δυο μόλις ώρες, παράλληλα το ανθρώπινο πρόσωπο των ατόμων που στελεχώνουν το αστυνομικό σώμα και την ποικιλία, αλλά και ποσότητα των υποθέσεων, που αυτοί οι άνθρωποι καλούνται ν' αντιμετωπίσουν σε καθημερινή βάση.

Η ταινία, είναι στην ουσία, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, κοινωνικού περιεχομένου, που δεν έχει ως στόχο, να δείξει μια ωραιοποιημένη εικόνα του αστυνομικού σώματος, αλλά στοχεύει στον άνθρωπο πίσω από τη στολή. Δεν κρίνει, ούτε προσπαθεί να προσανατολίσει το θεατή σε κάποιο συμπέρασμα. Η ταινία, μόνο δείχνει κι αφήνει στην κρίση του καθενός μας την ετυμηγορία, τόσο για τους αστυνομικούς, όσο και για τις υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνται.

Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους αστυνομικούς, παίζουν τόσο ρεαλιστικά και πειστικά. Η σκηνοθεσία, επίσης, είναι αυτή που αναλογεί σ' ένα ντοκιμαντέρ, καθώς δεν έχει μόνο πλάνα από σταθερή κάμερα, αλλά παράλληλα, κάποιες σκηνές είναι τραβηγμένες στο χέρι. Καταπληκτική δουλειά, επίσης, έχει γίνει και στη φωτογραφία, αλλά και στη μουσική επένδυση της ταινίας. Η μουσική δεν είναι διαρκώς παρούσα, αλλά όταν υπάρχει, εντείνει τα συναισθήματα του θεατή, βάζοντάς τον μέσα στην ταινία.

Το "Polisse", είναι καθαρά ταινία ευρωπαϊκού και ντοκιμαντερίστικου χαρακτήρα. Δεν θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί. Θα την πρότεινα σε κάποιον που θέλει να προβληματιστεί και να φιλοσοφήσει για τα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν στην πολιτισμένη Ευρώπη του 2011, καθώς δίνει στο θεατή, όλες τις προσλαμβάνουσες ν' αναλογιστεί το κοινωνικό σύστημα, στο βαθμό που μπορεί.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δράμα του 2011, σε σενάριο των Emmanuelle Bercot και Maïwenn και σκηνοθεσία της Maïwenn, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Joey Starr, Frédéric Pierrot, Karin Viard, Marina Foïs, Maïwenn, Emmanuelle Bercot, Naidra Ayadi, Karole Rocher και Nicolas Duvauchelle.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2011) Οι κουμπάροι και το κριάρι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: A few best men

Η υπόθεση

Η Mia (Laura Brent) κι ο David (Xavier Samuel) γνωρίζονται στις διακοπές τους, περνάνε δέκα ονειρεμένες μέρες μαζί και λίγο πριν τελειώσει το όνειρο, ο David ζητά απ' τη Mia να τον παντρευτεί. Η Mia δέχεται κι ο γάμος προγραμματίζεται στη γενέτειρά της, την Αυστραλία. Ο David, αφού κάνει μια σύντομη στάση στην πατρίδα του, την Αγγλία, όπου ενημερώνει τους τρεις κολλητούς του για την απόφασή του να παντρευτεί, ξεκινά μαζί τους το ταξίδι που θα του αλλάξει τη ζωή. Ο David, ο Tom (Kris Marshall), ο Graham (Kevin Bishop) κι ο Luke (Tim Draxl), θα βρεθούν στο σπίτι ενός Αυστραλού γερουσιαστή, όπου θα τους δοθεί η ευκαιρία να διασκεδάσουν και να ζήσουν εμπειρίες, που μόνο μια φορά τις ζει κανείς.

Η κριτική

Αν η ταινία, είχε καταφέρει να βγάλει γέλιο στο θεατή, πιστεύω πως θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η "αγγλική απάντηση", στο αμερικάνικο "Hangover". Το θέμα όμως είναι ότι βλέποντάς την κάποιος, περισσότερο λύπηση νιώθει για τους πρωταγωνιστές, παρά ευφορία απ' τις καταστάσεις στις οποίες, λίγο άθελά τους, λίγο επιτηδευμένα, βρίσκονται μπλεγμένοι.

Η αλήθεια είναι ότι το αγγλικό χιούμορ πάντα ήταν λίγο κρύο κι απρόσωπο, αλλά προσωπικά πάντα με έκανε να γελάσω έστω και λίγο. Η συγκεκριμένη ταινία όμως, δεν κατάφερε καν να με κάνει να χαμογελάσω. Ίσως επειδή είχα την αίσθηση ότι έχει πάρει κάποια πετυχημένα "ξένα", γι' αυτήν, στοιχεία κι έχει προσπαθήσει να τα προσαρμόσει στα δικά της μέτρα.

Έχουμε εδώ τρεις διαφορετικούς τύπους loser. Ο ένας, είναι παρατημένος από την κοπέλα του, ο δεύτερος ιδιαίτερα ανασφαλής κι ο τρίτος είναι ο loser που χάνει το φίλο του και δεν ξέρει πώς ν' αντιδράσει. Κι αυτοί οι τρεις φίλοι, αποτελούν την "οικογένεια" ουσιαστικά, του ήρωα, ο οποίος είναι ο ορισμός του καλού κι έξυπνου παιδιού. Το ότι αντικειμενικά, αυτοί οι τέσσερις, αποκλείεται να κάνανε παρέα στην πραγματική ζωή, ο σεναριογράφος το έχει προσπεράσει ως ασήμαντη λεπτομέρεια, μάλλον.

Επίσης, ο Dean Craig (σεναριογράφος), έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ως πηγή των μπελάδων, ένα καθαρά αμερικάνικο έθιμο... το bachelor party. Οι Άγγλοι, στη χώρα τους, όταν παντρεύονται δεν παρεκτρέπονται ούτε τις παραμονές, ούτε ανήμερα του γάμου, βγαίνουν απλά να πιουν μια μπύρα με την παρέα τους την προηγούμενη. Αυτό, μαζί με το στοιχείο του χαζού μαφιόζου που τους καταδιώκει, είναι κατεξοχήν αμερικάνικα στοιχεία, που πολύ δύσκολα θα λειτουργήσουν εκτός του αμερικανικού πολιτισμού.

Η επιλογή του επίσης, να κάνει το γάμο εκτός Αγγλίας, μας θυμίζει δυο πράγματα. Πρώτον, φέρνει στο μυαλό Άγγλους τουρίστες νεαρής ηλικίας, που βλέπεις στα νησιά τα καλοκαίρια και τους λυπάσαι. Δεύτερον, μας θυμίζει τους πρωτευουσιάνους Αμερικάνους, όταν επισκέπτονται το Τέξας ή κάποια άλλη επαρχεία της Αμερικής, που είναι μεν αστεία για το θεατή... αλλά άλλο Αμερική κι άλλο Αγγλία-Αυστραλία.

Γενικά, σαν ταινία μου φάνηκε αδιάφορη. Δε θα την πρότεινα σε κάποιον, γιατί εκτός απ' το να προκαλέσει γέλιο, που ούτε αυτό πέτυχε, δε μου έδωσε την αίσθηση ότι στόχευε κάπου αλλού. Παρόλα αυτά, αν με ρωτούσε κάποιος για να τη δει, δε θα τον απέτρεπα, απλά θα του ανέφερα ότι εμένα δε με έκανε να γελάσω, αλλά τουλάχιστον δε με έκανε και να βαρεθώ.

Βαθμολογία: 1/5

Τα σχετικά

Βρετανική κωμωδία του 2011, σε σενάριο του Dean Craig και σκηνοθεσία του Stephan Elliott, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Xavier Samuel, Kris Marshall, Kevin Bishop, Tim Draxl, Steve Le Marquand και Laura Brent.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(1940) Το μαγαζί της γωνίας

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The shop around the corner

Ελληνικός τίτλος της πρώτης έκδοσης: Ερωτική φωλιά

Η υπόθεση

Στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, θα μπει στο μαγαζί του κύριου Matuschek (Frank Morgan), μια νεαρή κοπέλα, η Klara Novak (Margaret Sullavan), αναζητώντας απεγνωσμένα δουλειά. Από την πρώτη στιγμή που η δεσποινίς Novak, θα μπει στο μαγαζί, αναπτύσσεται μεταξύ αυτής και του Alfred Kralik (James Stewart), του παλαιότερου και πιο αγαπητού υπάλληλου του κύριου Matuschek, μια ιδιόμορφη σχέση, γεμάτη ένταση, αλλά και μια ευγενή αντιπαλότητα. Δεν αποκλείεται όμως, αυτή η γλυκιά έχθρα, να κρύβει κάτι παραπάνω, καθώς οι δυο αυτοί άνθρωποι, αλληλογραφούν, για αρκετό καιρό, ο καθένας με το άλλο του μισό, χωρίς όμως να το έχουν γνωρίσει ποτέ από κοντά.

Η κριτική

Η ταινία, όντας βασισμένη στο θεατρικό του Miklós László, φέρει ξεκάθαρα το θεατρικό στοιχείο στο σκηνικό διάκοσμο. Αν όχι εξ ολοκλήρου, το μεγαλύτερο μέρος της, είναι γυρισμένο στο "μαγαζί της γωνίας". Ένα μαγαζάκι, που σφύζει από ζωή, ίσως περισσότερο κι από ένα μεσο-αστικό σπίτι της εποχής, φιλοξενεί τους υπαλλήλους, τον ιδιοκτήτη αλλά και τις προσωπικές υποθέσεις του καθενός.

Ο Ernst Lubitsch, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κοκτέιλ ετερόκλητων χαρακτήρων και καταστάσεων, που μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν έτσι μια ενιαία ιστορία με πολλά μικρά παρακλάδια. Γεγονός που κάνει την ιστορία να ρέει μ' έναν εξαιρετικά γρήγορο κι ευχάριστο ρυθμό.

Οι δυο πρωταγωνιστές του Lubitsch, η Margaret Sullavan κι ο James Stewart, φαίνεται να έχουν δουλέψει τόσο ακέραια τους χαρακτήρες τους, αλλά και τη χημεία που έχουν αυτοί οι δυο μεταξύ τους, δημιουργώντας έτσι μια άκρως λειτουργική συνθήκη για να μοιάζουν οι πρωταγωνιστές, αλλά κι η ίδια η σχέση τους, ρεαλιστική.

Η πλαισίωση του πρωταγωνιστικού ζεύγους, φαίνεται να έχει γίνει με απόλυτη προσοχή. Δεν λείπει από την ταινία, ο αυστηρός πλην αγαθός προστάτης, που θα δημιουργήσει εν αγνοία του προβλήματα στο ζεύγος, αλλά και τρεις κωμικοί ρόλοι, που δρουν βοηθητικά στην εξέλιξη της πλοκής.

Η επιλογή του Lubitsch τέλος, να θέσει ως τόπο δράσης, μια πόλη της Ευρώπης κι ως χρόνο, τις παραμονές των Χριστουγέννων, κάνει την ατμόσφαιρα της ταινίας, ιδιαίτερη. Η Ευρώπη, για τους Αμερικανούς, αποτελεί το ρομαντικό όνειρο, που όλοι κάποια στιγμή θα ήθελαν να απολαύσουν και τα Χριστούγεννα, αποτελούν την κατεξοχήν, γιορτή της αγάπης. Ο σκηνοθέτης, εισάγει μ' αυτόν τον τρόπο το θεατή, σε μια κατάσταση ερωτισμού, με μόνη ανάγκη μια ώθηση από την πλοκή, για να νιώσει όλα όσα θέλει να του πει.

Βλέποντας κάποιος την ταινία, πιστεύω καταλαβαίνει το λόγο που έχει χαρακτηριστεί η σκηνοθετική άποψη του Lubitsch, "το άγγιγμα του Lubitsch". Η επιλογή του σεναρίου, των ηθοποιών, των διαλόγων αλλά και ο τρόπος που επιλέγει ν' αναπτύξει την πλοκή, τον κάνουν έναν από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της κωμωδίας σκρούμπολ.

"Το μαγαζί της γωνίας", είναι μια ταινία παλιά, αλλά ιδιαιτέρως σύγχρονη, αφού χρονικά εντάσσεται σε μια περίοδο πολεμικών αναταραχών, που η οικονομία των κρατών ήταν παρόμοια με την τωρινή. Προσωπικά πιστεύω ότι απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο φύλο, όπως κάθε ρομαντική κομεντί, που έχει τη διάθεση να συγκινηθεί, αλλά και να γελάσει με τους έξυπνους διαλόγους της ταινίας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική κομεντί του 1940, βασισμένη σε θεατρικό του Miklós László, σε σενάριο των Samson Raphaelson και Ben Hecht και σκηνοθεσία του Ernst Lubitsch, διάρκειας 99 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους James Stewart, Margaret Sullavan, Frank Morgan, Felix Bressart, William Tracy και Joseph Schildkraut.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2012) Στη Ρώμη με αγάπη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: To Rome with love

Η υπόθεση

Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, παρουσιάζονται με φόντο την όμορφη Ρώμη.

Μια Αμερικάνα, η Hayley (Alison Pill), γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της, Michelangelo (Flavio Parenti), ενώ βρίσκεται για διακοπές στη Ρώμη. Το επόμενο βήμα, είναι να ταξιδέψουν οι γονείς της Hayley στη Ρώμη, για να γνωριστούν οι δυο οικογένειες. Ο πατέρας της Hayley, Jerry (Woody Allen), ένας συνταξιοδοτημένος σκηνοθέτης όπερας κι η μητέρα της, Phyllis (Judy Davis), μια έμπειρη ψυχολόγος, θα συναντήσουν τον πατέρα του Michelangelo, Giancarlo (Fabio Armiliato), ένα νεκροθάφτη με υπέροχη φωνή και τη μητέρα του, μια Ιταλίδα νοικοκυρά. Ο Jerry, που αρνείται ν' αποδεχτεί τη συνταξιοδότησή του, θα κάνει τα αδύνατα-δυνατά, για να πείσει τον Giancarlo, ν' ανεβάσουν μαζί μια όπερα.

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι, έρχεται στην πρωτεύουσα, για να γνωρίσει η νύφη Milly (Alessandra Mastronardi), την οικογένεια του άντρα της Antonio (Alessandro Tiberi). Η Milly κι ο Antonio, επιθυμούν να κερδίσουν τους θείους του Antonio, με σκοπό να τους βοηθήσουν στην απόκτηση μιας καλύτερης ζωής. Από ένα μπλέξιμο, το ζευγάρι χωρίζεται, ο Antonio συστήνει στην οικογένειά του, ως γυναίκα του, την Anna (Penélope Cruz), μια πόρνη πολυτελείας κι η Milly, περιφέρεται στους δρόμους της Ρώμης, γνωρίζοντας πολλούς ενδιαφέροντες αστέρες του σινεμά.

Ο John (Alec Baldwin), ένας πετυχημένος αρχιτέκτονας, μέσης ηλικίας, συναντά τον Jack (Jesse Eisenberg), ένα νεαρό φοιτητή αρχιτεκτονικής, και μέσω αυτού, ξαναζεί τον έρωτά του για τη Monica (Ellen Page).

Τέλος, ο Leopoldo (Roberto Benigni), ένας καθημερινός Ιταλός μεσοαστός, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον σαν άνθρωπος, μετατρέπεται, εν μια νυκτί, στο απόλυτο είδωλο, χωρίς κι ο ίδιος να μπορεί να καταλάβει το λόγο.

Η κριτική

Ο Woody Allen, ο αστείρευτος αυτός σκηνοθέτης που έχει αντλήσει τόση έμπνευση από την πόλη της Νέας Υόρκης, συνεχίζει το οδοιπορικό του ταξίδι στις πόλεις της Ευρώπης. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο έχει βάλει τη Ρώμη και φαίνεται αποφασισμένος ν' αναδείξει τη λάμψη της πόλης αυτής, αλλά και ν' αναβιώσει την Ιταλική κωμωδία των δεκαετιών του '50 με '70. Κι όλα αυτά, δίνοντας παράλληλα και τη δική του πινελιά στην ταινία.

Βασισμένος στο "Δεκαήμερο" του Βοκάκιου και με τη χρήση τεσσάρων ανεξάρτητων ιστοριών, ο Allen, καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα στοιχεία που θα μπορούσε να έχει μια σύγχρονη Ιταλική κωμωδία γυρισμένη από τον ίδιο, με εξαιρετική επιτυχία.

Αρχικά, αξίζει ν' αναφέρει κανείς ότι στο "Δεκαήμερο", βασίστηκαν οι Ιταλικές κωμωδίες, ήδη από την αρχή του είδους τους, καθώς οι περισσότερες συνδυάζουν τον Έρωτα (αγάπη) και την Τύχη (πεπρωμένο). Επίσης το χαρακτηριστικό των Ιταλικών κωμωδιών, είναι το γεγονός ότι βρίσκονται ενδιάμεσα στο νεορεαλισμό του Ιταλικού κινηματογράφου και της φαρσικής κι ηθογραφικής κωμωδίας του εγχώριου θεάτρου, καθιστώντας το είδος αυτό, ιδιαίτερο, θα έλεγε κανείς.

Οι ταινίες του Woody Allen, από την άλλη, βρίθουν από σατιρικά σχόλια (κυρίως προς τον ίδιο του τον εαυτό και τη θρησκεία), από πανέξυπνα λογοπαίγνια κι από την έντονη παρουσία ενός φροϊδικού ψυχολογικού μοτίβου, κάνοντας τις ταινίες του να μοιάζουν περισσότερο με "κομεντί", παρά με "κωμωδίες" συνολικά.

Ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης καταφέρνει να συνδυάζει επιτυχώς, όλα αυτά τα στοιχεία σ' ένα ενιαίο σύνολο, είναι προσδίδοντας στην κάθε ιστορία ένα από τα χαρακτηριστικά αυτά. Για παράδειγμα, στην ιστορία του μαθητευόμενου αρχιτέκτονα, είναι σα να βλέπει κανείς απόσπασμα, από τις κλασικές ταινίες του Woody, ή αντίστοιχα, η ιστορία των δυο νεόνυμφων, είναι καθαρή Ιταλική κωμωδία. Στην ιστορία όμως που πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Allen, συνδυάζεται η Ιταλική φάρσα, με το σατιρικό στοιχείο των δικών του ταινιών. Ενώ τέλος, η ιστορία του Roberto Benigni, αποτελεί μια σύγχρονη σάτιρα για τα Μ.Μ.Ε., αναδεικνύοντας τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία τα διάφορα είδωλα, που της πλασάρουν.

Επίσης, από μια άλλη οπτική ο σκηνοθέτης, μας παρουσιάζει με εξαίρετη τεχνική, το απραγματοποίητο όνειρο που τελικά πραγματοποιείται. Η κάθε ιστορία, παρουσιάζει και κάτι διαφορετικό, κάτι που λίγο ή πολύ όλοι θέλουμε να βιώσουμε. Μας δείχνει το όνειρο της δόξας και της φήμης, το όνειρο της απόκτησης εμπειριών, το όνειρο της αιώνιας ζωής και το όνειρο της αναβίωσης ορισμένων κομματιών της ζωής μας... αλλά το ερώτημα είναι: "Μετά την εκπλήρωση, τι;"

Στη συγκεκριμένη ταινία, επειδή είναι και πολυπρόσωπη, δε θ' ασχοληθώ με κάθε ηθοποιό ξεχωριστά. Πιστεύω ότι ο Allen, έχει κάνει τις σωστότερες επιλογές για τον κάθε ρόλο και θεωρώ ότι με αυτή του την ταινία, καταφέρνει να δείξει στο κοινό, γι' ακόμα μια φορά, πόσο ικανός σκηνοθέτης είναι. Την ταινία του αυτή, πραγματικά νομίζω πως την αφιερώνει "Στη Ρώμη, με αγάπη" και γι' αυτό το λόγο, θα την πρότεινα σε όσους αρέσουν οι Ιταλικές κωμωδίες, αλλά κι οι κλασικές ταινίες του Woody Allen.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικανικο-Ιταλική κωμωδία του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Woody Allen, διάρκειας 112 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Woody Allen, Judy Davis, Fabio Armiliato, Penélope Cruz, Alessandro Tiberi, Alessandra Mastronardi, Roberto Benigni, Alec Baldwin, Jesse Eisenberg και Ellen Page.

Οι σύνδεσμοι

Trailer

Imdb

Rotten Tomatoes

(2012) Μην εμπιστεύεσαι κανέναν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The cold light of day

Η υπόθεση

Ο Will (Henry Cavill), παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με τη δουλειά του, αφήνει το San Francisco, για να περάσει μια βδομάδα με την οικογένειά του σ' ένα ιστιοπλοϊκό, κάνοντας το γύρο της Ισπανίας. Εξαιτίας, όμως, των πιέσεων που του ασκούν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις και λόγω δικής του αμέλειας, η κοπέλα του αδελφού του τραυματίζεται. Ο Will, θα αφήσει για λίγη ώρα την οικογένειά του, πηγαίνοντας στην πόλη να πάρει τις πρώτες βοήθειες. Στην επιστροφή, το ιστιοπλοϊκό, δεν φαίνεται από την παραλία κι όταν επιτέλους το εντοπίζει, η οικογένειά του, δεν βρίσκεται πάνω σ' αυτό. Χωρίς να ξέρει τι ακριβώς έχει συμβεί, ξεκινά έναν αγώνα να βρει την οικογένειά του, να γλυτώσει από τους ανθρώπους που τον καταδιώκουν, αλλά και ν' ανακαλύψει όσα περισσότερα μπορεί, για το παρελθόν του πατέρα του, Martin (Bruce Willis).

Η κριτική

Για κάποιον που έχει δει τον τίτλο της ταινίας "Μην εμπιστεύεσαι κανέναν", αλλά και τη συμμετοχή του Bruce Willis σ' αυτή, φαντάζομαι είναι εύκολο να καταλάβει, ότι πρόκειται για μια Αμερικάνικη περιπέτεια, με αρκετή δράση. Οπότε όσοι επιλέξετε να τη δείτε, πιστεύω ότι λίγο ή πολύ, ξέρετε τι πάτε να δείτε και γι' αυτό θεωρώ ως δεδομένο, ότι απευθύνομαι σε λάτρεις της Αμερικάνικης περιπέτειας δράσης.
Η ταινία, εκπροσωπεί στην εντέλεια το είδος της. Δεν μπορεί κανένας να πει, ότι είναι κάτι περισσότερο από μια προβλέψιμη ταινία της σειράς, αλλά παρόλα αυτά, διαθέτει όλα τα στοιχεία που πρέπει να έχει μια ταινία δράσης, για να κρατήσει την αδρεναλίνη των θεατών σε υψηλά επίπεδα (κυνηγητό μέσα στην πόλη, καταδίωξη με αυτοκίνητα, πυροβολισμούς, κτλ.) και φυσικά, ως μια ταινία που σέβεται τη συμμετοχή του Bruce Willis, δεν θα μπορούσε να μην έχει και λίγο ξύλο.
Η επιλογή του Henry Cavill, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, θεωρώ πως ήταν ακριβώς αυτή που θα έπρεπε. Ο Cavill, είναι ένας σχετικά νέος ηθοποιός του Χόλλυγουντ, πολλά υποσχόμενος, που έχει τη δυνατότητα να ενσαρκώσει το ρόλο του Will, αλλά και να του προσφέρει, ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Η συμμετοχή του Bruce Willis επίσης, έστω και γι' αυτό το λίγο, είναι αρκετή για να δώσει το στίγμα του ηθοποιού στην ταινία, αφού ο Cavill, καλείται ουσιαστικά, να τον αντικαταστήσει.
Όσον αφορά τους γυναικείους ρόλους τώρα, η επιλογή της Ισπανίδας ηθοποιού, Verónica Echegui, ήταν σίγουρα καλή. Ακόμα κι αν η ταινία, δεν της έδωσε τη δυνατότητα ν' αναπτύξει το ρόλο της, περισσότερο απ' όσο χρειάζεται ένας βοηθητικός ρόλος σε μια ταινίας δράσης, τον υποστήριξε ικανοποιητικότατα. Η συμμετοχή της Sigourney Weaver, τέλος, προσωπικά, πιστεύω ότι ήταν από τις καλύτερες της ταινίας. Έχοντας ξαναδεί την ηθοποιό τα τελευταία χρόνια, σε αντίστοιχες παραγωγές, η επιλογή της δεν ξενίζει, δίνοντας έτσι στο θεατή τη δυνατότητα να την απολαύσει, όσο βρίσκεται μπροστά στην κάμερα.
Η ταινία, σαφώς και δεν έχει γυριστεί για να κάνει τη διαφορά, περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι γυρίστηκε, για να συντηρήσει το είδος της. Η προσεκτική επιλογή όμως, του cast, αλλά και του σκηνοθέτη, αν μη τι άλλο, την κατατάσσει στις ταινίες, που αν ξέρει κάποιος τι πάει να δει, θα περάσει μιάμιση ώρα ευχάριστα. Αν σε κάποιον αρέσει η δράση και δεν έχει κουραστεί να βλέπει συνεχώς το ίδιο μοτίβο, θα την πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν πάλι, θέλετε να δείτε μια ταινία με ανατροπές, που να σας ωθήσει να κάνετε σενάρια, θα σας έλεγα να το ξανασκεφτείτε.

Σημείωση: Αξίζει ν' αναφέρει κανείς, ότι ο ρόλος της Lucia (Verónica Echegui), είναι μεν βοηθητικός, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που έχει στο μυαλό του ο θεατής. Πιστεύω ότι αυτό, ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα σεναριακή επιλογή, όπως επίσης κι ο τρόπος που δείχνει ο σκηνοθέτης (μέσω ενός καθρέφτη αυτοκινήτου), ότι θα παρακολουθήσουμε την ταινία, μέσα από την οπτική του Will και όχι του Martin.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2012, σε σενάριο των Scott Wiper και John Petro και σκηνοθεσία του Mabrouk El Mechri, διάρκειας 92 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Henry Cavill, Verónica Echegui, Sigourney Weaver και Bruce Willis.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes