(2009) The twilight saga: Νέα σελήνη

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The twilight saga: New moon

Η υπόθεση

Την ημέρα που η Bella (Kristen Stewart) κλείνει τα 18 χρόνια της, η Alice (Ashley Greene) την καλεί στο σπίτι των Cullen, για να γιορτάσουν όλοι μαζί την ενηλικίωσή της. Ανοίγοντας ένα από τα δώρα, η Bella θα κοπεί με το χαρτί κι η ύπαρξη μερικών σταγόνων αίμα θ' αναστατώσει τους Cullen, ωθώντας τον Edward (Robert Pattinson) να τραυματίσει άσχημα την αγαπημένη του, προκειμένου να της σώσει τη ζωή. Προφασιζόμενος ότι όσο τα χρόνια περνούν, η παρουσία της οικογένειας στο Forks κινεί υποψίες, ο Edward ανακοινώνει στην Bella ότι θα εξαφανιστεί από τη ζωή της. Μετά από πέντε μήνες απομόνωσης, η Bella θ' αρχίσει να συναναστρέφεται τον Jacob (Taylor Lautner), έναν 16χρονο λυκάνθρωπο, που καταφέρνει ν' απαλύνει τον πόνο της απουσίας του Edward απ' τη ζωή της. Έχει όμως ημερομηνία λήξης ο πραγματικός έρωτας;

Η κριτική

Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του "Λυκόφωτος" συνεχίζει να βαδίζει στα χνάρια της πρώτης ταινίας, συμπληρώνοντας, κατά μια έννοια, τον μύθο της αιώνιας έχθρας των λύκων και των απέθαντων και θέτοντας διάφορα ερωτήματα, για τον ρόλο και την ουσία του πραγματικού έρωτα, στο κοινό.

Η δεύτερη ταινία της σειράς, θα ξεκινήσει μ' ένα φωτεινό τοπίο και καθ' όλη τη διάρκειά της, θα δούμε ότι η εικόνα της, αν και δεν χάνει τελείως το μουντό χρώμα που χαρακτηρίζει την πρώτη, κινείται σε μια ελάχιστα φωτεινότερη χρωματική παλέτα. Άλλωστε η απουσία των βρικολάκων κι η παρουσία των λύκων, στο δεύτερο μέρος της σειράς, ενδείκνυνται για μια ελαφρώς φωτεινότερη εικόνα.

Εδώ, θα επικεντρωθούμε κυρίως στον εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας και δεν θα μας απασχολήσει τόσο ο ψυχισμός του Edward, καθώς έχοντας στην πλάτη του 109 χρόνια, δεν τίθεται θέμα  αμφισβήτησης της ειλικρίνειας των συναισθημάτων του.

Η ταινία, προκειμένου να καταφέρει να καλύψει, μέσα στις δυο ώρες διάρκειάς της, τα βασικά σημεία του βιβλίου, δεν αναλώνει άσκοπα τον χρόνο που της δίνεται. Στην εναρκτήρια σκηνή κιόλας, αυτό που μας απασχολεί είναι η διαφορά της ηλικίας που αρχίζει σιγά-σιγά να κάνει την εμφάνισή της στο ζεύγος και που αγχώνει την Bella για την εξέλιξη της σχέσης, μιας θνητής κι ενός βρικόλακα, με το πέρασμα των χρόνων. Εκείνη είναι καταδικασμένη να γεράσει κι ο Edward θα παραμένει πάντοτε ένας όμορφος 17χρονος νέος.

Για να φανεί ακόμα εντονότερα η ανάγκη της Bella, να γίνει κι εκείνη μέλος της οικογένειας Cullen, ως δώρο θα λάβει μια φωτογραφική μηχανή, με την οποία θ' απαθανατίσει τους γύρω της και τον εαυτό της στην ηλικία που βρίσκεται τώρα. Μέσω του φωτογραφικού φακού, που έχει τη δυνατότητα να κρατήσει κάποιες στιγμές παγωμένες στο χρόνο, γίνεται σαφέστατη και γεμάτη νόημα, η επιθυμία της Bella να γίνει κι εκείνη βαμπίρ.

Το ζήτημα, όμως, είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δεχτεί την επιθυμία μιας έφηβης, να την μετατρέψει σ' ένα τέρας, αφαιρώντας της την ψυχή. Από την άλλη πάλι, μια θνητή κι ένας βρικόλακας δεν ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Όσο βρίσκονται μαζί, η Bella, αποτελεί κίνδυνο για τον Edward και την οικογένειά του, αλλά κυρίως οι Cullen αποτελούν κίνδυνο για 'κείνη. Έτσι, χωρίς να μένει άλλη λύση, το σύγχρονο ζεύγος "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα" πρέπει να βρει τη δύναμη να πει τ' οριστικό "αντίο".

Η Bella, όσο καιρό απουσιάζει ο Edward, υποφέρει από συνεχείς εφιάλτες, πέφτει σε κατάθλιψη, αλλά σταδιακά η ζωή της θ' αρχίσει να γίνεται περισσότερο φυσιολογική, καθώς ο νεαρός Jacob τη συστήνει στον κόσμο του και προσπαθεί συνεχώς να τη διεκδικήσει. Ας μην ξεχνάμε, κιόλας, ότι πριν φύγει ο Edward από το Forks, έχει ήδη αρχίσει να υπάρχει μια ερωτική ατμόσφαιρα, που προϊδεάζει για το τι μέλει γενέσθαι, ανάμεσα στην Bella και τον Jacob. Η αλλαγή που επιφυλάσσει ο δεύτερος, δε, σε συνδυασμό με την γυμνόστηθη εμφάνισή του στην πλειοψηφία των σκηνών όπου πρωταγωνιστεί, δεν θ' αφήσουν και πολλά περιθώρια στην νεαρή πρωταγωνίστρια να τον αρνηθεί.

Παρόλα αυτά, η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, δεν χωρά τρίτους κι αν η πρώτη ταινία, θύμιζε στο ελάχιστο τον σαιξπηρικό έρωτα των δυο νέων, αυτή είναι η πιο πιστή μεταφορά του έργου, καθώς θέτει επί τάπητος το θέμα της τραγικής αυτοκτονίας. Ακόμη κι όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία του θρυλικού έρωτα των δυο νέων, όλοι ξέρουν το τραγικό τέλος που τους βρίσκει, όταν αυτοκτονώντας κι οι δυο, καταφέρνουν να ενωθούν, με τα άψυχα σώματά τους να κείτονται δίπλα-δίπλα. Λίγο-πολύ, αυτή την κατάληξη πρόκειται να έχουν ο Edward κι η Bella, εκτός βέβαια κι αν καταφέρουν να νικήσουν το χρόνο.

Ίσως σαν σεναριακή δομή, να μιλάμε για μια πιο χοντροκομμένη κινηματογραφική μεταφορά, αφού στο βιβλίο θίγονται περισσότερα του ενός ζητήματα κι επιπλέον δεν γίνεται καμία προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι αντιδράσεις των ηρώων. Η πρωταγωνίστρια από το άνευρο παίξιμό της, στην πλειοψηφία της ταινίας, περνά σε απότομα ξεσπάσματα. Ο νεαρός λύκος, αν κι έχει πιο σταθερό και φυσιολογικό χαρακτήρα από τους υπόλοιπους, παρουσιάζει κι εκείνος μερικές αδικαιολόγητες αντιδράσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με την συνεχή ημίγυμνη παρουσία του, τον χαρακτηρίζουν ψεύτικο. Και τέλος, ο συναισθηματικός βρικόλακας, ξεπερνά τα όρια του μελοδραματισμού.

Από σκηνοθετικής πλευράς, δεν μπορώ να πω ότι με την αλλαγή που έγινε, η συγκεκριμένη ταινία, ωφελήθηκε σημαντικά. Ίσως να μπορούμε ν' αναφερθούμε σε μια σκηνή που η άποψη του καινούργιου σκηνοθέτη έπαιξε σημαντικό ρόλο, αλλά από 'κει κι έπειτα, υπάρχει πολύ μικρή διαφορά από την προηγούμενη, χωρίς να μπορώ να πω ότι είναι και θετική.

Εν κατακλείδι, η ταινία προτείνεται στις φανατικές θαυμάστριες των Taylor Lautner και Robert Pattinson, στους λάτρεις της πρώτης ταινίας που αγωνιούν να μάθουν τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά και σε όλες τις νεαρές έφηβες κοπέλες, που τρελαίνονται για ρομαντικές ιστορίες και δεν ενοχλούνται από την υπερβολή, στην οποία μπορεί να φτάνουν αυτές.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2009, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία του Chris Weitz, διάρκειας 130 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Taylor Lautner, Robert Pattinson, Ashley Greene, Billy Burke, Michael Sheen, Dakota Fanning, Peter Facinelli και Rachelle Lefevre.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2008) Λυκόφως

Αγγλικός/Πρωτότυπος τίτλος: Twilight

Η υπόθεση

Η Bella (Kristen Stewart) είναι μια 17χρονη κοπέλα, η οποία από την ηλιόλουστη Αριζόνα, μετακομίζει στο σπίτι του πατέρα της, που βρίσκεται στο μουντό Forks της Washington. Στο καινούργιο της σχολείο, οι συμμαθητές της, θα την υποδεχτούν πολύ φιλικά και θα την κάνουν αμέσως μέλος της κοινότητάς τους. Εκείνη, όμως, από την πρώτη στιγμή που θ' αντικρίσει την οικογένεια Cullen, και πιο συγκεκριμένα τον Edward (Robert Pattinson), έναν απόκοσμο ελκυστικό νεαρό, το μόνο που θα θελήσει θα 'ναι να τον γνωρίσει. Ο Edward, αν και μοιάζει να μην την συμπαθεί και πολύ, θα της σώσει τη ζωή κι έτσι, οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά. Όταν πια η Bella ανακαλύψει την πραγματική ταυτότητα του Edward και του το φανερώσει, μην έχοντας την δυνατότητα ν' αρνηθούν τα συναισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, θα βρεθούν σε μια επικίνδυνη σχέση και για τους δυο τους.

Η κριτική

Το "Λυκόφως" θα μπορούσε κάλλιστα ν' αποτελέσει την αρχή όλης αυτής της μανίας που έχει κατακλύσει, εδώ και μερικά χρόνια, το εφηβικό κοινό, αλλά και τις εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικών έργων ή τηλεοπτικών σειρών. Και για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, δεν μπορώ να πω ότι δεν καταλαβαίνω το "γιατί;".

Χωρίς ν' ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές του πρωταγωνιστικού ζεύγους, ανήκω στο κομμάτι του κοινού που είδαν την ταινία όταν κυκλοφόρησε κι οφείλω να ομολογήσω ότι, παρά τα όσα έχουν γραφεί κι ειπωθεί, πρέπει κάποια στιγμή να παραδεχτούμε ότι για το κοριτσίστικο εφηβικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται κιόλας η ταινία, το θέμα που πραγματεύεται, ήταν αρκετά πρωτότυπο και σύγχρονο, καθώς δεν αναφέρεται σε μια οποιαδήποτε ιστορία αγάπης, αλλά σε μια, φύσει αδύνατον να πληρωθεί, κοινή επιθυμία δυο νέων.

Θα διαφωνήσω, επίσης, με όσους υποστηρίζουν ότι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Stephenie Meyer έγινε με πολύ πρόχειρο τρόπο, αντικρούοντας το επιχείρημά τους με την εισπρακτική επιτυχία της εν λόγω ταινίας και με το γεγονός ότι σπάνια το κινηματογραφικό αποτέλεσμα μιας μεταφοράς, καταφέρνει να ξεπεράσει ή έστω να πλησιάσει ποιοτικά, το λογοτεχνικό κείμενο.

Οι στυλιζαρισμένοι χαρακτήρες, το "κακογραμμένο (όπως λέγεται)" σενάριο, η απόκοσμη αίσθηση που αποπνέει στο σύνολό της η παραγωγή κι η μουντή φωτογραφία σε συνδυασμό με την πανέμορφη μουσική επένδυση και τα καταπράσινα τοπία, στα οποία είναι γυρισμένη η ταινία, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στον ψυχισμό των δυο ηρώων, κάνοντας την ιστορία τους να μοιάζει τόσο πολύ σε μια σύγχρονη μεταφορά του κλασικού "Ρωμαίος κι Ιουλιέτα".

Μια κοπέλα χωρισμένων γονέων που, παρόλο που κεντρίζει το ενδιαφέρον των συνομήλικων της, έχει επιλέξει να κλειστεί στον εαυτό της χρησιμοποιώντας την μοναξιά ως ασπίδα προστασίας, θα ερωτευτεί το μόνο πλάσμα που δεν μπορεί να έχει. Κι ας είμαστε ειλικρινείς, ειδικότερα στις ηλικίες που τα δυο φύλα αναζητούν τη σεξουαλικότητά τους, το σύνηθες φαινόμενο είναι η εμμονή σ' έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, είτε αυτός αποκτά υπόσταση στο πρόσωπο ενός καθηγητή, είτε στο πιο δημοφιλές παιδί του σχολείου, που όλες θέλουν και καμιά δεν μπορεί να έχει.

Επίσης, αξίζει ν' αναφέρω ότι τίποτα δεν διεγείρει περισσότερο τις αισθήσεις από την εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου, κι αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Edward δεν είναι ένα δημοφιλές κωλόπαιδο, που μέσα στην ανωριμότητά του, και να βρει τον πραγματικό έρωτα δεν θα μπορέσει να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, είναι ένας μυστηριώδης νεαρός, που παραμένει μακριά από τα κοινά, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη να μην βλάψει κανέναν, αλλά που ταυτόχρονα δεν έχει χάσει την θνητή του ταυτότητα και δεν μπορεί ν' αντισταθεί στην, εξίσου μυστηριώδη, νέα παρουσία που θα κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του.

Από πλευράς ερμηνειών, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για υποκριτική αποκάλυψη, για κανένα μέλος του cast. Έχοντας επιλέξει, βέβαια, τον Robert Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι συντελεστές κερδίζουν αυτόματα τις καρδιές του νεαρού θηλυκού κοινού. Παράλληλα, η λογοτεχνική ατμόσφαιρα που παραμένει εμφανής, δυστυχώς, δεν λειτουργεί θετικά, καθώς για τον περισσότερο κόσμο η σύγκριση με το μυθιστόρημα είναι αναπόφευκτη.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, θα χαρακτήριζα την συγκεκριμένη ταινία μια αξιόλογη παραγωγή που απευθύνεται σε κοπέλες εφηβικής ηλικίας που βρίσκονται μεταξύ φωτός και σκότους και μπορούν να ταυτιστούν με μεγάλη ευκολία με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, αλλά και σε όλες τις μικρές θαυμάστριες του Robert Pattinson, καθώς η ενσάρκωση του Edward, αποτελεί τον καλύτερο ρόλο της, μέχρι στιγμής, καριέρας του.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη ρομαντική ταινία του 2008, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, σε σενάριο της Melissa Rosenberg και σκηνοθεσία της Catherine Hardwicke, διάρκειας 122 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Kristen Stewart, Robert Pattinson, Peter Facinelli, Elizabeth Reaser, Ashley Greene, Kellan Lutz, Billy Burke, Cam Gigandet, Edi Gathegi, Rachelle Lefevre και Taylor Lautner.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Επτά ψυχοπαθείς

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Seven psychopaths

Η υπόθεση

Ο Marty (Colin Farrell) είναι ένας Ιρλανδός συγγραφέας που προσπαθεί να ολοκληρώσει το σενάριο της καινούργιας του ταινίας, "Επτά ψυχοπαθείς". Μέχρι στιγμής έχει βρει μόνο, τους δυο από τους επτά πρωταγωνιστές του. Βέβαια, με τη βοήθεια του καλύτερού του φίλου, Billy (Sam Rockwell), και του συνεργάτη του, Hans (Christopher Walken), δεν θ' αργήσει να βρει και τους υπόλοιπους, καθώς οι δυο τους θα τον μπλέξουν σε μια τρελή κατάσταση με πολλά δείγματα ψυχοπαθούς συμπεριφοράς. Ο Hans κι ο Billy βγάζουν τα προς το ζην από μια επιχείρηση "δανεισμού" σκυλιών που έχουν στήσει. Κάποια μέρα, όμως, απαγάγοντας τον σκύλο του Charlie (Woody Harrelson), ενός μαφιόζου που είναι συναισθηματικά εξαρτημένος απ' τον σκύλο του, Bonny, τα πράγματα θα μπερδευτούν κι ο Marty θα βρεθεί κυνηγημένος να προσπαθεί να επιβιώσει και να ολοκληρώσει την ιστορία του.

Η κριτική
Οι "Επτά ψυχοπαθείς", χωρίς να συγκαταλέγεται στις ταινίες που αφήνουν άφωνο τον θεατή, αλλά ούτε και σ' αυτές που κάνουν το κοινό να γελά ασταμάτητα, είναι ομολογουμένως, μια ευφυέστατη μαύρη κωμωδία, μ' ένα ιδιαίτερα μακάβριο χιούμορ, που τις περισσότερες φορές είναι αρκετά εύστοχο.
Οι τίτλοι της ταινίας θα πέσουν με τη συνοδεία ενός καθαρόαιμου αμερικάνικου μουσικού κομματιού κι η πρώτη εικόνα θα είναι η γνώριμη επιγραφή του Hollywood, που έχουμε δει και ξαναδεί στις διάφορες ταινίες. Η κάμερα θα μας συστήσει δυο τύπους που στέκονται απέναντί της και συζητούν για διάφορα φρικιαστικά εγκλήματα, όπως μιλάνε άλλοι γι' αυτοκίνητα ή αθλητισμό, ενώ ταυτόχρονα περιμένουν να εμφανιστεί η κοπέλα που πρόκειται να δολοφονήσουν. Όσο η κουβέντα βρίσκεται σε εξέλιξη, τους πλησιάζει, από πίσω ένας τύπος με κόκκινη κουκούλα, τους τινάζει τα μυαλά στον αέρα και πετά στα σώματά τους από ένα καρό τραπουλόχαρτο με τη φιγούρα του Βαλέ. Αυτός είναι κι ο πρώτος ψυχοπαθής.
Κάπως έτσι, απλά και καθημερινά, θα κάνουν την εμφάνισή τους όλοι οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Ο Marty, για παράδειγμα, θα μας παρουσιαστεί ως ένας αλκοολικός Ιρλανδός συγγραφέας που προσπαθεί να γράψει μια ταινία με πρωταγωνιστές επτά ψυχοπαθείς, η οποία όμως, θα μιλά γι' αγάπη κι ειρήνη και δεν θα περιέχει, ει δυνατόν και καθόλου, βία. Ο Hans από την άλλη, είναι ένας καλοκάγαθος κι ακραία ψύχραιμος χαρακτήρας κι ο Charlie, αποτελεί την επιτομή της ψυχοπάθειας, έχοντας διάφορες εμμονές, με το σκύλο ή το όπλο του, που δεν φαντάζεται ποτέ κανείς ότι θα μπορούσε να έχει ένας μαφιόζος.
Λίγο-πολύ, όλοι οι ψυχοπαθείς της ταινίας, είτε είναι φανταστικοί, είτε υπαρκτοί, ανεξαιρέτως, είναι τρελοί, με μια έντονη δόση καθημερινότητας. Κι ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στο χιούμορ της. Ο θεατής αιφνιδιάζεται και γελά από την λιτότητα με την οποία αντιμετωπίζονται κάποιες καταστάσεις.
Από πλευράς σεναρίου τώρα, η αλήθεια είναι πώς η ταινία αφοπλίζει. Έχοντας ως πρωταγωνιστή ένα σεναριογράφο που θέλει να φτιάξει μια ταινία, με τον ίδιο τίτλο της ταινίας που ο θεατής ήδη παρακολουθεί, έχοντας ως κεντρικό θέμα επτά ψυχοπαθείς που συμμετέχουν σε μια ταινία που προβάλει την αγάπη και την ειρήνη και γελά με τις άκυρες καταστάσεις ή συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, η ταινία δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη.
Ωστόσο, το γεγονός ότι μπλέκει επτά ψυχοπαθείς, με μαύρη κωμωδία, δράμα, όπλα, δράση, φιλοσοφία και θρησκεία, δημιουργεί μια πολύπλοκη κατάσταση και δεν δίνει στον θεατή την δυνατότητα να σχηματίσει μια συγκεκριμένη ψυχολογία, παρά τον περνά από την δράση στην συναισθηματική φόρτιση κι από 'κει στο γέλιο, σε ελάχιστο χρόνο.
Ως προς τις ερμηνείες τώρα, όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν έχουν συμβάλλει με εξαιρετικό τρόπο στη σωστή παρουσίαση των χαρακτήρων, κανείς τους όμως δεν κάνει την έκπληξη. Όλοι τους είναι απολαυστικοί, αλλά ως εκεί. Η φωτογραφία κι η μουσική επένδυση αρκετά προσεγμένες, επίσης.
Εν κατακλείδι, αν σας αρέσουν οι μαύρες κωμωδίες με μια γερή δόση black humor, αλλά και με μια δραματική ατμόσφαιρα, προτιμήστε την. Αν πάλι, θέλετε κάτι περισσότερο κωμικό και τρελό, να ξέρετε ότι θα σας φανεί μια μέτρια ταινία, όχι όμως ότι θα 'χετε χάσει και τον χρόνο σας.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Βρετανική μαύρη κωμωδία του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Martin McDonagh, διάρκειας 110 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Colin Farrell, Sam Rockwell, Christopher Walken,
Woody Harrelson, Tom Waits, Long Nguyen, Linda Bright Clay, Abbie Cornish και Olga Kurylenko.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2011) J.A.C.E.

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: J.A.C.E.

Η υπόθεση

Ο J.A.C.E. (Alban Ukaj), παρουσιάζεται απ' όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως ένας Βορειοηπειρώτης δολοφόνος, που βρέθηκε νεκρός, και σχετίζεται με διάφορες υποθέσεις λαθρομετανάστευσης, πορνείας και παράνομης διακίνησης ανθρωπίνων οργάνων. Από τη στιγμή της γέννησής του, ο νεαρός J.A.C.E., θα βρεθεί αντιμέτωπος μ' έναν σκληρό κόσμο. Στα 7 του χρόνια, μπροστά τα μάτια του, θα χάσει ολόκληρη την οικογένειά του και θα έρθει, χωρίς τη θέλησή του, στην Ελλάδα. Έχοντας ορκιστεί στον πατέρα του πως δεν θα μιλήσει, ο J.A.C.E., θα περάσει τη ζωή του σιωπηλός και κατατρεγμένος από τον υπόκοσμο, περιμένοντας τον πατέρα του να έρθει να τον βρει.

Η κριτική
Ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, 13 χρόνια μετά την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, μεγάλου μήκους, παρουσιάζει το δεύτερο αριστούργημά του, με πρωταγωνιστή ένα νεαρό αγόρι που μεγαλώνει μέσα στη σιωπή, έχοντας μονάχα μια ελπίδα, να επιστρέψει κάποια στιγμή ο πατέρας του. Καθώς τα χρόνια περνάνε, ο μικρός θα μεγαλώσει, θα πάρει το ψευδώνυμο J.A.C.E. και θα βρεθεί ακόμα πιο βαθιά μπλεγμένος στον κόσμο που του στέρησε την οικογένειά του και την παιδική του ηλικία.
Στις πρώτες στιγμές της ζωής του, η βιολογική μητέρα του μικροσκοπικού νεογνού, αγνώστων λοιπών στοιχείων, θα δολοφονηθεί μπροστά στα μάτια του από τον ίδιο τον αδελφό της. Την προστασία του νεαρού παιδιού, θ' αναλάβει η υπόλοιπη οικογένεια και στα 7 του χρόνια θα υποδεχτεί τον πατέρα του, που επέστρεψε απ' την Ελλάδα, μόνιμα πια. Εκείνη τη στιγμή, είναι που θα δούμε τον J.A.C.E. να παρακολουθεί στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ με ελέφαντες, στοιχείο που δίνει στον θεατή την αίσθηση μιας προδιαγεγραμμένης μοίρας, αφού λίγη ώρα αργότερα, το μικρό αγόρι θ' αναγκαστεί να σκοτώσει τον πατέρα του και θα ξεκινήσει μια πορεία, κατά τη διάρκεια της οποίας θα λάβει ένα ψευδώνυμο/όνομα από τα αρχικά "just another confused elephant (ακόμη ένας μπερδεμένος ελέφαντας)".
Όπως αναφέρει στον νεαρό άλαλο έφηβο, ο εκπαιδευτής ζώων ενός τσίρκου, "J.A.C.E." ονομάζουν οι άνθρωποι του τσίρκου, τα μικρά ορφανά ελεφαντάκια, τα οποία μεγαλώνοντας χωρίς οικογένεια γίνονται αρκετά απρόβλεπτα κι αναπτύσσουν σιγά-σιγά μια επιθετική συμπεριφορά. Γι' αυτό το λόγο μαρκάρονται και κάποια στιγμή, όταν ενηλικιωθούν κι εμφανίσουν σημάδια βίας, θανατώνονται. Όταν ζητά να μάθει τ' όνομά του, ο μικρός θα δείξει τα αρχικά J.A.C.E. και μ' αυτόν τον τρόπο θα επιλέξει τ' όνομά του.
Ο Καραμαγγιώλης, αναπτύσσοντας σταδιακά ένα χαρακτήρα σύγχρονου ήρωα σ' ένα περιβάλλον καθαρά αντιηρωικό, θα προσπαθήσει να προβάλει πολλά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Μέσα σε μια δραματική περιπέτεια δράσης, διάρκειας κοντά δυόμιση ωρών, θα μας παρουσιάσει τον κόσμο της παιδικής εκμετάλλευσης, της λαθρομετανάστευσης, των τραβεστί, της πορνείας, των ναρκωτικών, των πουλημένων γιατρών κι αστυνομικών, τις φυλακές ανηλίκων, αλλά και τον κόσμο της showbiz.
Μ' ένα ύφος ντοκιμαντερίστικο και με μια όμορφη τηλεοπτική χροιά, ο δημιουργός θα σχηματίσει εικόνες, μέσα από τις οποίες μιλά μ' έναν ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο στον θεατή του, για μια άσχημη πλευρά της κοινωνίας κι αποπειράται να θίξει κάποια λεπτά, υπαρκτά ζητήματα που την απασχολούν. Ο υπόκοσμος αποτελείται από ανθρώπους κι αυτούς τους ανθρώπους, καλούς και κακούς, προσπαθεί να εμφανίσει ο Καραμαγγιώλης.
Το στοιχείο που μπορεί να θεωρηθεί από πολλούς ως το ύψιστο ελάττωμα του έργου, είναι η μεγάλη του διάρκεια, σε συνδυασμό με την ποσότητα των προβληματικών που αγγίζει αυτό. Κι όντως το "J.A.C.E." είναι μια ταινία που μπορεί να κουράσει ένα μέρος του κοινού που θα πάει απροετοίμαστο. Προσωπικά, όμως, δεν μπορώ να θεωρήσω αδυναμία του έργου μια καθαρή σκηνοθετική επιλογή, η οποία με άγγιξε.
Ο σκηνοθέτης, παρουσιάζοντας έναν χαοτικό κόσμο και εμφανίζοντας στον θεατή τις άπειρες προσλαμβάνουσες, γλιστρώντας από την μια κατάσταση στην άλλη μ' έναν υπέροχο τρόπο, και με την παράλληλη σιωπή του πρωταγωνιστή, αφήνει τον θεατή να πάρει μαζί του όσα κομμάτια της ταινίας αντιστοιχούν στην δική του αντίληψη των πραγμάτων.
Μια εξαιρετική ελληνική παραγωγή, στην οποία το κοινό μπορεί να διακρίνει την λεπτομέρεια και την προσοχή με την οποία έχει γίνει η σύνθεση κι η ολοκλήρωσή της. Η φωτογραφία κι η μουσική της είναι πανέμορφες κι οι ερμηνείες απίστευτες, με τον Ιερώνυμο Καλετσάνο να ξεδιπλώνει το ταλέντο του σ' έναν υπέροχο ρόλο. Η διαρκής παρουσία, επίσης, ενός χριστουγεννιάτικου κλίματος που φέρνει στο μυαλό οικογενειακές στιγμές ευτυχίας, λειτουργεί μ' έναν άκρως τραγικό κι ειρωνικό τρόπο.
Για όλους τους κυνηγούς των ελληνικών παραγωγών, είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε. Για τους σινεφίλ, είναι μια ταινία που θα σας την πρότεινα, τονίζοντάς σας όμως την μεγάλη της διάρκεια, αλλά και την υπερβολή της στη μυθοπλασία.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Ελληνικό δράμα του 2011, σε σενάριο του Μενελάου Καραμαγγιώλη και Νίκου Πανουτσόπουλου και σκηνοθεσία του Μενελάου Καραμαγγιώλη, διάρκειας 142 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Alban Ukaj, Γιώργο Μέλλο, Soma Badekas, Χρήστο Λούλη, Μηνά Χατζησάββα, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Στεφανία Γουλιώτη, Αργύρη Ξάφη, Γιάννη Τσορτέκη, Κόρα Καρβούνη, Franco Trevisi, Ακύλλα Καραζήση, Κώστα Μπερικόπουλο και Diogo Infante.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb
Rotten Tomatoes

(2012) Το κυνήγι

Πρωτότυπος τίτλος: Jagten

Αγγλικός τίτλος: The hunt

Η υπόθεση

Ο Lucas (Mads Mikkelsen) είναι ένας 40χρονος, πρόσφατα χωρισμένος άντρας, που εργάζεται ως παιδαγωγός στο νηπιαγωγείο της πόλης του. Στη ζωή του, όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, καθώς ο έφηβος γιος του σύντομα πρόκειται να έρθει να μείνει μαζί του και παράλληλα, σ' ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, έχει καταφέρει να γνωρίσει και να συνάψει δεσμό, με μια όμορφη κοπέλα απ' τον χώρο εργασίας του. Ό,τι έχει καταφέρει ν' αποκτήσει, όμως, θα του τα στερήσει ένα αθώο ψέμα που θα πει στην διευθύντρια του νηπιαγωγείου, η μικρή κόρη του καλύτερού του φίλου, η Klara (Annika Wedderkopp). Ο Lucas θα κατηγορηθεί για παιδεραστία κι η ζωή του θ' αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη.

Η κριτική
"Το κυνήγι" είναι ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ, που κατά κύριο λόγο στοχεύει σ' έναν διάλογο με το υποσυνείδητο του κινηματογραφικού θεατή. Ο δημιουργός, ξεκινά την ταινία του, παρουσιάζοντας μονάχα τα βασικά στοιχεία της προ-σκανδάλου ζωής του ήρωα και του κοινωνικού του περίγυρου. Μπορεί να μην δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου χαρακτήρα, τα στοιχεία όμως που παρουσιάζονται στην αρχή, αρκούν για να πείσουν για την αθωότητά του.
Ο Thomas Vinterberg, σ' αυτή του την ταινία, έχει επιλέξει ν' ασχοληθεί με την ψυχολογία του όχλου, τον τρόπο δημιουργίας της, τη δύναμη που μπορεί ν' αποκτήσει, αλλά και την καταστροφική αλλαγή που μπορεί να φέρει στις ζωές των ανθρώπων. Με τον υπάρχοντα, δε, κοινωνικο-πολιτικό μαρασμό που συναντούμε σε παγκόσμια κλίμακα, οι επιλογές του Vinterberg, να εντάξει το μοτίβο αυτό σε κάποια κοινωνική κατάσταση, σίγουρα δεν είναι περιορισμένες. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να έχει διαλέξει ένα θέμα που θα του επέτρεπε να δείξει απλώς, όσα θέλει να πει.
Εκείνος, όμως, επιλέγει να ασχοληθεί μ' ένα ιδιαίτερα λεπτό ζήτημα της σημερινής κοινωνίας κι ωθεί, κατ' αυτόν τον τρόπο, τον θεατή, να λάβει θέση στο δράμα, όχι να παρακολουθήσει και ν' αναπαράγει. Όταν στο προσκήνιο μπαίνει η σεξουαλική παρενόχληση ενός ανηλίκου, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους γονείς για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την κατάσταση και κανείς δεν είναι σε θέση να πει ότι ο ίδιος δεν θ' αντιδρούσε έτσι... γιατί, πολύ απλά, κανείς δεν θ' άφηνε το παιδί του απροστάτευτο σ' έναν πιθανό κίνδυνο.
Με αυτόν τον απλό, αλλά ταυτόχρονα ευφυέστατο τρόπο, ο Vinterberg, καταφέρνει να εξασφαλίσει την ενεργή παρουσία του κοινού στην νέα του ταινία και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πετυχαίνει να βάλει τον θεατή σε μια θέση θηράματος, καθώς τον αποδυναμώνει, αφαιρώντας του το όποιο δικαίωμα απόδοσης ευθυνών. Σαφέστατα και δεν μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Lucas που ήταν ευγενικός με την κόρη του καλύτερού του φίλου και κανείς δεν έχει το δικαίωμα ν' αποδώσει ευθύνες σ' ένα παιδί για ένα αθώο ψέμα που προέκυψε από μια τυχαία στιγμή θυμού, τη ζωηρή φαντασία του και μια παράξενη εικόνα που είχε αντικρίσει πρόσφατα.
Σιγά-σιγά, μπροστά στα μάτια του θεατή, ο σκηνοθέτης, θα ξεκινήσει να εμφανίζει την αμφιβολία. Η αμφιβολία, όταν θα εκληφθεί ως ορθή από κάποια αρχή, η οποία δεν διευκρινίζεται αν είναι κάποιος πεπειραμένος αστυνομικός ή ψυχολόγος, θα μετατραπεί σε βεβαιότητα και στη συνέχεια η βεβαιότητα δεν θ' αργήσει να προετοιμάσει το έδαφος για την επερχόμενη κοινωνική καταδίκη του ήρωα.
Το πιο ευφυές στοιχείο, όμως, που συναντάμε στο φιλμ, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τη λανθασμένη λειτουργία της υπερπληροφόρησης της σημερινής κοινωνίας. Οι κατηγορίες, σε βάρος του ήρωα, αρχίζουν να πληθαίνουν, όταν οι γονείς μεταφέροντας την κατηγορία από στόμα σε στόμα, πείθουν τα παιδιά τους ότι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά και πείθουν ακόμα και την μικρή Klara, που λέει και ξαναλέει ότι είπε ψέματα, ότι δεν θυμάται καλά. Τότε είναι που ο θεατής μένει να παρακολουθεί με γυμνή ψυχή το έργο κι αναρωτιέται πόσο εύκολα μπορεί να εισχωρήσει το κακό σε μια νεαρή, ανολοκλήρωτη ακόμα, προσωπικότητα.
Το ψυχικό σθένος που επιδεικνύει ο πρωταγωνιστής κι η πίστη των δυο ανθρώπων του οικογενειακού και φιλικού του κύκλου που επιμένουν για την αθωότητά του, εξωθούν την κοινωνία ν' αγγίξει τα όριά της και συντελούν στην ανάδειξη των στοιχείων βίας και κοινωνικού αποκλεισμού, που μπορεί να φέρει μια τέτοια κατάσταση, όταν έχει την υποστήριξη μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας. Αξίζει τον κόπο να παρατηρήσουμε ότι όλοι οι χαρακτήρες που ανήκουν στον στενό κύκλο του ήρωα, τον αντιμετωπίζουν αρχικά ως εν δυνάμει ένοχο, αλλά με το που θα επέμβει κάποιος τρίτος, πείθονται για την ενοχή του.
Με την δημιουργία εικόνων, μέσω μιας πανέμορφης φωτογραφίας και των ήχων που τη συνοδεύουν, την εξαίσια μουσική επένδυση, τις καθηλωτικές ερμηνείες, τους συμβολισμούς και την πίστη στον άνθρωπο, ο Thomas Vinterberg παρουσιάζει ένα υπέροχο θρίλερ που είναι αδύνατον ν' αφήσει κάποιον αδιάφορο. Προτείνεται σε όλους τους σινεφίλ, αλλά και σ' όσους αρέσκονται να φλερτάρουν με την ανθρώπινη ψυχολογία.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά
Δανέζικο ψυχολογικό θρίλερ του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Thomas Vinterberg, διάρκειας 115 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mads Mikkelsen, Annika Wedderkopp, Thomas Bo Larsen, Anne Louise Hassing, Susse Wold, Lasse Fogelstrøm, Alexandra Rapaport και Lars Ranthe.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Zarafa

Η υπόθεση
Ο Maki (φωνή: Max Renaudin Pratt) είναι ένα μικρό αγόρι από την Αφρική, που έχει πιαστεί αιχμάλωτος ενός δουλεμπόρου, μαζί με την Soula (φωνή: Clara Quilichini), ένα κορίτσι της ίδιας, περίπου, ηλικίας. Στην πρώτη του διανυκτέρευση στην έρημο, ο Maki καταφέρνει να το σκάσει και να γνωρίσει την Zarafa, μια μικρή καμηλοπάρδαλη, που θα μείνει ορφανή όταν ο δουλέμπορος που κυνηγά τον Maki πυροβολήσει την μητέρα της. Τη ζωή του Maki, θα σώσει ο Hassan (φωνή: Simon Abkarian), ο οποίος θα πάρει μαζί του στην Αλεξάνδρεια την Zarafa και τον Maki. Από 'κει, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι με αερόστατο, με σκοπό να παραδόσει την Zarafa στον βασιλιά της Γαλλίας, Charles X (φωνή: Roger Dumas), ως δώρο του Πασά της Αιγύπτου (φωνή: Vernon Dobtcheff), με αντάλλαγμα την βοήθειά του στην απώθηση των τούρκικων στρατευμάτων που πολιορκούν την Αλεξάνδρεια.

Η κριτική
"Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα" είναι ένα όμορφο παραμύθι που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του ερχομού της πρώτης καμηλοπάρδαλης στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Έχοντας σαφείς επιρροές από κλασικά παραμύθια παλαιότερων χρόνων, οι συντελεστές, αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα δισδιάστατο έργο, που θα παραπέμπει στην εποχή που διαδραματίζεται η υπόθεση, καθώς η εικόνα του θ' αποτελείται αποκλειστικά από σκίτσα.
Σκοπός του έργου, δεν είναι να εκπλήξει με τα συνεχή εφέ, όπως γίνεται με τις σημερινές παιδικές παραγωγές κινουμένων σχεδίων, αλλά να παρουσιάσει μια ιστορία με ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, διάφορους χαρακτήρες και τις αξίες που φέρουν ή δεν φέρουν αυτοί. Και μιλώντας για αξίες, θα πρέπει ν' αναφέρω ότι ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι η φιλία του μικρού Maki με την νεαρή Zarafa κι η υπόσχεση που δίνει στην μητέρα της, ο νεαρός ήρωας, να επιστρέψει την Zarafa πίσω στον τόπο της.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο θεατής θα γνωρίσει πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι λίγο-πολύ καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των ανθρώπων που συνυπάρχουν σε μια κοινωνία. Παράλληλα, προβάλλονται διάφορα πολιτιστικά στοιχεία της ανεπτυγμένης Ευρώπης (Γαλλία) και της υπανάπτυκτης Αφρικής, δείχνοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο πολιτισμών, αλλά και την σωστή και την λανθασμένη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Την ιστορία, ξεκινά και μας αφηγείται ένας Αφρικανός παππούς. Μέσω μιας ομάδας παιδιών που έχουν σχηματίσει ένα ημικύκλιο και παρακολουθούν εκστασιασμένα την ιστορία, καθώς ακούν για τόπους και για πράγματα που ποτέ δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά, γινόμαστε κι εμείς κοινωνοί του γλυκού αυτού παραμυθιού.
Η αλήθεια είναι ότι σαν ιστορία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες εκπλήξεις, παρά είναι περισσότερο μια αναμενόμενη, γραμμική ιστορία με αρκετά μηνύματα όμως, για τους μικρούς και μεγάλους φίλους. Κατά την προσωπική μου άποψη βέβαια, είναι μια ταινία που καλό θα ήταν να παροτρύνετε τα παιδιά σας να τη δούνε, γιατί ως κεντρικό άξονα έχει ηθικές αξίες των οποίων η έννοια έχει αλλοιωθεί και χωρίς να μένει μόνο σ' αυτές, παρουσιάζει την εξέλιξη ως κάτι θετικό κι απαραίτητο.
Θα ήθελα τέλος, ν' αναφέρω ότι πουθενά στην ταινία δεν υπάρχει δείγμα αίματος, κάτι που προσωπικά εκτίμησα ιδιαιτέρως, δεδομένου ότι τη σήμερον ημέρα τα παιδιά αναλώνονται σε ταινίες βίας. Επίσης, η μεταγλώττιση είναι αρκετά ικανοποιητική και θυμίζει αρκετά τις παλιές προσεγμένες μεταγλωττίσεις που είχα συνηθίσει στην παιδική μου ηλικία.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά
Γαλλική παιδική ταινία του 2012, σε σενάριο των Alexander Abela και Rémi Bezançon και σκηνοθεσία των Rémi Bezançon και Jean-Christophe Lie, διάρκειας 78 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Mostéfa Stiti, Max Renaudin Pratt, Simon Abkarian, François-Xavier Demaison, Ronit Elkabetz, Clara Quilichini, Thierry Frémont, Mohamed Fellag, Roger Dumas, Vernon Dobtcheff, Déborah François και Philippe Morier-Genoud.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) The dinosaur project

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The dinosaur project

Η υπόθεση

Μετά τις διάφορες τηλεοπτικές αναφορές στο μυθικό αφρικανικό τέρας "Mokele mbembe", μια ομάδα πεπειραμένων εξερευνητών του Βρετανικού Συλλόγου Κρυπτοζωολογίας θα ξεκινήσει ένα ταξίδι με σκοπό να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτού του πλάσματος, αλλά και τη φύση του. Η ομάδα, όμως, εξαφανίζεται μέσα στη ζούγκλα του Κονγκό και τρεις βδομάδες μετά, θα κάνει την εμφάνισή του ένα σακίδιο με κινηματογραφικό υλικό που ξεπερνά τις 100 ώρες, μέσα στο οποίο περιέχονται ντοκουμέντα για την ύπαρξη δεινοσαύρων.

Η κριτική

Το "The dinosaur project" ανήκει στις ταινίες found footage, κι αποτελεί ένα από τα χειρότερα δείγματα του είδους. Προσωπικά, δεν μου αρέσει που δεν μου αρέσει αυτή η κατηγορία ταινιών, αν από τις πρώτες ταινίες που τύχαινε να παρακολουθήσω, ήταν η συγκεκριμένη, πιθανότατα να μην επιχειρούσα ποτέ να ξαναδώ κάτι αντίστοιχο.

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία θα ξεκινήσει προβάλλοντας ένα μήνυμα στο οποίο ο θεατής πληροφορείται ότι το 80λετπο αποτέλεσμα της ταινίας είναι μια συρραφή από το υλικό υψηλής ευκρίνειας που κινηματογράφησε η ομάδα, το οποίο ξεπερνά τις 100 ώρες. Και λέω εγώ με το φτωχό μυαλό μου: Το έργο που είδα, το πολύ να καλύπτει 72 ώρες. Ας πούμε λοιπόν, ότι τα μέλη της ομάδας κινηματογραφούσαν τα πάντα, με πολλές κάμερες. Νομίζω ότι αν από μια περιπέτεια 72 ωρών, προέκυψαν 100 ώρες αμοντάριστου υλικού και το αποτέλεσμα που μπορεί να παρουσιαστεί και να καλύψει επαρκώς και τις 72 ώρες, ανάγεται στα 80 λεπτά, δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς για τι υπέρτατη αρλούμπα μιλάμε. Η υπερβολή σ' όλο της το μεγαλείο.

Αξίζει εδώ ν' αναφέρω ότι το "Mokele mbembe" είναι ένα υπαρκτό μυθικό πλάσμα της Αφρικανικής ηπείρου. Όταν λέω, βέβαια, υπαρκτό, δεν εννοώ ότι το έχω δει με τα μάτια μου, αλλά όπως υπάρχει το τέρας του Loch Ness στη Σκωτία ή ο Bigfoot στην Αμερική, έτσι υπάρχουν φήμες και για ένα τέρας στο Κονγκό με τ' όνομα "Mokele mbembe". Θα μου πείτε τώρα, για ποιό λόγο επέλεξαν το συγκεκριμένο που είναι σχετικά άγνωστο κι όχι κάποιο από τα δυο πιο γνωστά. Μα φυσικά γιατί, στην Αφρική, δεν θα τους κράξει πολύς κόσμος αν ανακαλύψουν έναν ολόκληρο ζωολογικό κήπο, γεμάτο από διάφορα είδη δεινοσαύρων, μιας κι είναι γνωστό ότι μεγάλες εκτάσεις της δεν έχουν ποτέ εξερευνηθεί.

Οπότε, λίγο να βάλεις το αρχικό μήνυμα που σ' ενημερώνει ότι το, αψεγάδιαστα μονταρισμένο, 80λπετο υλικό που θα παρακολουθήσεις είναι πραγματικό. Λίγο να βάλεις την υπερβολή του, που σ' εκνευρίζει το ότι σε θεωρούν τόσο ανεγκέφαλο και περιμένουν τη συγκατάθεσή σου, έστω και για 80 λεπτά, ότι αυτό που παρακολουθείς έχει κάποιες ρεαλιστικές βάσεις. Άλλο λίγο, οι αντιπαθητικοί χαρακτήρες, που από τις συστάσεις και μόνο, χαίρεσαι που ξέρεις ότι οι μισοί από αυτούς θα πεθάνουν, και για το τέλος το καλύτερο, η εικόνα της κάμερας.

Η εικόνα της κάμερας, η οποία έχει μερικά black screens, που άμα ήταν από μονταρισμένο υλικό 100 ωρών θα είχαν αφαιρεθεί. Η ίδια εικόνα που κουνάει πολύ και καταγράφει ό,τι να 'ναι. Κι αυτή η εικόνα που προέρχεται από τις διασωθείσες κάμερες, που ενώ κατά την πρόσκρουση του ελικοπτέρου, ψήθηκαν όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές που θα επέτρεπαν την επικοινωνία, περιέργως όλες οι κάμερες σώθηκαν.

Με λίγα λόγια λοιπόν... Άσε μας πουλάκι μου, που δεν έχεις πώς να σκοτώσεις το χρόνο σου, γυρνάς ό,τι σου κατέβει στην κεφάλα και περιμένεις ο άλλος να ξοδέψει τον χρόνο του να το παρακολουθήσει. Ταινία να γυρνούσα μ' ένα ζόμπι καλύπτοντας μια διαδρομή του τραμ από την αφετηρία ως τον τερματικό σταθμό, περισσότερο ενδιαφέρον θα 'χε... άσε που θα 'χε και μια πρωτοτυπία!

Βαθμολογία: 0/5

Τα σχετικά

Βρετανική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας του 2012, βασισμένη σε ιστορία των Sid Bennett και Tom Pridham, σε σενάριο των Sid Bennett και Jay Basu και σκηνοθεσία του Sid Bennett, διάρκειας 83 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Matt Kane, Richard Dillane, Peter Brooke, Abena Ayivor, Stephen Jennings και Natasha Loring.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes