(2013) Μη μου χαλάς τη μέρα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The last stand

Η υπόθεση

Στο Sommerton της Arizona, ο Ray Owens (Arnold Schwarzenegger) απολαμβάνει την ήσυχη ζωή που του προσφέρει η θέση του σερίφη της μικρής επαρχιακής πόλης. Την ημέρα που βρίσκεται σε άδεια όμως, ο Gabriel Cortez (Eduardo Noriega), ένας Μεξικανός μεγαλέμπορος ναρκωτικών, δραπετεύει από τη φυλακή και κατευθύνεται προς την πόλη του Ray, με σκοπό να διασχίσει τα σύνορα και να επιστρέψει στην χώρα του. Ο Ray ως πιστός υπηρέτης του νόμου όμως, είναι αποφασισμένος να εμποδίσει τον Cortez να διαφύγει μια για πάντα απ' τις αρχές.

Η κριτική
Ο Arnold Schwarzenegger είναι ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα των ταινιών δράσης της δεκαετίας του 1980, έχοντας όμως αγγίξει τα 65 χρόνια, είναι αδύνατον να συνεχίσει να ερμηνεύει πειστικά τον χαρακτήρα του αήττητου "εξολοθρευτή". Έτσι οι ρόλοι που προτιμά τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερο στα μέτρα ενός συνταξιοδοτημένου υπερ-ήρωα, πράγμα που αν μη τι άλλο, τον θαυμάζεις-δεν τον θαυμάζεις, σε κάνει να τον σεβαστείς.
Επιλέγοντας λοιπόν να ερμηνεύσει έναν σερίφη μιας ήσυχης πόλης στα σύνορα του Mexico, o Schwarzenegger ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα πολύ οικείο, καθώς όπως κι εκείνος, ο ήρωας που υποδύεται είχε βιώσει στα νιάτα του την ένταση των μεγάλων πόλεων κι έχει αποσυρθεί κατά μια έννοια με δική του πρωτοβουλία. Έχοντας συμμετάσχει στην ομάδα της δίωξης ναρκωτικών κι έχοντας χάσει πολλούς συνεργάτες, είναι φυσιολογικό να χρειάζεται πλέον μια ηρεμία στην ζωή του, όμως το ένδοξο παρελθόν του, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει, τον βοηθά ν' αντεπεξέλθει στις απαιτητικές καταστάσεις.
Σε ρόλο κακού τώρα, θα συναντήσουμε τον Eduardo Noriega, ο οποίος εκτός από βαθύπλουτος άρχοντας των ναρκωτικών, αποδεικνύεται και άπιαστος οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων. Έτσι, διαφεύγοντας με μια Corvette ZR1, ο διαβολικός Cortez καταφέρνει να προσπεράσει με τεράστια ευκολία όλα τα μπλόκα των αμερικάνικων αρχών, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στον στόχο του και μοιάζοντας αδύνατον να εγκλωβιστεί και να επανασυλληφθεί, παρόλο που το F.B.I. τον καταδιώκει μανιωδώς.
Αν και για ταινία καταδίωξης, μιλάμε για κάτι αρκετά προβλέψιμο, αξίζει να σταθούμε στο γεγονός της τοποθέτησης της δράσης στη συνοριακή περιοχή των Η.Π.Α., κάτι που θυμίζει κάπως παλαιότερα western, αλλά και στις διάφορες κωμικές σοφίες που ξεστομίζουν οι ήρωες και κάνουν, μαζί με τις σκηνές βίας, την ταινία διασκεδαστική. Άλλωστε, οι ταινίες αυτού του είδους, όταν σέβονται τον θεατή τους παρουσιάζοντάς του κάτι αληθοφανές, αποσκοπούν στην διασκέδαση κι όχι στην ψυχαγωγία.
Αν λοιπόν ανήκετε στο κοινό που εκτιμά τις καλές παραγωγές των περιπετειών δράσης και δεν ψάχνετε για κάτι πρωτότυπο, το "Μη μου χαλάς τη μέρα" αποτελεί μια ικανοποιητική επιλογή.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2013, βασισμένη σε ιστορία του Andrew Knauer, σε σενάριο των Andrew Knauer, Jeffrey Nachmanoff και George Nolfi και σκηνοθεσία του Jee-woon Kim, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Arnold Schwarzenegger, Forest Whitaker, Jaimie Alexander, Eduardo Noriega και Luis Guzmán.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ο κυνηγημένος

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The expatriate

Η υπόθεση

Ο Ben Logan (Aaron Eckhart) είναι ένας πρώην κατάσκοπος της C.I.A. που ζει κι εργάζεται μόνιμα, στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Βέλγιο. Ένα πρωί, πηγαίνοντας στα γραφεία της εταιρείας όπου έχει προσληφθεί ως ειδικός στα συστημάτα ασφαλείας, θ' ανακαλύψει ότι ο όροφος έχει αδειάσει, όλα τα στοιχεία που αιτιολογούν την παραμονή του στην χώρα έχουν διαγραφεί κι όλοι του οι συνάδελφοι έχουν δολοφονηθεί. Στην προσπάθειά του να σώσει την ζωή του, αλλά και την 15χρονη κόρη του Amy (Liana Liberato), θα βρεθεί κυνηγημένος από τις μυστικές υπηρεσίες να προσπαθεί ν' ανακαλύψει τον λόγο που κάποιοι τον θέλουν νεκρό, με μόνη βοήθεια αυτή της νεαρής κόρης του, η οποία αγνοεί το παρελθόν του πατέρα της.

Η κριτική

Ο Aaron Eckhart πρωταγωνιστεί σε μια αμερικάνικη περιπέτεια που αναπαράγει το γνωστό μοτίβο του τετραπέρατου πρώην πράκτορα της C.I.A. που, για χάρη της οικογένειάς του, έχει εγκαταλείψει την υπηρεσία, βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας νέας αρχής κι άθελά του μπαίνει στο στόχαστρο μιας διεθνούς συνωμοσίας. Ως συνέπεια αυτού, η ζωή του διαγράφεται, ο ήρωάς μας βρίσκεται μόνος σε μια ξένη πόλη να προσπαθεί ν' ανακαλύψει την άκρη του νήματος κι η συνέχεια είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη.

Φυσικά, από την πλοκή δεν θα μπορούσε να λείπει και το στοιχείο της οικογένειας, που κάνει τον πρωταγωνιστή να μοιάζει περισσότερο οικείος στον μέσο θεατή. Ο χαρακτήρας της κόρης λοιπόν, που συνεχώς κατακρίνει την συμπεριφορά του πατέρα της και τον συγκρίνει με την μητέρα της για να τον χαρακτηρίσει ανίκανο ως κηδεμόνα, έχει αυτόν τον ρόλο. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να την κατηγορήσει για τον τρόπο που αντιδρά, δεδομένου ότι είναι έφηβη κι αγνοεί πολλές σημαντικές λεπτομέρειες για τους λόγους που ο Ben έχει κάνει ορισμένες επιλογές στην ζωή του, συμπεριλαμβανομένης και της απόφασής του να εγκαταλείψει την οικογένειά του. Παρόλη όμως την αντιπαλότητα που υπάρχει ανάμεσα στους δυο τους, ο δεσμός πατέρα και κόρης, υπερισχύει, αναγκάζοντάς τους να λύσουν τις διαφορές τους για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Το γεγονός βέβαια ότι η νεαρή Amy είναι αίμα ενός ικανότατου άντρα, θα την αναδείξει στον τέλειο σύμμαχο.
Αφήνοντας όμως στην άκρη τα στοιχεία αυτά που κάνουν την ταινία να μοιάζει προβλέψιμη, αξίζει ν' αναφέρουμε την συμμετοχή της Olga Kurylenko σε ρόλο-κλειδί. Ενσαρκώνοντας μια πράκτορα της C.I.A. που έχει βοηθήσει έναν ισχυρό άντρα ν' αποκτήσει κάποια απόρρητα έγγραφα της υπηρεσίας κι έχοντας παράλληλα συνάψει στο παρελθόν δεσμό με τον πρωταγωνιστή, ο χαρακτήρας της είναι αμφιλεγόμενος, προσδίδοντας το στοιχεία της ανατροπής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως, παρουσιάζει το γεγονός ότι οι δυο πρωταγωνιστές φυγαδεύονται από μια ομάδα παράνομων μεταναστών, κάτι που δίνει άλλη διάσταση στην υπόσταση του έργου. Όταν οι κυνηγημένοι λαθρομετανάστες, προσφέρουν προστασία σε δυο λευκούς Αμερικανούς στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, τότε το έργο λαμβάνει νοήματα πολιτικά και κοινωνικά που το μεταφέρουν σε ένα ανώτερο επίπεδο από αυτό μιας κοινής περιπέτειας δράσης.
Αν λοιπόν σας αρέσουν οι καλογυρισμένες περιπέτειες δράσης και δεν σας ενοχλεί η ύπαρξη κάποιων κλισέ σ' αυτές, αποτελεί μια συμπαθητική επιλογή για την έξοδό σας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια δράσης του 2012, σε σενάριου του Arash Amel και σκηνοθεσία του Philipp Stölzl, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Aaron Eckhart, Liana Liberato, Olga Kurylenko και Neil Napier.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2011) Φιλιά εις τα παιδιά

Πρωτότυπος τίτλος: Φιλιά εις τα παιδιά

Αγγλικός τίτλος: Children in hiding

Η υπόθεση

H Ροζίνα, ο Σήφης, η Ευτυχία, η Σέλλυ κι ο Μάριος αφηγούνται στην κάμερα πώς βίωσαν, ως παιδιά εβραϊκής καταγωγής, την γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Πέντε ξεχωριστές ιστορίες από πέντε πολύ διαφορετικές οικογένειες Εβραίων του ελλαδικού χώρου, αναπτύσσονται μπροστά στην κάμερα, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να γνωρίσει μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που περιγράφεται στα βιβλία ιστορίας.

Η κριτική

Η γερμανική κατοχή και τ' ολοκαύτωμα αποτελούν ίσως το χειρότερο και πιο ντροπιαστικό κομμάτι της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Τα γεγονότα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ιστορίες των επιζησάντων και τα ντοκουμέντα που έχουν διασωθεί, βρίθουν από φρικαλεότητα του ανθρώπου ενάντια στον συνάνθρωπό του και το θέμα έχει δώσει αφορμή για τη δημιουργία χιλιάδων έργων τέχνης που γνωστοποιούν στο ευρύ κοινό και στις επόμενες γενιές, τις λεπτομέρειες από την μαύρη αυτή σελίδα της ιστορίας.

Ένα από αυτά τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα λοιπόν, θα μπορούσε να είναι κι αυτό το ντοκιμαντέρ του Βασίλη Λουλέ. Η διαφορά του όμως με τα άλλα έργα τέχνης που αναφέρονται στην συγκεκριμένη περίοδο, είναι πως ο Λουλές εδώ δεν εστιάζει στην καταγραφή των γεγονότων, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αντιλήφθηκαν κι επηρεάστηκαν από αυτά τα παιδιά, δημιουργώντας έτσι ένα φιλμ πιο ανθρωποκεντρικό κι ειλικρινές από τα περισσότερα. Όπως λέει άλλωστε κι ο σοφός ελληνικός λαός: "Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια".

Έτσι λοιπόν τα πέντε πρόσωπα που θα γνωρίσουμε και που θα μοιραστούν μαζί μας τις αναμνήσεις τους για την καταστροφή και τον διαμελισμό ενός ολόκληρου έθνους, θα μας εξιστορήσουν με αθωότητα και παιδική αφέλεια την καταπίεση, την απότομη ενηλικίωση, τις συνεχείς μετακινήσεις και τον συνεχόμενο χαμό συγγενικών προσώπων που βίωσαν, κάνοντάς μας να μετέχουμε ενεργά στο δράμα τους, αφού από ένα σημείο κι έπειτα παύουν να είναι ξένοι και μας κάνουν να νιώσουμε οικεία, σαν να είναι η γιαγιά κι ο παππούς και να βρισκόμαστε στα πόδια τους, ν' ακούμε ιστορίες από τα παλιά, ιστορίες της οικογένειάς μας που μας αφορούν.

Σιγά-σιγά τα διάφορα αντικείμενα, οι χώροι, τα παιχνίδια και τα πρόσωπα που μας παρουσιάζονται, αποκτούν μια διάσταση ηθική, που διαπλάθει τον χαρακτήρα, επαναφέρει χαμένες αξίες και πίστη στο ανθρώπινο είδος. Οικογένειες χριστιανών με κίνδυνο της ζωής τους, προστάτεψαν οικογένειες Εβραίων, γονείς θυσίασαν τους γονείς τους για να σώσουν την επόμενη γενιά, ξένοι γίνονται θείοι και θείες, παραμάνες γίνονται μάνα και πατέρας κι ένα σημείωμα που κλείνει με την φράση "Φιλιά εις τα παιδιά" είναι ό,τι έχει απομείνει από ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Παρουσιάζοντας λοιπόν τα γεγονότα από μια διαφορετική οπτική, ο Βασίλης Λουλές καταφέρνει με αμεσότητα και σχετική ουδετερότητα να πλέξει περίτεχνα τα ντοκουμέντα, τις μαρτυρίες και το προσωπικό στοιχείο και να δημιουργήσει ένα εγκώμιο στην ανθρωπιά και στο πολυτιμότερο αγαθό, την ζωή. Προτείνεται στο κοινό που αναζητά τα καλογυρισμένα και ουσιαστικά ντοκιμαντέρ.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Ελληνικό ντοκιμαντέρ του 2011, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βασίλη Λουλέ, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ροζίνα, Σήφη, Ευτυχία, Σέλλυ και Μάριο.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

(2012) Τα μυθικά πλάσματα του Νότου

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Beasts of the southern wild

Η υπόθεση

Η 6χρονη Hushpuppy (Quvenzhané Wallis) ζει μαζί με τον πατέρα της, Wink (Dwight Henry), στο Bathtub, ένα μέρος στην άκρη του κόσμου που χωρίζεται με τείχος από τον πολιτισμό. Οι κάτοικοι του Bathtub ζουν ελεύθεροι και γιορτάζουν την κάθε μέρα τους, περιμένοντας την καταστροφή του κόσμου από μια επερχόμενη καταιγίδα. Όταν μια καταιγίδα πλήττει το Bathtub, αναγκάζοντας τους διασωθέντες να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιζήσουν, ο Wink θα διδάξει την κόρη του πώς να επιβιώνει όταν εκείνος θα πάψει να βρίσκεται κοντά της κι η Hushpuppy θα περιπλανηθεί για να βρει και να φέρει στον πατέρα της κάτι που θα τον κάνει να φύγει ευτυχισμένος.

Η κριτική
Οφείλω να ομολογήσω ότι σε γενικές γραμμές οι πρώτες ταινίες, τόσο των μεγάλων όσο και των ανερχόμενων κινηματογραφιστών, σπανίως μου κεντρίζουν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Σίγουρα είναι κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό και κάτι που αξίζει προσοχής, αλλά πάντα άνηκα στην κατηγορία αυτών που τους αρέσει να βλέπουν ότι το καθετί σ' ένα έργο εξυπηρετεί κάποιον σκοπό κι ως γνωστόν, για να επιτευχθεί μια καλή δόμηση χρειάζεται πείρα.
Βέβαια σ' αυτόν τον γενικότερο κανόνα, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις, όπως είναι "Τα μυθικά πλάσματα του Νότου". Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Benh Zeitlin, δείχνει από την αρχή της ότι γνωρίζει επακριβώς τί θέλει να παρουσιάσει στον θεατή της. Χωρίς λοιπόν ν' αφήσει κανένα λεπτό της να περάσει ανεκμετάλλευτο, εισάγει ήδη από τους τίτλους της το κοινό στην επιθυμητή ατμόσφαιρα. Το έργο δεν είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, αλλά ούτε και καθαρά σουρεαλιστικό. Βλέποντας την πραγματικότητα μέσα απ' τα μάτια ενός εξάχρονου παιδιού, ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή και σε συνεπαίρνει σε μια θάλασσα μυθοπλασίας, φιλοσοφίας και δύναμης.
Παραπέμποντας σαφώς στις καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Katrina κατά το πέρασμά του από την Louisiana, ο Zeitlin πραγματοποιεί μια ταινία που παρουσιάζει την φύση ως ένα στοιχείο ανεξάρτητο, που είναι αδύνατον να χαλιναγωγηθεί ή να προβλεφθεί από τον άνθρωπο, αλλά που παράλληλα δεν παύει το ξέσπασμά της να εκφράζει και το ξέσπασμα μιας συναισθηματικής κατάστασης, κάνοντας τον άνθρωπο και τα φυσικά φαινόμενα να μοιάζουν αλληλένδετα κι αλληλοεξαρτώμενα.
Σ' αυτήν λοιπόν την κατάσταση όπου ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως έρμαιο της φύσης, γνωρίζουμε ένα μικρό κορίτσι, που μαθαίνει απ' τον πατέρα της να συμπεριφέρεται ως αρχηγός, πρώτα του εαυτού της κι έπειτα ολόκληρου του κόσμου. Ο ρόλος της Hushpuppy μαγεύει τον θεατή, καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας της, κρύβει απίστευτη εσωτερική δύναμη και ξέρει ότι κάποια μέρα τα παιδιά στα σχολεία θα μαθαίνουν ότι κάποτε εκείνη κι ο πατέρας της έζησαν στο Bathtub. Αυτή η σιγουριά που δείχνει αυτό το πλάσμα για το μέλλον, σε κάνει να αντιληφθείς με άλλο τρόπο τον σκουπιδότοπο που οι κάτοικοί του αποκαλούν παράδεισο.
Πλαισιωμένη από εξαίρετες ερμηνείες, η ταινία του ανερχόμενου Benh Zeitlin προκαλεί αίσθηση στο σινεφίλ κοινό, κερδίζοντας επάξια τέσσερις υποψηφιότητες στα φετινά βραβεία της αμερικάνικης ακαδημίας. Η επιλογή της κάμερας στο χέρι, μπορεί να χαλάει λίγο την ευφάνταστη φωτογραφία της, αλλά συνάδει άριστα με την πλοκή και τα νοήματα του έργου. Τέλος, η μουσική επένδυση δεν λειτουργεί συμπληρωματικά, αλλά προκαλεί το συναίσθημα και οδηγεί τον θεατή προς μια κατάσταση αποδοχής της. Βέβαια, αξίζει ν' αναφέρω ότι παρά την εντύπωση που προκαλεί η θέασή της, δεν συγκαταλέγεται στις ταινίες που θα σου μείνουν αξέχαστες. Προτείνεται λοιπόν, ως μια εναλλακτική επιλογή, στους σινεφίλ θεατές που κυνηγούν το πρωτότυπο και το διαφορετικό.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο δράμα του 2012, βασισμένο σε θεατρικό της Lucy Alibar, σε σενάριο των Lucy Alibar και Benh Zeitlin και σκηνοθεσία του Benh Zeitlin, διάρκειας 93 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Quvenzhané Wallis, Dwight Henry, Levy Easterly και Gina Montana.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Χίτσκοκ

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Hitchcock

Η υπόθεση

Έπειτα από την παραγωγή του "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", ο Alfred Hitchcock (Anthony Hopkins), αποφασισμένος ν' αποδείξει στους πάντες ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του ν' αποσυρθεί, παίρνει ένα τεράστιο ρίσκο, αναλαμβάνοντας να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα μυθιστόρημα δεύτερης διαλογής, το "Ψυχώ" του Robert Bloch. Υποθηκεύοντας το σπίτι του, ο Hitchcock καλύπτει το κόστος παραγωγής με δικά του χρήματα και με την υποστήριξη της γυναίκας του Alma Reville (Helen Mirren), κάνει ένα άλμα στο κενό, δημιουργώντας, ίσως, το σπουδαιότερο έργο της καριέρας του και παράλληλα ένα έργο σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η κριτική

Μετά από τα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον Alfred Hitchcock, όλοι γνωρίζουμε λίγα πράγματα γι' αυτή την εξέχουσα προσωπικότητα του κινηματογράφου. Το μόνο που αξίζει ν' αναφέρει κάποιος για τον μεγαλύτερο Βρετανό σκηνοθέτη στην ιστορία του κινηματογράφου, είναι ότι η ικανότητά του να διεισδύει στα άδυτα και να διαπερνά την ψυχή του θεατή, μπορεί να περιγραφεί με μια λέξη ως "μαγική" και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει λάβει τον χαρακτηρισμό: "Ο μετρ του τρόμου". Συνδυάζοντας το κλασικό με το μοντέρνο και το εμπορικό με το ποιοτικό, ο σπουδαίος δημιουργός, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του, δεν συγκαταλέγεται απλώς στην λίστα των "κλασικών" κινηματογραφιστών, αλλά αποτελεί φαινόμενο, αφού με το πέρασμα των χρόνων το κοινό του διευρύνεται συνεχώς, με την προσθήκη θαυμαστών από τις νεώτερες γενιές θεατών. Μεγαλειώδης, λιτός και περιεκτικός, ο Hitchcock ποτέ δεν έπαψε να προσφέρει απόλαυση μέσω του έργου που άφησε ως κληρονομιά στους επόμενους, φτάνοντας έτσι στο 2012, μια ταινία που φέρει στον τίτλο της τ' όνομά του, ν' αποτελεί δικαιολογημένα είδηση.

Βασιζόμενοι λοιπόν σ' έναν "μύθο" του κινηματογραφικού στερεώματος, οι δημιουργοί του "Χίτσκοκ" σκιαγραφούν τον διορατικό αυτό σκηνοθέτη, μέσα από το πιο αναγνωρίσιμο έργο της καριέρας του, το "Ψυχώ". Ο Alfred Hitchcock, εκτός από την ταύτιση του ονόματός του με το στοιχείο του τρόμου, γεγονός που σφραγίστηκε με την συγκεκριμένη ταινία, έχει μείνει στην ιστορία και για διάφορες εμμονές του, όπως για παράδειγμα την προτίμησή του στις ξανθές πρωταγωνίστριες, τον φετιχισμό του, την αδυναμία του στις σκοτεινές υποθέσεις, το φαγητό, κ.α.. Όλα αυτά σαφώς, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από ένα έργο που αποτελεί, εν μέρει, την βιογραφία του, αλλά ταυτόχρονα, εφόσον είναι ευρέως γνωστά, κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά σε όλα όσα τον έχουν χαρακτηρίσει, θα ήταν υπερβολικό.
Έχοντας λοιπόν ως στόχο να παρουσιάσει τον άνθρωπο πίσω από το τιτάνιο όνομα Hitchcock, η ταινία επικεντρώνεται σ' ένα αφανές πρόσωπο στην ζωή του, στον άνθρωπο που πάντα ήταν εκεί να τον στηρίζει και να τον οδηγεί, την γυναίκα του Alma. Η Alma Reville, όντας μια γυναίκα δυναμική κι όχι μια τυπική νοικοκυρά, είχε συμβάλλει, με τον τρόπο της, στην επιτυχία του συζύγου της. Παρόλα αυτά, όπως είναι αναμενόμενο, το όνομά της έμεινε στην σκιά του μεγάλου σκηνοθέτη κι η ίδια στους κύκλους του Χόλιγουντ ήταν γνωστή ως "κυρία Hitch(cock)" κι όχι ως Reville. Ίσως βέβαια, αυτός να είναι κι ο λόγος που ο τίτλος της ταινίας περιορίζεται απλώς στο επώνυμο του ευφυούς δημιουργού, καθώς το περιεχόμενό της δεν αφορά μόνο στον Alfred αλλά και στην Alma.
Αφήνοντας όμως στην άκρη τις ιστορικές και βιογραφικές λεπτομέρειες, οι οποίες είναι κι αυτές που θα ωθήσουν το κοινό να παρακολουθήσει το φιλμ, κι εστιάζοντας στο έργο καθεαυτό, οφείλω να ομολογήσω ότι σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα αυτής της πολυαναμενόμενης παραγωγής είναι συγκριτικά με ό,τι θα περίμενε κανείς αδιάφορο. Πρώτα απ' όλα στην πλειοψηφία της, η ταινία είναι άνευρη, δίνοντας την αίσθηση ότι έχει επαναπαυθεί υπερβολικά στην αναφορά του ονόματος του Alfred Hitchcock. Έπειτα τα σκηνικά που έχουν χρησιμοποιηθεί, θυμίζουν τις ταινίες της εποχής, στις οποίες τα πάντα ήταν καθαρά κι αστραφτερά, κάτι που μπορεί να λειτουργεί για τα σπίτια και τα σκηνικά εντός του στούντιο, αλλά όταν στην ίδια κατάσταση παρουσιάζονται τα πολυκαιρισμένα πλατό της Paramount, τότε το "πεντακάθαρο", παραπέμπει στο "ψεύτικο".
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το πολυσυζητημένο μακιγιάζ των ηθοποιών. Σαφώς κι είναι αδύνατον ο Anthony Hopkins να μεταλλαχθεί, με μαγικό τρόπο, σε Alfred Hitchcock, γεγονός που περιορίζει αρκετά τις επιλογές των υπευθύνων. Έτσι από την επιλογή ενός ασήμαντου σωσία ή τη δημιουργία ενός πλήρως παραμορφωμένου προσώπου, που δεν θα μπορεί να εκφραστεί στο ελάχιστο, οι αρμόδιοι έχουν κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να μοιάσει κάπως ο Hopkins στον Hitchcock. Η προσπάθεια αυτή βέβαια, αγγίζει τα όρια της παραμόρφωσης, κάνοντας το θέαμα ελάχιστα πειστικό κι αρκετά κωμικό, καθώς ο Hopkins καταλήγει να θυμίζει, εκτός από Hitchcock, και λίγο Dani DeVito ως Πιγκουίνο στο "Ο Batman επιστρέφει".
Όσον αφορά τις ερμηνείες τώρα, όλοι οι ηθοποιοί είναι προσεκτικά επιλεγμένοι και συνεπώς πάρα πολύ καλοί, χωρίς όμως κάποιος εξ αυτών να εκπλήσσει θετικά ή αρνητικά. Οι Anthony Hopkins κι Helen Mirren δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι λιγότερο από πειστικοί στους ρόλους τους, όπως επίσης κι η επιλογή της Scarlett Johansson για την ενσάρκωση της Janet Leigh δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερη.
Συνεπώς, ο "Χίτσκοκ" είναι μια ταινία αρκετά κατώτερη από το αναμενόμενο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό "καλή". Επίσης, μια ταινία που αναφέρεται σε ένα τέτοιο όνομα και που θα ξυπνήσει, άθελα ή ηθελημένα, αναμνήσεις από διάφορα έργα του, πιστεύω είναι αδύνατον να απογοητεύσει πλήρως το χιτσκοκικό κοινό. Γι' αυτόν τον λόγο όσοι την αναμένατε πώς και πώς, μην περιμένετε να δείτε το αριστούργημα της χρονιάς, αλλά μια συμπαθητική, σχεδόν καλή κι ευχάριστη ταινία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο βιογραφικό δράμα του 2012, βασισμένο σε βιβλίο του Stephen Rebello, σε σενάριο του John J. McLaughlin και σκηνοθεσία του Sacha Gervasi, διάρκειας 98 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Anthony Hopkins, Helen Mirren, Danny Huston, Scarlett Johansson, Jessica Biel, James D'Arcy, Michael Wincott και Toni Collette.

Οι σύνδεσμοι
Trailer
Imdb
Rotten Tomatoes 

(2013) Αγάπησα ένα ζόμπι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Warm bodies

Η υπόθεση

Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει χωριστεί στα δυο, καθώς ένας ιός έχει μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε ζόμπι. Σ' αυτές τις συνθήκες, ο R (Nicholas Hoult), ένας ασυνήθιστος νεκρός, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Julie (Teresa Palmer). Στην προσπάθειά του να την προστατέψει από τους όμοιούς του, θα την κρατήσει κοντά του, περνώντας αρκετό χρόνο μαζί της. Το παράξενο είναι ότι όσο περισσότερο χρόνο συναναστρέφονται οι δυο νέοι, τόσο περισσότερο αυξάνεται η ικανότητά του R να συμπεριφερθεί ανθρώπινα. Μήπως η ειρηνική συνύπαρξη των δυο ειδών αποτελεί το κλειδί στην θεραπεία του ιού;

Η κριτική

Αδιαμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια διανύουμε μια περίοδο όπου τα ρομάντζα μεταξύ ανθρώπων και τεράτων έχουν την τιμητική τους, τόσο στον κινηματογραφικό, όσο και στο τηλεοπτικό χώρο. Αλλά πόσες παραλλαγές του ίδιου μοτίβου μπορούν να προκύψουν για να μην κουραστεί ο θεατής να βλέπει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια;

Η αλήθεια είναι ότι τα βαμπίρ, κυρίως στον χώρο της τηλεόρασης, έχουν κορεστεί. Έτσι λοιπόν, ως πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης παραγωγής μας συστήνεται ένα άλλο τέρας που, το τελευταίο διάστημα, έχει αρχίσει ν' ανακτά την χαμένη του δημοτικότητα, το ζόμπι. Πώς όμως είναι δυνατόν ένα ζόμπι να συμμετάσχει σε μια ιστορία αγάπης; Γιατί το πιο πιθανό, αν σας παρουσίαζαν ένα πτώμα να διεκδικεί μια νεαρή κι όμορφη ξανθιά, αντί να προσπαθεί να την φάει, κι εκείνη με τη σειρά της ν' ανταποκρίνεται, είναι να χαρακτηρίζατε, δικαιολογημένα, το θέαμα "αστείο" ή ακόμα και "γελοίο".

Όμως μια ταινία που δεν είναι ακριβώς ρομαντική, αλλά ούτε και καθαρά κωμική ή αυτο-σατιρική, γίνεται σίγουρα πολύ πιο εύκολα αποδεκτή από το ευρύ κοινό. Έτσι λοιπόν, με άγνωστους ηθοποιούς, ψεύτικα γραφικά, συμπαθητικό μακιγιάζ και το γνωστό μοτίβο της "πεντάμορφης και τους τέρατος", ο Jonathan Levine υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του "Αγάπησα ένα ζόμπι", μιας ταινίας που αποτελεί κράμα περιπέτειας, ρομάντζου, κωμωδίας κι ελπίδας.

Με την δημιουργία λοιπόν μιας σάτιρας πάνω στην κινηματογραφική σειρά "Λυκόφως", στην κλασική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και στα B-movies με πρωταγωνιστές σάπια σώματα που προσπαθούν να κατασπαράξουν την ανθρωπότητα, ο Levine κατορθώνει να κάνει μια συμπαθητική κι ειλικρινή ταινία, στην οποία επιδεικνύει τις γνώσεις του στο κινηματογραφικό στερέωμα και ταυτόχρονα διασκεδάζει τον θεατή της.

Αξιοσημείωτο όμως, είναι το γεγονός ότι το στοιχείο της σάτιρας λειτουργεί περισσότερο ως δίχτυ ασφαλείας για την ευκολότερη αποδοχή της ταινίας, καθώς όπως βλέπουμε η χρήση του γίνεται μόνο όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο. Κατά την διάρκεια της ταινίας, θα κάνουν επίσης, την εμφάνισή τους διδακτικά στοιχεία, καθώς προωθούνται οι έννοιες της συνεργασίας, της αγάπης και της ενοποίησης των λαών για την επίτευξη του αδυνάτου, το οποίο δεν είναι άλλο από την θεραπεία της ασθένειας αυτής.
Ακόμα, η πλευρά των ζόμπι χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες, στα απλά ζόμπι και στους κοκαλιάρηδες. Όπως μας ενημερώνει λοιπόν ο πρωταγωνιστής της, τα απλά ζόμπι δεν έχουν χάσει εντελώς τον εαυτό τους, αφού, εν μέρει, μπορούν να ελέγξουν ακόμα κάποιες από τις σκέψεις και τις πράξεις τους και δεν καταβροχθίζουν ασυνείδητα ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Ο λόγος όμως που δεν αντιστέκονται στην πείνα και τρώνε ανθρώπινα μυαλά, όπως μαθαίνουμε, είναι γιατί οι αναμνήσεις των θυμάτων τους περνάνε σ' εκείνους και τους κάνουν να νιώθουν και πάλι άνθρωποι για λίγο. Με τον καιρό βέβαια, όσο τα ζόμπι υποκύπτουν στην πείνα, αρχίζουν να χάνουν την δυνατότητα επιλογής και μετατρέπονται σε υποχείρια της φύσης τους, δηλαδή σε κοκαλιάρηδες.

Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα ρομαντικά, εφηβικά love stories, μπορείτε να παρακολουθήσετε ταινίες με ζόμπι και σας κερδίζουν οι ισορροπημένες σατιρικές απόπειρες, προτιμήστε την για μια ευχάριστη έξοδο.

Βαθμολογία: 2/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Marion, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Jonathan Levine, διάρκειας 97 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Nicholas Hoult, Teresa Palmer, Dave Franco, John Malkovich, Analeigh Tipton, Cory Hardrict κι Rob Corddry.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Οδηγός αισιοδοξίας

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Silver linings playbook

Η υπόθεση

Οκτώ μήνες μετά τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρικό ίδρυμα, ο Pat (Bradley Cooper) καταφέρνει να πάρει εξιτήριο, με την υποχρέωση να τηρεί ορισμένους κανόνες. Έχοντας χάσει το σπίτι, την γυναίκα και την δουλειά του, γυρνά στο πατρικό του, αποφασισμένος να διεκδικήσει πίσω την παλιά του ζωή και ν' αποδείξει στην πρώην γυναίκα του, Nikki (Brea Bee), ότι έχει αλλάξει κι αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Στην πορεία μάλιστα, θα βρεθεί στον δρόμο του μια νεαρή κοπέλα, η Tiffany (Jennifer Lawrence), η οποία θα προσφερθεί να τον βοηθήσει να επικοινωνήσει με την Nikki. Η Tiffany, έχοντας τα δικά της σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα θα εισχωρήσει στην ζωή του Pat, δίνοντάς του έναν λόγο να δει την ζωή από την θετική της πλευρά.

Η κριτική

Βλέποντας τον "Οδηγό αισιοδοξίας" ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν εάν η ταινία συγκαταλέγεται στο είδος της κωμωδίας ή του δράματος. Πολύ γρήγορα βέβαια, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι εναλλαγές που παρουσιάζονται ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο κι ο τρόπος που απεικονίζεται η γλυκό-πικρη αλήθεια της ζωής, είναι κι ο λόγος που έχει δημιουργηθεί τόσο μεγάλο σούσουρο γύρω απ' τ' όνομά της. Γιατί τα πράγματα από μόνα τους ποτέ δεν είναι "έτσι" ή "αλλιώς". Εμείς επιλέγουμε πώς θα τα δούμε, πώς θα τα διαχειριστούμε και πώς θα τα βαφτίσουμε.

Έτσι λοιπόν εδώ, θα κληθούμε να παρακολουθήσουμε την ζωή ενός συζύγου, που βρήκε την γυναίκα του να τον απατά με έναν άλλον άντρα, αντέδρασε βιαίως σε βάρος του εραστή της, και γι' αυτή του την πράξη κλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Φυσικά, εφόσον ο μισός αντρικός πληθυσμός θα έπραττε αναλόγως, αξίζει να σημειώσουμε ότι στον εγκλεισμό του συνετέλεσε το γεγονός ότι πάσχει από διπολικό σύνδρομο ή αλλιώς "μανιοκατάθλιψη". Γι' αυτόν τον λόγο λοιπόν, ο Pat θα πρέπει ν' ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή και να βρίσκεται υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση, μέχρι να θεραπευτεί πλήρως από αυτή την νευρολογική ασθένεια.

Η Tiffany τώρα, μπορεί να μην έχει νοσηλευτεί, όπως ο Pat, σε ψυχιατρείο, αλλά κι εκείνη με την σειρά της παίρνει αντικαταθλιπτικά, καθώς πριν από σύντομο χρονικό διάστημα έχασε σε ατύχημα τον σύζυγό της κι έκτοτε έχει αναπτύξει ένα είδος νυμφομανίας, γεγονός που την οδήγησε σε απόλυση και στην απόκτηση μιας κακής φήμης. Ίσως βέβαια, ψυχιατρικά, το πρόβλημα της Tiffany να μην μοιάζει τόσο σοβαρό όσο αυτό του Pat και παράλληλα ο δυναμισμός που δείχνει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στον πρωταγωνιστή. Αν όμως αναλογιστούμε τους στόχους που έχει θέσει ο καθένας τους μακροπρόθεσμα, θα δούμε ότι ο Pat έχει δώσει στον εαυτό του περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσει την "αρρώστια" του απ' ό,τι η Tiffany.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι δυο βαριά τραυματισμένοι άνθρωποι γνωρίζονται και μετά από μερικές συναντήσεις με χαρακτηριστικούς κωμικούς κι ειλικρινείς διαλόγους, συμφωνούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να πετύχουν τα όνειρά τους. Το αξιοπερίεργο βέβαια είναι ότι η συνύπαρξη δυο ψυχολογικά ασταθών ατόμων, αντί να τους βυθίσει περισσότερο στην κατάθλιψη και την μιζέρια, τους κάνει να χαμογελάσουν και πάλι, καθώς η κοινή τους προσπάθεια να πετύχουν κάτι, τους δίνει ένα λόγο να ελπίζουν και να ζουν.

Έχοντας ως βάση μια βαριά ψυχολογική ατμόσφαιρα, η ταινία καταφέρνει να περάσει σταδιακά από το σκοτάδι στο φως, χτίζοντας με υπέροχο τρόπο έναν οδηγό πάνω στην αισιοδοξία. Η σεναριακή προσαρμογή του David O. Russell, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο έχει σκηνοθετήσει την ταινία του, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ακόμα κι όταν οι καταστάσεις μοιάζουν να είναι απαγορευτικές, ο Russell καταφέρνει να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα, κάνοντας τον θεατή να έχει ένα συνεχές αίσθημα ευφορίας.

Λόγος φυσικά για τις εξαίρετες ερμηνείες των ηθοποιών δεν χρειάζεται καν να γίνει. Η Jennifer Lawrence, παρά το νεαρό της ηλικίας της, αποδεικνύει γι' ακόμη μια φορά πόσο ικανή ηθοποιός είναι, ο Bradley Cooper κατορθώνει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων ενός δύσκολου ρόλου, ενώ οι ερμηνείες των δευτεραγωνιστών είναι εξίσου απολαυστικές, με τον Robert De Niro να ξεχωρίζει, ίσως λίγο περισσότερο.

Όντας μια καλογυρισμένη και προσεγμένη, σε όλους τους τομείς της, δραματική κωμωδία, προτείνεται σε όλους για μια ευχάριστη έξοδο, που δεν αποκλείεται να σας επηρεάσει θετικά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεστε την τραγικότητα μερικών γεγονότων στην ζωή σας.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο κωμικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Matthew Quick, σε σενάριο και σκηνοθεσία του David O. Russell, διάρκειας 122 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Jacki Weaver, Chris Tucker, Julia Stiles, Paul Herman και Brea Bee.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes