(2012) Μετά τη Λουτσία

Πρωτότυπος τίτλος: Después de Lucia

Αγγλικός τίτλος: After Lucía

Η υπόθεση

Έξι μήνες μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Roberto (Hernán Mendoza) παίρνει την απόφαση να μετακομίσει μαζί με την έφηβη κόρη του, Alejandra (Tessa Ia), στην πόλη του Μεξικό, προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο να ξαναφτιάξει τις ζωές και των δυο τους. Εκεί, η Alejandra δεν θ' αργήσει να γίνει αποδεκτή από τους νέους της συμμαθητές, όμως σχετικά σύντομα η καινούργια της παρέα θα μετατραπεί σε μια ομάδα τραμπούκων κι η ίδια σε θύμα αυτής.

Η κριτική

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μεξικανού σκηνοθέτη Michel Franco, είναι ένα δράμα που ξεκινά δίνοντας την αίσθηση ότι η θεματική της αφορά στην απώλεια. Κατά την διάρκεια εξέλιξής της βέβαια, θ' αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι η απώλεια λειτουργεί ως αφορμή για την σταδιακή παρουσίαση του πραγματικού άξονα, γύρω από τον οποίο κινείται η ιστορία, δηλαδή την βία στις διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Η επιλογή του δημιουργού της επίσης, να δώσει στην ταινία του έναν τίτλο που θα περιέχει το όνομα ενός ατόμου που δεν συμμετέχει ενεργά στην δράση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η Lucía με τον θάνατό της, σφραγίζει τις ζωές των ατόμων που μένουνε πίσω και παρά την φυσική απουσία της, νοητικά υπάρχει σε κάθε σκέψη και πράξη των πρωταγωνιστών. Έτσι, το πλαίσιο ανάπτυξης της ιστορίας, βασίζεται σε δυο ανθρώπους που αντί να προσπαθούν να βρουν παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, επιλέγουν την απομόνωση, την σιωπή και σταδιακά την απομάκρυνση.

Η θεματική της βίας λοιπόν, ξεκινά ν' αναπτύσσεται μέσα σ' ένα οικείο περιβάλλον, αυτό της οικογένειας. Η Alejandra κι ο Roberto, προκειμένου να προστατέψουν ο ένας τον άλλο, ασκούν βία στον ίδιο τους τον εαυτό καταπνίγοντας τα συναισθήματά τους κι απαγορεύοντας στους εαυτούς τους μια ουσιαστική επικοινωνία. Αυτή τους η επιλογή φυσικά, τους οδηγεί στην αποξένωση και σε συναισθηματική αδράνεια.

Το επόμενο σκέλος της ιστορίας που φαίνεται πως ευνοεί την ανάπτυξη μιας βίαιης συμπεριφοράς είναι ο χώρος του σχολείου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν την ραγδαία αύξηση των ναρκωτικών ουσιών στα σχολεία, έχει εφαρμοστεί στο εκπαιδευτικό σύστημα του Μεξικό ένα σύστημα ανίχνευσης αυτών. Το ζήτημα όμως είναι ότι με την συγκεκριμένη διαδικασία, το κράτος δεν προνοεί για την εξάλειψη του φαινομένου, απλώς εντοπίζει τυχόν ναρκωτικές ουσίες, ενημερώνει τους κηδεμόνες για τ' αποτελέσματα, προτείνει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης κι απειλεί τον μαθητή με αποβολή κατά τον επόμενο έλεγχο.

Σημαντικό στοιχείο επίσης, είναι ότι η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της πολιτείας προς ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινωνικό πρόβλημα, εφαρμόζεται σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα, η οποία βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν λοιπόν ο ρόλος της κρατικής πρόληψης περιορίζεται στην απλή υπόδειξη ενός ακόμα προβλήματος, χωρίς να επισημαίνεται η σοβαρότητα αυτού ή έστω να προσφέρεται ένα αξιόλογο κι επί προσωπικού σχέδιο λύσης, είναι λογικό με την αύξηση της εσωτερικής πίεσης να αυξάνονται και τα κρούσματα βίας στον εκπαιδευτικό χώρο.

Έτσι λοιπόν, ο Franco, δημιουργεί ένα λιτό κι ουσιαστικό έργο, που εστιάζει στις ρίζες του συνεχώς αυξανόμενου προβλήματος της βίας, τόσο της σωματικής όσο και της ψυχολογικής, κι ευαισθητοποιεί τον θεατή του να ερευνήσει τα αίτια αυτού. Αξίζει δε, να παρατηρήσουμε ότι η συμπεριφορά του Roberto μπορεί να μοιάζει αδιάφορη, ως προς το παιδί του, όσο δεν γνωρίζει ποιό είναι το πρόβλημα και πώς πρέπει να το διαχειριστεί, όμως όταν συνειδητοποιεί ότι η κόρη του έχει πέσει θύμα κακοποίησης, αμέσως παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, φανερώνοντας την αγάπη του για 'κείνη.

Παίζοντας λοιπόν, με τα όρια της ανεκτικότητας και της καταπάτησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το "Μετά τη Λουτσία" προτείνεται κατά κύριο λόγο στο κοινωνικά ευαισθητοποιημένο σινεφίλ κοινό, καθώς με αργούς ρυθμούς αναδεικνύει ένα υπαρκτό και παγκόσμιο φαινόμενο, που αποτελεί σημαντικό πρόβλημα ολόκληρης της υφηλίου.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Δράμα μεξικανικής παραγωγής του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Michel Franco, διάρκειας 103 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Tessa Ia, Hernán Mendoza, Gonzalo Vega Jr. και Tamara Yazbek.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes

(2012) Λίνκολν

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Lincoln

Η υπόθεση

Τον Ιανουάριο του 1865, ο αμερικάνικος εμφύλιος πόλεμος διανύει τον τέταρτο χρόνο εξέλιξής του, οδεύοντας προς τη λήξη του, κι ο Abraham Lincoln μετρά ήδη δυο μήνες από την επανεκλογή του ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών, ο Lincoln, κάνει τ' αδύνατα δυνατά να περάσει την 13η τροποποίηση του συντάγματος της χώρας του, μέρος της οποίας είναι κι η κατάργηση της δουλείας, και ν' αλλάξει ουσιαστικά τον ρου της αμερικανικής ιστορίας.

Η κριτική

Ο Abraham Lincoln αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που έχουν περάσει από τον πολιτικό χώρο της αμερικάνικης ιστορίας και δικαιολογημένα το όνομά του κοσμεί τον τίτλο πολλών αμερικάνικων ταινιών με θέμα τη ζωή ή το έργο του. Μόνο και μόνο αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, διεξήχθη ο πιο καταστροφικός πόλεμος του έθνους κι ότι σ' εκείνον χρωστάνε την ελευθερία τους όλοι οι Αφροαμερικανοί πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, μπορεί εύκολα να καταλάβει την βαρύτητα του ονόματός του. Η απορία που γεννάται λοιπόν στον καθένα είναι τι διαφορετικό έχει ο "Λίνκολν" του Steven Spielberg ν' αναδείξει και για ποιό λόγο έχει λάβει 12 υποψηφιότητες στα φετινά oscar;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι μιλάμε για μια ταινία που δεν είναι ούτε καθαρά ιστορική, ούτε όμως και καθαρά βιογραφική. Μέσα στις δυο-μιση ώρες διάρκειάς της, καλύπτει μονάχα τους τελευταίους τέσσερις μήνες από την ζωή του Αμερικανού Προέδρου, παρουσιάζοντας όμως, σ' αυτόν το χρόνο, επαρκώς τον μεγαλειώδη χαρακτήρα του, κι επικεντρώνεται στην ψήφιση του νόμου που επρόκειτο να καταργήσει τη δουλεία σ' ολόκληρο το αμερικάνικο έθνος.

Όσον αφορά τώρα τις υποψηφιότητές της και τον μύθο που έχει στηθεί γύρω από τ' όνομά της, αξίζει να πούμε ότι αναμενόμενο είναι στ' αμερικάνικα βραβεία να λάβει υποψηφιότητα, σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες, ένα έργο που εξυμνεί την ιστορία της Αμερικής. Για όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου λοιπόν, ο "Λίνκολν" δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εξαιρετικό ιστορικό/βιογραφικό δράμα και σαν τέτοιο πρέπει να κριθεί και να παρακολουθηθεί.

Ο Spielberg έτσι, για να μην σπαταλήσει περιττό χρόνο σε ιστορικές επεξηγήσεις, εισάγει τον θεατή του κατευθείαν στο κυρίως θέμα του έργου του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης σκηνής κιόλας, θα βρεθούμε σ' ένα από τα στρατόπεδα της εμπόλεμης Αμερικής και θα παρακολουθήσουμε έναν διάλογο για ισότητα λευκών και νέγρων, που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Αμερικανό Πρόεδρο και δυο μαύρους στρατιώτες. Έπειτα, θα γίνουμε μάρτυρες ενός ονείρου του Abraham Lincoln και θα περάσουμε σταδιακά στον πραγματικό χρόνο μέσω της αφήγησης του ονείρου, η οποία θ' αντικαταστήσει με λέξεις την προβαλλόμενη εικόνα. Το πέρασμα στην πραγματικότητα όμως, θα ολοκληρωθεί με την προβολή του χώρου δράσης μέσα από κάποιον καθρέφτη, στοιχείο ιδιαίτερα ευρηματικό και σημαντικό για κάποιον που προσέχει τις λεπτομέρειες στην σκηνοθεσία.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης, συνεχίζει να δουλεύει και το υπόλοιπο έργο του, με μικρές σκηνοθετικές πινελιές που κάνουν την διαφορά. Η αναπαράσταση της εποχής επίσης, μέσω του σκηνικού χώρου και των κοστουμιών που την αντιπροσωπεύουν, χαρακτηρίζεται το λιγότερο εξαιρετική. Μαζί με την ιδιαίτερη προσοχή που έχει δοθεί στην ομιλία και στις κινήσεις των ηθοποιών, το θέαμα είναι απόλυτα ρεαλιστικό και πειστικό. Δεδομένων βέβαια και των άριστων ερμηνειών των Daniel Day-Lewis και Tommy Lee Jones, καταλήγουμε να μιλάμε για κάτι εκπληκτικό.
Αν λοιπόν σας αρέσουν τα αμερικάνικα, βιογραφικά δράματα εποχής, με ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο, ο "Λίνκολν" αποτελεί για εσάς την κατάλληλη πρόταση. Σημαντικό στοιχείο βέβαια, είναι ότι τα ιστορικά γεγονότα, μέχρι τον Ιανουάριο του 1865, δεν τα προσφέρει στο πιάτο, οπότε καλό θα ήταν να έχετε ρίξει μια ματιά στο πολιτικό σκηνικό της περιόδου, ώστε να μην χαθείτε κατά τη διάρκειά της. Αν πάλι βαριέστε τις ταινίες με παρόμοια θεματολογία, αλλά σας προσελκύουν οι πολλές υποψηφιότητές της, θα σας πρότεινα να την αποφύγετε, καθώς "άψογη" μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο από τους λάτρεις του είδους της.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο ιστορικό/βιογραφικό δράμα του 2012, βασισμένο σε βιβλίο της Doris Kearns Goodwin, σε σενάριο του Tony Kushner και σκηνοθεσία του Steven Spielberg, διάρκειας 150 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Daniel Day-Lewis, Tommy Lee Jones και Sally Field.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Το κεφάλαιο

Πρωτότυπος τίτλος: Le capital

Αγγλικός τίτλος: Capital

Η υπόθεση

Ο Marc Tourneuil (Gad Elmaleh) είναι ένας νέος και πολύ φιλόδοξος τραπεζίτης, που μετά από την αποκάλυψη ενός σοβαρού προβλήματος υγείας του προέδρου της Phenix, μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, ορίζεται διάδοχός του. Το μικρό της ηλικίας του, αλλά κι η κατοχή της πολυπόθητης προεδρικής καρέκλας, εγείρουν πολλές αντιδράσεις, κυρίως από τους γηραιότερους σε ηλικία συναδέλφους του. Ο Marc, όμως, είναι αποφασισμένος να μην επιτρέψει σε κανέναν να τον ρίξει από τον θρόνο του, συμπεριλαμβανομένων όσων τον φθονούν ή των θεωρούν ένα απλό πιόνι. Έτσι, λοιπόν, παίζει το παιχνίδι των μεγάλων συμφερόντων, θέτοντας τους δικούς του ακραίους και κερδοφόρους κανόνες, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το χρόνο που του έχει δοθεί προς δικό του όφελος.

Η κριτική

"Το κεφάλαιο" είναι ένα δράμα που ως στόχο έχει να παρουσιάσει στον θεατή της, εντελώς απογυμνωμένη, την αλήθεια γύρω από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, στην πράξη. Ο Κώστας Γαβράς, εκλαϊκευμένα, γυρίζει μια ταινία για ένα παγκόσμιο "παιχνίδι" ενηλίκων, στο οποίο έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν μόνο οι κεφαλαιοκράτες και που ως στόχο έχει να φτωχύνουν κι άλλο οι φτωχοί, πλουτίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τους πλούσιους.

Ως κεντρικό πρωταγωνιστή του, λοιπόν, ο Γαβράς, χρησιμοποιεί έναν νεαρό άντρα, ο οποίος δεν δείχνει να έχει κανένα ενδοιασμό να πατήσει επί πτωμάτων, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ιδίου και της τράπεζας που εκπροσωπεί. Όντας λοιπόν, υπερβολικά φιλόδοξος, αλλά κι αλαζόνας, ο Marc Tourneuil, με το που αναλαμβάνει την θέση του προέδρου, γνωρίζει πολύ καλά ότι τρέχει ενάντια στον χρόνο και σκοπεύει να κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του προκειμένου να μην επιτρέψει σε κανέναν να τον υποτιμήσει.

Γι' αυτόν το λόγο λοιπόν, αναλαμβάνοντας την θέση του προέδρου, το πρώτο πράγμα που τον βλέπουμε να κάνει, είναι να διεκδικεί τον σεβασμό των γύρω του, προβάλλοντας την ανωτερότητά του, ως πρόεδρος, και καθιστώντας σαφές ότι δεν έχει αναλάβει το αξίωμα αυτό για να ζεστάνει την καρέκλα κάποιου άλλου. Έτσι, τον βλέπουμε να συμπεριφέρεται αλαζονικά κυρίως στους, μέχρι πρότινος, προϊσταμένους του και να χειρίζεται πολύ ευρηματικά τις υποχρεωτικές απολύσεις που πρέπει να γίνουν στον όμιλο στ' όνομα της "εξυγίανσής" του.

Αντί λοιπόν ν' αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη και το χρέος της οποιασδήποτε απόλυσης, οδηγεί με μια υπέροχη δικαιολογία, αυτή της δημιουργίας ενός φιλικού κι οικογενειακού περιβάλλοντος, όλους τους χαμηλά ιστάμενούς τους, να προδώσουν τα υπερβολικά φιλόδοξα στελέχη του ομίλου, τα οποία αποτελούν απειλή για τον ίδιο. Κατ' αυτόν τον τρόπο, πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα γύρω απ' τ' όνομά του, αλλά και να ξεφορτωθεί τον οποιονδήποτε δείχνει δείγματα εξουσίας, ευνουχίζοντας φυσικά και όλους τους εν δυνάμει εχθρούς του.

Στους κεφαλαιοκράτες, όμως, και τους μετόχους δεν είναι σε θέση να επιβληθεί και γι' αυτόν το λόγο, τους επιτρέπει να τον χειραγωγήσουν, προσπαθώντας όμως παράλληλα να προβλέψει τι γεννά η στήριξη που του προσφέρουν. Παίζοντας λοιπόν, με τη σειρά του, στο δικό τους παιχνίδι, με τους δικούς τους κανόνες, θα αποπειραθεί να κερδίσει τους μεγαλύτερους των μεγαλυτέρων, θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό της εξουσίας.

Ποιός είναι ο λόγος λοιπόν που ένας τέτοιος άντρας κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή; Πολύ απλά γιατί αυτός ο καπιταλιστής τραπεζίτης θα μπορούσε να είναι ο καθένας από 'μας. Ο Tourneuil, όπως καταλαβαίνουμε από τα διάφορα συμφραζόμενα, είναι απλώς ένας ιδιαίτερα φιλόδοξος άντρας που δεν δέχεται ν' αφήσει τον κόσμο να τον πατήσει κάτω σαν σκουλήκι. Έτσι, κατανοεί από μικρός τον νόμο της επιβίωσης του ισχυρότερου και παρά την απέχθεια που δημιουργεί στον κοινό θεατή ο χαρακτήρας αυτός, ο σκηνοθέτης επιτυγχάνει την ταύτιση, παρουσιάζοντας τις ενδόμυχες κι ανθρώπινες σκέψεις, τις οποίες φυσικά καταπνίγει πάντοτε, ενός ανθρώπου που δεν έχει διαβρωθεί πλήρως από το τραπεζικό σύστημα.

Τέλος, οι γυναίκες που συναντάμε κατά την διάρκεια της ταινίας, παίζουν έναν περισσότερο συμβολικό ρόλο, εξυπηρετώντας στην καλύτερη κατανόηση των νοημάτων της. Η σύζυγος του Marc, παρουσιάζεται ως μια απλή γυναίκα, εκφράζοντας την μεσοαστική τάξη, από την οποία προέρχεται κι ο πρωταγωνιστής και την οποία εναγωνίως προσπαθεί ν' αφήσει πίσω του. Από την άλλη, η ύπαρξη ενός μοντέλου με το οποίο φλερτάρει ο πρωταγωνιστής, αλλά συνεχώς ξεγλιστρά μέσα απ' τα χέρια του, θα μπορούσε να συμβολίζει το άπιαστο όνειρο, με την οποιαδήποτε μορφή θα μπορούσε να λάβει αυτό. Τέλος, η τρίτη γυναίκα που εισβάλει στην ζωή του Marc, η Maud Baron (Céline Sallette), αποτελεί για εκείνον ένα πρότυπο, το οποίο παρά την δύναμη που ασκεί πάνω του, αποφεύγει να υιοθετήσει για τον εαυτό του, καθώς έρχεται σε σύγκρουση με τα προσωπικά του "θέλω".
Με άλλα λόγια, αν σας αρέσουν τα έργα που βρίσκονται στα όρια του δράματος και του οικονομικού θρίλερ, θα σας συνιστούσα να προτιμήστε "Το κεφάλαιο", καθώς σ' αυτό, παρουσιάζεται με απόλυτη ειλικρίνεια κι εξαιρετική απλότητα η υπάρχουσα κατάσταση, από την πλευρά αυτών που κινούν τα νήματα.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δραματικό θρίλερ του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Stéphane Osmont, σε σενάριο των Karim Boukercha, Κώστα Γαβρά και Jean-Claude Grumberg και σκηνοθεσία του Κώστα Γαβρά, διάρκειας 114 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Gad Elmaleh, Natacha Régnier, Liya Kebede, Céline Sallette, και Gabriel Byrne.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes και Rotten Tomatoes

(2012) Pieta

Πρωτότυπος τίτλος: Pietà

Αγγλικός τίτλος: Pieta

Η υπόθεση

Ο Lee Kang-do (Lee Jung-jin) για να κερδίσει τα προς το ζην, εισπράττει τα χρήματα που έχουν δανειστεί διάφοροι μικροεπιχειρηματίες από τοκογλύφους. Στην περίπτωση που αυτοί, αδυνατούν να πληρώσουν, τους σακατεύει, εισπράττοντας την αποζημίωσή τους για την κάλυψη του χρέους τους. Κάποια μέρα, στην πόρτα του Lee Kang-do θα εμφανιστεί μια γυναίκα που ισχυρίζεται πως είναι η βιολογική του μητέρα και θα του ζητήσει να την αφήσει να βρίσκεται κοντά του, για να τον φροντίζει. Ο Lee Kang-do, σταδιακά, πείθεται για την ταυτότητα της Jang Mi-sun (Jo Min-su) κι αποφασίζει να εγκαταλείψει την βρώμικη κι αιματοβαμμένη δουλειά του και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, δίπλα στον άνθρωπο που έχει περισσότερη ανάγκη, την μάνα του. Όμως, μια μέρα, γυρνώντας σπίτι, δεν βρίσκει την Jang Mi-sun να τον περιμένει και αρχίζει να την αναζητά στα μέρη που σακάτεψε τα θύματά του.

Η κριτική

Η "Pieta" είναι ένα καταπληκτικό δραματικό έργο, που ασκεί, όμως, τρομερή ψυχολογική βία στον θεατή. Χωρίς να προβάλλει σκληρές εικόνες, αλλά υπαινίσσοντάς τες, τοποθετεί τον θεατή στην δυσάρεστη θέση του παρατηρητή της ζωής ενός σαδιστή, αφήνοντας στην φαντασία του καθενός την δημιουργία εικόνων που συγκλονίζουν. Όπως θα δούμε, όμως, κατά την εξέλιξή του δράματος, όλο αυτό το φρικτό σκηνικό που έχει πλάσει ο θεατής στο μυαλό του και που τον ωθεί να αποδοκιμάσει την σύλληψη ενός τέτοιου έργου, μετατρέπεται σε μια μεγαλειώδη αγάπη μιας μάνας προς τον γιο της.
Αξίζει εδώ, όμως, να σταθούμε για λίγο στον τίτλο του έργου: "Pietà", στα ιταλικά, σημαίνει "οίκτος". Παράλληλα, βέβαια, εκτός απ' αυτήν την ερμηνεία, η λέξη αυτή έχει καταλήξει να συμβολίζει μια συγκεκριμένη θρησκευτική εικόνα, που αναπαριστά την μορφή της Παναγίας να κρατά στα χέρια της το σώμα του άψυχου Ιησού. Δίνοντας λοιπόν, τον συγκεκριμένο τίτλο στο έργο του, ο Kim Ki-duk, αποδίδει σε μια μόνο λέξη όλο το νόημα της ταινίας του και θέτει υπό το θρησκευτικό πρίσμα, το δημιούργημά του.
Η ταινία, ξεκινά με την εικόνα ενός νεαρού άντρα, που αυτοκτονεί. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σώμα του, σε συνδυασμό με τον τίτλο, δεν αποκλείεται να φέρει στο μυαλό την εικόνα του Εσταυρωμένου, δημιουργώντας διάφορους παραλληλισμούς στο μυαλό του θεατή. Παράλληλα, ο φωτισμός της συγκεκριμένης σκηνής είναι μηδαμινός, προϊδεάζοντας έτσι για την ψυχοφθόρα συνέχειά της.
Έπειτα, μέχρι να παρουσιαστούν κι οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες, αυτοί της μητέρας και του γιου, οι σκηνές που ακολουθούν είναι αρκετά στιλιζαρισμένες, αποδίδοντας έτσι τον αλλοπρόσαλλο τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η καθημερινότητα του ορφανού αυτού σαδιστή. Το μίσος που τρέφει για το γυναικείο φύλο είναι εμφανές, όπως επίσης κι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σπίτι του, παρουσιάζει έναν άνδρα που δεν έχει καμία ανάγκη να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.
Όλα όμως στην ζωή του θ' ανατραπούν, όταν εισβάλλει σ' αυτήν μια γυναίκα, που προσπαθεί να τον διεκδικήσει και να προσφέρει στον άντρα αυτόν, την χαμένη του αθωότητα και που μας φέρνει στο μυαλό τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργούσε μια αγία. Η Jang Mi-sun, παρουσιάζει τεράστια υπομονή και δέχεται την όποια ταπείνωση, προκειμένου ν' αποδείξει στον γιό της ότι του λέει αλήθεια.
Αφού λοιπόν, ο γιος της την δεχτεί, αρχίζουμε να διακρίνουμε τη μεταμόρφωση ενός ανθρωπόμορφου τέρατος σε παιδί. Η αλλαγή αυτή, βέβαια, που συμβαίνει στην ζωή του Lee Kang-do, μπορεί να φέρνει στην επιφάνεια όλα τα θετικά και καλά κρυμμένα στοιχεία του άνδρα αυτού, όμως παράλληλα δημιουργεί κι αδυναμίες σ' έναν άνδρα που έχει βλάψει, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλει, πολύ κόσμο.
Έτσι λοιπόν, μέσα από ένα οδοιπορικό, το οποίο αναγκάζεται να κάνει ο ήρωάς μας στον κόσμο των ψυχικά τραυματισμένων σακάτηδων που έχει δημιουργήσει, προκειμένου να βρει την μητέρα του που θ' απαχθεί στην πορεία, καλείται ν' ανακαλύψει τις απαντήσεις στα ερωτήματα "τι είναι ο θάνατος;" και "τι είναι το χρήμα;".
Ο Kim Ki-duk, σ' αυτή του την ταινία, ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο και το μεγαλείο του και δημιουργεί μια σοκαριστική δραματική ιστορία, η οποία εμφανίζεται, ουσιαστικά, στο δεύτερο μέρος της. Αν λοιπόν είστε λάτρεις αυτού του εξαίρετου Νοτιοκορεάτη δημιουργού, σας την συστήνω ανεπιφύλακτα καθώς είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του. Αν πάλι, ανήκετε στο σινεφίλ κοινό, αλλά δεν αντέχετε ιδιαίτερα την ψυχολογική βία, θα σας πρότεινα είτε να οπλιστείτε με υπομονή, όπως η πρωταγωνίστρια, και να υπομείνετε το πρώτο μισό, είτε καλύτερα να την αποφύγετε, αν ξέρετε ότι υπάρχει περίπτωση να σηκωθείτε να φύγετε από την κινηματογραφική αίθουσα.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Νοτιοκορεάτικο δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Kim Ki-duk, διάκρειας 104 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Lee Jung-jin και Jo Min-su.

Οι σημειώσεις

Τα πλήρη ονόματα, τόσο των χαρακτήρων, όσο και των πραγματικών προσώπων, αναγράφονται με το επώνυμο να προηγείται του κύριου ονόματος, καθώς αυτός είναι ο κορεάτικος τρόπος γραφής τους.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Άλλοθι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Arbirtage

Η υπόθεση

Ο Robert Miller (Richard Gere) είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας μέσης ηλικίας, που αποφασίζει να πουλήσει την εταιρεία του, υπογράφοντας μια καλή συμφωνία που θα διασφαλίζει την καριέρα των παιδιών του, και ν' αφοσιωθεί στην οικογένειά του και τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που διοργανώνει, στ' όνομά του, η γυναίκα του, Ellen Miller (Susan Sarandon). Κατά τα φαινόμενα, ο Robert Miller τα έχει όλα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η επιχείρησή του έχει χρεοκοπήσει, από μια λανθασμένη επένδυση, τα επαγγελματικά του βιβλία έχουν παραποιηθεί, καλύπτοντας τις τρύπες με ένα δανεικό ποσό που θ' αποπληρωθεί μετά την πώληση του ομίλου και παράλληλα από την ζωή του δεν λείπει μια ερωμένη, την οποία σκοτώνει, άθελά του, σε αυτοκινητιστικό. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, απειλούν να καταστρέψουν τον ίδιο, αλλά και την οικογένειά του, στην περίπτωση που αποκαλυφθούν.

Η κριτική

Το "Άλλοθι" είναι ένα θρίλερ, που παρουσιάζει, εμμέσως, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματο-οικονομικό σύστημα των αμερικάνικων επιχειρήσεων, αλλά και τη δύναμη που δίνει σε κάποιον η κατοχή του χρήματος, ακόμη κι αν αυτή είναι φαινομενική.

Ο Richard Gere, σ' αυτήν την ταινία, καλείται να ενσαρκώσει έναν πετυχημένο μεσήλικα, που αγωνίζεται ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να καταφέρει να γλυτώσει την οικονομική καταστροφή του. Ακόμα κι αν ο χαρακτήρας του Robert Miller, αποπνέει τον αέρα ενός σωστού και αυτοδημιούργητου κροίσου, ο οποίος αποτελεί τον ορισμό του αμερικάνικου ονείρου, η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακριά από αυτή την πλαστή εικόνα που δείχνει στην κοινή γνώμη αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό και δεν θ' αργήσει ν' αποκαλυφθεί. Για τον Miller λοιπόν, ολόκληρος ο κόσμος είναι μια επιχείρηση, ένα παιχνίδι, στο οποίο η δύναμη που κατέχει μπορεί ν' αγοράσει τα πάντα.

Στην προσπάθειά του λοιπόν, ν' αποδείξει στον εαυτό του πόσο άξιος είναι, θα κάνει μια λανθασμένη επένδυση, η οποία, αντί να του αποφέρει το τεράστιο κέρδος που περιμένει, θ' αποδειχτεί μια φούσκα, φέρνοντάς τον στο χείλος της καταστροφής. Αρνούμενος ν' αποδεχτεί ότι κατάφερε με μια του επένδυση να καταστρέψει ό,τι έχει πασχίσει να χτίσει, αποκρύπτει από την οικογένειά του το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί κι επιλέγει να εξαπατήσει τους ελεγκτές των φορολογικών του βιβλίων, αλλά και την κοινή γνώμη και ν' αποσυρθεί, εξασφαλίζοντας με τα λεφτά της πώλησης τους πάντες.
Όμως, πέραν του αδιεξόδου αυτού, το οποίο σταδιακά θ' αρχίσει ν' αποκαλύπτεται στα διάφορα άτομα που τον περιτριγυρίζουν, ο Miller, κινδυνεύει να σπιλώσει τ' όνομά του με μια σύλληψη για δολοφονία. Όπως είναι λογικό βέβαια κάτι τέτοιο, θα κατέστρεφε τις όποιες πιθανότητες είχε να πουλήσει την κερδοφόρα εταιρεία του. Για ν' αποφύγει έτσι, σοβαρές απώλειες, μπλέκει στην υπόθεση τον γιο του έμπιστου, πρώην, οδηγού του, τον Jimmy Grant (Nate Parker), έναν νέγρο με βεβαρυμένο ποινικό μητρώο.
Έχοντας φορτώσει την ευθύνη σε αθώα χέρια, λοιπόν, ο Miller, τρέχει να προλάβει τις προθεσμίες που λήγουν, με απώτερο στόχο του, να καταφέρει να κλείσει όλες τις ανοιχτές υποθέσεις του, χωρίς την παραμικρή απώλεια. Φυσικά, ακόμα κι αν τα καταφέρει να γλυτώσει την φήμη του, κανείς δεν ξέρει αν τα λάθη του θα κληθεί να τα πληρώσει σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Nicholas Jarecki, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τον κινηματογραφικό χρόνο που διαθέτει, παρουσιάζοντας εν τάχει την κατάσταση στην οποία έχει θέσει τον εαυτό του ο πρωταγωνιστής κι εκθέτοντας παράλληλα την ισχύ που έχει η οικονομική ευημερία, ακόμα κι όταν η αντίπαλη πλευρά, επιλέγει να παίξει βρώμικα προκειμένου να κερδίσει. Έχοντας εξασφαλίσει, δε, και την συμμετοχή, στους γυναικείους ρόλους, της Susan Sarandon και της Laetitia Casta, πλαισιώνει με εξαίρετο τρόπο τον πρωταγωνιστή. 
Χωρίς να μιλάμε βέβαια για ένα γρήγορο ή εντυπωσιακό έργο, το "Άλλοθι" είναι ένα καλογυρισμένο κι αρκετά ενδιαφέρον θρίλερ, προβλέψιμο μεν κατά γενική ομολογία, αλλά με κάποιες ανατροπές που κρατάνε το βλέμμα του θεατή. Αν σας αρέσουν λοιπόν οι ταινίες, στις οποίες γίνεται επίδειξη οικονομικής δύναμης, αποτελεί για σας μια καλή επιλογή. Αν πάλι, σας φαίνεται ενδιαφέρουσα σαν θέμα, αλλά έχετε τις αμφιβολίες σας, σας διαβεβαιώ ότι σε γενικές γραμμές είναι καλύτερη από το αναμενόμενο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο θρίλερ του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Nicholas Jarecki, διάρκειας 107 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Richard Gere, Susan Sarandon, Brit Marling, Laetitia Casta, Nate Parker, Tim Roth και Graydon Carter.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ιστορίες της ζωής μας

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Stories we tell

Η υπόθεση

Τα μέλη της οικογένειας Polley, αλλά κι οι γνωστοί και φίλοι της Diane Polley, μιλούν για την πρόσχαρη αυτή γυναίκα, σύζυγο, μάνα κι ηθοποιό και παρουσιάζουν την ιδιαίτερη ιστορία της οικογένειας αυτής. Κατά τη διάρκεια εξέλιξης των γεγονότων, όμως, αποκαλύπτεται η πραγματική ταυτότητα του βιολογικού πατέρα της νεαρής σκηνοθέτιδας κι ηθοποιού, Sarah Polley.

Η κριτική

Οι "Ιστορίες της ζωής μας" είναι ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με κεντρικό θέμα την ιστορία μιας οικογένειας καλλιτεχνών και πυρήνα την μητέρα της δημιουργού του. Η Sarah Polley, έχοντας καταφέρει να συγκεντρώσει αρκετές μαρτυρίες από τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή της μητέρας της, Diane Polley, ξεκινά ν' αφηγείται την ιστορία της οικογένειάς της και σταδιακά, παρουσιάζει μέσω της μητέρας της, το δικό της προσωπικό δράμα, μ' ένα αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο.
Με μια πρώτη ματιά, το ντοκιμαντέρ αυτό, μοιάζει μ' ένα καλογυρισμένο επεισόδιο από τις "Οικογενειακές ιστορίες" ή με ένα εξαιρετικά προσωπικό ντοκουμέντο της δημιουργού, που δεν υπάρχει λόγος να το εκθέσει σε κοινή θέα. Όμως αλήθεια τώρα, ποιός δεν έχει κολλήσει, έστω και για λίγο χρόνο, στην τηλεόρασή του παρακολουθώντας αυτά τα κακότεχνα οικογενειακά δράματα και πόσες ταινίες έχουν γυριστεί, βασιζόμενες σε πραγματικές ιστορίες, έχοντας κάνει τεράστια επιτυχία;
Η Polley, λοιπόν, στην προσπάθειά της να προσαρμοστεί στα όσα της αποκαλύφθηκαν, για τον πραγματικό της πατέρα, πριν λίγα χρόνια, θεώρησε πως θα μπορούσε να ξεκινήσει τα γυρίσματα ένα ντοκιμαντέρ, με κεντρικό θέμα την ίδια και την μητέρα της, χωρίς να γνωρίζει εξ αρχής αν θα το κρατήσει για προσωπική χρήση ή θα το προβάλλει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή η ειλικρίνεια που έχει λοιπόν, στην αφήγησή της, καταφέρνει να κερδίσει σε πρώτο στάδιο τον κινηματογραφικό θεατή.
Η ταινία της, ξεκινά με έναν ιδιαίτερα όμορφο τρόπο. Αρχικά παρουσιάζονται στον θεατή οι διάφοροι αφηγητές, που δεν είναι άλλοι από τα παιδιά της Diane Polley, τον σύζυγό της, αλλά και τον κοινωνικό της περίγυρο. Εκτός όμως από τις προσωπικές μαρτυρίες, την ιστορία, αναλαμβάνει να παρουσιάσει ένας κεντρικός αφηγητής, ο οποίος θα συνδέσει τα διάφορα κομμάτια από την ζωή της Diane και δεν είναι άλλος από τον σύζυγό της, Michael Polley. Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι συνεχώς προβάλλονται βίντεο τα οποία μοιάζουν να προέρχονται από το προσωπικό αρχείο της οικογενείας και προσδίδουν ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στην ταινία.
Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι της υπόθεσης, όμως, είναι ότι κατά την σκιαγράφηση του πορτραίτου της Diane Polley, από τα διάφορα πρόσωπα που την γνώριζαν, η σκηνοθέτης καταφέρνει να παρουσιάσει την ιστορία μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριάς της, η οποία δεν βρίσκεται εν ζωή για να μπορέσει να διηγηθεί τα γεγονότα από την δική της οπτική. Παρόλο λοιπόν, που η μητέρα της, κράτησε κρυφή απ' όλη την οικογένειά της την ταυτότητα του πραγματικού πατέρα της μικρότερης κόρης της, κανένας δεν την κατηγορεί γι' αυτό, αλλά αντιθέτως όλοι κατανοούν τους λόγους που την ώθησαν στην απιστία κι έπειτα στο μεγάλο αυτό μυστικό και κατ' αυτόν τον τρόπο προβάλλεται ακόμη πιο έντονα ο θεσμός της οικογένειας και της αγάπης.
Αν λοιπόν, ψάχνετε για ένα ενδιαφέρον δράμα και δεν σας ενοχλεί να το παρακολουθήσετε σε μορφή ντοκιμαντέρ, το οποίο όμως είναι καλογυρισμένο, οι "Ιστορίες της ζωής μας" είναι από τις καλύτερες επιλογές για σας, καθώς δεν θ' αργήσει να σας κερδίσει, με τον ιδιαίτερα προσεγμένο τρόπο που είναι δομημένο.

Βαθμολογία: 2,5/5

Τα σχετικά

Καναδικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Sarah Polley, διάρκειας 108 λεπτών και βασικούς πρωταγωνιστές, τους Michael Polley, Sarah Polley, Pixie Bigelow, Deirdre Bowen, Geoffrey Bowes, John Buchan, Susy Buchan, Tom Butler, Cathy Gulkin, Harry Gulkin, Robert Macmillan, Victoria Mitchell, Marie Murphy, Joanna Polley, Mark Polley, Mort Ransen, Anne Tait, Claire Walker, Rebecca Jenkins, Peter Evans, Alex Hatz, Andrew Church, Justin Goodhand και Mairtin O'Carrigan.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1926) Η μάνα

Πρωτότυπος τίτλος: Мать (Mat)

Αγγλικός τίτλος: Mother

Η υπόθεση

Κατά τη διάρκεια του 1905, μια μάνα (Vera Baranovskaya) χάνει τον αυταρχικό της σύζυγο σε μια διαμάχη των δυο αντίπαλων στρατοπέδων της Ρωσίας της εποχής. Έχοντας πλέον ως μόνο της μέλημα τη φροντίδα του γιου της, Pavel (Nikolai Batalov), ο οποίος είναι μέλος της ομάδας των επαναστατών, παραδίδει στις αρχές, που έχουν έρθει να συλλάβουν τον νεαρό Pavel, τα κρυμμένα όπλα, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο θα γλυτώσει τη ζωή του. Αντίθετα απ' αυτό που νομίζει, όμως, αποδεικνύει ότι ο γιος της είναι όντως ένοχος και συμβάλλει στην καταδίκη του. Μετά από αυτό της το σφάλμα, συνειδητοποιεί ότι οι επαναστάτες έχουν συνείδηση κι ενώνει τις δυνάμεις της μαζί τους, προσπαθώντας να βοηθήσει τον γιο της να επανακτήσει την ελευθερία του.

Η κριτική

"Η μάνα" είναι ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά δράματα που έδωσε στον κινηματογράφο η σοβιετική πρωτοπορία κι αποτελεί διασκευή του ομώνυμου βιβλίου, του 1907, του σπουδαίου Maxim Gorky. Παράλληλα, δε, αποτελεί και την πρώτη ταινία μυθοπλασίας, ενός εκ των κυριότερων εκφραστών του κινήματος αυτού, του Vsevolod Pudovkin.

Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη ταινία, δεν συνιστά ακριβώς την μεταφορά του λογοτεχνικού κειμένου του Gorky στην μεγάλη οθόνη, αλλά αντίθετα είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη έτσι ώστε να περνά, όσο το δυνατόν καλύτερα, τα ίδια νοήματα μ' αυτά της έντυπης έκδοσής της, πράγμα αδύνατον στην περίπτωση της πιστής αναπαράστασης του περιεχομένου της. Το πείραμα αυτό λοιπόν, τόσο σεναριακά, όσο και σκηνοθετικά, πετυχαίνει, γράφοντας ιστορία στον κινηματογράφο, κυρίως λόγω της εξαίρετης χρήσης του μοντάζ.

Ο Pudovkin, ξεκινά την ταινία του παρουσιάζοντας τον χρόνο εξέλιξης του δράματος με την προβολή της χρονολογίας, αλλά και τον τόπο, μέσω διαφόρων φωτογραφιών που απεικονίζουν το τοπίο της περιόδου. Έπειτα, στους τίτλους της, παράλληλα με τα ονόματα των συντελεστών εμφανίζει και τις φωτογραφίες τους, γεγονός που καταφέρνει να εκπλήξει ακόμα και σήμερα. Κατά την εισαγωγή του θεατή στο δράμα, επίσης, φροντίζει να ενημερώσει, μέσω της χρήσης λεζάντας, για την ιδιότητα των προσώπων, αποφεύγοντας περιττές σπατάλες του κινηματογραφικού χρόνου.

Σε γενικές γραμμές, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα της συγκεκριμένης ταινίας, είναι η λιτή, αλλά και ταυτόχρονα ορθή χρήση του χρόνου της διάρκειάς της, κάτι που δεν οφείλεται μόνο στην απίστευτη σύνδεση των σκηνών της, αλλά και στις εκπληκτικές κι εκφραστικές ερμηνείες των ηθοποιών της.

Το συγκεκριμένο έργο, βέβαια, χωρίς να παρουσιάζει ακραία απομάκρυνση από τους κανόνες της σοβιετικής πρωτοπορίας, που ήθελαν το πλήθος να πρωταγωνιστεί και να μην συμμετέχουν επαγγελματίες ηθοποιοί, καταφέρνει με εκπληκτικό τρόπο να περάσει από το προσωπικό δράμα, που προβάλλει στην αρχή, της απώλειας της μάνας, στο συλλογικό δράμα του φτωχού εργάτη, μεταμορφώνοντας παράλληλα την μάνα, σε σύμβολο της Πρώτης Ρώσικης επανάστασης του 1905.

Αξίζει τέλος, να σταθούμε περισσότερο και στον διαφορετικό, αλλά εξαίσιο, τρόπο, με τον οποίο ο Pudovkin χρησιμοποιεί το μοντάζ. Σε αντίθεση με τον μεγαλύτερο εκφραστή του κινήματος αυτού, του Sergei M. Eisenstein, αντί να ενώνει άκρως αντιθετικές σκηνές, που μεταφέρουν την αναταραχή ενός επαναστατημένου λαού στον κινηματογραφικό θεατή, χρησιμοποιεί το μοντάζ, συμπληρωματικά, έχοντας ως κύριο μέλημα την πλήρη κατανόηση των νοημάτων της ταινίας του κι έτσι, ανάμεσα σε όλες τις αριστουργηματικές εικόνες που χρησιμοποιεί επεξηγηματικά, βλέπουμε κι αυτήν της θραύσης των πάγων, όταν οι εργάτες ξεσηκώνονται.

Ακόμη κι αν αποτελεί την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Vsevolod Pudovkin και το πρώτο κινηματογραφικό σενάριο του Nathan Zarkhi, "Η μάνα", είναι ένα από τα ωραιότερα, ίσως όχι από τα πιο χαρακτηριστικά, έργα της σοβιετικής πρωτοπορίας και ταυτόχρονα συγκαταλέγεται, από πολλούς κριτικούς, στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Αν ανήκετε, λοιπόν, στο σινεφίλ κοινό και δεν έχει τύχει να την παρακολουθήσετε μέχρι στιγμής, προτείνεται ανεπιφύλακτα. Αν πάλι, δεν έχει τύχει να παρακολουθήσετε πολλές ταινίες της σοβιετικής πρωτοπορίας, πιστεύω ότι είναι μια καλή ευκαιρία ν' ανακαλύψετε την μαγεία του συγκεκριμένου είδους. Τέλος, αν δεν έχετε τριφτεί και πολύ με το βωβό σινεμά, δεν θα σας πρότεινα να επιλέξετε την συγκεκριμένη γι' αρχή, λόγω της ιδιόμορφης πολιτικής θεματικής της.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Σοβιετικό πολιτικό δράμα του 1926, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Maxim Gorky, σε σενάριο του Nathan Zarkhi και σκηνοθεσία του Vsevolod Pudovkin, διάρκειας 89 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Vera Baranovskaya, Nikolai Batalov, Aleksandr Chistyakov και Anna Zemtsova.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Επιχείρηση: Argo

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Argo

Η υπόθεση

Στις 4 Νοεμβρίου του 1979, μια ομάδα επαναστατημένων Ιρανών εισβάλλει στην Αμερικάνικη πρεσβεία της Τεχεράνης και πιάνει ομήρους πάνω από πενήντα Αμερικανούς. Ωστόσο, έξι άτομα καταφέρνουν να δραπετεύσουν και να βρουν καταφύγιο στο σπίτι του Καναδού πρέσβη. 69 μέρες μετά το περιστατικό αυτό, η C.I.A., με την βοήθεια του ειδικού στις φυγαδεύσεις, Tony Mendez (Ben Affleck), θα καταστρώσει ένα απίστευτο σχέδιο σωτηρίας, σύμφωνα με το οποίο οι έξι δραπέτες είναι μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου που ερευνά τον τόπο που θα γίνουν τα γυρίσματα μιας ταινίας με το όνομα "Argo". Το παράτολμο αυτό σχέδιο, αποτελεί την μόνη ελπίδα σωτηρίας των ανθρώπων αυτών κι η πιθανότητα να πετύχει η επιχείρηση, εξαρτάται από τον βαθμό που θα πιστέψει η κοινή γνώμη, αλλά κι οι ίδιοι οι δραπέτες, το απίστευτο σενάριο.

Η κριτική

Η "Επιχείρηση: Argo" ανήκει στην κατηγορία των ταινιών δράσης που σε κάνουν να γελάσεις, ν' αγωνιάς για την εξέλιξή της, αλλά και να θαυμάσεις το μεγαλείο της φαντασίας ενός ανθρώπινου μυαλού. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ιστορία της βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στα πλαίσια της Ιρανικής επανάστασης του 1979, συνιστούν μια ταινία που χειρίζεται αριστουργηματικά το στοιχείο της περιπέτειας και που δικαίως έχει διεκδικήσει τόσες υποψηφιότητες.
Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία, κάλλιστα μπορεί ν' αποτελέσει αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στο φιλο-αμερικάνικο κοινό, αλλά και σε όσους θα βιαστούν να την κατηγορήσουν για προβολή της "καλής Αμερικής". Όπως επίσης, σίγουρα υπάρχουν ανακρίβειες ιστορικές, καθώς δεν μιλάμε για κάποιο ντοκιμαντέρ, αλλά για μια ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Παρόλα αυτά, όμως, επειδή στο σύνολό του, αυτό που παρουσιάζει είναι τόσο άρτια δεμένο, δεν θα σταθώ στις όποιες ανακρίβειες.
Το έργο, ξεκινά με διάφορα σκίτσα κι ασπρόμαυρα βίντεο/ντοκουμέντα κι ένας αφηγητής αναλαμβάνει να εισάγει τον θεατή στην υπόθεση. Η επιλογή να μπλεχτούν τα σκίτσα, που μοιάζουν σε απίστευτο βαθμό με αυτά που θα ετοιμαστούν για την ταινία, με τα βίντεο/ντοκουμέντα, προϊδεάζουν τον θεατή για μια εκπληκτική συνέχεια, καθώς ο σκηνοθέτης κάνει σαφές ότι πρόκειται να μπλέξει φαντασία και πραγματικότητα, για να καταφέρει να σώσει τους ήρωές του. Σ' αυτό το εισαγωγικό σημείο, όμως, αξίζει να σταθούμε και γι' ακόμη έναν λόγο. Ο Affleck, στο γρήγορο πέρασμα που κάνει στα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην αιχμαλωσία των ανθρώπων που βρίσκονταν στην πρεσβεία, δεν παρουσιάζει την Αμερική ως το θύμα της όλης υπόθεσης, αλλά της αποδίδει τις όποιες ευθύνες έχει για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο λαός του Ιράν.
Επίσης, κατά τη διάρκεια της ταινίας, αξιοπρόσεκτη είναι κι η δουλειά που έχει γίνει για ν' αναπαρασταθεί με πιστότητα η εποχή που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Δεν είναι μονάχα ο χώρος, τα κοστούμια, τ' αντικείμενα εποχής ή τα ντοκουμέντα, που έχουν φροντίσει να συμπεριλάβουν στην δημιουργία του έργου, αλλά παράλληλα, ακόμα κι ο τρόπος που κινούνται και μιλούν οι ηθοποιοί, παραπέμπει στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αξίζει όμως, ν' αναφέρω ότι επειδή κινείται αρκετά στον χώρο των κινηματογραφικών παραγωγών, όσοι έχουν προλάβει την συγκεκριμένη δεκαετία, σίγουρα θα νιώσουν ένα αίσθημα νοσταλγίας.
Από υποκριτικής πλευράς, δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι. Ακόμα κι ο Ben Affleck, που είναι ο πιο αδύναμος όλων, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία, που δεν αφήνει περιθώρια για σχολιασμούς. Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, νομίζω ότι είναι όσο αρτιότερη γίνεται, καθώς οι δυο ώρες που διαρκεί κυλάνε αβίαστα και κατά τη διάρκειά της, θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας, αλλά και να βουλιάξετε στο κάθισμά σας, έχοντας πεθάνει από την αγωνία για το αν τελικά θα καταφέρουν να διαφύγουν οι ήρωες ή όχι. Από απόψεως φωτογραφίας, τέλος, είναι εξίσου εκπληκτική.
Έχοντας σαν βάση μια πραγματική ιστορία που ακόμα και σαν σενάριο ταινίας φαντάζει τρελή και μια παραγωγή δουλεμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, ο Ben Affleck αποδεικνύει γι' ακόμα μια φορά πόσο ικανός είναι πίσω από τις κάμερες. Αν σας αρέσουν οι ταινίες που αναφέρονται σε μια παλαιότερη εποχή ή θαυμάζετε τις εύστροφες και καλές περιπέτειες, προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη περιπέτεια του 2012, βασισμένη σε άρθρο του Joshuah Bearman, σε σενάριο του Chris Terrio και σκηνοθεσία του Ben Affleck, διάρκειας 120 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Ben Affleck, John Goodman, Alan Arkin, Bryan Cranston, Victor Garber, Tate Donovan, Christopher Denham, Clea DuVall, Scoot McNairy, Kerry Bishé και Rory Cochrane.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Πίσω από τους λόφους

Πρωτότυπος τίτλος: După dealuri

Αγγλικός τίτλος: Beyond the hills

Η υπόθεση

Η Alina (Cristina Flutur) κι η Voichiţa (Cosmina Stratan) γνωρίζονται από τα παιδικά τους χρόνια στ' ορφανοτροφείο κι έχουν αναπτύξει μια σχέση, σχεδόν, αδελφική. Η Alina, στα 19 της υιοθετήθηκε από μια οικογένεια και πλέον ζει κι εργάζεται μόνιμα στην Γερμανία. Η Voichiţa, από την άλλη, φεύγοντας από τ' ορφανοτροφείο, βρήκε την χαμένη της οικογένεια στο πρόσωπο του Θεού. Κάποια στιγμή, η Alina θα επιστρέψει στην Ρουμανία για να πάρει μαζί της τον μόνο άνθρωπο που αγάπησε πραγματικά στην ζωή της, την Voichiţa. Η Voichiţa, όμως, θεωρεί πια οικογένειά της το μοναστήρι και διστάζει να κάνει μια νέα αρχή με την καρδιακή της φίλη. Μ' αυτόν τον τρόπο, άθελά της, θέτει σε κίνδυνο την ζωή της ήδη άρρωστης Alina, καθώς ο Ηγούμενος (Valeriu Andriuţă) κι οι υπόλοιπες μοναχές, βλέπουν στο πρόσωπο της φιλοξενούμενης τον σατανά.

Η κριτική

Το "Πίσω από τους λόφους" είναι μια δραματική ταινία που επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η θρησκοληψία στις αναπτυσσόμενες, ακόμη, βαλκανικές χώρες. Βασιζόμενος σε δυο βιβλία που πραγματεύονται την πραγματική ιστορία μιας τελετής εξορκισμού έξω από το Βουκουρέστι, η οποία συγκλόνισε την ρουμάνικη κοινωνία, ο Cristian Mungiu, έχει δημιουργήσει μια ταινία που αναδεικνύει τα όρια του ενδιαφέροντος και της αδιαφορίας, αλλά και της πίστης με την τυφλή υποταγή στις γραφές.

Στην ιστορία γνωρίζουμε ως κεντρικά πρόσωπα δυο φίλες, που τρέφουν μεγάλη αγάπη η μια για την άλλη. Παρόλα αυτά, οι δρόμοι που έχουν επιλέξει ν' ακολουθήσουν, διαφέρουν κατά πολύ. Όταν λοιπόν η Alina επισκεφτεί την Voichiţa, με σκοπό να μην την αποχωριστεί ποτέ ξανά, θα δημιουργηθούν πολλά προβλήματα στις ζωές των δυο γυναικών. Αν και κατά τη διάρκεια της ταινίας, δεν μας δίνονται πολλές πληροφορίες για την ζωή της μοναχής Voichiţa, μαθαίνουμε πως η Alina, κατέληξε στ' ορφανοτροφείο μετά από μια δραματική εμπειρία κι ότι κατά τη διάρκεια της ζωής της έχει αναπτύξει τάσεις κακοποίησης του εαυτού της κι αυτοκτονίας. Η κατεστραμμένη της ψυχολογία, σε συνδυασμό με την μετανάστευσή της στην Γερμανία και τον πυρετό, που την οδηγεί σε κρίσεις, κάνουν τους ανθρώπους της μονής να πιστέψουν ότι η Alina είναι δαιμονισμένη.

Βέβαια, εκτός από την φερόμενη ως κεντρική θεματολογία της θρησκείας, οι επισκέψεις της Ηγουμένης (Dana Tapalagă) και της Voichiţa στ' ορφανοτροφείο, η επίσκεψη της γυναίκας που υιοθέτησε την Alina στο μοναστήρι, η παρουσία του πλήρως άβουλου αδελφού της Alina κι η αδιαφορία του θρησκόληπτου γιατρού, που αναλαμβάνει την θεραπεία της Alina κατά την νοσηλεία της στο κρατικό νοσοκομείο, δείχνουν εμφανώς τα σημάδια μιας ετοιμόρροπης κοινωνίας που με την έλλειψη ενδιαφέροντος που δείχνει στους αβοήθητους πολίτες της, τους δίνει ως μόνες διεξόδους την απόσυρση από τα εγκόσμια, ή την τυφλή πίστη στον Θεό, και την μετανάστευση.

Χρησιμοποιώντας λοιπόν, ως βάση, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, μέσα σ' αυτό το σύστημα, η ορθόδοξη εκκλησία, ο Mungiu, δημιουργεί μια ταινία 2.30 ωρών, η οποία με αργούς ρυθμούς, ξεδιπλώνει, ουσιαστικά, την ιστορία της Voichiţa, την οποία θα δούμε να περνά, σταδιακά, από την απόλυτη και τυφλή υπακοή στους κανόνες της εκκλησίας, στην αμφιβολία, καθώς η νέα της οικογένεια, βλάπτει την αγαπημένη της Alina. Η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης ταινίας και παράλληλα η αρμονία που υπάρχει ανάμεσα στους ρυθμούς εξέλιξης της ιστορίας και την απλότητά της, είναι ότι ο σκηνοθέτης της, μόνο στο τέλος παίρνει σαφή θέση απέναντι στα "πιστεύω" της εκκλησίας και κατά τη διάρκεια των 2 ωρών της, παρουσιάζει σε λογικά πλαίσια τον παραλογισμό με τον οποίο δρα ορισμένες φορές αυτή η κοινότητα.

Έχοντας λοιπόν, ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, που μπορεί να συναντήσουμε και στην σημερινή ελληνική κοινωνία, εκπληκτικές ερμηνείες και μια υπέροχη, λιτή, σκηνοθετική γραμμή, η ταινία αποτελεί μια από τις καλύτερες προτάσεις για το σινεφίλ κοινό κι ιδιαίτερα για τους λάτρεις του βαλκανικού κινηματογράφου. Επίσης, για όσους βρίσκουν ενδιαφέρουσα μια ταινία που πραγματεύεται την έννοια της θρησκείας, αλλά και του εξορκισμού, με δραματικό τρόπο, προτείνεται ανεπιφύλακτα, καθώς η διάρκειά της, μόνο κουραστική δεν είναι.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Ρουμάνικο δράμα του 2012, βασιζόμενο σε βιβλία της Tatiana Niculescu, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Cristian Mungiu, διάρκειας 150 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Cosmina Stratan, Cristina Flutur, Valeriu Andriuţă και Dana Tapalagă.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) The impossible

Πρωτότυπος τίτλος: Lo imposible

Αγγλικός τίτλος: The impossible

Η υπόθεση

Τον Δεκέμβριο του 2004, η Maria (Naomi Watts), ο σύζυγός της Henry (Ewan McGregor) και τα τρία παιδιά τους, θα ταξιδέψουν στην μαγευτική Ταϊλάνδη, με σκοπό να περάσουν ονειρεμένα τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους. Την επομένη των Χριστουγέννων, όμως, το πανέμορφο τοπίο θ' αντικαταστήσουν εικόνες καταστροφής και θανάτου, μετά το απρόσμενο χτύπημα ενός δεκάμετρου τσουνάμι που προκλήθηκε από έναν σεισμό στον Ινδικό ωκεανό. Μαζί με τα χιλιάδες θύματα της φυσικής καταστροφής, η οικογένεια της Maria και του Henry σκορπά κι οι ήρωές μας ξεκινούν ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδες για την επανένωση και την επιβίωσή τους.

Η κριτική

Το "The impossible" ανήκει σ' αυτές τις ταινίες, που βλέποντας κανείς το trailer ή διαβάζοντας την υπόθεσή της, μπορεί, με μεγάλη ευκολία, να κρίνει το κατά πόσο θα του αρέσει ή όχι το περιεχόμενό της. Ο Sergio G. Sánchez, χρησιμοποιώντας, όχι μόνο την καταστροφή που προκάλεσε το τσουνάμι του 2004 στην Ταϊλάνδη, αλλά και την πραγματική ιστορία της οικογένειας Belon, που ήταν μια από τις πάμπολλες οικογένειες τουριστών που επλήγησαν από την φυσική καταστροφή, δημιουργεί ένα δράμα που υμνεί την πίστη και την ελπίδα.

Εφόσον λοιπόν δεν μιλάμε για ένα έργο ντοκιμαντερίστικου χαρακτήρα, αλλά για μια ταινία με πρωταγωνιστές τα πρόσωπα μιας οικογένειας, ο οποιοσδήποτε θα πρέπει να περιμένει μια επιτηδευμένη ταινία που στόχο έχει να συγκινήσει κι όχι να παρουσιάσει και ν' απαριθμήσει τις ζημιές και τα θύματα μιας καταστροφής. Δεδομένου, δε, ότι οι εικόνες που έφτασαν στους τηλεοπτικούς δέκτες ολόκληρου του πλανήτη, κατάφεραν να προκαλέσουν δάκρυα στα μάτια πολλών ανθρώπων, η ανάπτυξη μιας ιστορίας που διαδραματίζεται σ' αυτές τις συνθήκες, αναμένεται να στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού.

Παράλληλα, όμως, ας μην ξεχνάμε ότι πάρα πολλές ταινίες που βασίζονται σε παρόμοιες ιστορίες, δίνουν ένα μέτριο αποτέλεσμα, πολύ απλά γιατί μια συγκινητική ιστορία, από μόνη της, δεν επαρκεί για την δημιουργία ενός συνολικά καλού αποτελέσματος. Παρόλα αυτά, η καταπληκτική σκηνοθεσία του Juan Antonio Bayona, συντελεί τα μέγιστα στην ανάλογη διαχείριση του συναισθήματος του θεατή, κάνοντάς την μια άριστη επιλογή για όποιον την προτιμήσει.

Η ταινία, ξεκινά με την παρουσίαση μιας ενωμένης κι ευτυχισμένης οικογένειας, τα μέλη της οποίας θα ζήσουν χωριστά την απόλυτη καταστροφή. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται η φωτογραφία, επίσης, εστιάζει στην τεράστια αλλαγή του παραδεισένιου τοπίου σε μια, επί γης, κόλαση κι η χρήση της μουσικής, εντείνει ή ακόμα και προκαλεί τα επιθυμητά συναισθήματα. Την ώρα που θα χτυπήσει η καταστροφή, ο σκηνοθέτης της, φροντίζει να επιβραδύνει την ροή, αναδεικνύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τα τελευταία δευτερόλεπτα ευτυχίας των ενοίκων του πολυτελούς ξενοδοχείου.
Από την στιγμή που το τσουνάμι χτυπά την πανέμορφη Ταϊλάνδη, ακολουθούν κάποια δευτερόλεπτα απόλυτου κενού, τα οποία όμως θ' αναπληρωθούν, με εξαίρετο τρόπο, στην συνέχεια της ιστορίας. Επίσης, ο Bayona, φροντίζει να βιώσουμε κι εμείς το δράμα της οικογένειας, καθώς δεν παρακολουθούμε παράλληλα την ιστορία του πατέρα και την μητέρας, αλλά πρώτα θ' ακολουθήσουμε την Maria και τον μεγάλο γιό της οικογενείας, τον Lucas (Tom Holland), κι έπειτα θα βρεθούμε να παρακολουθούμε την ιστορία από την πλευρά του πατέρα και των άλλων δυο παιδιών. Επίσης, αξιοπρόσεκτο είναι και το γεγονός ότι η σωτηρία του ενός, μπορεί να πατήσει πάνω στην δυστυχία του άλλου.
Οι καταπληκτικές ερμηνείες της Naomi Watts και του Ewan McGregor, εξυψώνουν την ήδη καλογυρισμένη ιστορία, σε ένα πάρα πολύ καλό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Οι Tom Holland, Samuel Joslin και Oaklee Pendergast, επίσης, είναι απόλυτα πειστικοί στους ρόλους των παιδιών της οικογένειας Belon.
Με άλλα λόγια, αν δεν ανήκετε στην κατηγορία των θεατών που θεωρούν ανούσιο να παρακολουθήσουν μια ταινία που αναβιώνει τα φονικά γεγονότα του 2004, μ' έναν τρόπο που βασίζεται στ' αμερικάνικα πρότυπα, αποτελεί για εσάς μια εξαίρετη επιλογή. Αν πάλι, σας αρέσουν οι ειλικρινείς ταινίες και μισείτε να σας βιάζουν το συναίσθημα, θα σας πρότεινα παρά τις εξαίρετες ερμηνείες των πρωταγωνιστών της να την αποφύγετε.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Ισπανικό δράμα του 2012, βασισμένο σε ιστορία της Maria Belon, σε σενάριο του Sergio G. Sánchez και σκηνοθεσία του Juan Antonio Bayona, διάρκειας 114 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland, Samuel Joslin, Oaklee Pendergast και Johan Sundberg.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Ο άνθρωπος που γελά

Πρωτότυπος τίτλος: L' homme qui rit

Αγγλικός τίτλος: The man who laughs

Η υπόθεση

Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, ο Gwynplaine (Marc-André Grondin), ένα αγόρι με παραμορφωμένο πρόσωπο, θα βρεθεί να περιπλανιέται μέσα στην παγωνιά του χειμώνα και θα σώσει, από βέβαιο θάνατο, ένα μωρό που έχει τυφλωθεί από το ψύχος, την Déa (Christa Theret). Στα δυο παιδιά θα δώσει στέγη ένας περιπλανώμενος σαλτιμπάγκος, ο Ursus (Gérard Depardieu), και με τα χρόνια, οι τρεις τους, θα γνωρίσουν τεράστια επιτυχία με τον θίασο του διάσημου "Ανθρώπου που γελά", δηλαδή του Gwynplaine. Ο Gwynplaine κι η Déa, έχοντας φτάσει σε ηλικία γάμου, ερωτεύονται. Όμως τον παραμορφωμένο νεαρό, θα βρουν τιμές κι αξιώματα, που θα του δώσουν την ευκαιρία να μιλήσει ενώπιον του κοινοβουλίου για την ζωή στις λαϊκές τάξεις, αλλά παράλληλα θα του στερήσουν την πραγματική του οικογένεια, τον Ursus και την Déa.

Η κριτική

Η νέα ταινία του Jean-Pierre Améris, αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Victor Hugo, με πρωταγωνιστή έναν παραμορφωμένο νέο που αποκτά την ευκαιρία να μιλήσει στους ηγέτες για τις συνθήκες διαβίωσης του λαού.

Το λογοτεχνικό κείμενο του Hugo, τοποθετείται στο Λονδίνο του 18ου αιώνα, χωρίς όμως η πρόθεση του συγγραφέα να περιορίζει την κριτική, στον τρόπο άσκησης της εξουσίας στο Βρετανικό βασίλειο και μόνο. Γι' αυτόν τον λόγο, στην συγκεκριμένη κινηματογραφική μεταφορά, η τοποθέτηση του έργου, αφήνει να εννοηθεί μια οικουμενική κριτική στην εξουσία, καθώς, αν προσπεράσει κάποιος τα κοστούμια εποχής, έχει την αίσθηση ότι ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, αναφέρεται τόσο στην δική του, όσο και στην δική μας εποχή.

Έχοντας λοιπόν, απέναντί του ένα διαχρονικό κι άκρως επίκαιρο λογοτεχνικό έργο, ο Améris, επιχειρεί ν' αποδώσει την εποχή στην οποία αναφέρεται ο Hugo, με μεγάλο ρεαλισμό και βασίζεται αρκετά στην μουσική και την φωτογραφία, της ταινίας του, για να διεγείρει τις αισθήσεις του θεατή, κάνοντάς τον να βιώσει εντονότερα, την δραματική ιστορία του νεαρού Gwynplaine.

Ο πρωταγωνιστής, σε πολύ μικρή ηλικία θ' απαχθεί από το σπίτι του κι από τότε θα φέρει στο πρόσωπό του τα σημάδια της εκδίκησης του βασιλιά. Καταδικασμένος να έχει στην έκφρασή του, χαραγμένο, ένα μόνιμο χαμόγελο, θα ζήσει μια μίζερη, αλλά γεμάτη ζωή, ως μέλος ενός περιφερόμενου θιάσου. Η ιστορία του τερατόμορφου αυτού ανθρώπου, έρχεται σε αντιδιαστολή με την γεμάτη πλούτη κι υποκρισία ζωή που του επιφύλασσε η μοίρα να χάσει. Όταν ο Gwynplaine, αρχίσει να συναναστρέφεται με τους άρχοντες, τότε θ' αποκαλυφθεί η πραγματική ασχήμια της ανθρωπότητας, αλλά κι η ομορφιά του νεαρού άντρα.

Εκτός του Gwynplaine, βέβαια, κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου έχουν συμβολικό ρόλο. Η Déa, όντας τυφλή, αντιλαμβάνεται την ομορφιά του Gwynplaine με τα μάτια της ψυχής, ο Ursus, το όνομα του οποίου στα λατινικά σημαίνει "αρκούδα", έχει για συντροφιά έναν λύκο που ακούει στ' όνομα Homo, δηλαδή "άνθρωπος" κι η δούκισσα Josiane (Emmanuelle Seigner) δεν διστάζει να εκφράσει με λόγια την λατρεία της Αυλής στην ασχήμια του κόσμου.

Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι ο χαρακτήρας του Joker, στον Batman, είναι εμπνευσμένος από τον χαρακτήρα του Gwynplaine του Hugo. Στην συγκεκριμένη απόδοση, δε, παρατηρούμε μια εξαίσια ομοιότητα του Joker του Christopher Nolan, με τον Gwynplaine του Jean-Pierre Améris, κάτι που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο.

Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των ευσήμων, θα έπρεπε να δοθεί στον Victor Hugo, για την καταπληκτική και διαχρονική απεικόνιση της λειτουργίας της κοινωνίας. Όμως, οι συντελεστές του "Ανθρώπου που γελά", έχουν καταφέρει ν' αποδώσουν με μεγάλο ρεαλισμό το λογοτεχνικό κείμενο του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα. Ο Gérard Depardieu, ο Marc-André Grondin, η Christa Theret κι η Emmanuelle Seigner, επίσης, είναι υπέροχοι, αναδεικνύοντας τους χαρακτήρες της ιστορίας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Με λίγα λόγια, προτείνεται σε όλους όσους ψάχνουν ένα κλασικό και προσεγμένο έργο εποχής, που μπορεί να τους προσφέρει μιάμιση ώρα κινηματογραφικής απόλαυσης, δίνοντάς τους παράλληλα την δυνατότητα να προβληματιστούν.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Γαλλικό δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Victor Hugo, σε σενάριο των Jean-Pierre Améris και Guillaume Laurant και σκηνοθεσία του Jean-Pierre Améris, διάρκειας 95 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Marc-André Grondin, Gérard Depardieu, Christa Theret και Emmanuelle Seigner.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

(2012) Άννα Καρένινα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Anna Karenina

Η υπόθεση

Η Anna Karenina (Keira Knightley) ζει στην τσαρική Ρωσία των τελών του 19ου αιώνα, μαζί με τον σύζυγό της, πολιτικό Alexei Karenin (Jude Law), και τον γιό τους, Serhoza (Oskar McNamara). Ως σύζυγος ενός επιφανούς προσώπου της ρωσικής καλής κοινωνίας, η Anna, ζει μια θεωρητικά ευτυχισμένη ζωή. Στην πραγματικότητα όμως, η ευτυχία της είναι πλασματική, καθώς η ίδια αισθάνεται να καταπιέζεται από τον περίγυρό της. Όταν στην ζωή της εμφανιστεί ένας γοητευτικός και πλούσιος, νεαρός στρατιωτικός, ο Vronsky (Aaron Taylor-Johnson), θα συνάψει, παράνομα, δεσμό μαζί του, θα μείνει έγκυος στο παιδί του και θα εγκαταλείψει την οικογένειά της για χάρη του. Έχοντας πλέον αποκοπεί από τους κύκλους της και ζώντας μόνη με τις τύψεις και τις φαντασιώσεις της, η Anna Karenina, θα βρει τραγικό θάνατο στις ράγες ενός διερχόμενου τρένου.

Η κριτική

Η "Anna Karenina" του Joe Wright είναι μια διαφορετική και πρωτότυπη προσέγγιση της, λίγο-πολύ, γνωστής ιστορίας της κλασικής, πια, ηρωίδας του  Leo Tolstoy. Το δράμα της Anna Karenina έγκειται στο γεγονός του έρωτά της με έναν νεαρό εύπορο στρατιωτικό, αλλά και στην μοιχεία που διαπράττει μαζί του, γεγονός που την καταδικάζει σε κοινωνική απομόνωση, καθώς κανένας επιφανής δεν θέλει να συναναστρέφεται με μια μιαρή γυναίκα. Κατά μια έννοια, λοιπόν, η μοίρα της ηρωίδας είναι τραγική, καθώς όποιο μονοπάτι κι αν διαλέξει ν' ακολουθήσει, η δυστυχία της είναι δεδομένη.
Ο Wright, έχοντας αποδείξει την αξία του στα ιστορικά δράματα κι έχοντας βρει, παράλληλα, την μούσα του στο πρόσωπο της Keira Knightley, αποπειράται, στην νέα του αυτή ταινία, να πειραματιστεί, εντάσσοντας ολόκληρο το έργο σε μια θεατρική σκηνή. Ίσως ο λόγος που έχει επιλέξει τη συγκεκριμένη συνθήκη, είναι για να μπορέσει να δικαιολογήσει το στιλιζάρισμα των ηθοποιών του. Ίσως πάλι γιατί η ζωή της Anna έχει για 'κείνον μια θεατρικότητα. 'Ισως με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα που με πραγματικά σκηνικά μόνο, είναι αδύνατον να υπάρξει ή γιατί έτσι κάνει το έργο του να βρoντο-φωνάξει ότι αυτή την εκδοχή πρέπει να προτιμήσει ο θεατής, αφού διαφέρει κατά πολύ από τις προηγούμενές της.
Με όποιο σκεπτικό κι αν έχει λειτουργήσει ο σκηνοθέτης, νομίζω ότι το έργο αντί να κάνει μια ευχάριστη έκπληξη, περισσότερο παραπέμπει στην υπερβολή και καταλήγει να δώσει ένα απλώς καλό αποτέλεσμα, στην θέση μιας πολλά υποσχόμενης δουλειάς. Σαφώς και μιλάμε για μια υπερπαραγωγή που δεν πρόκειται να δυσαρεστήσει την πλειοψηφία του κοινού που θα την προτιμήσει, όμως προσωπικά η ταινία μου φάνηκε ότι πάσχει, αφού δεν πρόκειται να ξετρελάνει τον μέσο θεατή και ταυτόχρονα πάει να γίνει κάτι που ίσως και να μην θέλει να γίνει.
Και τι εννοώ μ' αυτό: Το έργο δεν εκτυλίσσεται ακριβώς σε κάποια θεατρική σκηνή, αλλά συνεχώς παραπέμπει σ' αυτήν, καθώς στην πλειοψηφία του πλαισιώνεται από κανονικά σκηνικά που αναπαριστούν ρεαλιστικά την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία. Παρόλα αυτά όμως, συνεχώς μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια σκηνή κι όχι σε κάποιο κινηματογραφικό πλατό. Παράλληλα, χωρίς να παρακολουθούμε κάποιο μιούζικαλ, παρατηρούμε τις κινήσεις των ηθοποιών, ακόμα κι εκτός των διαφόρων χορών, να είναι χορογραφημένες, κάνοντας έτσι κάτι το τόσο αληθινό να μοιάζει ψεύτικο.
Δεν λέω, όλα αυτά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πιο λυρική, όμως για 'μένα αυτό το ντεμί αποπροσανατολίζει. Ή κάνε κάτι πειραγμένο, που δεν απευθύνεται σε άτομα κάποιας ηλικίας, που περιμένουν πώς και πώς κάτι κλασικό για να πάνε στις κινηματογραφικές αίθουσες ή κάνε κάτι ρεαλιστικό που είναι για όλους, γιατί μ' αυτή σου την επιλογή σκηνοθέτα μου, ούτε στον ηλικιωμένο μπορεί να πει κανείς να μην πάει, ούτε και σε κάποιον που προτιμά τους μοντερνισμούς το προτείνεις με ευκολία.
Στα θετικά της συγκεκριμένης εκδοχής της μυθικής ηρωίδας του Tolstoy, βέβαια, είναι το γεγονός ότι έχει αναλυθεί περισσότερο η δευτερεύουσα ιστορία του Levin (Domhnall Gleeson) και της Kitty (Alicia Vikander), η οποία και συμπληρώνει, κατά μια έννοια, την κεντρική πλοκή. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ο Wright το πέρασμα από το πλατό στην θεατρική σκηνή, κι από την σκηνή στο πλατό είναι αξιολάτρευτος. Τέλος η παρεμβολή σκηνών στις οποίες βλέπουμε τις ρόδες του τρένου να κινούνται πάνω στις ράγες, είναι εξίσου εκπληκτική, καθώς όλοι γνωρίζουμε τον τραγικό θάνατο που πρόκειται να βρει η πρωταγωνίστρια κι οδηγούμαστε σταδιακά σ' αυτόν.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς τώρα, η Keira Knightley, χωρίς να είναι κακή, δεν κάνει κάτι το διαφορετικό, αλλά αντίθετα την βλέπουμε να επαναλαμβάνει προηγούμενες ερμηνείες της. Ο συμπρωταγωνιστής της, Aaron Taylor-Johnson, είναι εξίσου συμπαθής, χωρίς να κάνει την έκπληξη. Αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο υπέρ-λαμπρος Jude Law, ο οποίος έχει εμβαθύνει τόσο πολύ στον ρόλο του που μαγεύει τον θεατή. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι αντάξιοι μιας υπερπαραγωγής.
Εν κατακλείδι, η "Anna Karenina" είναι μια ολίγον πειραγμένη ταινία εποχής, που προτείνεται σε όσους θαυμάζουν τον Jude Law, σε όσους γνωρίζουν το έργο του Joe Wright και προτίθενται να δουν κάτι διαφορετικό από αυτόν, αλλά και σε όσους ενδιαφέρει μια ιδιαίτερη εκδοχή ενός κλασικού έργου.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Βρετανικό δράμα εποχής του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Leo Tolstoy, σε σενάριο του Tom Stoppard και σκηνοθεσία του Joe Wright, διάρκειας 129 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Keira Knightley, Aaron Taylor-Johnson, Jude Law, Domhnall Gleeson, Alicia Vikander, Kelly Macdonald και Emily Watson.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes