(1984) Χριστουγεννιάτικα κάλαντα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: A Christmas carol

Η ιστορία

Ο Ebenezer Scrooge (George C. Scott) είναι ένας πλούσιος, αλλά σκληρός άνθρωπος, που ζει κατά την βικτωριανή εποχή και θεωρεί τα Χριστούγεννα μια ανούσια γιορτή μέσα στον χρόνο. Θεωρώντας σημαντικό μόνο το οικονομικό όφελος, αδιαφορεί για τους ανθρώπους γύρω του, ακόμα και για τα συγγενικά του πρόσωπα. Όλα όμως θ' αλλάξουν μια παραμονή Χριστουγέννων, όταν το φάντασμα του νεκρού συνεταίρου του, Jacob Marley (Frank Finlay), αλλά και τα πνεύματα του παρελθόντος (Angela Pleasence), του παρόντος (Edward Woodward) και του μέλλοντος (Michael Carter), τον επισκεφθούν, κάνοντάς τον ν' αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής του.

Η κριτική

Η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" του Charles Dickens αποτελεί, ίσως, την πιο κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία και γι' αυτόν το λόγο, έχουν υπάρξει άπειρες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εκδοχές αυτής. Μια από τις αγαπημένες μου μεταφορές, λοιπόν, της ιστορίας του Dickens, και παράλληλα μια ταινία που βλέπω κάθε χρόνο ανήμερα των Χριστουγέννων, είναι η τηλεοπτική εκδοχή του 1984, με πρωταγωνιστή τον George C. Scott.

Η ιστορία, σαν πλοκή, είναι μαγική, καθώς συστήνει στο κοινό το απόλυτο θαύμα των Χριστουγέννων, που δεν είναι άλλο από την ελεύθερη επιλογή μιας δεύτερης ευκαιρίας στη ζωή. Ως κεντρικό ήρωα γνωρίζουμε έναν τραπεζίτη, που λόγω των άσχημων βιωμάτων του, έχει χάσει την ικανότητα να συναισθάνεται τους συνανθρώπους του και θεωρεί ότι το νόημα της ύπαρξης περιορίζεται στην δουλειά και το κέρδος. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, θεωρεί την φτώχεια ένα μέσο ξεκαθαρίσματος του επίγειου πληθυσμού και την ευτυχία των ανθρώπων κάτι περιττό.

Την παραμονή, λοιπόν, των Χριστουγέννων, ο πρώην συνέταιρός του, που τώρα είναι νεκρός, θα του κάνει το μεγαλύτερο δώρο της ζωής του, καθώς με την, ως φάντασμα, επίσκεψη του ιδίου, αλλά και των πνευμάτων που θα θυμίσουν στον Scrooge το παρελθόν και θα του δείξουν το παρόν και το μέλλον, θα του δώσει την ευκαιρία ν' αλλάξει την τραγικότητα της ζωής του. Με αυτόν τον τρόπο, ο Charles Dickens, υπενθυμίζει στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ότι ποτέ δεν είναι αργά ν' αναθεωρήσει κάποιες λανθασμένες επιλογές του, που λειτουργούν σε βάρος του ιδίου αλλά και των γύρω του.

Σαν επί της οθόνης μεταφορά, λοιπόν, θυμάμαι ότι αυτό που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον ως παιδί, ήταν το φάντασμα του Jacob Marley, που κατά έναν περίεργο τρόπο με φόβιζε πάρα πολύ, αλλά κι η εκπληκτική αναπαράσταση του πνεύματος του παρόντος που μου έφερνε στο μυαλό κάτι από Αϊ-Βασίλη κι αρχαιο-ελληνικό θεό. Μεγαλώνοντας, αυτό που με τραβούσε όλο και περισσότερο στην συγκεκριμένη εκδοχή, ήταν η προσπάθεια ν' αναπαρασταθεί πειστικά η εποχή, οι ερμηνείες των ηθοποιών και το γεγονός ότι ήταν μια δραματική κι ελπιδοφόρα ταινία. Νομίζω, δε, ότι όταν συνειδητοποίησα ότι η αίσθηση που μου έδινε το πνεύμα του παρόντος, ως Άγιος Βασίλης, δεν ήταν λανθασμένη, τότε ήταν που την λάτρεψα και την καθιέρωσα ως ετήσια χριστουγεννιάτικη προβολή.

Το καταπληκτικό με την συγκεκριμένη ιστορία, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δίνεται στον Scrooge η επιλογή ν' αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα κι ενεργεί, αλλά ταυτόχρονα, όπως ο μυθιστοριογράφος δείχνει στον ήρωά του τις διάφορες δυσάρεστες πλευρές της ζωής, που αρνείται από μόνος του να δει, με τον ίδιο τρόπο, βάζει και τον αναγνώστη σε ανάλογη θέση, δείχνοντάς του τους λόγους που ο πρωταγωνιστής συμπεριφέρεται μιμούμενος την άσχημη συμπεριφορά του πατέρα του.

Από πλευράς μου, η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί μια υπέροχη χριστουγεννιάτικη πρόταση για όλη την οικογένεια. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές κι υπέροχες εκδοχές της συγκεκριμένης ιστορίας, που όποια κι αν θελήσετε ή τύχει να δείτε, σίγουρα θα την απολαύσετε εξίσου.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Βρετανική οικογενειακή ταινία του 1984, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Charles Dickens, σε σενάριο του Roger O. Hirson και σκηνοθεσία του Clive Donner, διάρκειας 100 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους George C. Scott, Frank Finlay, Angela Pleasence, Edward Woodward, Michael Carter, David Warner, Anthony Walters, Susannah York, Roger Rees και Caroline Langrishe.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1993) Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The nightmare before Christmas

Η υπόθεση

Στην πόλη του Halloween, ο Jack Skellington (φωνή:Chris Sarandon, τραγούδι: Danny Elfman) κατέχει τον τίτλο του βασιλιά της κολοκύθας. Δυστυχώς όμως για τον ήρωά μας η ρουτίνα της καθημερινότητάς του τον έχει κάνει να βαρεθεί το στέμμα του. Έτσι, κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου περιπάτου στο δάσος, θα βρεθεί μπροστά στις εισόδους των άλλων γιορτών και θα μαγευτεί από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που κοσμεί την είσοδο στην πόλη των Χριστουγέννων. Στη συνέχεια βέβαια, θα μαγευτεί κι από την ίδια την πόλη, αλλά και την τελετουργία της γιορτής αυτής και θ' αποφασίσει φέτος ν' αναλάβει ο ίδιος, με την βοήθεια των συμπολιτών του, την διοργάνωση των Χριστουγέννων. Φυσικά, συνέπεια της απόφασής του αυτής είναι να καταστρέψει, άθελά του, την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Ίσως, όμως, το θαύμα των Χριστουγέννων να προλάβει να διορθώσει την ζημιά.

Η (κάτι σαν) κριτική

Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου, ίσως γιατί είναι μια γιορτή ζεστή, οικογενειακή και φωτεινή... ακριβώς ότι θα 'θελε ένα παιδί για να 'ναι ευτυχισμένο. Για πάρα πολύ κόσμο, τα Χριστούγεννα έχουν συνδεθεί με την έννοια της αγάπης και της προσφοράς. Στο δικό μου μυαλό όμως, "Χριστούγεννα" σημαίνουν "παιδική αθωότητα", μια έννοια που περιλαμβάνει την αγάπη, την προσφορά κι ένα σωρό άλλες έννοιες, όλες συνοδευόμενες από την ανιδιοτέλεια ενός παιδιού. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα απ' το να δίνεις την ευκαιρία στον εαυτό σου, να αποτοξινωθεί από την ενήλικη ζωή για μια μικρή περίοδο, λίγων ημερών, μέσα στο χρόνο.

Γι' αυτό λοιπόν, μαζί με όλη την τελετουργία των δώρων, των στολισμών, των ευχών, των γλυκών, κ.α., έχω δημιουργήσει, επιπρόσθετα, μια δική μου χριστουγεννιάτικη ακολουθία γεγονότων που μου επιτρέπει κάθε χρόνο να γυρίσω πίσω το ρολόι και να θυμάμαι πώς είναι να μην έχεις έννοιες, να μην κρατάς κακίες, να γελάς και να επιδιώκεις να δείχνεις στους γύρω σου ότι τους αγαπάς πραγματικά. Μέρος λοιπόν αυτής της κάθαρσης, μεταξύ άλλων, είναι κι η θέαση δυο πολύ αγαπημένων μου ταινιών που έχουν τη δυνατότητα να με γυρίσουν πίσω στον χρόνο. Η μια είναι τα "Χριστουγεννιάτικα κάλαντα", μια από τις εκδοχές της "Χριστουγεννιάτικης ιστορίας" του Charles Dickens κι η δεύτερη είναι ο "Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης" του Tim Burton.

Κάθε χρόνο λοιπόν, ανήμερα των Χριστουγέννων, κάνω μια ειδική προβολή των δυο αυτών ταινιών, θυμάμαι όλες τις περασμένες στιγμές και παράλληλα τις φορτώνω με  καινούργιες, μόνο ευχάριστες, αναμνήσεις. Δεν ξέρω τον λόγο που δεν έχω μια αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ταινία, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, όπως επίσης δεν μπορώ να απαντήσω και στο ερώτημα: "Γιατί αυτές;". Το μόνο που ξέρω είναι ότι μεγαλώνοντας, αισθάνομαι περισσότερο την ανάγκη να δω τον "Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη", ίσως γιατί με το πέρασμα των χρόνων, ασυνείδητα, την έχω φορτώσει πιο πολύ, ίσως γιατί είναι κινούμενο σχέδιο κι ως τέτοιο μου φέρνει στο μυαλό περισσότερο την παιδική μου ηλικία ή ίσως να φταίει το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα του 2007 την ξαναείδα σε 3D με τρία πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα, συνδέοντας το τότε και το τώρα πολύ έντονα στο μυαλό μου.

Τι είναι αυτό που με μαγεύει στην συγκεκριμένη ταινία; Ο τρόπος που βρίσκει ο Jack, την χαρά της ζωής όταν γνωρίζει για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα, αλλά κι η προσπάθειά του να καταλάβει μια ολόκληρη πόλη, την έννοια αυτής της γιορτής. Για 'μένα, αυτό είναι το νόημα ολόκληρης της ταινίας. Ο Jack, όπως κάθε μικρό ή μεγάλο παιδί, μαγεύεται από την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα κι η χαρά του είναι τόσο μεγάλη που, ενώ προσπαθεί να κατανοήσει την γιορτή αυτή και δεν τα καταφέρνει, αποφασίζει ν' αντιγράψει τυφλά όλα όσα σχετίζονται μ' αυτήν. Το γεγονός ότι το γκροτέσκο χριστουγεννιάτικο αποτέλεσμά του, αποτυγχάνει, οφείλεται μόνο στην απόρριψη του πραγματικού του εαυτού και στην προσπάθειά του να μιμηθεί κάτι που δεν είναι. Κανείς μας δεν μπορεί να εισχωρήσει στον κόσμο του άλλου, αν προσπαθήσει να γίνει ο άλλος. Ας μην ξεχνάμε κιόλας, ότι δεν είναι πάντα και για όλους τους ανθρώπους ιδανικές οι συνθήκες για να γιορτάσουν μαζί μας την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όμως αξίζει τον κόπο να μπει κανείς στην διαδικασία να πλησιάσει, με όποιον τρόπο διαθέτει ο καθένας, τους γύρω του, θέλοντας να τους προσφέρει λίγο από τον κόσμο του. Και το ηθικό δίδαγμα της συγκεκριμένης ταινίας είναι ότι ο Jack καταφέρνει να σώσει τα Χριστούγεννα, όταν δέχεται ότι είναι ο βασιλιάς της κολοκύθας κι όχι ο Αϊ-Τονύχης. Το να προσπαθείς να καταλάβεις λοιπόν, κάτι πολύ διαφορετικό από εσένα, το να είσαι εσύ και το να μοιράζεσαι, είναι κάποια από τα πιο όμορφα πράγματα που μας δίνει την ευκαιρία ν' απολαύσουμε αυτή η ταινία, αλλά κι αυτή η γιορτή χαράς.

Γι' αυτόν τον λόγο λοιπόν, αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας, ένα κομμάτι του "εγώ" μου, λέγοντάς σας τι σημαίνει η σημερινή μέρα και τι η συγκεκριμένη ταινία, για 'μένα κι επειδή ένα από τα ομορφότερα πράγματα είναι το να προσφέρεις, και στις περισσότερες περιπτώσεις η ουσιαστική προσφορά είναι δωρεάν, βρείτε το χρόνο να χαμογελάσετε και να δώσετε ό,τι έχετε σ' αυτούς που αγαπάτε. Κάντε τους γύρω σας να νιώσουν σημαντικοί, γιατί για τον δικό σας κόσμο είναι!

Σημείωση: Την συγκεκριμένη ταινία θα ήθελα να την αφιερώσω σε όλους τους, για λίγο ή πολύ, συνοδοιπόρους της ζωής μου. Με κάποιους από εσάς μπορεί να χαθήκαμε, με άλλους ν' αρπαχτήκαμε και μ' άλλους να συνεχίζουμε το ταξίδι μαζί. Ανεξάρτητα απ' την τωρινή κατάσταση όμως, όλους εσάς τους παραλήπτες του χριστουγεννιάτικου μηνύματος (ξέρετε ποιοί είστε) σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για όλα!

Βαθμολογία: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη οικογενειακή ταινία του 1993, βασισμένη σε ιστορία και χαρακτήρες του Tim Burton, σε σενάριο των Michael McDowell και Caroline Thompson και σκηνοθεσία του Henry Selick, διάρκειας 76 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Chris Sarandon, Danny Elfman, Catherine O'Hara, William Hickey, Glenn Shadix, Paul Reubens, Ken Page και Edward Ivory.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Εντιμότατοι απατεώνες

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Gambit

Η υπόθεση

Ο Harry Deane (Colin Firth) είναι ένας Λονδρέζος εκτιμητής έργων τέχνης που είναι υπεύθυνος της προσωπικής συλλογής του πάμπλουτου επιχειρηματία, Lionel Shahbandar (Alan Rickman). Με τη βοήθεια του Ταγματάρχη (Tom Courtenay), ενός εξαίρετου πλαστογράφου μεγάλων ζωγράφων, βάζει σε εφαρμογή το υπέρτατο σχέδιο εκδίκησης κι εξαπάτησης του αφεντικού του. Με τη βοήθεια της PJ Puznowski (Cameron Diaz), μιας Τεξανής καουμπόισας, θα αποπειραθεί να πουλήσει στον Shahbandar έναν πλαστό, σπάνιο πίνακα του Monet, έναντι 11.000.000 δολαρίων. Τα πάντα είναι οργανωμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια στο μυαλό του Harry. Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα έχει σχεδιάσει;

Η κριτική

Οι "Εντιμότατοι απατεώνες" είναι η νέα ταινία των Αδελφών Coen, της οποίας την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Michael Hoffman. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας, βασίζεται στην ομώνυμη, ως προς τον αγγλικό της τίτλο, ταινία "Η κλέφτρα" του 1966, η οποία ήταν ένα κράμα κωμωδίας και ταινίας μυστηρίου. Παρόλα αυτά, όμως, η συγκεκριμένη εκδοχή των Αδελφών Coen, πολύ λίγο μοιάζει στην πρωτότυπη κι ανήκει αποκλειστικά στο είδος της κωμωδίας.
Αν κι η συγκεκριμένη ταινία, συγκριτικά με αυτή του 1966, υστερεί κατά πολύ σε ερμηνείες κι ατμόσφαιρα, καθώς έχει προσαρμοστεί στα τωρινά αμερικάνικα πρότυπα, που θέλουν τις κωμωδίες να μπαίνουν σ' ένα συγκεκριμένο καλούπι, καταφέρνει να διατηρήσει την βασική πρωτοτυπία της αρχικής, χωρίς όμως να την αντιγράφει και χωρίς να παραλείπει παραλλαγές όλων των πετυχημένων χαρακτήρων και σκηνών αυτής. Με άλλα λόγια μπορεί να μην μιλάμε για ένα αριστούργημα, αλλά η κεντρική ιδέα της κι οι προσαρμογές που έχουν γίνει, την κατατάσσουν στις καλές κι ευχάριστες ταινίες της κατηγορίας της.
Για να συνοψίσω τις διαφορές με την πρωτότυπη, ο Harry Dean, εδώ, δεν είναι ένας εύπορος Βρετανός ευγενής, αλλά ένας φτωχός, και φαινομενικά άβουλος, εκτιμητής έργων τέχνης, ο οποίος βρίσκεται στην δούλεψη του Shahbandar. Επίσης, ο Ταγματάρχης, έχει αναλάβει ν' αντικαταστήσει τον Emile κι η ορφανή Nicole απ' το Hong Kong, έχει αντικατασταθεί από την πανέμορφη PJ Puznowski απ' το Texas. Παράλληλα, το ζητούμενο εδώ δεν είναι κάποια κλοπή, αλλά η εξαπάτηση του θύματος και δεν υπάρχει ουδεμία σχέση ανάμεσα στην PJ και τον Shahbandar.
Τέλος, ενώ στην πρώτη το επίμαχο αντικείμενο ήταν ένα κινέζικο γλυπτό, εδώ είναι ένας πίνακας. Υπάρχει όμως και μια μικρή σκηνή, στην οποία αναπαριστάται η κλοπή ενός βάζου Ming, που φέρνει στο μυαλό την κλοπή της προτομής, στην ταινία του 1966. Ο αραβικός κόσμος των βαθύπλουτων επιχειρηματιών, έχει αντικατασταθεί, εν μέρει, από μια ομάδα σχιστομάτηδων επενδυτών κι η τελική ανατροπή, είναι αδύνατον να προβλεφθεί ακόμα κι από αυτούς που έχουν παρακολουθήσει την παλαιότερη.
Σαν υπόθεση τώρα, καλούμαστε να παρακολουθήσουμε την ζωή ενός πολύ ικανού ανθρώπου, ο οποίος όμως δεν έχει το θάρρος να διεκδικήσει αυτά που του πρέπουν και συνεχώς απειλείται να χάσει κι αυτά τα λίγα που έχει αποκτήσει. Έτσι λοιπόν, με την βοήθεια του φίλου του, σκαρφίζεται το τέλειο σχέδιο εξαπάτησης, το οποίο όμως, δεν εξελίσσεται όπως θα περίμενε. Σ' αυτή την σάτιρα που του ετοιμάζει η πραγματικότητα, ο Harry θα βρεθεί χτυπημένος, ταπεινωμένος, απολυμένος, καταχρεωμένος κι ημίγυμνος να προσπαθεί να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του, μέσα από μια θύελλα κωμικών περιστατικών.
Από σκηνοθετικής πλευράς, η ταινία είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη. Όπως επίσης κι οι ερμηνείες των ηθοποιών, δεν είναι ούτε κακές, ούτε καλές, είναι ανάλογες μιας καλής κωμικής ταινίας. Το σενάριο, επίσης, κρατά την αρχική του ευστροφία, έχοντας προσαρμοστεί κατάλληλα στα σημερινά δεδομένα. Μπορεί οι Αδελφοί Coen, για κάποιους, να έχουν ξεπέσει παρουσιάζοντας ένα έργο της σειράς, όμως, προσωπικά θεωρώ ότι αξίζει κάποιος να τους βγάλει το καπέλο που έχουν κάνει μια όμορφη προσαρμογή ενός υπέροχου έργου, χωρίς να καταστρέφουν αυτό ή το όνομά τους.
Με άλλα λόγια, αν θέλετε να δείτε μια έξυπνη κι ευχάριστη αμερικάνικη κωμωδία, με κάποια ανεκτά σεξουαλικά αστεία, προτιμήστε την. Έχει τις ανατροπές και τις ατάκες της κι είναι αρκετά καλά δουλεμένη συγκριτικά με ανάλογες ταινίες. Μπορεί να μην είναι το θαύμα των φετινών Χριστουγέννων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι μια εξαιρετική κωμωδία.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 2012, σε σενάριο των Ethan Coen και Joel Coen και σκηνοθεσία του Michael Hoffman, διάρκειας 89 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Colin Firth, Cameron Diaz, Alan Rickman, Tom Courtenay και Stanley Tucci.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(1966) Η κλέφτρα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Gambit

Η υπόθεση

Ο Harry Dean (Michael Caine) είναι ένας επίδοξος κλέφτης έργων τέχνης, που έχει καταστρώσει το τέλειο σχέδιο για την κλοπή ενός κινέζικου γλυπτού, ανεκτίμητης αξίας. Το σχέδιό του, βέβαια, προϋποθέτει και τη συνεργασία της Nicole Chang (Shirley MacLaine), μιας γυναίκας που μοιάζει απίστευτα με την νεκρή σύζυγο του ζάπλουτου ιδιοκτήτη του επικείμενου γλυπτού, Shahbandar (Herbert Lom). Οι δυο τους θα ταξιδέψουν στην Μέση Ανατολή, όπου θα γνωρίσουν τον Shahbandar, θα εισχωρήσουν στο πολυτελές διαμέρισμά του και θα πραγματοποιήσουν την κλοπή. Το ζήτημα είναι ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από το εξιδανικευμένο σχέδιο του Harry.

Η κριτική
"Η κλέφτρα" είναι μια ιδιότυπη ταινία, καθώς ανήκει παράλληλα και στο είδος της κωμωδίας, αλλά και σ' αυτό των ταινιών μυστηρίου. Ατμοσφαιρική κι έξυπνα δουλεμένη και στα δυο είδη που πρεσβεύει, καταφέρνει να κρατήσει απ' αρχής ως τέλους το ενδιαφέρον του θεατή της, με τις διάφορες μικρο-ανατροπές της.
Ξεκινώντας, βλέπουμε ότι το κωμικό στοιχείο έγκειται στο γεγονός ότι, όταν ο Harry προσεγγίζει την Nicole, δεν της εξηγεί απλά το σχέδιό του, αλλά το φαντασιώνεται, αφήνοντας τον θεατή να εισχωρήσει στις σκέψεις του και να τις δει να ζωντανεύουν μπροστά του. Έτσι, έχοντας παρακολουθήσει, με τα ίδια του τα μάτια, πώς έχουν τα πράγματα στο κεφάλι αυτού του μικρο-εγκληματία, δεν μπορεί παρά να γελάσει όταν βλέπει ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται, ούτε στο ελάχιστο, όπως θα περίμενε ο πρωταγωνιστής.
Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι η παραπλάνηση του θεατή, ο οποίος πιστεύει όσο παρακολουθεί την αρχή της ταινίας ότι το κόλπο καλύπτει μόνο ένα μικρό μέρος της, είναι ευφυέστατη, καθώς όχι μόνο στοχεύει στη μετέπειτα σύγκριση των διαφόρων σκηνών που θα προκαλέσουν το γέλιο, αλλά τραβάει την προσοχή του κοινού σαν μαγνήτης, αφού κατάφερε να το ξεγελάσει ήδη μια φορά.
Όσον αφορά το μυστήριο τώρα, ακριβώς επειδή εμείς έχουμε παρακολουθήσει την τέλεια εκτέλεση του σχεδίου, η κάθε ανατροπή του σεναρίου που έχει στο μυαλό του ο Harry, περιπλέκει τα πράγματα και δημιουργεί εμπόδια τα οποία δύσκολα θα ξεπεραστούν. Ίσως η μεγαλύτερη ανατροπή όλων, να είναι το γεγονός ότι ο Shahbandar, δεν μαγεύεται από την ομοιότητα της Nicole με την πρώην γυναίκα του, αλλά αντιθέτως την βρίσκει αρκετά ύποπτη. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ο σπουδαίος Shahbandar, δείχνει δείγματα αλαζονείας καθώς αντί να προσπαθήσει ν' αποκαλύψει την απάτη, παίζει στο έργο του Harry, προσπαθώντας να ξεγελάσει τον επιτήδειο εγκληματία.
Από σκηνοθετικής πλευράς, αλλά κι από πλευράς φωτογραφίας, το έργο έχει μια αισθητική αρκετά ατμοσφαιρική, καθώς τα χρώματα κυριαρχούν στην εικόνα, αλλά παράλληλα, όταν η πλοκή το απαιτεί, η εικόνα βυθίζεται στο σκοτάδι ή εκτυλίσσεται σε ένα σκηνικό με πιο χλωμές χρωματικές αποχρώσεις, στον οποίο τονίζεται η επικινδυνότητα της στιγμής. Με τον ίδιο τρόπο, βλέπουμε ότι λειτουργεί κι η χρήση της μουσικής, η οποία κατά μια έννοια συμπληρώνει την εικόνα.
Επίσης, το γεγονός ότι ο κύριος τόπος δράσης είναι μια πλασματική χώρα της Μέσης Ανατολής, το Damuz, που ως γνωστόν από εκείνη την περίοδο οι Άραβες συγκέντρωναν στα χέρια τους μεγάλες περιουσίες και διευρύνονταν επιχειρηματικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελεί μια ιδιαίτερα έξυπνη ιδέα, όπως παράλληλα και το γεγονός ότι η Nicole κατοικεί κι εργάζεται σε μια εξωτική Βρετανική πρώην αποικία (κι εκείνης της περιόδου μέλος της Βρετανικής κοινοπολιτείας) της Κίνας, το Hong Kong.
Από υποκριτικής άποψης, οι πρωταγωνιστές της είναι καταπληκτικοί, με τον Michael Caine να δίνει ρέστα ως φερόμενος ευγενής κακοποιός και την Shirley MacLaine να είναι εξίσου απολαυστική ως άλαλο υποχείριο του Harry κι ατίθαση συνεργός του. Ο Herbert Lom, επίσης, είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Άραβα μεγιστάνα κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί που συμπληρώνουν το cast, αντάξιοι των πρωταγωνιστών.
Με άλλα λόγια, προτείνεται σε όσους ψάχνουν για μια καλογυρισμένη ταινία μυστηρίου, με αρκετό χιούμορ κι άριστες ερμηνείες.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικη κωμωδία του 1966, βασισμένη σε ιστορία του Sidney Carroll, σε σενάριο των Jack Davies και Alvin Sargent και σκηνοθεσία του Ronald Neame, διάρκειας 109 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Michael Caine, Shirley MacLaine, Herbert Lom, John Abbott, Roger C. Carmel κι Arnold Moss.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Ραλφ: Η επόμενη πίστα

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Wreck-It Ralph

Η υπόθεση

O Ralph (φωνή: John C. Reilly) είναι ο καταστροφέας, ή με άλλα λόγια ο κακός, ενός παιχνιδιού 8-bit της δεκαετίας του 1980. Στο επάγγελμά του είναι ο καλύτερος, όμως νιώθει πολύ μόνος, καθώς όταν τα φώτα σβήνουν όλοι γυρίζουν σπίτι τους κι εκείνος στην χωματερή του, μακριά απ' τους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Στην ανάγκη του να γίνει αποδεκτός από τους καλο-πολίτες και τον Felix (φωνή: Jack McBrayer), κάποια μέρα θα εγκαταλείψει το δικό του παιχνίδι "Fix-It Felix jr." και θα προσπαθήσει να κερδίσει ένα μετάλλιο σε κάποιο άλλο βιντεο-παιχνίδι. Κατά την διάρκεια της αλλόκοτης περιπέτειάς του, ο Ralph, θα περάσει από τον κόσμο του "Hero's duty", ενός σύγχρονου παιχνιδιού βίας, και θα καταλήξει στον κόσμο του "Sugar rush", ενός παιχνιδιού που παραπέμπει στην γενιά της δεκαετίας του 1990. Εκεί θα γνωρίσει την Vanellope (φωνή: Sarah Silverman), μια νεαρή βλάβη που θέλει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να τρέξει σ' έναν αγώνα του "Sugar rush".

Η κριτική

Το "Ραλφ: Η επόμενη πίστα" είναι μια ευφάνταστη ταινία κινουμένων σχεδίων, με απίστευτο χιούμορ, που θα συνεπάρει μικρούς και μεγάλους, καθώς αποτελεί έναν φόρο τιμής σε όλα σχεδόν τα είδη βιντεο-παιχνιδιών που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν στα περισσότερα από αυτά γίνεται μια απλή αναφορά ή οι ήρωές τους κάνουν απλώς ένα πέρασμα από το έργο, οι μνήμες της παιδικής ηλικίας των μεγαλυτέρων παιδιών προλαβαίνουν να ξυπνήσουν, κάνοντάς τους ν' απολαύσουν εξίσου, αν όχι και περισσότερο, με τους μικρούς τους φίλους, το έργο.

Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Ralph, ένας κακός βγαλμένος από ένα παιχνίδι παλαιάς γενιάς, στα οποία το "κακό", δεν σήμαινε απαραίτητα και "διαβολικό". Το γεγονός αυτό, δίνει την δυνατότητα στους δημιουργούς του, να δώσουν στον Raplh έναν χαρακτήρα συμπαθούς αντι-ήρωα, ο οποίος έχει κουραστεί επί 30 συνεχή έτη να βρίσκεται στην απομόνωση κι επιλέγει να αποδείξει στους συναδέλφους του ότι κι εκείνος μπορεί κι αξίζει να γίνει μέλος της υπόλοιπης ομάδας. Με άλλα λόγια, ο Ralph, δεν απέχει και πολύ από τα μοναχικά παιδιά που δεν τα κάνει κανείς παρέα.

Παρόλα αυτά, κουρασμένος από την συνεχή απόρριψη και θέλοντας ν' αποδείξει στους συνεργάτες του ότι αξίζει κι εκείνος μια θέση στην πολυκατοικία τους, αλλά και στην καρδιά τους, ο Ralph, εγκαταλείπει την δουλειά του, αφήνοντας το παιχνίδι "Fix-It Felix jr." χωρίς βασικό πρωταγωνιστή. Γιατί, ναι μεν ο Felix είναι ο βασικός ήρωας του παιχνιδιού, όμως αν δεν υπάρχει κάποιος να χαλάσει αυτά που πρέπει, τότε τι θα μπορούσε να φτιάξει ο Felix με το μαγικό σφυρί του;

Βέβαια ο σκοπός του Ralph, δεν είναι, εγκαταλείποντας το παιχνίδι, ν' αποδείξει την αξία του και να εκδικηθεί κατά κάποιον τρόπο για την απόρριψή του. Το μόνο που θέλει ο γεροδεμένος καταστροφέας είναι να κερδίσει σε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι κάποιο μετάλλιο που θα επιβεβαιώσει στους υπολοίπους ότι κι οι κακοί έχουν το δικαίωμα να μην ζουν μόνοι τους. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε πως ο Ralph δεν γνωρίζει ότι λόγω της εξαφάνισής του από το "Fix-It Felix jr.", το παιχνίδι κινδυνεύει ν' αποσυνδεθεί κι όλοι οι παίκτες του από ώρα σε ώρα μπορεί να μείνουν "άστεγοι".

Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να κατακτήσει το πολυπόθητο μετάλλιο, ο Ralph, περνά από τον κόσμο του "Hero's duty", απελευθερώνοντας άθελα του έναν θανατηφόρο ιό και γνωρίζοντας την λοχία Calhoun (φωνή: Jane Lynch), μια γυναίκα δυναμίτη, η οποία με την συνοδεία του Felix, θα εγκαταλείψει κι αυτή με την σειρά της το δικό της παιχνίδι, για να βρει την θανάσιμη απειλή προτού να είναι πολύ αργά για ολόκληρο το ηλεκτρονικό κατάστημα.

Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που προέρχονται από παιχνίδια δυο άκρως διαφορετικών εποχών, θα βρεθούν στο "Sugar rush", ένα παιχνίδι αγώνων δρόμου, που αποτελεί τον ενδιάμεσο σταθμό των παλιών arcade και των σύγχρονων βίαιων παιχνιδιών άνευ λογικής. Εκεί, φυσικά, θα γνωρίσουμε ακόμη έναν χαρακτήρα, αυτόν της γλυκύτατης βλάβης Vanellope, η οποία, όπως κι ο Ralph, ζει μόνη της σ' έναν κόσμο γεμάτο ζαχαρωτά, χωρίς να έχει την δυνατότητα να τρέξει σ' αληθινούς αγώνες όπως οι υπόλοιπες ηρωίδες του παιχνιδιού. Ο Ralph, μετά από μια άσχημη γνωριμία των δυο τους, θα δει στο πρόσωπο της Vanellope ένα κομμάτι του εαυτού του και θα την βοηθήσει να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τα όνειρά τους, οι δυο ήρωες θα γίνουν πραγματικοί φίλοι και θα δώσουν νόημα ο ένας στην ζωή του άλλου.

Βέβαια, εκτός από το παιδευτικό μήνυμα της συγκεκριμένης ταινίας, το οποίο είναι τόσο γλυκό, όσο κι ο ζαχαρένιος κόσμος του "Sugar rush", σημείο αναφοράς της είναι οι απίστευτοι διάλογοι και καταστάσεις που διαδραματίζονται κι έχουν την ικανότητα να φέρουν το χαμόγελο στα χείλη όλων. Ακόμα, αξίζει ν' αναφέρουμε ότι στην συγκεκριμένη ταινία δεν υπάρχει κάποιος "εμφανής κακός", αλλά στην πλειοψηφία της διάρκειάς της, παρακολουθούμε μια πρωτότυπη περιπέτεια.

Τα γραφικά της, δε, κι ο τρόπος με τον οποίο αναπαριστάται ο κάθε χαρακτήρας και το περιβάλλον του, παραπέμπουν σε τελευταίας τεχνολογίας computer-animation, χωρίς όμως να στερείται της πιστότητας ενός arcade παιχνιδιού. Για παράδειγμα, όλοι οι κάτοικοι του "Fix-It Felix jr.", αλλά κι όλων των 8-bitων παιχνιδιών, κινούνται με ρομποτικές κινήσεις κι οι διάφορες καμπύλες των αντικειμένων, είναι pixelικά σχεδιασμένες.

Εν ολίγοις, προτείνεται σε όλους τους μικρούς και μεγάλους φίλους των κινουμένων σχεδίων. Ακόμα κι όσοι δεν παίζατε φανατικά τα διάφορα βιντεο-παιχνίδια του '80, '90 ή 2000, αλλά έχει τύχει να πέσει στα χέρια σας, σε παιδική ηλικία, κάποιο απ' όλα αυτά, σίγουρα θα ευχαριστηθείτε το υπέροχο αυτό κράμα παλιού και καινούργιου, το χιούμορ και τα γραφικά της.

Σημείωση: Η τρισδιάστατη εκδοχή της είναι συμπαθητική, δεν κρίνεται όμως απαραίτητη. Επίσης, η μεταγλώττισή της είναι ιδιαίτερα καλή, χωρίς να υστερεί σημαντικά της πρωτότυπης εκδοχής της.

Βαθμολογίας: 4/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο παιδικό του 2012, βασισμένο σε ιστορία των Rich Moore, Phil Johnston και Jim Reardon, σε σενάριο των Jennifer Lee και Phil Johnston και σκηνοθεσία του Rich Moore, διάρκειας 101 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους John C. Reilly, Sarah Silverman, Jack McBrayer, Jane Lynch και Alan Tudyk.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Η ζωή του Πι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Life of Pi

Η υπόθεση

Ο Pi (Suraj Sharma) γεννιέται και μεγαλώνει στον ζωολογικό κήπο του Pondicherry της Ινδίας, καθώς η διαχείριση, βρίσκεται στα χέρια του πατέρα του. Ως παιδί διδάσκεται τον Ινδουισμό, όμως στα 12 του χρόνια θα γνωρίσει τον Χριστιανισμό κι έπειτα τον Ισλαμισμό και θ' ασπαστεί και τις τρεις θρησκείες ταυτόχρονα. Λίγα χρόνια αργότερα, τα πράγματα στην χώρα του θα πάρουν άσχημη τροπή κι η οικογένειά του θα εγκαταλείψει την Ινδία και θα επιβιβαστεί, με όλα τα ζώα του κήπου, σ' ένα ιαπωνικό πλοίο με προορισμό τον γαλλόφωνο Καναδά. Σε μια θύελλα, το πλοίο θα βυθιστεί, όμως ο Pi θα προλάβει να μπει σε μια σωσίβια λέμβο, μαζί με μια ζέβρα, έναν ουρακοτάγκο, μια ύαινα και μια τίγρη της Βεγγάλης, τον Richard Parker. Μαζί τους, θα ζήσει μια απίστευτη εμπειρία, η οποία μ' ένα μαγικό τρόπο θα του αλλάξει ολόκληρη τη ζωή.

Η κριτική

Τα τελευταία χρόνια σπανίζουν οι ταινίες που, χωρίς ν' απευθύνονται σ' ένα σινεφίλ κοινό, διαθέτουν την ικανότητα να σε διδάξουν για την ζωή και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, αλλά που, παράλληλα, αποτελούν ένα αριστούργημα γραφικών και φωτογραφίας, του οποίου η θέαση καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε κόσμους πέρα από κάθε φαντασία. "Η ζωή του Πι" λοιπόν, ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία ταινιών, καθώς μιλάμε για ένα αριστούργημα, απ' όλες τις απόψεις, το οποίο απευθύνεται σ' ένα ευρύ κοινό, ανεξαρτήτως φύλου κι ηλικίας.

Ο Ang Lee, στην νέα του αυτή ταινία, βασίζεται σ' ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφεται ένας επίγειος παράδεισος. Σαφώς, το εγχείρημα της μεταφοράς των εικόνων αυτών, στο μεγάλο πανί, μοιάζει ακατόρθωτο, καθώς ακόμα και το τεχνικά άψογο "Avatar" έχει το πλεονέκτημα της αναφοράς σ' έναν υποθετικό, παραδεισένιο κόσμο κι όχι σε υπαρκτές εικόνες, τις οποίες μέσω της ανάγνωσης ο καθένας έχει την δυνατότητα να ζωντανέψει στο δικό του μυαλό όπως επιθυμεί. Το να μπορέσεις, λοιπόν, ν' αναπαραστήσεις πραγματικές εικόνες, που πείθουν για την πιστότητά τους, μ' έναν άκρως φανταστικό τρόπο, ο οποίος ισοβαθμεί τον τρόπο αναπαράστασής στο μυαλό του αναγνώστη, είναι κάτι πρωτόγνωρο κι απερίγραπτο με λέξεις.

Φυσικά όμως, πέρα από την αψεγάδιαστη φωτογραφία του, η οποία ακόμα και στην δισδιάστατη εκδοχή φαντάζει εκπληκτική, και τα φοβερά γραφικά του, που κάνουν την τρισδιάστατη εικόνα μια εμπειρία ζωής που ξεπερνά κατά πολύ το ανυπέρβλητο "Avatar", η ταινία βασίζεται σε μια ιστορία που μιλά για τις δυνατότητες του ανθρώπου, για την ύπαρξη του Θεού, στην οποιαδήποτε μορφή και ονομασία που μπορεί να έχει λάβει Αυτός, αλλά και για το σύμπαν ολόκληρο, στα πλαίσια του πραγματικού κι όχι μιας βολικής ωραιοποίησης.

Η αφορμή για την αφήγηση της ιστορίας του Pi, είναι η παρουσία ενός νεαρού συγγραφέα (Rafe Spall) στο σπίτι του πρωταγωνιστή. Ο συγγραφέας, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ινδία, γνώρισε τον Mamaji (Elie Alouf), έναν άνθρωπο που του είπε ότι ξέρει κάποιον του οποίου η ιστορία θα τον κάνει να πιστέψει στον Θεό κι αυτός ο κάποιος, δεν είναι άλλος απ' τον Pi. Έτσι λοιπόν, ακριβώς όπως κι ο συγγραφέας, ο θεατής, πρόκειται να παρακολουθήσει μια ιστορία, η οποία έχει την δυνατότητα να κάνει ακόμα κι έναν άθεο, να πιστέψει στον Θεό.

Η παγίδα, βέβαια, είναι ότι δεν μιλάμε για μια θρησκευτική ταινία που αποσκοπεί στον προσηλυτισμό, αλλά για μια καθαρά ουμανιστική απόδοση της ουσίας του Θεού και της γνώσης που αποκτά ο άνθρωπος μέσω των βιωμάτων του, η οποία αν χρησιμοποιηθεί καταλλήλως, έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει σωτήρια. Είναι όμως, καθαρά στην ευχέρεια του καθενός το τί θα πάρει φεύγοντας από την κινηματογραφική αίθουσα. Κάποιοι από εσάς δεν αποκλείεται ν' απολαύσετε απλώς την ταινία ή ακόμα και να θεωρήσετε πως κάνει μια μικρή κοιλιά, που αναπληρώνεται από τα γραφικά της, στην μέση της ταινίας. Κάποιοι μπορεί να πάρετε ουσιαστικά πράγματα που θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωής σας. Κάποιοι, πάλι, μπορεί να το δείτε σαν αφορμή να περιπλανηθείτε στον εσωτερικό σας κόσμο αναζητώντας την δική σας αλήθεια.

Αν και μπορεί ν' ακουστεί υπερβολικό, "Η ζωή του Πι" είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες που αξίζει να την παρακολουθήσετε, οι ίδιοι, η παρέα σας, ο σύντροφος ή τα παιδιά σας, σε κινηματογραφική αίθουσα, όχι μόνο γιατί σε μικρή οθόνη χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας της εικόνας και των γραφικών της, αλλά γιατί μέσω μιας φανταστικής αλληγορίας, παρουσιάζεται μια ιστορία που μιλά για τον Θεό, τον άνθρωπο και την ζωή, επί της ουσίας. Γι' αυτό το λόγο, προτείνεται σε όλους, με την συμβουλή να προτιμήσετε την τρισδιάστατη εκδοχή της, στην περίπτωση που έχετε την δυνατότητα.

Βαθμολογία: 4,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο-Κινέζικη ταινία μυθοπλασίας του 2012, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Yann Martel, σε σενάριο του David Magee και σκηνοθεσία του Ang Lee, διάρκειας 127 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Suraj Sharma, Irrfan Khan, Rafe Spall, Adil Hussain, Tabu, Gérard Depardieu και Bo-Chieh Wang.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The hobbit: An unexpected journey

Η υπόθεση

Ο Bilbo Baggins (Martin Freeman) είναι ένα φιλήσυχο χόμπιτ, το οποίο μια μέρα θα δεχτεί την επίσκεψη του ξακουστού μάγου Gandalf (Ian McKellen), ο οποίος με την σειρά του θα τον προσκαλέσει να συμπληρώσει την ομάδα δεκατριών νάνων ως διαρρήκτης και να λάβει μέρος στην εκστρατεία τους να επανακτήσουν την κλεμμένη γη και τα πλούτη τους, από τον δράκο Νοσφιστή. Ο Bilbo, αρχικά, αρνείται να συμμετάσχει στην περιπέτεια αυτή που θα του αλλάξει την ζωή, αλλά την τελευταία στιγμή κάτι αλλάζει μέσα του και συμφωνεί να τους ακολουθήσει. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με διάφορα ορκ, τελώνια, λύκους, αλλά παράλληλα στην πορεία θα συναντήσουν μάγους και ξωτικά, οι οποίοι θα προσφέρουν την βοηθειά τους στα μικροκαμωμένα πλάσματα.

Η κριτική

Το "Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι" αποτελεί ένα πολυ-αναμενόμενο prequel, αλλά και μια πολλά υποσχόμενη παραγωγή, που κάνει την εμφάνισή της στις κινηματογραφικές αίθουσες σχεδόν 10 χρόνια μετά την τελευταία ταινία της τριλογίας του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών". Το πρώτο μέρος της τριλογίας των νάνων και του χόμπιτ, η οποία εμφανίζει ως κεντρικό ήρωα τον χαρακτήρα του Bilbo Baggins, πρόγονο του γνωστού σε όλους Frodo (Elijah Wood), αποτελεί την αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού σ' ένα σύμπαν βασιλείων, αλλά φυσικά και τον επικό πρόλογο της προγενέστερης, χρονικά, οσκαρικής τριλογίας.

Στην συγκεκριμένη ταινία, βέβαια, σε σχέση με το βιβλίο, υπάρχει ένα παράδοξο. Ενώ, ουσιαστικά, το "Χόμπιτ" αποτελεί τον πρόλογο της θεσπέσιας τριλογίας του J.R.R. Tolkien, η ταινία απευθύνεται, εμφανώς και κατά κύριο λόγο, σε όσους έχουν ήδη δει κι αγαπήσει τις κινηματογραφικές μεταφορές των επόμενων τριών βιβλίων του μεγάλου συγγραφέα, καθώς όπως θα δούμε, δεν σπαταλάται χρόνος για ν' αναλυθεί ο ρόλος των νάνων, των χόμπιτ, των ξωτικών, των ορκ, των τελωνίων ή των μάγων, στον μαγικό αυτό κόσμο. Φυσικά, το γεγονός αυτό, δεν αποκλείει τους θεατές που δεν έχει τύχει να παρακολουθήσουν τις προηγούμενες τρεις ταινίες του Peter Jackson, όμως, σαφώς εφόσον δεν στοχεύει στην ανάλυση του κόσμου του Tolkien, κάτι που έχει κάνει χιλιάδες κόσμο να αγαπήσει τις γνωστές ταινίες, δεν καταφέρνει να κερδίσει το άβγαλτο κινηματογραφικό κοινό, με τον ίδιο τρόπο που το πετυχαίνουν οι μεταφορές του "Άρχοντα".

Η ιστορία ξεκινά 60 χρόνια πριν την έναρξη του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών", όπου ο θεατής καλείται να γνωρίσει την αρχή του επικού τέλους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το θρυλικό δαχτυλίδι, θα φτάσει σιγά-σιγά στην κατοχή του Frodo, μέσω του Bilbo. Όπως κάθε εισαγωγικό βιβλίο, βέβαια, σε σχέση με τα επόμενα, υστερεί σημαντικά σαν ιστορία και γι' αυτό το λόγο, φυσικά, η έναρξη των κινηματογραφικών μεταφορών των μυθιστορημάτων του Tolkien, έγινε με το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του Άρχοντα, χρησιμοποιώντας απλώς κάποιες απαραίτητες λεπτομέρειες του "Χόμπιτ". Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν, σαν ιστορία δεν μπορεί να καταπλήξει με τον ίδιο τρόπο που κατάφερε να το πράξει η μεταφορά των προηγούμενων ταινιών, όμως αξίζει ν' αναφέρουμε ότι συγκριτικά με το βιβλίο, η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του "Χόμπιτ", με τις κατάλληλες προσθήκες, καταφέρνει να πλησιάσει κατά πολύ το αριστοτεχνικό αποτέλεσμα των υπολοίπων ταινιών και σου δημιουργεί ένα αίσθημα νοσταλγίας που σε κάνει να θελήσεις να τις ξαναδείς, αδιαφορώντας για την συνολική τους διάρκεια.

Τεχνικά, μιλάμε για μια άρτια παραγωγή, που κάνει το 3D να μοιάζει απαραίτητο και που ξεπερνά, τεχνικά, τις προγενέστερες δουλειές του σκηνοθέτη. Τα γραφικά που υπάρχουν σ' αυτή την ταινία, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται η τρισδιάστατη εικόνα, δεν αποσκοπεί σ' ένα αποτέλεσμα που θα καταπλήξει μέσω των εφέ, αλλά σε μια εικόνα πιο ζωντανή και πιο ζωηρή, που σε κάνουν να εκτιμήσεις τη σωστή χρήση της νέας αυτής τεχνολογίας. Ίσως βέβαια, αν επιλέξετε το 3D να μην νιώσετε ότι υπάρχει αισθητή διαφορά, όμως αν δοκιμάσετε να σηκώσετε λίγο τα γυαλιά, θα δείτε ότι, πλην της θολούρας, ακόμα και τα χρώματα στην οθόνη είναι πιο άτονα.

Επίσης, αρκετά σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν μιλάμε για μια εντελώς ξέχωρη ταινία, που έχει απλά τους ίδιους παραγωγούς και διαφορετικούς ηθοποιούς που την απαρτίζουν. Μπορεί οι κεντρικοί πρωταγωνιστές να έχουν αλλάξει, λόγω των διαφορετικών προσώπων που κάνουν την εμφάνισή τους εδώ, όμως οι νέοι ηθοποιοί είναι αντάξιοι των προκατόχων τους και φυσικά οι χαρακτήρες που μένουν ανέγγιχτοι από τη φθορά του χρόνου, όπως ο Gandalf, η Galadriel (Cate Blanchett), ο Elrond (Hugo Weaving), ο Saruman (Christopher Lee), κ.α., ενσαρκώνονται από τους ίδιους ηθοποιούς, δανείζοντας στο νέο αυτό δημιούργημα, λίγη από την αίγλη των ταινιών του 2001-2003.

Η ταινία, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους φανατικούς θαυμαστές των κινηματογραφικών μεταφορών του "Άρχοντα των δαχτυλιδιών", στους πιστούς αναγνώστες του μεγάλου J.R.R. Tolkien και σε όσους ψάχνουν για μια ιδιαίτερη ταινία μυθοπλασίας με βασίλεια και τέρατα. Μπορεί συνολικά να μην φτάνει το αψεγάδιαστο, για τους λάτρεις του είδους, αποτέλεσμα του Άρχοντα, όμως σίγουρα προετοιμάζει το έδαφος για δυο αριστουργηματικές συνέχειες και ξεπερνά τις προσδοκίες κάποιου που έχει διαβάσει το βιβλίο, αποδεικνύοντας έτσι ότι τα 9 χρόνια αναμονής άξιζαν τον κόπο.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο-Νεο-Ζηλανδική ταινία μυθοπλασίας του 2012, βασισμένη στο μυθιστόρημα "Χόμπιτ" του J.R.R. Tolkien, σε σενάριο των Fran Walsh, Philippa Boyens, Peter Jackson και Guillermo del Toro και σκηνοθεσία του Peter Jackson, διάρκειας 169 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Martin Freeman, Ian McKellen, Richard Armitage, Ken Stott, Graham McTavish, William Kircher, James Nesbitt, Stephen Hunter, Dean O'Gorman, Aidan Turner, John Callen, Peter Hambleton, Jed Brophy, Mark Hadlow, Adam Brown, Sylvester McCoy, Hugo Weaving, Cate Blanchett, Christopher Lee, Andy Serkis, Ian Holm και Elijah Wood.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Marley

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: Marley

Η υπόθεση

Ο Bob Marley ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της διεθνούς μουσικής σκηνής και παράλληλα ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του περασμένου αιώνα. Το όνομά του, έχει ταυτιστεί με την reggae, την μαριχουάνα, την Jamaica και την ειρήνη, όμως όλα όσα τον χαρακτηρίζουν, δεν περιορίζονται μόνο σ' αυτά.

Η κριτική
Η επιτυχία ενός βιογραφικού ντοκιμαντέρ δεν εξαρτάται μόνο από το κατά πόσο θ' αρέσει στους θαυμαστές του προσώπου στ' οποίο αφορά, αλλά κυρίως από το κατά πόσο θα καταφέρει να δώσει ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο της προσωπικότητάς του, δίνοντας την ευκαιρία στον οποιονδήποτε να έρθει σ' επαφή μ' αυτό και ν' αναγνωρίσει την αξία του. Το "Marley" σίγουρα ανήκει λοιπόν, σ' αυτήν την κατηγορία, καθώς μέσα από ένα οδοιπορικό στον κόσμο του μουσικού, ο θεατής έρχεται σ' επαφή με πολλά στοιχεία που συνθέτουν την εξέχουσα προσωπικότητα του διεθνώς αναγνωρισμένου Τζαμαϊκανού.
Ο Bob Marley, δεν ήταν απλώς μια περσόνα της διεθνούς μουσικής σκηνής που έκανε επιτυχία στην εποχή της ή που απλώς θεωρείται ο βασιλιάς της reggae και συνδέεται αποκλειστικά μ' αυτό το μουσικό είδος. Ο Marley έχει καταφέρει να γίνει ένα σύμβολο, που 30 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζει να μιλά μέσω των στίχων του, και να γίνεται ολοένα και πιο σύγχρονος και δημοφιλής στις νεώτερες γενειές.
Ένας μιγάς από την Jamaica, λοιπόν, ένας νεαρός του περιθωρίου, καθώς δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως λευκός από τους λευκούς ή μαύρος απ' τους μαύρους, με τεράστια αγάπη για την μουσική, κατάφερε να συνδέσει το επώνυμο Marley, που παρέπεμπε μέχρι εκείνη την εποχή στην Jamaica, σε μια κατασκευαστική εταιρεία, με το δικό του πρόσωπο. Όπως αναφέρεται στην ταινία, η απόρριψή του από τους συγγενείς του πατέρα του, τον ώθησε να γράψει το "Corner stone" κι όπως λέει η ετεροθαλής αδελφή του, οι στίχοι του τραγουδιού αυτού μοιάζουν προφητικοί, καθώς όντως, σήμερα, ένας είναι ο Marley και σίγουρα δεν σχετίζεται με την κατασκευαστική εταιρεία. Ίσως, σ' αυτό το γεγονός να βασίζεται κι η επιλογή του επιθέτου μονάχα, του μεγάλου καλλιτέχνη, ως τίτλος του ντοκιμαντέρ.
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά εισάγοντας τον θεατή στην κοινωνικο-πολιτική κατάσταση της Jamaica των παιδικών χρόνων του Marley. Ύστερα, αναφέρεται στα πρώτα βήματα του νεαρού καλλιτέχνη στον μουσικό χώρο, στην σχέση του με το κίνημα του ρασταφαριανισμού, το οποίο όπως αναφέρει κι ο ίδιος, σε απόσπασμα συνέντευξής του, είναι η ταυτότητά του. Έπειτα συνεχίζει με την γνωριμία και τον γάμο του με την Rita Marley κι ακολουθεί μια γραμμική πορεία της αναπτυσσόμενης καριέρας του.
Το σημαντικότερο στοιχείο του ντοκιμαντέρ, όμως, είναι ότι δεν προβάλλει τον star, αλλά τον θνητό Bob Marley. Μέσα από μια ποικιλία συνεντεύξεων από τη γυναίκα, τις ερωμένες, του φίλους, τους συνεργάτες, τους συγγενείς, τα παιδιά του ή όσους είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Marley, προβάλλεται η ικανότητα του ανθρώπου αυτού να συναναστραφεί τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό του και να προσφέρει στον καθένα, κάτι εντελώς διαφορετικό κι αναγκαίο. Κι ίσως να είναι αυτή του η ανάγκη για προσφορά στην κοινωνία και στον καθένα προσωπικά, που σε συνδυασμό με το μουσικό του ταλέντο, τον ώθησαν στο να γίνει διάσημος.
Ο τρόπος με τον οποίο είναι γυρισμένο το έργο, επίσης, διατηρεί τον χαρακτήρα του μεγάλου μουσικού, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τον κόσμο του ανθρώπου που απέκτησε μια ντουζίνα παιδιά, που ζούσε ελεύθερα με τους δικούς του κανόνες, που σχετίστηκε με την πολιτική στην προσπάθειά του να προσφέρει στην κοινωνία και που έκανε την Jamaica γνωστή σε όλη την υφήλιο. Ακόμα, με την επιλογή των καταπράσινων εικόνων που προβάλλει, χωρίς λόγια, αφήνει τον θεατή να κατανοήσει τον λόγο που το μεγάλο αστέρι, ποτέ δεν απαρνήθηκε την πατρίδα του και που, παρά τα όσα αντιμετώπισε εκεί, πάντα αγαπούσε την Αφρική και θεωρούσε ολόκληρη την ήπειρο γενέτειρά του.
Έχοντας καταφέρει ν' αποδώσει το κλίμα της εποχής που έλαμψε ο Bob Marley, το μεγαλείο της προσωπικότητάς του και το λόγο που ακόμα και σήμερα τα τραγούδια του συνεχίζουν ν' ακούγονται και να περνάνε στις επόμενες γενιές, η ταινία, προτείνεται στους λάτρεις του σπουδαίου μουσικού, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τον λόγο που το όνομά του δεν έσβησε με τον θάνατό του.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αμερικανικο-βρετανικό βιογραφικό ντοκιμαντέρ του 2012, σε σκηνοθεσία του Kevin Macdonald, διάρκειας 144 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Bob Marley, Ziggy Marley, Jimmy Cliff, Rita Marley, Cedella Marley, Lee "Scratch" Perry και Cindy Breakspeare.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο

Πρωτότυπος/Αγγλικος τίτλος: The perks of being a wallflower

Η υπόθεση

Ο Charlie (Logan Lerman) είναι ένα 15χρονο αγόρι, όχι ιδιαίτερα κοινωνικό, που όνειρο του είναι να γίνει μια μέρα συγγραφέας. Όταν ξεκινά το σχολείο, προσπαθεί να προσεγγίσει κάποιους παλιούς γνωστούς του, όμως κανείς δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί του. Έτσι, κάποια μέρα θα πάει μόνος του σ' ένα γήπεδο, όπου θα συναντήσει δυο ετεροθαλή αδέλφια, τελειόφοιτους, τον Patrick (Ezra Miller) και την Sam (Emma Watson). Αποκαλύπτοντάς τους, ότι ο κολλητός του αυτοκτόνησε πριν λίγο καιρό, ο Charlie, θα γίνει μέλος της παρέας τους και μέχρι να τελειώσει η χρονιά, θα έχει αναπτυχθεί μια πολύ δυνατή σχέση που ενώνει τους τρεις τους.

Η κριτική

"Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο" είναι μια πολύ γλυκιά και πολύ αληθινή ταινία που μιλά για τις ανησυχίες κάθε έφηβου νέου. Άσχετα από το αν κάποιος είναι δημοφιλής ή αφανής, η εφηβεία είναι μια ηλικιακή περίοδος που όλοι προβληματιζόμαστε κι αναζητούμε την σεξουαλική μας ταυτότητα ή την θέση μας στην κοινωνία. Έτσι, εδώ, θα γνωρίσουμε τρία νεαρά παιδιά, όπου το καθένα με τον τρόπο του κι ανάλογα με τον χαρακτήρα του, προσπαθεί να γίνει αποδεκτό από τους γύρω του και να πετύχει τους στόχους του, έστω κι αν έχει καθυστερήσει ν' ανακαλύψει ποιοί είναι αυτοί.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Charlie, είναι κι αυτός με τον οποίο ταυτίζεται η πλειοψηφία των νεαρών εφήβων. Ο Charlie είναι ένα εσωστρεφές παιδί, μη αποδεκτό από την κοινωνία του σχολείου του, ο οποίος βιώνει την απώλεια του καλύτερού του φίλου αλλά κι έναν παλαιότερο θάνατο ενός συγγενικού του προσώπου. Παρόλα αυτά όμως, βλέπουμε τον νεαρό ήρωα να προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταθεί στα πόδια του και να μην αντιμετωπίσει τον εαυτό του ως κοινωνικό απόβλητο. Αυτή η θέληση που έχει να γνωρίσει καινούργια άτομα και να συνεχίσει να ζει την ζωή του, είναι που τον οδηγεί να πάει μόνος του στον ποδοσφαιρικό αγώνα που θα γνωρίσει τον Patrick και την Sam.

Η Sam τώρα, είναι μια κοπέλα που έχει περάσει από το στάδιο του δημοφιλούς κοριτσιού, αλλά που έχει κάνει πολλές θυσίες σε βάρος του εαυτού της για ν' ανήκει σ' αυτήν την ελιτίστικη κατηγορία παιδιών. Τώρα λοιπόν, έχοντας μια λίγο πιο ώριμη σκέψη, καταλαβαίνει ότι αυτό που χρειάζεται πραγματικά, δεν είναι τα πάρτυ, τα μεθύσια και τα ακατάλληλα αγόρια, αλλά μια δεύτερη ευκαιρία να κάνει κάτι για τον εαυτό της, περνώντας στο πανεπιστήμιο.  Φυσικά τα κενά που έχει στην μόρφωσή της, αποτελούν μεγάλο πρόβλημα για την ίδια, αφού δεν καταφέρνει να πιάσει τη βαθμολογία που χρειάζεται, όμως με την βοήθεια του Charlie, μελετά και συνεχίζει να προσπαθεί.

Φυσικά, στο τέλος, θα γνωρίσουμε τον Patrick, το αγόρι που έχει αποδεχτεί τον εαυτό του γι' αυτό που πραγματικά είναι και που βγάζει την αυτοπεποίθησή του μέσω του χιούμορ. Με άλλα λόγια, ο Patrick, είναι ο κλόουν της παρέας, το παιδί που φαινομενικά δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα κατά την εφηβεία του και που τα έχει βρει με τον εαυτό του. Η αλήθεια είναι ότι ο Patrick έχει όντως αποδεχτεί τον εαυτό του γι' αυτό που πραγματικά είναι, ομοφυλόφιλος δηλαδή. Όμως, συνάπτει μια σχέση, την οποία αναγκάζεται να κρατήσει μυστική, καθώς ο φίλος του δεν έχει αποκαλύψει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις στον κύκλο και την οικογένειά του. Έτσι, ο Patrick αντιπροσωπεύει όλους τους εφήβους που αναγκάζονται να καταπιέσουν τους εαυτούς τους, για χάρη κάποιου άλλου προσώπου. Σαφώς κι ο Patrick, έχει ανασφάλειες, όπως κάθε παιδί της ηλικίας του, απλώς δεν είναι οι δικές του ανασφάλειες, είναι αυτές της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Μέσω αυτών των τριών βασικών ηρώων, θα γνωρίσουμε και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας τους, οι οποίοι είναι εξίσου ρεαλιστικοί χαρακτήρες και θα συμβάλλουν ο καθένας με τον τρόπο του στην εξέλιξη της ιστορίας. Επίσης, θα έρθουμε σε επαφή με την οικογένεια του Charlie, η οποία προσπαθεί να υποστηρίξει το νεαρότερο μέλος της με όποιον τρόπο είναι δυνατόν, αλλά και με τον καθηγητή λογοτεχνίας του νεαρού παιδιού, που αναγνωρίζει τις δυνατότητές του και προσπαθεί να ενισχύσει το έμφυτο ταλέντο του.
Η σκηνοθεσία του έργου, είναι κι αυτή με τη σειρά της πολύ γλυκιά κι όμορφη κι επικεντρώνεται στην ανάδειξη της ιστορίας του. Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι γίνεται αναφορά στα ναρκωτικά και τα αλκοολούχα ποτά που ρέουν ελεύθερα στα πάρτυ ανηλίκων, χωρίς όμως το γεγονός να κατακρίνεται. Αντίθετα, ίσως σε κάποιο σημείο να φαίνεται πως υπερασπίζεται την χρησιμότητά τους, χωρίς όμως να την επιβραβεύει. Είναι σημαντικό, πάντως, σ' ένα έργο που απευθύνεται στο νεανικό κοινό να μην δείχνεις μια ατόφια παιδευτική διάθεση, αλλά να προσπαθήσεις να πιάσεις τον παλμό του, δείχνοντας την πραγματική εικόνα του κόσμου του και συμπάσχοντας μαζί του. Η επιλογή των ηθοποιών να ενσαρκώσουν τους ρόλους, επίσης, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ταιριαστή. Όλοι οι νεαροί ηθοποιοί, ανταποκρίνονται άψογα στους ρόλους τους, δίνοντας ακόμα περισσότερο ρεαλισμό μέσω αυτών.
Χωρίς να μιλάμε για κάτι το εξωφρενικά πρωτότυπο ή για μια ταινία σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, "Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο" είναι μια γλυκιά ταινία της νιότης, που απευθύνεται σε όλους τους χαμένους εφήβους που ψάχνουν να βρουν το νόημα της ζωής, αλλά και σε όλους τους ενήλικες νοσταλγούς της γλυκιάς αυτής περιόδου, καθώς το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θυμηθούν τα δικά τους προσωπικά βιώματα, μέσω αυτής.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο δράμα του 2012, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen Chbosky, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ιδίου, διάρκειας 102 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους, Logan Lerman, Emma Watson, Ezra Miller, Mae Whitman, Erin Wilhelmi, Johnny Simmons, Dylan McDermott, Kate Walsh, Melanie Lynskey, Nina Dobrev, Paul Rudd και Joan Cusack.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) Άνθρωποι σαν κι εμάς

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: People like us

Η υπόθεση

Ο Sam (Chris Pine) είναι ένας από τους καλύτερους συμβούλους εμπορίου μιας μεγάλης εταιρίας του κλάδου. Την ημέρα που κλείνει την μεγαλύτερη συμφωνία του, από της οποίας την προμήθεια ελπίζει να ξεχρεώσει, το αφεντικό του μαθαίνει ότι εξαιτίας των περικοπών που έκανε ο νεαρός, για να εξασφαλίσει στην εταιρία μεγαλύτερο κέρδος, εξερράγη ένα τρένο με ντοματόσουπες στο Μεξικό. Όλη η εταιρία απειλείται με μήνυση και γι' αυτό, ο Sam θα πρέπει τώρα ν' αναλάβει, με τα χρήματα της πολυπόθητης προμήθειας, να λαδώσει κάποιον αρμόδιο. Την ίδια μέρα, η μητέρα του, καλεί επίμονα στο κινητό, όμως εκείνος της το κλείνει. Φτάνοντας σπίτι, η κοπέλα του, του ανακοινώνει ότι πέθανε ο πατέρας του. Αναγκαστικά, μέσα σε όλα του τα προβλήματα, ο Sam, θα πρέπει να ταξιδέψει στο πατρικό του για τα συλλυπητήρια. Αν και δεν έχει σκοπό να μείνει παραπάνω από μια διανυκτέρευση, πριν την αναχώρησή του, θα του δοθεί ένα ποσό 150.000 δολαρίων μ' ένα σημείωμα από τον πατέρα του, να τα παραδώσει σε κάποιον Josh (Michael Hall D'Addario). Στην προσπάθειά του να καταλάβει για ποιό λόγο ο αποθανών, αντί ν' αφήσει τα χρήματα σ' εκείνον, επέλεξε κάποιον άγνωστο, θα γνωρίσει την Frankie (Elizabeth Banks), την μητέρα του Josh, η οποία μοιάζει καταπληκτικά με τον πατέρα του. Στην ανάγκη του να μάθει περισσότερα γι' αυτήν την γυναίκα, θα παρατείνει την παραμονή του εκεί και θ' αναθεωρήσει τις απόψεις του για την οικογένεια.

Η κριτική

Το "Άνθρωποι σαν κι εμάς" είναι ένα δράμα που μιλά για τους δεσμούς της οικογένειας και προβάλλει την ανθρώπινη αδυναμία ως μέρος των λανθασμένων αποφάσεων που παίρνουν μερικές φορές οι γονείς κι επηρεάζουν μ' αυτές τα παιδιά τους. Παρόλα αυτά, ακόμα και μετά θάνατον, μπορεί να δοθεί σε κάποιον η ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη του και να λάβει άφεση αμαρτιών.

Στην συγκεκριμένη ταινία, θα δούμε δυο παράλληλες ιστορίες να ξετυλίγονται, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να έχει αναλάβει ο νόμιμος γιός του αποθανόντος μουσικού παραγωγού Jerry Harper (Dean Chekvala). Ο Jerry, όντας ένας άνθρωπος της μουσικής ροκ σκηνής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε έναν χαρακτήρα πιο απελευθερωμένο απ' αυτόν ενός απλού οικογενειάρχη. Έτσι, παρόλη την αγάπη που έτρεφε για το πρόσωπο της γυναίκας του, Lillian (Michelle Pfeiffer), είχε παράλληλα και μια κόρη, εκτός γάμου, την Frankie, την οποία κι εγκατέλειψε όταν εκείνη ήταν 8 χρονών.

Με τις επιλογές του αυτές, βέβαια, ο Jerry, κατάφερε απλώς από την μια ν' απομακρυνθεί από το γιό του και να του  δημιουργήσει μια απέχθεια για οτιδήποτε τείνει να μοιάσει σε οικογένεια κι από την άλλη, η εγκατάλειψη της Frankie, ώθησε την νεαρή κοπέλα να κατηγορήσει τον εαυτό της και να οδηγηθεί στις καταχρήσεις. Το καθένα από τα δυο του παιδιά, μεγάλωσε με την δική του προσωπική ιστορία απώλειας του πατρικού προτύπου και τα δυο όμως, εξαιτίας αυτού, φέρουν πληγές που επηρεάζουν την ενήλικη συμπεριφορά τους.

Όταν οι δρόμοι των δυο ετεροθαλών αδελφών, διασταυρωθούν, τον Sam, θα τον τραβήξει κάτι πολύ οικείο στην Frankie, αλλά κι εκείνη, χωρίς να γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα του νεαρού αγνώστου, θα νιώσει σαν να τον γνωρίζει από παλιά. Σιγά-σιγά, θα δούμε ότι θ' αρχίσει ν' αναπτύσσεται ένας αληθινός δεσμός, ανάμεσα στα δυο ετεροθαλή αδέλφια, ο οποίος θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν την συμπεριφορά του πατέρα τους, ν' αναθεωρήσουν τις ζωές τους και να βρουν επιτέλους τη γαλήνη που λείπει κι απ' τους δυο τους.

Το έργο, βασίζεται κατά κύριο λόγο στην γνωστή παροιμία: "Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα", χωρίς όμως να στοχεύει σ' ένα "κατηγορώ" των γονεϊκών αποφάσεων που μας οδηγούν να εξελιχθούμε σ' αυτό που είμαστε σήμερα. Αντίθετα, η ταινία προσπαθεί μ' έναν πολύ όμορφο τρόπο, να δείξει ότι για το ίδιο πρόσωπο, υπάρχουν διάφορες αλήθειες, οι οποίες μπορεί κάποιες φορές να μοιάζουν αντικρουόμενες, όμως αν τις συνθέσει κανείς καταλλήλως, μπορεί να φτάσει σε μια κοινή αλήθεια και να κατανοήσει επιτέλους τα "γιατί" που θα τον βοηθήσουν να λυτρωθεί.

Ενδιαφέρον, παρουσιάζει το γεγονός ότι η ταινία, δεν είναι ένα καθαρό οικογενειακό δράμα, αλλά τείνει λίγο σε ρομαντική κομεντί, γεγονός που την κάνει λίγο πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη. Έχοντας ταυτόχρονα μια συμπαθητική σκηνοθεσία κι ικανοποιητικές ερμηνείες, με αυτήν της Michelle Pfeiffer να ξεχωρίζει ευχάριστα γι' ακόμα μια φορά, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους δημιουργούς της για κάποιες μικρές ατέλειες της ταινίας. Για παράδειγμα, η Elizabeth Banks, είναι τόσο περιποιημένη που είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι είναι πρώην αλκοολική ή η συμπεριφορά του μικρού Josh, μοιάζει μ' αυτήν ενός αρκετά συνειδητοποιημένου παιδιού, κάτι το οποίο δεν δικαιολογεί τα προβλήματα που δημιουργεί, αλλά ούτε και το πώς ένα ορφανό αγόρι, με μια προβληματική μάνα, απέκτησε τέτοιον σταθερό χαρακτήρα.

Αλλά όπως προείπα, το επίκεντρο του έργου, δεν είναι η ανάδειξη των προβληματικών τόσο, όσο η δημιουργία μιας όμορφης αίσθησης κι η ανάπτυξη ενός θετικού τρόπου σκέψης για την ζωή, αλλά και για τα όσα μας έχουν διαμορφώσει. Γι' αυτό το λόγο, προτείνεται σε όσους ψάχνουν για μια καλή δραματική, αλλά παράλληλα κι ανάλαφρη ταινία που θα τους ταξιδέψει για δυο ώρες περίπου.

Βαθμολογία: 3/5

Τα σχετικά

Αμερικάνικο δράμα του 2012, σε σενάριο των Alex Kurtzman, Roberto Orci και Jody Lambert και σκηνοθεσία του Alex Kurtzman, διάρκειας 114 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Chris Pine, Elizabeth Banks, Michael Hall D'Addario, Michelle Pfeiffer και Olivia Wilde.

Οι σύνδεσμοι

Trailer 

Imdb 

Rotten Tomatoes 

(2012) Το σπίτι στο τέλος του δρόμου

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: House at the end of the street

Η υπόθεση

Ένα βράδυ η 13χρονη Carrie Anne (Eva Link) δολοφονεί άγρια τους γονείς της. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα πλαίσια μιας νέας αρχής, θα μετακομίσουν στο απέναντι σπίτι η Elissa (Jennifer Lawrence) με την μητέρα της, Sarah (Elisabeth Shue). Κατά τη διάρκεια της πρώτης νύχτας τους στο καινούργιο σπίτι, η Sarah, θα δει ένα φως ν' ανάβει στο ακατοίκητο, όπως γνωρίζει, γειτονικό σπίτι και την επομένη, θα πληροφορηθεί ότι εκεί μένει ο γιός του δολοφονημένου ζεύγους κι αδελφός της Carrie Anne, Ryan (Max Thieriot). Όταν η Elissa, ξεκινήσει να κάνει παρέα με τον Ryan, οι σχέσεις μάνας και κόρης θα ενταθούν, καθώς η Sarah για να προστατέψει την κόρη της, θα προσπαθήσει να διακόψει τη σχέση ανάμεσα στους δυο νέους. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κρύβει ο νεαρός Ryan κι ανησυχεί τόσο την Sarah; Κι είναι όντως εκτεθειμένη σε κίνδυνο η 17χρονη Elissa;

Η κριτική
"Το σπίτι στο τέλος του δρόμου" είναι ένα από τα πολλά θρίλερ που παράγονται κάθε χρόνο με πρωταγωνιστές νεαρά πρόσωπα, τα οποία βρίσκονται, άθελά τους, μπλεγμένα σ' ένα ανθρωποκυνηγητό, προσπαθώντας να σώσουν τις ζωές τους.
Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, το συγκεκριμένο έργο δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά σε σχέση με τ' άλλα της κατηγορίας του. Ωστόσο, δεν ανήκει και στην κατηγορία των κλασικών, τελείως πρόχειρων, θρίλερ που αποτελούν απλώς την ιδανική επιλογή για σχολιασμό και σάτιρα σε μια μεγάλη, νεανική παρέα. Όπως και στα υπόλοιπα νεανικά θρίλερ, έτσι και σ' αυτό, οι χαρακτήρες πληρούν κάποια βασικά χαρακτηριστικά και παράλληλα γίνεται χρήση κάποιων κλασικών μοτίβων στην υπόθεση και τη σκηνοθεσία, τα οποία, αφήνουν, μεν, να φανεί ολοφάνερα το τέλος της, χωρίς όμως να την καθιστούν κουραστική, καθώς οι δημιουργοί της, φροντίζουν ν' ανατρέψουν τα γνωστά δεδομένα σ' ένα αρκετά προχωρημένο στάδιο της ταινίας.
Θα έλεγα ότι στην αρχή, το έργο δίνει την αίσθηση ενός μεταφυσικού θρίλερ, που πολύ γρήγορα θα περάσει στην κλασική δραματική ιστορία που ως στόχο έχει να παρουσιάσει τους λίγο-πολύ ανακυκλωμένους χαρακτήρες, της Elissa, του Ryan και της Sarah. Η Elissa, είναι ένα κορίτσι που έλκεται από τους αβοήθητους και ψυχικά τραυματισμένους ανθρώπους και προσπαθεί να τους "φτιάξει".  Ο Ryan, είναι το μυστήριο εσωστρεφές αγόρι, που είναι λίγο μεγαλύτερο σε ηλικία από την Elissa και συμπεριφέρεται λίγο αλλόκοτα, λόγω της τραυματικής του εμπειρίας, αλλά και του κοινωνικού αποκλεισμού που του έχει φέρει η δολοφονία των γονιών του. Τέλος, η Sarah, είναι η κλασική περίπτωση της μάνας, που συνεχώς απουσιάζει απρόοπτα απ' το σπίτι, λόγω της δουλειάς της.
Στην υπόθεση, όλα βαίνουν καλώς, με τον Ryan, ν' αποκαλύπτεται στην πορεία ότι, προφανώς λόγω ενοχών, φυλάει στην αποθήκη την μικρή του αδελφή και την φροντίζει ο ίδιος, για να μην καταλήξει σε ίδρυμα. Το πρόβλημα είναι ότι η Carrie Anne συνεχώς καταφέρνει να δραπετεύει, κάνοντας τον νεαρό Ryan να τρέχει να την προλάβει, προτού βλάψει κάποιον άνθρωπο. Οι πόρτες, φυσικά, αν και κλειδωμένες, ανοίγουν μ' εξαιρετική ευκολία, δίνοντας την ευκαιρία στην νεαρή Carrie Anne να ξεφύγει τις πιο ακατάλληλες ώρες, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα φόβου για την τύχη της πρωταγωνίστριας.
Τις ερμηνείες, μπορείς να τις κρίνεις συμπαθητικές, όσο καλές θα μπορούσαν να είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών που καλούνται να συμμετάσχουν σε μια τέτοια παραγωγή δηλαδή. Από σκηνοθετικής πλευράς, δεν παραλείπονται οι σκηνές που κυκλοφορεί αυτή μ' ένα άσπρο μπλουζάκι με βαθύ ντεκολτέ, λερωμένη και βρεγμένη. Με λίγα λόγια, μιλάμε για μια καθαρά ρηχή θριλερική ματιά. Τέλος, η φωτογραφία της κι η μουσική της επένδυση είναι απλώς συμπαθητικές.
Με λίγα λόγια, απευθύνεται είτε σε όσους αρέσουν τα νεώτερου τύπου θρίλερ, παρόλο που μπορούν να ψυχανεμιστούν, ως ένα βαθμό, την εξέλιξη της ιστορίας, σ' ένα εφηβικό κοινό, που δεν είναι ακόμα εξοικειωμένο με τα κλασικά θρίλερ αυτής της κατηγορίας ή απλά σε όσους θέλουν να περάσουν "ξέγνοιαστα" μιάμιση ώρα.

Βαθμολογία: 1,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο-Καναδέζικο θρίλερ, βασισμένο σε ιστορία του Jonathan Mostow, σε σενάριο του David Loucka και σκηνοθεσία του Mark Tonderai, διάρκειας 101 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές, τους Jennifer Lawrence, Max Thieriot, Elisabeth Shue, Eva Link, Gil Bellows, Allie MacDonald και Nolan Gerard Funk.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes 

(2012) The master

Πρωτότυπος/Αγγλικός τίτλος: The master

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1950, όπου και συναντούμε τον Freddie (Joaquin Phoenix), έναν βετεράνο πολέμου που κυκλοφορεί μονίμως μεθυσμένος, από ένα μείγμα αλκόολης που παρασκευάζει ο ίδιος. Ένα βράδυ, κυνηγημένος από κάποιους ανθρώπους, θα βρεθεί σ' ένα ιστιοπλοϊκό με τον Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman), τον ιδρυτή της Υπόθεσης, γνωστό κι ως "The master". Ο Freddie, θα συμφωνήσει να γίνει αντικείμενο μελέτης του Dodd και σταδιακά θα γίνει το δεξί χέρι του κινήματος αυτού, που σκοπό έχει να κάνει τον άνθρωπο να φτάσει την τελειότητά του, μακριά από τη ζωώδη συμπεριφορά που έχει αναπτύξει στις προηγούμενες ζωές του και κατευθύνει την τωρινή του συμπεριφορά.

Η κριτική

Το "The master" είναι ένα αρκετά ιδιότυπο δράμα που ως κεντρικό θέμα έχει την σχέση δυο αντρών και την παρουσίαση του τρόπου ανάπτυξης μιας από τις πολλές ιδεολογίες που άρχισαν να εμφανίζονται μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αμερική κι επικεντρώνονταν στον άνθρωπο και στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του.

Νομίζω ότι σ' αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφέρω την διαφορά που παρατηρεί κανείς ανάμεσα στον τίτλο του έργου και το πρωταγωνιστικό πρόσωπο. Ο τίτλος "The master", αναφέρεται στο πρόσωπο του Lancaster Dodd, όμως η κάμερα, αντί ν' ακολουθήσει την πορεία του "Master" και του κινήματός του, της Υπόθεσης, βλέπουμε ότι παρακολουθεί την ζωή του Freddie και δείχνει την αναπτυσσόμενη θεωρία της Υπόθεσης, μέσω του βασικού προσώπου που μελετάται, δηλαδή του Freddie.

Το παραπάνω το αναφέρω, μόνο και μόνο γιατί στην ταινία, παρουσιάζεται μεν μια ιδεολογία και ο τρόπος που αυτή έγινε δεκτή από ένα μέρος του Αμερικάνικου λαού, όμως, πέραν αυτού, ο δημιουργός της, δεν κατευθύνει το θεατή προς κάποιο συμπέρασμα ως προς αυτήν. Γι' αυτόν τον λόγο, ο Dodd μπορεί ορθά να χαρακτηριστεί εύκολα είτε ιδεαλιστής, είτε τσαρλατάνος και παράλληλα ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να κριθεί η συμμετοχή του Freddie στην Υπόθεση, είναι εξίσου αμφιλεγόμενος.

Προσωπικά θεωρώ ότι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Freddie και τον Dodd, ποτέ δεν ήταν αμφίδρομη. Θεωρώ ότι το "αντικείμενο μελέτης" ήταν αυτό που έδωσε στο κίνημα μια σαφή γραμμή κι οδήγησε σε απαντήσεις κι έπειτα στην εδραίωση του, ενώ ο ίδιος (το αντικείμενο μελέτης) δεν πήρε ποτέ πίσω αυτά που του αναλογούν. Βέβαια, αν κάποιος ισχυριστεί το αντίθετο, δεν μπορώ να τον αδικήσω, γιατί δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Freddie δεν θα κατέληγε νεκρός απ' το ποτό αν δεν έμπαινε στη ζωή του η Υπόθεση.

Ωστόσο, η ελεύθερη βούληση του "αντικειμένου μελέτης", ο οποίος συνεχίζει και πίνει στα κρυφά και θεωρεί την βία ως τον μοναδικό τρόπο να κάνει σαφές το μήνυμά του, παρόλο που αυτό έχει απαγορευτεί ή που προσπαθεί να ξεγελάσει ή να ευχαριστήσει με προσποιητές αντιδράσεις τον "Master" σε αρκετές περιπτώσεις, του δίνουν έναν δήθεν ρόλο υποτακτικού. Μέσα του, ο Freddie, κρύβει απίστευτη γνώση και δύναμη, σε βαθμό ανώτερο ακόμα κι απ' τον Dodd. Ας μην ξεχνάμε κιόλας, ότι κάποια στιγμή ο Freddie αμφισβητεί τα λεγόμενα του "Master" κι ένας πραγματικός υποτακτικός, ποτέ δεν θα ένιωθε την ανάγκη να στραφεί ενάντια στο κίνημα που προσπαθεί να του δώσει την ψυχολογική του ηρεμία.

Για όλα τα μέλη της οικογενείας Dodd, επίσης, αλλά και φαινομενικά για τον ίδιο τον Dodd, ο Freddie, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερα από ένα εξιλαστήριο θύμα κι ένα άθλιο πειραματόζωο. Στον Freddie κατευθύνεται όλο το μίσος ή τα σενάρια συνωμοσίας κι αυτός είναι ο κατεστραμμένος αδιόρθωτος μπελάς που φορτώθηκε στην Υπόθεση και στην οικογένειά τους. Βέβαια, η διαφορά ανάμεσα στον Dodd και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, είναι ότι ο ιδρυτής, παρόλο που κατά κάποιον τρόπο είναι φερέφωνο της γυναίκας του, καταφέρνει να δει πραγματικά μέσα απ' τον κατεστραμμένο Freddie κι αναγνωρίζει σ' αυτόν στοιχεία από τον ίδιο του τον εαυτό και τον υπόλοιπο κόσμο.

Φυσικά το αποκορύφωμα του έργου, είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες που δίνονται από τον Joaquin Phoenix και τον Philip Seymour Hoffman. Οι δυο αυτοί ηθοποιοί, αποδίδουν με τέτοια τελειότητα τους χαρακτήρες που υποδύονται, που ακόμα κι αν δεν καταλάβεις ακριβώς τι ήθελε να σου πει η ταινία ή αν βγαίνοντας από την αίθουσα ανακαλύψεις ότι μάλλον άλλη ταινία είδες εσύ κι άλλη ο διπλανός σου ή η γράφουσα, το σίγουρο είναι ότι θα θαυμάσεις, γι' ακόμα μια φορά, τους δυο αυτούς σπουδαίους ηθοποιούς. Όμως κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, είναι εξαιρετικοί και στέκονται επάξια στο ύψος των περιστάσεων.

Ο Paul Thomas Anderson, γι' ακόμα μια φορά, καταφέρνει με μια καταπληκτική σκηνοθεσία, να παρουσιάσει ένα δράμα, το οποίο ωθεί σε μια ενδοσκόπηση του ανθρώπου που νοσεί, αλλά και των γύρω του, που φαινομενικά είναι υγιείς, να παρουσιάσει μια ιδεολογία μέσα σ' ένα οικογενειακό δράμα, χωρίς ο ίδιος να κρίνει, να θέσει υπαρξιακά και κοινωνικά ερωτήματα και να δώσει ένα έργο με άπειρες πτυχές.

Χωρίς να μιλάμε για κάτι το αριστουργηματικό, αλλά ούτε για κάτι απλώς καλό, η νέα ταινία του Anderson, καταφέρνει πρωτίστως να προβληματίσει. Κινούμενη σ' ένα ύφος πολιτικής ή βιογραφικής ταινίας, δεν μπορείς να εντοπίσεις πιο ακριβώς είναι αυτό το στοιχείο που σε κρατάει να την παρακολουθήσεις, αλλά όποιο και να 'ναι αυτό, δεν σε κάνει ν' αφήσεις εκστασιασμένος την κινηματογραφική αίθουσα. Επειδή λοιπόν, η ταινία θέλει κάποια επεξεργασία για να μπορέσεις να καταλήξεις αν, σε προσωπικό επίπεδο, άρεσε ή δεν άρεσε, προτείνεται κυρίως στο σινεφίλ κοινό του αμερικανικού κινηματογράφου, στους θαυμαστές του έργου του Anderson και του ταλέντου των Phoenix και Hoffman.

Βαθμολογία: 3,5/5

Τα σχετικά
Αμερικάνικο δράμα του 2012, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Paul Thomas Anderson, διάρκειας 144 λεπτών, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams, Jesse Plemons, Ambyr Childers, Rami Malek και Madisen Beaty.

Οι σύνδεσμοι
Trailer 
Imdb 
Rotten Tomatoes