(2011) Ο κυνηγός

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The hunter

Η υπόθεση

Ο Martin David (Willem Dafoe) είναι ένας αποτελεσματικός κυνηγός που συνηθίζει να δουλεύει μόνος. Στον άντρα αυτόν, θ' ανατεθεί να ταξιδέψει στην Τασμανία και να φέρει σε πέρας μια σχεδόν ακατόρθωτη δουλειά. Ο εργοδότης είναι μια στρατιωτική βιο-τεχνολογική εταιρεία, η RedLeaf, η οποία αναζητά δείγματα από την τίγρη της Τασμανίας, ένα είδος που θεωρείται εξαφανισμένο από το 1936, όμως υπάρχουν πληροφορίες ότι στην πραγματικότητα δεν έχει εκλείψει. Έχοντας σαν δεδομένο ότι υπάρχει μια τελευταία τίγρης του είδους, ο Martin θα προσπαθήσει να την εντοπίσει, όμως τα σχέδιά του θ' αλλάξουν, όταν η οικογένεια ενός εξαφανισμένου ακτιβιστή κι οι κάτοικοι της περιοχής, τον κάνουν να δει ότι αυτό που έχει αναλάβει είναι πολύ περισσότερο από μια απλή δουλειά.

Η κριτική

"Ο κυνηγός" αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνικο-πολιτική, δραματική, περιπέτεια με έντονο οικολογικό χαρακτήρα. Το σενάριο της βασίζεται σε διάφορες ιστορίες που αφορούν ένα "μυθικό" πλάσμα, με προέλευση το νησί της Τασμανίας, που ενώ πιστεύεται ότι έχει εκλείψει, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ντόπιων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το είδος αυτό βρίσκεται ακόμα εν ζωή, χωρίς όμως να έχει επιβεβαιωθεί, ποτέ, κάτι τέτοιο.

Ως κεντρικό ήρωα, γνωρίζουμε έναν άντρα που αποτελεί τον ορισμό του μοναχικού, συγκροτημένου και ψυχολογικά τραυματισμένου ανθρώπου. Παρόλο που οι σεναριογράφοι δεν εστιάζουν τόσο στην ψυχολογική σκιαγράφηση των χαρακτήρων, ο σκηνοθέτης της έχει φροντίσει να δώσει στον θεατή, μέσω της εικόνας και της σιωπής, τις πολύ βασικές πληροφορίες που χρειάζεται για να σκιαγραφήσει, από μόνος του, το προφίλ του καθενός ξεχωριστά.

Με αυτόν τον τρόπο, οι δημιουργοί της ταινίας, καταφέρνουν να εστιάσουν ταυτόχρονα στο οικογενειακό και προσωπικό δράμα των πρωταγωνιστών, στην οικολογική καταστροφή που προκαλεί το εμπόριο με την Δύση στο οικοσύστημα της Τασμανίας, αλλά και το οικονομικό πρόβλημα που προκαλεί στους κατοίκους της περιοχής η ύπαρξη ακτιβιστών, οι οποίοι εμποδίζουν τους γηγενείς να δουλέψουν με κανονικούς ρυθμούς. Η ταινία γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όταν, στο παιχνίδι, βλέπουμε να μπαίνουν τα συμφέροντα δυτικών εταιριών, για τις οποίες το μόνο που μετρά είναι το κέρδος και δεν διστάζουν, προκειμένου να πάρουν αυτό που θέλουν, να πατήσουν επί πτωμάτων.

Ο Martin, με την άφιξή του στην πανέμορφη αυτή γη, θα έρθει αντιμέτωπος με ένα παρατημένο σπίτι, στο οποίο θα πρέπει να ζήσει για όσο διάστημα εργάζεται πάνω στην εύρεση της τίγρης, αλλά και με τους αφιλόξενους κατοίκους της περιοχής. Η ατμόσφαιρα της ταινίας, αμέσως, δημιουργεί στον θεατή μια εχθρική αίσθηση, που αφήνει να εννοηθεί κάποια πιθανή απειλή κατά της ζωής του πρωταγωνιστή στη διάρκεια της εκεί παραμονής του. Σιγά-σιγά, βέβαια, τα δεδομένα αλλάζουν, καθώς τα παιδιά του εξαφανισμένου ακτιβιστή, θα κάνουν, με το "έτσι θέλω", μέλος της οικογενείας τους τον εσωστρεφή κυνηγό, κάνοντάς τον, ταυτόχρονα, ν' ανοίξει τα μάτια του και να θελήσει να μάθει, για την περιοχή, περισσότερα απ' τα όσα του έχει γνωστοποιήσει ο εργοδότης του.

Έχοντας έναν εξαίρετο Willem Dafoe σε ρόλο πρωταγωνιστή κι ανάλογο cast στους δευτερεύοντες ρόλους, ο Daniel Nettheim, παρουσιάζει μια περιπέτεια που αγγίζει τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ και των ταινιών με κοινωνικό ή οικολογικό χαρακτήρα, χωρίς να συγκαταλέγεται όμως στις δυνατές ταινίες του είδους. Μεταφέροντας επί της οθόνης, ένα βιβλίο που έχει ως τόπο δράσης το μελαγχολικό, αλλά υπέροχο τοπίο της Τασμανίας και χρησιμοποιώντας με πολύ όμορφο τρόπο την μουσική, αλλά και την σιωπή ως μέσο έκφρασης, ο σκηνοθέτης της καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία με πολλά νοήματα και συμβολισμούς, που λόγω των αναγκαίων, αργών ρυθμών της, απευθύνεται κατά βάση στους σινεφίλ θεατές της περιπέτειας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αυστραλιανή περιπέτεια του 2011, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Julia Leigh, σε σενάριο των Wain Fimeri και Alice Addison και σκηνοθεσία του Daniel Nettheim, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Willem Dafoe, Sam Neill, Frances O'Connor, Morgana Davies, Finn Woodlock και Jacek Koman.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Η ωραία κοιμωμένη

Πρωτότυπος τίτλος: Bella addormentata

Αγγλικός τίτλος: Dormant beauty

Η υπόθεση

Η επικείμενη ευθανασία της Eluana Englaro συγκλονίζει την Ιταλία του 2009. Κατά την διάρκεια των τελευταίων επτά ημερών της στην ζωή, εξελίσσονται τρεις, φαινομενικά, ασύνδετες ιστορίες, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις για την ζωή και τον θάνατο. Η κόρη ενός γερουσιαστή, που θέλει να καταψηφίσει τον νόμο για την απαγόρευση της ευθανασίας, διαδηλώνει, έξω από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται η Eluana, για τα δικαιώματα της νεαρής κοπέλας να παραμείνει στην ζωή. Η κόρη μιας πολύ μεγάλης ηθοποιού βρίσκεται σε κώμα και διατηρείται στην ζωή με μηχανική υποστήριξη. Τέλος, μια ναρκομανής επιχειρεί ν' αυτοκτονήσει έξω από ένα νοσοκομείο, όμως ένας από τους γιατρούς που εργάζονται εκεί, αρνείται να την αφήσει να πεθάνει.

Η κριτική

"Η ωραία κοιμωμένη" του Marco Bellocchio, δεν έχει καμία σχέση με την ωραία κοιμωμένη του παραμυθιού. Αντίθετα, ο τίτλος της αναφέρεται στην πραγματική ιστορία της Eluana Englaro, μιας Ιταλίδας που βρισκόταν επί 17 ολόκληρα χρόνια σε κώμα, μέχρι την στιγμή που το Ανώτατο Δικαστήριο επέτρεψε στον πατέρα της ν' απαλλάξει την κόρη του από το μαρτύριό της. Έτσι, νωρίς το βράδυ της 9ης Φεβρουαρίου του 2009, την ίδια ώρα που στο ιταλικό κοινοβούλιο ψηφιζόταν το νομοσχέδιο που θα καταργούσε το δικαίωμα της ευθανασίας στο ανθρώπινο είδος, η κοπέλα απεβίωσε. Χρησιμοποιώντας, λοιπόν, ως σημείο αναφοράς μια πραγματική ιστορία, που συγκλόνισε την Ιταλία, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη, ο Bellocchio, δημιουργεί ένα έργο που παρουσιάζει τρεις διαφορετικές απόψεις για την ζωή και τον θάνατο.

Η αλήθεια είναι ότι με το θέμα της ευθανασίας έχουν ασχοληθεί, πριν τον Bellocchio, κι άλλοι κινηματογραφιστές, έχοντας δώσει στον κινηματογράφο ταινίες που δύσκολα τις ξεπερνά κανείς. Όμως, είναι η πρώτη φορά που κάποιος σκηνοθέτης αποπειράται να χρησιμοποιήσει ένα πραγματικό περιστατικό ως βάση της ιστορίας του, της οποίας κεντρικός άξονας δεν είναι η ευθανασία καθεαυτή, αλλά ένας διάλογος ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία.

Σε πρώτο πλάνο, έχουμε την πλασματική ιστορία ενός γερουσιαστή, του Uliano Beffardi  (Toni Servillo), ο οποίος, έχοντας βρεθεί σε ανάλογη θέση με αυτή του πατέρα της Eluana, προτίθεται να διακινδυνέψει τη θέση του στο ιταλικό κοινοβούλιο, καταψηφίζοντας τον νόμο περί κατάργησης της ευθανασίας. Στον αντίποδα του δικού του δράματος, όμως, συναντάμε την κόρη του, Maria (Alba Rohrwacher), η οποία, έχοντας εκλάβει πολύ διαφορετικά, απ' τον πατέρα της, τον θάνατο της μητέρας της, διαδηλώνει ενάντια στην απόφαση της οικογένειας Englaro. Στη ζωή της Maria, όμως, θα μπει ο Roberto (Michele Riondino), ένας νεαρός που πιθανώς να την κάνει να καταλάβει την θέση του πατέρα της απέναντι στην οικογενειακή τους απώλεια.

Σε δεύτερο πλάνο, θα δούμε να εξελίσσεται, παράλληλα, η ιστορία μιας μάνας, που όλοι την αποκαλούν "Αγία Μητέρα" (Isabelle Huppert), η οποία συντηρεί την κόρη της στην ζωή με μηχανική υποστήριξη. Η γυναίκα αυτή, όπως μαθαίνουμε στην πορεία, ήταν κάποτε μια σπουδαία ηθοποιός που παραιτήθηκε, πρακτικά, από την ζωή της, μετά το ατύχημα της κόρης της και πλέον, αναπνέει μόνο για να φροντίζει και να προσεύχεται για το παιδί της. Έχοντας ξεχάσει τι είναι να συνομιλεί κανείς ή να ενδιαφέρεται για τους ζωντανούς, έχει αφήσει τον σύζυγο και τον γιό της εκτός της ζωής της ως ζωντανή-νεκρή και βλέπουμε ότι για 'κείνη, το μόνο που έχει σημασία είναι η εξέλιξη της κατάστασης της Eluana, καθώς αποτελεί τον λόγο της ελπίδας ή της απελπισίας της για το δικό της παιδί.
Η τελευταία ιστορία τώρα, αφορά μια γυναίκα που ζει, τα τελευταία χρόνια, υπό την επήρεια ουσιών, την Rossa (Maya Sansa). Έχοντας χάσει, λοιπόν, λόγω της εξάρτησής της, την ικανότητα να νιώσει διάφορα συναισθήματα, αισθάνεται ότι δεν έχει λόγο να διατηρείται, σ' αυτήν την κατάσταση, στην ζωή και προσπαθεί επανειλημμένα ν' αυτοκτονήσει. Όμως, στο δρόμο της νεαρής γυναίκας θα βρεθεί ένας γιατρός που δεν επιτρέπει στον εαυτό του ν' αφήσει κάποιον να εγκαταλείψει μ' αυτόν τον τρόπο τη ζωή. Έτσι ο Δρ. Pallido (Pier Giorgio Bellocchio), αναλαμβάνει τον ρόλο του φύλακα άγγελού της, προσπαθώντας με σκληρό τρόπο να την μεταπείσει.
Κατά γενική ομολογία, το συγκεκριμένο θέμα είναι πολύ λεπτό, καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρουσιάσει κανείς, με απενοχοποιημένο τρόπο, ιστορίες που να δίνουν στον θεατή την δυνατότητα να σχηματίσει μια δική του άποψη πάνω στο θέμα της ελευθερίας της βούλησης, όταν αυτό αφορά στην ζωή και τον θάνατο.
Στα συν της συγκεκριμένης ταινίας, λοιπόν, συγκαταλέγεται ο τρόπος με τον οποίο ο δημιουργός της προσεγγίζει την ελευθερία του ανθρώπου στο συγκεκριμένο θέμα, αφήνοντάς τον θεατή ν' αναπτύξει από μόνος του, την άποψη που του ταιριάζει. Επίσης, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι οι ερμηνείες είναι άριστες, αναδεικνύοντας έτσι την κάθε ιστορία. Στα μειονεκτήματά της τώρα, συγκαταλέγονται οι αναγκαίοι αργοί ρυθμοί της, που πιθανόν να κουράσουν με μεγάλη ευκολία ένα κοινό που περιμένει να δει κάτι σαν τη "Θάλασσα μέσα μου".
Παρόλα αυτά, αν το θέμα της σας κεντρίζει το ενδιαφέρον, ο Marco Bellocchio, έχει κάνει μια πολύ όμορφη, απλή κι αληθινή προσέγγισή αυτού, χωρίς να δημιουργεί, όμως, μια δυνατή ή συγκλονιστική ταινία. Προτείνεται λοιπόν, κατά κύριο λόγο, στο σινεφίλ κοινό, που το συναρπάζει η ιδέα μιας ταινίας που πραγματεύεται την ζωή και τον θάνατο, μέσα από το πρίσμα της ελεύθερης επιλογής ανάμεσα στα δυο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Ιταλικό δράμα του 2012, βασισμένο σε ιστορία του Marco Bellocchio, σε σενάριο των Marco Bellocchio, Veronica Raimo και Stefano Rulli και σκηνοθεσία του Marco Bellocchio, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Toni Servillo, Alba Rohrwacher, Michele Riondino, Fabrizio Falco, Isabelle Huppert, Gianmarco Tognazzi, Brenno Placido, Carlotta Cimador, Maya Sansa, Pier Giorgio Bellocchio, Gigio Morra και Roberto Herlitzka.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1984) Χριστουγεννιάτικα κάλαντα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: A Christmas carol

Η ιστορία

Ο Ebenezer Scrooge (George C. Scott) είναι ένας πλούσιος, αλλά σκληρός άνθρωπος, που ζει κατά την βικτωριανή εποχή και θεωρεί τα Χριστούγεννα μια ανούσια γιορτή μέσα στον χρόνο. Θεωρώντας σημαντικό μόνο το οικονομικό όφελος, αδιαφορεί για τους ανθρώπους γύρω του, ακόμα και για τα συγγενικά του πρόσωπα. Όλα όμως θ' αλλάξουν μια παραμονή Χριστουγέννων, όταν το φάντασμα του νεκρού συνεταίρου του, Jacob Marley (Frank Finlay), αλλά και τα πνεύματα του παρελθόντος (Angela Pleasence), του παρόντος (Edward Woodward) και του μέλλοντος (Michael Carter), τον επισκεφθούν, κάνοντάς τον ν' αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής του.

Η κριτική

Η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" του Charles Dickens αποτελεί, ίσως, την πιο κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία και γι' αυτόν το λόγο, έχουν υπάρξει άπειρες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εκδοχές αυτής. Μια από τις αγαπημένες μου μεταφορές, λοιπόν, της ιστορίας του Dickens, και παράλληλα μια ταινία που βλέπω κάθε χρόνο ανήμερα των Χριστουγέννων, είναι η τηλεοπτική εκδοχή του 1984, με πρωταγωνιστή τον George C. Scott.

Η ιστορία, σαν πλοκή, είναι μαγική, καθώς συστήνει στο κοινό το απόλυτο θαύμα των Χριστουγέννων, που δεν είναι άλλο από την ελεύθερη επιλογή μιας δεύτερης ευκαιρίας στη ζωή. Ως κεντρικό ήρωα γνωρίζουμε έναν τραπεζίτη, που λόγω των άσχημων βιωμάτων του, έχει χάσει την ικανότητα να συναισθάνεται τους συνανθρώπους του και θεωρεί ότι το νόημα της ύπαρξης περιορίζεται στην δουλειά και το κέρδος. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, θεωρεί την φτώχεια ένα μέσο ξεκαθαρίσματος του επίγειου πληθυσμού και την ευτυχία των ανθρώπων κάτι περιττό.

Την παραμονή, λοιπόν, των Χριστουγέννων, ο πρώην συνέταιρός του, που τώρα είναι νεκρός, θα του κάνει το μεγαλύτερο δώρο της ζωής του, καθώς με την, ως φάντασμα, επίσκεψη του ιδίου, αλλά και των πνευμάτων που θα θυμίσουν στον Scrooge το παρελθόν και θα του δείξουν το παρόν και το μέλλον, θα του δώσει την ευκαιρία ν' αλλάξει την τραγικότητα της ζωής του. Με αυτόν τον τρόπο, ο Charles Dickens, υπενθυμίζει στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ότι ποτέ δεν είναι αργά ν' αναθεωρήσει κάποιες λανθασμένες επιλογές του, που λειτουργούν σε βάρος του ιδίου αλλά και των γύρω του.

Σαν επί της οθόνης μεταφορά, λοιπόν, θυμάμαι ότι αυτό που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον ως παιδί, ήταν το φάντασμα του Jacob Marley, που κατά έναν περίεργο τρόπο με φόβιζε πάρα πολύ, αλλά κι η εκπληκτική αναπαράσταση του πνεύματος του παρόντος που μου έφερνε στο μυαλό κάτι από Αϊ-Βασίλη κι αρχαιο-ελληνικό θεό. Μεγαλώνοντας, αυτό που με τραβούσε όλο και περισσότερο στην συγκεκριμένη εκδοχή, ήταν η προσπάθεια ν' αναπαρασταθεί πειστικά η εποχή, οι ερμηνείες των ηθοποιών και το γεγονός ότι ήταν μια δραματική κι ελπιδοφόρα ταινία. Νομίζω, δε, ότι όταν συνειδητοποίησα ότι η αίσθηση που μου έδινε το πνεύμα του παρόντος, ως Άγιος Βασίλης, δεν ήταν λανθασμένη, τότε ήταν που την λάτρεψα και την καθιέρωσα ως ετήσια χριστουγεννιάτικη προβολή.

Το καταπληκτικό με την συγκεκριμένη ιστορία, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δίνεται στον Scrooge η επιλογή ν' αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα κι ενεργεί, αλλά ταυτόχρονα, όπως ο μυθιστοριογράφος δείχνει στον ήρωά του τις διάφορες δυσάρεστες πλευρές της ζωής, που αρνείται από μόνος του να δει, με τον ίδιο τρόπο, βάζει και τον αναγνώστη σε ανάλογη θέση, δείχνοντάς του τους λόγους που ο πρωταγωνιστής συμπεριφέρεται μιμούμενος την άσχημη συμπεριφορά του πατέρα του.

Από πλευράς μου, η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί μια υπέροχη χριστουγεννιάτικη πρόταση για όλη την οικογένεια. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές κι υπέροχες εκδοχές της συγκεκριμένης ιστορίας, που όποια κι αν θελήσετε ή τύχει να δείτε, σίγουρα θα την απολαύσετε εξίσου.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Βρετανική οικογενειακή ταινία του 1984, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Charles Dickens, σε σενάριο του Roger O. Hirson και σκηνοθεσία του Clive Donner, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους George C. Scott, Frank Finlay, Angela Pleasence, Edward Woodward, Michael Carter, David Warner, Anthony Walters, Susannah York, Roger Rees και Caroline Langrishe.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1993) Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The nightmare before Christmas

Η υπόθεση

Στην πόλη του Halloween, ο Jack Skellington (φωνή:Chris Sarandon, τραγούδι: Danny Elfman) κατέχει τον τίτλο του βασιλιά της κολοκύθας. Δυστυχώς όμως για τον ήρωά μας η ρουτίνα της καθημερινότητάς του τον έχει κάνει να βαρεθεί το στέμμα του. Έτσι, κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου περιπάτου στο δάσος, θα βρεθεί μπροστά στις εισόδους των άλλων γιορτών και θα μαγευτεί από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την είσοδο στην πόλη των Χριστουγέννων. Στη συνέχεια βέβαια, θα μαγευτεί κι από την ίδια την πόλη, αλλά και την τελετουργία της γιορτής αυτής και θ' αποφασίσει φέτος ν' αναλάβει ο ίδιος, με την βοήθεια των συμπολιτών του, την διοργάνωση των Χριστουγέννων. Φυσικά, συνέπεια της απόφασής του αυτής είναι να καταστρέψει, άθελά του, την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Ίσως, όμως, το θαύμα των Χριστουγέννων να προλάβει να διορθώσει την ζημιά.

Η (κάτι σαν) κριτική

Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου, ίσως γιατί είναι μια γιορτή ζεστή, οικογενειακή και φωτεινή... ακριβώς ότι θα 'θελε ένα παιδί για να 'ναι ευτυχισμένο. Για πάρα πολύ κόσμο, τα Χριστούγεννα έχουν συνδεθεί με την έννοια της αγάπης και της προσφοράς. Στο δικό μου μυαλό όμως, "Χριστούγεννα" σημαίνουν "παιδική αθωότητα", μια έννοια που περιλαμβάνει την αγάπη, την προσφορά κι ένα σωρό άλλες έννοιες, όλες συνοδευόμενες από την ανιδιοτέλεια ενός παιδιού. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα απ' το να δίνεις την ευκαιρία στον εαυτό σου, να αποτοξινωθεί από την ενήλικη ζωή για μια μικρή περίοδο, λίγων ημερών, μέσα στο χρόνο.

Γι' αυτό λοιπόν, μαζί με όλη την τελετουργία των δώρων, των στολισμών, των ευχών, των γλυκών, κ.α., έχω δημιουργήσει, επιπρόσθετα, μια δική μου χριστουγεννιάτικη ακολουθία γεγονότων που μου επιτρέπει κάθε χρόνο να γυρίσω πίσω το ρολόι και να θυμάμαι πώς είναι να μην έχεις έννοιες, να μην κρατάς κακίες, να γελάς και να επιδιώκεις να δείχνεις στους γύρω σου ότι τους αγαπάς πραγματικά. Μέρος λοιπόν αυτής της κάθαρσης, μεταξύ άλλων, είναι κι η θέαση δυο πολύ αγαπημένων μου ταινιών που έχουν τη δυνατότητα να με γυρίσουν πίσω στον χρόνο. Η μια είναι τα "Χριστουγεννιάτικα κάλαντα", μια από τις εκδοχές της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας" του Charles Dickens κι η δεύτερη είναι ο "Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης" του Tim Burton.

Κάθε χρόνο λοιπόν, ανήμερα των Χριστουγέννων, κάνω μια ειδική προβολή των δυο αυτών ταινιών, θυμάμαι όλες τις περασμένες στιγμές και παράλληλα τις φορτώνω με  καινούργιες, μόνο ευχάριστες, αναμνήσεις. Δεν ξέρω τον λόγο που δεν έχω μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ταινία, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως επίσης δεν μπορώ να απαντήσω και στο ερώτημα: "Γιατί αυτές;". Το μόνο που ξέρω είναι ότι μεγαλώνοντας, αισθάνομαι περισσότερο την ανάγκη να δω τον "Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη", ίσως γιατί με το πέρασμα των χρόνων, ασυνείδητα, την έχω φορτώσει πιο πολύ, ίσως γιατί είναι κινούμενο σχέδιο κι ως τέτοιο μου φέρνει στο μυαλό περισσότερο την παιδική μου ηλικία ή ίσως να φταίει το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα του 2007 την ξαναείδα σε 3D με τρία πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, συνδέοντας το τότε και το τώρα πολύ έντονα στο μυαλό μου.

Τι είναι αυτό που με μαγεύει στην συγκεκριμένη ταινία; Ο τρόπος που βρίσκει ο Jack, την χαρά της ζωής όταν γνωρίζει για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα, αλλά κι η προσπάθειά του να καταλάβει μια ολόκληρη πόλη, την έννοια αυτής της γιορτής. Για 'μένα, αυτό είναι το νόημα ολόκληρης της ταινίας. Ο Jack, όπως κάθε μικρό ή μεγάλο παιδί, μαγεύεται από την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα κι η χαρά του είναι τόσο μεγάλη που, ενώ προσπαθεί να κατανοήσει την γιορτή αυτή και δεν τα καταφέρνει, αποφασίζει ν' αντιγράψει τυφλά όλα όσα σχετίζονται μ' αυτήν. Το γεγονός ότι το γκροτέσκο χριστουγεννιάτικο αποτέλεσμά του, αποτυγχάνει, οφείλεται μόνο στην απόρριψη του πραγματικού του εαυτού και στην προσπάθειά του να μιμηθεί κάτι που δεν είναι. Κανείς μας δεν μπορεί να εισχωρήσει στον κόσμο του άλλου, αν προσπαθήσει να γίνει ο άλλος. Ας μην ξεχνάμε κιόλας, ότι δεν είναι πάντα και για όλους τους ανθρώπους ιδανικές οι συνθήκες για να γιορτάσουν μαζί μας την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όμως αξίζει τον κόπο να μπει κανείς στην διαδικασία να πλησιάσει, με όποιον τρόπο διαθέτει ο καθένας, τους γύρω του, θέλοντας να τους προσφέρει λίγο από τον κόσμο του. Και το ηθικό δίδαγμα της συγκεκριμένης ταινίας είναι ότι ο Jack καταφέρνει να σώσει τα Χριστούγεννα, όταν δέχεται ότι είναι ο βασιλιάς της κολοκύθας κι όχι ο Αϊ-Τονύχης. Το να προσπαθείς να καταλάβεις λοιπόν, κάτι πολύ διαφορετικό από εσένα, το να είσαι εσύ και το να μοιράζεσαι, είναι κάποια από τα πιο όμορφα πράγματα που μας δίνει την ευκαιρία ν' απολαύσουμε αυτή η ταινία, αλλά κι αυτή η γιορτή χαράς.

Γι' αυτόν τον λόγο λοιπόν, αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας, ένα κομμάτι του "εγώ" μου, λέγοντάς σας τι σημαίνει η σημερινή μέρα και τι η συγκεκριμένη ταινία, για 'μένα κι επειδή ένα από τα ομορφότερα πράγματα είναι το να προσφέρεις, και στις περισσότερες περιπτώσεις η ουσιαστική προσφορά είναι δωρεάν, βρείτε το χρόνο να χαμογελάσετε και να δώσετε ό,τι έχετε σ' αυτούς που αγαπάτε. Κάντε τους γύρω σας να νιώσουν σημαντικοί, γιατί για τον δικό σας κόσμο είναι!

Σημείωση: Την συγκεκριμένη ταινία θα ήθελα να την αφιερώσω σε όλους τους, για λίγο ή πολύ, συνοδοιπόρους της ζωής μου. Με κάποιους από εσάς μπορεί να χαθήκαμε, με άλλους ν' αρπαχτήκαμε και μ' άλλους να συνεχίζουμε το ταξίδι μαζί. Ανεξάρτητα απ' την τωρινή κατάσταση όμως, όλους εσάς τους παραλήπτες του χριστουγεννιάτικου μηνύματος (ξέρετε ποιοί είστε) σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για όλα!

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη οικογενειακή ταινία του 1993, βασισμένη σε ιστορία και χαρακτήρες του Tim Burton, σε σενάριο των Michael McDowell και Caroline Thompson και σκηνοθεσία του Henry Selick, διάρκειας 76 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Chris Sarandon, Danny Elfman, Catherine O'Hara, William Hickey, Glenn Shadix, Paul Reubens, Ken Page και Edward Ivory.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Εντιμότατοι απατεώνες

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Gambit

Η υπόθεση

Ο Harry Deane (Colin Firth) είναι ένας Λονδρέζος εκτιμητής έργων τέχνης που είναι υπεύθυνος της προσωπικής συλλογής του πάμπλουτου επιχειρηματία, Lionel Shahbandar (Alan Rickman). Με τη βοήθεια του Ταγματάρχη (Tom Courtenay), ενός εξαίρετου πλαστογράφου μεγάλων ζωγράφων, βάζει σε εφαρμογή το υπέρτατο σχέδιο εκδίκησης κι εξαπάτησης του αφεντικού του. Με τη βοήθεια της PJ Puznowski (Cameron Diaz), μιας Τεξανής καουμπόισας, θα αποπειραθεί να πουλήσει στον Shahbandar έναν πλαστό, σπάνιο πίνακα του Monet, έναντι 11.000.000 δολαρίων. Τα πάντα είναι οργανωμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια στο μυαλό του Harry. Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα έχει σχεδιάσει;

Η κριτική

Οι "Εντιμότατοι απατεώνες" είναι η νέα ταινία των Αδελφών Coen, της οποίας την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Michael Hoffman. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας, βασίζεται στην ομώνυμη, ως προς τον αγγλικό της τίτλο, ταινία "Η κλέφτρα" του 1966, η οποία ήταν ένα κράμα κωμωδίας και ταινίας μυστηρίου. Παρόλα αυτά, όμως, η συγκεκριμένη εκδοχή των Αδελφών Coen, πολύ λίγο μοιάζει στην πρωτότυπη κι ανήκει αποκλειστικά στο είδος της κωμωδίας.
Αν κι η συγκεκριμένη ταινία, συγκριτικά με αυτή του 1966, υστερεί κατά πολύ σε ερμηνείες κι ατμόσφαιρα, καθώς έχει προσαρμοστεί στα τωρινά αμερικάνικα πρότυπα, που θέλουν τις κωμωδίες να μπαίνουν σ' ένα συγκεκριμένο καλούπι, καταφέρνει να διατηρήσει την βασική πρωτοτυπία της αρχικής, χωρίς όμως να την αντιγράφει και χωρίς να παραλείπει παραλλαγές όλων των πετυχημένων χαρακτήρων και σκηνών αυτής. Με άλλα λόγια μπορεί να μην μιλάμε για ένα αριστούργημα, αλλά η κεντρική ιδέα της κι οι προσαρμογές που έχουν γίνει, την κατατάσσουν στις καλές κι ευχάριστες ταινίες της κατηγορίας της.
Για να συνοψίσω τις διαφορές με την πρωτότυπη, ο Harry Dean, εδώ, δεν είναι ένας εύπορος Βρετανός ευγενής, αλλά ένας φτωχός, και φαινομενικά άβουλος, εκτιμητής έργων τέχνης, ο οποίος βρίσκεται στην δούλεψη του Shahbandar. Επίσης, ο Ταγματάρχης, έχει αναλάβει ν' αντικαταστήσει τον Emile κι η ορφανή Nicole απ' το Hong Kong, έχει αντικατασταθεί από την πανέμορφη PJ Puznowski απ' το Texas. Παράλληλα, το ζητούμενο εδώ δεν είναι κάποια κλοπή, αλλά η εξαπάτηση του θύματος και δεν υπάρχει ουδεμία σχέση ανάμεσα στην PJ και τον Shahbandar.
Τέλος, ενώ στην πρώτη το επίμαχο αντικείμενο ήταν ένα κινέζικο γλυπτό, εδώ είναι ένας πίνακας. Υπάρχει όμως και μια μικρή σκηνή, στην οποία αναπαριστάται η κλοπή ενός βάζου Ming, που φέρνει στο μυαλό την κλοπή της προτομής, στην ταινία του 1966. Ο αραβικός κόσμος των βαθύπλουτων επιχειρηματιών, έχει αντικατασταθεί, εν μέρει, από μια ομάδα σχιστομάτηδων επενδυτών κι η τελική ανατροπή, είναι αδύνατον να προβλεφθεί ακόμα κι από αυτούς που έχουν παρακολουθήσει την παλαιότερη.
Σαν υπόθεση τώρα, καλούμαστε να παρακολουθήσουμε την ζωή ενός πολύ ικανού ανθρώπου, ο οποίος όμως δεν έχει το θάρρος να διεκδικήσει αυτά που του πρέπουν και συνεχώς απειλείται να χάσει κι αυτά τα λίγα που έχει αποκτήσει. Έτσι λοιπόν, με την βοήθεια του φίλου του, σκαρφίζεται το τέλειο σχέδιο εξαπάτησης, το οποίο όμως, δεν εξελίσσεται όπως θα περίμενε. Σ' αυτή την σάτιρα που του ετοιμάζει η πραγματικότητα, ο Harry θα βρεθεί χτυπημένος, ταπεινωμένος, απολυμένος, καταχρεωμένος κι ημίγυμνος να προσπαθεί να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του, μέσα από μια θύελλα κωμικών περιστατικών.
Από σκηνοθετικής πλευράς, η ταινία είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη. Όπως επίσης κι οι ερμηνείες των ηθοποιών, δεν είναι ούτε κακές, ούτε καλές, είναι ανάλογες μιας καλής κωμικής ταινίας. Το σενάριο, επίσης, κρατά την αρχική του ευστροφία, έχοντας προσαρμοστεί κατάλληλα στα σημερινά δεδομένα. Μπορεί οι Αδελφοί Coen, για κάποιους, να έχουν ξεπέσει παρουσιάζοντας ένα έργο της σειράς, όμως, προσωπικά θεωρώ ότι αξίζει κάποιος να τους βγάλει το καπέλο που έχουν κάνει μια όμορφη προσαρμογή ενός υπέροχου έργου, χωρίς να καταστρέφουν αυτό ή το όνομά τους.
Με άλλα λόγια, αν θέλετε να δείτε μια έξυπνη κι ευχάριστη αμερικάνικη κωμωδία, με κάποια ανεκτά σεξουαλικά αστεία, προτιμήστε την. Έχει τις ανατροπές και τις ατάκες της κι είναι αρκετά καλά δουλεμένη συγκριτικά με ανάλογες ταινίες. Μπορεί να μην είναι το θαύμα των φετινών Χριστουγέννων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια εξαιρετική κωμωδία.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Ethan Coen και Joel Coen και σκηνοθεσία του Michael Hoffman, διάρκειας 89 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Colin Firth, Cameron Diaz, Alan Rickman, Tom Courtenay και Stanley Tucci.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1966) Η κλέφτρα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Gambit

Η υπόθεση

Ο Harry Dean (Michael Caine) είναι ένας επίδοξος κλέφτης έργων τέχνης, που έχει καταστρώσει το τέλειο σχέδιο για την κλοπή ενός κινέζικου γλυπτού, ανεκτίμητης αξίας. Το σχέδιό του, βέβαια, προϋποθέτει και τη συνεργασία της Nicole Chang (Shirley MacLaine), μιας γυναίκας που μοιάζει απίστευτα με την νεκρή σύζυγο του ζάπλουτου ιδιοκτήτη του επικείμενου γλυπτού, Shahbandar (Herbert Lom). Οι δυο τους θα ταξιδέψουν στην Μέση Ανατολή, όπου θα γνωρίσουν τον Shahbandar, θα εισχωρήσουν στο πολυτελές διαμέρισμά του και θα πραγματοποιήσουν την κλοπή. Το ζήτημα είναι ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από το εξιδανικευμένο σχέδιο του Harry.

Η κριτική
"Η κλέφτρα" είναι μια ιδιότυπη ταινία, καθώς ανήκει παράλληλα και στο είδος της κωμωδίας, αλλά και σ' αυτό των ταινιών μυστηρίου. Ατμοσφαιρική κι έξυπνα δουλεμένη και στα δυο είδη που πρεσβεύει, καταφέρνει να κρατήσει απ' αρχής ως τέλους το ενδιαφέρον του θεατή της, με τις διάφορες μικρο-ανατροπές της.
Ξεκινώντας, βλέπουμε ότι το κωμικό στοιχείο έγκειται στο γεγονός ότι, όταν ο Harry προσεγγίζει την Nicole, δεν της εξηγεί απλά το σχέδιό του, αλλά το φαντασιώνεται, αφήνοντας τον θεατή να εισχωρήσει στις σκέψεις του και να τις δει να ζωντανεύουν μπροστά του. Έτσι, έχοντας παρακολουθήσει, με τα ίδια του τα μάτια, πώς έχουν τα πράγματα στο κεφάλι αυτού του μικρο-εγκληματία, δεν μπορεί παρά να γελάσει όταν βλέπει ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται, ούτε στο ελάχιστο, όπως θα περίμενε ο πρωταγωνιστής.
Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι η παραπλάνηση του θεατή, ο οποίος πιστεύει όσο παρακολουθεί την αρχή της ταινίας ότι το κόλπο καλύπτει μόνο ένα μικρό μέρος της, είναι ευφυέστατη, καθώς όχι μόνο στοχεύει στη μετέπειτα σύγκριση των διαφόρων σκηνών που θα προκαλέσουν το γέλιο, αλλά τραβάει την προσοχή του κοινού σαν μαγνήτης, αφού κατάφερε να το ξεγελάσει ήδη μια φορά.
Όσον αφορά το μυστήριο τώρα, ακριβώς επειδή εμείς έχουμε παρακολουθήσει την τέλεια εκτέλεση του σχεδίου, η κάθε ανατροπή του σεναρίου που έχει στο μυαλό του ο Harry, περιπλέκει τα πράγματα και δημιουργεί εμπόδια τα οποία δύσκολα θα ξεπεραστούν. Ίσως η μεγαλύτερη ανατροπή όλων, να είναι το γεγονός ότι ο Shahbandar, δεν μαγεύεται από την ομοιότητα της Nicole με την πρώην γυναίκα του, αλλά αντιθέτως την βρίσκει αρκετά ύποπτη. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ο σπουδαίος Shahbandar, δείχνει δείγματα αλαζονείας καθώς αντί να προσπαθήσει ν' αποκαλύψει την απάτη, παίζει στο έργο του Harry, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον επιτήδειο εγκληματία.
Από σκηνοθετικής πλευράς, αλλά κι από πλευράς φωτογραφίας, το έργο έχει μια αισθητική αρκετά ατμοσφαιρική, καθώς τα χρώματα κυριαρχούν στην εικόνα, αλλά παράλληλα, όταν η πλοκή το απαιτεί, η εικόνα βυθίζεται στο σκοτάδι ή εκτυλίσσεται σε ένα σκηνικό με πιο χλωμές χρωματικές αποχρώσεις, στον οποίο τονίζεται η επικινδυνότητα της στιγμής. Με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε ότι λειτουργεί κι η χρήση της μουσικής, η οποία κατά μια έννοια συμπληρώνει την εικόνα.
Επίσης, το γεγονός ότι ο κύριος τόπος δράσης είναι μια πλασματική χώρα της Μέσης Ανατολής, το Damuz, που ως γνωστόν από εκείνη την περίοδο οι Άραβες συγκέντρωναν στα χέρια τους μεγάλες περιουσίες και διευρύνονταν επιχειρηματικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελεί μια ιδιαίτερα έξυπνη ιδέα, όπως παράλληλα και το γεγονός ότι η Nicole κατοικεί κι εργάζεται σε μια εξωτική Βρετανική πρώην αποικία (κι εκείνης της περιόδου μέλος της Βρετανικής κοινοπολιτείας) της Κίνας, το Hong Kong.
Από υποκριτικής άποψης, οι πρωταγωνιστές της είναι καταπληκτικοί, με τον Michael Caine να δίνει ρέστα ως φερόμενος ευγενής κακοποιός και την Shirley MacLaine να είναι εξίσου απολαυστική ως άλαλο υποχείριο του Harry κι ατίθαση συνεργός του. Ο Herbert Lom, επίσης, είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Άραβα μεγιστάνα κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί που συμπληρώνουν το cast, αντάξιοι των πρωταγωνιστών.
Με άλλα λόγια, προτείνεται σε όσους ψάχνουν για μια καλογυρισμένη ταινία μυστηρίου, με αρκετό χιούμορ κι άριστες ερμηνείες.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 1966, βασισμένη σε ιστορία του Sidney Carroll, σε σενάριο των Jack Davies και Alvin Sargent και σκηνοθεσία του Ronald Neame, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Michael Caine, Shirley MacLaine, Herbert Lom, John Abbott, Roger C. Carmel κι Arnold Moss.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ραλφ: Η επόμενη πίστα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Wreck-It Ralph

Η υπόθεση

O Ralph (φωνή: John C. Reilly) είναι ο καταστροφέας, ή με άλλα λόγια ο κακός, ενός παιχνιδιού 8-bit της δεκαετίας του 1980. Στο επάγγελμά του είναι ο καλύτερος, όμως νιώθει πολύ μόνος, καθώς όταν τα φώτα σβήνουν όλοι γυρίζουν σπίτι τους κι εκείνος στην χωματερή του, μακριά απ' τους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Στην ανάγκη του να γίνει αποδεκτός από τους καλο-πολίτες και τον Felix (φωνή: Jack McBrayer), κάποια μέρα θα εγκαταλείψει το δικό του παιχνίδι "Fix-It Felix jr." και θα προσπαθήσει να κερδίσει ένα μετάλλιο σε κάποιο άλλο βιντεο-παιχνίδι. Κατά την διάρκεια της αλλόκοτης περιπέτειάς του, ο Ralph, θα περάσει από τον κόσμο του "Hero's duty", ενός σύγχρονου παιχνιδιού βίας, και θα καταλήξει στον κόσμο του "Sugar rush", ενός παιχνιδιού που παραπέμπει στην γενιά της δεκαετίας του 1990. Εκεί θα γνωρίσει την Vanellope (φωνή: Sarah Silverman), μια νεαρή βλάβη που θέλει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να τρέξει σ' έναν αγώνα του "Sugar rush".

Η κριτική

Το "Ραλφ: Η επόμενη πίστα" είναι μια ευφάνταστη ταινία κινουμένων σχεδίων, με απίστευτο χιούμορ, που θα συνεπάρει μικρούς και μεγάλους, καθώς αποτελεί έναν φόρο τιμής σε όλα σχεδόν τα είδη βιντεο-παιχνιδιών που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν στα περισσότερα από αυτά γίνεται μια απλή αναφορά ή οι ήρωές τους κάνουν απλώς ένα πέρασμα από το έργο, οι μνήμες της παιδικής ηλικίας των μεγαλυτέρων παιδιών προλαβαίνουν να ξυπνήσουν, κάνοντάς τους ν' απολαύσουν εξίσου, αν όχι και περισσότερο, με τους μικρούς τους φίλους, το έργο.

Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Ralph, ένας κακός βγαλμένος από ένα παιχνίδι παλαιάς γενιάς, στα οποία το "κακό", δεν σήμαινε απαραίτητα και "διαβολικό". Το γεγονός αυτό, δίνει την δυνατότητα στους δημιουργούς του, να δώσουν στον Raplh έναν χαρακτήρα συμπαθούς αντι-ήρωα, ο οποίος έχει κουραστεί επί 30 συνεχή έτη να βρίσκεται στην απομόνωση κι επιλέγει να αποδείξει στους συναδέλφους του ότι κι εκείνος μπορεί κι αξίζει να γίνει μέλος της υπόλοιπης ομάδας. Με άλλα λόγια, ο Ralph, δεν απέχει και πολύ από τα μοναχικά παιδιά που δεν τα κάνει κανείς παρέα.

Παρόλα αυτά, κουρασμένος από την συνεχή απόρριψη και θέλοντας ν' αποδείξει στους συνεργάτες του ότι αξίζει κι εκείνος μια θέση στην πολυκατοικία τους, αλλά και στην καρδιά τους, ο Ralph, εγκαταλείπει την δουλειά του, αφήνοντας το παιχνίδι "Fix-It Felix jr." χωρίς βασικό πρωταγωνιστή. Γιατί, ναι μεν ο Felix είναι ο βασικός ήρωας του παιχνιδιού, όμως αν δεν υπάρχει κάποιος να χαλάσει αυτά που πρέπει, τότε τι θα μπορούσε να φτιάξει ο Felix με το μαγικό σφυρί του;

Βέβαια ο σκοπός του Ralph, δεν είναι, εγκαταλείποντας το παιχνίδι, ν' αποδείξει την αξία του και να εκδικηθεί κατά κάποιον τρόπο για την απόρριψή του. Το μόνο που θέλει ο γεροδεμένος καταστροφέας είναι να κερδίσει σε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι κάποιο μετάλλιο που θα επιβεβαιώσει στους υπολοίπους ότι κι οι κακοί έχουν το δικαίωμα να μην ζουν μόνοι τους. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε πως ο Ralph δεν γνωρίζει ότι λόγω της εξαφάνισής του από το "Fix-It Felix jr.", το παιχνίδι κινδυνεύει ν' αποσυνδεθεί κι όλοι οι παίκτες του από ώρα σε ώρα μπορεί να μείνουν "άστεγοι".

Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να κατακτήσει το πολυπόθητο μετάλλιο, ο Ralph, περνά από τον κόσμο του "Hero's duty", απελευθερώνοντας άθελα του έναν θανατηφόρο ιό και γνωρίζοντας την λοχία Calhoun (φωνή: Jane Lynch), μια γυναίκα δυναμίτη, η οποία με την συνοδεία του Felix, θα εγκαταλείψει κι αυτή με την σειρά της το δικό της παιχνίδι, για να βρει την θανάσιμη απειλή προτού να είναι πολύ αργά για ολόκληρο το ηλεκτρονικό κατάστημα.

Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που προέρχονται από παιχνίδια δυο άκρως διαφορετικών εποχών, θα βρεθούν στο "Sugar rush", ένα παιχνίδι αγώνων δρόμου, που αποτελεί τον ενδιάμεσο σταθμό των παλιών arcade και των σύγχρονων βίαιων παιχνιδιών άνευ λογικής. Εκεί, φυσικά, θα γνωρίσουμε ακόμη έναν χαρακτήρα, αυτόν της γλυκύτατης βλάβης Vanellope, η οποία, όπως κι ο Ralph, ζει μόνη της σ' έναν κόσμο γεμάτο ζαχαρωτά, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τρέξει σ' αληθινούς αγώνες όπως οι υπόλοιπες ηρωίδες του παιχνιδιού. Ο Ralph, μετά από μια άσχημη γνωριμία των δυο τους, θα δει στο πρόσωπο της Vanellope ένα κομμάτι του εαυτού του και θα την βοηθήσει να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τα όνειρά τους, οι δυο ήρωες θα γίνουν πραγματικοί φίλοι και θα δώσουν νόημα ο ένας στην ζωή του άλλου.

Βέβαια, εκτός από το παιδευτικό μήνυμα της συγκεκριμένης ταινίας, το οποίο είναι τόσο γλυκό, όσο κι ο ζαχαρένιος κόσμος του "Sugar rush", σημείο αναφοράς της είναι οι απίστευτοι διάλογοι και καταστάσεις που διαδραματίζονται κι έχουν την ικανότητα να φέρουν το χαμόγελο στα χείλη όλων. Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι στην συγκεκριμένη ταινία δεν υπάρχει κάποιος "εμφανής κακός", αλλά στην πλειοψηφία της διάρκειάς της, παρακολουθούμε μια πρωτότυπη περιπέτεια.

Τα γραφικά της, δε, κι ο τρόπος με τον οποίο αναπαριστάται ο κάθε χαρακτήρας και το περιβάλλον του, παραπέμπουν σε τελευταίας τεχνολογίας computer-animation, χωρίς όμως να στερείται της πιστότητας ενός arcade παιχνιδιού. Για παράδειγμα, όλοι οι κάτοικοι του "Fix-It Felix jr.", αλλά κι όλων των 8-bitων παιχνιδιών, κινούνται με ρομποτικές κινήσεις κι οι διάφορες καμπύλες των αντικειμένων, είναι pixelικά σχεδιασμένες.

Εν ολίγοις, προτείνεται σε όλους τους μικρούς και μεγάλους φίλους των κινουμένων σχεδίων. Ακόμα κι όσοι δεν παίζατε φανατικά τα διάφορα βιντεο-παιχνίδια του '80, '90 ή 2000, αλλά έχει τύχει να πέσει στα χέρια σας, σε παιδική ηλικία, κάποιο απ' όλα αυτά, σίγουρα θα ευχαριστηθείτε το υπέροχο αυτό κράμα παλιού και καινούργιου, το χιούμορ και τα γραφικά της.

Σημείωση: Η τρισδιάστατη εκδοχή της είναι συμπαθητική, δεν κρίνεται όμως απαραίτητη. Επίσης, η μεταγλώττισή της είναι ιδιαίτερα καλή, χωρίς να υστερεί σημαντικά της πρωτότυπης εκδοχής της.

Βαθμολογίας: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Rich Moore, Phil Johnston και Jim Reardon, σε σενάριο των Jennifer Lee και Phil Johnston και σκηνοθεσία του Rich Moore, διάρκειας 101 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους John C. Reilly, Sarah Silverman, Jack McBrayer, Jane Lynch και Alan Tudyk.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes